The ancient Greeks had plays with s

The ancient Greeks had plays with songs, and Roman comedies included song and dance routines. But the music of these eras disappeared long ago, so they had no real influence on the development of modern musical theatre and film. The Middle Ages brought traveling minstrels and musical morality plays staged by churches, but these had little if any influence on the development of musicals as an art form.

Although there were many musical stage entertainments in the 1700s, none of them were called "musicals." The first lasting English-language work of this period was John Gay's The Beggar's Opera (1728), a ballad opera that reset popular tunes of the day to lyrics that fit a satirical spoof of respectable citizens who are no better than common thieves. This, and other British ballad operas, burlettas and pantomimes, formed the majority of musicals offered on American stages right into the early 1800s.

The musical as we know it has some of its roots in the French and Viennese Operettas of the 1800s. The satiric works of Jacques Offenbach (Paris) and the romantic comedies of Johann Strauss II (Vienna) were the first musicals to achieve international popularity. Continental operettas were well received in England, but audiences there preferred the looser variety format of the Music Hall.

While the contemporary Broadway musical took its form from operetta, it got its comic soul from the variety entertainments that delighted America from the mid-1800s onward. Crude American Variety and Minstrel Shows eventually gave way to the more refined pleasures of Vaudeville -- and the rowdy spirit of Burlesque.

The success of The Black Crook (1860) opened the way for the development of American musicals in the 1860s, including extravaganzas, pantomimes, and the musical farces of Harrigan & Hart. The comic operettas of Gilbert & Sullivan (1871-1896) were witty, tuneful and exquisitely produced – leading to new standards of theatrical production. After Gilbert and Sullivan, the theatre in Britain and the United States was re-defined – first by imitation, then by innovation.

During the early 1900s, imports like Franz Lehar’s The Merry Widow (1907) had enormous influence on the Broadway musical, but American composers George M. Cohan and Victor Herbert gave the American musical comedy a distinctive sound and style. Then (1910s) Jerome Kern, Guy Boulton and P.G. Wodehouse took this a step further with the Princess Theatre shows, putting believable people and situations on the musical stage. During the same years, Florenz Ziegfeld introduced his Follies, the ultimate stage revue.

In the 1920s, the American musical comedy gained worldwide influence. Broadway saw the composing debuts of Cole Porter, Rodgers and Hart, the Gershwins and many others. The British contributed several intimate reviews and introduced the multi-talented Noel Coward. Kern and Oscar Hammerstein II wrote the innovative Showboat (1927) the most lasting hit of the 1920s.

The Great Depression did not stop Broadway – in fact, the 1930s saw the lighthearted musical comedy reach its creative zenith. The Gershwin’s Of Thee I Sing (1931) was the first musical ever to win the Pulitzer Prize for Drama. Rodgers & Hart (On Your Toes - 1936) and Cole Porter (Anything Goes – 1934) contributed their share of lasting hit shows and songs.

The 1940s started out with business-as-usual musical comedy, but Rodgers & Hart’s Pal Joey and Weill and Gershwin’s Lady in the Dark opened the way for more realistic musicals. Rodgers and Hammerstein’s Oklahoma (1943) was the first fully integrated musical play, using every song and dance to develop the characters or the plot. After Oklahoma, the musical would never be the same – but composers Irving Berlin (Annie Get Your Gun - 1946) and Cole Porter (Kiss Me Kate – 1947) soon proved themselves ready to adapt to the integrated musical.

During the 1950s, the music of Broadway was the popular music of the western world. Every season brought a fresh crop of classic hit musicals that were eagerly awaited and celebrated by the general public. Great stories, told with memorable songs and dances were the order of the day, resulting in such unforgettable hits as The King and I, My Fair Lady, Gypsy and dozens more. These musicals were shaped by three key elements:

Composers: Rodgers & Hammerstein, Loesser, Bernstein
Directors: George Abbott, Jerome Robbins, Bob Fosse
Female stars: Gwen Verdon, Mary Martin, Ethel Merman

At first, the 1960s were more of the same, with Broadway turning out record setting hits (Hello, Dolly!, Fiddler on the Roof). But as popular musical tastes shifted, the musical was left behind. The rock musical "happening" Hair (1968) was hailed as a landmark, but it ushered in a period of confusion in the musical theatre.

