Overview of historiographyHistoriog

Overview of historiography
Historiographically, the primary issue historians have looked at when analyzing any theory is the continued existence of the Eastern Empire or Byzantine Empire, which lasted almost a thousand years after the fall of the West. For example, Gibbon implicates Christianity in the fall of the Western Empire, yet the eastern half of the Empire, which was even more Christian than the west in geographic extent, fervor, penetration and vast numbers continued on for a thousand years afterwards (although Gibbon did not consider the Eastern Empire to be much of a success). As another example, environmental or weather changes affected the east as much as the west, yet the east did not "fall."

Theories will sometimes reflect the particular concerns that historians might have on cultural, political, or economic trends in their own times. Gibbon's criticism of Christianity reflects the values of the Enlightenment; his ideas on the decline in martial vigor could have been interpreted by some as a warning to the growing British Empire. In the 19th century socialist and anti-socialist theorists tended to blame decadence and other political problems. More recently, environmental concerns have become popular, with deforestation and soil erosion proposed as major factors, and destabilizing population decreases due to epidemics such as early cases of bubonic plague and malaria also cited. Global climate changes of 535–536, perhaps caused by the possible eruption of Krakatoa in 535, as mentioned by David Keys and others,[4] is another example. Ideas about transformation with no distinct fall mirror the rise of the postmodern tradition, which rejects periodization concepts (see metanarrative). What is not new are attempts to diagnose Rome's particular problems, with Satire X, written by Juvenal in the early 2nd century at the height of Roman power, criticizing the peoples' obsession with "bread and circuses" and rulers seeking only to gratify these obsessions.

One of the primary reasons for the vast number of theories is the notable lack of surviving evidence from the 4th and 5th centuries. For example, there are so few records of an economic nature it is difficult to arrive at even a generalization of the economic conditions. Thus, historians must quickly depart from available evidence and comment based on how things ought to have worked, or based on evidence from previous and later periods, on inductive reasoning. As in any field where available evidence is sparse, the historian's ability to imagine the 4th and 5th centuries will play as important a part in shaping our understanding as the available evidence, and thus be open for endless interpretation.

The end of the Western Roman Empire traditionally has been seen by historians to mark the end of the Ancient Era and beginning of the Middle Ages. More recent schools of history, such as Late Antiquity, offer a more nuanced view from the traditional historical narrative.

There is no consensus on a date for the start of the Decline. Gibbon started his account in 98.[citation needed] The year 376 is taken as pivotal by many modern historians.[citation needed] In that year there was an unmanageable influx of Goths and other Barbarians into the Balkan provinces, and the situation of the Western Empire generally worsened thereafter, with recoveries being incomplete and temporary. Significant events include the Battle of Adrianople in 378, the death of Theodosius I in 395 (the last time the Roman Empire was politically unified), the crossing of the Rhine in 406 by Germanic tribes, the execution of Stilicho in 408, the sack of Rome in 410, the death of Constantius III in 421, the death of Aetius in 454, and the second sack of Rome in 455, with the death of Majorian in 461 marking the end of the last opportunity for recovery.

Gibbon took September 4, 476 as a convenient marker for the final dissolution of the Western Roman Empire, when Romulus Augustus, the last Emperor of the Western Roman Empire, was deposed by Odoacer, a Germanic chieftain.[citation needed] Some modern historians question the significance of the year 476 for its end.[5] Julius Nepos, the Western emperor recognized by the Eastern Roman Empire, continued to rule in Dalmatia, until he was assassinated in 480. The Ostrogothic rulers of Italia considered themselves upholders of the direct line of Roman tradition, and the Eastern emperors considered themselves the sole rightful Roman rulers of a united empire.[citation needed] Roman cultural traditions continued throughout the territory of the Western Empire, and a recent school of interpretation argues that the great political changes can more accurately be described as a complex cultural transformation, rather than a fall.[6]

Overview of events
See also: Late Antiquity, Migration Period and Fall of the Western Roman Empire

Romulus Augustus was deposed as Western Roman Emperor in 476 while still young. However, Julius Nepos continued to claim the title of Western Emperor after his deposition.
The decline of the Roman Empire is one of the traditional markers of the end of Classical Antiquity and the beginning of the European Middle Ages. Throughout the 5th century, the Empire's territories in western Europe and northwestern Africa, including Italy, fell to various invading or indigenous peoples in what is sometimes called the Migration period. Although the eastern half still survived with borders essentially intact for several centuries (until the Muslim conquests), the Empire as a whole had initiated major cultural and political transformations since the Crisis of the Third Century, with the shift towards a more openly autocratic and ritualized form of government, the adoption of Christianity as the state religion, and a general rejection of the traditions and values of Classical Antiquity. While traditional historiography emphasized this break with Antiquity by using the term "Byzantine Empire" instead of Roman Empire, recent schools of history offer a more nuanced view, seeing mostly continuity rather than a sharp break. The Empire of Late Antiquity already looked very different from classical Rome.

The Roman Empire emerged from the Roman Republic when Julius Caesar and Augustus Caesar transformed it from a republic into a monarchy. Rome reached its zenith in the 2nd century, then fortunes slowly declined (with many revivals and restorations along the way). The reasons for the decline of the Empire are still debated today, and are likely multiple. Historians infer that the population appears to have diminished in many provinces—especially western Europe—from the diminishing size of fortifications built to protect the cities from barbarian incursions from the 3rd century on. Some historians even have suggested that parts of the periphery were no longer inhabited because these fortifications were restricted to the center of the city only. Tree rings suggest "distinct drying" beginning in 250.[7]

By the late 3rd century, the city of Rome no longer served as an effective capital for the Emperor and various cities were used as new administrative capitals. Successive emperors, starting with Constantine, privileged the eastern city of Byzantium, which he had entirely rebuilt after a siege. Later renamed Constantinople, and protected by formidable walls in the late 4th and early 5th centuries, it was to become the largest and most powerful city of Christian Europe in the Early Middle Ages. Since the Crisis of the Third Century, the Empire was intermittently ruled by more than one emperor at once (usually two), presiding over different regions. At first a haphazard form of power sharing, this eventually settled on an East-West administrative division between the Western Roman Empire (centered on Rome, but now usually presided from other seats of power such as Trier, Milan, and especially Ravenna), and the Eastern Roman Empire (with its capital initially in Nicomedia, and later Constantinople). The Latin-speaking west, under dreadful demographic crisis, and the wealthier[citation needed] Greek-speaking east, also began to diverge politically and culturally. Although this was a gradual process, still incomplete when Italy came under the rule of barbarian chieftains in the last quarter of the 5th century, it deepened further afterward, and had lasting consequences for the medieval history of Europe.

