There was once a poor widow who liv

There was once a poor widow who lived in a lonely cottage. In front of the cottage was a garden wherein stood two rose-trees, one of which bore white and the other red roses. She had two children who were like the two rose-trees, and one was called Snow-white, and the other Rose- red. They were as good and happy, as busy and cheerful as ever two children in the world were, only Snow-white was more quiet and gentle than Rose-red. Rose-red liked better to run about in the meadows and fields seeking flowers and catching butterflies; but Snow-white sat at home with her mother, and helped her with her housework, or read to her when there was nothing to do.
The two children were so fond of one another that they always held each other by the hand when they went out together, and when Snow- white said: ‘We will not leave each other,’ Rose-red answered: ‘Never so long as we live,’ and their mother would add: ‘What one has she must share with the other.’
They often ran about the forest alone and gathered red berries, and no beasts did them any harm, but came close to them trustfully. The little hare would eat a cabbage-leaf out of their hands, the roe grazed by their side, the stag leapt merrily by them, and the birds sat still upon the boughs, and sang whatever they knew.
No mishap overtook them; if they had stayed too late in the forest, and night came on, they laid themselves down near one another upon the moss, and slept until morning came, and their mother knew this and did not worry on their account.
Once when they had spent the night in the wood and the dawn had roused them, they saw a beautiful child in a shining white dress sitting near their bed. He got up and looked quite kindly at them, but said nothing and went into the forest. And when they looked round they found that they had been sleeping quite close to a precipice, and would certainly have fallen into it in the darkness if they had gone only a few paces further. And their mother told them that it must have been the angel who watches over good children.
Snow-white and Rose-red kept their mother’s little cottage so neat that it was a pleasure to look inside it. In the summer Rose-red took care of the house, and every morning laid a wreath of flowers by her mother’s bed before she awoke, in which was a rose from each tree. In the winter Snow-white lit the fire and hung the kettle on the hob. The kettle was of brass and shone like gold, so brightly was it polished. In the evening, when the snowflakes fell, the mother said: ‘Go, Snow- white, and bolt the door,’ and then they sat round the hearth, and the mother took her spectacles and read aloud out of a large book, and the two girls listened as they sat and spun. And close by them lay a lamb upon the floor, and behind them upon a perch sat a white dove with its head hidden beneath its wings.
One evening, as they were thus sitting comfortably together, someone knocked at the door as if he wished to be let in. The mother said: ‘Quick, Rose-red, open the door, it must be a traveller who is seeking shelter.’ Rose-red went and pushed back the bolt, thinking that it was a poor man, but it was not; it was a bear that stretched his broad, black head within the door.
Rose-red screamed and sprang back, the lamb bleated, the dove fluttered, and Snow-white hid herself behind her mother’s bed. But the bear began to speak and said: ‘Do not be afraid, I will do you no harm! I am half-frozen, and only want to warm myself a little beside you.’
‘Poor bear,’ said the mother, ‘lie down by the fire, only take care that you do not burn your coat.’ Then she cried: ‘Snow-white, Rose- red, come out, the bear will do you no harm, he means well.’ So they both came out, and by-and-by the lamb and dove came nearer, and were not afraid of him. The bear said: ‘Here, children, knock the snow out of my coat a little’; so they brought the broom and swept the bear’s hide clean; and he stretched himself by the fire and growled contentedly and comfortably. It was not long before they grew quite at home, and played tricks with their clumsy guest. They tugged his hair with their hands, put their feet upon his back and rolled him about, or they took a hazel-switch and beat him, and when he growled they laughed. But the bear took it all in good part, only when they were too rough he called out: ‘Leave me alive, children,
'Snow-white, Rose-red, Will you beat your wooer dead?'
When it was bed-time, and the others went to bed, the mother said to the bear: ‘You can lie there by the hearth, and then you will be safe from the cold and the bad weather.’ As soon as day dawned the two children let him out, and he trotted across the snow into the forest.
Henceforth the bear came every evening at the same time, laid himself down by the hearth, and let the children amuse themselves with him as much as they liked; and they got so used to him that the doors were never fastened until their black friend had arrived.
When spring had come and all outside was green, the bear said one morning to Snow-white: ‘Now I must go away, and cannot come back for the whole summer.’ ‘Where are you going, then, dear bear?’ asked Snow- white. ‘I must go into the forest and guard my treasures from the wicked dwarfs. In the winter, when the earth is frozen hard, they are obliged to stay below and cannot work their way through; but now, when the sun has thawed and warmed the earth, they break through it, and come out to pry and steal; and what once gets into their hands, and in their caves, does not easily see daylight again.’
Snow-white was quite sorry at his departure, and as she unbolted the door for him, and the bear was hurrying out, he caught against the bolt and a piece of his hairy coat was torn off, and it seemed to Snow-white as if she had seen gold shining through it, but she was not sure about it. The bear ran away quickly, and was soon out of sight behind the trees.
A short time afterwards the mother sent her children into the forest to get firewood. There they found a big tree which lay felled on the ground, and close by the trunk something was jumping backwards and forwards in the grass, but they could not make out what it was. When they came nearer they saw a dwarf with an old withered face and a snow-white beard a yard long. The end of the beard was caught in a crevice of the tree, and the little fellow was jumping about like a dog tied to a rope, and did not know what to do.
He glared at the girls with his fiery red eyes and cried: ‘Why do you stand there? Can you not come here and help me?’ ‘What are you up to, little man?’ asked Rose-red. ‘You stupid, prying goose!’ answered the dwarf: ‘I was going to split the tree to get a little wood for cooking. The little bit of food that we people get is immediately burnt up with heavy logs; we do not swallow so much as you coarse, greedy folk. I had just driven the wedge safely in, and everything was going as I wished; but the cursed wedge was too smooth and suddenly sprang out, and the tree closed so quickly that I could not pull out my beautiful white beard; so now it is tight and I cannot get away, and the silly, sleek, milk-faced things laugh! Ugh! how odious you are!’
The children tried very hard, but they could not pull the beard out, it was caught too fast. ‘I will run and fetch someone,’ said Rose-red. ‘You senseless goose!’ snarled the dwarf; ‘why should you fetch someone? You are already two too many for me; can you not think of something better?’ ‘Don’t be impatient,’ said Snow-white, ‘I will help you,’ and she pulled her scissors out of her pocket, and cut off the end of the beard.
