Open main menu Last edited 2 days a

Open main menu

Last edited 2 days ago by BilCat
EditWatch this page
Boeing 777
Boeing 777
Aircraft landing approach. Front quarter view of twin-engine jet in flight with flaps and landing gear extended.
Boeing 777-200ER of United Airlines, one of the launch customers of the 777
Role Wide-body jet airliner
National origin United States
Manufacturer Boeing Commercial Airplanes
First flight June 12, 1994
Introduction June 7, 1995, with United Airlines
Status In service
Primary users Emirates
United Airlines
Air France
American Airlines
Produced 1993–present
Number built 1,313 through June 2015[1]
Unit cost
777-200ER: US$261.5 million[2]
777-200LR: US$296.0 million[2]
777-300ER: US$320.2 million[2]
777F: US$300.5 million[2]
Developed into Boeing 777X
The Boeing 777 is a family of long-range wide-body twin-engine jet airliners developed and manufactured by Boeing Commercial Airplanes. It is the world's largest twinjet and has a typical seating capacity for 314 to 451 passengers, with a range of 5,235 to 9,380 nautical miles (9,695 to 17,372 km). Commonly referred to as the "Triple Seven",[3][4] its distinguishing features include the largest-diameter turbofan engines of any aircraft, six wheels on each main landing gear, fully circular fuselage cross-section,[5] and a blade-shaped tail cone.[6] Developed in consultation with eight major airlines, the 777 was designed to replace older wide-body airliners and bridge the capacity difference between Boeing's 767 and 747. As Boeing's first fly-by-wire airliner, it has computer-mediated controls. It is also the first entirely computer-aided designed commercial aircraft.

The 777 is produced in two fuselage lengths as of 2014. The original 777-200 variant entered commercial service in 1995, followed by the extended-range 777-200ER in 1997. The stretched 777-300, which is 33.25 ft (10.1 m) longer, followed in 1998. The longer-range 777-300ER and 777-200LR variants entered service in 2004 and 2006 respectively, while the 777F, a freighter version, debuted in February 2009; these variants all feature General Electric GE90 engines and extended raked wingtips. The earlier 777-200, -200ER and -300 versions are equipped with GE90, Pratt & Whitney PW4000, or Rolls-Royce Trent 800 engines. The 777-200LR is the world's longest-range airliner, able to fly over halfway around the globe, and holds the record for the longest distance flown non-stop by a commercial aircraft.[7][8]

The 777 first entered commercial service with United Airlines on June 7, 1995. It has received more orders than any other wide-body airliner; as of May 2015, 60 customers had placed orders for 1,852 aircraft of all variants, with 1,304 delivered.[1] The most common and successful variant is the 777-300ER with 570 delivered and 786 orders;[1] Emirates operates the largest 777 fleet, with 138 passenger and freighter aircraft as of July 2014.[9] The 777 has been involved in five hull-loss accidents as of July 2014; the Asiana Airlines Flight 214 accident in July 2013 was its first fatal crash in 18 years of service.

The 777 ranks as one of Boeing's best-selling models. Airlines have acquired the type as a comparatively fuel-efficient alternative to other wide-body jets and have increasingly deployed the aircraft on long-haul transoceanic routes. Direct market competitors include the Airbus A330-300, newly launched Airbus A350 XWB, and the out-of-production A340 and McDonnell Douglas MD-11. The 787 Dreamliner, which entered service in 2011, shares design features with the 777. In November 2013, Boeing announced the development of upgraded 777-8X and 777-9X models, collectively named 777X, featuring composite wings and GE9X engines and further technologies developed for the 787. The 777X series is planned to enter service by 2020.

Contents
Development
Background
Design effort
Production and testing
Entry into service
Initial derivatives
Longer-range models
Production updates and improvements
777X program
Design
Fly-by-wire
Airframe and systems
Interior
Variants
777-200
777-200ER
777-300
777-200LR
777-300ER
777 Freighter
777-8X and -9X
Government and corporate
Operators
Orders and deliveries
Incidents and accidents
Specifications
See also
References
Citations
Bibliography
External links
DevelopmentEdit

Background Edit
In the early 1970s, the Boeing 747, McDonnell Douglas DC-10, and the Lockheed L-1011 TriStar became the first generation of wide-body passenger airliners to enter service.[10] In 1978, Boeing unveiled three new models: the twin-engine Boeing 757 to replace its venerable 727, the twin-engine 767 to challenge the Airbus A300, and a trijet 777 concept to compete with the DC-10 and L-1011.[11][12][13] The mid-size 757 and 767 launched to market success, due in part to 1980s extended-range twin-engine operational performance standards (ETOPS) regulations governing transoceanic twinjet operations.[14] These regulations allowed twin-engine airliners to make ocean crossings at up to three hours' distance from emergency diversionary airports.[15] Under ETOPS rules, airlines began operating the 767 on long-distance overseas routes that did not require the capacity of larger airliners.[14] The trijet 777 was later dropped, following marketing studies that favored the 757 and 767 variants.[16] Boeing was left with a size and range gap in its product line between the 767-300ER and the 747-400.[17]

By the late 1980s, DC-10 and L-1011 models were approaching retirement age, prompting manufacturers to develop replacement designs.[18] McDonnell Douglas was working on the MD-11, a stretched and upgraded successor of the DC-10,[18] while Airbus was developing their A330 and A340.[18] In 1986, Boeing unveiled proposals for an enlarged 767, tentatively named 767-X,[19] to target the replacement market for first-generation wide-bodies like the DC-10,[15] and to complement existing 767 and 747 models in the company lineup.[20] The initial proposal featured a longer fuselage and larger wings than the existing 767,[19] along with winglets.[21] Later plans expanded the fuselage cross-section but retained the existing 767 flight deck, nose, and other elements.[19]

