instruction format An instruction i

instruction format An instruction is normally made up of a combination of an operation code and some way of specifying an operand, most commonly by its location or address in memory though nonmemory reference instructions can exist. Some operation codes deal with more than one operand; the locations of these operands may be specified using any of the many addressing schemes.

Classically, the number of address references has been used to specify something about the architecture of a particular computer. In some instruction formats and machine architectures, the number of operand references may be fixed; in others the number is variable. In the former case descriptions of formats include one-address, two-address, three-address, and (now rarely) four-address. An example (symbolically) of a one-address instruction is

add x i.e.

add contents of address x

to contents of accumulator;

sum remains in accumulator.

An example of a three-address instruction is

add x,y,z i.e.

add contents of address x

to contents of address y;

sum is placed in location z.

In some cases the last address is the address of the next instruction to be executed. The ability to specify this address was important when rotating (drum) main memories were prominent. Thus a two-address instruction such as

add x,y i.e.

add contents of address x

to contents of address y;

sum is placed at address y,

may become

add x,y,z i.e.

add contents of address x

to contents of address y;

sum is placed at address y;

next instruction is taken

from address z.

The latter may be called either a three-address instruction or a two-plus-one-address instruction. In a similar way the term one-plus-one address instruction represents a one-address instruction together with the address where the next instruction is to be found. In these two cases the instructions do not come from sequential addresses; an instruction counter, if present, is bypassed.

The figure shows three examples of possible/typical instruction formats.

In early computers instruction formats were forced into a fixed word size, that of the computer. An instruction format consisted of two fields: one containing the operation code and the other containing the address(es). As additional features of address modification became available, it was necessary to add special bit positions in the instruction word to specify functions such as indirect addressing, use of index registers, use of base registers in relative addressing, etc. Still other bits were sometimes used to allow for reference to parts of a data word; this was usually as fractions of the word, as character positions, more recently as byte positions.

