The Hitchhiker As Andrea turned off

The Hitchhiker
As Andrea turned off the motorway onto the road to Brockbourne, the small village in which she lived, it was four o'clock in the afternoon, but already the sun was falling behind the hills. At this time in December, it would be completely dark by five o'clock. Andrea shivered. The interior of the car was not cold, but the trees bending in the harsh wind and the patches of yesterday's snow still heaped in the fields made her feel chilly inside. It was another ten miles to the cottage where she lived with her husband Michael, and the dim light and wintry weather made her feel a little lonely. She would have liked to listen to the radio, but it had been stolen from her car when it was parked outside her office in London about two weeks ago, and she had not got around to replacing it yet.
She was just coming out of the little village of Mickley when she saw the old lady, standing by the road, with a crude hand-written sign saying "Brockbourne" in her hand. Andrea was surprised. She had never seen an old lady hitchhiking before. However, the weather and the coming darkness made her feel sorry for the lady, waiting hopefully on a country road like this with little traffic. Normally, Andrea would never pick up a hitchhiker when she was alone, thinking it was too dangerous, but what was the harm in doing a favor for a little old lady like this? Andrea pulled up a little way down the road, and the lady, holding a big shopping bag, hurried over to climb in the door which Andrea had opened for her.
When she did get in, Andrea could see that she was not, in fact, so little. Broad and fat, the old lady had some difficulty climbing in through the car door, with her big bag, and when she had got in, she more than filled the seat next to Andrea. She wore a long, shabby old dress, and she had a yellow hat pulled down low over her eyes. Panting noisily from her effort, she pushed her big brown canvas shopping bag down onto the floor under her feet, and said in a voice which was almost a whisper, "Thank you dearie -- I'm just going to Brockbourne."
"Do you live there?" asked Andrea, thinking that she had never seen the old lady in the village in the four years she had lived there herself.
"No, dearie," answered the passenger, in her soft voice, "I'm just going to visit a friend. He was supposed to meet me back there at Mickley, but his car won't start, so I decided to hitchhike -- there isn't a bus until seven, and I didn't want to wait. I knew some kind soul would give me a lift."
Something in the way the lady spoke, and the way she never turned her head, but stared continuously into the darkness ahead from under her old yellow hat, made Andrea uneasy about this strange hitchhiker. She didn't know why, but she felt instinctively that there was something wrong, something odd, something....dangerous. But how could an old lady be dangerous? it was absurd.
Careful not to turn her head, Andrea looked sideways at her passenger. She studied the hat, the dirty collar of the dress, the shapeless body, the arms with their thick black hairs....
Thick black hairs?
Hairy arms? Andrea's blood froze.
This wasn't a woman. It was a man.
At first, she didn't know what to do. Then suddenly, an idea came into her racing, terrified brain. Swinging the wheel suddenly, she threw the car into a skid, and brought it to a halt.
"My God!" she shouted, "A child! Did you see the child? I think I hit her!"
The "old lady" was clearly shaken by the sudden skid. "I didn't see anything dearie," she said. "I don't think you hit anything."
"I'm sure it was a child!" insisted Andrea. "Could you just get out and have a look? Just see if there's anything on the road?" She held her breath. Would her plan work?
It did. The passenger slowly opened the car door, leaving her bag inside, and climbed out to investigate. As soon as she was out of the vehicle, Andrea gunned the engine and accelerated madly away. The car door swung shut as she rounded a bend, and soon she had put a good three miles between herself and the awful hitchhiker.
It was only then that she thought about the bag lying on the floor in front of her. Maybe the bag would provide some information about the real identity about the old woman who was not an old woman. Pulling into the side of the road, Andrea lifted the heavy bag onto her lap and opened it curiously.
It contained only one item -- a small hand axe, with a razor-sharp blade. The axe, and the inside of the bag, were covered with the dark red stains of dried blood.
