วัฒนธรมประเทศมาเลเซีย ในประเทศมาเลเ

วัฒนธรมประเทศมาเลเซีย
ในประเทศมาเลเซีย ดินแดนที่มีประชากรมุสลิมเป็นประชากรส่วนใหญ่ของประเทศ เป็นพื้นที่ที่มีความสำคัญในภูมิหลังในการเข้ามาของอิสลาม โดยอาณาจักรมะละกา ดินแดนส่วนหนึ่งในประเทศมาเลเซียเป็นรัฐโบราณ รัฐแรกๆ ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่ได้รับเอาอิสลามขึ้นมาเป็นศาสนาประจำรัฐ และมีอิทธิพลภายในราชสำนักของอาณาจักรมะละกอ
ภายหลังการได้รับเอกราชจากอังกฤษโดยสมบูรณ์เมื่อ ค.ศ. 1957 มาเลเซียได้กลายเป็นรัฐที่ปกครองระบอบประชาธิปไตย แต่ก็มีความพยายามที่จะปรับเปลี่ยนรูปแบบการปกครองของมาเลเซียให้เป็นไปตาม ระบอบของอิสลาม ความพยายามเหล่านี้เริ่มเด่นชัดในช่วงทศวรรษ 1970 หรือชื่อเรียกปรากฏการณ์ในครั้งนั้นกันอย่างทั่วไปว่า การเคลื่อนไหวในการเชิญชวน (หรือว่าปรากฏการณ์ดะวะฮ) เป็นช่วงเวลาที่การทำงาน การเผยแพร่อิสลามมีการดำเนินงานอย่างชัดเจนมากขึ้น จากปัจจัยสำคัญที่ส่งผลให้เกิดปรากฏการณ์ดังกล่าวคือ เกิดจากเหตุการณ์วิกฤติน้ำมัน จากการที่ชาติอาหรับผู้ผลิตน้ำมันรายใหญ่ของโลกมีมติในการลดการส่งออกน้ำมัน ส่งผลให้ราคาน้ำมันในตลาดโลกมีมูลค่าที่สูงขึ้นและได้สร้างความมั่งคั่งให้ ผู้ส่งออกน้ำมัน ผลตามมาหลังจากนั้นคือ การให้การสนับสนุนจากชาติอาหรับเกี่ยวกับกิจการทางศาสนา และการสนับสนุนให้ทุนการศึกษาไปศึกษาต่อในประเทศตะวันออกกลาง


