It was dark. Nobody saw the acciden

It was dark. Nobody saw the accident. The small white
car was found on its side by the bridge. A river ran
underneath the road there, and the car was lying next to
the bridge wall, below the road. Inside the car was a dead
woman. Her name was Karen Silkwood and she was
twenty-eight years old. It was November 13th, 1974.
How did the car conic off the road? Why was it on the
wrong side of the road? Why was it so far from the road?
There was nothing wrong with the car, Karen Silkwood
was a good driver. Everybody knew that.
Thc police thought that there was an easy answer to
these questions. Karen was tired after a long day, so she
tell asleep white she was driving. It could happen to
anyone very easily. I hey took the ear ro a garage and they
took Karen's body to a hospital.
Hut some people were not happy about the accident,
hirst or" all, her boyfriend, Drew Stephens. Also a
newspaper journalist from the New York Times and a
Union official from Washington. 'These three men were
waning tor Karen on the night of the accident. She was
bringing them some papers and some photographs in a big
brown envelope. The papers were very important. The
men were waiting for Karen in a hotel room a few miles
from the accident. But she never arrived. When they heard
about the accident, the men looked for the brown
envelope at once. They looked for it inside the white car.
They lookedfor it at the hospital and at rhe police station.
The next morning they looked ail around the wall and in
the river, but they never found it. Nobody ever found that
brown envelope.
The srory of Karen and her brown envelope began in 1972
when she rook a new job ar a nuclear factory in
Oklahoma. Before that, she worked as a secretary, but in
1972 she was really tired of a secretary's life. She looked
in the newspaper and saw that there was a job at the
nuclear factory. The pay was much better than a secretary's
pay, and the work was more interesting. She went to see
Mr Bailey, rhe manager of the factory, and she was
surprised and happy when he gave her rhe job immediately.
He asked Karen to start work the next day.
On her first day ar the factory Karen learnt a lor, Mr
Bailey told her that she had ro wear a special white coat,
some special shoes and a white hat.
'These clothes protect you from radioactive dust,' he
said. 'There isn't really any danger, of course. Everything
is safe here. We cheek everything all the time.'
'I see,' said Karen.
'You need an identity card to get into the factory every
morning. Just give me a photograph of you and I'll give
you a card. A pretty picture of a pretty girl.'
He smiled. Karen didn't like that smile.
'He thinks I'm stupid' she thought. 'Why do men
always think that pretty girls are stupid?'
I le was still speaking.
'Now I'll call Mrs Phillips. She'll take you round the
factory and show you your laboratory. The manager there
will explain the job to you. Don't worry - it's very easy.'
He smiled his thin .smile again.
The door opened and Mrs Phillips came in. She was
about forty years old and a little fat. She looked afraid.
'You wanted me, Mr Bailey?'
"Yes, Susan. This is Karen Silkwood. She's going to
work with you in your laboratory. Could you take her
round the factory and tell her about the work?'
'Oh, I see. Of course, Mr Bailey. Please follow me, Miss
Silkwood.'
When the office door closed, Mrs Phillips smiled at
Karen, and said,
'That was lucky! Usually if he calls me, he wants to
shout at me about something. Please call me Susan. Can
I call you Karen?'
'Of course,' said Karen.
They walked down a long corridor with heavy doors
on both sides, Susan opened one of the doors.
'This is our laboratory.'
Karen saw six or seven people in the room. They were
all wearing white gloves and their hands were inside a big
glass box. There were holes in the side of the box - just
big enough for hands. Everyone looked at Karen.
'What's in the box?' Karen asked Susan.
Everyone laughed.
'Not chocolate,' said one worker.
'Or beer,' said another,
'Don't listen to them,' said Susan. 'It's fuel rods and
uranium. We put uranium into the fuel rods. That's why
you must always wear your gloves. And when you leave
the laboratory, always remember to take off your gloves
and check your hands in front of the scanner.'
She showed Karen the scanner, which was near the
door.
'It there's any radioactive dust on your hands, the
scanner knows at once. An alarm rings all over the
factory.'