Composer/lyricist Stephen Sondheim and director Hal Prince refocused the genre in the 1970s by introducing concept musicals – shows built around an idea rather than a traditional plot. Company (1970), Follies (1972) and A Little Night Music (1973) succeeded, while rock musicals quickly faded into the background. The concept musical peaked with A Chorus Line (1974), conceived and directed by Michael Bennett. No, No, Nanette (1973) initiated a slew of popular 1970s revivals, but by decade’s end the battle line was drawn between serious new works (Sweeney Todd) and heavily commercialized British mega-musicals (Evita).

The public ruled heavily in favor of the mega-musicals, so the 1980s brought a succession of long-running "Brit hits" to Broadway – Cats, Les Miserables, Phantom of the Opera and Miss Saigon were light on intellectual content and heavy on special effects and marketing.

By the 1990s, new mega-musicals were no longer winning the public, and costs were so high that even long-running hits (Crazy for You, Sunset Boulevard) were unable to turn a profit on Broadway. New stage musicals now required the backing of multi-million dollar corporations to develop and succeed – a trend proven by Disney’s Lion King, and Livent’s Ragtime. Even Rent and Titanic were fostered by smaller, Broadway-based corporate entities.

As the 20th century ended, the musical theatre was in an uncertain state, relying on rehashed numbers (Fosse) and stage versions of old movies (Footloose, Saturday Night Fever), as well as the still-running mega-musicals of the previous decade. But starting in the year 2000, a new resurgence of American musical comedies took Broadway by surprise. The Producers, Urinetown, Thoroughly Modern Millie, Hairspray -- funny, melodic and inventively staged, these hit shows offered new hope for the genre.

