The enormous energy of Niagara Fall

The enormous energy of Niagara Falls has long been recognized as a potential source of power. The first known effort to harness the waters was in 1759, when Daniel Joncaire built a small canal above the falls to power his sawmill. Augustus and Peter Porter purchased this area and all of American Falls in 1805 from the New York state government, and enlarged the original canal to provide hydraulic power for their gristmill and tannery. In 1853, the Niagara Falls Hydraulic Power and Mining Company was chartered, which eventually constructed the canals that would be used to generate electricity. In 1881, under the leadership of Jacob F. Schoellkopf, the Niagara River's first hydroelectric generating station was built. The water fell 86 feet (26 m) and generated direct current electricity, which ran the machinery of local mills and lit up some of the village streets.

The Niagara Falls Power Company, a descendant of Schoellkopf's firm, formed the Cataract Company headed by Edward Dean Adams,[26] with the intent of expanding Niagara Falls' power capacity. In 1890, a five-member International Niagara Commission headed by Sir William Thomson among other distinguished scientists deliberated on the expansion of Niagara hydroelectric capacity based on seventeen proposals, but could not select any as the best combined project for hydraulic development and distribution. In 1893, Westinghouse Electric (which had built the smaller-scale Ames Hydroelectric Generating Plant near Ophir, Colorado, two years earlier) was hired to design a system to generate alternating current on Niagara Falls, and three years after that this large-scale AC power system was created (activated on August 26, 1895).[27] The Adams Power Plant Transformer House remains as a landmark of the original system.

By 1896, financing from moguls including J.P. Morgan, John Jacob Astor IV, and the Vanderbilts had fueled the construction of giant underground conduits leading to turbines generating upwards of 100,000 horsepower (75 MW), sent as far as Buffalo, 20 miles (32 km) away. Some of the original designs for the power transmission plants were created by the Swiss firm Faesch & Piccard, which also constructed the original 5,000 HP waterwheels.

Private companies on the Canadian side also began to harness the energy of the falls. The government of Ontario eventually brought power transmission operations under public control in 1906, distributing Niagara's energy to various parts of the Canadian province.

Other hydropower plants were also being built along the Niagara River. But in 1956, disaster struck when the region's largest hydropower station was partially destroyed in a landslide. This drastically reduced power production and put tens of thousands of manufacturing jobs at stake. In 1957, Congress passed the Niagara Redevelopment Act, which granted the New York Power Authority the right to fully develop the United States' share of the Niagara River's hydroelectric potential.[28]

In 1961, when the Niagara Falls hydroelectric project went online, it was the largest hydropower facility in the Western world. Today, Niagara is still the largest electricity producer in New York state, with a generating capacity of 2.4 gigawatts (million kilowatts). Up to 375,000 U.S. gallons (1,420 m3) of water a second is diverted from the Niagara River through conduits under the city of Niagara Falls to the Lewiston and Robert Moses power plants. Currently between 50% and 75% of the Niagara River's flow is diverted via four huge tunnels that arise far upstream from the waterfalls. The water then passes through hydroelectric turbines that supply power to nearby areas of Canada and the United States before returning to the river well past the falls.[29] This water spins turbines that power generators, converting mechanical energy into electrical energy. When electricity demand is low, the Lewiston units can operate as pumps to transport water from the lower bay back up to the plant's reservoir, allowing this water to be used again during the daytime when electricity use peaks. During peak electrical demand, the same Lewiston pumps are reversed and actually become generators, similar to those at the Moses plant.[28]

To preserve Niagara Falls' natural beauty, a 1950 treaty signed by the U.S. and Canada limited water usage by the power plants. The treaty allows higher summertime diversion at night when tourists are fewer and during the winter months when there are even fewer tourists.[30] This treaty, designed to ensure an "unbroken curtain of water" flowing over the falls, states that during daylight time during the tourist season (April 1 to October 31) there must be 100,000 cubic feet per second (2,800 m3/s) of water flowing over the falls, and during the night and off-tourist season there must be 50,000 cubic feet per second (1,400 m3/s) of water flowing over the falls. This treaty is monitored by the International Niagara Board of Control, using a NOAA ga

