The term policy network is used in

The term policy network is used in three main ways in the literature: as a description of governments at work, as a theory for analyzing government policymaking, and as a prescription for reforming public management.
Networks as description
When describing government policy-making, the term policy network refers to interest intermediation, interorganizational analysis, and governance.
Networks as interest intermediation
The roots of the idea of a policy network lie, in part, in American pluralism and the literature on sub-governments. For example, Ripley and Franklin (1981, 8-9) define sub-governments are ‘clusters of individuals that effectively make most of the routine decisions in a given substantive area of policy’. They are composed of ‘members of the House and/or Senate, members of Congressional staffs, a few bureaucrats and representatives of private groups and organizations interested in the policy area’. The emphasis in this literature is on a few privileged groups with close relations with governments; the resultant sub-government excludes other interests and makes policy. Some authors developed more rigid metaphors to characterise this relationship. Lowi (1964) stressed the triangular nature of the links, with the central government agency, the Congressional Committee and the interest group enjoying an almost symbiotic interaction. This insight gave birth to the best-known label within the sub-governments literature, the `iron triangle' (see Freeman and Stevens 1987, 12-13 and citations).
The literature on policy networks develops this American concern with the oligopoly of the political marketplace. Governments confront a multitude of groups all keen to influence a piece of legislation or policy implementation. Some groups are outsiders. They are deemed extreme in behavior and unrealistic in their demands, so are kept at arms length. Others are insiders, acceptable to government, responsible in their expectations and willing to work with and through government. Government needs them to make sure it meets its policy objectives. The professions of the welfare state are the most obvious example. Over the years, such interests become institutionalised. They are consulted before documents are sent out for consultation. They don’t lobby. They have lunch. These routine, standardised, patterns of interaction between government and insider interests become policy networks.
There are many examples of the use of policy networks to describe government policymaking. Marsh and Rhodes (1992) define policy networks as a meso-level concept that links the micro-level of analysis, dealing with the role of interests and government in particular policy decisions, and the macro-level of analysis, which is concerned with broader questions about the distribution of power in modern society. Networks can vary along a continuum according to the closeness of the relationships in them. Policy communities are at one end of the continuum and involve close relationships; issue networks are at the other end and involve loose relationships (and on the influence of this approach see Börzel 1998, Dowding 1995, LeGales and Thatcher 1995, Richardson 1999).
A policy community has the following characteristics: a limited number of participants with some groups consciously excluded; frequent and high quality interaction between all members of the community on all matters related to the policy issues; consistency in values, membership and policy outcomes which persist over time; consensus, with the ideology, values and broad policy preferences shared by all participants; and exchange relationships based on all members of the policy community controlling some resources. Thus, the basic interaction is one involving bargaining between members with resources. There is a balance of power, not necessarily one in which all members equally benefit but one in which all members see themselves as in a positive-sum game. The structures of the participating groups are hierarchical so leaders can guarantee compliant members. This model is an ideal type; no policy area is likely to conform exactly to it.
One can only fully understand the characteristics of a policy community if we compare it with an issue network. McFarland (1987, 146), following Heclo's (1978) use, defines an issue network as ‘a communications network of those interested in policy in some area, including government authorities, legislators, businessmen, lobbyists, and even academics and journalists … [that] … constantly communicates criticisms of policy and generates ideas for new policy initiatives’. So, issue networks are characterised by: many participants; fluctuating interaction and access for the various members; the absence of consensus and the presence of conflict; interaction based on consultation rather than negotiation or bargaining; an unequal power relationship is which many participants may have few resources, little access and no alternative. The study of interest groups understood variously as issue networks, policy sub-systems and advocacy coalitions is probably the largest American contribution to the study of policy networks. They are seen as an ever-present feature of American politics (and for surveys of the literature see Baumgarten and Leech 1998 and Berry 1997).
Obviously the implication of using a continuum is that any network can be located at some point along it. Networks can vary along several dimensions and any combination of these dimensions; for example, membership, integration, resources. Various authors have constructed continua, typologies and lists of the characteristics of policy networks and policy communities (see for example,Van Waarden 1992). This lepidopteran approach to policy networks – collecting and classifying the several species – has become deeply uninteresting.
Networks as interorganizational analysis
The European literature on networks focused less on sub-governments and more on interorganizational analysis (see for example Rhodes (1999 [1981]). It emphasises the structural relationship between political institutions as the crucial element in a policy network rather than the interpersonal relations between individuals in those institutions. At its simplest, interorganizational analysis suggests that a ‘focal organization attempts to manage its dependencies by employing one or more strategies, other organizations in the network are similarly engaged.’ A network is ‘complex and dynamic: there are multiple, over-lapping relationships, each one of which is to a greater or lesser degree dependent on the state of others’ (Elkin 1975, 175-6).
