IntroductionThe food and agricultur

Introduction
The food and agricultural industries produce large volumes of wastes annually worldwide, causing a serious disposal problem. This is especially problematic in countries where the economy is largely based on agriculture and where the farming practice is very intensive. Currently, these agro-wastes are either allowed to decay naturally on the fields or are burnt. However, these wastes are rich in sugars due to their organic nature, are easily assimilated by microorganisms and hence, make them potential substrates for exploitation as raw materials in the production of industrially relevant compounds through microbial conversion. In addition, the reutilization of biological wastes is of great interest since, due to legislation and environmental reasons, the industry is increasingly being forced to find an alternative use for its residual matter (Rodríguez-Couto, 2008). One of the agro-wastes currently causing pollution problems is the peels of the mango (Mangifera indica L.) fruit. Mango is one of the most important fruits marketed in the world with a global production exceeding 26 million tons in 2004 ( FAOSTAT, 2004). It is cultivated or grown naturally in over 90 countries worldwide (mainly tropical and subtropical regions) and is known to be the second largest produced tropical fruit crop in the world ( Joseph and Abolaji, 1997). The edible tissue makes up 33–85% of the fresh fruit, while the peel and the kernel amount to 7–24% and 9–40%, respectively ( Wu et al., 1993). In fact, mango peel as a by-product of mango processing industry could be a rich source of bioactive compounds, and enzymes such as protease, peroxidase, polyphenol oxidase, carotenoids, vitamins C and E, dietary fibers, enzymes and carbohydrate content of 20.80–28.20% in dry weight samples of mango peel ( Ajila et al., 2007). While the utilization of mango kernels as a source of fat, natural antioxidants, starch, flour and feed has extensively been investigated ( Arogba, 2002 and Kaur et al., 2004), studies on peels are scarce. Their use in biogas production ( Madhukara et al., 1993 and Mahadevaswamy and Venkataraman, 1990) or making of dietary fiber with a high antioxidant activity ( Larrauri et al., 1997) has been described in the past. However, mango peels are not currently being utilized commercially in any way, though a large quantity is generated as waste (20–25% of total fruit weight) during mango processing thus, contributing to pollution ( Berardini et al., 2005).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แนะนำThe food and agricultural industries produce large volumes of wastes annually worldwide, causing a serious disposal problem. This is especially problematic in countries where the economy is largely based on agriculture and where the farming practice is very intensive. Currently, these agro-wastes are either allowed to decay naturally on the fields or are burnt. However, these wastes are rich in sugars due to their organic nature, are easily assimilated by microorganisms and hence, make them potential substrates for exploitation as raw materials in the production of industrially relevant compounds through microbial conversion. In addition, the reutilization of biological wastes is of great interest since, due to legislation and environmental reasons, the industry is increasingly being forced to find an alternative use for its residual matter (Rodríguez-Couto, 2008). One of the agro-wastes currently causing pollution problems is the peels of the mango (Mangifera indica L.) fruit. Mango is one of the most important fruits marketed in the world with a global production exceeding 26 million tons in 2004 ( FAOSTAT, 2004). It is cultivated or grown naturally in over 90 countries worldwide (mainly tropical and subtropical regions) and is known to be the second largest produced tropical fruit crop in the world ( Joseph and Abolaji, 1997). The edible tissue makes up 33–85% of the fresh fruit, while the peel and the kernel amount to 7–24% and 9–40%, respectively ( Wu et al., 1993). In fact, mango peel as a by-product of mango processing industry could be a rich source of bioactive compounds, and enzymes such as protease, peroxidase, polyphenol oxidase, carotenoids, vitamins C and E, dietary fibers, enzymes and carbohydrate content of 20.80–28.20% in dry weight samples of mango peel ( Ajila et al., 2007). While the utilization of mango kernels as a source of fat, natural antioxidants, starch, flour and feed has extensively been investigated ( Arogba, 2002 and Kaur et al., 2004), studies on peels are scarce. Their use in biogas production ( Madhukara et al., 1993 and Mahadevaswamy and Venkataraman, 1990) or making of dietary fiber with a high antioxidant activity ( Larrauri et al., 1997) has been described in the past. However, mango peels are not currently being utilized commercially in any way, though a large quantity is generated as waste (20–25% of total fruit weight) during mango processing thus, contributing to pollution ( Berardini et al., 2005).