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พลังงานมหาศาลของน้ำตกไนแองได้รับการยอมรับว่าเป็นแหล่งที่มีศักยภาพของการใช้พลังงาน ความพยายามครั้งแรกที่รู้จักที่จะควบคุมน้ำได้ใน 1759 เมื่อแดเนียล Joncaire สร้างคลองขนาดเล็กเหนือน้ำตกในการใช้พลังงานโรงเลื่อยของเขา ออกัสและปีเตอร์พอร์เตอร์ซื้อพื้นที่นี้และทั้งหมดของชาวอเมริกันฟอลส์ 1805 จากรัฐนิวยอร์กและขยายคลองเดิมเพื่อให้พลังงานไฮดรอลิสำหรับโรงโม่และโรงฟอกหนังของพวกเขา ใน 1,853 ที่ Niagara Falls พลังงานไฮโดรลิคและ บริษัท เหมืองเป็นรัฐธรรมนูญซึ่งท้ายที่สุดก็สร้างคลองที่จะใช้ในการผลิตกระแสไฟฟ้า ในปี 1881 ภายใต้การนำของจาค็อบเอฟ Schoellkopf แม่น้ำไนแอการาเป็นครั้งแรกที่สถานีผลิตไฟฟ้าพลังน้ำที่ถูกสร้างขึ้น น้ำลดลง 86 ฟุต (26 เมตร) และสามารถผลิตไฟฟ้ากระแสตรงซึ่งวิ่งเครื่องจักรของโรงงานในประเทศและสว่างขึ้นบางส่วนของถนนหมู่บ้าน.

บริษัท ไนแอการาฟอลส์พาวเวอร์, ลูกหลานของ บริษัท Schoellkopf ของรูปแบบของ บริษัท ต้อกระจกนำโดยเอ็ดเวิร์ด คณบดีอดัมส์ [26] ด้วยความตั้งใจของการขยายกำลังการผลิตไฟฟ้า Niagara Falls ฯ ในปี 1890 ที่ห้าของสมาชิกนานาชาติไนแองกาคณะกรรมการนำโดยเซอร์วิลเลียมทอมสันในหมู่นักวิทยาศาสตร์ที่โดดเด่นอื่น ๆ ที่พิจารณาการขยายตัวของกำลังการผลิตไฟฟ้าพลังน้ำไนแองกาอยู่บนพื้นฐานของเจ็ดข้อเสนอ แต่ไม่สามารถเลือกใด ๆ ที่เป็นโครงการร่วมกันที่ดีที่สุดสำหรับการพัฒนาไฮโดรลิกและการจัดจำหน่าย ในปี 1893, อิเล็คทริค (ซึ่งได้สร้างขึ้นมีขนาดเล็กระดับ Ames ไฟฟ้าฝ่ายผลิตโรงงานที่อยู่ใกล้กับโอฟีร์, โคโลราโด, สองปีก่อนหน้า) ได้รับการว่าจ้างในการออกแบบระบบเพื่อสร้างกระแสใน Niagara Falls และสามปีหลังจากที่ว่านี้ขนาดใหญ่ AC ระบบไฟฟ้าที่ถูกสร้างขึ้น (เปิดใช้งานใน 26 สิงหาคม 1895). [27] อดัมส์โรงไฟฟ้าหม้อแปลงบ้านยังคงเป็นสถานที่สำคัญของระบบเดิมได้.

1896 โดยเงินทุนจาก moguls รวมถึงเจพีมอร์แกน, จอห์นจาคอบสต IV และ Vanderbilts ได้ผลักดันการก่อสร้างท่อร้อยสายไฟใต้ดินขนาดยักษ์ที่นำไปสู่กังหันสร้างขึ้นจาก 100,000 แรงม้า ( 75 MW) ส่งเท่าที่บัฟฟาโล, 20 ไมล์ (32 กิโลเมตร) บางส่วนของการออกแบบที่เป็นต้นฉบับสำหรับพืชพลังงานส่งที่ถูกสร้างขึ้นโดย บริษัท สวิส Faesch & Piccard ซึ่งยังสร้างเดิม 5,000 waterwheels HP.

บริษัท เอกชนในด้านแคนาดาก็เริ่มที่จะควบคุมการใช้พลังงานของน้ำตก รัฐบาลออนตาริในที่สุดก็นำการดำเนินงานการส่งผ่านพลังงานภายใต้การควบคุมของประชาชนในปี 1906 การกระจายพลังงานไนแอการาไปยังส่วนต่างๆของจังหวัดแคนาดา.

