General Tomoyuki Yamashita was hang

General Tomoyuki Yamashita was hanged in Manila on February 23, 1946. The fate of this officer, a first-class fighting man,affirmed something new in the annals of war. For Yamashita did not die for murder, or for directing other men to do murder in his name. Yamashita lost his life not because he was a bad or evil commander, but simply because he was a commander, and the men he commanded had done unspeakably evil things.

Yamashita was tried by military commission, a panel of five general officers, all American, sitting in the great ballroom of the bullet-pocked U.S. high commissioner’s residence in Manila. General Douglas MacArthur, as overall Pacific commander, had the power not only to convene such commissions but also to establish their powers and procedural rules. A military commission had sentenced to death certain German saboteurs landed in the United States in the summer of 1942. Such a commission was not bound by the procedural rules and safeguards inherent in both the civil and the court-martial systems.

Command responsibility is as old as war. So is guilt for murder done or murder ordered. What was different about Yamashita’s case was responsibility–to the death–for murder tolerated, knowingly or not. Colonel Harry Clarke, the general’s able and articulate chief defense counsel, put it plainly in his opening statement to the officers of the commission: ‘The Accused is not charged with having done something or having failed to do something, but solely with having been something….American jurisprudence recognizes no such principle so far as its own military personnel are concerned….No one would even suggest that the Commanding General of an American occupational force becomes a criminal every time an American soldier violates the law…one man is not held to answer for the crime of another.’ But Yamashita was.

Once the war had ended, details of the last hideous days in the Philippines began to see the light of day. For three weeks the commission heard ghastly details of slaughter and rape, of beheadings and burnings alive, of torture and wanton destruction, of the murders of the helpless–women and babies and priests and American prisoners of war.

The prosecution’s position was simple. The atrocities committed by Japanese troops were so widespread that Yamashita must have known of them; if he did not, they argued less convincingly, ‘it was simply because he took affirmative action not to know.’ So the prosecution’s case was that Yamashita knew or should have known of the horrors committed by his men, even though Japanese command and communication had broken down almost entirely during the last days of the war in the Philippines.

Although MacArthur’s headquarters assisted in procuring defense witnesses, it also advised the commission that it was ‘disturbed by reports of possible recess’ and that it doubted the ‘need of Defense for more time.’ Most specifically, MacArthur’s deputy chief of staff announced that his boss ‘desires proceedings completed [at] earliest possible date.’ The military commission soon announced its opposition to any continuance save ‘for the most urgent and unavoidable reasons.’

There was more for Yamashita’s defense counsel to be uneasy about. Five American generals sat on the commission. None was legally trained. Throughout the hearing they seemed impatient with traditional legal procedure, including some of the safeguards accorded the accused. The commission repeatedly directed defense counsel to shorten their cross-examinations and forbade both sides to criticize any interpreter in open court. Counsel was to question, said the commission, with’short, simple questions as free from artifice as if examining a child.’

Perhaps this apparent impatience was because the command feared a prolonged proceeding would eat up the time of the members and therefore delay the start of other war crimes hearings. One reporter observing the trial attributed a more sinister motive: ‘In the opinion of probably every correspondent covering the trial, the military commission came into the courtroom the first day with the decision already in its collective pocket.’

Maybe so; if that was the case, however, it reflected no more than the opinion of most of the Western world and much of the Orient as well. The revealed horrors of Japanese occupation warped a lot of people’s views. A Time magazine writer, for example, raged about Yamashita’s brutality during the Bataan Death March. The writer forgot, if he knew or cared, that the general had been stationed in Manchuria in those far-off days. Time tended to take a somewhat disdainful tone anyhow, referring to the major Tokyo trials as a ‘third-string road company of the Nuremberg show.’