What lies ahead in the future? It's hard to say, but there will most assuredly be new musicals. The musical may go places some of its fans will not want to follow, but the form will live on so long as people like a story told with songs.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กรีกโบราณมีบทละคร ด้วยเพลง และ comedies โรมันรวมเพลงและเต้นตามปกติ แต่เพลงของช่วงนี้หายนาน ดังนั้นพวกเขามีอิทธิพลจริงไม่พัฒนาทันสมัยละครเพลงและภาพยนตร์ ยุคกลางมาเดิน minstrels และจริยธรรมดนตรีเล่นแบ่งระยะ โดยคริสตจักร แต่เหล่านี้มีน้อยถ้าอิทธิพลใด ๆ ในการพัฒนาพัฒนาเป็นรูปแบบศิลปะแม้ว่าจะมีสถานบันเทิงหลายเวทีดนตรีใน 1700s การ ไม่มีพวกเขาเรียกว่า "ละคร" งานภาษาอังกฤษถาวรครั้งแรกของรอบระยะเวลานี้ถูกจอห์นเกย์แผดเสียงของโอเปร่า (1728), โอเปร่าบทกวีที่รีเพลงยอดนิยมของวันเนื้อเพลงที่ตรงกับภาพยนตร์ satirical ประชาชนอย่างที่ไม่ดีกว่าขโมยทั่วไป นี้ และอื่น ๆ บทกวีอังกฤษโอเปร่า burlettas และ pantomimes รูปแบบของละครที่นำเสนอลำดับขั้นอเมริกันขวาเป็นเพราะช่วงนั้นเพลงเรารู้มีบางส่วนของรากในฝรั่งเศสและ Operettas ชาญของเพราะจะ งาน satiric ของ Jacques Offenbach (ปารีส) และ comedies โรแมนติกของโยฮันน์สโทรส II (เวียนนา) ถูกพัฒนาครั้งแรกเพื่อให้นานาชาตินิยม Operettas คอนติเนนทัลได้รับอย่างดีในอังกฤษ แต่ผู้ชมมีรูปแบบหลากหลาย looser ศาลาเพลงที่ต้องการในขณะบรอดเวย์ร่วมสมัยดนตรีเอารูปแบบจากเทศกาล จะได้วิญญาณของการ์ตูนจากสถานบันเทิงต่าง ๆ ที่อเมริกายินดีจากที่กลางเพราะเป็นต้นไป ดิบอาหารอเมริกันและแสดง Minstrel สุดให้ไปความสุขบริสุทธิ์ยิ่งของ Vaudeville - และจิตวิญญาณมากของ Burlesqueความสำเร็จของคนดำ (1860) เปิดทางสำหรับการพัฒนาของละครอเมริกันใน 1860s, extravaganzas, pantomimes และ farces ดนตรีของ Harrigan & ฮาร์ท Operettas การ์ตูนของกิลเบิร์ตและซัลลิแวน (1871-1896) มีไหวพริบ tuneful และประณีตผลิต – นำมาตรฐานใหม่ของการผลิตละคร กิลเบิร์ตและซัลลิแวน โรงละครในสหราชอาณาจักรและสหรัฐอเมริกาได้อีกกำหนด – แรก โดยเทียม แล้ว ตามด้วยนวัตกรรมระหว่างภาพกลายต้น นำเข้าเช่น Franz Lehar เดอะเมอร์แม่ม่าย (8 ธันวาคมพ.ศ. 2450) มีอิทธิพลมหาศาลในบรอดเวย์ดนตรี แต่คีตกวีอเมริกัน Cohan ม.จอร์จและเฮอร์เบิร์ตวิคเตอร์ให้ตลกดนตรีอเมริกันเสียงโดดเด่นและสไตล์ แล้ว (1910s) บุญเจอโรม Kern, Boulton ผู้ชาย และ P.G. Wodehouse เอานี้ขั้นตอนต่อไป ด้วยการแสดงละครเจ้าหญิง ทำให้คนเชื่อและสถานการณ์บนเวทีดนตรี ในช่วงปีเดียวกัน Florenz Ziegfeld นำเขา Follies, revue ขั้นสุดยอดในปี 1920 ตลกดนตรีอเมริกันได้รับอิทธิพลทั่วโลก บรอดเวย์เห็นเปิด composing กระเป๋าโคล ร็อดเจอร์สฮาร์ท Gershwins การ และอื่น ๆ อีกมากมาย อังกฤษส่วนรีวิวหลายอย่างใกล้ชิด และนำขลาด Noel เก่งหลาย Kern และ Oscar Hammerstein II เขียนนวัตกรรม Showboat (1927) ตียั่งยืนที่สุดของปี 1920ภาวะซึมเศร้ามากก็ไม่ได้หยุดบรอดเวย์ – ในความเป็นจริง 1930 เห็นตลกดนตรี lighthearted ที่ถึงสุดยอดของความคิดสร้างสรรค์ ของแกร์ชวิน Thee สิงห์ (1931) ผมดนตรีแรกเคยไปชนะรางวัลพูลิตเซอร์สำหรับละคร ร็อดเจอร์สแอนด์ฮาร์ท (บนของเท้า - 1936) และกระเป๋าโคล (อะไรไป – 1934) ส่วนกันของนานตีแสดงและเพลงเริ่มทศวรรษ 1940 โดย มีตลกดนตรีธุรกิจเป็นปกติ แต่โจพาลร็อดเจอร์สและของฮาร์ทและ Weill และแกร์ชวินของผู้หญิงในมืดเปิดทางให้ละครสมจริงมากขึ้น ร็อดเจอร์สและ Hammerstein ของโอคลาโฮมา (1943) เป็นครั้งแรกครบวงจรดนตรีเล่น ใช้ทุกเพลงและเต้นรำเพื่อพัฒนาตัวละครหรือพล็อต หลังจากโอคลาโฮมา ดนตรีจะไม่เหมือนกัน – แต่คีตกวีเออร์วิงเบอร์ลิน (แอนนี่รับของปืน - 1946) และกระเป๋าโคล (จูบฉันเคท – 1947) เร็ว ๆ นี้พิสูจน์ตัวเองพร้อมที่จะปรับให้เข้ากับดนตรีแบบบูรณาการในช่วงทศวรรษ 1950 เพลงของบรอดเวย์เป็นเพลงยอดนิยมของโลกตะวันตก ทุกฤดูกาลนำพืชสดของผู้ชมละครคลาสสิกที่กระหายรอคอย และการเฉลิมฉลอง โดยประชาชนทั่วไป เรื่องราวดี บอกว่า จดจำเพลงและเต้นได้สั่งของวัน เกิดขึ้นในการชมเช่นนี่เป็นเดอะคิง และฉัน มายแฟร์เลดี้ ยิปซี และหลายเพิ่มเติม ละครเหล่านี้มีรูป โดยองค์ประกอบหลักสาม:คีตกวี: ร็อดเจอร์ส และ Hammerstein, Loesser นาร์ดเบิร์นสไตน์ กรรมการ: จอร์จแอ็บ ร็อบ บินส์บุญเจอโรม Bob Fosseหญิงดาว: Gwen Verdon มาร์ติน Mary, Ethel Mermanครั้งแรก 1960 ได้ขึ้นเดียวกัน กับบรอดเวย์เปิดออกบันทึกการเยี่ยมชม (สวัสดี ดอลลี่ในปัจจุบัน!, พู้ทำเล่นบนดาดฟ้า) แต่ เป็นรสนิยมทางดนตรีที่นิยมเปลี่ยน ดนตรีถูกทิ้งไว้ ร็อคดนตรี "เกิดขึ้น" ผม (1968) เป็นคำยกย่องเป็นสัญลักษณ์ แต่มัน ushered ในรอบระยะเวลาของความสับสนในละครเพลงนักประพันธ์/นักแต่งเพลงจาก Stephen Sondheim และกรรมการเจ้า Hal refocused ประเภทในทศวรรษ 1970 โดยการแนะนำแนวคิดพัฒนา – แสดงรอบ ๆ ความคิดแทนที่เป็นแผนโบราณ บริษัท (1970), Follies (1972) และ ดนตรีคืนน้อย (1973) ประสบความสำเร็จ ในขณะที่หินพัฒนาอย่างรวดเร็วค่อย ๆ ลดลงเป็นพื้นหลัง แนวคิดดนตรี peaked A คอรัสบรรทัด (1974), รู้สึก และกำกับ โดย Michael เบนเนต ไม่ ไม่ ฆ่าของ revivals ทศวรรษ 1970 นิยมเริ่มต้นรับเชิญ (1973) แต่ โดยจุดสิ้นสุดของทศวรรษ แนวรบออกระหว่างงานใหม่อย่างจริงจัง (ทอดด์ Sweeney) และหนัก commercialized อังกฤษร็อคพัฒนา (วิต้า)ประชาชนปกครองมากสามารถร็อคละคร ไฟต์นำสืบทอดของรันเป็นเวลานาน "อุโมงค์ชม" บรอดเวย์แมว Les Miserables, Phantom ของอุปรากร และมิสไซง่อนถูกแสงในทางปัญญาเนื้อหา และหนักในลักษณะพิเศษและการตลาดโดยปี 1990 ร็อคละครใหม่ไม่ได้ชนะประชาชน และต้นทุนสูงเพื่อให้ชมได้ลองทำ (บ้าคุณ ซันเซ็ทบูเลอวาร์ด) ไม่สามารถพลิกกำไรเซนทรัล ละครเวทีใหม่ตอนนี้ต้องการขององค์กรหลายล้านดอลลาร์ในการพัฒนา และประสบความ สำเร็จ – แนวโน้มพิสูจน์ทางดิสนีย์ไลออนคิง Ragtime ของ Livent แม้เช่าและไททานิคถูกเด็ก ๆ โดยเล็ก บรอดเวย์โดยบริษัทเอนทิตีเป็นสิ้นสุดศตวรรษ 20 ละครเพลงได้ในสภาวะที่ไม่แน่นอน อาศัยระยะรุ่นและหมายเลข rehashed (Fosse) ของภาพยนตร์ (Footloose ไข้คืนวันเสาร์), และร็อคพัฒนายังคงทำงานของทศวรรษก่อนหน้า แต่เริ่มต้นในปี 2000 รีเซอร์เจนซ์ใหม่ของดนตรีอเมริกัน comedies เอาบรอดเวย์ ด้วยความประหลาดใจ ผู้ผลิต Urinetown สะอาดทันสมัย Millie, Hairspray - ตลก ดนตรี และแบ่งระยะ inventively เหล่านี้ตีแสดงความหวังใหม่สำหรับประเภทการนำเสนอสิ่งที่อยู่ข้างหน้าในอนาคตหรือไม่ มันยากที่จะพูด แต่แน่นอนที่สุดจะมีละครใหม่ ดนตรีจะไปสถานบางส่วนของแฟน ๆ จะไม่อยากทำตาม แต่แบบจะอยู่บนเป็นเรื่องราวบอกกับเพลงคน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชาวกรีกโบราณมีการเล่นเพลงและละครโรมันรวมเพลงและท่าเต้น แต่เพลงของยุคเหล่านี้หายไปนานที่ผ่านมาเพื่อให้พวกเขาไม่ได้มีอิทธิพลที่แท้จริงในการพัฒนาของละครเพลงและภาพยนตร์ที่ทันสมัย ยุคกลางนำดนตรีการเดินทางและการเล่นดนตรีศีลธรรมแสดงโดยคริสตจักร แต่เหล่านี้มีน้อยถ้ามีอิทธิพลใด ๆ เกี่ยวกับการพัฒนาของเพลงเป็นรูปแบบศิลปะ. แม้ว่าจะมีหลายความบันเทิงบนเวทีดนตรีในยุค 1700 ไม่มีของพวกเขาถูกเรียกว่า "ละครเพลง " งานแรกที่ยั่งยืนภาษาอังกฤษในช่วงเวลานี้คือจอห์นเกย์โอเปร่ายาจก (1728) ซึ่งเป็นเพลงโอเปร่าเพลงที่นิยมตั้งค่าในวันนี้เพื่อให้พอดีกับเนื้อเพลงที่หลอกตนนับถือของประชาชนที่จะไม่ดีกว่าโจรที่พบบ่อย นี้และอื่น ๆ ที่โอเปร่าเพลงอังกฤษ burlettas และใบ้ที่เกิดขึ้นส่วนใหญ่ของเพลงที่นำเสนอบนเวทีอเมริกันลงในต้นปี 1800. ดนตรีที่เรารู้ว่ามีบางส่วนของรากในฝรั่งเศสและโอเปเรเทเวียนนาของปี 1800 ผลงานเสียดสีของฌาคส์ออฟเฟนบา (ปารีส) และคอเมดี้โรแมนติกของ Johann Strauss II (เวียนนา) เป็นเพลงแรกที่ได้รับความนิยมในต่างประเทศ โอเปเรเทนตัลได้รับการตอบรับอย่างดีในประเทศอังกฤษ แต่ผู้ชมที่มีที่ต้องการรูปแบบหลากหลายโยกของมิวสิคฮอลล์. ในขณะที่ดนตรีร่วมสมัยบรอดเวย์เอารูปแบบจากละครมันมีจิตวิญญาณของการ์ตูนจากความบันเทิงหลากหลายที่มีความยินดีจากอเมริกาเป็นต้นไปกลางปี ​​1800 . น้ำมันดิบอเมริกันวาไรตี้และนักร้องในที่สุดก็แสดงให้เห็นวิธีที่จะทำให้ความสุขของการกลั่นมากขึ้นสลับฉาก - และจิตวิญญาณนักเลงของตลก. ความสำเร็จของ The Black ง (1860) เปิดทางสำหรับการพัฒนาของละครเพลงอเมริกันในยุค 1860 รวมทั้งกรุง, ใบ้และชวนหัวดนตรี Harrigan & ฮาร์ท โอเปเรเทการ์ตูนของกิลเบิร์ & Sullivan (1871-1896) มีไหวพริบไพเราะและผลิตอย่างประณีต - นำไปสู่มาตรฐานใหม่ของการผลิตละคร หลังจากที่กิลเบิร์และซุลลิแวน, ละครในสหราชอาณาจักรและสหรัฐอเมริกาเป็นอีกครั้งที่กำหนดไว้ -. เป็นครั้งแรกโดยการเลียนแบบแล้วโดยนวัตกรรมในช่วงต้นปี1900 การนำเข้าเช่นเดียวกับฟรานซ์ Lehar ของสุขม่าย (1907) มีอิทธิพลอย่างใหญ่หลวงต่อดนตรีบรอดเวย์ แต่ นักประพันธ์เพลงชาวอเมริกันจอร์จเมตรแฮนวิคเตอร์เฮอร์เบิร์และให้ละครอเมริกันเสียงที่โดดเด่นและมีสไตล์ จากนั้น (1910s) เจอโรมเคอร์น, โบลตันและผู้ชายพีเอาขั้นตอนนี้อีกด้วยการแสดงที่โรงละครเจ้าหญิงวางคนเชื่อและสถานการณ์บนเวทีดนตรี ในช่วงปีเดียวกัน Florenz Ziegfeld แนะนำโง่เขลาของเขาชุดขั้นตอนที่ดีที่สุด. ในปี ค.