As soon as the dwarf felt himself free he laid hold of a bag which lay amongst the roots of the tree, and which was full of gold, and lifted it up, grumbling to himself: ‘Uncouth people, to cut off a piece of my fine beard. Bad luck to you!’ and then he swung the bag upon his back, and went off without even once looking at the children.
Some time afterwards Snow-white and Rose-red went to catch a dish of fish. As they came near the brook they saw something like a large grasshopper jumping towards the water, as if it were going to leap in. They ran to it and found it was the dwarf. ‘Where are you going?’ said Rose-red; ‘you surely don’t want to go into the water?’ ‘I am not such a fool!’ cried the dwarf; ‘don’t you see that the accursed fish wants to pull me in?’ The little man had been sitting there fishing, and unluckily the wind had tangled up his beard with the fishing-line; a moment later a big fish made a bite and the feeble creature had not strength to pull it out; the fish kept the upper hand and pulled the dwarf towards him. He held on to all the reeds and rushes, but it was of little good, for he was forced to follow the movements of the fish, and was in urgent danger of being dragged into the water.
The girls came just in time; they held him fast and tried to free his beard from the line, but all in vain, beard and line were entangled fast together. There was nothing to do but to bring out the scissors and cut the beard, whereby a small part of it was lost. When the dwarf saw that he screamed out: ‘Is that civil, you toadstool, to disfigure a man’s face? Was it not enough to clip off the end of my beard? Now you have cut off the best part of it. I cannot let myself be seen by my people. I wish you had been made to run the soles off your shoes!’ Then he took out a sack of pearls which lay in the rushes, and without another word he dragged it away and disappeared behind a stone.
It happened that soon afterwards the mother sent the two children to the town to buy needles and thread, and laces and ribbons. The road led them across a heath upon which huge pieces of rock lay strewn about. There they noticed a large bird hovering in the air, flying slowly round and round above them; it sank lower and lower, and at last settled near a rock not far away. Immediate

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เคยมีแม่ม่ายยากจนที่อาศัยอยู่ในกระท่อมที่โดดเดี่ยว หน้าคอทเทจคือสวนนั้นยืนต้นกุหลาบสอง หนึ่งเจาะขาวและกุหลาบแดงอื่น ๆ เธอมีลูกสองคนเช่นสองกุหลาบต้นไม้ และหนึ่งถูกเรียกว่า Snow-white และอื่น ๆ โรสสีแดง พวกเขาได้ดี และมีความสุข ที่ว่าง และร่าเริงเป็นเด็กเคยสองคนในโลกได้ เท่านั้น Snow-white ถูกมากเงียบ และนุ่มนวลกว่าสีแดงกุหลาบ กุหลาบแดงชอบทำงานเกี่ยวกับในหญ้าและฟิลด์หาดอกไม้ และผีเสื้อ การจับดีกว่า แต่ Snow-white เสาร์ที่บ้านกับแม่ของเธอ และช่วยให้เธอกับการบ้านของเธอ หรืออ่านกับเธอเมื่อไม่มีอะไรทำสองเด็ก ๆ ชอบมากอีกคนหนึ่งที่มักจะจัดกันตามมือ เมื่อพวกเขาออกไปด้วยกัน และ เมื่อหิมะขาวกล่าวว่า: 'เราจะไม่ทิ้งกัน กุหลาบแดงตอบ: 'ไม่ตราบเท่าที่เราอยู่ แม่จะเพิ่ม: 'มีอะไรเธอต้องใช้ร่วมกับอื่น 'พวกเขามักขับรถเกี่ยวกับการป่าไม้เพียงอย่างเดียว และรวบรวมสีแดงครบ และสัตว์ไม่ได้อันตรายใด ๆ พวกเขา แต่มาใกล้ชิดกับ trustfully กระต่ายน้อยจะกินใบกะหล่ำปลีจากมือของพวกเขา โร grazed ริมของพวกเขา stag หลุดออกมา merrily โดยพวกเขา และนกเสาร์ตาม boughs ยังคง สังสิ่งที่พวกเขารู้Overtook mishap ไม่ได้ ถ้าพวกเขามีอยู่สายเกินไปในป่า คืนมาบน พวกเขาวางเองลงใกล้กันเมื่อพืชมอส