- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
A Brief History of Secondhand Cloth
A Brief History of Secondhand Clothing
Historically speaking, there is nothing new about people purchasing and wearing
secondhand clothing. Sociologist Diana Crane, (2000:24) in Fashion and its Social Agendas,
assumed that used clothing is the apparel of last resort for the poor and the working class, who
are presumably unable to afford new, ready-to-wear garments. However, the work of historians
Madeleine Ginsburg (1980) and Beverly Lemire (1988) show that this assumption best describes
the social meaning of purchasing secondhand clothing during a rather narrow swath of Western
history, from roughly the 1880s to the 1970s.
Prior to the 1880s, it was respectable for all but the upper class members of society to buy
and wear used clothing. In fact, used clothing -- which could be purchased from tailors, dress
shops, rag traders and pawn brokers -- was desirable because it offered middle-class people
access to items of higher quality in terms of tailoring and fabric, as well as an appearance coded
as upper-class, though a bit dated (Ginsburg 1980; Lemire 1988). Whether we could call these
garments "vintage" in today's parlance is doubtful since the clothing was likely only a few years
out of mode rather than the anachronistic, iconic styles that define a segment of today's used
clothing market as "vintage" (Delong, Heineman and Reiley 2005).
Before the 1880s, ready-to-wear clothing was not widely available; fashionable styles
changed more slowly, and one could wear used clothing with a modicum of respectability. When
ready-to-wear clothing became more available and affordable to the working classes of major
3
cities, styles began to change more rapidly, and it presumably became easier to identify used
clothing as such. During this time period, the domestic secondhand clothing market in places like
London dwindled and rag traders shifted into the export business; used clothing was shipped to
places like Ireland where ready-to-wear was less available (Lemire 1988).
Thus, it was not until the 1880s that used clothing began to develop a shabby reputation.
When factory-made clothing became widely available and the fashionable styles of wealthy
became "democratized" in terms of availability to the masses through improved production
techniques (Steele 1989), used clothing became coded as the clothing of last resort for the
destitute; an out-of-date appearance was a sure giveaway.
Historically speaking, there is nothing new about people purchasing and wearing
secondhand clothing. Sociologist Diana Crane, (2000:24) in Fashion and its Social Agendas,
assumed that used clothing is the apparel of last resort for the poor and the working class, who
are presumably unable to afford new, ready-to-wear garments. However, the work of historians
Madeleine Ginsburg (1980) and Beverly Lemire (1988) show that this assumption best describes
the social meaning of purchasing secondhand clothing during a rather narrow swath of Western
history, from roughly the 1880s to the 1970s.
Prior to the 1880s, it was respectable for all but the upper class members of society to buy
and wear used clothing. In fact, used clothing -- which could be purchased from tailors, dress
shops, rag traders and pawn brokers -- was desirable because it offered middle-class people
access to items of higher quality in terms of tailoring and fabric, as well as an appearance coded
as upper-class, though a bit dated (Ginsburg 1980; Lemire 1988). Whether we could call these
garments "vintage" in today's parlance is doubtful since the clothing was likely only a few years
out of mode rather than the anachronistic, iconic styles that define a segment of today's used
clothing market as "vintage" (Delong, Heineman and Reiley 2005).
Before the 1880s, ready-to-wear clothing was not widely available; fashionable styles
changed more slowly, and one could wear used clothing with a modicum of respectability. When
ready-to-wear clothing became more available and affordable to the working classes of major
3
cities, styles began to change more rapidly, and it presumably became easier to identify used
clothing as such. During this time period, the domestic secondhand clothing market in places like
London dwindled and rag traders shifted into the export business; used clothing was shipped to
places like Ireland where ready-to-wear was less available (Lemire 1988).
Thus, it was not until the 1880s that used clothing began to develop a shabby reputation.
When factory-made clothing became widely available and the fashionable styles of wealthy
became "democratized" in terms of availability to the masses through improved production
techniques (Steele 1989), used clothing became coded as the clothing of last resort for the
destitute; an out-of-date appearance was a sure giveaway.
0/5000
A Brief History of Secondhand Clothing
Historically speaking, there is nothing new about people purchasing and wearing
secondhand clothing. Sociologist Diana Crane, (2000:24) in Fashion and its Social Agendas,
assumed that used clothing is the apparel of last resort for the poor and the working class, who
are presumably unable to afford new, ready-to-wear garments. However, the work of historians
Madeleine Ginsburg (1980) and Beverly Lemire (1988) show that this assumption best describes
the social meaning of purchasing secondhand clothing during a rather narrow swath of Western
history, from roughly the 1880s to the 1970s.