โรงไฟฟ้าพลังน้ำอื่น ๆ ก็ยังถูกสร้างขึ้นตามแนวแม่น้ำไนแอการา แต่ในปี 1956 หายนะเมื่อสถานีไฟฟ้าพลังน้ำที่ใหญ่ที่สุดในภูมิภาคนี้บางส่วนถูกทำลายในการเลือกตั้ง นี้กำลังการผลิตลดลงอย่างมากและใส่นับหมื่นของงานการผลิตที่ถือหุ้น ในปี 1957 สภาคองเกรสผ่าน Niagara ปรับปรุงพระราชบัญญัติซึ่งได้รับนิวยอร์กไฟฟ้าส่วนภูมิภาคที่เหมาะสมในการพัฒนาอย่างเต็มที่ส่วนแบ่งของสหรัฐอเมริกาที่มีศักยภาพผลิตไฟฟ้าพลังน้ำแม่น้ำไนแอการา. [28]

ในปี 1961 เมื่อโครงการไฟฟ้าน้ำตกไปออนไลน์ เป็นสถานที่ผลิตไฟฟ้าพลังน้ำที่ใหญ่ที่สุดในโลกตะวันตก วันนี้ไนแองกายังคงเป็นผู้ผลิตไฟฟ้าที่ใหญ่ที่สุดในรัฐนิวยอร์กที่มีกำลังการผลิต 2.4 กิกะวัตต์ (ล้านกิโลวัตต์) ได้ถึง 375,000 แกลลอน (1,420 m3) น้ำที่สองคือการเบี่ยงเบนไปจากแม่น้ำไนแอการาผ่านท่อร้อยสายไฟภายใต้เมือง Niagara Falls ไปยังโรงไฟฟ้าลูอิสตันและโรเบิร์ตโมเสส ขณะนี้อยู่ระหว่าง 50% และ 75% ของการไหลของแม่น้ำไนแอการาถูกเบี่ยงเบนผ่านสี่อุโมงค์ขนาดใหญ่ที่เกิดขึ้นไปทางต้นน้ำไกลจากน้ำตก น้ำนั้นไหลผ่านกังหันผลิตไฟฟ้าพลังน้ำที่จ่ายพลังงานให้กับพื้นที่ใกล้เคียงของประเทศแคนาดาและสหรัฐอเมริกาก่อนที่จะกลับไปที่แม่น้ำดีที่ผ่านมาตก. [29] น้ำนี้หมุนกังหันเครื่องกำเนิดไฟฟ้าที่แปลงพลังงานกลเป็นพลังงานไฟฟ้า เมื่อความต้องการใช้ไฟฟ้าต่ำหน่วยลูอิสตันสามารถทำงานเป็นเครื่องสูบน้ำเพื่อการขนส่งทางน้ำจากอ่าวกลับลดลงถึงอ่างเก็บน้ำของพืชที่ช่วยให้น้ำนี้จะถูกนำมาใช้อีกครั้งในช่วงเวลากลางวันเมื่อยอดการใช้ไฟฟ้า ในช่วงความต้องการไฟฟ้าสูงสุดปั๊มลูอิสตันเดียวกันจะกลับจริงและกลายเป็นเครื่องกำเนิดไฟฟ้าที่คล้ายกับผู้ที่โรงงานโมเสส. [28]

เพื่อรักษาความงามของธรรมชาติน้ำตกไนแอง '1950 สนธิสัญญาลงนามโดยการใช้น้ำ จำกัด สหรัฐอเมริกาและแคนาดาโดยอำนาจ พืช สนธิสัญญาช่วยให้ผันในช่วงฤดูร้อนที่สูงขึ้นในเวลากลางคืนเมื่อนักท่องเที่ยวน้อยลงและในช่วงฤดูหนาวเมื่อมีนักท่องเที่ยวแม้แต่น้อย. [30] สนธิสัญญานี้ได้รับการออกแบบเพื่อให้แน่ใจว่า "ม่านทิวน้ำ" ไหลผ่านน้ำตกกล่าวว่าในช่วงเวลากลางวันในช่วงฤดูการท่องเที่ยว (1 เมษายน - 31 ตุลาคม) จะต้องมี 100,000 ลูกบาศก์ฟุตต่อวินาที (2,800 m3 / s) น้ำ ไหลผ่านน้ำตกและในช่วงเวลากลางคืนและปิดฤดูกาลท่องเที่ยวจะต้องมี 50,000 ลูกบาศก์ฟุตต่อวินาที (1,400 m3 / s) น้ำไหลผ่านน้ำตก สนธิสัญญานี้จะถูกตรวจสอบโดยคณะกรรมการระหว่างประเทศไนแอการาควบคุมโดยใช้ GA NOAA