และนอนจนเช้ามา และแม่ที่ดี และไม่ได้กังวลในบัญชีครั้งเมื่อพวกเขาใช้เวลายามค่ำคืนในไม้ และรุ่งอรุณที่มี roused พวกเขาเห็นเด็กน่ารักในชุดสีขาวอ่อนกว่าห้องนอนของพวกเขา เขามีค่าดูละเมียดละไมมากที่พวกเขา แต่ว่า ไม่มีอะไร และเดินเข้าไปในป่า และเมื่อดูรอบที่พวกเขาพบว่า พวกเขาได้นอนใกล้กับการล่อ และจะแน่นอนมีตกหลุมลงไปในความมืดถ้าพวกเขาก็หายไปเพียงไม่กี่ก้าวต่อไป และแม่บอกพวกเขาว่า มันต้องมีเทวดาที่นาฬิกาเด็ก ๆ ดีSnow-white และสี แดงกุหลาบเก็บกระท่อมน้อยของแม่เรียบร้อยดังนั้นว่า มันเป็นความสุขภายในมันดู ในฤดูร้อนดอกกุหลาบสีแดงค่ะของบ้าน และวางพวงหรีดดอกไม้ ด้วยเตียงของแม่ของเธอก่อนที่เธอตื่นขึ้นมาทุกเช้า ซึ่งถูกโรสจากต้นไม้แต่ละต้น ในฤดูหนาว Snow-white แสงไฟ และกาต้มน้ำบนตะกรับเหล็กที่แขวน มีกาต้มน้ำทองเหลือง และ shone เช่นทอง ดังนั้นสดใสเป็นมันเงา ในตอนเย็น เมื่อเกล็ดหิมะตก แม่กล่าวว่า: 'ไป หิมะสีขาว และใส่กลอนประตู และจากนั้น ก็นั่งรอบพื้นเตา แม่เอาแว่นตาของเธอ และอ่านออกเสียงจากหนังสือขนาดใหญ่ และสองสาวฟังพวกเขานั่ง และปั่น ปิด โดยพวกเขาวางแกะตามพื้น และเบื้องหลังเมื่อปลากะพงที่นั่งนกพิราบสีขาวกับหัวของมันซ่อนอยู่ใต้ปีกของมันตอนเย็นหนึ่ง เป็นพวกเขาจึงนั่งสบายกัน คนโบว์ลิ่งที่ประตูว่าเขาปรารถนาจะให้ในการ แม่กล่าวว่า: ' ด่วน กุหลาบ แดง เปิดประตู จะต้องมีผู้เดินทางที่จะหาพักอาศัย ' กุหลาบสีแดงไป และผลักดันให้กลับสายฟ้า คิดว่า มันเป็นคนไม่ดี แต่ไม่ หมีที่ยืดศีรษะกว้าง ดำภายในประตู ได้กุหลาบแดงกรีดร้อง และ sprang กลับ แกะ bleated นกพิราบ fluttered และ Snow-white ซ่อนตัวอยู่หลังเตียงของแม่ของเธอ แต่หมีเริ่มพูด และกล่าวว่า: ' อย่ากลัว ฉันจะทำให้คุณไม่อันตราย ผมแช่ครึ่ง และต้องอุ่นตัวเองเล็กน้อยข้างคุณ 'แม่ 'นอน ด้วยไฟ เพียงดูแลให้เขียนเสื้อของคุณ ' กล่าวว่า 'ดีหมี แล้วเธอร้อง: ' Snow-white กุหลาบ แดง มา หมีจะทำไม่ทำร้าย เขาเจตนาดี ' ดังนั้น พวกเขาทั้งสองออกมา และ by-and-by แกะและนกพิราบมาเอื้อม ไม่กลัวเขา กล่าวว่า หมี: 'ที่นี่ เด็ก เคาะหิมะออกจากเสื้อของฉันเล็กน้อย' เพื่อ ให้พวกเขานำไม้กวาดที่กวาดสะอาด ซ่อนของหมี และเขาท้าทายตัวเอง ด้วยไฟ และ growled contentedly และสะดวกสบาย ได้ไม่นานเติบโตมากที่บ้าน และเล่นเทคนิคกับลูกค้าความป้ำ ๆ พวกเขา tugged ของเขาผมกับมือของพวกเขา วางเท้าของพวกเขาเมื่อเขา และสะสมเขาเกี่ยวกับ หรือจะเอาทสวิตช์ และชนะเขา และเมื่อเขา growled พวกเขาหัวเราะ แต่หมีเอาในส่วนดี เมื่อพวกเขาหยาบเกินไป เขาเรียก: ' ทิ้งฉันมีชีวิตอยู่ เด็ก' Snow-white กุหลาบ แดง คุณจะชนะคุณ wooer ตาย? "เมื่อมันเป็นเวลานอน และคนอื่น ๆ ไปนอน แม่ว่า หมี: 'คุณสามารถนอนมีตามพื้นเตา กแล้ว คุณจะปลอดภัยจากความเย็นและสภาพอากาศไม่ดี' ทันทีที่เริ่มขึ้นในวัน เด็กสองคนให้เขาออก และเขา trotted ข้ามหิมะในป่าหมีมาเย็นกัน ไว้ตัวเอง โดยพื้นเตา และปล่อยให้ เด็กตลกตัวเองกับเขามากเท่าที่พวกเขาชอบ แท้ ๆ และพวกเขาได้จึงใช้เขาที่ประตูก็ไม่เคยยึดจนถึงเพื่อนของพวกเขาดำเมื่อฤดูใบไม้ผลิได้มาทั้งหมดด้านนอกมีสีเขียว หมีกล่าวว่า เช้าวันหนึ่งเพื่อ Snow-white: 'ตอนนี้ฉันต้องไป และไม่สามารถกลับมาร้อนทั้งหมด ' 'อยู่ไหนเอ๋ยไป แล้ว หมีรัก' ขอหิมะขาว ' ฉันต้องเข้าป่า และปกป้องสมบัติของฉันจากแคระคนชั่ว ในฤดูหนาว เมื่อโลกถูกแช่แข็ง พวกเขามีหน้าที่อยู่ด้านล่าง และไม่สามารถทำงานทางผ่าน แต่ตอนนี้ เมื่อดวงอาทิตย์มี thawed warmed โลก พวกเขาตัดผ่านมัน และมาออก pry และ ขโมย และเมื่อใดที่ได้รับ ในมือของพวกเขา และ ใน ถ้ำของพวกเขา ไม่ได้ดูตามฤดูกาลอีกด้วย 'Snow-white ค่อนข้างเสียใจที่เขาออก และเป็นนาง unbolted ประตูเขา และหมีถูก hurrying ออก เขาจับกับสายฟ้าชิ้นส่วนของเสื้อขนของเขาฉีกขาดออก และมันดูเหมือนจะ Snow-white ว่า เธอได้เห็นทองที่ส่องแสงผ่านได้ แต่เธอไม่แน่ใจว่ามัน หมีวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว และเร็ว ๆ นี้มีตาอยู่หลังต้นไม้ช่วงเวลาสั้น ๆ หลังจากนั้นคุณแม่ส่งลูกเข้าป่าไปฟืน