Colonial copyright law, as discusse

Colonial copyright law, as discussed in Chapter 1, was largely inspired by the Statute of Anne, and once independent from England, most of the colonies passed their own protective schemes. With the Constitution, however, the power to protect authors and their works was placed in federal hands, and a “comprehensive” copyright act was passed in 1790. (Copyright Act of 1790, 1 Stat. 124). The 1790 Act is interesting for historical reasons only, and was repeatedly revised in the 1800s. Some of these revisions reflected changes in the idea of copyright (e.g., the 1831 change which added musical compositions to the protected list), while others reflected changes in technology as well as ideology (e.g., the 1865 addition of photographs). Also, in 1831 the initial term of fourteen years’ protection (a descendant of the Statute of Anne) was extended to 28 years, with a potential 14 year renewal.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กฎหมายลิขสิทธิ์โคโลเนียล ตามที่อธิบายไว้ในบทที่ 1 ส่วนใหญ่แรงบันดาลใจธรรมนูญของ Anne และเมื่อเป็นอิสระจากอังกฤษ ส่วนใหญ่ของอาณานิคมที่ผ่านแผนป้องกันตนเอง ด้วยรัฐธรรมนูญ ไร อำนาจในการปกป้องผู้เขียนและคนถูกวางไว้ในมือของรัฐบาลกลาง และพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ "ครอบคลุม" ถูกส่งไปดำรง (ลิขสิทธิ์ของดำรง 1 สถิติ 124) ดำรงการกระทำน่าสนใจด้วยเหตุผลทางประวัติศาสตร์เท่านั้น และซ้ำ ๆ มีการปรับปรุงในเพราะการ บางส่วนของการปรับปรุงเหล่านี้สะท้อนให้เห็นการเปลี่ยนแปลงในความคิดของลิขสิทธิ์ (เช่น 1831 เปลี่ยนแปลงที่เพิ่มจนดนตรีรายป้องกัน), ในขณะที่ผู้อื่นสะท้อนให้เห็นการเปลี่ยนแปลงในเทคโนโลยีตลอดจนอุดมการณ์ (เช่น ปี 1865 แห่งภาพ) ยัง ใน 1831 ระยะเริ่มต้นคุ้มครองสิบสี่ปี (หลานของธรรมนูญแอนน์) ถูกขยายปี 28 กับการต่ออายุ 14 ปีอาจเกิดขึ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กฎหมายลิขสิทธิ์โคโลเนียลที่กล่าวไว้ในบทที่ 1 เป็นแรงบันดาลใจส่วนใหญ่โดยเทพแอนน์และเมื่อเป็นอิสระจากอังกฤษส่วนใหญ่ของอาณานิคมที่ผ่านมารูปแบบการป้องกันตัวเอง ด้วยรัฐธรรมนูญ แต่อำนาจในการปกป้องผู้เขียนและผลงานของพวกเขาอยู่ในมือของรัฐบาลกลางและ "ครบวงจร" การกระทำลิขสิทธิ์ก็ผ่านไปได้ใน 1790 (พระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ของ 1790, 1 สถิติ. 124) 1790 พระราชบัญญัติเป็นที่น่าสนใจสำหรับเหตุผลทางประวัติศาสตร์เท่านั้นและแก้ไขซ้ำแล้วซ้ำอีกในปี 1800 บางส่วนของการแก้ไขเหล่านี้สะท้อนให้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงในความคิดของลิขสิทธิ์ (เช่น 1831 การเปลี่ยนแปลงที่เพิ่มดนตรีประกอบในรายการที่มีการป้องกัน) ในขณะที่คนอื่น ๆ สะท้อนให้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงของเทคโนโลยีเช่นเดียวกับอุดมการณ์ (เช่น 1865 นอกเหนือจากการถ่ายภาพ) นอกจากนี้ใน 1831 ในระยะเริ่มต้นของการป้องกันสิบสี่ปี (ลูกหลานของเทพแอนน์) ก็ขยายไปถึง 28 ปีที่มีศักยภาพ 14 ปีต่ออายุ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กฎหมายลิขสิทธิ์อาณานิคม , ตามที่กล่าวไว้ในบทที่ 1 ไปจากกฎเกณฑ์ของแอน และเมื่อเป็นอิสระจากอังกฤษ ที่สุดของอาณานิคมผ่านแผนการของตัวเอง ป้องกัน กับรัฐธรรมนูญ อย่างไรก็ตาม อำนาจที่จะปกป้องผู้เขียนและผลงานของพวกเขาอยู่ในมือของรัฐบาล และ " พระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ครอบคลุม " ผ่าน 1790 . พระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ของ 1790 1 stat 124 )ใน 1790 แสดงน่าสนใจเหตุผลทางประวัติศาสตร์เท่านั้น และอีกฉบับในอังกฤษ บางส่วนของการแก้ไขเหล่านี้สะท้อนให้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงในความคิดของลิขสิทธิ์ ( เช่นเปลี่ยนอุปกรณ์ที่เพิ่มองค์ประกอบดนตรีเพื่อป้องกันรายการ ) ในขณะที่คนอื่น ๆสะท้อนให้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงของเทคโนโลยี ตลอดจนอุดมการณ์ ( เช่น 1865 เพิ่มภาพถ่าย ) . นอกจากนี้1831 ในเทอมแรกของปี ' คุ้มครองลูกหลานของเทพแอน ) ระยะเวลา 30 ปี กับ 14 ปี
ศักยภาพการต่ออายุ