The most impressive attempt to apply this variant of network analysis to politics and policymaking is the several collaborations of David Knoke, Edward Laumann and Franz Pappi (see especially Knoke 1990, Knoke et al 1996, Laumann and Knoke 1987). Their ‘organizational state’ approach argues that ‘modern state-society relationships have increasingly become blurred, merging into a mélange of interorganizational influences and power relations’. These interorganizational networks ‘enable us to describe and analyze interactions among all significant policy actors, from legislative parties and government ministries to business associations, labor unions, professional societies, and public interest groups’ (Knoke et al 1996, 3). The key actors are formal organizations, not individuals. In their analysis of national labor policy in America, Germany and Japan, Knoke et al 1996 compiled the list of key actors by, for example, searching public documents such as the Congressional Information Service volumes for the number of times they testified before the relevant Congressional or Senate Committee, including only organizations with five or more appearances. The individuals in these organizations responsible for governmental policy affairs were then interviewed on such matters as the informant’s perception of the most influential organization, the communication of policy information, and participation in the policy area. Knoke et al then use the techniques of network analysis to map the links between organizations, employing classic network measures such as centrality and density (for an introduction to such techniques see Scott 1991 and for a compendium see Wasserman and Faust 1994).
Knoke et al argue their data not only describes the power structure of their chosen policy area but also explains the different policy outcomes. The value of this species of network analysis lies in its use of the structural properties of networks to explain behavior and outcomes. Unfortunately, little work in this idiom is explanatory. Instead, it describes power structures and network characteristics. Moreover, ‘it has not yet produced a great deal that is novel’ (Dowding 2001, 89-90 and n. 2). It is hard to demur from this judgment when Knoke et al (1996, 210, 213) conclude that ‘the state clearly constitutes the formal locus of collective decision making that affects the larger civil society within which it is embedded’, or that ‘the more central an organization was in either the communication or the support network, the higher was its reputation for being influential’ (see also Thatcher 1998, 398-404).
Networks as governance