Airline customers were unimpressed with the 767-X proposals, and instead wanted an even wider fuselage cross-section, fully flexible interior configurations, short- to intercontinental-range capability, and an operating cost lower than any 767 stretch.[15] Airline planners' requirements for larger aircraft had become increasingly specific, adding to the heightened competition among aircraft manufacturers.[18] By 1988, Boeing realized that the only answer was a new design, which became the 777 twinjet.[22] The company opted for the twin-engine configuration given past design successes, projected engine developments, and reduced-cost benefits.[23] On December 8, 1989, Boeing began issuing offers to airlines for the 777.[19]

Design effort Edit
A flight deck, from behind the two pilots' seats. A center console lies in between the seats, in front is an instrument panel with several displays, and light enters through the forward windows.
Glass cockpit of a Transaero Airlines 777-200ER
The design phase for the new twinjet was different from Boeing's previous commercial jetliners. For the first time, eight major airlines – All Nippon Airways, American Airlines, British Airways, Cathay Pacific, Delta Air Lines, Japan Airlines, Qantas, and United Airlines – had a role in the development.[24] This was a departure from industry practice, where manufacturers typically designed aircraft with minimal customer input.[12] The eight airlines that contributed to the design process became known within Boeing as the "Working Together" group.[24] At the first group meeting in January 1990, a 23-page questionnaire was distributed to the airlines, asking what each wanted in the design.[15] By March 1990, Boeing and the airlines had decided upon a basic design configuration: a cabin cross-section close to the 747's, capacity up to 325 passengers, flexible interiors, a glass cockpit, fly-by-wire controls, and 10 percent better seat-mile costs than the A330 and MD-11.[15] Boeing selected its Everett factory in Washington, home of 747 production, as the 777's final assembly site.[25]

On October 14, 1990, United Airlines became the 777's launch customer when it placed an order for 34 Pratt & Whitney-powered aircraft valued at US$11 billion with options on an additional 34.[26][27] The development phase coincided with United's replacement program for its aging DC-10s.[28] United required that the new aircraft be capable of flying three different routes: Chicago to Hawaii, Chicago to Europe, and non-stop from Denver, a hot and high airport, to Hawaii.[28] ETOPS certification was also a priority for United,[29] given the overwater portion of United's Hawaii routes.[26] In January 1993, a team of United developers joined other airline teams and Boeing designers at the Everett factory.[30] The 240 design teams, with up to 40 members each, addressed almost 1,500 design issues with individual aircraft components.[31] The fuselage diameter was increased to suit Cathay Pacific, the baseline model grew longer for All Nippon Airways, and British Airways' input led to added built-in testing and interior flexibility,[15] along with higher operating weight options.[32]

The 777 was the first commercial aircraft designed entirely by computer.[20][26][33] Each design drawing was created on a three-dimensional CAD software system known as CATIA, sourced from Dassault Systemes and IBM.[34] This lets engineers assemble a virtual aircraft, in simulation, to check for interference and verify that the thousands of parts fit properly—thus reducing costly rework.[35] Boeing developed their own high-performance visualization system, FlyThru, later called IVT (Integrated Visualization Tool) to support large-scale collaborative engineering design reviews, production illustrations, and other uses of the CAD

