The biomedical model of medicine ha

The biomedical model of medicine has been around since the mid-nineteenth century as the predominant model used by physicians in diagnosing diseases. It has four core elements.

According to the biomedical model, health constitutes the freedom from disease, pain, or defect, thus making the normal human condition "healthy". The model's focus on the physical processes, such as the pathology, the biochemistry and the physiology of a disease, does not take into account the role of social factors or individual subjectivity. Unlike the biopsychosocial model, the biomedical model does not consider diagnosis (that will affect treatment of the patient) to be the result of a negotiation between doctor and patient.[1]

The biomedical model of health focuses on purely biological factors, and excludes psychological, environmental, and social influences. It is considered to be the leading modern way for health care professionals to diagnose and treat a condition in most Western countries

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แบบจำลองทางชีวการแพทย์ของแพทย์ได้รับรอบตั้งแต่ปั้นจั่นกลางศตวรรษเป็นโมเดลกันใช้ โดยแพทย์ในการวินิจฉัยโรค มีองค์ประกอบหลักสี่ตามแบบจำลองทางชีวการแพทย์ สุขภาพถือเป็นอิสระ จากโรค อาการปวด ความ บกพร่อง จึง ทำเงื่อนไขมนุษย์ปกติ "สุขภาพ" รูปแบบเน้นกระบวนการทางกายภาพ พยาธิวิทยาการ การชีวเคมี และสรีรวิทยาของโรค ไม่คำนึงถึงบทบาทของปัจจัยทางสังคมหรือ subjectivity ละ ซึ่งแตกต่างจากรุ่น biopsychosocial แบบจำลองทางชีวการแพทย์พิจารณาวินิจฉัย (ซึ่งจะมีผลต่อการรักษาของผู้ป่วย) เป็น ผลของการเจรจาต่อรองระหว่างแพทย์และผู้ป่วย[1]แบบจำลองทางชีวการแพทย์สุขภาพเน้นปัจจัยชีวภาพเพียงอย่างเดียว และไม่มีอิทธิพลต่อจิตใจ ด้านสิ่งแวดล้อม และสังคม ก็ถือว่าเป็น วิธีทันสมัยชั้นนำสำหรับผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพการตรวจวินิจฉัย และรักษาสภาพในประเทศตะวันตกมากที่สุด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

รูปแบบทางการแพทย์ของแพทย์ได้รับรอบตั้งแต่กลางศตวรรษที่สิบเก้าเป็นแบบจำลองที่ใช้ในการวินิจฉัยโดยแพทย์ ) โรค มันมี 4 องค์ประกอบหลัก

ตามรูปแบบทางการแพทย์ สุขภาพ ถือเป็นเสรีภาพ จาก โรค ปวด หรือบกพร่อง ทำให้สภาพของมนุษย์ " ภาวะปกติ " ของรูปแบบมุ่งกระบวนการทางกายภาพ เช่น พยาธิวิทยาชีวเคมีและสรีรวิทยาของโรค ไม่ได้คำนึงถึงบทบาทของปัจจัยทางสังคมหรืออัตวิสัยของแต่ละบุคคล ซึ่งแตกต่างจากรูปแบบ biopsychosocial , รูปแบบ ( ไม่พิจารณาวินิจฉัย ( ซึ่งจะมีผลต่อการรักษาของผู้ป่วย ) เป็น ผลของการเจรจาระหว่างแพทย์และคนไข้ [ 1 ]

รูปแบบทางการแพทย์สุขภาพมุ่งเน้นหมดจดปัจจัยทางชีวภาพรวมจิต สิ่งแวดล้อม และอิทธิพลทางสังคม มันเป็นวิธีที่ทันสมัยชั้นนำผู้เชี่ยวชาญด้านการดูแลสุขภาพการวินิจฉัยและรักษาภาวะในประเทศตะวันตกมากที่สุด