The roots of policy network analysis lie, finally, in the analysis of the sharing of power between public and private actors, most commonly between business, trade unions and the government in economic policymaking (Atkinson and Coleman 1989, Jordan 1981). Initially, the emphasis fell on corporatism, a topic worthy of an article in its own right (see Cawson 1986, Schmitter and Lehmbruch 1979). There was also the longstanding and distinctive Scandinavian analysis of ‘corporate pluralism’ (Rokkan 1966, Heisler 1979), which continues under such labels as ‘the segmented state’ (Olsen 1983, 118) and ‘the negotiated economy’ (Nielsen and Pedersen 1988). Latterly, the

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เครือข่ายนโยบายระยะจะใช้ในวิธีหลักสามวิธีในวรรณคดี: เป็นคำอธิบายของรัฐบาลที่ทำงาน ทฤษฎีสำหรับวิเคราะห์รัฐบาล policymaking และ เป็นยาสำหรับการบริหารสาธารณะ reforming เครือข่ายเป็นคำอธิบาย เมื่ออธิบาย policy-making รัฐบาล เครือข่ายนโยบายเงื่อนไขอ้างอิงถึง intermediation สนใจ วิเคราะห์ interorganizational และการบริหารงาน เครือข่ายสนใจ intermediationรากของความคิดของเครือข่ายนโยบายโกหก ในส่วน pluralism อเมริกันและวรรณคดีบนรัฐบาลย่อย ตัวอย่างเช่น ริบและแฟรงคลิน (1981, 8-9) กำหนดรัฐบาลย่อยมี 'กลุ่มของบุคคลที่ทำส่วนใหญ่ตัดสินใจงานประจำในพื้นที่เรากำหนดนโยบายได้อย่างมีประสิทธิภาพ" จะประกอบด้วย 'สมาชิกของบ้านหรือวุฒิสภา สมาชิกของพนักงานตั้ง กี่ bureaucrats และตัวแทนของกลุ่มเอกชนและองค์กรที่สนใจในนโยบาย' เน้นวรรณคดีนี้อยู่ในกลุ่มกี่อภิสิทธิ์ที่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับรัฐบาล รัฐบาลย่อยผลแก่ไม่สนใจอื่น ๆ และทำให้นโยบาย ผู้เขียนบางพัฒนาคำอุปมาอุปมัยที่เข้มงวดมากขึ้นเพื่อ characterise ความสัมพันธ์นี้ Lowi (1964) เน้นธรรมชาติสามเหลี่ยมเชื่อมโยง หน่วยงานรัฐบาลกลาง ตั้งคณะกรรมการ และกลุ่มสนใจที่เพลิดเพลินกับการโต้ตอบเกือบ symbiotic ความเข้าใจนี้ให้กำเนิดป้ายสัญลักษณ์ภายในรัฐบาลย่อยวรรณกรรม 'สามเหลี่ยมเหล็ก' (ดูฟรีแมน และ Stevens 1987, 12-13 และอ้าง) วรรณกรรมบนเครือข่ายนโยบายพัฒนาความกังวลนี้อเมริกันกับ oligopoly ของตลาดทางการเมือง รัฐบาลเผชิญหน้าหลากหลายทั้งหมดความกระตือรือร้นที่จะมีผลกระทบต่อชิ้นส่วนของการนำกฎหมายหรือนโยบายกลุ่ม บางกลุ่มบุคคลภายนอกได้ พวกเขาจะเหมาะมากในการทำงาน และไม่ในความต้องการของพวกเขา ดังนั้นอยู่ที่ความยาวแขน คนอื่นเป็นบุคคลภายใน รัฐบาล รับผิดชอบในความคาดหวังของพวกเขา และเต็มใจที่จะทำงานด้วย และ ทางรัฐบาลยอมรับ รัฐบาลต้องให้แน่ใจว่าเป็นไปตามวัตถุประสงค์นโยบาย อาชีพรัฐสวัสดิการได้อย่างชัดเจนที่สุด ปี เป็นผสมผลประโยชน์ดังกล่าว มีความศรัทธาก่อนที่เอกสารจะถูกส่งออกสำหรับให้คำปรึกษา พวกเขาไม่ล็อบบี้ มีอาหารกลางวัน รูปแบบเหล่านี้เป็นประจำ แบบ ของปฏิสัมพันธ์ระหว่างรัฐบาลและภายในสนใจกลายเป็น เครือข่ายนโยบาย มีตัวอย่างมากของการใช้เครือข่ายนโยบายรัฐบาล policymaking การอธิบาย มาร์ชและโรดส์ (1992) กำหนดนโยบายเครือข่ายเป็นเมโสหน้าระดับแนวคิดที่เชื่อมโยงระดับไมโครการวิเคราะห์ การจัดการกับบทบาทของประโยชน์และรัฐบาลโดยเฉพาะนโยบายการตัดสินใจ และแมโครระดับของการวิเคราะห์ ซึ่งเกี่ยวข้องกับคำถามที่กว้างเกี่ยวกับการกระจายอำนาจในสังคมสมัยใหม่ เครือข่ายอาจแตกต่างกันไปตามความต่อเนื่องตามความใกล้ชิดความสัมพันธ์ใน ชุมชนนโยบายปลายด้านหนึ่งของสมิติ และเกี่ยวข้องกับความสัมพันธ์ปิด เครือข่ายปัญหาอีกปลายหนึ่ง