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เปิดเมนูหลัก แก้ไขครั้งล่าสุด สัปดาห์ที่ผ่านมา โดย BilCatEditWatch หน้านี้โบอิง 777โบอิง 777วิธีการลงจอดเครื่องบิน ด้านหน้ามุมมองไตรมาสของเจ็ท twin-engine ในเที่ยวบินมี flaps และเกียร์เชื่อมโยงไปถึงขยายโบอิ้ง 777-200ER ของ United Airlines หนึ่งของลูกค้าที่เปิด 777บทบาททั้งตัวสายการบินเจ็ทจุดเริ่มต้นแห่งชาติสหรัฐอเมริกาผู้ผลิตเครื่องบินพาณิชย์โบอิง12 มิถุนายน 1994 ที่เที่ยวบินแรก7 มิถุนายน 1995 สายการบินสหรัฐแนะนำสถานะในบริการผู้ใช้หลักเอมิเรตส์สายการบินสหรัฐAir Franceอเมริกันแอร์ไลน์ผลิตปี 1993 – ปัจจุบันจำนวนที่สร้าง 1,313 ผ่าน 2015 มิถุนายน [1]ต้นทุนต่อหน่วย 777-200ER: สหรัฐอเมริกา $261.5 ล้านบาท [2]777-200LR: สหรัฐอเมริกา $296.0 ล้านบาท [2]777-300ER: สหรัฐอเมริกา $320.2 ล้านบาท [2]777F: สหรัฐอเมริกา $300.5 ล้านบาท [2]พัฒนาเป็นโบอิ้ง 777 XThe Boeing 777 is a family of long-range wide-body twin-engine jet airliners developed and manufactured by Boeing Commercial Airplanes. It is the world's largest twinjet and has a typical seating capacity for 314 to 451 passengers, with a range of 5,235 to 9,380 nautical miles (9,695 to 17,372 km). Commonly referred to as the "Triple Seven",[3][4] its distinguishing features include the largest-diameter turbofan engines of any aircraft, six wheels on each main landing gear, fully circular fuselage cross-section,[5] and a blade-shaped tail cone.[6] Developed in consultation with eight major airlines, the 777 was designed to replace older wide-body airliners and bridge the capacity difference between Boeing's 767 and 747. As Boeing's first fly-by-wire airliner, it has computer-mediated controls. It is also the first entirely computer-aided designed commercial aircraft.The 777 is produced in two fuselage lengths as of 2014. The original 777-200 variant entered commercial service in 1995, followed by the extended-range 777-200ER in 1997. The stretched 777-300, which is 33.25 ft (10.1 m) longer, followed in 1998. The longer-range 777-300ER and 777-200LR variants entered service in 2004 and 2006 respectively, while the 777F, a freighter version, debuted in February 2009; these variants all feature General Electric GE90 engines and extended raked wingtips. The earlier 777-200, -200ER and -300 versions are equipped with GE90, Pratt & Whitney PW4000, or Rolls-Royce Trent 800 engines. The 777-200LR is the world's longest-range airliner, able to fly over halfway around the globe, and holds the record for the longest distance flown non-stop by a commercial aircraft.[7][8]The 777 first entered commercial service with United Airlines on June 7, 1995. It has received more orders than any other wide-body airliner; as of May 2015, 60 customers had placed orders for 1,852 aircraft of all variants, with 1,304 delivered.[1] The most common and successful variant is the 777-300ER with 570 delivered and 786 orders;[1] Emirates operates the largest 777 fleet, with 138 passenger and freighter aircraft as of July 2014.[9] The 777 has been involved in five hull-loss accidents as of July 2014; the Asiana Airlines Flight 214 accident in July 2013 was its first fatal crash in 18 years of service.The 777 ranks as one of Boeing's best-selling models. Airlines have acquired the type as a comparatively fuel-efficient alternative to other wide-body jets and have increasingly deployed the aircraft on long-haul transoceanic routes. Direct market competitors include the Airbus A330-300, newly launched Airbus A350 XWB, and the out-of-production A340 and McDonnell Douglas MD-11. The 787 Dreamliner, which entered service in 2011, shares design features with the 777. In November 2013, Boeing announced the development of upgraded 777-8X and 777-9X models, collectively named 777X, featuring composite wings and GE9X engines and further technologies developed for the 787. The 777X series is planned to enter service by 2020.ContentsDevelopmentBackgroundDesign effortProduction and testingEntry into serviceInitial derivativesLonger-range modelsProduction updates and improvements777X programDesignFly-by-wireAirframe and systemsInteriorVariants777-200777-200ER777-300777-200LR777-300ER777 Freighter777-8X and -9XGovernment and corporateOperatorsOrders and deliveriesIncidents and accidentsSpecificationsSee alsoReferencesCitationsBibliographyExternal linksDevelopmentEditBackground EditIn the early 1970s, the Boeing 747, McDonnell Douglas DC-10, and the Lockheed L-1011 TriStar became the first generation of wide-body passenger airliners to enter service.[10] In 1978, Boeing unveiled three new models: the twin-engine Boeing 757 to replace its venerable 727, the twin-engine 767 to challenge the Airbus A300, and a trijet 777 concept to compete with the DC-10 and L-1011.[11][12][13] The mid-size 757 and 767 launched to market success, due in part to 1980s extended-range twin-engine operational performance standards (ETOPS) regulations governing transoceanic twinjet operations.[14] These regulations allowed twin-engine airliners to make ocean crossings at up to three hours' distance from emergency diversionary airports.[15] Under ETOPS rules, airlines began operating the 767 on long-distance overseas routes that did not require the capacity of larger airliners.[14] The trijet 777 was later dropped, following marketing studies that favored the 757 and 767 variants.[16] Boeing was left with a size and range gap in its product line between the 767-300ER and the 747-400.[17]By the late 1980s, DC-10 and L-1011 models were approaching retirement age, prompting manufacturers to develop replacement designs.[18] McDonnell Douglas was working on the MD-11, a stretched and upgraded successor of the DC-10,[18] while Airbus was developing their A330 and A340.[18] In 1986, Boeing unveiled proposals for an enlarged 767, tentatively named 767-X,[19] to target the replacement market for first-generation wide-bodies like the DC-10,[15] and to complement existing 767 and 747 models in the company lineup.[20] The initial proposal featured a longer fuselage and larger wings than the existing 767,[19] along with winglets.[21] Later plans expanded the fuselage cross-section but retained the existing 767 flight deck, nose, and other elements.[19]Airline customers were unimpressed with the 767-X proposals, and instead wanted an even wider fuselage cross-section, fully flexible interior configurations, short- to intercontinental-range capability, and an operating cost lower than any 767 stretch.[15] Airline planners' requirements for larger aircraft had become increasingly specific, adding to the heightened competition among aircraft manufacturers.[18] By 1988, Boeing realized that the only answer was a new design, which became the 777 twinjet.[22] The company opted for the twin-engine configuration given past design successes, projected engine developments, and reduced-cost benefits.[23] On December 8, 1989, Boeing began issuing offers to airlines for the 777.[19]
Design effort Edit
A flight deck, from behind the two pilots' seats. A center console lies in between the seats, in front is an instrument panel with several displays, and light enters through the forward windows.
Glass cockpit of a Transaero Airlines 777-200ER
The design phase for the new twinjet was different from Boeing's previous commercial jetliners. For the first time, eight major airlines – All Nippon Airways, American Airlines, British Airways, Cathay Pacific, Delta Air Lines, Japan Airlines, Qantas, and United Airlines – had a role in the development.[24] This was a departure from industry practice, where manufacturers typically designed aircraft with minimal customer input.[12] The eight airlines that contributed to the design process became known within Boeing as the "Working Together" group.[24] At the first group meeting in January 1990, a 23-page questionnaire was distributed to the airlines, asking what each wanted in the design.[15] By March 1990, Boeing and the airlines had decided upon a basic design configuration: a cabin cross-section close to the 747's, capacity up to 325 passengers, flexible interiors, a glass cockpit, fly-by-wire controls, and 10 percent better seat-mile costs than the A330 and MD-11.[15] Boeing selected its Everett factory in Washington, home of 747 production, as the 777's final assembly site.[25]