การแสดงของประเทศมาเลเซีย

การแสดงประเภทร่ายรำของชาวมาเลเชีย เช่น
1. ระบำซาปิน เป็นการแสดงฟ้อนรำหมู่ ซึ่งเป็นศิลปะพื้นเมืองของชาวมาเลเซียโบราณ ตามประวัติเกิดขึ้นก่อนในดินแดนอาระเบีย และต่อมาได้มีคนนำมาเผยแพร่ในมาเลเซียในคริสต์ศตวรรษที่ 15 เป็นต้นมา ชาวบ้านทางภาคเหนือและตะวันตกของแหลมมลายูนิยมชมชอบการฟ้อนรำแบบนี้มาก การแสดงระบำซาปินมีผู้แสดง 12 คน แบ่งเป็นหญิงชายจำนวนเท่ากัน ฝ่ายละ 6 จับคู่เต้นกันเป็นกลุ่ม ใช้การยกเท้ายกขาพร้อมกันเป็นจังหวะ เครื่องแต่งกายเป็นแบบเรียบๆ ชายใส่หมวกอิสลามหรือหมวกแขก ใสเสื้อกั๊ก นุ่งโสร่ง หญิงนุ่งกระโปรง เสื้อรัดรูป มีผ้าแพรคลุมศีรษะ เต้นรำตามจังหวะดนตรี ซึ่งบรรเลงจากช้าไปหาเร็ว เครื่องดนตรีที่ใช้บรรเลงในการแสดงระบำซาปินนี้ คือ กีตาร์แบบอาระเบียน หรือชื่อภาษาฝรั่งว่า Gambus กีตาร์ชนิดนี้คล้ายๆ แบนโจ นักดนตรีคนหนึ่งจะถือไว้ระหว่างอก ดีดไปด้วย เต้นสลับเท้าไปด้วย นอกจากกีตาร์แล้ว เครื่องดนตรีอื่นๆ ก็มีใช้ให้จังหวะคือกลองเล็ก 2 หน้า ที่ใช้ตีด้วยฝ่ามือ กลองชนิดนี้มีชื่อเรียกว่า Maruas ให้จังหวะนำกีตาร์
2. ระบำโรดัต เป็นการเต้นรำพื้นเมือง ชุดนี้เป็นการเต้นในเทศกาลประเพณีทางศาสนา ครั้งแรกนิยมใช้แสดงโดยผู้ชายล้วนๆ ต่อมาวิวัฒนาการมาเป็นแบบสากล คือ ใช้ทั้งหญิงและชายแสดงเป็นกลุ่มรวมกัน เครื่องดนตรีที่ใช้บรรเลงในการเต้นรำโรดัต คือ กลอง 2 หน้าลูกเล็กๆ ที่มีชื่อว่า คาปัต (Kapat) ตีกันให้จังหวะเท้าของผู้เต้น นอกจากกลองแล้วก็มีหีบเพลงบรรเลงด้วย การแสดงชุดนี้จะช้าไม่รวดเร็วเป็นลักษณะเล่นเท้าธรรมดา
3. ระบำอาชัค เป็นการรำอวยพรที่เก่าแก่ในราชสำนักของมาเลเชียในโอกาสที่ต้อนรับราชอาคันตุกะ หรือบุคคลสำคัญของราชสำนัก นอกจากนั้นยังใช้ในการแสดงละครมะโย่งด้วย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โดยอาณาจักรมะละกา รัฐแรก ๆ
ค.ศ. 1957 ระบอบของอิสลาม 1970 การเคลื่อนไหวในการเชิญชวน (หรือว่าปรากฏการณ์ดะวะฮ) เป็นช่วงเวลาที่การทำงาน เกิดจากเหตุการณ์วิกฤติน้ำมัน ผู้ส่งออกน้ำมันผลตามมาหลังจากนั้นคือ เช่น1 ระบำซาปินเป็นการแสดงฟ้อนรำหมู่ 15 เป็นต้นมา การแสดงระบำซาปินมีผู้แสดง 12 คนแบ่งเป็นหญิงชายจำนวนเท่ากันฝ่ายละ 6 จับคู่เต้นกันเป็นกลุ่ม เครื่องแต่งกายเป็นแบบเรียบๆชายใส่หมวกอิสลามหรือหมวกแขกใสเสื้อกั๊กนุ่งโสร่งหญิงนุ่งกระโปรงเสื้อรัดรูปมีผ้าแพรคลุมศีรษะเต้นรำตามจังหวะดนตรีซึ่งบรรเลงจากช้าไปหาเร็ว คือกีตาร์แบบอาระเบียนหรือชื่อภาษาฝรั่งว่า Gambus กีตาร์ชนิดนี้คล้าย ๆ แบนโจนักดนตรีคนหนึ่งจะถือไว้ระหว่างอกดีดไปด้วยเต้นสลับเท้าไปด้วยนอกจากกีตาร์แล้วเครื่องดนตรีอื่น ๆ ก็มีใช้ให้จังหวะคือกลองเล็ก 2 หน้าที่ใช้ตีด้วยฝ่ามือกลองชนิดนี้มีชื่อเรียกว่า Maruas ให้จังหวะนำกีตาร์2 ระบำโรดัตเป็นการเต้นรำพื้นเมือง ครั้งแรกนิยมใช้แสดงโดยผู้ชายล้วนๆต่อมาวิวัฒนาการมาเป็นแบบสากลคือ คือกลอง 2 หน้าลูกเล็ก ๆ ที่มีชื่อว่าคาปัต (ปิด) ตีกันให้จังหวะเท้าของผู้เต้น ระบำอาชัค หรือบุคคลสำคัญของราชสำนัก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วัฒนธรมประเทศมาเลเซีย
ในประเทศมาเลเซีย ดินแดนที่มีประชากรมุสลิมเป็นประชากรส่วนใหญ่ของประเทศ เป็นพื้นที่ที่มีความสำคัญในภูมิหลังในการเข้ามาของอิสลาม โดยอาณาจักรมะละกา ดินแดนส่วนหนึ่งในประเทศมาเลเซียเป็นรัฐโบราณ รัฐแรกๆ และมีอิทธิพลภายในราชสำนักของอาณาจักรมะละกอ
ภายหลังการได้รับเอกราชจากอังกฤษโดยสมบูรณ์เมื่อค . ศ . 1957 มาเลเซียได้กลายเป็นรัฐที่ปกครองระบอบประชาธิปไตย แต่ก็มีความพยายามที่จะปรับเปลี่ยนรูปแบบการปกครองของมาเลเซียให้เป็นไปตาม ระบอบของอิสลาม ความพยายามเหล่านี้เริ่มเด่นชัดในช่วงทศวรรษ 1970 การเคลื่อนไหวในการเชิญชวน (หรือว่าปรากฏการณ์ดะวะฮ) เป็นช่วงเวลาที่การทำงาน การเผยแพร่อิสลามมีการดำเนินงานอย่างชัดเจนมากขึ้น จากปัจจัยสำคัญที่ส่งผลให้เกิดปรากฏการณ์ดังกล่าวคือ จากการที่ชาติอาหรับผู้ผลิตน้ำมันรายใหญ่ของโลกมีมติในการลดการส่งออกน้ำมัน ส่งผลให้ราคาน้ำมันในตลาดโลกมีมูลค่าที่สูงขึ้นและได้สร้างความมั่งคั่งให้ ผู้ส่งออกน้ำมัน ผลตามมาหลังจากนั้นคือ และการสนับสนุนให้ทุนการศึกษาไปศึกษาต่อในประเทศตะวันออกกลาง