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทั่วไป Tomoyuki ยามาชิตะถูกแขวนคอในมะนิลาบน 23 กุมภาพันธ์ 1946 ชะตากรรมของเจ้าหน้าที่นี้ มนุษย์ต่อสู้แปลก ยืนยันสิ่งใหม่ในพงศาวดารของสงคราม สำหรับยามาชิตะก็ไม่ตายฆ่าคน หรือ สำหรับผู้กำกับคนอื่น ๆ ฆ่าในชื่อของเขา ยามาชิตะเสียชีวิตไม่ได้ เพราะเขามีความดี หรือความชั่วร้ายผู้บัญชาการ แต่เพียง เพราะเขาเป็นผู้บัญชาการ และคนที่เขาสั่งให้ทำสิ่งชั่วร้าย unspeakablyยามาชิตะถูกพยายาม โดยนายทหาร แผงของเจ้าหน้าที่ทั่วไป 5 อเมริกันทั้งหมด นั่งอยู่ในห้องบอลรูมดีกระสุน pocked สหรัฐฯ ข้าของอาศัยในมะนิลา ทั่วไปดักลาสแมกอาเธอร์ เป็นผู้บัญชาการแปซิฟิกโดยรวม มีอำนาจไม่เพียงแต่ การประชุมคณะกรรมการดังกล่าว แต่ยังสร้างกฎขั้นตอนและอำนาจของพวกเขา นายทหารมีคำพิพากษาให้ตาย saboteurs เยอรมันบางที่ดินในสหรัฐอเมริกาในฤดูร้อนของปี 1942 คณะกรรมการดังกล่าวได้ผูกตามกฎขั้นตอนและมาตรการป้องกันในการโยธาและระบบ court-martialความรับผิดชอบคำสั่งเก่าสงครามได้ ดังนั้น เป็นความผิดทำฆ่าคนหรือฆาตกรรมสั่ง สิ่งแตกต่างกันเกี่ยวกับกรณีของยามาชิตะมีความรับผิดชอบ-การตาย – การฆาตกรรมที่เกิดขึ้นโดยเด็ดขาด เจตนา หรือไม่ พันเอกแฮร์รี่คลาร์ก ของกลาโหมหัวหน้าชัด และสามารถปรึกษา วางไว้เถิดในงบของเขาเปิดให้เจ้าหน้าที่คณะ: ' ผู้ถูกกล่าวหาไม่โดนทำอะไรหรือมีการล้มเหลวในการทำงาน แต่เพียงอย่างเดียวกับมีบางสิ่งบางอย่าง...ฟิกฮอเมริกันรู้จักหลักดังกล่าวไม่ตราบใดที่บุคลากรทางทหารของตนเองมีความกังวล...แม้ไม่มีใครจะแนะนำว่า ที่ซึ่งทั่วไปการบังคับอาชีวอเมริกันกลายเป็น ก่อการร้ายทุกครั้ง ทหารอเมริกันละเมิดกฎหมาย...ไม่ได้มีการจัดขึ้นหนึ่งคนตอบสำหรับอาชญากรรมอื่น ' แต่ถูกยามาชิตะเมื่อสงครามสิ้นสุดลง รายละเอียดของวัน hideous ในฟิลิปปินส์เริ่มมองเห็นแสงของวัน สัปดาห์ที่ 3 นายได้ยินส่วนรายละเอียด ของการฆ่าและข่มขืน beheadings และเผาชีวิต ทรมานและ wanton ทำลาย ฆ่าคนกำพร้า – หญิง และเด็ก และพระสงฆ์ และเชลยศึกอเมริกันตำแหน่งของโจทก์ได้ง่าย ในยามสงครามโดยกองทัพญี่ปุ่นได้แพร่หลายมากว่า ยามาชิตะต้องมีชื่อเสียงของพวกเขา ถ้าเขาไม่ พวกเขาโต้เถียงน้อย convincingly, ' ก็เพียง เพราะเขาได้ดำเนินการยืนยันไม่ให้รู้ ' ดังนั้น กรณีของโจทก์มีว่า ยามาชิตะรู้ หรือควรได้ทราบของความน่ากลัวโดยคน แม้ว่าคำสั่งที่ญี่ปุ่นและการสื่อสารได้แบ่งเกือบทั้งหมดในช่วงวันสุดท้ายของสงครามในประเทศฟิลิปปินส์แม้ว่าสำนักงานใหญ่ของแมคอาเธอร์ช่วยในการป้องกันพยาน procuring มันยังแนะนำนายว่า มันถูก 'รบกวน โดยรายงานย่อมุมเป็นไปได้' และที่ มัน doubted 'จำเป็นต้องป้องกันเพิ่มเวลา' มากที่สุดโดยเฉพาะ ของแมคอาเธอร์รองเสนาธิการประกาศว่า นาย 'ราคะตอนเสร็จ [] เร็วสุดณวันที่' นายทหารเร็ว ๆ นี้ประกาศเป็นฝ่ายค้านเพื่อต่อเนื่องการบันทึก 'เหตุผลเร่งด่วนมากที่สุด และหลีกเลี่ยงไม่'มีเพิ่มเติมขอคำปรึกษาการป้องกันของยามาชิตะจะไม่สบายใจเกี่ยวกับการ เสาร์ห้าทหารอเมริกันบนนาย ไม่ถูกต้องตามกฎหมายผ่านการฝึกอบรม ตลอดได้ยิน พวกเขาประจักษ์รักดั้งเดิมตามกฎหมายตามขั้นตอน รวมถึงป้องกันทรัพย์ผู้ถูกกล่าวหาอย่างใดอย่างหนึ่ง นายปรึกษาป้องกันย่น cross-examinations ของพวกเขาโดยตรง และข้อทั้งสองข้างโจมตีใด ๆ ล่ามในศาลหลายครั้ง ปรึกษามีคำถาม พูดเสริม with'short ถามอย่างเป็นอิสระจากมารยาว่าตรวจสอบเด็ก 'Perhaps this apparent impatience was because the command feared a prolonged proceeding would eat up the time of the members and therefore delay the start of other war crimes hearings. One reporter observing the trial attributed a more sinister motive: ‘In the opinion of probably every correspondent covering the trial, the military commission came into the courtroom the first day with the decision already in its collective pocket.’Maybe so; if that was the case, however, it reflected no more than the opinion of most of the Western world and much of the Orient as well. The revealed horrors of Japanese occupation warped a lot of people’s views. A Time magazine writer, for example, raged about Yamashita’s brutality during the Bataan Death March. The writer forgot, if he knew or cared, that the general had been stationed in Manchuria in those far-off days. Time tended to take a somewhat disdainful tone anyhow, referring to the major Tokyo trials as a ‘third-string road company of the Nuremberg show.’