ศ. 1920, ละครอเมริกันได้รับอิทธิพลทั่วโลก บรอดเวย์เห็นลัทธิเขียนของโคลพอร์เตอร์, ร็อดเจอร์สและฮาร์ท Gershwins และอื่น ๆ อีกมากมาย อังกฤษมีส่วนร่วมอย่างใกล้ชิดหลายความคิดเห็นและนำประสานเสียงมีความสามารถหลายคนขี้ขลาด เคอร์แฮมเมอร์และออสการ์ครั้งที่สองเขียนนวัตกรรมแอ๊ก (1927) ตียาวนานที่สุดของปี ค.ศ. 1920. Great อาการซึมเศร้าไม่ได้หยุดบรอดเวย์ - ในความเป็นจริงช่วงทศวรรษที่ 1930 เห็นละครในเฟซบุ๊คถึงสุดยอดความคิดสร้างสรรค์ เกิร์ชวินของท่านร้องเพลง (1931) เป็นดนตรีครั้งแรกที่เคยชนะรางวัลพูลิตเซอร์สำหรับละคร ร็อดเจอร์สแอนด์ฮาร์ท (นิ้วเท้าของคุณ - 1936) และโคลพอร์เตอร์ (อะไร - 1934) มีส่วนทำให้หุ้นของพวกเขาเป็นเวลานานการแสดงตีและเพลง. 1940 เริ่มต้นจากการที่มีธุรกิจเป็นปกติละคร แต่ร็อดเจอร์สและฮาร์ท Pal โจอี้และ Weill และเลดี้เกิร์ชวินในความมืดเปิดทางให้ละครที่สมจริงมากขึ้น ร็อดเจอร์สและแฮมเมอร์ของโอคลาโฮมา (1943) เป็นครั้งแรกที่เล่นดนตรีแบบครบวงจรโดยใช้ทุกเพลงและการเต้นรำที่จะพัฒนาตัวอักษรหรือพล็อต หลังจากที่โอคลาโฮมา, ดนตรีจะไม่เหมือนเดิม - แต่แต่งเออร์วิงเบอร์ลิน (แอนนี่หยิบปืนของคุณ - 1946) และโคลพอร์เตอร์ (Kiss Me เคท - 1947) เร็ว ๆ นี้ได้รับการพิสูจน์ตัวเองพร้อมที่จะปรับให้เข้ากับดนตรีแบบบูรณาการ. ในช่วงปี 1950 เพลง บรอดเวย์เป็นเพลงยอดนิยมของโลกตะวันตก ทุกฤดูกาลนำพืชใหม่ของเพลงฮิตคลาสสิกที่ได้รับการกระหายที่รอคอยและการเฉลิมฉลองของประชาชนโดยทั่วไป เรื่องราวที่ดีบอกกับเพลงที่น่าจดจำและเต้นรำเป็นคำสั่งของวันส่งผลให้ความนิยมที่น่าจดจำเช่นกษัตริย์และฉันแฟร์เลดี้ยิปซีและอีกหลายสิบ เพลงเหล่านี้เป็นรูปสามองค์ประกอบสำคัญ: ผู้แต่ง: ร็อดเจอร์สและแฮมเมโลซสเตนกรรมการ: จอร์จแอ็บบอทเจอโรมร็อบบินส์บ๊อบฟอซดาวหญิง: เกวนดอนแมรี่มาร์ตินเอเธลเงือกตอนแรกปี1960 มีมากขึ้นจากเดิมที่ กับบรอดเวย์เปิดออกบันทึกการตั้งค่าความนิยม (สวัสดีตุ๊กตา !, ไวโอลินบนหลังคา) แต่เป็นรสนิยมทางดนตรีที่เป็นที่นิยมขยับดนตรีที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง ร็อคดนตรี "เกิดขึ้น" ผม (1968) ได้รับการยกย่องว่าเป็นสถานที่สำคัญ แต่มัน ushered ในช่วงเวลาของความสับสนในละครเพลง. นักแต่งเพลง / นักแต่งเพลงสตีเฟ่น Sondheim และผู้อำนวยการฮัลเจ้าชายเป้าหมายประเภทในปี 1970 โดยการแนะนำเพลงแนวความคิด - การแสดง สร้างขึ้นรอบ ๆ ความคิดมากกว่าการพล็อตแบบดั้งเดิม บริษัท (1970) โง่เขลา (1972) และเล็กน้อยเพลงคืน (1973) ประสบความสำเร็จในขณะที่เพลงร็อคจางหายไปอย่างรวดเร็วในพื้นหลัง ดนตรีที่มีแนวความคิดที่ยอดพร้อมสาย (1974) รู้สึกและกำกับการแสดงโดยไมเคิลเบนเน็ตต์ ไม่มี, ไม่มี, Nanette (1973) เริ่มต้นการฆ่าของการฟื้นฟู 1970 ที่เป็นที่นิยม แต่ในตอนท้ายของทศวรรษแนวรบถูกดึงระหว่างผลงานใหม่ที่ร้ายแรง (Sweeney Todd) และเชิงพาณิชย์อย่างหนักเพลงร็อคอังกฤษ (Evita). ประชาชนปกครองอย่างมากในความโปรดปราน ของล้านเพลงเพื่อให้ปี 1980 นำมาสืบทอดยาวทำงานเป็น "ฮิต Brit" บรอดเวย์ -. แมว, Les Miserables, ผีของตะวันตกและมิสไซง่อนแสงกับเนื้อหาทางปัญญาและหนักในลักษณะพิเศษและการตลาดโดย1990, เพลงร็อคใหม่ไม่ชนะประชาชนและค่าใช้จ่ายที่อยู่ในระดับสูงเพื่อให้ได้ความนิยมยาวทำงาน (บ้าคุณ, Sunset Boulevard) ไม่สามารถที่จะทำกำไรในบรอดเวย์ ละครเพลงเวทีใหม่ในขณะนี้จำเป็นต้องมีการสนับสนุนจาก บริษัท หลายล้านดอลลาร์ในการพัฒนาและประสบความสำเร็จ - แนวโน้มการพิสูจน์โดยดิสนีย์ Lion King และ Livent ของแร็กไทม์ แม้เช่าและไททานิคได้รับการสนับสนุนโดยมีขนาดเล็กบรอดเวย์ที่ใช้หน่วยงานขององค์กร. ในฐานะที่เป็นศตวรรษที่ 20 จบละครเพลงได้ในสภาวะที่มีความไม่แน่นอนอาศัยตัวเลข rehashed (ฟอซ) และรุ่นที่ขั้นตอนของหนังเก่า (Footloose คืนวันเสาร์ไข้) เช่นเดียวกับที่ยังคงทำงานเพลงร็อคของทศวรรษที่ผ่านมา แต่เริ่มต้นในปี 2000 การฟื้นตัวใหม่ของละครเพลงบรอดเวย์ชาวอเมริกันเข้ามาด้วยความประหลาดใจ ผู้ผลิตที่ Urinetown, โมเดิร์นอย่างทั่วถึงมิลลี่, สเปรย์ -. ตลกไพเราะและฉาก inventively เหล่านี้แสดงให้เห็นว่าตีให้ความหวังใหม่สำหรับประเภทที่อยู่ข้างหน้าในอนาคตหรือไม่ มันยากที่จะพูด แต่มีแน่นอนที่สุดจะเป็นเพลงใหม่ ดนตรีอาจจะไปสถานที่บางส่วนของแฟน ๆ ของมันจะไม่ต้องการที่จะทำตาม แต่รูปแบบจะมีชีวิตอยู่บนตราบใดที่คนชอบบอกเล่าเรื่องราวด้วยเพลง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ชาวกรีกโบราณได้เล่นกับเพลงและตลก โรมัน รวมถึงเพลงและการปฏิบัติเต้นรำ แต่เพลงของยุคสมัยนี้หายไปนาน ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีอิทธิพลต่อการพัฒนาของโรงละครที่ทันสมัยและภาพยนตร์ ยุคกลางพาเดินทางนักดนตรีและจริยธรรม ดนตรีเล่นฉากโดยโบสถ์แต่เหล่านี้มีน้อยมากถ้ามีมีอิทธิพลต่อพัฒนาการของดนตรีเป็นรูปแบบศิลปะ

