My mom only had one eye. I hated he

My mom only had one eye. I hated her… she was such an embarrassment. My mom ran a small shop at a flea market. She collected little weeds and such to sell… anything for the money we needed she was such an embarrassment. There was this one day during elementary school.

I remember that it was field day, and my mom came. I was so embarrassed. How could she do this to me? I threw her a hateful look and ran out. The next day at school… “Your mom only has one eye?!” and they taunted me.

I wished that my mom would just disappear from this world so I said to my mom, “Mom, why don’t you have the other eye?! You’re only going to make me a laughingstock. Why don’t you just die?” My mom did not respond. I guess I felt a little bad, but at the same time, it felt good to think that I had said what I’d wanted to say all this time. Maybe it was because my mom hadn’t punished me, but I didn’t think that I had hurt her feelings very badly.

That night… I woke up, and went to the kitchen to get a glass of water. My mom was crying there, so quietly, as if she was afraid that she might wake me. I took a look at her, and then turned away. Because of the thing I had said to her earlier, there was something pinching at me in the corner of my heart. Even so, I hated my mother who was crying out of her one eye. So I told myself that I would grow up and become successful, because I hated my one-eyed mom and our desperate poverty.

Then I studied really hard. I left my mother and came to Seoul and studied, and got accepted in the Seoul University with all the confidence I had. Then, I got married. I bought a house of my own. Then I had kids, too. Now I’m living happily as a successful man. I like it here because it’s a place that doesn’t remind me of my mom.

This happiness was getting bigger and bigger, when someone unexpected came to see me “What?! Who’s this?!” It was my mother… Still with her one eye. It felt as if the whole sky was falling apart on me. My little girl ran away, scared of my mom’s eye.

And I asked her, “Who are you? I don’t know you!!” as if I tried to make that real. I screamed at her “How dare you come to my house and scare my daughter! Get out of here now!!” And to this, my mother quietly answered, “oh, I’m so sorry. I may have gotten the wrong address,” and she disappeared. Thank goodness… she doesn’t recognize me. I was quite relieved. I told myself that I wasn’t going to care, or think about this for the rest of my life.

Then a wave of relief came upon me… one day, a letter regarding a school reunion came to my house. I lied to my wife saying that I was going on a business trip. After the reunion, I went down to the old shack, that I used to call a house…just out of curiosity there, I found my mother fallen on the cold ground. But I did not shed a single tear. She had a piece of paper in her hand…. it was a letter to me.

She wrote:

My son, I think my life has been long enough now. And… I won’t visit Seoul anymore… but would it be too much to ask if I wanted you to come visit me once in a while? I miss you so much. And I was so glad when I heard you were coming for the reunion. But I decided not to go to the school…. For you… I’m sorry that I only have one eye, and I was an embarrassment for you. You see, when you were very little, you got into an accident, and lost your eye. As a mother, I couldn’t stand watching you having to grow up with only one eye… so I gave you mine… I was so proud of my son that was seeing a whole new world for me, in my place, with that eye. I was never upset at you for anything you did. The couple times that you were angry with me. I thought to myself, ‘it’s because he loves me.’ I miss the times when you were still young around me. I miss you so much. I love you. You mean the world to me.

My World Shattered. I hated the person who only lived for me . I cried for My Mother, I didn’t know of any way that will make up for my worst deeds…


Moral: Never Ever hate anyone for their disabilities. Never disrespect your parents, don’t ignore and under estimate their sacrifices. They give us life, they raise us better than they had been, they give and keep trying to give better than they ever had. They never wish unwell for their kids even in their wildest dreams. They always try showing right path and being motivator. Parents give up all for kids, forgive all mistakes made by kids. There is no way to repay what they done for kids, all we can do is try giving what they need and it is just time, love and respect.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แม่ของฉันมีตาเท่านั้น ผมขี้เกียจ her. .. เธอเป็นความลำบากใจเป็นเช่นนั้น แม่ของฉันวิ่งร้านเล็ก ๆ ที่ตลาดนัด เธอรวบรวมน้อยวัชพืชและเช่นขาย...อะไรคุ้มเราจำ เธอได้ความลำบากใจเป็นเช่นนั้น มีนี้หนึ่งวันในโรงเรียนประถมศึกษา