Throughout the 5th century, Western emperors were usually figureheads, while the Eastern emperors maintained more independence. For most of the time, the actual rulers in the West were military strongmen who took the titles of magister militum, patrician, or both, such as Stilicho, Aetius, and Ricimer. Although Rome was no longer the capital in the West, it remained the West's largest city and its economic center. But the city was sacked by rebellious Visigoths in 410 and by the Vandals in 455, events that shocked contemporaries and signaled the disintegration of Roman authority. Saint Augustine wrote The City of God partly as an answer to critics who blamed the sack of Rome by the Visigoths on the abandonment of the traditional pagan religions.

In June 474, Julius Nepos became Western Emperor but in the next year the magister militum Orestes revolted and made his son Romulus Augustus emperor. Romulus, however, was not recognized by the Eastern Emperor Zeno and so was technically an usurper, Nepos still being the legal Western Emperor. Nevertheless, Romulus Augustus is often known as the last Western Roman Emperor. In 476, after being refused lands in Italy, Orestes' Germanic mercenaries under the leadership of the chieftain Odoacer captured and executed Orestes and took Ravenna, the Western Roman capital at the time, deposing Romulus Augustus. The whole of Italy was quickly conquered, and Odoacer was granted the title of patrician by Zeno, effectively recognizing his rule in the name of the Eastern Empire. Odoacer returned the Imperial insignia to