มีบันเทิงเวทีดนตรีมากมายใน 1700s , ไม่มีพวกเขาถูกเรียกว่า " เพลง " ก่อนถึงภาษาอังกฤษ งานนี้มีระยะเวลาจอห์นเกย์ของขอทาน โอเปร่า ( 127 )เพลงโอเปร่าที่ตั้งค่านิยมเพลงของวันกับเนื้อเพลงที่พอดีกับล้อเสียดสีของประชาชนที่ไม่น่านับถือกว่าโจรทั่วไป นี้ และอุปรากรเพลงอังกฤษและ อื่น ๆ , burlettas pantomimes ที่เกิดขึ้นส่วนใหญ่ของเพลงที่เสนอบนเวทีอเมริกันเข้าไปในต้นศตวรรษที่ 18 .

ดนตรีที่เรารู้ว่ามันมีบางส่วนของรากในละครเพลงภาษาฝรั่งเศสและเวียนนาของ 18 . ผลงานซึ่งชอบถากถางของฟรีบีเอสดี ( ปารีส ) และโรแมนติกของเกมบอยแอ็ดวานซ์ ( เวียนนา ) เป็นเพลงแรกเพื่อให้บรรลุความนิยมระหว่างประเทศ คอนติเนนละครเพลงได้รับดีในอังกฤษ แต่ผู้ชมก็ชอบหลากหลายรูปแบบของหอหลวม