มีพวกเขาพบต้นไม้ใหญ่ซึ่งวางคลิกบนพื้นดิน และปิด โดยลำต้นบาง เป็นกระโดดถอยหลัง และไปข้างหน้าในหญ้า แต่พวกเขาอาจไม่ทำอะไรที่มันเป็น เมื่อพวกเขามาเอื้อม เห็นแคระหน้าเหี่ยวเก่า และ snow-white กับ beard ศอกยาว ติดปลายเครารอยแยกของต้นไม้ และเพื่อนน้อยกระโดดเกี่ยวกับเหมือนสุนัขเกี่ยวพันกับเชือก และไม่รู้จะทำอย่างไรเขา glared ในหญิงที่ มีตาสีแดงคะนอง และร้อง: ' ทำไมทำคุณยืน คุณสามารถไม่มาที่นี่ และช่วยฉัน? " 'บ้างคุณได้ คนน้อย' ขอกุหลาบสีแดง 'คุณโง่ prying ห่าน ' ตอบแคระ: ' ฉันจะแยกต้นไปไม้เล็ก ๆ สำหรับทำอาหาร ทันทีมีไหม้หน่อย ๆ ของอาหารที่คนเราได้รับขึ้นกับบันทึกหนัก เราไม่กลืนมากดังนั้นที่คุณพื้นหยาบ ตะกละ ฉันเพียงได้ขับลิ่มปลอดภัยใน และทุกอย่างเป็นไป ตามที่ฉันปรารถนา แต่ลิ่มสาปไม่เรียบเกินไป และก็ sprang ออก และทรีปิดอย่างรวดเร็วว่า ฉันอาจไม่ถอนเคราสีขาวของฉันสวยงาม ตอนนี้ ก็แน่นฉันไม่ได้รับ และสิ่งที่โง่ เงา น้ำนมหน้าหัวเราะ Ugh วิธี odious คุณอยู่!'เด็กที่พยายามอย่างหนัก แต่พวกเขาไม่สามารถดึงเคราออก ซึ่งถูกจับได้เร็วเกินไป 'ฉันจะเรียกใช้ และนำคน กล่าวว่า กุหลาบแดง 'คุณหมดสติห่าน ' snarled แคระ ' ทำไมควรคุณดึงใครบางคน คุณอยู่สองมากเกินไปสำหรับฉัน สามารถคุณไม่คิดว่า อะไรดี? " 'ไม่รัก Snow-white กล่าวว่า 'ฉันจะช่วยให้คุณ' และเธอดึงกรรไกรของเธอออกมาจากกระเป๋าของเธอ และตัดปลายเคราเป็นตัวฟรีที่แคระรู้สึก เขาวางถือของกระเป๋าที่วางอยู่รากของต้นไม้ และซึ่งเต็มไป ด้วยทอง และยกขึ้น โอดครวญพระองค์: ' คนซุ่มซ่าม การตัดชิ้นส่วนของเคราของฉันดีขึ้น โชคร้ายคุณ!' และเขา swung ถุงขึ้นเขา แล้วออกไปโดยไม่มองแม้แต่ครั้งเดียวในเด็กบางครั้งหลังจากนั้น Snow-white และกุหลาบสีแดงไปจับจานปลา ขณะที่พวกเขามาใกล้ลำธารที่เห็นคล้ายตั๊กแตนตัวใหญ่กระโดดไปทางน้ำ ว่ามันจะเผ่นใน พวกเขาวิ่งไป และพบก็แคระ 'คุณจะไปไหน ' กล่าวว่า กุหลาบสีแดง 'คุณก็ไม่ต้องไปลงน้ำ' 'ฉันไม่โง่เป็น ' ร้องแคระ 'ไม่คุณดูว่า ปลา accursed อยากดึงฉัน" คนน้อยมีการนั่งมีประมง และ unluckily ลมมีราพันเซลขึ้นเคราของเขากับปลาบรรทัด ครู่ต่อมาปลาทำการกัด และบางสิ่งมีชีวิตได้ไม่แรงจะดึงมันออกมา ปลาเก็บไว้บนมือ และลากแคระต่อเขา เขาวันที่ reeds และที่ดินทั้งหมด แต่มีน้อยดี สำหรับเขาถูกบังคับให้ทำตามความเคลื่อนไหวของปลา และถูกเร่งด่วนอันตรายในการถูกลากเข้าไปในน้ำหญิงมาเพียงในเวลา พวกเขาจัดขึ้นเขาอย่างรวดเร็ว และพยายามที่จะฟรีเคราของเขาจากบรรทัด แต่ทั้งหมดสู้ เคราและบรรทัดที่เกี่ยวกันอย่างรวดเร็ว ไม่มีอะไรทำ แต่ การนำออกกรรไกรตัดเครา โดยส่วนเล็ก ๆ ของมันได้หายไป เมื่อแคระเห็นเขากรีดร้องออก: ' เป็นที่พลเมือง คุณ toadstool การ disfigure ใบหน้าของชาย ไม่มันพอคลิปปิดท้ายของเคราของฉัน ตอนนี้คุณได้ตัดส่วนดีที่สุดของมัน ผมไม่ปล่อยให้ตัวเองเห็นคนของฉัน ฉันต้องการคุณได้ทำการรันนิยมถอดรองเท้า!' แล้ว เขาเอากระสอบทรายของไข่มุกซึ่งวางในที่ดินที่ออก และไม่ มีคำอื่น เขาลากไป และหายไปหลังหินมันเกิดขึ้นที่มิช้ามินานแม่ส่งเด็กสองเมืองซื้อเข็ม และ ด้าย และ laces และทุกรุ่น ถนนนำไปทั่วซึ่งหินชิ้นใหญ่วาง strewn เกี่ยวกับสุขภาพ มีพวกเขาสังเกตเห็นใหญ่นกสามารถโฉบในอากาศ บินช้ากลม และกลมด้าน มันจมอยู่ต่ำกว่า และต่ำกว่า และในที่สุดจับคู่ใกล้หินไม่ไกล ทันที

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มีครั้งหนึ่งเคยเป็นหญิงม่ายจนคนที่อาศัยอยู่ในกระท่อมโดดเดี่ยว ในด้านหน้าของกระท่อมเป็นสวนนั้นยืนอยู่สองกุหลาบต้นไม้หนึ่งที่เบื่อสีขาวและสีแดงอื่น ๆ ดอกกุหลาบ เธอมีลูกสองคนที่เป็นเหมือนทั้งสองเพิ่มขึ้นต้นไม้และหนึ่งถูกเรียกว่าหิมะสีขาวและอื่น ๆ Rose- สีแดง พวกเขาเป็นที่ดีและมีความสุขเป็นที่วุ่นวายและร่าเริงเช่นเคยเด็กสองคนในโลกมีเพียงขาวจั๊วะได้มากขึ้นที่เงียบสงบและอ่อนโยนกว่าดอกกุหลาบสีแดง กุหลาบสีแดงชอบดีกว่าที่จะทำงานเกี่ยวกับในทุ่งหญ้าและทุ่งนาที่กำลังมองหาดอกไม้และจับผีเสื้อ; แต่หิมะขาวนั่งอยู่ที่บ้านกับแม่ของเธอและช่วยเธอกับบ้านของเธอหรืออ่านให้เธอเมื่อมีอะไรจะทำอย่างไร.