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทนำ
อุตสาหกรรมอาหารและการเกษตรการผลิตปริมาณมากของเสียเป็นประจำทุกปีทั่วโลกก่อให้เกิดปัญหาการกำจัดอย่างจริงจัง นี่คือปัญหาโดยเฉพาะอย่างยิ่งในประเทศที่เศรษฐกิจส่วนใหญ่จะขึ้นอยู่กับการเกษตรและการปฏิบัติการเกษตรที่เป็นที่เข้มข้นมาก ปัจจุบันเหล่านี้เสียเกษตรที่ได้รับอนุญาตอย่างใดอย่างหนึ่งที่จะสลายตัวตามธรรมชาติบนทุ่งนาหรือถูกเผา แต่เสียเหล่านี้จะอุดมไปด้วยน้ำตาลเนื่องจากลักษณะอินทรีย์ของพวกเขาจะหลอมรวมได้อย่างง่ายดายโดยจุลินทรีย์และด้วยเหตุนี้ทำให้พวกเขามีพื้นผิวที่มีศักยภาพสำหรับการแสวงหาผลประโยชน์เป็นวัตถุดิบในการผลิตสารที่เกี่ยวข้องในอุตสาหกรรมผ่านการแปลงจุลินทรีย์ นอกจากนี้ reutilization ของเสียทางชีวภาพที่เป็นที่น่าสนใจมากตั้งแต่เนื่องจากกฎหมายและเหตุผลทางด้านสิ่งแวดล้อมอุตสาหกรรมที่เพิ่มขึ้นจะถูกบังคับให้หาทางเลือกในการใช้งานสำหรับเรื่องคงเหลือ (Rodríguez-Couto 2008) หนึ่งในของเสียเกษตรในปัจจุบันก่อให้เกิดปัญหามลพิษเป็นเปลือกมะม่วง (Mangifera indica L. ) ผลไม้ มะม่วงเป็นหนึ่งในผลไม้ที่สำคัญที่สุดวางตลาดในโลกที่มีการผลิตทั่วโลกเกิน 26 ล้านตันในปี 2004 (FAOSTAT, 2004) มันเป็นที่ปลูกหรือเติบโตขึ้นตามธรรมชาติในกว่า 90 ประเทศทั่วโลก (ส่วนใหญ่ภูมิภาคเขตร้อนและกึ่งเขตร้อน) และเป็นที่รู้จักกันเป็นใหญ่เป็นอันดับสองผลิตพืชผลไม้เขตร้อนในโลก (โจเซฟและ Abolaji, 1997) กินเนื้อเยื่อทำให้ขึ้น 33-85% ของผลไม้สดในขณะที่เปลือกและปริมาณ kernel เพื่อ 7-24% และ 9-40% ตามลำดับ (Wu et al., 1993) ในความเป็นจริงเปลือกมะม่วงเป็นผลิตภัณฑ์โดยอุตสาหกรรมการประมวลผลของมะม่วงอาจจะเป็นแหล่งอุดมไปด้วยสารออกฤทธิ์ทางชีวภาพและเอนไซม์โปรติเอสเช่น, peroxidase, เอนไซม์โพลีนอยด์, วิตามิน C และ E, เส้นใยอาหารเอนไซม์และเนื้อหาคาร์โบไฮเดรต 20.80 -28.20% ในตัวอย่างน้ำหนักแห้งของเปลือกมะม่วง (Ajila et al., 2007) ในขณะที่การใช้ประโยชน์จากเมล็ดมะม่วงเป็นแหล่งที่มาของไขมัน, สารต้านอนุมูลอิสระธรรมชาติ, แป้ง, แป้งและอาหารที่ได้รับการตรวจสอบอย่างกว้างขวาง (Arogba, 2002 และคอร์ et al., 2004) การศึกษาเกี่ยวกับเปลือกจะหายาก การใช้งานของพวกเขาในการผลิตก๊าซชีวภาพ (Madhukara et al., 1993 และ Mahadevaswamy และ Venkataraman, 1990) หรือการทำเส้นใยอาหารที่มีฤทธิ์ต้านอนุมูลอิสระสูง (Larrauri et al., 1997) ได้รับการอธิบายในอดีตที่ผ่านมา แต่เปลือกมะม่วงจะไม่ได้ถูกนำมาใช้ในเชิงพาณิชย์ในขณะนี้ แต่อย่างใดแม้ว่าปริมาณมากจะถูกสร้างเป็นของเสีย (20-25% ของน้ำหนักผลไม้รวม) ในระหว่างการประมวลผลมะม่วงจึงเอื้อต่อการเกิดมลพิษทาง (Berardini et al., 2005)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทนำ
อุตสาหกรรมอาหารและการเกษตร ผลิตขนาดใหญ่ของปริมาณของเสียทุกปีทั่วโลก ก่อให้เกิดปัญหาจัดร้ายแรง โดยเฉพาะปัญหาในประเทศที่เศรษฐกิจส่วนใหญ่จะขึ้นอยู่กับการเกษตรและที่ฟาร์มการปฏิบัติเป็นอย่างมาก . ปัจจุบันขยะเกษตรเหล่านี้จะให้อนุญาตให้ย่อยสลายตามธรรมชาติในเขตหรือเผา อย่างไรก็ตามของเสียเหล่านี้จะอุดมไปด้วยน้ำตาลจากธรรมชาติอินทรีย์ของพวกเขาได้อย่างง่ายดาย ขนบธรรมเนียมประเพณี โดยจุลินทรีย์ และจึงให้พวกเขามีศักยภาพ พื้นผิว เพื่อแสวงประโยชน์เป็นวัตถุดิบในการผลิตเชิงอุตสาหกรรมที่เกี่ยวข้องสารผ่านการแปลงจุลินทรีย์ นอกจากนี้ การใช้กากชีวภาพเป็นสิ่งที่น่าสนใจ เพราะเนื่องจากเหตุผล กฎหมายด้านสิ่งแวดล้อมอุตสาหกรรมเป็นมากขึ้นจะถูกบังคับเพื่อค้นหาการเลือกใช้ของที่ตกค้าง ( ลุยส์โรดรีเกซ couto มาร์ติน , 2008 ) หนึ่งของเกษตรในขณะนี้ปัญหามลพิษของเสียทำให้เป็นเปลือกของมะม่วงพันธุ์เขียวเสวย L . ) ผลไม้ มะม่วงเป็นหนึ่งในผลไม้ที่สำคัญเด็ดขาดในโลกที่มีการผลิตทั่วโลกเกิน 26 ล้านตันในปี 2004 ( faostat , 2004 )มันคือการปลูกหรือปลูกตามธรรมชาติในกว่า 90 ประเทศทั่วโลก ( ส่วนใหญ่ในเขตร้อนและกึ่งเขตร้อนภูมิภาค ) และเป็นที่รู้จักกันเป็นสองที่ใหญ่ที่สุดผลิตไม้ผลเขตร้อนในโลก ( โจเซฟและ abolaji , 1997 ) เนื้อเยื่อพืชสร้างขึ้น 33 – 85% ของผลไม้สด ส่วนเปลือกและเมล็ด ปริมาณ 7 – 9 – 24 % และ 40% ตามลำดับ ( Wu et al . , 1993 ) ในความเป็นจริงมะม่วง เปลือกเป็นผลพลอยได้ของอุตสาหกรรมแปรรูปมะม่วงเป็นแหล่งที่อุดมไปด้วยสารออกฤทธิ์ทางชีวภาพและเอนไซม์ เช่น โปรเอนไซม์ polyphenol oxidase , แคโรทีน , วิตามิน C และ E , เส้นใยอาหาร , เอนไซม์และปริมาณคาร์โบไฮเดรตของ 20.80 – 28.20% ในน้ำหนักแห้งตัวอย่างของเปลือกมะม่วง ( ajila et al . , 2007 ) ในขณะที่การใช้เมล็ดมะม่วงเป็นแหล่งของไขมันแป้งสารต้านอนุมูลอิสระธรรมชาติ แป้ง และอาหารได้ถูกใช้อย่างกว้างขวาง ( arogba 2002 และ kaur et al . , 2004 ) , การศึกษาในเปลือกจะบาง ใช้ในการผลิตก๊าซชีวภาพ ( madhukara et al . , 1993 และ mahadevaswamy และ venkataraman 1990 ) หรือ ทำจากเส้นใยที่มีกิจกรรมต้านอนุมูลอิสระสูง ( larrauri et al . , 1997 ) ได้ถูกอธิบายไว้ในอดีต อย่างไรก็ตามเปลือกมะม่วงไม่ได้อยู่ในขณะนี้ถูกใช้ในเชิงพาณิชย์แต่อย่างใด แม้ว่าปริมาณขนาดใหญ่ถูกสร้างขึ้นเป็นขยะ ( 20 - 25 % ของน้ำหนักผลมะม่วงทั้งหมด ) ในการประมวลผลจึงเกิดมลพิษ ( berardini et al . , 2005 )