จำว่า มันเป็นวันฟิลด์ และแม่ของฉันมา ผมอายมาก สามารถเธอไรนี้กับฉัน โยนของเธอสร้างความดู และวิ่งออก ในวันถัดไปโรงเรียน... "คุณแม่ของคุณ มีตา!" และพวกเขาปะทะ me.

ผมปรารถนาว่า หม่อมฉันจะเพียงหายไปจากโลกนี้ผมว่าคุณแม่ของฉัน "หม่อม ทำไมคุณไม่ตาอื่น ๆ คุณเท่านั้นจะทำให้ฉันเป็น laughingstock ทำไมไม่คุณก็ตาย" แม่ของฉันไม่ตอบสนอง ผมคิดว่า ผมรู้สึกน้อยไม่ดี แต่ ใน เวลาเดียวกัน มันรู้สึกดีคิดว่า ฉันได้กล่าวว่า อะไรก็อยากจะบอกว่า เวลานี้ อาจเป็น เพราะแม่ของฉันไม่ได้โทษฉัน แต่ผมไม่คิดว่า ฉันได้ทำร้ายความรู้สึกของเธอมากไม่

คืน... ฉันตื่น และไปที่ห้องครัวจะได้รับแก้วน้ำ แม่ของฉันได้ร้องไห้ นั้นอย่างเงียบ ๆ ว่าเธอกลัวว่า เธออาจปลุก ผมเอาตาของเธอ แล้ว หัน เพราะสิ่งผมได้พูดกับเธอก่อนหน้านี้ มีเป็นสิ่งที่จับทีมุมของหัวใจ ถึงกระนั้น ผมขี้เกียจแม่ที่ได้ร้องไห้ออกมาจากตาของเธอ ฉันบอกตัวเองว่า ผมจะโตขึ้น และประสบความสำเร็จ เพราะผมขี้เกียจแม่ของฉัน one-eyed และเราหมดหวังความยากจน

แล้วเรียนยาก ฉันทิ้งแม่มาโซล และ ศึกษา และได้รับการยอมรับในมหาวิทยาลัยโซลด้วยความมั่นใจทั้งหมดที่ผม แล้ว ฉันได้แต่งงาน ผมซื้อบ้านของตัวเอง แล้ว ผมสำหรับเด็ก เกินไป ตอนนี้ ฉันอาศัยอยู่อย่างมีความสุขเป็นคนที่ประสบความสำเร็จ ชอบที่นี่ เพราะเป็นที่ไม่เตือนฉันของแม่ฉัน

ความสุขเป็นการใหญ่ และ ใหญ่ เมื่อคนไม่คาดคิดมาหาผม "อะไร ที่นี่"ก็แม่... ยัง มีตาของเธอ มันรู้สึกว่าท้องฟ้าทั้งหมดก็ตกลงกันกับฉัน สาวน้อยของฉันวิ่งหนีไป กลัวของหม่อมฉันตา

และผมถามเธอ "คุณคือใคร ไม่ทราบคุณ!!"ว่าพยายามที่แท้จริง ฉันกรีดร้องที่เธอ "วิธีกล้ามาที่บ้านของฉัน และลูกสาวของฉันตกใจ รับจากที่นี่เดี๋ยวนี้!!" และนี้ แม่เงียบ ๆ ตอบ, "โอ้ ดังนั้นขอโทษ ฉันอาจได้รับอยู่ไม่ถูกต้อง" และเธอหายไป ขอบคุณความดี...เธอไม่รู้จักฉัน ผมค่อนข้างเบา ฉันบอกตัวเองที่ฉันไม่ได้ไปดูแล หรือคิดในส่วนเหลือของชีวิตของฉัน