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ภาพรวมของการเขียนประวัติศาสตร์Historiographically นักประวัติศาสตร์หลักปัญหามองที่เมื่อวิเคราะห์ทฤษฎีใดจะดำรงอยู่อย่างต่อเนื่องของจักรวรรดิตะวันออกหรือจักรวรรดิไบแซนไทน์ ซึ่งกินเวลาเกือบพันปีของตะวันตก ตัวอย่าง ชะนี implicates คริสเตียนในการล่มสลายของจักรวรรดิตะวันตก ยังครึ่งตะวันออกของจักรวรรดิ ที่คริสเตียนยิ่งกว่าตะวันตกในขอบเขตทางภูมิศาสตร์ fervor เจาะ และตัวเลขมากมายที่ต่อบนพันปีภายหลัง (แม้ว่าชะนีได้พิจารณาจักรวรรดิตะวันออกให้มากของความสำเร็จ) เป็นอย่างอื่น สิ่งแวดล้อม หรือสภาพอากาศเปลี่ยนแปลงผลกระทบตะวันออกมากที่สุด ตะวันตกยังทิศตะวันออกได้ไม่ "อยู่"ทฤษฎีบางครั้งจะสะท้อนถึงความกังวลเฉพาะที่นักประวัติศาสตร์อาจมีแนวโน้มทางวัฒนธรรม การเมือง หรือเศรษฐกิจในตัวเอง วิจารณ์ของชะนีคริสต์สะท้อนถึงค่าตรัสรู้ ความคิดเห็นของเขาลดลงแข็งต่อสู้สามารถถูกแปล โดยบางเพื่อจักรวรรดิอังกฤษเติบโต ในศตวรรษที่ 19 theorists สังคมนิยม และต่อต้านสังคมนิยมมีแนวโน้มสุขาให้โทษและปัญหาอื่น ๆ ทางการเมือง เมื่อเร็ว ๆ นี้ อนุรักษ์สิ่งแวดล้อมได้กลายเป็นที่นิยม กับการทำลายป่าและดินพังทลายเป็นปัจจัยสำคัญที่นำเสนอ และ destabilizing ประชากรลดลงเนื่องจากโรคระบาดเช่นกรณีช่วงกาฬโรคและโรคมาลาเรียยัง อ้าง การเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศโลกของ 535-536 อาจเกิดจากการระเบิดเป็นไปได้ของ Krakatoa ใน 535 ดังกล่าว โดย David แป้นและคนอื่น ๆ, [4] เป็นอย่างอื่น ความคิดเห็นเกี่ยวกับการแปลงกับฤดูใบไม้ร่วงไม่หมดกระจกเพิ่มขึ้นของประเพณีหลังสมัยใหม่ การปฏิเสธแนวคิด periodization (ดู metanarrative) อะไรไม่ใหม่จะพยายามวินิจฉัยของโรมเฉพาะปัญหา การเสียดสี X เขียน โดย Juvenal ในช่วง 2 ศตวรรษที่ความสูงของอำนาจโรมัน วิจารณ์ครอบงำจิตใจของคน มี "ขนมปังและ circuses" และไม้บรรทัดที่ไม่เท่ากับ gratify obsessions เหล่านี้หนึ่งในเหตุผลหลักการทฤษฎีจำนวนคือไม่โดดเด่นหลักฐานที่รอดตายจากศตวรรษ 4 และ 5 ตัวอย่าง มีข้อมูลของธรรมชาติการเศรษฐกิจได้ยากถึงแม้ generalization เงื่อนไขทางเศรษฐกิจ ดังนั้น นักประวัติศาสตร์ต้องเร็วขาออกจากหลักฐานที่มีและคิดตามว่าสิ่งที่ควรจะได้ทำงาน หรือตามหลักฐานจากก่อนหน้า และภายหลังรอบระยะเวลา ในการใช้เหตุผลเชิงอุปนัย ในฟิลด์ใด ๆ ที่มีหลักฐานเป็นบ่อ ของนักประวัติศาสตร์คิดศตวรรษ 4 และ 5 จะเป็นส่วนสำคัญในความเข้าใจของเราเป็นหลักฐานที่มีการสร้างรูปร่าง และจึง จะเปิดสำหรับการตีความที่ไม่รู้จบจุดสิ้นสุดของจักรวรรดิโรมันตะวันตกซึ่งพบ โดยนักประวัติศาสตร์การทำเครื่องหมายสิ้นสุดของยุคโบราณและจุดเริ่มต้นของยุคกลาง โรงเรียนล่าสุดของประวัติศาสตร์ เช่นความล่าช้า มีมุมมองเพิ่มเติมฉับจากการเล่าเรื่องประวัติศาสตร์โบราณมีมติไม่วันที่สำหรับการเริ่มต้นของการลดลง ชะนีเริ่มต้นบัญชีของเขาใน 98 [ต้องการอ้างอิง] ปี 376 ถูกแปรเป็น โดยนักประวัติศาสตร์สมัยใหม่หลาย [ต้องการอ้างอิง] ในปีที่ มีการหลั่งไหลนอกบริษัทของชาวกอทและอนารยชนอื่น ๆ ในจังหวัดโรงแรมบาลคาน และสถานการณ์ของจักรวรรดิตะวันตกทั่วไป worsened หลัง กับ recoveries การชั่วคราว และไม่สมบูรณ์ เหตุการณ์สำคัญ ๆ รวมต่อสู้ Adrianople 378 การตายของ Theodosius ฉันใน 395 (ครั้งสุดท้ายจักรวรรดิโรมันถูกทางการเมืองโดยรวม), ดำเนินการข้ามแม่น้ำไรน์ใน 406 โดยชนเผ่าตระกูล การดำเนินการของ Stilicho ใน 408 การตีกรุงโรมแตกใน 410 การตายของ Constantius III ใน 421 การตายของ Aetius ใน 454 และสองตีกรุงโรมแตกใน 455 มี Majorian ใน 461 ที่ทำเครื่องหมายสิ้นสุดโอกาสสุดท้ายสำหรับการกู้คืนชะนีเอา 4 กันยายน 476 เป็นเครื่องหมายที่สะดวกสำหรับการยุบส่วนสุดท้ายของจักรวรรดิโรมันตะวันตก เมื่อรอมิวลุ Augustus จักรพรรดิของจักรวรรดิโรมันตะวันตก ถูกแจฮยอนจากตระกูล โดย Odoacer หัวหน้าเผ่าตระกูล [ต้องการอ้างอิง] นักประวัติศาสตร์สมัยใหม่บางคำถามสำคัญปี 476 จุดสิ้นสุด [5] ต่อจูเลีย Nepos จักรพรรดิตะวันตกที่รับรู้โดยตะวันออกจักรวรรดิโรมัน กฎในดัลเมเชีย จนกระทั่งเขาได้ถูกลอบปลงพระชนม์ใน 480 ไม้ Ostrogothic ของอิตาเลียถือว่าตัวเอง upholders สายตรงของประเพณีโรมัน และจักรพรรดิหตะวันออกถือว่าตัวเองแต่เพียงผู้เดียวปกครองโรมันมาของจักรวรรดิสหรัฐ [ต้องการอ้างอิง] ประเพณีวัฒนธรรมโรมันอย่างต่อเนื่องตลอดทั้งอาณาเขตของจักรวรรดิตะวันตก และโรงเรียนล่าสุดของการตีความจนว่า การเปลี่ยนแปลงทางการเมืองดีแม่นยำมากสามารถอธิบายเป็นการเปลี่ยนแปลงทางวัฒนธรรมที่ซับซ้อน แทนที่อยู่ [6]ภาพรวมของเหตุการณ์ดู: สายโบราณ โยกย้าย และล่มสลายของจักรวรรดิโรมันตะวันตกรอมิวลุ Augustus ได้แจฮยอนจากตระกูลเป็นจักรพรรดิโรมันตะวันตกใน 476 ขณะยังหนุ่ม อย่างไรก็ตาม จูเลีย Nepos ต่อการเรียกร้องของจักรพรรดิเวสเทิร์นหลังจากสะสมของเขาการลดลงของจักรวรรดิโรมันเป็นเครื่องหมายโบราณของยุโรปยุคกลางเริ่มต้นและจุดสิ้นสุดของสมัยคลาสสิกอย่างใดอย่างหนึ่ง ตลอดศตวรรษ 5 อาณาเขตของจักรวรรดิยุโรปตะวันตกและแอฟริกาตะวันตกเฉียงเหนือ รวมทั้งอิตาลี ตกให้คนบุกรุก หรือพื้นเมืองต่าง ๆ ในบางครั้งการโยกย้าย แม้ตะวันออกยังคงรอดชีวิต มีเส้นขอบเหมือนเดิมเป็นหลายศตวรรษ (จนพ่วงมุสลิม), จักรวรรดิทั้งหมดได้เริ่มต้นแปลงที่สำคัญทางวัฒนธรรม และการเมืองตั้งแต่วิกฤตศตวรรษที่สาม มีกะต่อมากขึ้นแบบวิจารณ์อย่างเปิดเผย และ ritualized ของรัฐบาล ยอมรับคริสต์ศาสนาเป็นศาสนาของรัฐ และการปฏิเสธการทั่วไปของประเพณีและค่าของสมัยคลาสสิก ในขณะที่เขียนประวัติศาสตร์แบบดั้งเดิมเน้นนี้แบ่งกับโบราณ โดยใช้คำว่า "จักรวรรดิไบแซนไทน์" แทนจักรวรรดิโรมัน โรงเรียนล่าสุดประวัติศาสตร์มีมุมมองเพิ่มเติมฉับ เห็นความต่อเนื่องส่วนใหญ่แทนที่เป็นตัวแบ่งคม ที่จักรวรรดิของสายโบราณแล้วดูแตกต่างมากจากโรมคลาสสิกจักรวรรดิโรมันปรากฏออกมาจากสาธารณรัฐโรมันเมื่อจูเลียและซีซาร์ Augustus แก่นมันจากสาธารณรัฐเป็นระบบกษัตริย์ โรมถึงความสุดยอดในศตวรรษ 2 แล้วใหญ่ ๆ ช้าปฏิเสธ (กับ revivals มากและคืนค่าไปพร้อมกัน) สาเหตุการลดลงของจักรวรรดิจะยังคงยังคงวันนี้ และมีแนวโน้มหลาย นักประวัติศาสตร์เข้าใจว่า ประชากรปรากฏ ได้ลดลงในหลายจังหวัดเช่นยุโรปตะวันตกโดยเฉพาะอย่างยิ่ง — จากระบบป้อมปราการที่สร้างขึ้นเพื่อปกป้องเมืองจากการรุกรานของอนารยชนจากศตวรรษ 3 ในขนาดลดลง นักประวัติศาสตร์บางอย่างแม้มีแนะนำว่า ส่วนของยสปริงไม่อาศัยอยู่เนื่องจากระบบป้อมปราการเหล่านี้ถูกจำกัดไปกลางเมืองเท่านั้น แหวนต้นไม้แนะนำ "แห้งหมด" จุดเริ่มต้นใน 250 [7]โดยศตวรรษ 3 สาย เมืองโรมไม่วิกตอเรียมีประสิทธิภาพสำหรับจักรพรรดิ และเมืองต่าง ๆ ที่เคยเป็นเมืองหลวงการบริหารใหม่ จักรพรรดิหต่อเนื่อง