เด็กทั้งสองจึงรักอีกคนหนึ่งที่พวกเขามักจะจัดขึ้นแต่ละอื่น ๆ ด้วยมือเมื่อพวกเขาเดิน ออกมาด้วยกันและเมื่อหิมะสีขาวกล่าวว่าเราจะไม่ปล่อยให้กันและกัน 'กุหลาบสีแดงตอบ: ไม่เคยตราบใดที่เรามีชีวิตอยู่' และแม่ของพวกเขาจะเพิ่ม: 'สิ่งหนึ่งที่มีเธอต้องร่วมกับคนอื่น ๆ
'พวกเขามักจะวิ่งเกี่ยวกับป่าอยู่คนเดียวและรวบรวมผลเบอร์รี่สีแดงและสัตว์ไม่มีพวกเขาไม่ได้ทำอันตรายใดๆ แต่เข้ามาใกล้พวกเขาสนิทใจ กระต่ายน้อยจะกินกะหล่ำปลีใบออกมาจากมือของพวกเขาไข่กินหญ้าข้างของพวกเขา, ยองกระโจนอย่างสนุกสนานโดยพวกเขาและนกยังคงนั่งอยู่บนกิ่งไม้และร้องเพลงสิ่งที่พวกเขารู้ว่า.
อุบัติเหตุไม่มีแซงพวกเขา; ถ้าพวกเขาได้อยู่สายเกินไปในป่าและคืนมาที่พวกเขาวางตัวเองลงใกล้กับอีกคนหนึ่งเมื่อตะไคร่น้ำและนอนหลับจนถึงเช้ามาแม่ของพวกเขารู้ว่าเรื่องนี้และไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับบัญชีของพวกเขา.
เมื่อตอนที่พวกเขาได้ใช้เวลา คืนในไม้และยามเช้าได้ตื่นขึ้นมาพวกเขาพวกเขาเห็นเด็กที่สวยงามในชุดสีขาวที่ส่องแสงนั่งใกล้เตียงของพวกเขา เขาลุกขึ้นและมองค่อนข้างกรุณาที่พวกเขา แต่กล่าวว่าไม่มีอะไรและเดินเข้าไปในป่า และเมื่อพวกเขามองไปรอบ ๆ ก็พบว่าพวกเขาได้รับการนอนหลับค่อนข้างใกล้เคียงกับหน้าผาและแน่นอนจะได้ลดลงลงไปในความมืดถ้าพวกเขาได้หายไปเพียงไม่กี่ก้าวต่อไป และแม่ของพวกเขาบอกพวกเขาว่าจะต้องได้รับทูตสวรรค์ที่คอยดูแลเด็กที่ดี.
หิมะสีขาวและดอกกุหลาบสีแดงเก็บไว้ที่กระท่อมเล็ก ๆ น้อย ๆ แม่ของพวกเขาเพื่อให้เรียบร้อยว่ามันเป็นความสุขที่จะมองไปข้างใน ในช่วงฤดูร้อนดอกกุหลาบสีแดงเอาดูแลของบ้านและทุกเช้าวางพวงมาลาดอกไม้ที่เตียงของแม่ของเธอก่อนที่เธอจะตื่นขึ้นมาในซึ่งเป็นดอกกุหลาบจากต้นไม้แต่ละต้น ในช่วงฤดูหนาวหิมะสีขาวจุดไฟและแขวนกาต้มน้ำบนเตา กาต้มน้ำเป็นทองเหลืองและส่องเช่นทองเพื่อให้สดใสเป็นมันเงา ในตอนเย็นเมื่อเกล็ดหิมะตกแม่กล่าวว่าไปหิมะสีขาวและปิดประตูใส่กลอน 'และแล้วพวกเขาก็นั่งอยู่รอบเตาและแม่เอาแว่นตาของเธอและอ่านออกเสียงจากหนังสือขนาดใหญ่และ สองสาวฟังที่พวกเขานั่งปั่น และใกล้โดยพวกเขาวางแกะเมื่อพื้นและอยู่เบื้องหลังพวกเขาเมื่อคอนนั่งนกพิราบสีขาวที่มีหัวของมันซ่อนอยู่ใต้ปีกของมัน.
เย็นวันหนึ่งขณะที่พวกเขากำลังนั่งอยู่จึงสะดวกสบายด้วยกันมีคนเคาะประตูราวกับว่าเขาอยากจะ . จะปล่อยให้แม่กล่าวว่า: 'ด่วนกุหลาบสีแดงเปิดประตูมันจะต้องเป็นนักท่องเที่ยวที่กำลังมองหาที่พักอาศัย. ดอกกุหลาบสีแดงไปผลักดันให้กลับสายฟ้าคิดว่ามันเป็นคนไม่ดี แต่มันก็ไม่ได้ มันเป็นหมีที่ทอดยาวกว้างของเขาหัวสีดำภายในประตู.
กุหลาบสีแดงกรีดร้องและกระโดดกลับแกะ bleated, นกพิราบเบาโผบินและหิมะสีขาวไปซ่อนตัวอยู่เบื้องหลังเตียงของแม่ของเธอ แต่หมีเริ่มพูดและกล่าวว่า 'ไม่ต้องกลัวผมจะทำคุณไม่มีอันตรายใด ๆ ! ผมครึ่งแช่แข็งและเพียงต้องการที่จะอุ่นตัวเองเล็ก ๆ น้อย ๆ เคียงข้างคุณ.
'' หมีแย่ 'กล่าวว่าแม่' นอนลงด้วยไฟเพียง แต่ดูแลว่าคุณไม่ได้เผาเสื้อของคุณ. จากนั้นเธอก็ร้องไห้: 'หิมะสีขาว, สีแดง Rose- ออกมาหมีจะทำคุณไม่มีอันตรายใด ๆ ที่เขาหมายถึงดี. ดังนั้นพวกเขาทั้งสองออกมาและและโดยแกะและนกพิราบเข้ามาใกล้และไม่ได้กลัวเขา หมีกล่าวว่านี่คือเด็กเคาะหิมะออกจากเสื้อของฉันเล็ก ๆ น้อย ๆ '; ดังนั้นพวกเขาจึงนำไม้กวาดและกวาดซ่อนหมีสะอาด และเขาเหยียดตัวจากไฟไหม้และคำรามสมถะและสะดวกสบาย หลังจากนั้นไม่นานก่อนที่พวกเขาเติบโตค่อนข้างที่บ้านและเล่นเทคนิคกับแขกเงอะงะของพวกเขา พวกเขาดึงผมของเขาด้วยมือของพวกเขาวางเท้าของพวกเขาเมื่อเขากลับและเหล็กแผ่นรีดเขาเกี่ยวกับหรือพวกเขาเอาสีน้ำตาลแดงสวิทช์และชนะเขาและเมื่อเขาคำรามพวกเขาหัวเราะ แต่จำเอาทุกอย่างไว้ในส่วนที่ดีก็ต่อเมื่อพวกเขาหยาบเกินไปที่เขาเรียกว่าออก:
'ปล่อยฉันมีชีวิตเด็ก' หิมะสีขาวดอกกุหลาบสีแดงคุณจะชนะ wooer ของคุณตาย '?