Prior to the 1880s, it was respectable for all but the upper class members of society to buy
and wear used clothing. In fact, used clothing -- which could be purchased from tailors, dress
shops, rag traders and pawn brokers -- was desirable because it offered middle-class people
access to items of higher quality in terms of tailoring and fabric, as well as an appearance coded
as upper-class, though a bit dated (Ginsburg 1980; Lemire 1988). Whether we could call these
garments "vintage" in today's parlance is doubtful since the clothing was likely only a few years
out of mode rather than the anachronistic, iconic styles that define a segment of today's used
clothing market as "vintage" (Delong, Heineman and Reiley 2005).
Before the 1880s, ready-to-wear clothing was not widely available; fashionable styles
changed more slowly, and one could wear used clothing with a modicum of respectability. When
ready-to-wear clothing became more available and affordable to the working classes of major
3
cities, styles began to change more rapidly, and it presumably became easier to identify used
clothing as such. During this time period, the domestic secondhand clothing market in places like
London dwindled and rag traders shifted into the export business; used clothing was shipped to
places like Ireland where ready-to-wear was less available (Lemire 1988).
Thus, it was not until the 1880s that used clothing began to develop a shabby reputation.
When factory-made clothing became widely available and the fashionable styles of wealthy
became "democratized" in terms of availability to the masses through improved production
techniques (Steele 1989), used clothing became coded as the clothing of last resort for the
destitute; an out-of-date appearance was a sure giveaway.
Historically speaking, there is nothing new about people purchasing and wearing
secondhand clothing. Sociologist Diana Crane, (2000:24) in Fashion and its Social Agendas,
assumed that used clothing is the apparel of last resort for the poor and the working class, who
are presumably unable to afford new, ready-to-wear garments. However, the work of historians
Madeleine Ginsburg (1980) and Beverly Lemire (1988) show that this assumption best describes
the social meaning of purchasing secondhand clothing during a rather narrow swath of Western
history, from roughly the 1880s to the 1970s.
Prior to the 1880s, it was respectable for all but the upper class members of society to buy
and wear used clothing. In fact, used clothing -- which could be purchased from tailors, dress
shops, rag traders and pawn brokers -- was desirable because it offered middle-class people
access to items of higher quality in terms of tailoring and fabric, as well as an appearance coded
as upper-class, though a bit dated (Ginsburg 1980; Lemire 1988). Whether we could call these
garments "vintage" in today's parlance is doubtful since the clothing was likely only a few years
out of mode rather than the anachronistic, iconic styles that define a segment of today's used
clothing market as "vintage" (Delong, Heineman and Reiley 2005).
Before the 1880s, ready-to-wear clothing was not widely available; fashionable styles
changed more slowly, and one could wear used clothing with a modicum of respectability. When
ready-to-wear clothing became more available and affordable to the working classes of major
3
cities, styles began to change more rapidly, and it presumably became easier to identify used
clothing as such. During this time period, the domestic secondhand clothing market in places like
London dwindled and rag traders shifted into the export business; used clothing was shipped to
places like Ireland where ready-to-wear was less available (Lemire 1988).
Thus, it was not until the 1880s that used clothing began to develop a shabby reputation.
When factory-made clothing became widely available and the fashionable styles of wealthy
became "democratized" in terms of availability to the masses through improved production
techniques (Steele 1989), used clothing became coded as the clothing of last resort for the
destitute; an out-of-date appearance was a sure giveaway.
การแปล กรุณารอสักครู่..
A Brief History of Secondhand Clothing
Historically speaking, there is nothing new about people purchasing and wearing
secondhand clothing. Sociologist Diana Crane, (2000:24) in Fashion and its Social Agendas,
assumed that used clothing is the apparel of last resort for the poor and the working class, who
are presumably unable to afford new, ready-to-wear garments. However, the work of historians
Madeleine Ginsburg (1980) and Beverly Lemire (1988) show that this assumption best describes
the social meaning of purchasing secondhand clothing during a rather narrow swath of Western
history, from roughly the 1880s to the 1970s.