On October 14, 1990, United Airlines became the 777's launch customer when it placed an order for 34 Pratt & Whitney-powered aircraft valued at US$11 billion with options on an additional 34.[26][27] The development phase coincided with United's replacement program for its aging DC-10s.[28] United required that the new aircraft be capable of flying three different routes: Chicago to Hawaii, Chicago to Europe, and non-stop from Denver, a hot and high airport, to Hawaii.[28] ETOPS certification was also a priority for United,[29] given the overwater portion of United's Hawaii routes.[26] In January 1993, a team of United developers joined other airline teams and Boeing designers at the Everett factory.[30] The 240 design teams, with up to 40 members each, addressed almost 1,500 design issues with individual aircraft components.[31] The fuselage diameter was increased to suit Cathay Pacific, the baseline model grew longer for All Nippon Airways, and British Airways' input led to added built-in testing and interior flexibility,[15] along with higher operating weight options.[32]

The 777 was the first commercial aircraft designed entirely by computer.[20][26][33] Each design drawing was created on a three-dimensional CAD software system known as CATIA, sourced from Dassault Systemes and IBM.[34] This lets engineers assemble a virtual aircraft, in simulation, to check for interference and verify that the thousands of parts fit properly—thus reducing costly rework.[35] Boeing developed their own high-performance visualization system, FlyThru, later called IVT (Integrated Visualization Tool) to support large-scale collaborative engineering design reviews, production illustrations, and other uses of the CAD