และเกี่ยวข้องกับความสัมพันธ์ที่หลวม (และในอิทธิพลของวิธีการนี้ดู Börzel 1998, Dowding 1995, LeGales และ Thatcher 1995 ริชาร์ดสัน 1999) ชุมชนนโยบายมีลักษณะต่อไปนี้: จำนวนจำกัดร่วมกับกลุ่มบางแยกสติ คุณภาพสูง และเป็นปฏิสัมพันธ์ระหว่างสมาชิกทั้งหมดของชุมชนในทุกเรื่องที่เกี่ยวข้องกับประเด็นนโยบาย ความสอดคล้องในค่า สมาชิก และผลของนโยบายซึ่งคงอยู่ช่วงเวลา มติ อุดมการณ์ ค่า และการกำหนดลักษณะนโยบายกว้างร่วมร่วม และแลกเปลี่ยนความสัมพันธ์จากสมาชิกทั้งหมดของชุมชนนโยบายการควบคุมทรัพยากรบาง ดังนั้น การโต้ตอบที่พื้นฐานเป็นหนึ่งเกี่ยวข้องกับการต่อรองราคาระหว่างสมาชิกกับทรัพยากร มีความสมดุลของพลังงาน ไม่จำเป็นต้องหนึ่งซึ่งสมาชิกทุกคนอย่างเท่าเทียมกันได้รับประโยชน์ แต่หนึ่งในสมาชิกทั้งหมดดูตัวเองในเกมผลรวมเป็นบวก โครงสร้างของกลุ่มเข้าร่วมได้ตามลำดับชั้นเพื่อให้ผู้นำสามารถรับประกันสมาชิกตาม รุ่นนี้เป็นชนิดเหมาะ ไม่ตั้งนโยบายมีแนวโน้มที่สอดคล้องกับเรื่อง หนึ่งก็สามารถเข้าใจลักษณะของชุมชนนโยบายถ้าเราเปรียบเทียบกับเครือข่ายมีปัญหา McFarland (1987, 146), ต่อใช้งานของ Heclo (1978 แชมป์ร่วม) กำหนดเครือข่ายมีปัญหากับ ' เครือข่ายสื่อสารของผู้ที่สนใจในนโยบายในบางพื้นที่ หน่วยงานของรัฐ กรอบนโยบาย นักธุรกิจ lobbyists และแม้แต่นักวิชาการ และนักข่าว... [ที่]...วิจารณ์นโยบายการสื่อสาร และสร้างความคิดสำหรับใหม่นโยบายริเริ่มของตลอดเวลา ดังนั้น ดำเนินเครือข่ายปัญหาโดย: ผู้เข้าร่วมมากมาย โต้ตอบความและเข้าถึงสมาชิกต่าง ๆ การขาดงานของมติและสถานะของความขัดแย้ง ตามคำปรึกษาแทนที่เจรจา หรือต่อรอง ราคา การโต้ตอบ ความสัมพันธ์ของอำนาจที่ไม่เท่ากันคือ ผู้เรียนหลายที่อาจมีทรัพยากรน้อย เข้าเล็กน้อย และไม่มีทางเลือก การศึกษากลุ่มสนใจเข้าใจปัญหาเครือข่าย ระบบย่อยของนโยบาย และหลุย coalitions เพิ่มอาจเป็นอเมริกันเงินเพื่อการศึกษาของเครือข่ายนโยบาย พวกเขาจะเห็นเป็นลักษณะ ever-present เมืองอเมริกัน (และสำรวจดูวรรณคดี Baumgarten ปลิง 1998 และ 1997 เบอร์รี่) แน่นอนเนื่องจากการใช้มีความต่อเนื่องเป็นที่เครือข่ายใด ๆ สามารถอยู่ในบางจุดตามมัน เครือข่ายที่แตกต่างกันหลายมิติและการรวมกันของมิติเหล่านี้ ตัวอย่าง สมาชิก รวม ทรัพยากรการ ต่าง ๆ ผู้เขียนจะสร้าง continua, typologies และรายการของลักษณะของเครือข่ายนโยบายและนโยบายชุมชน (ดูตัวอย่าง ตู้ Waarden 1992) วิธีการนี้ lepidopteran นโยบายเครือข่าย –รวบรวม และจัดประเภทชนิดต่าง ๆ – ได้กลายเป็นลึกน้อย ๆ เครือข่ายเป็นวิเคราะห์ interorganizationalเน้นวรรณคดียุโรปบนเครือข่ายรัฐบาลย่อยที่น้อยและเพิ่มเติมใน interorganizational วิเคราะห์ (ดูตัวอย่างโรดส์ (1999 [1981]) มันเน้นโครงสร้างความสัมพันธ์ระหว่างสถาบันทางการเมืองเป็นองค์ประกอบสำคัญในเครือข่ายนโยบายความสัมพันธ์มนุษยสัมพันธ์ระหว่างบุคคลในสถาบันเหล่านั้น ในการวิเคราะห์ที่ง่ายที่สุด interorganizational แนะนำที่เป็น 'โฟกัสองค์กรพยายามที่จะจัดการการขึ้นต่อกัน โดยใช้หนึ่ง หรือเพิ่มเติมกลยุทธ์ องค์กรอื่น ๆ ในเครือข่ายมีรับ ' เครือข่ายเป็น ' ซับซ้อน และแบบไดนามิก: มีหลาย มากเกินไปซัดสาดความสัมพันธ์ แต่ละคนซึ่งจะมากกว่า หรือน้อยกว่าระดับขึ้นอยู่กับสถานะของของคนอื่น (Elkin 1975, 175-6) The most impressive attempt to apply this variant of network analysis to politics and policymaking is the several