เริ่มต้นกับคอนสแตนติน รับสิทธิพิเศษในภาคตะวันออกเมืองของ Byzantium ซึ่งเขามีทั้งสร้างใหม่หลังจากการล้อม ภายหลังเปลี่ยนชื่อเปิล และป้องกัน ด้วยกำแพงน่ากลัวในสาย 4 และช่วง 5 ศตวรรษ มันได้กลายเป็นมีประสิทธิภาพที่สุด และใหญ่ที่สุดเมืองคริสเตียนยุโรปในช่วงต้นยุคกลาง ตั้งแต่วิกฤตศตวรรษสาม อาณาจักรได้เป็นระยะ ๆ ปกครอง โดยหนึ่งจักรพรรดิครั้ง (ปกติสอง), พยานมากกว่าภูมิภาคอื่น ตอนแรกแบบ haphazard พลังงานร่วม ซึ่งในที่สุดตัดสินฝ่ายตะวันออกตะวันตกการจัดการระหว่างจักรวรรดิโรมันตะวันตก (แปลกในโรม แต่ตอนนี้ มักจะ presided จากที่นั่งอื่น ๆ ของพลังงานเช่นเทรียร์ มิลาน และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง Ravenna), และจักรวรรดิโรมันตะวันออก (ด้วยทุนเริ่มต้นใน Nicomedia เปิลในภายหลัง) พูดติตะวันตก ใต้วิกฤตประชากร dreadful และที่ wealthier [อ้างจำเป็น] ยังกรีกพูดตะวันออก เริ่มเขวทางการเมือง และวัฒนธรรม แม้ว่าการสมดุล ยังไม่เสร็จสมบูรณ์เมื่ออิตาลีภายใต้การปกครองของอนารยชน chieftains ในไตรมาสสุดท้ายของศตวรรษที่ 5 อีกรายหลังจากนั้น และได้ผลยั่งยืนในประวัติศาสตร์ยุคกลางของยุโรปตลอดศตวรรษ 5 จักรพรรดิหตะวันตกได้ปกติ figureheads ในขณะที่จักรพรรดิหตะวันออกรักษาความเป็นอิสระมากขึ้น สำหรับส่วนมากของเวลา ไม้จริงในตะวันตกได้ strongmen ทหารที่ชื่อ magister militum, patrician หรือทั้งสอง อย่าง เช่น Stilicho, Aetius และ Ricimer แม้ว่ากรุงโรมไม่ได้เป็นเมืองหลวงตะวันตก ยังคงอยู่ศูนย์กลางทางเศรษฐกิจและเมืองที่ใหญ่ที่สุดของตะวันตก แต่เมืองถูกไล่ออก โดย Visigoths rebellious ใน 410 และแวนดัลใน 455 เหตุการณ์ที่ตกใจ contemporaries และสัญญาณบูรณภาพของโรมัน บุญเซนต์ออกัสติเขียนเมืองพระเจ้าเป็นคำตอบนักวิจารณ์ที่ตำหนิการตีกรุงโรมโดย Visigoths แตกบน abandonment ของศาสนาป่าเถื่อนแบบ บางส่วนในเดือน 474 มิถุนายน Nepos จูเลียกลายเป็น จักรพรรดิของ ตะวันตก แต่ในปีถัดไป magister militum Orestes revolted และทำบุตรจักรพรรดิ Augustus รอมิวลุ รอมิวลุ อย่างไรก็ตาม ไม่รู้จัก โดย Zeno จักรพรรดิภาคตะวันออก และการเทคนิคการ usurper, Nepos ยังคง เป็นจักรพรรดิ เวสกฎหมาย อย่างไรก็ตาม Augustus รอมิวลุมักจะเรียกว่าเป็นจักรพรรดิโรมันตะวันตกล่าสุด ใน 476 หลังจากถูกปฏิเสธดินแดนในอิตาลี ทหารรับจ้างตระกูล Orestes' ภายใต้การนำของหัวหน้าเผ่า Odoacer จับดำเนิน Orestes และเอา Ravenna หลวงโรมันตะวันตกในเวลา deposing Augustus วลัส ทั้งหมดของอิตาลีถูกเอาชนะได้อย่างรวดเร็ว และ Odoacer ได้รับชื่อ patrician โดย Zeno จดจำกฎของเขาในอาณาจักรตะวันออกได้อย่างมีประสิทธิภาพ Odoacer ส่งคืนเครื่องราชอิสริยาภรณ์ที่อิมพีเรียลไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ภาพรวมของประวัติศาสตร์
Historiographically, ประวัติศาสตร์ปัญหาหลักได้ดูเมื่อวิเคราะห์ทฤษฎีใด ๆ ต่อการดำรงอยู่ของจักรวรรดิตะวันออกหรือจักรวรรดิไบเซนไทน์ซึ่งกินเวลาเกือบพันปีหลังจากการล่มสลายของเวสต์ ตัวอย่างเช่นชะนี implicates ศาสนาคริสต์ในการล่มสลายของจักรวรรดิตะวันตกยังทิศตะวันออกของเอ็มไพร์ซึ่งเป็นที่นับถือศาสนาคริสต์มากยิ่งกว่าทางทิศตะวันตกในขอบเขตทางภูมิศาสตร์, ความร้อน, การเจาะและจำนวนมากอย่างต่อเนื่องมานานนับปีหลังจากนั้น (แม้ว่าชะนี ไม่ได้พิจารณาจักรวรรดิตะวันออกจะมากของความสำเร็จ) เป็นอีกหนึ่งตัวอย่างการเปลี่ยนแปลงสิ่งแวดล้อมหรือสภาพอากาศที่ได้รับผลกระทบทางทิศตะวันออกมากที่สุดเท่าที่ทางทิศตะวันตกทิศตะวันออกยังไม่ได้ "ตก." ทฤษฎีอาจจะสะท้อนให้เห็นถึงความกังวลโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่นักประวัติศาสตร์อาจมีในวัฒนธรรมทางการเมืองหรือแนวโน้มทางเศรษฐกิจในช่วงเวลาของตัวเอง วิจารณ์ชะนีของศาสนาคริสต์สะท้อนให้เห็นถึงคุณค่าของการตรัสรู้; ความคิดของเขาเกี่ยวกับการลดลงของความแข็งแรงของการต่อสู้จะได้รับการตีความโดยบางส่วนเป็นคำเตือนเพื่อการเจริญเติบโตของจักรวรรดิอังกฤษ ในศตวรรษที่ 19 และทฤษฎีสังคมนิยมต่อต้านสังคมนิยมมีแนวโน้มที่จะตำหนิเสื่อมโทรมและปัญหาทางการเมืองอื่น ๆ เมื่อเร็ว ๆ นี้ความกังวลด้านสิ่งแวดล้อมได้กลายเป็นที่นิยมด้วยการตัดไม้ทำลายป่าและการพังทลายของดินที่นำเสนอเป็นปัจจัยสำคัญทำให้เกิดความวุ่นวายและจำนวนประชากรลดลงอันเนื่องมาจากโรคระบาดเช่นกรณีแรกของกาฬโรคและโรคมาลาเรียยังอ้างถึง การเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศโลกของ 535-536 อาจเกิดจากการระเบิดเป็นไปได้ของ Krakatoa ใน 535 ดังกล่าวโดยเดวิดคีย์และคนอื่น ๆ [4] เป็นอีกตัวอย่างหนึ่ง ความคิดเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงที่มีกระจกฤดูใบไม้ร่วงที่แตกต่างกันไม่มีการเพิ่มขึ้นของประเพณีหลังสมัยใหม่ซึ่งปฏิเสธแนวคิด periodization (ดู metanarrative) สิ่งที่ไม่ได้ใหม่ที่มีความพยายามในการวินิจฉัยปัญหาในด้านของกรุงโรมด้วยถ้อยคำ X เขียนโดยฆูในศตวรรษที่ 2 ต้นที่ความสูงของอำนาจโรมันวิจารณ์ครอบงำจิตใจของประชาชนกับ "ขนมปังและนาน" และผู้ปกครองที่กำลังมองหาเพียงเพื่อบำรุงบำเรอความหลงไหลเหล่านี้ . หนึ่งในเหตุผลหลักสำหรับจำนวนมากมายของทฤษฎีคือการขาดความโดดเด่นของหลักฐานที่หลงเหลืออยู่จากศตวรรษที่ 4 และ 5 ตัวอย่างเช่นมีประวัติไม่กี่ดังนั้นของธรรมชาติทางเศรษฐกิจมันเป็นเรื่องยากที่จะมาถึงแม้จะเป็นลักษณะทั่วไปของภาวะเศรษฐกิจ ดังนั้นนักประวัติศาสตร์ได้อย่างรวดเร็วจะต้องออกจากหลักฐานที่มีอยู่และอยู่บนพื้นฐานของความคิดเห็นว่าสิ่งที่ควรจะได้ทำงานหรือบนพื้นฐานของหลักฐานจากช่วงก่อนหน้านี้และต่อมากับการใช้เหตุผลอุปนัย ขณะที่ในทุ่งนาที่มีหลักฐานใด ๆ ที่จะเบาบางความสามารถในประวัติศาสตร์ที่จะจินตนาการศตวรรษที่ 4 และ 5 จะเล่นเป็นสำคัญส่วนหนึ่งในการสร้างความเข้าใจของเราเป็นหลักฐานที่มีอยู่จึงจะเปิดสำหรับการตีความไม่มีที่สิ้นสุด. ท้ายของจักรวรรดิโรมันตะวันตก ประเพณีที่ได้รับการเห็นโดยนักประวัติศาสตร์ที่จะทำเครื่องหมายจุดสิ้นสุดของยุคโบราณและจุดเริ่มต้นของยุคกลาง โรงเรียนล่าสุดของประวัติศาสตร์เช่นสายประวัติศาสตร์นำเสนอมุมมองที่เหมาะสมยิ่งขึ้นจากการเล่าเรื่องประวัติศาสตร์ดั้งเดิม. มีมติในวันที่ไม่มีจุดเริ่มต้นของความเสื่อมคือ ชะนีบัญชีของเขาเริ่มต้นใน 98 [อ้างอิงที่จำเป็น] ปี 376 จะมาเป็นการพิจาณาโดยนักประวัติศาสตร์หลายสมัย. [อ้างจำเป็น] ในปีที่มีการไหลเข้าของ Goths ไม่สามารถจัดการได้และป่าเถื่อนจังหวัดอื่น ๆ ลงในบอลข่านและสถานการณ์ของ จักรวรรดิตะวันตกโดยทั่วไปจะแย่ลงหลังจากนั้นมีการฟื้นตัวเป็นไม่สมบูรณ์และชั่วคราว กิจกรรมที่สำคัญ ได้แก่ การรบเปิลใน 378 การตายของฉันโธ 395 (ครั้งสุดท้ายที่จักรวรรดิโรมันเป็นปึกแผ่นทางการเมือง) ข้ามแม่น้ำไรน์ใน 