แล้วคลื่นมาบรรเทาเมื่อ me. .. วันหนึ่ง จดหมายเกี่ยวกับชุมนุมโรงเรียนมาถึงบ้าน ฉันโกหกเมียของฉันบอกว่า ฉันจะมี หลังจากการชุมนุม ผมไปลงชฟรอนท์เก่า ที่ฉันใช้โทรศัพท์บ้าน...แค่ไม่อยากมี พบมารดาของฉันลดลงบนพื้นดินเย็น แต่ผมไม่ได้หลั่งน้ำตาเดียว เธอมีชิ้นส่วนของกระดาษในมือของเธอ...มันเป็นจดหมายถึง me.

เธอเขียน:

ลูกชายของฉัน ฉันคิดว่า ชีวิตได้นานพอที่ขณะนี้ เกราะ ไม่เยี่ยมชมโซลอีกต่อไป... แต่มันจะมากเกินไปจะถามถ้า ฉันต้องการคุณมาเยี่ยมฉันนาน ๆ ฉันคิดถึงเธอมาก และผมดีใจดังนั้นเมื่อผมได้ยินคุณมาในการชุมนุม แต่ผมตัดสินใจไม่ไปโรงเรียน... สำหรับคุณ ผมเสียใจที่มีตาเท่านั้น และฉันก็มีความลำบากใจสำหรับคุณ คุณเห็น เมื่อคุณเล็ก คุณได้รับเป็นอุบัติเหตุ และสูญเสียตาของคุณ เป็นแม่ ฉันไม่สามารถยืนดูคุณเติบโตกับตาเดียว...ให้ฉันให้คุณเหมือง... ผมจึงภูมิใจของลูกที่ได้เห็นโลกใหม่ทั้งหมดสำหรับฉัน ในของฉัน กับตาที่ ผมไม่เคยทุกข์ร้อนที่คุณสำหรับสิ่งที่คุณไม่ได้ เวลาคู่ที่คุณโกรธกับฉัน คิดกับตัวเอง, ' อาจเป็น เพราะเขารักฉัน' คิดถึงเวลาเมื่อคุณตอนยังเด็ก ๆ รอบตัว ฉันคิดถึงเธอมาก ฉันรักเธอ คุณหมายถึง โลกที่ me.

ซวนโลกของฉัน ผมขี้เกียจคนอาศัยอยู่เท่านั้น สำหรับฉัน ข้าสำหรับมารดาของฉัน ฉันไม่ทราบวิธีใดที่จะทำให้ค่าความเลวร้ายที่สุดของฉัน...


คุณธรรม: เคยเกลียดทุกคนสำหรับความพิการของพวกเขา ไม่ disrespect พ่อแม่ ไม่ละเว้น และต่ำกว่าประมาณการบูชา พวกเขาให้เราชีวิต เขาเลี้ยงเราดีกว่าเขาได้ พวกเขาให้ และพยายามให้ดีกว่าที่พวกเขาเคยมีให้ ก็ไม่ต้องสบายสำหรับเด็กของพวกเขาในความฝัน wildest พวกเขาทดลองแสดงขวาเส้นทางและการ motivator พ่อแม่ให้ค่าทั้งหมดสำหรับเด็ก ยกโทษความผิดทั้งหมดทำ โดยเด็ก มีวิธีอะไรพวกเขาทำสำหรับเด็ก ทั้งหมดที่เราสามารถทำคือพยายามให้สิ่งที่พวกเขาต้องชำระ และเพียงเวลา ความรัก และเคารพ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แม่ของฉันมีหนึ่งตา ผมเกลียดเธอ . . . เธอกำลังทำให้ฉันอาย แม่ของฉันก็มีร้านเล็กๆ ที่ตลาดนัด เธอเก็บเล็ก ๆน้อย ๆเช่น วัชพืช และขาย . . . . . . . ทำทุกอย่างเพื่อเงิน เราต้องการเธอช่างน่าอับอาย มีวันหนึ่ง ช่วงประถม