'And when the alarm rings, rhe parry begins,' said one
man.
'Parry?' Karen asked.
'You can take off all your clothes and have a swim . . .
with lots ot water.'
'He means they wash you in a shower,' said Susan. 'It
doesn't happen very often.'
Karen went home happy at the end of the day. She
didn't think that rhe work was difficult. And the money
was good . . . very good.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มันเป็นสีเข้ม ไม่มีใครเห็นอุบัติเหตุ สีขาวขนาดเล็กรถพบตะแคง โดยสะพาน แม่น้ำวิ่งภายมีถนน และรถอยู่ถัดสะพานกำแพง ด้านล่างอยู่ ภายในรถมีคนตายเป็นหญิงที่มี ชื่อของเธอถูก Silkwood กะเหรี่ยง และเธอยี่สิบแปดปี 13 พฤศจิกายน 1974 ได้ไม่รถ conic ปิดถนนอย่างไร เหตุที่ในการข้างถนนไม่ถูกต้องหรือไม่ ทำไมเป็นมันห่างไกลจากถนนไม่มีอะไรผิดปกติกับรถ Silkwood กะเหรี่ยงโปรแกรมควบคุมที่ดีขึ้น ทุกคนรู้ Thc ตำรวจคิดว่า มีคำตอบอย่างง่าย ๆคำถามเหล่านี้ คาเรนได้เหนื่อยคลาย เพื่อเธอแจ้งขาวหลับเธอหรอกครับ มันอาจเกิดขึ้นกับทุกคนได้อย่างง่ายดายมากขึ้น ฉัน hey เอา ro หูเป็นอู่ได้เลยและพวกเขาใช้ร่างกายของชาวกะเหรี่ยงในโรงพยาบาลฮัทบางคนไม่มีความสุขเกี่ยวกับอุบัติเหตุhirst หรือ "ทั้งหมด แฟนของเธอ สตีเฟ่นส์ดึง นอกจากนี้ยังมีนักข่าวหนังสือพิมพ์จากเดอะนิวยอร์กไทมส์และทางสหภาพจากวอชิงตัน ' คนที่สามเหล่านี้ได้ชำระทอร์กะเหรี่ยงในคืนเกิดเหตุ เธอนำพวกเขาบางเอกสารและถ่ายรูปในขนาดใหญ่ซองสีน้ำตาล เอกสารมีความสำคัญมาก ที่คนรอกะเหรี่ยงในห้องกี่ไมล์จากอุบัติเหตุ แต่เธอไม่เคยมาถึง จะได้ยินเกี่ยวกับอุบัติเหตุ คนดูสีน้ำตาลซองครั้ง พวกเขามองเรื่องภายในรถสีขาวพวก lookedfor มัน ที่โรงพยาบาล และสถานีตำรวจ rhe การเช้าวันถัดไปที่พวกเขามอง ail รอบ ๆ ผนัง และในแม่น้ำ แต่พวกเขาไม่เคยพบมัน ไม่มีใครเคยพบว่าซองสีน้ำตาล Srory ของกะเหรี่ยงและซองจดหมายสีน้ำตาลของเธอเริ่มขึ้นในปี 1972เมื่อเธอ rook ar เป็นงานใหม่ที่โรงงานนิวเคลียร์ในโอคลาโฮมา ก่อน ที่เธอทำงาน เป็นเลขานุการ แต่ในปี 1972 เธอจริง ๆ เบื่อชีวิตของเลขานุการ เธอมองในหนังสือพิมพ์และเห็นว่ามีงานที่จะโรงงานนิวเคลียร์ ค่าจ้างดีกว่าของเลขานุการค่าจ้าง และงานน่าสนใจมากขึ้น เธอไปดูนาย Bailey, rhe ผู้จัดการโรงงาน และเธอประหลาดใจ และมีความสุขเมื่อได้ให้งาน rhe ของเธอทันทีเขาถามคาเรนเริ่มทำงานต่อวันใน ar ของเธอวันแรก คาเรนโรงเรียนหล่อ นายBailey บอกเธอว่า เธอได้สวมใส่เสื้อสีขาวพิเศษ roหมวกและรองเท้าบางพิเศษ'เสื้อผ้าเหล่านี้ป้องกันคุณจากฝุ่นกัมมันตรังสี เขากล่าวว่า ' ไม่อันตรายใด ๆ จริง ๆ แน่นอน ทุกสิ่งทุกอย่างไว้อย่างปลอดภัย เรา cheek ทุกอย่างตลอดเวลา ''เห็น กล่าวว่า กะเหรี่ยง' คุณจำเป็นต้องมีบัตรประจำตัวประชาชนจะได้รับในโรงงานทุกตอนเช้า