เมื่อมันถูกเตียงเวลา และคนอื่น ๆ เดินไปที่เตียงแม่พูดกับหมี: 'คุณสามารถนอนโดยมีครอบครัวแล้วคุณจะปลอดภัยจากความหนาวเย็นและสภาพอากาศเลวร้าย. ทันทีที่วัน dawned เด็กทั้งสองให้เขาออกมาและเขา trotted ทั่วหิมะเข้าไปในป่า.
นับจากนี้ไปหมีมาทุกเย็นในเวลาเดียวกันวางตัวเองลงมาจากเตาและปล่อยให้เด็กที่ชอบใจตัวเองกับเขามาก ขณะที่พวกเขาชอบ; .
และพวกเขาได้ใช้เพื่อที่จะให้เขารู้ว่าประตูไม่เคยถูกยึดจนเพื่อนสีดำของพวกเขาได้เดินทางมาถึงเมื่อฤดูใบไม้ผลิมาและภายนอกทุกอย่างเป็นสีเขียวหมีกล่าวว่าในเช้าวันหนึ่งที่จะขาวจั๊วะ: 'ตอนนี้ผมต้องหายไปและไม่สามารถมา สำรองสำหรับฤดูร้อนทั้งหมด. 'คุณจะไปไหนแล้วหมีที่รัก? ถามหิมะสีขาว 'ผมต้องเข้าไปในป่าและปกป้องสมบัติของฉันจากดาวแคระคนชั่ว ในช่วงฤดูหนาวเมื่อโลกถูกแช่แข็งอย่างหนักพวกเขามีหน้าที่ที่จะอยู่ด้านล่างและไม่สามารถทำงานของพวกเขาผ่านทาง; แต่ตอนนี้เมื่อดวงอาทิตย์มีการละลายและความอบอุ่นของโลกที่พวกเขาทำลายมันและออกมาจะแงะและขโมย; และสิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยได้รับในมือของพวกเขาและในถ้ำของพวกเขาไม่ได้เห็นได้อย่างง่ายดายในเวลากลางวันอีกครั้ง.
ขาวจั๊วะค่อนข้างเสียใจที่เขาออกเดินทางและขณะที่เธอ unbolted ประตูสำหรับเขาและหมีได้รีบออกมาเขาจับกับ สายฟ้าและชิ้นส่วนของเสื้อขนของเขาถูกฉีกออกและดูเหมือนว่ามันจะขาวจั๊วะราวกับว่าเธอได้เห็นทองส่องแสงผ่านได้ แต่เธอก็ไม่แน่ใจว่าเกี่ยวกับเรื่องนี้ หมีวิ่งหนีออกมาได้อย่างรวดเร็วและไม่ช้าก็ออกไปจากสายตาที่อยู่เบื้องหลังต้นไม้.
ระยะเวลาอันสั้นหลังจากนั้นแม่ส่งลูก ๆ ของเธอเข้าไปในป่าที่จะได้รับฟืน พวกเขาพบว่ามีต้นไม้ขนาดใหญ่ที่วางอยู่บนพื้นดินโค่นและสิ่งที่อยู่ใกล้ลำตัวได้รับการกระโดดต่องแต่งในหญ้า แต่พวกเขาไม่สามารถให้ออกว่ามันคืออะไร เมื่อพวกเขาเข้ามาใกล้พวกเขาเห็นดาวแคระด้วยใบหน้าลีบเก่าและเคราหิมะสีขาวลานยาว . ตอนท้ายของเคราที่ได้รับการติดอยู่ในรอยแยกของต้นไม้และเพื่อนเล็ก ๆ น้อย ๆ
กระโดดเหมือนสุนัขผูกติดอยู่กับเชือกและไม่ทราบว่าจะทำอย่างไรเขาจ้องสาวๆ ที่มีตาสีแดงของเขาลุกเป็นไฟและร้องไห้: ทำไมคุณยืนอยู่ที่นั่น? คุณไม่สามารถมาที่นี่และช่วยฉันได้อย่างไร ' 'สิ่งที่คุณกำลังขึ้นไปคนน้อย? ถามกุหลาบสีแดง 'คุณโง่ห่าน prying! ตอบคนแคระ "ฉันกำลังจะไปแยกต้นไม้ที่จะได้รับไม้เล็ก ๆ น้อย ๆ สำหรับการปรุงอาหาร นิด ๆ หน่อย ๆ ของอาหารที่คนเราได้รับการถูกเผาขึ้นมาทันทีมีการบันทึกหนัก; เราไม่ได้กลืนให้มากที่สุดเท่าที่คุณหยาบพื้นบ้านโลภ เราขับไล่เพียงลิ่มอย่างปลอดภัยในและทุกอย่างเป็นไปตามที่ผมอยาก; แต่ลิ่มสาปแช่งเป็นเรียบเกินไปและก็ผุดออกและต้นไม้ปิดอย่างรวดเร็วจนฉันไม่สามารถดึงออกเคราขาวสวยงาม ดังนั้นตอนนี้มันจะแน่นและฉันไม่สามารถได้รับไปและโง่เงาสิ่งนมเผือดหัวเราะ! ฮึ! วิธีการที่น่าเกลียดที่คุณอยู่!