406 โดยชนเผ่าดั้งเดิม, การดำเนินการของ Stilicho ใน 408, กระสอบ กรุงโรมใน 410 การตายของ Constantius III 421 ในการตายของ Aetius ใน 454 และกระสอบที่สองของกรุงโรมใน 455 ด้วยความตายของ Majorian ใน 461 ลายจุดสิ้นสุดของโอกาสสุดท้ายสำหรับการกู้คืน. ชะนีเอาวันที่ 4 กันยายน 476 เป็นเครื่องหมายที่สะดวกสำหรับการสลายตัวสุดท้ายของจักรวรรดิโรมันตะวันตกเมื่อโรมูลัสออกัสตัจักรพรรดิสุดท้ายของจักรวรรดิโรมันตะวันตกถูกปลดจากเดเซอร์หัวหน้าเผ่าดั้งเดิม. [อ้างจำเป็น] นักประวัติศาสตร์บางคนตั้งคำถามที่ทันสมัยอย่างมีนัยสำคัญของปี 476 สำหรับการสิ้นสุดของ. [5] จูเลียสเมียนจักรพรรดิเวสเทิร์ได้รับการยอมรับโดยจักรวรรดิโรมันตะวันออกยังคงปกครองในดัลจนกว่าเขาจะถูกลอบสังหารใน 480 ผู้ปกครอง Ostrogothic ของอิตาลีคิดว่าตัวเอง upholders ของเส้นตรงของประเพณีโรมัน และจักรพรรดิตะวันออกคิดว่าตัวเอง แต่เพียงผู้เดียวโรมันปกครองโดยชอบธรรมของจักรวรรดิยู. [อ้างจำเป็น] วัฒนธรรมประเพณีโรมันอย่างต่อเนื่องตลอดดินแดนของจักรวรรดิตะวันตกและโรงเรียนที่ผ่านมาของการตีความระบุว่าการเปลี่ยนแปลงทางการเมืองที่ดีขึ้นอย่างถูกต้องสามารถอธิบายได้ว่า การเปลี่ยนแปลงทางวัฒนธรรมที่ซับซ้อนมากกว่าการล่มสลาย [6]. ภาพรวมของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นดูเพิ่มเติมที่: สายประวัติศาสตร์ระยะเวลาการย้ายถิ่นและการล่มสลายของจักรวรรดิโรมันตะวันตกโรมูลัสออกัสถูกปลดจักรพรรดิโรมันตะวันตกใน 476 ในขณะที่ยังหนุ่มสาว แต่จูเลียสเมียนยังคงอ้างชื่อของจักรพรรดิเวสเทิร์หลังจากการสะสมของเขา. ลดลงของจักรวรรดิโรมันเป็นหนึ่งในเครื่องหมายแบบดั้งเดิมของการสิ้นสุดของสมัยโบราณคลาสสิกและจุดเริ่มต้นของยุโรปยุคกลาง ตลอดศตวรรษที่ 5 ดินแดนของจักรวรรดิในยุโรปตะวันตกและตะวันตกเฉียงเหนือของทวีปแอฟริการวมทั้งอิตาลีลดลงไปบุกรุกต่างๆหรือชนพื้นเมืองในสิ่งที่บางครั้งเรียกว่าระยะเวลาการย้ายถิ่น แม้ว่าทางทิศตะวันออกยังคงรอดชีวิตที่มีเส้นขอบเป็นหลักเหมือนเดิมนานหลายร้อยปี (จนถึงมุสลิมล้วน), เอ็มไพร์เป็นทั้งได้ริเริ่มการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญทางวัฒนธรรมและการเมืองตั้งแต่วิกฤตในศตวรรษที่สามที่มีการเปลี่ยนแปลงไปสู่เผด็จการอย่างเปิดเผยมากขึ้นและ ritualized รูปแบบของรัฐบาล, การยอมรับของศาสนาคริสต์เป็นศาสนาประจำชาติและปฏิเสธทั่วไปของประเพณีและค่านิยมของโบราณคลาสสิก ในขณะที่ประวัติศาสตร์แบบดั้งเดิมเน้นทำลายโบราณนี้โดยใช้คำว่า "เอ็มไพร์ไบเซนไทน์" แทนจักรวรรดิโรมันโรงเรียนของประวัติศาสตร์ที่ผ่านมานำเสนอมุมมองที่เหมาะสมยิ่งขึ้นเห็นความต่อเนื่องส่วนใหญ่มากกว่าที่จะปรับตัวลดลง เอ็มไพร์ของสายประวัติศาสตร์ดูแล้วแตกต่างจากคลาสสิกที่กรุงโรม. จักรวรรดิโรมันโผล่ออกมาจากสาธารณรัฐโรมันเมื่อ Julius Caesar และออกัสตัสซีซาร์เปลี่ยนได้จากสาธารณรัฐเข้าไปในสถาบันพระมหากษัตริย์ โรมถึงสุดยอดในศตวรรษที่ 2 แล้วความมั่งคั่งลดลงอย่างช้า ๆ (ที่มีจำนวนมากและการฟื้นฟูบูรณะไปพร้อมกัน) สาเหตุของการลดลงของเอ็มไพร์จะยังคงถกเถียงกันในวันนี้และมีแนวโน้มที่หลาย ๆ ประวัติศาสตร์สรุปว่าประชากรที่ดูเหมือนจะลดลงในหลายจังหวัดโดยเฉพาะอย่างยิ่งยุโรปตะวันตกจากขนาดลดลงของป้อมปราการที่สร้างขึ้นเพื่อปกป้องเมืองจากการรุกรานเถื่อนจากศตวรรษที่ 3 ใน นักประวัติศาสตร์บางคนแม้จะมีข้อเสนอแนะว่าบางส่วนของขอบที่อาศัยอยู่ไม่ได้เพราะป้อมปราการเหล่านี้ถูก จำกัด ไปยังศูนย์กลางของเมืองเท่านั้น แหวนต้นไม้แนะนำ "การอบแห้งที่แตกต่างกัน" จุดเริ่มต้นใน 250 [7] ในช่วงปลายศตวรรษที่ 3 ที่เมืองโรมทำหน้าที่ไม่เป็นทุนที่มีประสิทธิภาพสำหรับจักรพรรดิและเมืองต่าง ๆ ถูกนำมาใช้เป็นเมืองหลวงการบริหารใหม่ จักรพรรดิเนื่องเริ่มต้นด้วยคอนสแตนติได้รับการยกเว้นทางทิศตะวันออกของเมืองไบแซนเทียมซึ่งเขาได้สร้างขึ้นมาใหม่ทั้งหมดหลังจากล้อม ภายหลังเปลี่ยนชื่ออิสตันบูลและการป้องกันด้วยกำแพงที่น่ากลัวในช่วงปลายทศวรรษที่ 4 และต้นศตวรรษที่ 5 มันก็จะกลายเป็นเมืองที่ใหญ่ที่สุดและมีประสิทธิภาพมากที่สุดของคริสเตียนยุโรปในต้นยุคกลาง เนื่องจากวิกฤตในศตวรรษที่สามจักรวรรดิถูกปกครองเป็นระยะ ๆ โดยมากกว่าหนึ่งจักรพรรดิในครั้งเดียว (ปกติสอง) เป็นประธานในภูมิภาคที่แตกต่างกัน ตอนแรกเป็นรูปแบบสุ่มของการแบ่งปันอำนาจนี้ในที่สุดในส่วนการบริหาร East-West ระหว่างจักรวรรดิโรมันตะวันตก (มีศูนย์กลางอยู่ที่กรุงโรมเป็นประธาน แต่ตอนนี้มักจะมาจากที่นั่งของพลังงานอื่น ๆ เช่นเทรียร์, มิลานและโดยเฉพาะอย่างยิ่งใน Ravenna) และ จักรวรรดิโรมันตะวันออก (มีทุนเริ่มแรกใน Nicomedia และต่อมาคอนสแตนติ) ทางทิศตะวันตกที่พูดภาษาละตินภายใต้วิกฤตประชากรที่น่ากลัวและ [อ้างจำเป็น] โพ้นทะเลที่พูดภาษากรีกตะวันออกก็เริ่มที่จะแตกต่างทางการเมืองและวัฒนธรรม แม้ว่านี่จะเป็นกระบวนการที่ค่อยๆยังคงไม่สมบูรณ์เมื่ออิตาลีมาอยู่ภายใต้การปกครองของป่าเป็นต้นมาในช่วงไตรมาสสุดท้ายของศตวรรษที่ 5 มันลึกต่อไปหลังจากนั้นและมีผลกระทบยาวนานสำหรับประวัติศาสตร์ยุคกลางของยุโรป. ตลอดศตวรรษที่ 5 จักรพรรดิตะวันตก ก็มักจะเป็น figureheads ขณะที่จักรพรรดิตะวันออกบำรุงรักษาความเป็นอิสระมากขึ้น สำหรับส่วนมากของเวลาที่ผู้ปกครองที่เกิดขึ้นจริงในเวสต์เป็น strongmen ทหารที่เอาชื่อของจิสเตอร์ militum, ขุนนางหรือทั้งสองอย่างเช่น Stilicho, Aetius และ Ricimer แม้ว่ากรุงโรมไม่ได้เป็นทุนในเวสต์ก็ยังคงอยู่ในเมืองเวสต์ที่ใหญ่ที่สุดและศูนย์กลางทางเศรษฐกิจของ แต่เมืองที่ถูกไล่ออกจาก Visigoths กบฏใน 410 และ 455 ป่าเถื่อนในเหตุการณ์ที่ช็อคโคตรและส่งสัญญาณการสลายตัวของผู้มีอำนาจโรมัน เซนต์ออกัสตินเขียนเมืองของพระเจ้าส่วนหนึ่งเป็นคำตอบให้กับนักวิจารณ์ที่กล่าวหาว่าเป็นกระสอบของกรุงโรมโดย Visigoths บนละทิ้งศาสนาอิสลามแบบดั้งเดิม. ในเดือนมิถุนายน 474 จูเลียสเมียนกลายเป็นจักรพรรดิตะวันตก แต่ในปีต่อไปจิสเตอร์ militum ทีไม่เห็นด้วย และทำให้ลูกชายของเขารอมิวลัจักรพรรดิออกัส โรมูลัส แต่ก็ไม่ได้รับการยอมรับจากจักรพรรดิตะวันออกนักปราชญ์และเพื่อเป็นทางเทคนิคทรราช, เมียนที่ยังคงความจักรพรรดิเวสเทิร์ทางกฎหมาย อย่างไรก็ตามโรมูลัสออกัสเป็นที่รู้จักกันมักจะเป็นสุดท้ายจักรพรรดิโรมันตะวันตก ใน 476 หลังจากที่ถูกปฏิเสธในดินแดนอิตาลีทีส 'รับจ้างดั้งเดิมภายใต้การนำของหัวหน้าเผ่าเดเซอร์จับและประหารชีวิตทีสและเอาราเวนนาเมืองหลวงของโรมันตะวันตกในขณะที่โรมูลัสออกัสตั deposing ทั้งของอิตาลีก็เอาชนะได้อย่างรวดเร็วและเดเซอร์ได้รับชื่อของขุนนางโดยนักปราชญ์ได้อย่างมีประสิทธิภาพตระหนักถึงการปกครองของเขาในชื่อของจักรวรรดิตะวันออก เดเซอร์กลับไปเครื่องราชอิสริยาภรณ์อิมพีเรียล