เพียงให้ฉันภาพถ่ายของคุณ และเราจะมอบให้คุณบัตร ภาพสวยของสาวสวย 'เขายิ้ม เช่นเดียวกับที่ไม่ได้ยิ้มกะเหรี่ยง 'เขาคิดว่า ฉันโง่' เธอคิดว่า ' ทำไมคนมักคิดว่า สาวสวยจะโง่หรือไม่ 'ฉันยังคงถูกพูดเลอ' ตอนนี้เราจะเรียกนางไขควง เธอจะเอาคุณกลมโรงงาน และแสดงของห้องปฏิบัติการ ผู้จัดการมีwill explain the job to you. Don't worry - it's very easy.'He smiled his thin .smile again.The door opened and Mrs Phillips came in. She wasabout forty years old and a little fat. She looked afraid.'You wanted me, Mr Bailey?'"Yes, Susan. This is Karen Silkwood. She's going towork with you in your laboratory. Could you take herround the factory and tell her about the work?''Oh, I see. Of course, Mr Bailey. Please follow me, MissSilkwood.'When the office door closed, Mrs Phillips smiled atKaren, and said,'That was lucky! Usually if he calls me, he wants toshout at me about something. Please call me Susan. CanI call you Karen?''Of course,' said Karen.They walked down a long corridor with heavy doorson both sides, Susan opened one of the doors.'This is our laboratory.'Karen saw six or seven people in the room. They wereall wearing white gloves and their hands were inside a big glass box. There were holes in the side of the box - justbig enough for hands. Everyone looked at Karen.'What's in the box?' Karen asked Susan.Everyone laughed.'Not chocolate,' said one worker.'Or beer,' said another,'Don't listen to them,' said Susan. 'It's fuel rods anduranium. We put uranium into the fuel rods. That's whyyou must always wear your gloves. And when you leavethe laboratory, always remember to take off your glovesand check your hands in front of the scanner.' She showed Karen the scanner, which was near theประตู' มันมีฝุ่นกัมมันตภาพใด ๆ มือ การสแกนเนอร์รู้ครั้ง แหวนปลุกตลอดการโรงงาน ''และ เมื่อแหวนปลุก หลบหลีก rhe เริ่ม กล่าวว่า หนึ่งชาย'Parry ' คาเรนถาม' คุณสามารถถอดเสื้อผ้าของคุณทั้งหมด และได้...น้ำ ot จำนวนมาก ''เขาหมายถึง พวกเขาล้างคุณในฝักบัว กล่าวว่า ซูซาน ' มันไม่เกิดขึ้นบ่อย 'กะเหรี่ยงกลับบ้านมีความสุขที่สุดของวัน เธอไม่คิดว่า งาน rhe ไม่ยาก และเงินดี...ดีมาก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันมืด ไม่มีใครเห็นอุบัติเหตุ รถสีขาว
ขนาดเล็กพบในด้านของสะพาน แม่น้ำรัน
ใต้ถนน และรถก็นอนอยู่ข้างๆ
สะพานผนังด้านล่างถนน ภายในรถเป็นผู้หญิงตาย

เธอชื่อ คาเรน ซิลค์วู้ด และนาง
ยี่สิบแปดปี มันคือวันที่ 13 พฤศจิกายน ค.ศ. 1974 .
