Once upon a time in the country of

Once upon a time in the country of Japan there lived two frogs, one of whom made his home in a ditch near the town of Osaka, on the sea coast, while the other dwelt in a clear little stream which ran through the city of Kyoto. At such a great distance apart, they had never even heard of each other; but, funnily enough, the idea came into both their heads at once that they should like to see a little of the world, and the frog who lived at Kyoto wanted to visit Osaka, and the frog who lived at Osaka wished to go to Kyoto, where the great Mikado had his palace.

So one fine morning in the spring they both set out along the road that led from Kyoto to Osaka, one from one end and the other from the other. The journey was more tiring than they expected, for they did not know much about traveling, and halfway between the two towns there arose a mountain which had to be climbed. It took them a long time and a great many hops to reach the top, but there they were at last, and what was the surprise of each to see another frog before him!

They looked at each other for a moment without speaking, and then fell into conversation, explaining the cause of their meeting so far from their homes. It was delightful to find that they both felt the same wish–to learn a little more of their native country–and as there was no sort of hurry they stretched themselves out in a cool, damp place, and agreed that they would have a good rest before they parted to go their ways.

“What a pity we are not bigger,” said the Osaka frog; “for then we could see both towns from here, and tell if it is worth our while going on.”

“Oh, that is easily managed,” returned the Kyoto frog. “We have only got to stand up on our hind legs, and hold onto each other, and then we can each look at the town he is traveling to.”

This idea pleased the Osaka frog so much that he at once jumped up and put his front paws on the shoulder of his friend, who had risen also. There they both stood, stretching themselves as high as they could, and holding each other tightly, so that they might not fall down. The Kyoto frog turned his nose towards Osaka, and the Osaka frog turned his nose towards Kyoto; but the foolish things forgot that when they stood up their great eyes lay in the backs of their heads, and that though their noses might point to the places to which they wanted to go, their eyes beheld the places from which they had come.

“Dear me!” cried the Osaka frog, “Kyoto is exactly like Osaka. It is certainly not worth such a long journey. I shall go home!”