จำได้ว่ามันเป็นวันที่สนาม และแม่ก็มา ฉันอายมาก เธอทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง ?ผมโยนเธอดูน่ารังเกียจ และวิ่งออกไป วันต่อมาที่โรงเรียน . . . . . . . " แม่ของคุณมีเพียงหนึ่งตา ! " เขาเหน็บแนมฉัน

ฉันหวังว่าแม่ของฉันจะหายไปจากโลกใบนี้ ฉันพูดกับแม่ว่า " แม่ ทำไมคุณไม่มีตาอื่น ๆ ! นายกำลังจะทำให้ฉันเป็นตัวตลก ทำไมไม่ไปตาย ? " แม่ไม่ตอบ ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีเลย แต่ในเวลาเดียวกันมันรู้สึกดีที่จะคิดว่า ฉันได้กล่าวว่าสิ่งที่ฉันต้องการจะพูดตลอดเวลา บางทีอาจเป็นเพราะแม่ไม่โทษฉัน แต่ฉันไม่คิดว่าฉันทำร้ายความรู้สึกของเธอมาก

คืนนั้น . . . ฉันตื่นขึ้นมา และก็เข้าไปในครัวเพื่อหยิบแก้วดื่มน้ำ แม่ร้องไห้เลย เงียบๆ ถ้าเธอกลัวว่าเธอจะปลุกฉัน ฉันไปดูเธอ แล้วเดินออกไปเพราะสิ่งที่ฉันพูดกับเธอก่อนหน้านี้ มีบางอย่างหยิกฉันในมุมของหัวใจฉัน ดังนั้นแม้ , ฉันเกลียดแม่ที่ร้องไห้ออกมาจากตาข้างเดียว ผมบอกตัวเองว่าผมจะเติบโตขึ้นและกลายเป็นที่ประสบความสำเร็จ เพราะฉันเกลียดที่ฉัน ตาแม่และความยากจนหมดหวังของเรา

แล้วฉันเรียนหนักมาก ผมทิ้งแม่และมาถึงโซล และศึกษาและมีการยอมรับในมหาวิทยาลัยโซลกับความเชื่อมั่นทั้งหมดที่ผมมี งั้น ฉันแต่งงานแล้ว ฉันซื้อบ้านเป็นของตัวเอง ฉันมีเด็กด้วย ตอนนี้ฉันมีความสุขเป็นคนที่ประสบความสำเร็จ ผมชอบที่นี่เพราะมันเป็นสถานที่ ที่ไม่ทำให้ฉันนึกถึงแม่ . . . . .

ความสุขนี้ได้รับใหญ่และขนาดใหญ่ เมื่อใครคาดคิดมาหาฉัน " อะไร ? ! นี่ใคร ? !" ก็แม่ฉัน . . . ก็ด้วยตาข้างเดียว มันรู้สึกราวกับว่าท้องฟ้าทั้งหมดกำลังล้มลงบนตัวฉัน สาวน้อยของฉัน หนีไป กลัวสายตาของแม่ . . . . .