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ภาพรวมของประวัติศาสตร์
historiographically นักประวัติศาสตร์ ประเด็นหลักต้องดูที่เมื่อวิเคราะห์ทฤษฎีใด ๆคือต่อการดำรงอยู่ของจักรวรรดิตะวันออกหรือจักรวรรดิไบแซนไทน์ ซึ่งกินเวลาเกือบหนึ่งปีหลังจากการล่มสลายของตะวันตก ตัวอย่างเช่น ชะนีเกี่ยวพันกับศาสนาในการล่มสลายของจักรวรรดิตะวันตก แต่ครึ่งตะวันออกของจักรวรรดิซึ่งเป็นคริสเตียนมากกว่าตะวันตกในทางภูมิศาสตร์ขอบเขตร้อน , ตัวเลขและจากการเจาะมากมายพันปีหลังจากนั้น ( ถึงแม้ว่าชะนีไม่ได้พิจารณาจักรวรรดิตะวันออกให้มากของความสำเร็จ ) อีกตัวอย่างหนึ่ง สภาพอากาศ สิ่งแวดล้อม หรือการเปลี่ยนแปลงผลกระทบทางตะวันออกเป็นตะวันตก แต่ตะวันไม่ได้

" ตก "ทฤษฎีก็จะสะท้อนให้เห็นถึงความกังวลโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่นักประวัติศาสตร์มี เกี่ยวกับ วัฒนธรรม การเมือง หรือเศรษฐกิจ แนวโน้ม ในเวลาของตนเอง ชะนีเป็นการวิจารณ์ของศาสนาคริสต์ สะท้อนให้เห็นคุณค่าของธรรม ความคิดของเขาในการลดลงในการต่อสู้พลังอาจจะถูกตีความโดยบางส่วนเป็นคำเตือนให้เติบโตจักรวรรดิอังกฤษ .ในศตวรรษที่ 19 และนักทฤษฎีสังคมนิยมสังคมนิยม ต่อต้านความเสื่อมโทรมและมีแนวโน้มว่าปัญหาทางการเมืองอื่น ๆ เมื่อเร็วๆ นี้ ความกังวลด้านสิ่งแวดล้อมได้กลายเป็นที่นิยมกับการตัดไม้ทำลายป่า และการชะล้างพังทลายของดิน เสนอเป็นปัจจัยหลัก และประชากรของลดลงเนื่องจากโรคระบาด เช่น กรณีของต้นโรคสุดสยองและมาลาเรียยังอ้าง . การเปลี่ยนแปลงภูมิอากาศโลกของ 535 536 ) ,อาจเป็นไปได้ที่เกิดจากการระเบิดของภูเขาไฟกรากะตัวใน 535 , ตามที่กล่าวไว้โดย เดวิด คีย์ และคนอื่น ๆ , [ 4 ] อีกตัวอย่างหนึ่งคือ ความคิดเกี่ยวกับการไม่แตกต่างกัน กระจกตกเพิ่มขึ้นของหลังสมัยใหม่ประเพณี ที่ปฏิเสธแนวคิดการ ( ดู metanarrative ) อะไรที่ไม่ใหม่คือความพยายามที่จะวินิจฉัยปัญหาเฉพาะของกรุงโรม กับการเสียดสี Xเขียนโดย จูเวนัล ในช่วงต้นศตวรรษที่ ที่ความสูงของอำนาจโรมัน วิจารณ์ครอบงำประชาชน " กับ " ขนมปังและ circuses และผู้ปกครองแสวงหาเท่านั้นที่จะทำให้พอใจความต้องการเหล่านี้