collaborations of David Knoke, Edward Laumann and Franz Pappi (see especially Knoke 1990, Knoke et al 1996, Laumann and Knoke 1987). Their ‘organizational state’ approach argues that ‘modern state-society relationships have increasingly become blurred, merging into a mélange of interorganizational influences and power relations’. These interorganizational networks ‘enable us to describe and analyze interactions among all significant policy actors, from legislative parties and government ministries to business associations, labor unions, professional societies, and public interest groups’ (Knoke et al 1996, 3). The key actors are formal organizations, not individuals. In their analysis of national labor policy in America, Germany and Japan, Knoke et al 1996 compiled the list of key actors by, for example, searching public documents such as the Congressional Information Service volumes for the number of times they testified before the relevant Congressional or Senate Committee, including only organizations with five or more appearances. The individuals in these organizations responsible for governmental policy affairs were then interviewed on such matters as the informant’s perception of the most influential organization, the communication of policy information, and participation in the policy area. Knoke et al then use the techniques of network analysis to map the links between organizations, employing classic network measures such as centrality and density (for an introduction to such techniques see Scott 1991 and for a compendium see Wasserman and Faust 1994). Knoke et al โต้แย้งข้อมูลของพวกเขาไม่เพียงแต่อธิบายโครงสร้างอำนาจของตนตั้งนโยบายท่าน แต่ยัง อธิบายถึงผลลัพธ์นโยบายอื่น ค่าของการวิเคราะห์เครือข่ายชนิดนี้อยู่ในการใช้คุณสมบัติโครงสร้างของเครือข่ายที่จะอธิบายพฤติกรรมและผล อับ งานน้อยในสำนวนนี้มีอธิบาย แทน มันอธิบายโครงสร้างอำนาจและลักษณะของเครือข่าย นอกจากนี้ 'ไม่ได้ผลิตมากที่นวนิยาย' (Dowding 2001, 89-90 และ n. 2) Demur จากคำพิพากษานี้ยากเมื่อ Knoke et al (1996, 210, 213) สรุปที่ 'รัฐชัดเจนถือโลกัสโพลอย่างเป็นทางการของรวมตัดสินใจที่มีผลต่อสังคมพลเรือนขนาดใหญ่ซึ่งมันถูกฝัง' หรือว่า 'กลางยิ่งองค์กรมีในการสื่อสารหรือเครือข่ายสนับสนุน ยิ่งมีชื่อเสียงที่กำลังทรงอิทธิพล' (ดู Thatcher 1998 , 398-404) เครือข่ายเป็นการกำกับดูแลกิจการรากการวิเคราะห์เครือข่ายนโยบายอยู่ สุดท้าย ในการวิเคราะห์ร่วมกันใช้อำนาจระหว่างรัฐ และเอกชนนักแสดง มากที่สุดระหว่างรัฐบาลในทางเศรษฐกิจ policymaking (อันดับ และโคล์ 1989, Jordan 1981) สหภาพการค้า และธุรกิจ เริ่มแรก เน้นพุ่ง corporatism คุณค่าของบทความของตนเองในหัวข้อ (ดู Cawson 1986, Schmitter และ Lehmbruch 1979) นอกจากนี้ยังมีการว่า และโดดเด่นสแกนดิเนเวียวิเคราะห์ 'องค์กร pluralism' (Rokkan 1966, Heisler 1979), ซึ่งยังคงอยู่ภายใต้ป้ายชื่อดังกล่าวเป็น 'รัฐแบ่งส่วน' (โอลเซ็น 1983, 118) และ 'เศรษฐกิจเจรจา' (นีลและ Pedersen 1988) Latterly