I-itai…" Goku whimpered as he hugge

I-itai…" Goku whimpered as he hugged his bruised body. He felt the tears of pain drip down his cheeks "Itai…!" he sobbed, looking at the bruises on his body – the bruises that Vegeta had made. Goku cried as he tried to rest in his and the prince's bed, his thoughts bringing him back just a mere few minutes ago. All he did was ask Vegeta one simply question. Why. Why was he doing this to him. The older Saiyan became angry. He decided that he needed to 'discipline' the younger. Now, Goku was lying on their bed, covered in bruises, soaked in blood, crying in pain. His clothes were torn and were barely covering his body.

Still crying, Goku heard footsteps outside the door. He tried to sit up, but he felt too much pain in his back. Feeling helpless, he watched as the door opened. He saw Vegeta enter the room, holding some medicine, some bandages. The younger couldn't make out what else the prince was holding, because his vision was too blurry from the tears. He kept sobbing as Vegeta walked closer to the wounded younger Saiyan. The prince sat down on the blood soaked bed beside Goku. After placing the bandages and medicine on the small table beside their bed, Vegeta reached out and took off what was left of the younger's shirt. He stared down at the still bleeding wounds with empty eyes. Then he started to treat the wounds – stitch them up and bandage them up. He didn't care that the younger was whimpering in pain. Goku could feel himself start to slowly loose consciousness. He could feel his body going numb. His vision started to turn black. Eventually, feeling week, he closed his eyes and, still quietly sobbing, he drifted off to the darkness.

Goku slowly opened his eyes, waking up. He looked around, too tired to lift himself up. He was still in their bed, but the bed sheets were different – they weren't soaked in blood anymore "Guess Vegeta changed them…" The young man noticed that he wasn't wearing his shirt. He wasn't wearing his pants either, but he still had his underwear on. "O-ouji-sama…?" he tried calling out, but his voice sounded too weak. He felt his throat burning. He needed water, but he felt too week to even get out of bed. He was too tired to even lift his hand up and try to teleport to where he felt Vegeta was. Goku whimpered as he tried to get up, but he couldn't – he was too weak. The younger parted his lips, starting to pant – his throat was completely dry, and he needed something to drink. Fast "Ouji... sama..!" Goku tried to call once more, louder than before. He could feel tears streaming down his cheek. He was begging in his mind for Vegeta to come up and help him. He tried to call once more, but his voice was getting weaker with each passing moment. Eventually his voice was reduced to only whimpers. He kept whispering Vegeta's name, hoping that the prince will hear him.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฉันไต..." Goku whimpered เป็นเขา hugged ร่างกายของเขา bruised เขารู้สึกว่าน้ำตาของปวดหยดลงที่แก้มของเขา "ไต..." เขา sobbed มองที่ขอดที่บนร่างกายของเขา – ขอดที่ Vegeta ได้ทำ Goku ร้อง ตามเขาพยายามพักผ่อนในเตียงของเจ้า และเขาความคิดของเขานำเขากลับเพียงมีแค่ไม่กี่นาทีที่ผ่านมา ทั้งหมดที่เขาได้ถูกถาม Vegeta หนึ่งเพียงคำถาม ทำไม ทำไมเขาทำนี้ให้เขา Saiyan เก่ากลายเป็นโกรธ เขาตัดสินใจว่า เขาต้อง 'สอน' อายุน้อยกว่า ตอนนี้ Goku กำลังนอนบนเตียงของพวกเขา ครอบคลุมในขอด เลือด ที่เปี่ยมล้นไปด้วยร้องไห้ในความเจ็บปวด เสื้อผ้าของเขาได้ขาด และก็แทบไม่ครอบคลุมร่างกายของเขายังคง ร้องไห้ Goku ยินเท้านอกประตู เขาพยายามนั่ง แต่เขารู้สึกเจ็บปวดมากเกินไปในเขา เขารู้สึกกำพร้า ดูเป็นประตูที่เปิด เขาเห็นป้อนห้อง Vegeta กดลำบาก ใช้ผ้าพันแผลบาง อายุไม่สามารถทำอะไรเจ้าชายถูกจับ เพราะมัวเกินไปจากน้ำตาวิสัยทัศน์ของเขา เขาเก็บ sobbing เป็น Vegeta เดินใกล้กับ Saiyan อายุน้อยได้รับบาดเจ็บ เจ้าชายนั่งลงบนเตียงที่เปี่ยมล้นไปด้วยเลือดข้าง Goku หลังจากวางใช้ผ้าพันแผลและยาบนโต๊ะเล็กข้างเตียงของพวกเขา Vegeta ถึงออก และเอาเศษที่เหลือของเสื้ออายุของ เขาเริ่มลงที่แผลยังมีเลือดออกด้วยตาเปล่า แล้ว เขาเริ่มที่จะรักษาบาดแผล– ตะเข็บนั้นขึ้น และผ้าพันแผลให้ เขาไม่แคร์ว่า ที่คนถูก whimpering ในความเจ็บปวด Goku จะรู้สึกตัวเองเริ่มจะหลวมช้าสติ เขาอาจรู้สึกว่าร่างกายของเขาไป numb วิสัยทัศน์ของเขาเริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำ ในที่สุด ความรู้สึกสัปดาห์ เขาปิดตาของเขา และ ยังคงเงียบ ๆ sobbing เขาลอยออกไปในความมืดGoku slowly opened his eyes, waking up. He looked around, too tired to lift himself up. He was still in their bed, but the bed sheets were different – they weren't soaked in blood anymore "Guess Vegeta changed them…" The young man noticed that he wasn't wearing his shirt. He wasn't wearing his pants either, but he still had his underwear on. "O-ouji-sama…?" he tried calling out, but his voice sounded too weak. He felt his throat burning. He needed water, but he felt too week to even get out of bed. He was too tired to even lift his hand up and try to teleport to where he felt Vegeta was. Goku whimpered as he tried to get up, but he couldn't – he was too weak. The younger parted his lips, starting to pant – his throat was completely dry, and he needed something to drink. Fast "Ouji... sama..!" Goku tried to call once more, louder than before. He could feel tears streaming down his cheek. He was begging in his mind for Vegeta to come up and help him. He tried to call once more, but his voice was getting weaker with each passing moment. Eventually his voice was reduced to only whimpers. He kept whispering Vegeta's name, hoping that the prince will hear him.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