หนึ่งในเหตุผลหลักสำหรับจำนวนมากของทฤษฎี คือ ไม่มีเด่นได้หลักฐานจากศตวรรษที่ 4 และ 5 ตัวอย่างเช่นมีบันทึกไม่กี่ดังนั้นการทางเศรษฐกิจ ธรรมชาติมันเป็นเรื่องยากที่จะมาถึงแม้การแผ่ขยายของภาวะเศรษฐกิจ ดังนั้น นักประวัติศาสตร์ต้องรีบออกเดินทางจากหลักฐานที่มีอยู่ และแสดงความคิดเห็นตามสิ่งที่ควรจะได้ทำงาน หรือหลักฐานจากก่อนหน้า และหลังช่วงเวลาเหตุผลเชิงอุปนัย ในเขตข้อมูลใด ๆที่มีหลักฐานมีอยู่ โปร่งความสามารถในการจินตนาการของนักประวัติศาสตร์ในศตวรรษที่ 4 และ 5 จะเล่นเป็นสำคัญ ส่วนในการสร้างความเข้าใจตามหลักฐานที่มีอยู่ จึงจะเปิดสำหรับการตีความไม่รู้จบ

สุดท้ายของจักรวรรดิโรมันตะวันตกแบบดั้งเดิมได้รับการเห็นโดยนักประวัติศาสตร์ที่จะทำเครื่องหมายจุดสิ้นสุดของโบราณและยุคเริ่มต้นของยุคกลาง ล่าสุดประวัติของโรงเรียน เช่น สายโบราณให้มากขึ้น โดยดูจากการเล่าเรื่องประวัติศาสตร์ดั้งเดิม