โหลดเพลงในขณะที่ดนตรีบรอดเวย์ร่วมสมัยเอารูปแบบจากละครเพลง มันมีจิตวิญญาณของการ์ตูนจากหลากหลายความบันเทิงที่ยินดีอเมริกาจากกลาง - 1800 เป็นต้นไป ดิบอเมริกันหลากหลาย และในที่สุดนักร้องแสดงให้วิธีการกลั่นเพิ่มเติมความสุขของเพลง . . . และวิญญาณนักเลงของ Burlesque .

ความสำเร็จของข้อพับดำ ( 1860 ) เปิดทางสำหรับการพัฒนาของเพลงอเมริกันในยุค 1860 รวมถึงราง pantomimes , และดนตรี farces ของฮาร์ริแกน&ฮาร์ท ที่ละครเพลงการ์ตูนของกิลเบิร์ต&ซัลลิแวน ( 1871-1896 ) มีไหวพริบ และผลิตอย่างประณีตและมีท่วงทำนองที่นำไปสู่มาตรฐานใหม่ของการผลิตละคร . หลังจาก กิลเบิร์ต กับ ซัลลิแวนโรงละครในอังกฤษและสหรัฐอเมริกาได้อีกครั้ง ( ครั้งแรกโดยกำหนดดังกล่าวแล้ว โดยนวัตกรรม .