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เปิดเมนูหลักแก้ไขล่าสุด 2 วันที่ผ่านมาโดย BilCat EditWatch หน้านี้โบอิ้ง 777 เครื่องบินโบอิ้ง 777 วิธีการเชื่อมโยงไปถึงเครื่องบิน มุมมองไตรมาสที่ด้านหน้าของเครื่องยนต์แฝดในเที่ยวบินที่มีอวัยวะเพศหญิงและล้อขยาย. โบอิ้ง 777-200ER ของสายการบินยูไนเต็ดเป็นหนึ่งในลูกค้าของการเปิดตัวของ 777 บทบาทเจ็ทไวร่างกายสายการบินต้นกำเนิดสหรัฐอเมริกาแห่งชาติผู้ผลิตเครื่องบินพาณิชย์โบอิ้งบินครั้งแรกมิถุนายน 12, 1994 บทนำ 7 มิถุนายน 1995 ด้วยสายการบินยูไนเต็ดสถานะในการบริการผู้ใช้ประถมมิเรตส์สายการบินยูไนเต็ดแอร์ฟรานซ์อเมริกันแอร์ไลน์ผลิต 1993 ปัจจุบันจำนวนสร้าง 1313 ผ่านมิถุนายน 2015 [1] ต้นทุนต่อหน่วย777-200ER: US $ 261,500,000 [2] 777 -200LR: US $ 296.0 ล้าน [2] 777-300ER: US $ 320,200,000 [2] 777F: US $ 300,500,000 [2] การพัฒนาออกเป็นโบอิ้ง 777X โบอิ้ง 777 เป็นครอบครัวระยะยาวทั่วร่างกายสายการบินเจ็ทคู่เครื่องยนต์ที่พัฒนาขึ้น และผลิตโดยโบอิ้ง มันเป็น twinjet ใหญ่ที่สุดในโลกและมีความจุที่นั่งปกติสำหรับ 314-451 ผู้โดยสารที่มีช่วงของการ 5,235 9,380 ไมล์ทะเล (9,695 ไป 17,372 กิโลเมตร) ปกติจะเรียกว่า "ทริปเปิเซเว่น" [3] [4] คุณสมบัติที่แตกต่างรวมถึงเส้นผ่าศูนย์กลางที่ใหญ่ที่สุด turbofan เครื่องยนต์ของเครื่องบินหกล้อแต่ละล้อหลักลำตัวกลมอย่างเต็มที่ข้ามส่วน [5] กรวยหางใบรูป. [6] การพัฒนาในการปรึกษาหารือกับแปดสายการบินที่ 777 ได้รับการออกแบบมาเพื่อแทนที่สายการบินทั่วร่างกายเก่าและสะพานเชื่อมความแตกต่างความจุระหว่างโบอิ้ง 767 และ 747 เป็นเครื่องบินโบอิ้งเป็นครั้งแรกที่บินโดยสายสายการบินก็ มีการควบคุมสื่อคอมพิวเตอร์ นอกจากนี้ยังเป็นครั้งแรกที่ทั้งคอมพิวเตอร์ช่วยออกแบบเครื่องบินพาณิชย์. 777 ที่ผลิตในสองความยาวลำตัวขณะที่ปี 2014 เดิม 777-200 ตัวแปรที่เข้ามาให้บริการในเชิงพาณิชย์ในปี 1995 ตามด้วย 777-200ER ขยายช่วงในปี 1997 ยืด 777-300 ซึ่งเป็น 33.25 ฟุต (10.1 เมตร) อีกต่อไปใช้ในปี 1998 777-300ER อีกต่อไปช่วง 777-200LR และสายพันธุ์เข้ามาให้บริการในปี 2004 และ 2006 ตามลำดับในขณะ 777F, รุ่นสินค้าออกมาในเดือนกุมภาพันธ์ 2009; สายพันธุ์เหล่านี้คุณลักษณะเครื่องยนต์ General Electric GE90 และขยายกวาดเข้ากัน ก่อนหน้า 777-200, -200ER -300 รุ่นและมีการติดตั้ง GE90, Pratt & Whitney PW4000 หรือ Rolls-Royce Trent 800 เครื่องยนต์ 777-200LR เป็นสายการบินในช่วงที่ยาวที่สุดของโลกที่สามารถบินผ่านครึ่งหนึ่งทั่วโลกและถือบันทึกระยะทางไกลที่สุดบินไม่หยุดโดยเครื่องบินพาณิชย์. [7] [8] 777 ครั้งแรกที่เข้ามาให้บริการในเชิงพาณิชย์ ด้วยสายการบินยูไนเต็ดวันที่ 7 มิถุนายน 1995 จะได้รับการสั่งซื้อมากขึ้นกว่าที่สายการบินทั่วร่างกายอื่น ๆ ; เมื่อเดือนพฤษภาคมปี 2015 60 ลูกค้าได้วางคำสั่งซื้อสำหรับ 1852 เครื่องบินของทุกสายพันธุ์ที่มีการส่งมอบ 1304 [1] ที่แตกต่างกันมากที่สุดและประสบความสำเร็จเป็น 777-300ER ที่มีการส่งมอบและ 570 786 คำสั่งซื้อ. [1] เอมิเรตดำเนินใหญ่ที่สุด 777 กองทัพเรือที่มีผู้โดยสาร 138 และเครื่องบินขนส่งสินค้าของกรกฏาคม 2014 [9] 777 ได้มีส่วนเกี่ยวข้องในห้าอุบัติเหตุเรือสูญเสีย ณ กรกฎาคม 2014; สายการบินเอเชียน่าเที่ยวบิน 214 ที่เกิดอุบัติเหตุในเดือนกรกฎาคม 2013 การแข่งขันรุนแรงเป็นครั้งแรกในรอบ 18 ปีของการบริการ. 777 การจัดอันดับให้เป็นหนึ่งในเครื่องบินโบอิ้งรุ่นที่ขายดีที่สุด สายการบินได้รับชนิดที่เป็นทางเลือกที่เมื่อเทียบกับเชื้อเพลิงที่มีประสิทธิภาพที่จะไอพ่นกว้างอื่น ๆ ของร่างกายและมีการใช้งานมากขึ้นเครื่องบินในเส้นทางข้ามมหาสมุทรระยะไกล คู่แข่งในตลาดโดยตรงรวมถึงแอร์บัส A330-300, ที่เพิ่งเปิดตัวเครื่องบินแอร์บัส A350 XWB และ A340 ออกจากการผลิตและการ McDonnell Douglas MD-11 787 ซึ่งเข้ามาให้บริการในปี 2011 การออกแบบที่มีหุ้นกับ 777 ในเดือนพฤศจิกายนปี 2013 เครื่องบินโบอิ้งประกาศการพัฒนาของ 777-8X ปรับและ 777-9X รุ่นชื่อเรียก 777X มีปีกคอมโพสิตและเครื่องมือ GE9X และเทคโนโลยีการพัฒนาต่อไป สำหรับ 787 777X ชุดการวางแผนที่จะเข้ามาให้บริการในปี 2020 เนื้อหาการพัฒนาความเป็นมาความพยายามออกแบบการผลิตและการทดสอบเข้าสู่บริการซื้อขายสัญญาซื้อขายล่วงหน้าเริ่มต้นช่วงอีกต่อไปรูปแบบการปรับปรุงการผลิตและการปรับปรุง777X โปรแกรมออกแบบFly-by-wire เฟรมและระบบมหาดไทยสายพันธุ์777 -200 777-200ER 777-300 777-200LR 777-300ER 777 Freighter 777-8X และ -9X รัฐบาลและองค์กรผู้ประกอบการสั่งซื้อและการส่งมอบเหตุการณ์และอุบัติเหตุจำเพาะดูเพิ่มเติมอ้างอิงอ้างอิงบรรณานุกรมเชื่อมโยงภายนอกDevelopmentEdit พื้นหลังแก้ไขในต้นปี 1970, โบอิ้ง 747 McDonnell ดักลาส DC-10 และฮีด L-1011 ไตรกลายเป็นรุ่นแรกของผู้โดยสารทั่วร่างกายสายการบินที่จะเข้ามาให้บริการ [10] ในปี 1978 เครื่องบินโบอิ้งเปิดตัวสามรุ่นใหม่:. โบอิ้งคู่เครื่องยนต์ 757 ที่จะเปลี่ยนมัน เคารพ 727 คู่เครื่องยนต์ 767 ที่จะท้าทายแอร์บัส A300 และ trijet 777 แนวความคิดที่จะแข่งขันกับ DC-10 และ L-1011. [11] [12] [13] ขนาดกลาง 757 และ 767 เปิดตัวออกสู่ตลาด ประสบความสำเร็จเนื่องจากในส่วนที่ปี 1980 ขยายช่วงคู่เครื่องยนต์มาตรฐานการปฏิบัติงานในการดำเนินงาน (ETOPS) ข้อบังคับการดำเนินงานมหาสมุทร