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พล Tomoyuki Yamashita ถูกแขวนคอในกรุงมะนิลาเมื่อวันที่ 23 กุมภาพันธ์ 1946 ชะตากรรมของเจ้าหน้าที่นี้เป็นคนที่ต่อสู้ชั้นแรกยืนยันสิ่งใหม่ในประวัติศาสตร์ของสงคราม สำหรับยามาชิตะยังไม่ตายฆาตกรรมหรือสำหรับผู้กำกับคนอื่น ๆ ที่จะทำฆาตกรรมในชื่อของเขา ยามาชิตะสูญเสียชีวิตของเขาไม่ได้เพราะเขาเป็นผู้บัญชาการที่ไม่ดีหรือความชั่วร้าย แต่เพียงเพราะเขาเป็นผู้บัญชาการและคนที่เขาสั่งได้ทำสิ่งชั่วร้ายน่ะ. ยามาชิตะได้รับการทดสอบโดยคณะกรรมาธิการการทหารแผงห้านายพลตำรวจทั้งหมดอเมริกัน นั่งอยู่ในห้องบอลรูมที่ดีของกระสุน pocked สหรัฐที่อยู่อาศัยข้าราชการสูงในกรุงมะนิลา นายพลดักลาสแมคในฐานะผู้บัญชาการแปซิฟิกโดยรวมมีอำนาจที่ไม่เพียง แต่จะประชุมคอมมิชชั่นดังกล่าว แต่ยังเพื่อสร้างอำนาจของพวกเขาขั้นตอนกฎระเบียบ คณะกรรมการทหารได้ตัดสินประหารชีวิตต้องโทษเยอรมันบางที่ดินในประเทศสหรัฐอเมริกาในช่วงฤดูร้อนของปี 1942 ดังกล่าวคณะกรรมการก็ไม่ได้ปฏิบัติตามขั้นตอนกฎระเบียบและการป้องกันโดยธรรมชาติทั้งในทางแพ่งและระบบศาลทหาร. ความรับผิดชอบต่อคำสั่งเก่าเป็น ขณะที่สงคราม เพื่อให้เป็นความผิดในข้อหาฆาตกรรมหรือกระทำการฆาตกรรมได้รับคำสั่ง อะไรคือสิ่งที่แตกต่างกันเกี่ยวกับกรณีของยามาชิตะเป็นความรับผิดชอบต่อการตายสำหรับการฆาตกรรมทนเจตนาหรือไม่ พันเอกแฮร์รี่คล๊าร์คทั่วไปสามารถและปล้องนายจำเลยเป็นหัวหน้านำมันชัดถ้อยชัดคำในคำสั่งเปิดของเขาที่จะเจ้าหน้าที่ของคณะกรรมการ: 'จำเลยไม่ได้เรียกเก็บเงินกับมีการกระทำบางสิ่งบางอย่างหรือล้มเหลวที่จะทำอะไรบางอย่าง แต่เพียงลำพังกับได้รับบางสิ่งบางอย่าง ... นิติศาสตร์ .American ตระหนักถึงความไม่มีหลักการดังกล่าวเพื่อให้ห่างไกลเป็นบุคลากรทางทหารของตัวเองมีความกังวล ... .No หนึ่งก็จะแสดงให้เห็นว่าผู้บัญชาการของกองกำลังอเมริกันอาชีพจะกลายเป็นความผิดทางอาญาทุกครั้งที่ทหารอเมริกันละเมิดกฎหมาย ... ชายคนหนึ่งที่ไม่ได้จัดขึ้น ที่จะตอบสำหรับความผิดของผู้อื่น. แต่ยามาชิตะเป็น. เมื่อสงครามจบลงรายละเอียดของวันที่ผ่านมาน่าเกลียดในฟิลิปปินส์เริ่มมองเห็นแสงของวัน สามสัปดาห์ที่ผ่านมาคณะกรรมการได้ยินรายละเอียดน่ากลัวของการฆ่าและข่มขืนของการฆ่าตัดหัวและเผาชีวิตจากการถูกทรมานและการทำลายกามของการฆาตกรรมของหญิงกำพร้าและเด็กทารกและพระสงฆ์และนักโทษอเมริกันของสงคราม. ตำแหน่งของโจทก์ได้ง่าย โหดที่กระทำโดยทหารญี่ปุ่นกำลังลุกลามอย่างรวดเร็วเพื่อให้ยามาชิตะต้องรู้ของพวกเขา; ถ้าเขาทำไม่พวกเขาเป็นที่ถกเถียงกันน้อยตะล่อม 'มันเป็นเพียงเพราะเขาเข้ามาดำเนินการยืนยันที่จะไม่ทราบ. ดังนั้นกรณีของโจทก์คือการที่ยามาชิตะรู้หรือควรจะรู้ของความน่ากลัวกระทำโดยคนของเขาถึงแม้ว่าคำสั่งของญี่ปุ่นและการสื่อสารได้พังทลายลงเกือบทั้งหมดในช่วงวันสุดท้ายของสงครามในฟิลิปปินส์. แม้ว่าสำนักงานใหญ่ของแมคอาเธอร์ช่วยในการจัดหาพยานป้องกัน