In this poem, the speaker invokes a

In this poem, the speaker invokes a series of metaphors to characterize the nature of what he perceives to be his old age. In the first quatrain, he tells the beloved that his age is like a “time of year,” late autumn, when the leaves have almost completely fallen from the trees, and the weather has grown cold, and the birds have left their branches. In the second quatrain, he then says that his age is like late twilight, “As after sunset fadeth in the west,” and the remaining light is slowly extinguished in the darkness, which the speaker likens to “Death’s second self.” In the third quatrain, the speaker compares himself to the glowing remnants of a fire, which lies “on the ashes of his youth”—that is, on the ashes of the logs that once enabled it to burn—and which will soon be consumed “by that which it was nourished by”—that is, it will be extinguished as it sinks into the ashes, which its own burning created. In the couplet, the speaker tells the young man that he must perceive these things, and that his love must be strengthened by the knowledge that he will soon be parted from the speaker when the speaker, like the fire, is extinguished by time.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในบทกวีนี้ ลำโพงที่เรียกใช้ชุดของคำอุปมาอุปมัยกับลักษณะธรรมชาติของเขาละเว้นจะ อายุมาก ใน quatrain แรก เขาบอกรักว่า อายุของเขาเป็นเหมือน "ช่วงเวลาของปี ฤดูใบไม้ร่วงปลาย เมื่อใบไม้ได้เกือบทั้งหมดลดลงจากต้นไม้ อากาศจนเย็น และนกได้จากสาขาของพวกเขา ใน quatrain ที่สอง เขาแล้วบอกว่า อายุของเขาเป็นเหมือนทไวไลท์ปลาย "เป็นหลังจากพระอาทิตย์ตกดิน fadeth ตะวันตก และช้ายกเลิกเหลือแสงในความมืด ซึ่งลำโพงที่ likens กับ"ของตายที่สองด้วยตนเอง " ใน quatrain ที่สาม ลำโพงที่เปรียบเทียบตัวเองกับเศษเร่าร้อนไฟ ที่อยู่ "ในขี้เถ้าของหนุ่ม" — คือ ในขี้เถ้าของบันทึก ครั้งที่เปิดใช้งานการเขียน — ซึ่งจะเร็วจะใช้ "โดยที่ที่มันถูกหล่อเลี้ยงด้วย" — คือ มันจะถูกยกเลิกจะสังเกตเป็นขี้เถ้าซึ่งเขียนตัวเองสร้างขึ้น ใน couplet ลำโพงที่บอกชายหนุ่มว่า เขาต้องสังเกตสิ่งเหล่านี้ และที่ รักของเขาต้องแข็งแรงขึ้น โดยรู้ว่า เขาจะเร็วศึกษาธิการจากลำโพงที่เมื่อลำโพง เช่นไฟไหม้ ถูกยกเลิกตามเวลา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในบทกวีนี้ลำโพงเรียกชุดของอุปมาลักษณะธรรมชาติของสิ่งที่เขารับรู้ที่จะเป็นอายุของเขา ในบรรทัดแรกที่เขาบอกรักที่อายุของเขาเป็นเหมือน "ช่วงเวลาของปี" ปลายฤดูใบไม้ร่วงเมื่อใบได้ลดลงเกือบทั้งหมดมาจากต้นไม้และสภาพอากาศที่มีการเติบโตเย็นและนกยังสาขาของพวกเขา ในบรรทัดที่สองจากนั้นเขาก็บอกว่าอายุของเขาก็เหมือนสนธยาปลาย "ในขณะที่หลังจากเหี่ยวแห้งพระอาทิตย์ตกทางทิศตะวันตก" และแสงที่เหลือจะดับช้าในความมืดลำโพงที่เปรียบเทียบว่า "ความตายของตัวเองที่สอง." ใน บรรทัดที่สามลำโพงเปรียบเทียบตัวเองกับเศษเรืองแสงของไฟซึ่งอยู่ "ในเถ้าถ่านของวัยหนุ่มของเขา" นั่นคือขี้เถ้าของบันทึกว่าเมื่อเปิดใช้งานมันจะเผาไหม้และซึ่งจะเร็ว ๆ นี้จะบริโภค "โดย ที่ที่มันถูกหล่อเลี้ยงด้วย "นั่นคือมันจะดับมันจมลงไปในกองขี้เถ้าซึ่งการเผาไหม้ของตัวเองสร้างขึ้น ในคู่ลำโพงบอกชายหนุ่มคนนั้นว่าเขาจะต้องรับรู้สิ่งเหล่านี้และที่รักของเขาจะต้องมีความเข้มแข็งโดยความรู้ที่เขาจะเร็ว ๆ นี้จะแยกจากลำโพงเมื่อลำโพงเช่นไฟจะดับตามเวลา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในบทกวีนี้ ผู้พูดจะเรียกชุดของคำอุปมาอุปมัยที่จะอธิบายธรรมชาติของสิ่งที่เขารับรู้ให้เป็นอายุของเขา ในเหลอหลาก่อน เขาจะบอกที่รักว่าอายุของเขาเหมือนเป็น " เวลาของปี " ช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วง เมื่อใบไม้ได้เกือบสมบูรณ์ลดลงจากต้นไม้และอากาศเย็นชาและนกมีสาขาของพวกเขา ในเหลอหลาวินาทีจากนั้นเขาก็ว่าอายุของเขาเหมือนสนธยาสาย " หลังจากพระอาทิตย์ตกดิน fadeth ในตะวันตก และค่อยๆดับแสงอยู่ในความมืด ซึ่งผู้พูด likens " ความตายครั้งที่สองของตนเอง ในเหลอหลา 3 ลำโพงเปรียบเทียบตัวเองเหลืออร่ามของไฟซึ่งอยู่” บนขี้เถ้าของวัยรุ่น " - นั่นคือบนขี้เถ้าของบันทึกที่เมื่อเปิดใช้งานมัน เผา และซึ่งจะเร็วจะใช้ " ที่ซึ่งมันถูกหล่อเลี้ยงด้วย " - นั่นคือมันจะทำให้มันจมกองขี้เถ้าที่ตัวเองเขียนขึ้นมา ในโคลง ผู้พูดบอกชายหนุ่มว่า เขาต้องรับรู้สิ่งต่าง ๆเหล่านี้และความรักของเขาจะต้องมีความเข้มแข็ง โดยความรู้ที่เขาจะถูกแยกออกจากผู้พูดเมื่อผู้พูด เช่น ไฟ ดับ โดยเวลา