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พลังงานมหาศาลของน้ำตกไนแองการ่า ได้รับการยอมรับว่าเป็นแหล่งที่มีศักยภาพของพลังงาน ครั้งแรกที่รู้จักความพยายามที่จะควบคุมน้ำใน 1759 , เมื่อ แดเนียล joncaire สร้างคลองเล็ก ๆ เหนือน้ำตกไฟโรงเลื่อยของเขา ออกัสตัสและปีเตอร์พอร์เตอร์ซื้อพื้นที่นี้และทั้งหมดอยู่ในเด็กอเมริกันจากนิวยอร์กรัฐ และขยายคลองเดิมให้พลังงานไฮดรอลิเพื่อ gristmill และ tannery ในปี 1853 , น้ำตกไนแองการ่า บริษัทพลังไฮดรอลิคและเหมืองแร่เป็นชาร์เตอร์ ซึ่งในที่สุดสร้างคลองนั้นจะถูกใช้เพื่อผลิตกระแสไฟฟ้า ใน 1881 , ภายใต้การนําของยาโคบ . schoellkopf , Niagara River ก่อนสถานีผลิตไฟฟ้าจะถูกสร้าง น้ำหล่น 86 ฟุต ( 25 เมตร ) และสร้างไฟฟ้ากระแสตรง ซึ่งรันเครื่องจักรของโรงสีในท้องถิ่น และสว่างขึ้น บางหมู่บ้านถนนที่น้ำตกไนแองการ่าบริษัทพลังงาน ลูกหลานของ schoellkopf บริษัท ก่อตั้ง บริษัท นำโดย เอ็ดเวิร์ด ต้อกระจกคณบดีอดัมส์ [ 26 ] มีความตั้งใจที่จะขยายกําลังการผลิต น้ำตกไนแองการ่า " อำนาจ ในปี 1890 , ห้าระหว่างประเทศสมาชิกคณะกรรมาธิการนำโดยเซอร์ วิลเลียม ทอมสัน ไนแองการ่าในหมู่นักวิทยาศาสตร์ที่โดดเด่นอื่น ๆ พิจารณาในการขยายตัวของน้ำตกไนการ่าพลังน้ำความจุขึ้นอยู่กับข้อเสนอสิบเจ็ด แต่ไม่สามารถเลือกใด ๆที่เป็น ที่ดีที่สุด รวมโครงการพัฒนาน้ำและแจกจ่าย ในปี 1893 ไฟฟ้าเวสติงเฮาส์ ( ซึ่งได้สร้างเอมขนาดเล็กผลิตไฟฟ้าโรงงานใกล้กับเมืองโอฟีร์ , โคโลราโด , สองปีก่อนหน้านี้ ) ได้รับการว่าจ้างในการออกแบบระบบผลิตไฟฟ้ากระแสสลับใน Niagara Falls , และสามปีหลังนี้ขนาดใหญ่สายไฟระบบถูกสร้างขึ้น ( เปิดใช้งานในเดือนสิงหาคม 26 , 1895 ) [ 27 ] อดัมส์โรงงานผลิตหม้อแปลงไฟฟ้าบ้านยังคงเป็นหลักของระบบเดิมโดย 1896 จากผู้มีอำนาจทางการเงิน ได้แก่ เจพี มอร์แกน , จอห์น เจค็อบแอสเตอร์ IV , และ vanderbilts มี fueled การก่อสร้างท่อยักษ์ใต้ดินไปสู่กังหันสร้างขึ้นจาก 100000 แรงม้า ( 75 บาท ) ส่งเท่าที่ควาย 20 ไมล์ ( 32 กิโลเมตร ) ไป บางส่วนของการออกแบบเดิมสำหรับการส่งผ่านพลังงานพืชที่ถูกสร้างขึ้นโดยชาวสวิส บริษัท faesch & พิคคาร์ดซึ่งยังสร้างเดิม 5000 HP waterwheels .