ก็ยังแนะนำให้คณะกรรมการว่ามันเป็น 'รบกวนจากรายงานของการพักผ่อนที่เป็นไปได้และการที่จะสงสัยว่า' ความต้องการของกลาโหมเวลามากขึ้น. ส่วนใหญ่โดยเฉพาะอาร์เทอรองหัวหน้าของพนักงานประกาศว่าเจ้านายของเขาปรารถนาที่ดำเนินการเสร็จสมบูรณ์ [at] วันที่เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้. คณะกรรมาธิการทหารเร็ว ๆ นี้ประกาศความขัดแย้งกับความต่อเนื่องใด ๆ บันทึก 'ด้วยเหตุผลที่เร่งด่วนที่สุดและหลีกเลี่ยงไม่ได้. มีมากขึ้นสำหรับการป้องกันยามาชิตะที่ปรึกษาที่จะเป็นไม่สบายใจเกี่ยวกับ ห้านายพลอเมริกันนั่งอยู่บนคณะกรรมการ ไม่ถูกต้องตามกฎหมายได้รับการฝึกฝน ตลอดได้ยินพวกเขาดูเหมือนหมดความอดทนกับกระบวนการทางกฎหมายแบบดั้งเดิมรวมทั้งบางส่วนของการป้องกันตามที่ถูกกล่าวหา คณะกรรมการกำกับซ้ำที่ปรึกษาการป้องกันเพื่อลดการสอบข้ามของพวกเขาและห้ามไม่ให้ทั้งสองฝ่ายที่จะวิพากษ์วิจารณ์ล่ามในศาลใด ๆ ที่เปิด เป็นที่ปรึกษาที่จะตั้งคำถามกล่าวว่าคณะกรรมการ with'short คำถามง่ายๆเป็นอิสระจากอุบายเช่นถ้าการตรวจสอบเด็ก. บางทีความอดทนที่เห็นได้ชัดอย่างนี้เพราะกลัวคำสั่งการดำเนินการเป็นเวลานานจะกินขึ้นเวลาของสมาชิกและดังนั้นจึงชะลอการ เริ่มต้นของการพิจารณาอาชญากรรมสงครามอื่น ๆ นักข่าวคนหนึ่งสังเกตการทดลองประกอบแรงจูงใจที่น่ากลัวมากขึ้น "ในความคิดเห็นของผู้สื่อข่าวอาจจะครอบคลุมทุกการพิจารณาคดีที่คณะกรรมาธิการการทหารเข้ามาในห้องพิจารณาคดีในวันแรกที่มีการตัดสินใจที่มีอยู่แล้วในกระเป๋าของส่วนรวม. อาจจะอย่างนั้น ว่ากรณีที่เกิดขึ้น แต่มันสะท้อนให้เห็นไม่มากไปกว่าความเห็นของส่วนใหญ่ของโลกตะวันตกและมากของตะวันออกเช่นกัน ความน่ากลัวของการเปิดเผยการยึดครองของญี่ปุ่นเหยเกมากของมุมมองของผู้คน นักเขียนนิตยสารไทม์ยกตัวอย่างเช่นโหมกระหน่ำโหดร้ายเกี่ยวกับยามาชิตะในช่วง Bataan ตายมีนาคม ผู้เขียนลืมถ้าเขารู้หรือได้รับการดูแลที่ได้รับการทั่วไปประจำการในแมนจูเรียในช่วงที่ห่างไกลวัน เวลาที่มีแนวโน้มที่จะใช้เสียงค่อนข้างดูถูก แต่อย่างใดหมายถึงการทดลองที่สำคัญโตเกียวเป็น 'บริษัท ถนนสามสายของการแสดงนูเรมเบิร์ก.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นายพล Tomoyuki Yamashita ถูกแขวนคอในมะนิลาบนกุมภาพันธ์ 23 , ปี 1946 ชะตากรรมของพนักงานนี้ คนสู้ชั้นยืนยันสิ่งใหม่ในพงศาวดารของสงคราม สำหรับยามาชิตะไม่ได้ตายเพื่อสังหารหรือชี้นำคนอื่นให้ทำฆาตกรรมในชื่อของเขา ยามาชิตะ สูญเสียชีวิตของเขา ไม่ใช่เพราะเขาไม่ดี หรือร้าย ผู้การ แต่เพียงเพราะเขาเป็นผู้บัญชาการและผู้ชายที่เขาสั่งให้ทำเรื่องชั่วร้ายต่างๆจนพูดไม่ออก