'เด็กพยายามที่ยากมากแต่พวกเขาไม่สามารถดึงเคราออกก็ถูกจับเร็วเกินไป "ผมจะทำงานและเรียกใครบางคนกล่าวว่าดอกกุหลาบสีแดง 'คุณห่านหมดสติ! คำรามแคระ; 'ทำไมคุณควรจะเรียกใครบางคน? คุณมีอยู่แล้วสองมากเกินไปสำหรับฉัน คุณไม่สามารถคิดว่าสิ่งที่ดีกว่า? 'อย่าใจร้อนกล่าวว่าหิมะสีขาว' ฉันจะช่วยให้คุณ 'และเธอดึงกรรไกรของเธอออกมาจากกระเป๋าของเธอและตัดออกจากปลายเคราที่.
ทันทีที่คนแคระรู้สึกว่าตัวเองฟรีเขาวางไว้ ถุงซึ่งวางอยู่ในหมู่รากของต้นไม้และที่เต็มไปด้วยทองและยกมันขึ้นมาบ่นกับตัวเอง: 'คนแปลกเพื่อจะตัดชิ้นส่วนของเคราที่ดีของฉัน โชคร้ายกับคุณ! และแล้วเขาก็เหวี่ยงกระเป๋าบนหลังของเขาและเดินออกไปโดยไม่ได้แม้แต่ครั้งเดียวมองไปที่เด็ก ๆ .
เวลาหลังจากนั้นหิมะสีขาวและดอกกุหลาบสีแดงบางคนไปจับอาหารของปลา ขณะที่พวกเขาเข้ามาใกล้ลำธารที่พวกเขาเห็นอะไรบางอย่างเหมือนตั๊กแตนที่มีขนาดใหญ่ที่มีต่อการกระโดดน้ำราวกับว่ามันกำลังจะกระโดดใน. พวกเขาวิ่งไปและพบว่ามันเป็นคนแคระ 'คุณกำลังจะไปไหน?' กล่าวว่ากุหลาบสีแดง 'คุณก็ไม่ต้องการที่จะไปลงไปในน้ำ? 'ผมไม่ได้เช่นคนโง่! ร้องไห้แคระ; 'คุณไม่เห็นว่าปลาที่ถูกสาปแช่งต้องการที่จะดึงฉันมีอะไรบ้าง?' คนส่วนน้อยที่ได้รับการนั่งตกปลาที่นั่นและอับลมได้พันกันเคราของเขากับการตกปลาบรรทัด; สักครู่ต่อมาปลาใหญ่ทำกัดและสิ่งมีชีวิตที่อ่อนแอไม่ได้ความแข็งแรงที่จะดึงมันออก ปลาเก็บไว้บนมือและดึงคนแคระที่มีต่อเขา เขาจับกกทั้งหมดและวิ่ง แต่มันก็เป็นของเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ดีสำหรับเขาถูกบังคับให้เป็นไปตามการเคลื่อนไหวของปลาและตกอยู่ในอันตรายเร่งด่วนของการถูกลากลงไปในน้ำ.
สาวมาเพียงในเวลา; พวกเขาได้อย่างรวดเร็วและพยายามที่จะเป็นอิสระเคราจากบรรทัด แต่ทั้งหมดในไร้สาระเครา, และสายถูกพันกันยุ่งด้วยกันได้อย่างรวดเร็ว ไม่มีอะไรที่จะทำ แต่ที่จะนำออกกรรไกรและตัดเคราเป็นเหตุเป็นส่วนเล็ก ๆ ของมันก็หายไป เมื่อแคระเห็นว่าเขากรีดร้องออก: 'นั่นคือประชาคุณเห็ดมีพิษที่จะทำให้เสียโฉมใบหน้าของมนุษย์หรือไม่? มันไม่เพียงพอที่จะตัดออกจากปลายเคราของฉันได้อย่างไร ตอนนี้คุณได้ตัดส่วนที่ดีที่สุดของมัน ฉันไม่สามารถปล่อยให้ตัวเองจะเห็นได้จากประชาชนของเรา ฉันหวังว่าคุณจะได้รับการทำเพื่อให้ทำงานพื้นถอดรองเท้าของคุณ! จากนั้นเขาก็เอากระสอบของไข่มุกซึ่งวางอยู่ในวิ่งและโดยไม่มีคำอื่นที่เขาลากมันออกไปและหายไปหลังหิน.
มันเกิดขึ้นว่าเร็ว ๆ นี้หลังจากนั้นแม่ส่งลูกสองคนไปยังเมืองที่จะซื้อเข็มและด้ายและผ้าลูกไม้ และริบบิ้น ถนนที่นำพวกเขาผ่านป่าตามที่ชิ้นใหญ่ของการวางหินเกลื่อนไปเกี่ยวกับ ที่นั่นพวกเขาสังเกตเห็นนกขนาดใหญ่ที่ลอยอยู่ในอากาศที่บินช้ารอบและรอบเหนือกว่าพวกเขา; มันจมลงต่ำและลดลงและการตัดสินที่ผ่านมาร็อคที่อยู่ใกล้ไม่ไกลออกไป ทันที

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มีครั้งหนึ่งที่ยากจนที่อาศัยอยู่ในกระท่อมม่ายเหงา อยู่หน้ากระท่อม เป็นสวนซึ่งยืนอยู่สองต้นกุหลาบ ซึ่งเบื่อสีขาวและสีอื่น ๆสีแดงกุหลาบ เธอมีเด็กสองคนที่เป็นเหมือนสองต้นกุหลาบ และหนึ่งถูกเรียกว่า สโนว์ ไวท์ และ อื่น ๆ ดอกกุหลาบสีแดง พวกเขาเป็นที่ดีและมีความสุข เป็นยุ่งและร่าเริงเหมือนเดิม เด็ก 2 คน ใน โลก คือหิมะสีขาวเท่านั้น ยิ่งเงียบ และนุ่มนวลกว่าดอกกุหลาบสีแดง ดอกกุหลาบสีแดง ชอบดีกว่าที่จะวิ่งในทุ่งหญ้าและทุ่งนา หาดอกไม้และจับผีเสื้อ แต่หิมะสีขาวนั่งอยู่ที่บ้านกับแม่ของเธอและช่วยเธอทำงานบ้าน หรืออ่านกับเธอ เมื่อไม่มีอะไรทำ .