twinjet. [14] กฎระเบียบเหล่านี้ได้รับอนุญาตให้สายการบินคู่เครื่องยนต์เพื่อให้นํ้าทะเลถึงสามชั่วโมงระยะทางจากสนามบินแทคติกฉุกเฉิน . [15] ภายใต้กฎ ETOPS สายการบินเริ่มปฏิบัติการ 767 กับระยะทางยาวเส้นทางต่างประเทศที่ไม่จำเป็นต้องมีความจุของสายการบินขนาดใหญ่. [14] trijet 777 ต่อมาก็ปรับตัวลดลงตามการศึกษาการตลาดที่ได้รับการสนับสนุน 757 และ 767 สายพันธุ์ [16] โบอิ้งก็เหลือช่องว่างขนาดและช่วงในสายผลิตภัณฑ์ของตนระหว่าง 767-300ER และ 747-400. [17] ในช่วงปลายทศวรรษที่ 1980, DC-10 และ L-1011 รูปแบบการเข้าใกล้วัยเกษียณกระตุ้นให้ผู้ผลิต ในการพัฒนาการออกแบบการเปลี่ยน. [18] McDonnell Douglas ได้ทำงานใน MD-11 ทายาทยืดและอัพเกรดของ DC-10 [18] ในขณะที่แอร์บัส A330 กำลังพัฒนาของพวกเขาและ A340. [18] ในปี 1986 เครื่องบินโบอิ้งเปิดตัวข้อเสนอ สำหรับโต 767 ชื่อไม่แน่นอน 767-X [19] ในการกำหนดเป้าหมายตลาดทดแทนสำหรับรุ่นแรกกว้างร่างกายเช่น DC-10 [15] และเพื่อเสริมที่มีอยู่ 767 และ 747 รูปแบบในผู้เล่นตัวจริงของ บริษัท . [20 ] ข้อเสนอครั้งแรกให้ความสำคัญอีกต่อไปลำตัวและปีกมีขนาดใหญ่กว่าที่มีอยู่ 767 [19] พร้อมกับ winglets. [21] แผนต่อขยายข้ามส่วนลำตัว แต่ก็ยังคงมีอยู่ 767 ดาดฟ้าบินจมูกและองค์ประกอบอื่น ๆ . [19 ] ลูกค้าสายการบินมีความประทับใจกับข้อเสนอ 767-X และแทนที่จะอยากลำตัวกว้างข้ามส่วนอย่างเต็มที่กำหนดค่าตกแต่งภายในที่มีความยืดหยุ่นในระยะสั้นความสามารถในทวีปช่วงและมีค่าใช้จ่ายในการดำเนินงานที่ลดลงกว่า 767 ยืด. [15] สายการบิน วางแผนความต้องการสำหรับเครื่องบินขนาดใหญ่ได้กลายเป็นที่เฉพาะเจาะจงมากขึ้นเพิ่มการแข่งขันที่มีความคิดริเริ่มในหมู่ผู้ผลิตเครื่องบิน. [18] โดยปี 1988 เครื่องบินโบอิ้งรู้ว่าคำตอบเดียวที่ได้รับการออกแบบใหม่ซึ่งกลายเป็น 777 twinjet. [22] บริษัท เลือกใช้สำหรับ การกำหนดค่าคู่เครื่องยนต์ที่ได้รับการออกแบบที่ผ่านมาประสบความสำเร็จในการพัฒนาเครื่องยนต์ที่คาดการณ์ไว้และผลประโยชน์การลดค่าใช้จ่าย. [23] ที่ 8 ธันวาคม 1989 โบอิ้งเริ่มออกข้อเสนอสำหรับสายการบินที่ 777 [19] ความพยายามออกแบบแก้ไขดาดฟ้าบินจาก ที่อยู่เบื้องหลังสองที่นั่งนักบิน คอนโซลกลางอยู่ในระหว่างที่นั่งในด้านหน้าเป็นแผงหน้าปัดด้วยการแสดงหลายและแสงผ่านเข้าสู่หน้าต่างไปข้างหน้า. ห้องนักบินแก้วสายการบิน Transaero 777-200ER ขั้นตอนการออกแบบสำหรับ twinjet ใหม่ที่แตกต่างจาก jetliners เชิงพาณิชย์ก่อนหน้านี้โบอิ้ง . เป็นครั้งแรกที่แปดสายการบิน - ทุกนิปปอนแอร์เวย์, อเมริกันแอร์ไลน์, บริติชแอร์เวย์คาเธ่ย์แปซิฟิก, เดลต้าแอร์ไลน์, สายการบินญี่ปุ่นแควนตัสและสายการบินยูไนเต็ด -. มีบทบาทในการพัฒนา [24] นี่คือการเดินทางจาก วิธีการปฏิบัติงานที่ผู้ผลิตเครื่องบินได้รับการออกแบบโดยทั่วไปแล้วจะมีการป้อนข้อมูลของลูกค้าน้อยที่สุด. [12] แปดสายการบินที่มีส่วนทำให้การออกแบบกระบวนการกลายเป็นที่รู้จักภายในโบอิ้งเป็น "การทำงานร่วมกัน" กลุ่ม. [24] ในการประชุมกลุ่มแรกในเดือนมกราคมปี 1990 แบบสอบถาม 23 หน้าได้รับการแจกจ่ายให้กับสายการบินขอให้สิ่งที่แต่ละคนต้องการในการออกแบบ [15] เมื่อเดือนมีนาคมปี 1990 เครื่องบินโบอิ้งและสายการบินได้ตัดสินใจกำหนดค่าการออกแบบพื้นฐาน:. ห้องโดยสารข้ามส่วนใกล้เคียงกับ 747 ของความจุได้ถึง 325 ผู้โดยสารการตกแต่งภายในที่มีความยืดหยุ่นกระจกห้องนักบินบินโดยสายการควบคุมและร้อยละ 10 ค่าใช้จ่ายที่ดีกว่าที่นั่งไมล์กว่า A330 และ MD-11. [15] โบอิ้งเลือกโรงงานเอเวอเรในวอชิงตันบ้าน 747 การผลิตเป็น เว็บไซต์การประกอบขั้นสุดท้าย 777. [25] ที่ 14 ตุลาคมปี 1990 สายการบินยูไนเต็ดกลายเป็นลูกค้าเปิดตัว 777 เมื่อวางคำสั่งซื้อ 34 แพรตต์แอนด์เครื่องบินวิทนีย์ขับเคลื่อนมูลค่า US $ 11000000000 มีตัวเลือกในการเพิ่มอีก 34 [26] [27] ขั้นตอนการพัฒนาใกล้เคียงกับโปรแกรมเปลี่ยนของสหรัฐสำหรับริ้วรอยของ DC-10s [28] ประเทศจำเป็นว่าเครื่องบินใหม่จะมีความสามารถในการบินสามเส้นทางที่แตกต่างกัน. ชิคาโกไปฮาวายชิคาโกไปยังยุโรปและไม่หยุดจากเดนเวอร์ สนามบินร้อนและสูงไปฮาวาย. [28] รับรอง ETOPS ก็ยังมีความสำคัญสำหรับประเทศ [29] ได้รับส่วนรดน้ำของยูไนเต็ดเส้นทางฮาวาย. [26] ในเดือนมกราคมปี 1993 ทีมนักพัฒนาประเทศได้เข้าร่วมทีมงานสายการบินอื่น ๆ และ โบอิ้งนักออกแบบที่โรงงานเอเวอเร. [30] ทีมงานออกแบบ 240 มีถึง 40 คนแต่ละ addressed เกือบ 1,500 ปัญหาการออกแบบที่มีส่วนประกอบของเครื่องบินแต่ละ. [31] เส้นผ่าศูนย์กลางลำตัวเพิ่มขึ้นเพื่อให้เหมาะกับคาเธ่ย์แปซิฟิกรุ่นพื้นฐานเพิ่มขึ้นอีกต่อไป ทั้งหมดนิปปอนแอร์เวย์และใส่บริติชแอร์เวย์ 'นำไปสู่การเพิ่มตัวในการทดสอบและความยืดหยุ่นในการตกแต่งภายใน, [15] พร้อมกับตัวเลือกในการดำเนินงานที่สูงขึ้นน้ำหนัก. [32] 777 เป็นเครื่องบินพาณิชย์ครั้งแรกที่ได้รับการออกแบบโดยสิ้นเชิงคอมพิวเตอร์. [20] [ 26] [33] การวาดภาพการออกแบบแต่ละคนที่ถูกสร้างขึ้นในระบบซอฟต์แวร์ CAD สามมิติที่รู้จักกันเป็น CATIA, มาจาก Dassault Systemes และ IBM. [34] นี้จะช่วยให้วิศวกรประกอบเครื่องบินเสมือนในการจำลองเพื่อตรวจสอบการแทรกแซงและตรวจสอบว่า หลายพันชิ้นส่วนพอดี-ซึ่งช่วยลดค่าใช้จ่ายในการทำงานซ้ำ. [35] โบอิ้งพัฒนาระบบการสร้างภาพที่มีประสิทธิภาพสูงของตัวเอง FlyThru ภายหลังเรียกว่า IVT (เครื่องมือการแสดงแบบบูรณาการ) เพื่อสนับสนุนความคิดเห็นการออกแบบทางวิศวกรรมขนาดใหญ่ร่วมกันภาพการผลิตและอื่น ๆ การใช้ประโยชน์จาก CAD