As registers became common, distinct operation codes were used to refer to register locations; these locations could be specified in many fewer bits than normal addresses, and variable-length instruction formats were developed. See also stack processing, zero-address instruction.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สามารถมีรูปแบบคำสั่งคำแนะนำปกติขึ้นเป็นการรวมกันของรหัสการดำเนินการและบางวิธีการระบุตัวถูกดำเนินการ มากที่สุด โดยเป็นที่ตั้งหรือที่อยู่ในหน่วยความจำแม้ว่า nonmemory อ้างอิงคำแนะนำ รหัสการดำเนินการบางเรื่องถูกดำเนินการหนึ่ง อาจระบุตำแหน่งของตัวถูกดำเนินการเหล่านี้โดยใช้แผนงานแก้ปัญหามากมาย รายละเอียด หมายเลขอ้างอิงที่อยู่มีการใช้เพื่อระบุสิ่งที่เกี่ยวกับสถาปัตยกรรมของคอมพิวเตอร์เฉพาะ ในรูปแบบคำสั่งและสถาปัตยกรรมเครื่อง หมายเลขอ้างอิงการดำเนินอาจจะถาวร ในบาง หมายเลขเป็นตัวแปร ในกรณีอดีต อธิบายรูปตัวหนึ่งที่อยู่ ที่ อยู่ 2, 3 ที่ อยู่ และ (ตอนนี้ไม่ค่อย) ที่อยู่ 4 ตัวอย่าง (สัญลักษณ์) ของคำสั่งที่อยู่หนึ่ง เพิ่ม x เช่น เพิ่มเนื้อหาอยู่ xเนื้อหาของสะสมผลรวมสะสมอยู่ ตัวอย่างของคำสั่งที่ 3 อยู่ เพิ่ม x, y, z เช่น เพิ่มเนื้อหาอยู่ xเนื้อหาของที่อยู่ yผลรวมจะถูกวางในตำแหน่ง z ในบางกรณี อยู่สุดท้ายเป็นอยู่ของคำสั่งถัดไปเพื่อดำเนินการ ความสามารถในการระบุที่อยู่นี้เป็นสิ่งสำคัญเมื่อหมุน (กลอง) หลักความทรงจำโดดเด่น ดังนั้นที่อยู่สองคำเช่น เพิ่ม x, y เช่น เพิ่มเนื้อหาอยู่ xเนื้อหาของที่อยู่ yผลรวมจะถูกวางที่อยู่ y อาจกลายเป็น เพิ่ม x, y, z เช่น เพิ่มเนื้อหาอยู่ xเนื้อหาของที่อยู่ yผลรวมจะถูกวางที่อยู่ yดำเนินการสอนต่อไปจาก z อยู่ หลังอาจเรียกคำสั่งที่สามอยู่หรือคำสองบวกหนึ่งอยู่ ใน ระยะที่อยู่วัน-plus-หนึ่งคำแทนคำหนึ่งที่อยู่กับอยู่ที่จะพบคำสั่งถัดไป ในสองกรณีนี้ คำแนะนำไม่ได้มาจากที่อยู่ตามลำดับ นับเป็นคำแนะนำ ถ้ามี จะข้าม รูปแสดงตัวอย่างรูปแบบคำสั่งทั่วไป/ไปสามคำสั่งคอมพิวเตอร์ช่วง รูปแบบถูกบังคับเป็นขนาดคำคง ของคอมพิวเตอร์ รูปแบบคำสั่งที่ประกอบด้วยสองเขตข้อมูล: คอลัมน์ที่ประกอบด้วยรหัสการดำเนินงานและอื่น ๆ ที่ประกอบด้วย address(es) เป็นคุณสมบัติเพิ่มเติมปรับเปลี่ยนที่อยู่ก็มี ถูกต้องเพิ่มบิตพิเศษตำแหน่งในคำสั่งเพื่อระบุฟังก์ชันแก้ปัญหาทางอ้อม การใช้ดัชนีทะเบียน ใช้ทะเบียนฐานในการแก้ปัญหา ฯลฯ ญาติ ยังคง บิตอื่น ๆ บางครั้งใช้ในการอนุญาตให้สำหรับการอ้างอิงไปยังส่วนของข้อมูลคำ นี่คือมักจะเป็นเศษส่วนของคำ เป็นตำแหน่งอักขระ เมื่อเร็ว ๆ นี้เป็นตำแหน่งไบต์เป็นทะเบียนเป็นทั่วไป รหัสการดำเนินการทั้งหมดก็จะหมายถึงสถานที่เก็บ การลงทะเบียน สามารถระบุสถานที่เหล่านี้ในหลายบิตที่น้อยลงกว่าปกติอยู่ และมีพัฒนารูปแบบความยาวตัวแปรคำสั่ง ดูกองประมวลผล คำสั่งศูนย์ที่อยู่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การสอนรูปแบบการสอนปกติที่สร้างขึ้นจากการรวมกันของการดำเนินงานรหัสและวิธีการบางอย่างของการระบุตัวถูกดำเนินการ , มากที่สุดที่โดยสถานที่หรือที่อยู่ในความทรงจำ แต่ nonmemory สามารถใช้อ้างอิงอยู่ บางรหัสการดำเนินการจัดการกับมากกว่าหนึ่งตัวถูกดำเนินการ ; ที่ตั้งของเปอแรนด์เหล่านี้อาจมีการระบุการใช้ใด ๆหลายที่อยู่ในแผน

คลาสสิก ,หมายเลขอ้างอิงที่อยู่ที่ถูกใช้เพื่อระบุสิ่งที่เกี่ยวกับสถาปัตยกรรมของคอมพิวเตอร์โดยเฉพาะ ในการสอนรูปแบบสถาปัตยกรรมและเครื่องจักร จำนวนของตัวถูกดำเนินการอ้างอิงอาจจะคงที่ ในอื่น ๆจำนวนของตัวแปร ในอดีตกรณีของรูปแบบรวมถึงรายละเอียดที่อยู่หนึ่ง สอง สาม ที่อยู่ , ที่อยู่ , และตอนนี้ ( ไม่ค่อย ) สี่ที่อยู่ตัวอย่าง ( สัญลักษณ์ ) การสอนแบบหนึ่งอยู่