การ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เครือข่ายนโยบายระยะยาวที่ใช้ในสามวิธีหลักในวรรณคดี:. เป็นคำอธิบายของรัฐบาลที่ทำงานเป็นทฤษฎีการวิเคราะห์การกำหนดนโยบายของรัฐบาลและเป็นใบสั่งยาสำหรับการปฏิรูปการจัดการภาครัฐเครือข่ายเป็นคำอธิบายเมื่ออธิบายนโยบายทำรัฐบาลเครือข่ายนโยบายระยะหมายถึงตัวกลางที่สนใจการวิเคราะห์ระหว่างองค์กรและการกำกับดูแล. เครือข่ายเป็นตัวกลางที่น่าสนใจรากของความคิดของการโกหกเครือข่ายนโยบายส่วนหนึ่งในฝ่ายอเมริกันและหนังสือที่เกี่ยวกับรัฐบาลย่อย ยกตัวอย่างเช่นริปลีย์และแฟรงคลิน (1981, 8-9) กำหนดรัฐบาลย่อยเป็น 'กลุ่มของบุคคลที่มีประสิทธิภาพให้มากที่สุดในการตัดสินใจที่ประจำในพื้นที่สำคัญที่กำหนดนโยบาย ที่มีองค์ประกอบของสมาชิกสภาและ / หรือวุฒิสภาสมาชิกของเจ้าหน้าที่รัฐสภาเป็นข้าราชการน้อยและตัวแทนของกลุ่มภาคเอกชนและองค์กรที่สนใจในพื้นที่นโยบาย ' เน้นในวรรณคดีนี้อยู่ในกลุ่มที่ได้รับการยกเว้นไม่กี่ที่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับรัฐบาล; ย่อยรัฐบาลไม่รวมผลประโยชน์อื่น ๆ และทำให้นโยบาย นักเขียนบางคนพัฒนาอุปมาอุปมัยเข้มงวดมากขึ้นที่จะอธิบายลักษณะความสัมพันธ์นี้ Lowi (1964) เน้นลักษณะเป็นรูปสามเหลี่ยมของการเชื่อมโยงกับหน่วยงานรัฐบาลกลางของคณะกรรมการรัฐสภาและกลุ่มผลประโยชน์เพลิดเพลินกับปฏิสัมพันธ์ทางชีวภาพเกือบ ความเข้าใจนี้ให้กำเนิดชื่อที่รู้จักกันดีในวรรณคดีย่อยรัฐบาล-ที่ `สามเหลี่ยมเหล็ก '(ดูฟรีแมนและสตีเว่นปี 1987 วันที่ 12-13 และการอ้างอิง). วรรณกรรมในเครือข่ายพัฒนานโยบายนี้กังวลอเมริกันที่มีผู้ขายน้อยรายของ ตลาดทางการเมือง รัฐบาลเผชิญหน้ากับความหลากหลายของทุกกลุ่มกระตือรือร้นที่จะมีอิทธิพลต่อชิ้นส่วนของกฎหมายหรือดำเนินนโยบายที่ บางกลุ่มเป็นบุคคลภายนอก พวกเขาจะถือว่ามากในการทำงานและไม่สมจริงในความต้องการของพวกเขาจึงถูกเก็บไว้ที่แขนยาว อื่น ๆ มีบุคคลภายในที่ยอมรับของรัฐบาลมีความรับผิดชอบในความคาดหวังของพวกเขาและยินดีที่จะทำงานร่วมกับรัฐบาลและผ่านการ รัฐบาลต้องการของพวกเขาเพื่อให้แน่ใจว่ามันเป็นไปตามวัตถุประสงค์ของนโยบายของ อาชีพของรัฐสวัสดิการเป็นตัวอย่างที่เห็นได้ชัดที่สุด กว่าปีที่ผลประโยชน์ดังกล่าวจะกลายเป็นสถาบัน พวกเขาจะได้รับการพิจารณาก่อนที่จะมีการส่งเอกสารออกมาให้คำปรึกษา พวกเขาไม่ได้ล็อบบี้ พวกเขามีอาหารกลางวัน เหล่านี้เป็นประจำมาตรฐานรูปแบบของการทำงานร่วมกันระหว่างภาครัฐและผลประโยชน์ภายในกลายเป็นเครือข่ายนโยบาย. มีหลายตัวอย่างของการใช้เครือข่ายนโยบายที่จะอธิบายถึงนโยบายของรัฐบาล มาร์ชและโรดส์ (1992) กำหนดเครือข่ายนโยบายเป็นแนวคิดตรงกลางระดับที่เชื่อมโยงระดับจุลภาคของการวิเคราะห์ที่เกี่ยวข้องกับบทบาทของความสนใจและรัฐบาลในการตัดสินใจนโยบายโดยเฉพาะอย่างยิ่งและระดับมหภาคของการวิเคราะห์ซึ่งเป็นกังวลกับการที่กว้างขึ้น คำถามเกี่ยวกับการกระจายอำนาจในสังคมสมัยใหม่ เครือข่ายสามารถแตกต่างกันไปตามความต่อเนื่องตามความใกล้ชิดของความสัมพันธ์ในพวกเขา ชุมชนนโยบายอยู่ที่ปลายด้านหนึ่งของความต่อเนื่องและเกี่ยวข้องกับความสัมพันธ์ใกล้ชิด; . เครือข่ายปัญหาอยู่ที่ปลายอีกด้านหนึ่งและเกี่ยวข้องกับความสัมพันธ์หลวม (และอิทธิพลของวิธีการนี้เห็นBörzelปี 1998 Dowding 1995 LeGales และแทตเชอร์ปี 1995 ริชาร์ด 1999) ชุมชนของนโยบายมีลักษณะดังต่อไปนี้: การ จำกัด จำนวนผู้เข้าร่วมกับบางส่วน