บริษัทเอกชนด้านแคนาดายังเริ่มที่จะควบคุมพลังของตก รัฐบาลของ Ontario ในที่สุดนำการส่งไฟฟ้าภายใต้การควบคุมสาธารณะในปี 1906 กระจาย Niagara เป็นพลังงานไปยังส่วนต่าง ๆของจังหวัดของแคนาดาโรงไฟฟ้าพลังน้ำอื่น ๆนอกจากนี้ยังถูกสร้างขึ้นตามแนวแม่น้ำ ไนแองการ่า . แต่ในปี 1956 ภัยพิบัติหลง เมื่อสถานีไฟฟ้าพลังน้ำที่ใหญ่ที่สุดของภูมิภาคถูกทำลายบางส่วนในการเลือกตั้ง นี้ลดลงอย่างมาก การผลิตพลังงาน และให้นับหมื่นของงานผลิตที่ถือหุ้น ในปี 1957 , รัฐสภาผ่านพระราชบัญญัติปรับปรุง ไนแองการ่า ซึ่งได้รับพลังงานนิวยอร์กอำนาจสิทธิที่จะพัฒนาอย่างเต็มที่สหรัฐอเมริกา " แบ่งปันศักยภาพพลังน้ำ Niagara River [ 28 ]ในปี 1961 เมื่อน้ำตกโครงการพลังน้ำออนไลท์ มันเป็นพลังานที่ใหญ่ที่สุดในโลกตะวันตก วันนี้น้ำตกไนการ่ายังคงเป็นผู้ผลิตไฟฟ้ารายใหญ่ที่สุดในรัฐนิวยอร์ก พร้อมกับสร้างความจุ 2.4 กิกะวัตต์ ( ล้านกิโลวัตต์ ) ถึง 375 , 000 บาท แกลลอน ( 1420 M3 ) น้ำที่สอง คือ การโอนจากแม่น้ำไนแองการ่าผ่านท่อใต้เมืองน้ำตกไนแองการ่าไปยัง Lewiston โรเบิร์ตโมเสสและพืชพลังงาน อยู่ระหว่าง 50% และ 75% ของ Niagara แม่น้ำไหลลงอุโมงค์ผ่านสี่ขนาดใหญ่ที่เกิดขึ้นไกล น้ำจากน้ำตก น้ำแล้วผ่านกังหันที่มีแหล่งจ่ายไฟไปยังพื้นที่ใกล้เคียงของแคนาดา และสหรัฐอเมริกา ก่อนที่จะกลับไปยังแม่น้ำที่ผ่านน้ำตกพลังน้ำ [ 29 ] น้ำหมุนกังหันพลังงานเครื่องแปลงพลังงานกลเป็นพลังงานไฟฟ้า เมื่อความต้องการไฟฟ้าต่ำ สามารถทำงานเป็นหน่วย Lewiston ปั๊มส่งน้ำจากอ่าวกลับลดลงถึงอ่างเก็บน้ำของโรงงาน ทำให้น้ำที่จะใช้อีกครั้งในช่วงกลางวันเมื่อใช้ไฟฟ้าพีค . ระหว่างความต้องการพลังงานไฟฟ้าสูงสุด , ปั๊มลูอิสตันเดียวกันจะกลับและทำงานตลอด คล้ายกับที่โรงงานโมเสส [ 28 ]น้ำตกไนแองการ่า " เพื่อรักษาความงามของธรรมชาติ , 1950 สนธิสัญญาที่ลงนามโดยสหรัฐอเมริกาและแคนาดาการใช้น้ำกัดจากพืชพลังงาน สนธิสัญญาให้สูงกว่าฤดูร้อนผันในเวลากลางคืน เมื่อนักท่องเที่ยวที่น้อยลง และในช่วงฤดูหนาวเมื่อมีนักท่องเที่ยวน้อย [ 30 ] สนธิสัญญานี้ออกแบบมาเพื่อให้มั่นใจว่า " ม่านทิวน้ำไหลผ่าน ฟอลส์ ระบุว่า ในช่วงเวลากลางวัน ในช่วงฤดูท่องเที่ยว ( 1 เมษายน ถึง 31 ตุลาคม ) ต้องมี 100000 ลูกบาศก์ฟุตต่อวินาที ( 2 , 800 ลบ . ม. / วินาที ) ของน้ำที่ไหลผ่านอยู่ และในช่วงกลางคืนและปิดฤดูกาลท่องเที่ยวต้องมี 50 , 000 ลูกบาศก์ฟุตต่อวินาที ( 1 , 400 ลบ . ม. / วินาที ) ของน้ำที่ไหลผ่านน้ำตก สนธิสัญญานี้ถูกตรวจสอบโดย International Niagara คณะกรรมการควบคุม การใช้โอเอกา