“If I had had any idea that Osaka was only a copy of Kyoto I should never have traveled all this way,” exclaimed the frog from Kyoto, and as he spoke he took his hands from his friend’s shoulders, and they both fell down on the grass. Then they took a polite farewell of each other, and set off for home again, and to the end of their lives they believed that Osaka and Kyoto, which are as different to look at as two towns can be, were as alike as two peas.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กาลครั้งหนึ่งในประเทศญี่ปุ่น มีอยู่สองกบ ผู้ทำบ้านคูใกล้ตัวเมืองโอซาก้า ฝั่งทะเล ในขณะที่อื่น ๆ dwelt ในลำธารเล็ก ๆ ใสซึ่งวิ่งผ่านเมืองเกียวโต ที่เช่นระยะทางที่ดีออกจากกัน พวกเขาได้แม้ไม่เคยได้ยินกัน แต่ funnily พอ ความคิดเข้ามาทั้งศีรษะของพวกเขาทันทีที่พวกเขาควรจะดูเล็กน้อยของโลก และกบ ที่อาศัยอยู่ต้องไปโอซาก้าเกียวโต และปรารถนากบที่อาศัยอยู่ที่โอซาก้าไปเกียวโต ที่มิคาโดดีมีพระราชวังตอนเช้าดีมากหนึ่งในฤดูใบไม้ผลิพวกเขาทั้งสองได้ออกไปตามถนนที่เกียวโตกับโอซาก้า จากปลายด้านหนึ่งและจากอื่น ๆ อีก การเดินทางเหนื่อยมากขึ้นกว่าที่พวกเขาคาดว่า สำหรับพวกเขาไม่ได้รู้มากเกี่ยวกับการเดินทาง และเกิดอยู่ตรงกลางระหว่างสองเมืองมีภูเขาที่ต้องจะปีนขึ้นได้ ใช้ได้นานและข้ามหลายตัวมากถึงด้านบน แต่พวกเขามีในที่สุด และสิ่งประหลาดใจของแต่ละที่จะดูกบอีกก่อนที่เขาพวกเขามองกันครู่โดยไม่ต้องพูด แล้ว ตกลงไปในการสนทนา การอธิบายสาเหตุของการประชุมห่างไกลจากบ้านของพวกเขา ก็งามพบว่า พวกเขาทั้งสองรู้สึกแบบเดียวกันต้อง – การเรียนรู้เพิ่มเติมของประเทศบ้านเกิด – และมีการเรียงลำดับของรีบจะยืดตัวออกในเย็น ชื้น และเห็นว่า พวกเขาจะมีสงบก่อนจะศึกษาธิการไปวิธีการ"สงสารอะไรเราไม่ใหญ่ กล่าวว่า กบโอซาก้า "ในนั้น เราสามารถดูทั้งหมดจากที่นี่ และบอกถ้า เป็นมูลค่าในขณะที่เราไปบน""โอ้ ที่จะจัดการได้อย่างง่ายดาย คืนกบเกียวโต "เราเท่านั้นได้มี การยืนบนขาของเราหลัง กดค้างไว้บนกัน และจากนั้น เราสามารถดูแต่ละที่เขาจะเดินทางไปเมือง"ความคิดนี้ยินดีกบโอซาก้ามากว่า เขากันไปค่า และใส่ paws ของเขาหน้าบนไหล่ของเพื่อนของเขา ที่มีการเพิ่มขึ้นยัง มีทั้งคู่ยืน ยืดตัวสูงที่สุดเท่าที่พวกเขาไม่สามารถ และจับกันแน่น เพื่อให้พวกเขาไม่อาจล้มลง กบเกียวโตเปิดจมูกของเขาไปยังโอซาก้า และกบโอซาก้าเปิดจมูกของเขาไปยังเมืองเกียวโต แต่โง่ลืมว่า เมื่อพวกเขาลุกขึ้นยืนตาดีวางในหลังของศีรษะของพวกเขา และที่ว่า noses ของพวกเขาอาจชี้ไปยังสถานที่พวกเขาต้องไป ตา beheld สถานที่ซึ่งพวกเขาได้มา"รักฉัน! " ร้องโอซาก้ากบ "เกียวโตได้เหมือนโอซาก้า มันไม่คุ้มค่าเช่นการเดินทางยาว ฉันจะกลับบ้าน""ผมเคยมีความคิดใด ๆ ที่โอซาก้าถูกเฉพาะสำเนาของเกียวโตที่ฉันจะไม่ได้เดินทางด้วยวิธีนี้ ทางหลุดรอดจากเกียวโต กบ และเป็นเขาพูด เขาเอามือของเขาจากเพื่อนของเขาไหล่ แล้วพวกเขาทั้งสองล้มลงบนหญ้า แล้วพวกเขาจึงอำลาสุภาพกัน และตั้งปิดสำหรับบ้านอีก และการสิ้นสุดของชีวิตของพวกเขา พวกเขาเชื่อว่า โอซาก้าและเกียวโต ซึ่งเป็นแตกต่างกันดูมีสองเมือง มีเหมือนกันที่สองถั่ว