Prior to the 1880s, it was respectable for all but the upper class members of society to buy
and wear used clothing. In fact, used clothing -- which could be purchased from tailors, dress
shops, rag traders and pawn brokers -- was desirable because it offered middle-class people
access to items of higher quality in terms of tailoring and fabric, as well as an appearance coded
as upper-class, though a bit dated (Ginsburg 1980; Lemire 1988). Whether we could call these
garments "vintage" in today's parlance is doubtful since the clothing was likely only a few years
out of mode rather than the anachronistic, iconic styles that define a segment of today's used
clothing market as "vintage" (Delong, Heineman and Reiley 2005).
Before the 1880s, ready-to-wear clothing was not widely available; fashionable styles
changed more slowly, and one could wear used clothing with a modicum of respectability. When
ready-to-wear clothing became more available and affordable to the working classes of major
3
cities, styles began to change more rapidly, and it presumably became easier to identify used
clothing as such. During this time period, the domestic secondhand clothing market in places like
London dwindled and rag traders shifted into the export business; used clothing was shipped to
places like Ireland where ready-to-wear was less available (Lemire 1988).
Thus, it was not until the 1880s that used clothing began to develop a shabby reputation.
When factory-made clothing became widely available and the fashionable styles of wealthy
became "democratized" in terms of availability to the masses through improved production
techniques (Steele 1989), used clothing became coded as the clothing of last resort for the
destitute; an out-of-date appearance was a sure giveaway.
Historically speaking, there is nothing new about people purchasing and wearing
secondhand clothing. Sociologist Diana Crane, (2000:24) in Fashion and its Social Agendas,
assumed that used clothing is the apparel of last resort for the poor and the working class, who
are presumably unable to afford new, ready-to-wear garments. However, the work of historians
Madeleine Ginsburg (1980) and Beverly Lemire (1988) show that this assumption best describes
the social meaning of purchasing secondhand clothing during a rather narrow swath of Western
history, from roughly the 1880s to the 1970s.
Prior to the 1880s, it was respectable for all but the upper class members of society to buy
and wear used clothing. In fact, used clothing -- which could be purchased from tailors, dress
shops, rag traders and pawn brokers -- was desirable because it offered middle-class people
access to items of higher quality in terms of tailoring and fabric, as well as an appearance coded
as upper-class, though a bit dated (Ginsburg 1980; Lemire 1988). Whether we could call these
garments "vintage" in today's parlance is doubtful since the clothing was likely only a few years
out of mode rather than the anachronistic, iconic styles that define a segment of today's used
clothing market as "vintage" (Delong, Heineman and Reiley 2005).
Before the 1880s, ready-to-wear clothing was not widely available; fashionable styles
changed more slowly, and one could wear used clothing with a modicum of respectability. When
ready-to-wear clothing became more available and affordable to the working classes of major
3
cities, styles began to change more rapidly, and it presumably became easier to identify used
clothing as such. During this time period, the domestic secondhand clothing market in places like
London dwindled and rag traders shifted into the export business; used clothing was shipped to
places like Ireland where ready-to-wear was less available (Lemire 1988).
Thus, it was not until the 1880s that used clothing began to develop a shabby reputation.
When factory-made clothing became widely available and the fashionable styles of wealthy
became "democratized" in terms of availability to the masses through improved production
techniques (Steele 1989), used clothing became coded as the clothing of last resort for the
destitute; an out-of-date appearance was a sure giveaway.
การแปล กรุณารอสักครู่..