การแสดงของประเทศมาเลเซีย

การแสดงประเภทร่ายรำของชาวมาเลเชีย เช่น
1. ระบำซาปิน เป็นการแสดงฟ้อนรำหมู่ ซึ่งเป็นศิลปะพื้นเมืองของชาวมาเลเซียโบราณ ตามประวัติเกิดขึ้นก่อนในดินแดนอาระเบีย และต่อมาได้มีคนนำมาเผยแพร่ในมาเลเซียในคริสต์ศตวรรษที่ 15 เป็นต้นมา การแสดงระบำซาปินมีผู้แสดง 12 คนแบ่งเป็นหญิงชายจำนวนเท่ากันฝ่ายละ 6 จับคู่เต้นกันเป็นกลุ่มใช้การยกเท้ายกขาพร้อมกันเป็นจังหวะเครื่องแต่งกายเป็นแบบเรียบๆชายใส่หมวกอิสลามหรือหมวกแขกใสเสื้อกั๊กนุ่งโสร่งเสื้อรัดรูป มีผ้าแพรคลุมศีรษะ เต้นรำตามจังหวะดนตรี ซึ่งบรรเลงจากช้าไปหาเร็ว เครื่องดนตรีที่ใช้บรรเลงในการแสดงระบำซาปินนี้ คือ กีตาร์แบบอาระเบียน หรือชื่อภาษาฝรั่งว่า Gambus กีตาร์ชนิดนี้คล้ายๆ แบนโจ ดีดไปด้วย เต้นสลับเท้าไปด้วย นอกจากกีตาร์แล้ว เครื่องดนตรีอื่นๆ ก็มีใช้ให้จังหวะคือกลองเล็ก 2 หน้า ที่ใช้ตีด้วยฝ่ามือ กลองชนิดนี้มีชื่อเรียกว่า Maruas ให้จังหวะนำกีตาร์
2. ระบำโรดัต เป็นการเต้นรำพื้นเมือง ชุดนี้เป็นการเต้นในเทศกาลประเพณีทางศาสนา ครั้งแรกนิยมใช้แสดงโดยผู้ชายล้วนๆ ต่อมาวิวัฒนาการมาเป็นแบบสากล คือ ใช้ทั้งหญิงและชายแสดงเป็นกลุ่มรวมกัน คือ กลอง 2 หน้าลูกเล็กๆ ที่มีชื่อว่า คาปัต (Kapat) ตีกันให้จังหวะเท้าของผู้เต้น นอกจากกลองแล้วก็มีหีบเพลงบรรเลงด้วย การแสดงชุดนี้จะช้าไม่รวดเร็วเป็นลักษณะเล่นเท้าธรรมดา
3 . ระบำอาชัคเป็นการรำอวยพรที่เก่าแก่ในราชสำนักของมาเลเชียในโอกาสที่ต้อนรับราชอาคันตุกะหรือบุคคลสำคัญของราชสำนักนอกจากนั้นยังใช้ในการแสดงละครมะโย่งด้วย