กลุ่มยกเว้นสติ; การทำงานร่วมกันที่มีคุณภาพสูงและบ่อยครั้งระหว่างสมาชิกทุกคนในชุมชนในทุกเรื่องที่เกี่ยวข้องกับปัญหานโยบาย; ความสม่ำเสมอในค่าสมาชิกและผลลัพธ์ของนโยบายที่ยังคงมีอยู่ในช่วงเวลา; ฉันทามติที่มีอุดมการณ์ค่านิยมและการตั้งค่านโยบายในวงกว้างที่ใช้ร่วมกันโดยผู้เข้าร่วมทั้งหมด และความสัมพันธ์แลกเปลี่ยนขึ้นอยู่กับสมาชิกทุกคนในชุมชนของนโยบายการควบคุมทรัพยากรบางอย่าง ดังนั้นการทำงานร่วมกันเป็นหนึ่งในพื้นฐานที่เกี่ยวข้องกับการเจรจาต่อรองระหว่างสมาชิกด้วยทรัพยากร มีความสมดุลของอำนาจคือไม่จำเป็นต้องเป็นหนึ่งในสิ่งที่สมาชิกทุกคนได้รับประโยชน์อย่างเท่าเทียมกัน แต่อย่างหนึ่งในการที่สมาชิกทุกคนเห็นตัวเองเป็นในเกมบวกผลรวม โครงสร้างของกลุ่มที่เข้าร่วมโครงการที่มีลำดับชั้นเพื่อให้ผู้นำสามารถรับประกันสมาชิกตาม รุ่นนี้เป็นประเภทที่เหมาะ; พื้นที่ไม่มีนโยบายมีโอกาสที่จะเป็นไปตามที่ว่าไป. หนึ่งสามารถเข้าใจลักษณะของชุมชนนโยบายถ้าเราเปรียบเทียบกับเครือข่ายปัญหา McFarland (1987, 146) ดังต่อไปนี้ Heclo ของ (1978) ใช้กำหนดเครือข่ายปัญหาเป็น 'เครือข่ายการสื่อสารของผู้ที่สนใจในการกำหนดนโยบายในบางพื้นที่รวมทั้งหน่วยงานภาครัฐสมาชิกสภานิติบัญญัติธุรกิจ lobbyists และแม้กระทั่งนักวิชาการและนักข่าว ... [ว่า ] ... อย่างต่อเนื่องติดต่อสื่อสารวิพากษ์วิจารณ์นโยบายและสร้างความคิดสำหรับการริเริ่มนโยบายใหม่ ' ดังนั้นเครือข่ายปัญหามีลักษณะโดย: เข้าร่วมจำนวนมาก; การทำงานร่วมกันมีความผันผวนและการเข้าถึงสำหรับสมาชิกต่างๆนั้น กรณีที่ไม่มีฉันทามติและการปรากฏตัวของความขัดแย้งนั้น การทำงานร่วมกันบนพื้นฐานของการให้คำปรึกษามากกว่าการเจรจาต่อรองหรือเจรจาต่อรอง; ความสัมพันธ์ที่ไม่เท่าเทียมกันเป็นพลังที่ผู้เข้าร่วมหลายคนอาจมีทรัพยากรน้อยเข้าถึงน้อยและไม่มีทางเลือก การศึกษาของกลุ่มผลประโยชน์นานัปการที่เข้าใจปัญหาเครือข่ายนโยบายระบบการย่อยและการสนับสนุนพันธมิตรน่าจะเป็นผลงานที่ใหญ่ที่สุดของชาวอเมริกันจากการศึกษาของเครือข่ายนโยบาย พวกเขาถูกมองว่าเป็นคุณลักษณะที่เคยนำเสนอของการเมืองอเมริกัน (และสำหรับการสำรวจของวรรณกรรมเห็น Baumgarten และปลิงปี 1998 และแบล็กเบอร์ 1997). เห็นได้ชัดว่าความหมายของการใช้ต่อเนื่องคือการที่เครือข่ายใด ๆ จะอยู่ที่จุดพร้อมมันบาง เครือข่ายสามารถแตกต่างกันไปหลายขนาดและการรวมกันของขนาดนี้ใด ๆ ตัวอย่างเช่นสมาชิกบูรณาการทรัพยากร ผู้เขียนต่าง ๆ ได้สร้างอย่างต่อเนื่อง, typologies และรายชื่อของลักษณะของเครือข่ายนโยบายและชุมชนนโยบาย (ดูตัวอย่างรถตู้ Waarden 1992) วิธีนี้ Lepidopteran กับเครือข่ายนโยบาย - การเก็บรวบรวมและจัดหมวดหมู่หลายชนิด -. ได้กลายเป็นที่น่าทึ่งอย่างลึกซึ้งเครือข่ายการวิเคราะห์ระหว่างองค์กรวรรณกรรมยุโรปบนเครือข่ายที่มุ่งเน้นน้อยลงในรัฐบาลย่อยและอื่น ๆ ในการวิเคราะห์ระหว่างองค์กร (ดูตัวอย่างโรดส์ (1999 [1981]) . จะเน้นความสัมพันธ์ระหว่างโครงสร้างสถาบันทางการเมืองเป็นองค์ประกอบสำคัญในการเป็นเครือข่ายนโยบายมากกว่าความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลระหว่างบุคคลในสถาบันการศึกษาเหล่านั้น. ที่ง่ายที่สุดในการวิเคราะห์ระหว่างองค์กรแสดงให้เห็นว่า 'องค์กรโฟกัสความพยายามที่จะจัดการพึ่งพาโดยการหนึ่งหรือมากกว่า กลยุทธ์องค์กรอื่น ๆ ในเครือข่ายมีส่วนร่วมในทำนองเดียวกัน 'เครือข่ายคือ' ซับซ้อนและแบบไดนามิก. มีหลายความสัมพันธ์มากกว่าขัดแต่ละคนในการที่จะศึกษาระดับปริญญามากหรือน้อยขึ้นอยู่กับสถานะของผู้อื่น (กิ้นส์ 1975 , 175-6). ความพยายามที่น่าประทับใจที่สุดที่จะใช้แตกต่างจากการวิเคราะห์เครือข่ายนี้เพื่อการเมืองและนโยบายเป็นความร่วมมือหลาย Knoke เดวิดเอ็ดเวิร์ด Laumann และฟรานซ์ Pappi (ดูโดยเฉพาะอย่างยิ่ง Knoke 1990 Knoke et al, 1996 Laumann และ Knoke 1987) . วิธีการ 'รัฐองค์กร' ของพวกเขาระบุว่าความสัมพันธ์ของรัฐที่สังคมสมัยใหม่ได้กลายเป็นมากขึ้นเรื่อย ๆ เบลอกลมกลืนเป็นmélangeอิทธิพลระหว่างองค์กรและความสัมพันธ์เชิงอำนาจ ' เหล่านี้เครือข่ายระหว่างองค์กร 'ทำให้เราสามารถที่จะอธิบายและวิเคราะห์ปฏิสัมพันธ์ระหว่างนักแสดงนโยบายอย่างมีนัยสำคัญจากฝ่ายนิติบัญญัติและกระทรวงของรัฐบาลในการสมาคมธุรกิจสหภาพแรงงานสมาคมวิชาชีพและกลุ่มผลประโยชน์ของประชาชน (Knoke et al, 1996 3) นักแสดงที่สำคัญคือองค์กรที่เป็นทางการไม่ได้บุคคล ในการวิเคราะห์ของพวกเขาจากนโยบายแรงงานแห่งชาติในอเมริกา, เยอรมันและญี่ปุ่น Knoke et al, 1996 รวบรวมรายชื่อของนักแสดงที่สำคัญโดยยกตัวอย่างเช่นการค้นหาเอกสารสาธารณะเช่นปริมาณข้อมูลการให้บริการรัฐสภาจำนวนครั้งที่พวกเขาเบิกความก่อนที่เกี่ยวข้องรัฐสภา หรือคณะกรรมาธิการวุฒิสภารวมทั้งองค์กรเท่านั้นที่มีห้าหรือมากกว่าที่ปรากฏ บุคคลในองค์กรเหล่านี้มีความรับผิดชอบกิจการนโยบายของรัฐบาลแล้วถูกสัมภาษณ์ในเรื่องดังกล่าวเป็นของการรับรู้แจ้งขององค์กรที่มีอิทธิพลมากที่สุดในการสื่อสารข้อมูลนโยบายและการมีส่วนร่วมในพื้นที่นโยบาย Knoke et al, แล้วใช้เทคนิคของการวิเคราะห์เครือข่ายไปยังแผนที่เชื่อมโยงระหว่างองค์กรจ้างมาตรการเครือข่ายคลาสสิกเช่นศูนย์กลางและความหนาแน่น (สำหรับการแนะนำเทคนิคดังกล่าวเห็นสกอตต์ปี 1991 และสำหรับบทสรุปเห็น Wasserman และเฟาสต์ปี 1994). Knoke et al, โต้แย้งข้อมูลของพวกเขาไม่เพียง แต่อธิบายถึงโครงสร้างอำนาจของพื้นที่นโยบายที่เลือก แต่ยังได้อธิบายถึงผลนโยบายที่แตกต่างกัน ค่าของชนิดของการวิเคราะห์เครือข่ายนี้อยู่ในการใช้งานของคุณสมบัติของโครงสร้างของเครือข่ายที่จะอธิบายพฤติกรรมและผล แต่น่าเสียดายที่การทำงานเล็ก ๆ น้อย ๆ ในสำนวนนี้อธิบาย แต่มันอธิบายถึงโครงสร้างอำนาจและลักษณะเครือข่าย นอกจากนี้มันยังไม่ได้ผลิตการจัดการที่ดีที่เป็นนวนิยาย (Dowding ปี 2001 และ 89-90 n. 2) มันยากที่จะคัดค้านจากการตัดสินนี้เมื่อ Knoke, et al (1996, 210, 213) สรุปได้ว่า 'รัฐอย่างชัดเจนถือเป็นสถานที่อย่างเป็นทางการของการตัดสินใจร่วมกันที่มีผลต่อภาคประชาสังคมที่มีขนาดใหญ่ที่อยู่ในที่ที่มันจะถูกฝังอยู่' หรือว่าฯ องค์กรกลางมากขึ้นทั้งในการสื่อสารหรือเครือข่ายการสนับสนุนที่สูงกว่าเป็นชื่อเสียงในการเป็นผู้มีอิทธิพล '(เห็นแทตเชอร์ 1998, 398-404). เครือข่ายการกำกับดูแลเป็นรากของการโกหกการวิเคราะห์เครือข่ายนโยบายในที่สุดในการวิเคราะห์ร่วมกันของอำนาจระหว่างนักแสดงภาครัฐและเอกชนมากที่สุดระหว่างธุรกิจสหภาพแรงงานและรัฐบาลในการกำหนดนโยบายทางเศรษฐกิจ (แอตกินสันและโคลแมนปี 1989, จอร์แดน 1981) ในขั้นต้นให้ความสำคัญลงบน corporatism หัวข้อของบทความที่คุ้มค่าในตัวของมันเอง (ดู Cawson 1986 Schmitter และ Lehmbruch 1979) นอกจากนี้ยังมียาวนานและโดดเด่นวิเคราะห์สแกนดิเนเวียนของพหุนิยมองค์กร (Rokkan 1966 Heisler 1979) ซึ่งยังคงอยู่ภายใต้ฉลากเช่น 'รัฐแบ่งกลุ่ม (โอลเซ่น 1983, 118) และ' เศรษฐกิจการเจรจาต่อรอง (นีลเซ่นและ Pedersen 1988 ) เมื่อเร็ว ๆ นี้