แล้วรถรูปกรวยปิดถนน ? ทำไมมันบน
ด้านผิดของถนน ?ทำไมมันถึงไกลจากถนน
มีอะไรผิดปกติกับรถ คาเรน ซิลค์วู้ด
เป็นคนขับรถที่ดี ใครๆก็รู้ ตำรวจ
งานคิดว่ามีคำตอบง่าย

คำถามเหล่านี้ คาเรนรู้สึกเหนื่อยหลังจากวันที่ยาวนาน ดังนั้นเธอ
บอกหลับสีขาวเธอขับรถ มันอาจเกิดขึ้นกับ
ใครได้อย่างง่ายดายมาก ผมนี่เอาหูโร โรงรถ และพวกเขา
เอาร่างกายของคาเรนไปโรงพยาบาล
ฮัทบางคนไม่พอใจเกี่ยวกับอุบัติเหตุ ,
มันหรือ " แฟนของเธอดึงสตีเฟ่น นอกจากนี้
นักข่าวหนังสือพิมพ์จาก The New York Times และเจ้าหน้าที่
' สหภาพจากวอชิงตัน ชายทั้งสามอยู่
1 โต๋ คาเรน ในคืนที่เกิดอุบัติเหตุ เธอ
พาพวกเขาเอกสารบางอย่างและบางภาพถ่ายในใหญ่
น้ำตาลซอง เอกสารที่สำคัญมาก
คนกำลังรอคาเรนในห้องพักโรงแรมไม่กี่ไมล์
จากอุบัติเหตุ แต่เธอก็ไม่เคยมาถึง เมื่อพวกเขาได้ยิน
เกี่ยวกับอุบัติเหตุ คนมองซองสีน้ำตาล
ครั้ง พวกเขามองหามันในรถสีขาว
พวกเขา lookedfor ที่โรงพยาบาล และสถานีตำรวจ rhe .
เช้าวันต่อมาพวกเขามองทุก รอบผนังและใน
แม่น้ำ แต่พวกเขาไม่เคยพบมัน ไม่มีใครเคยพบว่า
ซองจดหมายสีน้ำตาล
srory ของคาเรนและซองจดหมายสีน้ำตาลของเธอเริ่มในปี 1972
เมื่อเธอรุกงานใหม่เกี่ยวกับนิวเคลียร์ในโรงงาน
โอกลาโฮมา ก่อนหน้านั้นเธอทำงานเป็นเลขา แต่ใน
1972 เธอเบื่อจริงๆชีวิตของเลขานุการ เธอดู
ในหนังสือพิมพ์ และเห็นว่ามีงานที่
โรงงานนิวเคลียร์ ค่าจ้างดีกว่าของ
เลขาจ่าย และงานที่น่าสนใจมากขึ้นเธอเดินไปดู
นายเบลีย์ ผู้จัดการ ผู้ถูก ของโรงงาน และ นาง
แปลกใจและมีความสุขเมื่อเขาให้งานของผู้ถูกเธอทันที
เขาถามกะเหรี่ยงเริ่มงานวันถัดไป .
ในวันแรกของเธอเป็นโรงงาน คาเรน เรียนรู้ อ คุณ
เบลีย์บอกหล่อนว่าหล่อนมีรูใส่พิเศษเสื้อขาว
บางพิเศษรองเท้าและหมวกสีขาว
เสื้อผ้า 'these ปกป้องคุณจากฝุ่นกัมมันตรังสี
' เขากล่าว' ว่าไม่มีอันตรายใด ๆ แน่นอน ทุกอย่าง
ปลอดภัยที่นี่ เราแก้มทุกอย่างตลอดเวลา '
" เห็น ' คาเรน
" ต้องมีบัตรประชาชนเข้าไปในโรงงานทุก
ตอนเช้า ขอรูปคุณและฉันจะให้
คุณบัตร ภาพสวยๆของ สาวสวย '
เขายิ้ม คาเรนไม่ชอบรอยยิ้มนั้น
เขาคิดว่าฉันโง่ ' ' เธอคิด ทำไมผู้ชาย