ประวัติโดยย่อของมือสองเสื้อผ้า
ในอดีตการพูด , มีอะไรใหม่เกี่ยวกับคนที่ซื้อและสวมใส่
เสื้อผ้ามือสอง นักสังคมวิทยา ไดอาน่า เครน ( 2000:24 ) ในแฟชั่นและวาระทางสังคมของมัน
สันนิษฐานว่าใช้เสื้อผ้าเครื่องนุ่งห่มของรีสอร์ทสุดท้ายสำหรับคนยากจนและชนชั้นที่
ิษฐานไม่สามารถใหม่พร้อมที่จะสวมใส่เสื้อผ้า อย่างไรก็ตามผลงานของนักประวัติศาสตร์
Madeleine กินสเบิร์ก ( 1980 ) และ เบเวอรี่ lemire ( 1988 ) แสดงว่าสมมติฐานที่ดีที่สุดอธิบาย
ความหมายทางสังคมของการซื้อเสื้อผ้ามือสองในแนวแคบมากของประวัติศาสตร์ตะวันตก
, จากประมาณคริสต์ทศวรรษ 1860 ถึง 1970
ก่อนคริสต์ทศวรรษ 1860 , มันเป็นเกียรติสำหรับทุกคน แต่สมาชิกระดับบน สังคมซื้อ
และสวมเสื้อผ้าที่ใช้ ในความเป็นจริงเสื้อผ้าที่ใช้ ซึ่งสามารถหาซื้อได้จากร้านตัดเย็บเสื้อผ้า เครื่องแต่งกาย
ร้านค้าเศษผ้า , ผู้ค้าและโบรกเกอร์ -- จำนำพึงปรารถนาเพราะให้คนชั้นกลาง
เข้าถึงสินค้าที่มีคุณภาพสูงในแง่ของการตัดเย็บ และเนื้อผ้า ตลอดจนลักษณะรหัส
เป็นชนชั้นสูง แต่เป็นบิตลงวันที่ ( กินสเบิร์ก 1980 ; lemire 1988 ) ไม่ว่าเราจะเรียกสิ่งเหล่านี้
เหล้าองุ่นเสื้อผ้า " " ในคำพูดของวันนี้คือสงสัยตั้งแต่เสื้อผ้าเป็นโอกาสเพียงไม่กี่ปี
ออกจากโหมดมากกว่าที่คลาดเคลื่อนเรื่องเวลาในลักษณะที่กำหนด , ส่วนของวันนี้ใช้
ตลาดเสื้อผ้าเป็น " วินเทจ " ( Delong และ Heineman reiley , 2005 ) .
ก่อนคริสต์ทศวรรษ 1860 , พร้อมที่จะสวมใส่เสื้อผ้า คือ ไม่สามารถใช้ได้อย่างกว้างขวาง รูปแบบแฟชั่น
เปลี่ยนช้าและหนึ่งสามารถสวมใส่เสื้อผ้าที่ใช้กับจำนวนเล็กน้อยของความน่านับถือ เมื่อ
พร้อมสวมเสื้อผ้ากลายเป็นใช้ได้มากขึ้นและราคาไม่แพง ชั้นทำงานของสาขา
3
เมือง ลักษณะเริ่มเปลี่ยนแปลงมากขึ้นอย่างรวดเร็ว และมันน่าจะกลายเป็นง่ายต่อการระบุใช้
เสื้อผ้าเช่น ในระหว่างช่วงเวลานี้ในตลาดเสื้อผ้ามือสองในสถานที่เช่น
ลอนดอนลดลงและผู้ค้าผ้าขยับเข้าไปในธุรกิจส่งออก เสื้อผ้ามือสองถูกส่งไปยัง
สถานที่เช่นไอร์แลนด์ที่พร้อมที่จะสวมใส่ได้น้อยลง ( lemire 1988 ) .
ดังนั้น มันไม่ได้จนกว่า 1880 ที่ใช้เสื้อผ้าเริ่มพัฒนาชื่อเสียงโทรม .
เมื่อโรงงานทำเสื้อผ้าเป็นใช้ได้อย่างกว้างขวางและสไตล์แฟชั่นของ รวย
กลายเป็น " democratized " ในแง่ของห้องพักเพื่อฝูงผ่านการปรับปรุงเทคนิคการผลิต
( Steele , 1989 ) ใช้เสื้อผ้าเป็นใส่เป็นเสื้อผ้าของรีสอร์ทสุดท้ายสำหรับ
ยากจน ; ออกจากวันที่ที่ปรากฏคือของแถมครับ .