ยามาชิตะได้พยายามโดยคณะกรรมาธิการทหาร เป็นแผงของห้าเจ้าหน้าที่ทั่วไปทั้งหมดอเมริกัน , นั่งในห้องบอลรูมใหญ่ของกระสุน pocked สหรัฐอเมริกาข้าหลวงใหญ่ของที่พักในมะนิลา นายพล ดักลาส แมคอาเธอร์ในฐานะผู้บัญชาการแปซิฟิกโดยรวมมีอำนาจไม่เพียง แต่จะประชุมคณะกรรมการดังกล่าว แต่ยังเพื่อสร้างของพลังและกฎระเบียบขั้นตอน . คณะกรรมาธิการการทหาร ได้ตัดสินประหารชีวิต เยอรมันบาง Saboteurs ที่ดินในสหรัฐอเมริกาในช่วงฤดูร้อน 1942 คณะกรรมการดังกล่าวไม่ผูกพันตามกฎระเบียบขั้นตอนและการป้องกันโดยธรรมชาติ ทั้งแพ่ง และศาลทหารระบบ .

บังคับบัญชารับผิดชอบเป็นเก่าเป็นสงคราม ดังนั้นความผิดข้อหาฆาตกรรมทำหรือฆาตกรรมสั่ง สิ่งที่แตกต่างกันเกี่ยวกับกรณียามาชิตะก็เป็นความรับผิดชอบและความตาย–ฆาตกรรมขาดเจตนา หรือ ไม่ พันเอกแฮร์รี่คลาร์ก ของทั่วไปสามารถอย่างชัดเจนและทนายความหัวหน้า ใส่ชัดถ้อยชัดคำในแถลงเปิดให้เจ้าหน้าที่ของคณะกรรมการ :' กล่าวหา มันไม่ได้มีอะไร หรือมีการล้มเหลวที่จะทำ แต่เพียงผู้เดียวกับมีบางอย่าง . . . . . . . อเมริกันนิติศาสตร์จำไม่มีหลักการเพื่อให้ห่างไกลเป็นทหารของตัวเอง เป็นห่วง . . . . . . .ไม่มีใครแนะนำว่าผู้บัญชาการของบังคับอาชีพชาวอเมริกันกลายเป็นอาชญากรทุกครั้งที่ทหารอเมริกันที่ฝ่าฝืนกฎหมาย . . . . . . . คนไม่ต้องรับผิดชอบการกระทำผิดอื่น แต่ยามาชิตะ . . .

