These guidelines typically are stat

These guidelines typically are stated in terms of either
the minimum necessary sample size, N, or the minimum
ratio of N to the number of variables being
analyzed, p. Many of these guidelines were reviewed
and discussed by Arrindell and van der Ende (1985)
and more recently by Velicer and Fava (1998). Let us
consider a sampling of recommendations regarding
absolute sample size. Gorsuch (1983) recommended
that N should be at least 100, and Kline (1979) supported
this recommendation. Guilford (1954) argued
that N should be at least 200, and Cattell (1978)
claimed the minimum desirable N to be 250. Comrey
and Lee (1992) offered a rough rating scale for adequate
sample sizes in factor analysis: 100 = poor,
200 = fair, 300 = good, 500 = very good, 1,000 or
more = excellent. They urged researchers to obtain
samples of 500 or more observations whenever possible
in factor analytic studies

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แนวทางเหล่านี้โดยทั่วไประบุไว้ในด้านใดขนาดตัวอย่างต่ำสุดที่จำเป็น N หรือต่ำสุดอัตราส่วนของจำนวนตัวแปร N เป็นวิเคราะห์ p หลายแนวทางเหล่านี้ถูกตรวจสอบและ Arrindell และ van der Ende (1985)และเมื่อเร็ว ๆ นี้ โดย Velicer และ Fava (1998) ให้เราพิจารณาสุ่มตัวอย่างของคำแนะนำเกี่ยวกับขนาดของตัวอย่างแน่นอน Gorsuch (1983) แนะนำN ที่ควรน้อย 100 และไคลน์ (1979) ได้รับการสนับสนุนคำแนะนำนี้ โต้เถียง Guilford (1954)ว่า ควรมี N น้อย 200 และ Cattell (1978)อ้างว่า N ต้องขั้นต่ำเป็น 250 Comreyและ Lee (1992) ให้ระดับคะแนนคร่าว ๆ สำหรับเพียงพอตัวอย่างขนาดในการวิเคราะห์ปัจจัย: 100 =ยากจน200 =แฟร์ 300 = 500 =ดีมาก 1000 หรือเพิ่มเติม =ยอดเยี่ยม พวกเขาเรียกร้องให้นักวิจัยสามารถตัวอย่าง 500 หรือมากกว่าสังเกตเมื่อใดก็ ตามที่เป็นไปได้ในปัจจัยที่สำคัญคือการศึกษา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แนวทางเหล่านี้มักจะมีการระบุไว้ในแง่ของการทั้งขนาดตัวอย่างขั้นต่ำที่จำเป็น, N หรือขั้นต่ำอัตราส่วนN เพื่อจำนวนของตัวแปรที่มีการวิเคราะห์พี หลายแนวทางเหล่านี้ได้รับการตรวจสอบและพูดคุยกันโดย Arrindell และแวนเดอร์ Ende (1985) และอื่น ๆ เร็ว ๆ นี้โดย Velicer และ Fava (1998) ขอให้เราพิจารณาตัวอย่างของคำแนะนำเกี่ยวกับขนาดของกลุ่มตัวอย่างแน่นอน Gorsuch (1983) แนะนำว่าไม่มีควรมีอย่างน้อย100 และไคลน์ (1979) ได้รับการสนับสนุนคำแนะนำนี้ Guilford (1954) ที่ถกเถียงกันอยู่ว่าไม่มีควรมีอย่างน้อย 200 และ Cattell (1978) อ้างว่าไม่มีขั้นต่ำที่พึงปรารถนาที่จะเป็น 250 Comrey และลี (1992) เสนอมาตราส่วนหยาบเพียงพอสำหรับขนาดตัวอย่างในการวิเคราะห์ปัจจัยที่: 100 = ยากจน200 = ยุติธรรม 300 = ดี 500 = ดีมาก, 1000 หรืออื่นๆ = ดีเยี่ยม พวกเขาเรียกร้องให้นักวิจัยที่จะได้รับตัวอย่างจาก 500 หรือมากกว่าการสังเกตเมื่อใดก็ตามที่เป็นไปได้ในการศึกษาวิเคราะห์ปัจจัย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แนวทางเหล่านี้โดยทั่วไปจะระบุไว้ในแง่ของขนาดตัวอย่างที่น้อยที่สุดที่จำเป็น
n
n หรือขั้นต่ำอัตราส่วนของจำนวนของตัวแปรถูก
วิเคราะห์ , หน้าหลายแนวทางเหล่านี้จำนวน
และกล่าวถึงโดย arrindell และ ฟาน เดอร์ ตอนจบ ( 1985 )
และเมื่อเร็ว ๆ นี้ โดย velicer ฟาว่า ( 2541 และ ) ให้เราพิจารณาตัวอย่างของข้อเสนอเกี่ยวกับ

ขนาดตัวอย่างแน่นอนกอร์เซิช ( 1983 ) แนะนำ
ว่าควรมีอย่างน้อย 100 และ ไคลน์ ( 1979 ) การสนับสนุน
คำแนะนำนี้ กิลฟอร์ด ( 1954 ) แย้ง
ว่าควรมีอย่างน้อย 200 และแคทเทล ( 1978 )
อ้างว่าขั้นต่ำที่พึงประสงค์ N เป็น 250 comrey
ลี ( 1992 ) เสนอแบบมาตราส่วนสำหรับเพียงพอ
ขนาดตัวอย่างในการวิเคราะห์ปัจจัย : 100 = ยากจน
200 = พอใช้ , 300 = ดี , 500 = ดีมาก , 1000 หรือมากกว่า =
ยอดเยี่ยมพวกเขาเรียกร้องให้นักวิจัยเพื่อขอรับ
ตัวอย่าง 500 หรือมากกว่าการสังเกตเมื่อใดก็ ตามที่เป็นไปได้
ในการวิเคราะห์ศึกษาปัจจัย