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กาลครั้งหนึ่งในประเทศญี่ปุ่นอาศัยอยู่ที่นั่นสองกบซึ่งเป็นหนึ่งในผู้ที่ทำบ้านของเขาในคูน้ำใกล้เมืองโอซาก้า, บนชายฝั่งทะเลในขณะที่คนอื่น ๆ อาศัยอยู่ในลำธารเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ชัดเจนที่วิ่งผ่านเมืองเกียวโต . ที่ดังกล่าวเป็นระยะทางที่ดีออกจากกันพวกเขาไม่เคยได้ยินแม้แต่ของแต่ละอื่น ๆ ; แต่ขันพอความคิดเข้ามาในหัวของพวกเขาทั้งสองในครั้งเดียวที่พวกเขาควรจะต้องการจะดูเล็ก ๆ น้อย ๆ ของโลกและกบที่อาศัยอยู่ที่เมืองเกียวโตอยากไปเยี่ยมโอซาก้าและกบที่อาศัยอยู่ที่เมืองโอซาก้าอยากจะไปเกียวโต ที่ญี่ปุ่นที่ดีมีพระราชวังของเขา. ดังนั้นในเช้าวันหนึ่งที่ดีในฤดูใบไม้ผลิพวกเขาทั้งสองได้ออกเดินทางไปตามถนนที่นำมาจากเกียวโตโอซาก้าหนึ่งจากปลายด้านหนึ่งและอื่น ๆ จากที่อื่น ๆ การเดินทางก็เหนื่อยมากขึ้นกว่าที่พวกเขาคาดว่าเพราะพวกเขาไม่ได้รู้มากเกี่ยวกับการเดินทางและอยู่กึ่งกลางระหว่างเมืองทั้งสองมีภูเขาที่เกิดขึ้นซึ่งจะต้องมีการปีนขึ้นไป จะเอาพวกเขาเป็นเวลานานและกระโดดจำนวนมากที่ดีในการเข้าถึงด้านบน แต่มีพวกเขาอยู่ที่ผ่านมาและสิ่งที่แปลกใจของแต่ละคนที่จะเห็นกบอื่นก่อนที่เขาพวกเขามองหน้ากันสักครู่โดยไม่ต้องพูดแล้ว ตกอยู่ในการสนทนาอธิบายสาเหตุของการประชุมของพวกเขาเพื่อให้ห่างไกลจากบ้านของพวกเขา มันเป็นที่น่ายินดีที่จะพบว่าพวกเขาทั้งสองรู้สึกเดียวกันความปรารถนาที่จะเรียนรู้เล็ก ๆ น้อย ๆ ของพื้นเมืองของพวกเขาประเทศและในขณะที่มีการจัดเรียงไม่รีบร้อนที่พวกเขายืดตัวเองออกมาในที่เย็นและชื้นและเห็นพ้องกันว่าพวกเขาจะต้องดี . ส่วนที่เหลือก่อนที่จะแยกกันไปวิธีการของพวกเขา"สิ่งที่น่าเสียดายที่เราไม่ได้ใหญ่กว่า" กบโอซาก้ากล่าวว่า; "สำหรับเราก็จะได้เห็นเมืองทั้งจากที่นี่และบอกว่าจะมีมูลค่าในขณะที่ของเราที่เกิดขึ้น." "โอ้ที่จัดการได้อย่างง่ายดาย" กลับกบเกียวโต "เราได้มีการเดียวที่จะลุกขึ้นยืนบนขาหลังของเราและถือไปยังแต่ละอื่น ๆ แล้วเราแต่ละคนสามารถดูเมืองที่เขาจะเดินทางไป." ความคิดนี้ยินดีกบโอซาก้ามากว่าเขากระโดดในครั้งเดียวและใส่ อุ้งเท้าด้านหน้าของเขาบนไหล่ของเพื่อนของเขาที่ได้ปรับตัวเพิ่มขึ้น มีพวกเขาทั้งสองยืนยืดตัวเองให้สูงที่สุดเท่าที่จะทำได้และถือกันแน่นเพื่อให้พวกเขาอาจจะไม่ล้มลง กบเกียวโตหันจมูกของเขาที่มีต่อโอซาก้าและโอซาก้ากบหันจมูกของเขาที่มีต่อเกียวโต; แต่สิ่งที่โง่ลืมว่าเมื่อพวกเขาลุกขึ้นยืนดวงตาที่ดีของพวกเขาอยู่ในด้านหลังของหัวของพวกเขาและว่าแม้ว่าจมูกของพวกเขาอาจชี้ไปยังสถานที่ที่พวกเขาอยากจะไปตาก็เห็นสถานที่จากที่พวกเขาได้มา. " รักฉัน! "ร้องไห้กบโอซาก้า" เกียวโตเป็นเหมือนโอซาก้า แน่นอนมันเป็นไม่คุ้มค่าเช่นการเดินทางที่ยาวนาน ฉันจะกลับบ้าน! " "ถ้าผมได้มีความคิดที่ว่าโอซาก้าเป็นเพียงสำเนาของเกียวโตที่ฉันไม่ควรจะเดินทางด้วยวิธีนี้ใด ๆ " อุทานกบจากเกียวโตและในขณะที่เขาพูดเขาเอามือของเขาจากไหล่เพื่อนของเขา และพวกเขาทั้งสองล้มลงบนพื้นหญ้า พวกเขาจึงเอาอำลาสุภาพของแต่ละอื่น ๆ และออกเดินทางไปบ้านอีกครั้งและในตอนท้ายของชีวิตของพวกเขาพวกเขาเชื่อว่าโอซาก้าและเกียวโตซึ่งเป็นที่แตกต่างกันไปดูที่เป็นเมืองทั้งสองจะเป็นไปได้ก็เป็นเหมือนกันเป็นสองถั่ว .