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เปิดเมนูหลัก

แก้ไขล่าสุด เมื่อ 2 วันก่อน โดย bilcat หน้า

editwatch นี้โบอิ้ง 777

ท่าอากาศยานโบอิ้ง 777 ) มุมมองด้านหน้าของเครื่องยนต์เจ็ทไตรมาสแฝดในเที่ยวบินกับอวัยวะเพศหญิงและเชื่อมโยงไปถึงเกียร์ขยาย .
โบอิ้ง 777-200er ของสายการบินหนึ่งของการเปิดตัวลูกค้าของ 777 บทบาทผู้ผลิตกว้างร่างกายเครื่องบินสายการบินแห่งชาติประเทศสหรัฐอเมริกา


เครื่องบินพาณิชย์โบอิงเที่ยวบินแรกที่ 12 มิถุนายน 1994
แนะนำ 7 มิถุนายน 1995 กับสายการบิน

สถานะในบริการปฐมภูมิผู้ใช้แอร์สายการบินเอมิเรตส์



สายการบินฝรั่งเศสอเมริกันผลิต 2536 –ปัจจุบัน
จำนวนสร้างโดยผ่านมิถุนายน 2015 [ 1 ]

777-200er หน่วยราคา : สหรัฐอเมริกา $ 261.5 ล้าน [ 2 ]
777-200lr : 296.0 ล้านเหรียญสหรัฐ [ 2 ]
ร์สหรัฐ : US $ 320.2 ล้าน [ 2 ]
39 : US $ 300.5 ล้าน [ 2 ]

777x พัฒนาเป็น โบอิ้งโบอิ้ง 777 เป็นครอบครัวระยะยาวกว้างร่างแฝดไอพ่นสายการบินพัฒนาและผลิตโดยฝ่ายผลิตเครื่องบินพาณิชย์โบอิง . มันเป็น twinjet ที่ใหญ่ที่สุดของโลกและมีความจุที่นั่งสำหรับผู้โดยสารทั่วไป 314 ไปอีก ในช่วงของการ 5235 9380 ไมล์ทะเล ( 9695 เพื่อ 17372 km ) ปกติจะเรียกว่า " สามเจ็ด "[ 3 ] [ 4 ] ของแตกต่าง รวมถึงคุณสมบัติที่ใหญ่ที่สุดขนาดเครื่องยนต์ Turbofan ของอากาศยาน , หกล้อในแต่ละหลักของเกียร์ลงจอด พร้อมลำตัวหน้าตัดกลม , [ 5 ] และมีใบหางรูปกรวย [ 6 ] พัฒนาในการปรึกษาหารือกับแปดสายการบินหลัก , มันถูกออกแบบมาเพื่อแทนที่รุ่นเก่าที่กว้างและร่างกาย airliners ความแตกต่างระหว่างสะพานรองรับเครื่องบินโบอิ้ง 767 และ 747 .เป็นเครื่องบินก่อนบินโดยสายสายการบิน มีคอมพิวเตอร์เพื่อควบคุม มันเป็นครั้งแรกในคอมพิวเตอร์ช่วยออกแบบทั้งหมดเครื่องบินพาณิชย์