ไม่มีฉันทามติในวันที่สำหรับการเริ่มต้นของการลดลงของ ชะนีเริ่มบัญชีของเขาใน 98 . [ อ้างอิงที่จำเป็น ] ปี แล้วถ่ายเป็นสำคัญ โดยนักประวัติศาสตร์สมัยใหม่มาก . อ้างอิง [ จำเป็น ] ในปีนั้นมีการไหลเข้าของอาดัม และป่าเถื่อนอื่น ๆไม่สามารถจัดการในบอลข่าน จังหวัดและสถานการณ์ของจักรวรรดิตะวันตกโดยทั่วไปแย่ลงหลังจากนั้น กับตลาดที่ไม่สมบูรณ์และเป็นชั่วคราว เหตุการณ์สำคัญ ได้แก่ การต่อสู้ของเอเดรียโนเปิลใน 378 , ความตายของจักรพรรดิธีโอโดเซียสที่ 1 ใน 395 ( ครั้งสุดท้ายที่จักรวรรดิโรมันถูกการเมืองรวม ) , ข้ามแม่น้ำไรน์ใน 406 โดยชนเผ่าดั้งเดิม การสติลิโคใน 408 , 410 กระสอบแห่งกรุงโรม ,การตายของจักรพรรดิคอนสแตนติอัสที่ 3 ใน 421 , การตายของ aetius ใน 454 และสองกระสอบของกรุงโรมใน 455 , กับความตายของ majorian ใน 461 เครื่องหมายสิ้นสุดโอกาสสุดท้ายสำหรับการกู้คืน

ชะนีเอากันยายน 4 , 476 เป็นเครื่องหมายที่สะดวกสำหรับการสุดท้ายของจักรวรรดิโรมันตะวันตก เมื่อ โรมิวลัสออกัสตัส ฮ่องเต้องค์สุดท้ายของจักรวรรดิโรมันตะวันตกถูกอาวุธ , โดย ,