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในประเทศ ญี่ปุ่น มี อยู่ สองตัว หนึ่งในผู้ที่ทำให้บ้านของเขาในคูน้ำใกล้เมืองโอซาก้า บนชายฝั่งทะเล , ในขณะที่อื่น ๆอาศัยอยู่ในลำธารใสเล็กๆ ซึ่งวิ่งผ่านเมืองเกียวโต เช่น ระยะทางห่างกันมาก พวกเขาไม่เคยได้ยินของแต่ละอื่น ๆแต่กับพอความคิดที่เข้ามาในหัวของพวกเขาทั้งสองครั้ง พวกเขาก็อยากเห็นเล็ก ๆน้อย ๆของโลก และกบที่อาศัยอยู่ในเกียวโต อยากไปโอซาก้า และกบที่อาศัยอยู่ที่อยากไปเกียวโต โอซาก้า ที่มิคาโดะที่ยิ่งใหญ่มีพระราชวัง

ดังนั้นดียามเช้าในฤดูใบไม้ผลิ พวกเขา ทั้งสองออกเดินทางไปตามถนนที่ทอดจากเกียวโตไปโอซาก้า จากปลายด้านหนึ่งและอื่น ๆ The journey was more tiring than they expected, for they did not know much about traveling, and halfway between the two towns there arose a mountain which had to be climbed. It took them a long time and a great many hops to reach the top, but there they were at last, and what was the surprise of each to see another frog before him!

They looked at each other for a moment without speaking, and then fell into conversation, explaining the cause of their meeting so far from their homes. It was delightful to find that they both felt the same wish–to learn a little more of their native country–and as there was no sort of hurry they stretched themselves out in a cool, damp place, and agreed that they would have a good rest before they parted to go their ways.

“What a pity we are not bigger,” said the Osaka frog; “for then we could see both towns from here, and tell if it is worth our while going on.”

“Oh, that is easily managed,” returned the Kyoto frog. “We have only got to stand up on our hind legs, and hold onto each other, and then we can each look at the town he is traveling to.”

This idea pleased the Osaka frog so much that he at once jumped up and put his front paws on the shoulder of his friend, who had risen also. There they both stood, stretching themselves as high as they could, and holding each other tightly, so that they might not fall down. The Kyoto frog turned his nose towards Osaka, and the Osaka frog turned his nose towards Kyoto; but the foolish things forgot that when they stood up their great eyes lay in the backs of their heads, and that though their noses might point to the places to which they wanted to go, their eyes beheld the places from which they had come.

“Dear me! ” cried the Osaka frog, “Kyoto is exactly like Osaka. It is certainly not worth such a long journey. I shall go home! ”

“If I had had any idea that Osaka was only a copy of Kyoto I should never have traveled all this way,” exclaimed the frog from Kyoto, and as he spoke he took his hands from his friend’s shoulders, and they both fell down on the grass. Then they took a polite farewell of each other, and set off for home again, and to the end of their lives they believed that Osaka and Kyoto, which are as different to look at as two towns can be, were as alike as two peas.