Asthma is a serious global health p

Asthma is a serious global health problem with increasing prevalence worldwide [17]. The population prevalence
of asthma reported in different field studies varies and ranges from 2.4% - 6.4% and higher prevalence
rates have been reported among school children. According to national family health survey (NFHS-3), the
overall prevalence of asthma among adult men and women in India are 1696 and 1627 per 10,000 population
respectively. Management of Asthma becomes suboptimal due to poor adherence to evidence-based guidelines
and under-diagnosis. Non adherence and non-compliance to therapeutic regimens are a constant challenge to
nurses and other health professionals. Prabhakaran et al. (2006) reported that well-structured asthma education
with reinforcing by the health care professionals is the key to achieve effective self-care management of asthma.
Thapar A, et al. (1994), insisted on patient education as an important part of asthma management. Structured asthma education tailored to the patient needs on self- care management improves adherence with inhaler devices
and self monitoring. If patients understand the risks of non-compliance and benefits of compliance and believes
the treatment is safe, it will increase their motivation and confidence to improve their self-management practices
[18] [19]. Prabhakaran et al. (2006) defined non-compliance as the failure to take treatment as agreed upon by
the patient and health care professionals. Effective asthma management should include positive control over
asthma symptoms and its acute exacerbations and improved quality of living. Hence providing right knowledge
on self-monitoring and adherence to medications, proper dietary measures and breathing exercises promotes the
disease control and reduces suffering due to frequency of acute attacks.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โรคหอบหืดเป็นปัญหาสุขภาพร้ายแรงทั่วโลกเพิ่มขึ้นชุกทั่วโลก [17] ความชุกของประชากรโรคหอบหืดที่รายงานในการศึกษาฟิลด์แตกต่างกันไป และช่วงตั้งแต่ 2.4-6.4% และความชุกที่สูงขึ้นราคาที่ได้รับรายงานในหมู่เด็กนักเรียน ตามการสำรวจสุขภาพครอบครัวแห่งชาติ (NFHS-3), การโดยรวม มีความชุกของโรคหืดในผู้ใหญ่ชายและหญิงในอินเดีย 1696 และ 1627 ต่อ 10,000 ประชากรตามลาดับ การจัดการโรคหอบหืดกลายสภาพเนื่องจากการยึดมั่นแนวทางตามหลักฐานไม่ดีและวินิจฉัยน้อย ไม่ยึดมั่นและไม่ปฏิบัติตามให้ยารักษามีความท้าทายในการพยาบาลและบุคลากรอื่น ๆ Prabhakaran et al. (2006) รายงานว่า โรคหอบหืดดีโครงสร้างการศึกษาพร้อมเสริมด้วยผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพเป็นกุญแจสำคัญเพื่อให้บรรลุการจัดการดูแลตนเองที่มีประสิทธิภาพของโรคหอบหืดA Thapar, et al. (1994), ยืนยันการศึกษาผู้ป่วยเป็นส่วนสำคัญของการจัดการโรคหอบหืด โรคหอบหืดที่มีโครงสร้างการศึกษาให้เหมาะสมกับความต้องการผู้ป่วยในการจัดการดูแลตนเองปรับปรุงยึดมั่นกับเครื่องพ่นยาอุปกรณ์และตรวจสอบตัวเอง ถ้าผู้ป่วยเข้าใจถึงความเสี่ยงของการไม่ปฏิบัติตามและประโยชน์ของการปฏิบัติตาม และเชื่อการรักษาจะปลอดภัย มันจะเพิ่มแรงจูงใจและความเชื่อมั่นของพวกเขาในการปรับปรุงหลักปฏิบัติการจัดการตนเอง[18] [19] Prabhakaran et al. (2006) กำหนดไม่ปฏิบัติตามเป็นความล้มเหลวที่จะรักษาตามที่ตกลงกันโดยผู้เชี่ยวชาญด้านผู้ป่วย และการดูแลสุขภาพ การจัดการโรคหืดอย่างมีประสิทธิภาพควรมีการควบคุมบวกผ่านอาการหอบหืด และกำเริบเฉียบพลัน และปรับปรุงคุณภาพของชีวิต ดังนั้น ความรู้ที่เหมาะสมตรวจสอบตนเองและยึดมั่นยา มาตรการด้านอาหารที่เหมาะสม และการหายใจ การออกกำลังกายส่งเสริมการควบคุมโรค และลดความทุกข์ทรมานเนื่องจากความถี่ของการโจมตีที่เฉียบพลัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โรคหอบหืดเป็นปัญหาร้ายแรงด้านสุขภาพเพิ่มความชุกของโรคทั่วโลก [ 17 ] ประชากรความชุกโรคหืดของรายงานในการศึกษาภาคสนามที่แตกต่างกันจะแตกต่างกันและช่วงจาก 2.4% - 6.4 % และสูงกว่าความชุกอัตราการได้รับรายงานของเด็กโรงเรียน ตามการสำรวจอนามัยครอบครัวแห่งชาติ ( nfhs-3 )ความชุกของโรคหอบหืดในผู้ใหญ่โดยชายและหญิงในอินเดีย 1412 1627 ต่อ 10 , 000 ประชากรและตามลำดับ การจัดการโรคหอบหืดกลายเป็น suboptimal เนื่องจากยากจนยึดมั่นในแนวทางเชิงประจักษ์และภายใต้การวินิจฉัย และไม่ยึดมั่นไม่ปฏิบัติตามทางเพื่อจะคงความท้าทายพยาบาลและผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพอื่น ๆ prabhakaran et al . ( 2006 ) รายงานว่า โครงสร้างดี หอบหืด การศึกษากับเสริม โดยผู้เชี่ยวชาญด้านการดูแลสุขภาพเป็นกุญแจสำคัญเพื่อให้บรรลุการจัดการที่มีประสิทธิภาพของการดูแลโรคหอบหืดthapar , et al . ( 1994 ) , ยืนยันในการศึกษาผู้ป่วยเป็นส่วนที่สำคัญของการบริหารจัดการโรคหอบหืด โครงสร้างความต้องการการศึกษาที่เหมาะกับผู้ป่วยโรคหืดในตนเองการจัดการดูแลปรับปรุงอุปกรณ์เครื่องพ่นยาจำกัดและการตรวจสอบด้วยตนเอง ถ้าผู้ป่วยเข้าใจความเสี่ยงของต้นทุนและประโยชน์ของการปฏิบัติตาม และเชื่อว่าการรักษาความปลอดภัยก็จะเพิ่มแรงจูงใจ และความเชื่อมั่นในการปรับปรุงตนเองปฏิบัติ[ 18 ] [ 19 ] prabhakaran et al . ( 2006 ) ที่กำหนดไว้ไม่ให้ความร่วมมือตามที่ความล้มเหลวที่จะใช้รักษา ตามที่ตกลงกัน โดยผู้ป่วยและผู้เชี่ยวชาญด้านการดูแลสุขภาพ . การจัดการโรคหอบหืดที่มีประสิทธิภาพควรรวมถึงการควบคุมในเชิงบวกมากกว่าอาการหอบหืดเฉียบพลันของผู้ป่วย และปรับปรุงคุณภาพของชีวิต ดังนั้น การให้ความรู้ที่ถูกต้องในบรรยากาศ และยึดมั่นในมาตรการที่เหมาะสมในอาหารและยา , การหายใจการออกกำลังกาย ส่งเสริม การการควบคุมโรคและช่วยลดความทุกข์ทรมาน เนื่องจากความถี่ของการโจมตีแบบเฉียบพลัน