i-itai . . . . . . . " โงกุนครางหงิงๆ เป็นเขา กอดเขา ระบมทั้งตัว เขารู้สึกถึงน้ำตาของความเจ็บปวด หยดลงอาบแก้มของเขา ไต . . . . . . . ! " เขาสะอื้น มองบาดแผลบนร่างกายของเขา และรอยช้ำที่เบจิต้าทำ โกคูร้องบอกขณะที่เขาพยายามที่จะพักผ่อนในเตียงของเจ้าชาย , ความคิดของเขาได้พาเขากลับมาแค่เพียงไม่กี่นาทีที่ผ่านมา เขาถามเวจิต้าหนึ่งเพียงคำถาม ทำไม ทำไมเขาถึงทำแบบนี้กับเขาพี่ Saiyan เริ่มโกรธ เขาตัดสินใจว่าเขาต้องการที่จะ ' วินัย ' น้อง ตอนนี้ โงกุนยังนอนอยู่บนเตียงของเขา ปิดรอยแผล โชกเลือด ร้องไห้ในความเจ็บปวด เสื้อผ้าของเขาถูกฉีกขาด และแทบจะครอบคลุมร่างกายของเขา . . . . . .

ยังร้อง โกคูได้ยินเสียงฝีเท้าด้านนอกประตู เขาพยายามลุกขึ้นนั่ง แต่เขาก็รู้สึกเจ็บปวดในด้านหลังของเขา รู้สึกสิ้นหวัง เขาเห็นประตูเปิดเขาเห็นเบจิต้าเข้าไปในห้อง จับยา มีผ้าพันแผล น้องไม่ได้ทำออกมาแล้วเจ้าชายก็จับ เพราะวิสัยทัศน์ของเขาด้วยที่พร่ามัวจากหยาดน้ำตา เขาเอาแต่สะอึกสะอื้นเป็นเวจิต้าเดินใกล้บาดเจ็บน้อง Saiyan . เจ้าชายนั่งลงบนเตียงข้างเลือดโชก โงกุน หลังจากวางผ้าพันแผลและยาลงบนโต๊ะเล็กข้างๆเตียงของพวกเขาเบจิต้าถึงออก และถอดมันทิ้งน้องของเสื้อ เขาจ้องที่ยังมีเลือดไหลแผลด้วยสายตาที่ว่างเปล่า แล้วเขาก็เริ่มรักษาบาดแผลและแผลเย็บพวกเขาและพวกเขาขึ้น เขาไม่สนใจว่าเด็กร้องไห้ในความเจ็บปวด โงกุนก็รู้สึกว่าตัวเองเริ่มที่จะค่อยๆ ปล่อยสติ เขารู้สึกว่าร่างกายของเขาจะด้านชา วิสัยทัศน์ของเขาเริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำในที่สุดความรู้สึกของอาทิตย์ เขาหลับตาลงและยังคงเงียบเสียงสะอื้น เขาลอยออกไปในความมืด

โงกุนช้าเปิดของเขาตาตื่น เขามองไปรอบๆ เหนื่อยเกินไปที่จะยกของตัวเองขึ้น เขายังนอนอยู่บนเตียง แต่เตียงแผ่นต่างกันและพวกเขาไม่ได้แช่ในเลือดอีก " เดาเวจิต้าเปลี่ยนไป . . . . . . . " ชายหนุ่มสังเกตว่าเขาไม่ได้ใส่เสื้อเขาไม่ได้ใส่กางเกงเหมือนกัน แต่เขายังมีชุดชั้นในของเขา . o-ouji-sama . . . . . . . ? " เขาพยายามเรียก แต่เสียงของเขาดูอ่อนแอเกินไป เขารู้สึกว่าคอไหม้ เขาต้องการน้ำ แต่เขาก็รู้สึกเหมือนกันสัปดาห์ที่จะลุกออกจากเตียง เขาเหนื่อยเกินไปที่จะแม้แต่จะยกพระหัตถ์ขึ้นและพยายามที่จะเคลื่อนย้ายไปไหน เขารู้สึกเวจิต้าเป็น โงกุนครางหงิงๆ เขาพยายามลุกขึ้น แต่เขาไม่ได้และเขาอ่อนแอเกินไปน้องแยกริมฝีปากของเขาเริ่มที่จะหอบและคอของเขาแห้งสนิท และเขาต้องการดื่มอะไรสักอย่าง เจ้าชายเร็ว " . . . . . . . ซามะ . . . . . . . ! " โงกุนพยายามเรียกอีกครั้ง และดังกว่าเดิม เขารู้สึกได้ถึงน้ำตาที่ไหลลงมาที่แก้ม เขาขอร้องในใจของเขาให้เบจิต้ามาช่วยเขา เขาพยายามเรียกอีกครั้ง แต่เสียงของเขาก็เริ่มอ่อนแอลงในแต่ละช่วงเวลาที่ผ่านไปในที่สุดเสียงของเขาถูกลดลงเหลือเพียง . . . เขากระซิบชื่อของเจ้าชายเบจิต้า หวังว่าจะได้ยินเสียงเขา