เพิ่ม x )

เพิ่มเนื้อหาที่อยู่ x

เนื้อหาของสะสม ;

รวมยังคงสะสม

ตัวอย่างการสอนสามอยู่

เพิ่ม x , y , z )

เพิ่มเนื้อหาที่อยู่ x

เนื้อหาที่อยู่ Y ;

รวมอยู่ในตำแหน่ง Z .

ในบางกรณีที่อยู่ล่าสุดคือที่อยู่ของคำสั่งถัดไปที่จะถูกประหารความสามารถในการระบุที่อยู่ นี้เป็นสิ่งสำคัญเมื่อหมุน ( กลอง ) ความจำหลักที่โดดเด่น ดังนั้นสองที่อยู่สอนเช่น

เพิ่ม x , y )

เพิ่มเนื้อหาที่อยู่ x

เนื้อหาที่อยู่ Y ;

รวมอยู่ที่ที่อยู่ Y ,

อาจจะ

เพิ่ม x , y , z )

เพิ่มเนื้อหาที่อยู่ x

เนื้อหาที่อยู่ Y ;

รวมอยู่ที่ที่อยู่ Y ;

ติดสอนถ่าย


จากที่อยู่ Z
หลังอาจจะเรียกว่าทั้งสามที่อยู่สอนหรือสองบวกหนึ่งที่อยู่สอน ในลักษณะที่คล้ายกันในระยะหนึ่งบวกหนึ่งที่อยู่สอนแทนการหนึ่งที่อยู่ด้วยกันกับที่อยู่ที่การเรียนการสอนต่อไปได้ ในทั้งสองกรณีคำสั่งไม่ได้มาจากที่อยู่ลำดับ ; สอนนับ ถ้าปัจจุบันก็ผ่าน .

รูปแสดงสามตัวอย่างของรูปแบบการเรียนการสอนเป็นไปได้ / ทั่วไป

ในคอมพิวเตอร์ก่อนการสอนรูปแบบถูกบังคับให้เป็นคำที่กำหนดขนาดของคอมพิวเตอร์ รูปแบบการสอนประกอบด้วยสองเขตข้อมูลหนึ่งที่มีการดำเนินงานรหัสและอื่น ๆที่มีที่อยู่ ( ES ) เป็นคุณสมบัติเพิ่มเติมของการเปลี่ยนแปลงที่อยู่ก็ใช้ได้มันเป็นสิ่งที่จำเป็นเพื่อเพิ่มตำแหน่งบิตพิเศษในการสอนคำเพื่อระบุฟังก์ชันเช่นทางอ้อม แบบใช้ลงทะเบียนดัชนี ใช้ของญาติที่อยู่ในฐานทะเบียน ฯลฯ ยังส่วนอื่นบางครั้งใช้เพื่ออนุญาตให้อ้างอิงไปยังส่วนของคําข้อมูล นี้มักจะเป็นเศษส่วนของคำ เช่น ตำแหน่งของตัวละคร เมื่อเร็ว ๆ นี้เป็นตำแหน่งไบต์ .

เป็นรีจิสเตอร์กลายเป็นทั่วไป รหัสการดำเนินงานที่แตกต่างกันถูกนำมาใช้เพื่ออ้างถึงลงทะเบียนสถานที่ ; สถานที่เหล่านี้อาจจะมากน้อยกว่าที่ระบุไว้ในบิตมากกว่าที่อยู่ปกติและตัวแปรความยาวของการเรียนการสอนรูปแบบได้รับการพัฒนา เห็นกองประมวลผล สอนอยู่ที่ศูนย์