เด็กทั้งสองจึงรักอีกคนหนึ่งที่พวกเขามักจะจัดขึ้นกันโดยมือเมื่อพวกเขาออกไปด้วยกัน และเมื่อหิมะสีขาวกล่าวว่า ' เราจะไม่ทิ้งกัน กุหลาบ แดง ตอบว่า ไม่เคย ตราบใดที่เรามีชีวิตอยู่ และแม่ของพวกเขาจะเพิ่ม : ' สิ่งที่มีเธอ ต้องแบ่งปันกับคนอื่น ๆ . '
พวกเขามักจะวิ่งเรื่องป่าอย่างเดียว และรวบรวมผลเบอร์รี่สีแดงและไม่มีสัตว์ทำอันตรายใดๆ แต่มาใกล้เขาสนิทใจ . กระต่ายน้อยจะกินกะหล่ำใบออกจากมือของเขา แต่ถากข้างของกวางกระโจนกันอย่างสนุกสนาน โดยพวกเขา และนกนั่งอยู่บนต้นไม้ และก็ร้องเพลงสิ่งที่พวกเขารู้ .
ไม่มีอุบัติเหตุแซงหน้าพวกเขาไป ถ้าพวกเขาได้อยู่สายในป่า และคืนมาครับพวกเขานอนอยู่ใกล้กันบนมอส แล้วก็นอนจนเช้ามา และแม่ของเขารู้เรื่องนี้ และไม่ได้กังวลเกี่ยวกับบัญชีของตน .
เมื่อเมื่อพวกเขาใช้เวลาทั้งคืนในไม้และรุ่งอรุณได้ปลุกพวกเขา พวกเขาเห็นเด็กส่องแสงสวยงามในชุดสีขาวนั่งอยู่ใกล้ๆ เตียงของพวกเขา เขาลุกขึ้นและมองค่อนข้างละเมียดละไมในพวกเขา แต่พวกเขากล่าวว่าไม่มีอะไรและเข้าไปในป่าเมื่อเขามองดูรอบๆ ก็พบว่าพวกเขาได้นอนหลับสนิทกับหน้าผา และแน่นอนจะต้องตกอยู่ในความมืด ถ้าเขาไปเพียงไม่กี่ก้าว ต่อไป และแม่ของพวกเขาบอกพวกเขาว่า มันต้องมี เทวดาที่ดูแลเด็กๆดี
หิมะดอกกุหลาบสีขาวและแดง ทำให้แม่ของกระท่อมเรียบร้อยว่ามันเป็นความสุขที่จะดูข้างในในฤดูร้อนดอกกุหลาบสีแดง ดูแลบ้าน และทุกเช้า วางพวงมาลาดอกไม้ที่เตียงของแม่เธอ ก่อนที่เธอจะตื่นขึ้นมา ซึ่งเป็นกุหลาบแต่ละต้น ในฤดูหนาวหิมะสีขาวสว่างไฟ แขวนหม้อบนเตา . กาต้มน้ำเป็นทองเหลืองและส่องแสงเหมือนทอง ที่สดใสมันขัด ในตอนเย็น เมื่อเกล็ดหิมะที่ตกลงมา แม่บอกว่า : ' ไป หิมะขาวและสลักเกลียวประตูและจากนั้นพวกเขานั่งรอบเตา และแม่เอาแว่นตาของเธอและอ่านออกเสียงจากหนังสือขนาดใหญ่และสองสาวฟังว่าพวกเขานั่งปั่น . และปิดโดยพวกเขาวางลูกแกะอยู่บนพื้น และเบื้องหลังของพวกเขาบนเกาะนั่งพิราบขาวกับหัวของมันที่ซ่อนอยู่ภายใต้ปีกของ
ในเย็นวันหนึ่ง พวกเขาจึงนั่งสบายด้วยกันมีคนมาเคาะประตูว่าเขาปรารถนาที่จะให้ใน แม่บอกว่า : ' ด่วน , ดอกกุหลาบสีแดง เปิดประตู ก็ต้องเป็นนักท่องเที่ยวที่กำลังมองหาที่พัก กุหลาบ สีแดงไปและผลักกลับกลอน คิดว่ามันเป็นผู้ชายที่แย่ แต่มันไม่ได้ มันเป็นหมีที่ยาวเหยียดของเขากว้าง หัวดำภายในประตู .
กุหลาบ แดงร้อง ดีดกลับ แกะขึ้น bleated , นกพิราบ ,สีขาวหิมะซ่อนตัวอยู่หลังเตียงของแม่เธอ แต่หมีก็เริ่มพูดและกล่าวว่า : ' ' ไม่กลัว ผมจะทำให้คุณไม่มีอันตราย ! ฉันแช่แข็งครึ่งหนึ่ง และเพียงต้องการให้ตัวเองอบอุ่นเล็ก ๆน้อย ๆข้างคุณ . '
'poor หมี ' แม่ ' นอนผิงไฟ เพียงดูแลให้คุณไม่เผาเสื้อของคุณ . ' แล้วเธอร้องไห้ : ' หิมะขาว ดอกกุหลาบสีแดงออกมา หมีจะทำ คุณไม่ได้รับอันตรายเขาหวังดี . ' ดังนั้นพวกเขาทั้งสองออกมา แล้วแกะแล้วกระโดดเข้ามาใกล้ และไม่ได้กลัวเขา หมีบอกว่า " ที่นี่เด็กเคาะหิมะออกจากเสื้อเล็ก ๆน้อย ๆของฉัน ' ; ดังนั้นพวกเขาเอาไม้กวาด กวาดและซ่อนของหมีสะอาด เขาเหยียดด้วยไฟคำรามอย่างพอใจในสิ่งที่เป็นอยู่ และสบายๆ มันไม่นานก่อนที่พวกเขาเติบโตค่อนข้างที่บ้านและเล่นเทคนิคกับแขก ซุ่มซ่าม ของพวกเขา พวกเขาดึงผมของเขาด้วยมือของตน เอาเท้าเหยียบหลังของเขาและรีดเขาหรือพวกเขาเอาน้ำตาลอ่อนสลับและชนะเขา และเมื่อเขาร้องเขาหัวเราะ แต่หมีเอาในส่วนที่ดี แต่เมื่อมันหยาบเกินไป เขาเรียก ' ปล่อยให้ฉันมีชีวิตอยู่ , เด็ก ,
'snow-white , ดอกกุหลาบแดง , คุณจะชนะแล้ว wooer ของคุณ ?
เมื่อมันเป็นเวลานอน