เมื่อสงครามได้จบลง รายละเอียดของวันอันล่าสุดในฟิลิปปินส์เริ่มเห็น แสงของวันสามสัปดาห์คณะกรรมการได้ยินรายละเอียดที่น่ากลัวของการฆ่า และข่มขืน และของถูกตัดหัวเผาทั้งเป็น ทรมานและทำลายป่าเถื่อนของการฆาตกรรมของผู้หญิงที่ช่วยตัวเองไม่ได้ ) และทารกและปุโรหิตและเชลยศึกชาวอเมริกัน

ตำแหน่งของโจทก์ได้ง่ายๆ อย่างมุ่งมั่น โดยทหารญี่ปุ่นดูอย่างกว้างขวางว่ายามาชิตะต้องรู้จักเขา ถ้าเขาไม่พวกเขาทะเลาะกันน้อยลงชัดเจน มันเป็นเพียงเพราะ เขาเอาเต็นท์ไม่รู้ ดังนั้นกรณีของโจทก์มีว่า ยามาชิตะ น่าจะรู้จักหรือเคยรู้จักความน่ากลัวที่กระทำโดยคนของเขา แม้ว่าคำสั่งภาษาญี่ปุ่นและการสื่อสารเสียเกือบทั้งหมดในช่วงวันสุดท้ายของสงครามในฟิลิปปินส์ .

ถึงแม้ว่านายพลแมคอาเธอร์กองบัญชาการช่วยในการจัดหาพยานจำเลยก็ยังได้แนะนำคณะกรรมการที่เป็น ' รบกวนรายงานเป็นไปได้พัก ' และมันสงสัยต้องของการป้องกันสำหรับเวลามากขึ้น ส่วนใหญ่โดยเฉพาะนายพลแมคอาเธอร์รองหัวหน้าเจ้าหน้าที่ประกาศว่า เจ้านายของเขาต้องการพิจารณาแล้วเสร็จในวันที่เร็วที่สุดที่เป็นไปได้' คณะกรรมการการทหารในไม่ช้าประกาศฝ่ายค้านในการใด ๆระยะเวลาบันทึก ' เหตุผลด่วนที่สุด และหลีกเลี่ยงไม่ได้ . . .

มีมากขึ้นสำหรับยามาชิตะคือการป้องกันทนายความจะไม่สบายใจเรื่องอะไร นายพลอเมริกันห้านั่งบนคณะกรรมการ ไม่มีกฎหมายที่ผ่านการอบรม ตลอดได้ยินพวกเขาดูเหมือนใจร้อนกับกระบวนการทางกฎหมายแบบดั้งเดิม