The order of Buddhist monks and nun

The order of Buddhist monks and nuns was founded by Gautama Buddha during his lifetime over 2500 years ago. The Buddhist monastic lifestyle grew out of the lifestyle of earlier sects of wandering ascetics, some of whom the Buddha had studied under. It was not really isolationist or eremetic: the sangha was dependent on the lay community for basic provisions of food and clothing, and in return sangha members helped guide lay followers on the path of Dharma. Individuals or small groups of monks – a teacher and his students, or several monks who were friends – traveled together, living on the outskirts of local communities and practicing meditation in the forests. Monks and nuns were expected to live with a minimum of possessions, which were to be voluntarily provided by the lay community. Lay followers also provided the daily food that monks required, and provided shelter for monks when they were needed. During the Buddha's time, many retreats and gardens were donated by wealthy citizens for monks and nuns to stay in during the rainy season. Out of this tradition grew two kinds of living arrangements for monastics, as detailed in the Mahavagga section of the Vinaya and Varsavastu texts:

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ลำดับของพระภิกษุสงฆ์และแม่ชีก่อตั้งขึ้น โดยพระโคตมพุทธเจ้าในชีวิตกว่า 2500 ปีที่ผ่านมา ชีวิตสงฆ์ของพระพุทธศาสนาเกิดขึ้นจากวิถีชีวิตของ sects ก่อนหน้านี้ของหลง ascetics อย่างที่พระพุทธเจ้าได้ศึกษาภายใต้ ไม่จริง ๆ isolationist หรือ eremetic: sangha ถูกขึ้นอยู่กับชุมชนวางสำหรับบทบัญญัติพื้นฐานของอาหารและเสื้อผ้า และกลับ sangha สมาชิกช่วยแนะนำวางผู้ติดตามบนเส้นทางของธรรม บุคคลหรือกลุ่มเล็กของพระครู และนักเรียนของเขา หรือพระสงฆ์หลายคนเพื่อน – เดินทางร่วมกัน ห้องนั่งเล่นของชุมชนท้องถิ่น และฝึกปฏิบัติธรรมในป่า พระสงฆ์และแม่ชีคาดว่าจะอยู่กับอย่างน้อยทรัพย์สิน ซึ่งจะให้ด้วยความสมัครใจ โดยชุมชนวาง ลูกศิษย์วางยังให้อาหารทุกวันพระที่ต้องการ และให้พวกเขาจำเป็นพักอาศัยสำหรับพระสงฆ์ ในช่วงเวลาของพระพุทธเจ้า เข้าเงียบและสวนมากที่บริจาค โดยประชาชนมั่งคั่งสำหรับพระสงฆ์และแม่ชีพักในฤดูฝน จากประเพณีนี้ขยายตัวจัดการที่พักอาศัยสำหรับ monastics รายละเอียดในส่วน Mahavagga ของข้อความในพระวินัยปิฎกและ Varsavastu สองชนิด:

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คำสั่งของพระสงฆ์และแม่ชีที่ก่อตั้งโดยพระพุทธเจ้าช่วงชีวิตของเขามากกว่า 2500 ปีที่ผ่านมา วิถีการดำเนินชีวิตสงฆ์งอกออกมาจากการดำเนินชีวิตของนิกายก่อนหน้านี้ของฤาษีหลงบางคนพระพุทธเจ้าได้ศึกษาภายใต้ มันไม่ได้จริงๆเป็นกลางหรือ eremetic: สังฆะขึ้นอยู่กับชุมชนวางสำหรับบทบัญญัติพื้นฐานของอาหารและเสื้อผ้าและสมาชิกในการกลับมาสังฆะช่วยติดตามคู่มือวางอยู่บนเส้นทางแห่งธรรม บุคคลหรือกลุ่มเล็ก ๆ ของพระ - ครูและนักเรียนของเขาหรือพระสงฆ์หลายคนที่เป็นเพื่อน - เดินทางไปด้วยกันที่อาศัยอยู่ในเขตชานเมืองของชุมชนท้องถิ่นและการฝึกสมาธิในป่า พระสงฆ์และแม่ชีที่คาดว่าจะมีชีวิตอยู่กับต่ำสุดของดินแดนซึ่งเป็นที่จะให้ความสมัครใจโดยชุมชนฆราวาส ติดตามวางนอกจากนี้ยังมีอาหารประจำวันที่พระสงฆ์ที่จำเป็นและให้ที่พักพิงสำหรับพระสงฆ์เมื่อพวกเขาเป็นสิ่งที่จำเป็น ในช่วงเวลาที่พระพุทธเจ้าถอยจำนวนมากและสวนได้รับบริจาคจากประชาชนมั่งคั่งสำหรับพระสงฆ์และแม่ชีที่จะอยู่ในช่วงฤดู​​ฝน ออกจากประเพณีนี้เติบโตสองชนิดของการจัดที่อยู่อาศัยสำหรับพระสงฆ์โดยมีรายละเอียดในส่วน Mahavagga ของพระวินัยและข้อความ Varsavastu:

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คำสั่งของพระสงฆ์และแม่ชีที่ก่อตั้งโดยพระพุทธเจ้าในช่วงชีวิตของเขามากกว่า 2 , 500 ปีมาแล้ว วัดวิถีพุทธขยายตัวออกจากวิถีชีวิตของนิกายนี้ชีหลง บางคนพระพุทธเจ้าได้ศึกษาภายใต้ มันไม่ได้จริงๆ isolationist หรือ eremetic : พระสงฆ์ขึ้นอยู่กับชุมชนวางสำหรับบทบัญญัติพื้นฐานของอาหารและเสื้อผ้าและสมาชิกพระสงฆ์กลับช่วยแนะนำวาง followers บนเส้นทางแห่งธรรม บุคคลหรือกลุ่มเล็ก ๆของพระสงฆ์ทั้งครูและนักเรียน หรือหลายรูปที่เพื่อนและไปเที่ยวด้วยกัน , ที่อาศัยอยู่ในเขตชานเมืองของชุมชนท้องถิ่น และการฝึกสมาธิในป่า พระสงฆ์และแม่ชีที่ถูกคาดว่าจะมีชีวิตอยู่กับต่ำสุดของทรัพย์สินซึ่งจะสมัครใจให้ชุมชนวาง วางผู้ติดตามยังให้ทุกวัน อาหารที่พระสงฆ์ต้อง และให้ที่พักพิงแก่พระสงฆ์เมื่อพวกเขาต้องการ ในช่วงพุทธกาลเงียบมากและสวนที่ได้รับบริจาคจากประชาชนที่ร่ำรวยสำหรับพระสงฆ์ และแม่ชีอยู่ในช่วงฤดูฝน จากประเพณีนี้มาจากสองชนิดของการ monastics มีชีวิต ,รายละเอียดในส่วนของพระวินัย และ mahavagga varsavastu ข้อความ :