ในอดีตการพูด , มีอะไรใหม่เกี่ยวกับคนที่ซื้อและสวมใส่
เสื้อผ้ามือสอง นักสังคมวิทยา ไดอาน่า เครน ( 2000:24 ) ในแฟชั่นและวาระทางสังคมของมัน
สันนิษฐานว่าใช้เสื้อผ้าเครื่องนุ่งห่มของรีสอร์ทสุดท้ายสำหรับคนยากจนและชนชั้นที่
ิษฐานไม่สามารถใหม่พร้อมที่จะสวมใส่เสื้อผ้า อย่างไรก็ตามผลงานของนักประวัติศาสตร์
Madeleine กินสเบิร์ก ( 1980 ) และ เบเวอรี่ lemire ( 1988 ) แสดงว่าสมมติฐานที่ดีที่สุดอธิบาย
ความหมายทางสังคมของการซื้อเสื้อผ้ามือสองในแนวแคบมากของประวัติศาสตร์ตะวันตก
, จากประมาณคริสต์ทศวรรษ 1860 ถึง 1970
ก่อนคริสต์ทศวรรษ 1860 , มันเป็นเกียรติสำหรับทุกคน แต่สมาชิกระดับบน สังคมซื้อ
และสวมเสื้อผ้าที่ใช้ ในความเป็นจริงเสื้อผ้าที่ใช้ ซึ่งสามารถหาซื้อได้จากร้านตัดเย็บเสื้อผ้า เครื่องแต่งกาย
ร้านค้าเศษผ้า , ผู้ค้าและโบรกเกอร์ -- จำนำพึงปรารถนาเพราะให้คนชั้นกลาง
เข้าถึงสินค้าที่มีคุณภาพสูงในแง่ของการตัดเย็บ และเนื้อผ้า ตลอดจนลักษณะรหัส
เป็นชนชั้นสูง แต่เป็นบิตลงวันที่ ( กินสเบิร์ก 1980 ; lemire 1988 ) ไม่ว่าเราจะเรียกสิ่งเหล่านี้
เหล้าองุ่นเสื้อผ้า " " ในคำพูดของวันนี้คือสงสัยตั้งแต่เสื้อผ้าเป็นโอกาสเพียงไม่กี่ปี
ออกจากโหมดมากกว่าที่คลาดเคลื่อนเรื่องเวลาในลักษณะที่กำหนด , ส่วนของวันนี้ใช้
ตลาดเสื้อผ้าเป็น " วินเทจ " ( Delong และ Heineman reiley , 2005 ) .
ก่อนคริสต์ทศวรรษ 1860 , พร้อมที่จะสวมใส่เสื้อผ้า คือ ไม่สามารถใช้ได้อย่างกว้างขวาง รูปแบบแฟชั่น
เปลี่ยนช้าและหนึ่งสามารถสวมใส่เสื้อผ้าที่ใช้กับจำนวนเล็กน้อยของความน่านับถือ เมื่อ
พร้อมสวมเสื้อผ้ากลายเป็นใช้ได้มากขึ้นและราคาไม่แพง ชั้นทำงานของสาขา
3
เมือง ลักษณะเริ่มเปลี่ยนแปลงมากขึ้นอย่างรวดเร็ว และมันน่าจะกลายเป็นง่ายต่อการระบุใช้
เสื้อผ้าเช่น ในระหว่างช่วงเวลานี้ในตลาดเสื้อผ้ามือสองในสถานที่เช่น
ลอนดอนลดลงและผู้ค้าผ้าขยับเข้าไปในธุรกิจส่งออก เสื้อผ้ามือสองถูกส่งไปยัง
สถานที่เช่นไอร์แลนด์ที่พร้อมที่จะสวมใส่ได้น้อยลง ( lemire 1988 ) .
ดังนั้น มันไม่ได้จนกว่า 1880 ที่ใช้เสื้อผ้าเริ่มพัฒนาชื่อเสียงโทรม .
เมื่อโรงงานทำเสื้อผ้าเป็นใช้ได้อย่างกว้างขวางและสไตล์แฟชั่นของ รวย
กลายเป็น " democratized " ในแง่ของห้องพักเพื่อฝูงผ่านการปรับปรุงเทคนิคการผลิต
( Steele , 1989 ) ใช้เสื้อผ้าเป็นใส่เป็นเสื้อผ้าของรีสอร์ทสุดท้ายสำหรับ
ยากจน ; ออกจากวันที่ที่ปรากฏคือของแถมครับ .
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ในปัจจุบัน
- According to the updated version of the
- คุณทำตัวไม่มีเหตุผล
- ้how do you feel
- bae
- พฤศจิกายนเป็นต้นไป คุณจะไม่เห็นผมนอนดึก
- A bank of parallel branches of a SC and
- technology changes
- ของใคร
- พระธาตุไร้เงา
- offset
- 展销类海报
- ฝันดีค่ะพี่ชาย
- Production of demethylated colchicine th
- Commercially available
- You always sleep so late?
- นาฬิกาของฉัน
- Production of demethylated colchicine th
- November onwards, you will not see me sl
- น้ำแข็งละเอียด
- This waterfall has water that is crystal
- can u send me a photo of u.
- You often come across?
- do mord of what makes you happy