Andrea began to scream.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การโบกรถ เป็น Andrea ปิดมอเตอร์เวย์บนถนน Brockbourne หมู่บ้านที่เธออาศัยอยู่ มันสี่โมงในตอนบ่าย แต่แล้วดวงอาทิตย์ตกหลังเขา เวลานี้ในเดือนธันวาคม มันจะมืดสนิท โดยห้าโมง Andrea shivered การตกแต่งภายในรถยนต์ไม่เย็น แต่ต้นไม้ดัดในลมที่รุนแรงและซอฟต์แวร์ของเมื่อวานนี้หิมะยัง ผสมในฟิลด์ของเธอรู้สึกหนาวใน มันเป็นอีกคอทเทจที่เธออาศัยอยู่กับสามีของ Michael และแสง และฤดูหนาวสภาพอากาศสลัวทำให้เธอรู้สึกโดดเดี่ยวน้อยสิบไมล์ เธอจะชอบฟังวิทยุ แต่ได้ถูกขโมยจากรถของเธอเมื่อมันจอดนอกสำนักงานของเธอในลอนดอนสองสัปดาห์ที่ผ่านมา และเธอไม่มีได้ทั่วไปแทนได้ เพียงแค่เธอได้มาจากหมู่บ้านเล็ก ๆ ของ Mickley เมื่อเธอเห็นชรา พร้อมอยู่ พร้อมลงลายมือหยาบพูด "Brockbourne" ในมือของเธอ Andrea รู้สึกประหลาดใจ เธอไม่เคยเห็นผู้หญิงแก่หนาวเย็นรอนแรมก่อน อย่างไรก็ตาม สภาพอากาศและความมืดมาทำให้เธอรู้สึกเสียใจผู้หญิง รอหวังว่าบนถนนถนนเช่นนี้ประเทศ โดยปกติ Andrea จะไม่รับการโบกรถเมื่อเธอคนเดียว คิดว่า มันอันตรายเกินไป แต่สิ่งที่เป็นอันตรายในการทำโปรดปรานสำหรับผู้หญิงอายุน้อยเช่นนี้ Andrea ดึงขึ้นทางเล็กน้อยลงที่ถนน และเลดี้ ถือถุงใหญ่ รีบไปปีนประตูซึ่งเปิด Andrea สำหรับเธอ เมื่อเธอไม่ได้ Andrea เห็นว่า เธอไม่ ในความเป็นจริง มากน้อย กว้าง และไขมัน ชรามีความยากลำบากในการปีนเขาในผ่านประตูรถ มีกระเป๋าใหญ่ของเธอ และเมื่อเธอได้รับใน เธอมากกว่าเต็มที่นั่งถัดจาก Andrea เธอสวมชุดเก่ายาว shabby และเธอมีหมวกสีเหลืองดึงลงต่ำกว่าดวงตาของเธอ Panting noisily จากความพยายามของเธอ เธอผลักดันเธอถุงผ้าใบสีน้ำตาลขนาดใหญ่ลงบนพื้นภายใต้เท้าของเธอ และกล่าวว่า เสียงที่เกือบกระซิบ "ขอบคุณ dearie - ฉันแค่จะไป Brockbourne" "คุณอยู่มี" ถาม Andrea คิดว่า เธอไม่เคยเห็นหญิงชราในหมู่บ้านใน 4 ปีเธอได้อาศัยอยู่นั้นเอง "ไม่มี dearie, " ตอบผู้โดยสาร ในเสียงของเธอ "ฉันแค่ จะไปเยี่ยมเพื่อน เขาควรจะตอบสนองผมกลับมีที่ Mickley แต่รถเขาไม่เริ่ม ต้น ดังนั้นฉันตัดสินใจโบกรถ- ไม่มีรถบัสจนเจ็ด และไม่ต้องรอ ผมรู้ว่า วิญญาณบางชนิดจะให้ลิฟต์" ในวิธีการพูดผู้หญิง และวิธีเธอเคยเปิดหัวของเธอ แต่จ้องมองอย่างต่อเนื่องไปในความมืดข้างหน้าอยู่ใต้หมวกสีเหลืองของเก่า ทำ Andrea กังวลนี้โบกรถแปลก เธอไม่รู้ทำไม แต่เธอรู้สึกสัญชาตญาณว่า มีสิ่งผิดปกติ สิ่งแปลก สิ่ง...อันตราย แต่จะเป็นวิธีการผู้หญิงแก่อันตราย มันก็ไร้สาระ ระวังไม่ให้เปิดหัวของเธอ Andrea มองด้านข้างที่ผู้โดยสารของเธอ เธอศึกษาคอสกปรกการแต่งกาย ร่างกาย shapeless แขน มีขนสีดำตัวหนา หมวก... ขนสีดำหนา ขนแขน เลือดของ Andrea แช่แข็ง นี่ไม่ใช่ผู้หญิง มันเป็นคน ตอนแรก เธอไม่รู้จะทำอย่างไร แล้ว ทันใดนั้น ความคิดเข้ามาเธอแข่ง สมองกลัว แกว่งล้อทันที เธอโยนรถในการลื่นไถล และมาสะดุดหยุดชะงัก "พระ" เธอตะโกน "เด็ก น้อง ๆ เด็ก ฉันคิดว่า ฉันตีเธอ" "ชรา" อย่างชัดเจนได้ถูกเขย่า โดยฉับพลันการลื่นไถล "ฉันไม่เห็นอะไร dearie, " เธอกล่าว "ผมไม่คิดคุณตี "ผมแน่ใจว่า มันเป็นเด็ก" ยืนยัน Andrea "ไม่คุณเพียงได้รับการออก และดู เพียงดูว่า มีอะไรบนถนน" เธอถือลมหายใจของเธอ แผนของเธอจะทำงานอย่างไร มัน ผู้โดยสารช้าเปิดประตูรถ ออกจากกระเป๋าของเธอภายใน และปีนออกไปตรวจสอบ ทันทีที่เธอออกจากรถ Andrea gunned โปรแกรม และเร่งความเร็วไปนัก ประตูรถปรับปิดเธอปัดโค้ง และเร็ว ๆ นี้ เธอทำดีสามไมล์ระหว่างตัวเองและโบกรถน่ากลัว มันก็เท่านั้นแล้วว่า เธอคิดว่า เกี่ยวกับถุงนอนบนพื้นตรงหน้า บางทีถุงต้องให้ข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับตัวของจริงเกี่ยวกับการเก่าคนเฒ่า ดึงเข้าทางด้านข้างของถนน Andrea ยกถุงหนักลงบนตักของเธอ และเปิดซอกแซก มันมีอยู่รายการเดียว - หมูเล็ก กับใบมีดคม Axe และด้านในของกระเป๋า ถูกปกคลุม ด้วยคราบสีแดงเข้มของเลือดแห้ง Andrea เริ่มร้อง