และผมถามเธอว่า " แกเป็นใคร ? ผมไม่รู้จักคุณ ! ! ! ! " ฉันพยายามที่จะทำให้มันจริง ฉันตะโกนใส่เธอว่า " กล้าดียังไงถึงมาที่บ้านและขู่ลูกสาวฉัน ! ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ ! " และนี่ แม่แอบตอบว่า " โอ เสียใจด้วยนะผมอาจจะผิดที่ " แล้วเธอก็หายตัวไป ขอบคุณพระเจ้า . . . เธอไม่เห็นฉัน ผมค่อนข้างสบายใจ ผมบอกตัวเองว่าผมจะไม่ได้ดูแลหรือคิดเกี่ยวกับมันสำหรับส่วนที่เหลือของชีวิตของฉัน

แล้วคลื่นโล่งมาเหนือข้า . . . . . . . วันหนึ่ง จดหมายเรื่องงานโรงเรียนมาที่บ้านฉัน ผมเคยโกหกภรรยาของฉันบอกว่า ฉันไปทำงาน หลังจากงานคืนสู่เหย้าฉันไปที่เพิงเก่าๆ ที่ผมเคยเรียกว่าบ้าน . . . . . . . เพิ่งออกจากความอยากรู้นั้น ผมพบว่าแม่ของฉันร่วงหล่นบนพื้นเย็น แต่ฉันจะไม่หลั่งน้ำตาสักหยด เธอมีชิ้นส่วนของกระดาษในมือของเธอ . . . . . . . เป็นจดหมายที่เธอเขียนให้ฉัน

:

ลูกชายของฉัน ฉันคิดว่าชีวิตของฉันมีมากพอแล้วและ . . . ผมจะไม่ไปโซลแล้ว . . . . . . . แต่มันจะมากเกินไปที่จะถามว่าฉันต้องการให้คุณมาเยี่ยมฉันบ้าง ? ฉันคิดถึงเธอมาก ฉันดีใจมากตอนที่ผมได้ยินว่าคุณมาที่นี่สำหรับงานเลี้ยง แต่ฉันตัดสินใจที่จะไม่ไปโรงเรียน . . . สำหรับคุณ . . . . . . . ฉันขอโทษที่ฉันมีเพียงหนึ่งตา และก็สร้างความอับอายให้กับคุณ คุณเห็น เมื่อคุณอายุน้อย คุณได้รับอุบัติเหตุและสูญเสียตาของคุณ ในฐานะแม่ ฉันไม่สามารถทนดูคุณต้องเติบโตขึ้น มีเพียงหนึ่งตา . . . . . . . ผมให้คุณเป็นของฉัน . . . ฉันภูมิใจในตัวลูกชาย ที่ได้เห็นโลกใหม่สำหรับผม ที่นี่ กับที่ตา ผมไม่เคยโกรธคุณสำหรับสิ่งที่คุณทำ คู่ที่เวลาที่คุณโกรธผม ผมคิดกับตัวเอง ' เพราะเขารักฉันฉันคิดถึงเวลาตอนเด็กๆ ฉันคิดถึงเธอมาก ฉันรักคุณ คุณหมายถึงโลกที่ฉัน

โลกแตก ฉันเกลียดคนที่อยู่เพื่อฉัน ฉันร้องไห้ให้แม่ผม ผมไม่ได้รู้วิธีที่จะทำให้การกระทำที่แย่ที่สุดของฉัน . . . . . . .


จริยธรรม : ไม่เคยเกลียดใครพิการของพวกเขา ไม่เคารพพ่อแม่อย่าละเลยและภายใต้ประมาณการการเสียสละของพวกเขา พวกเขาให้เรามีชีวิต พวกเขายกเราดีกว่าพวกเขาได้รับ พวกเขาให้และต้องพยายามให้มากกว่าที่พวกเขาเคยมี พวกเขาไม่เคยต้องการสบายสำหรับเด็กของพวกเขาแม้ในความฝัน . พวกเขาพยายามแสดงเส้นทางที่เหมาะสม และการกระตุ้น พ่อแม่ทิ้งลูก ให้อภัยความผิดพลาดที่ทำโดยเด็กไม่มีทางที่จะชดใช้ในสิ่งที่พวกเขาทำสำหรับเด็ก ทั้งหมดที่เราทำได้คือการให้สิ่งที่พวกเขาต้องการและมันก็เป็นเพียงเวลา ความรัก และความเคารพ