777 ผลิตในความยาวของลำตัว 2 2014 ต้นฉบับ 777-200 ตัวแปรป้อนบริการเชิงพาณิชย์ในปี 1995 ตามด้วยการขยายช่วง 777-200er ในปี 1997 ยืด 777-300 ที่ 33.25 ฟุต ( 10 เมตร ) ยาว ตาม ในปี 1998ยิ่งช่วง 777-200lr ร์สหรัฐตัวแปรป้อนและบริการในปี 2004 และ 2006 ตามลำดับ ในขณะที่งานเรือ , รุ่นเปิดตัวในเดือนกุมภาพันธ์ 2009 ; ตัวแปรทั้งหมดเหล่านี้คุณลักษณะ ge90 ไฟฟ้าทั่วไปเครื่องยนต์และขยาย raked wingtips . ก่อนหน้านี้ 777-200 , - 200er และ - 300 รุ่น มีการติดตั้ง ge90 & Pratt Whitney pw4000 หรือ Rolls Royce Trent 800 เครื่องยนต์การ 777-200lr เป็นโลกที่ยาวที่สุด ช่วงที่สายการบินสามารถบินผ่านครึ่งทางรอบโลกและถือบันทึกสำหรับระยะทางที่ยาวมากบินไม่หยุด โดยเครื่องบินพาณิชย์ [ 7 ] [ 8 ]

777 ก่อนป้อนการค้าบริการกับสายการบินเมื่อวันที่ 7 มิถุนายน ปี 1995 มันได้รับคำสั่งมากกว่าร่างกายกว้างอื่น ๆสายการบิน ; พฤษภาคม 2015 , 60 ลูกค้าได้วางใบสั่งสำหรับ 1852 อากาศยานทุกสายพันธุ์กับ 1569 ส่ง [ 1 ] ตัวแปรที่พบมากที่สุดและประสบความสำเร็จเป็นร์สหรัฐกับ 570 ส่งมอบและ 786 คำสั่ง ; [ 1 ] เอมิเรตส์เป็นผู้ให้บริการที่ใหญ่ที่สุด 777 เรือที่มีผู้โดยสารและขนส่งสินค้าเครื่องบินเป็น 138 กรกฎาคม 2014 . [ 9 ] 777 ได้รับการมีส่วนร่วมในห้าการสูญเสียอุบัติเหตุขณะที่ ฮัลล์ กรกฎาคม 2014 ;ที่น่า แอร์ไลน์เที่ยวบิน 214 อุบัติเหตุในเดือนกรกฎาคม 2013 คือความผิดพลาดร้ายแรงครั้งแรกใน 18 ปี

777 อันดับเป็นหนึ่งในรุ่นที่ขายดีที่สุดของโบอิ้งของ สายการบินได้มาชนิดเป็นทางเลือกใหม่เพื่อเปรียบเทียบเครื่องบินกว้างร่างกายอื่น ๆและมีมากขึ้นใช้อากาศยานลากยาวซึ่งข้ามมหาสมุทรเส้นทาง คู่แข่งทางการตลาดโดยตรง ได้แก่ เครื่องบินแอร์บัส เอ 330-300 ,เปิดใหม่แอร์บัส เอ 350 หลักและออกของ a340 การผลิตและแมคดอนเนลล์ ดักลาส md-11 . 787 Dreamliner ซึ่งเข้ามาบริการใน 2011 , หุ้นคุณสมบัติการออกแบบกับ 777 . ในเดือนพฤศจิกายน 2013 , โบอิ้งประกาศการพัฒนาของการปรับรุ่นและ 777-8x 777-9x , รวมชื่อ 777x ซึ่งประกอบด้วยปีกและเครื่องยนต์ ge9x และเทคโนโลยีพัฒนาต่อไปสำหรับ 787 .การ 777x ชุดมีการวางแผนเพื่อเข้าสู่บริการโดย 2020 .




เนื้อหาพื้นหลังการออกแบบการพัฒนาการผลิตและการทดสอบความพยายาม


เริ่มต้นเข้าสู่การให้บริการอนุพันธ์อีกแบบ

ช่วงการผลิตการปรับปรุงและการปรับปรุงโปรแกรม

777x บินโดยสายการออกแบบ

เฟรมและระบบภายใน ได้แก่ 777-200




777-300 777-200er



777-200lr ร์สหรัฐ 777 บรรทุก 777-8x และ - 9x

รัฐบาลและองค์กรบริการสั่งซื้อและส่งของ

เหตุการณ์และอุบัติเหตุ



ดูรายละเอียดการอ้างอิงบรรณานุกรมการอ้างอิงการเชื่อมโยงภายนอก





developmentedit พื้นหลังแก้ไขในช่วงต้นปี 1970 โบอิ้ง 747 , แมคดอนเนลล์ ดักลาส ดีซี - 10 และต้นทุนค่าเสียโอกาส เป็นรุ่นแรกของกว้างร่างกายผู้โดยสารสายการบินเพื่อเข้าสู่บริการ [ 10 ] ในปี 1978 , โบอิ้งเปิดตัว 3 รุ่นใหม่ :