ระหว่างต้นตอนำเข้า เช่น ฟร้านซ์ เลฮาร์มันม่ายเมอร์รี่ ( 1907 ) มีอำนาจมหาศาลในละครเพลงบรอดเวย์ แต่คีตกวีชาวอเมริกันจอร์จเมตรแฮนและวิคเตอร์เฮอร์เบิร์ตให้ตลกดนตรีและเสียงที่โดดเด่น สไตล์ แล้ว ( 1890 ) เจอโรมเคิร์น ผู้ชาย ใน โบลตัน และเก็บเอาขั้นตอนต่อไปกับเจ้าหญิงโรงละครแสดงการเชื่อคนและสถานการณ์บนเวทีดนตรี ในช่วงปีเดียวกัน ฟล รนซ์ซิกเฟลด์แนะนำสิ่งก่อสร้างตกแต่งของเขา เวทีสุดยอดรีวิว

ในช่วงปี ค.ศ. 1920 , ตลกชาวอเมริกันได้รับอิทธิพลทั่วโลก บรอดเวย์เห็นเขียนลัทธิของโคลพอร์เตอร์ ร็อดเจอร์ส และ ฮาร์ท , เกิร์ชวินและอีกมากมายอังกฤษสนับสนุนความคิดเห็นที่ใกล้ชิดและมีความสามารถหลายหลายให้โนเอลขี้ขลาด เคิร์น ออสการ์ แฮมเมอร์สไตน์ที่ 2 เขียนท่าเปิดตัวนวัตกรรม ( 1927 ) ตีที่ยาวนานที่สุดของปี ค.ศ. 1920 .

Great อาการซึมเศร้าไม่ได้หยุดบรอดเวย์–ในความเป็นจริง 1930 เห็นตลกเบาสมองเข้าถึงดนตรีสุดยอดสร้างสรรค์ของส่วนของเกิร์ชวินท่านร้องเพลง ( 1931 ) เป็นละครเพลงครั้งแรกที่เคยที่จะชนะรางวัลพูลิตเซอร์สำหรับละคร Rodgers &ฮาร์ท ( บนเท้าของคุณ - 1936 ) และโคลพอร์เตอร์ ( อะไร– 1934 ) ได้รวบรวมหุ้นถึงตีแสดงและเพลง

ยุค 40 เริ่มออกกับธุรกิจเป็นภาพยนตร์เพลงที่ปกติแต่ ร็อดเจอร์ส&ฮาร์ท Pal Joey และ Weill เกิร์ชวินและสุภาพสตรีในที่มืดเปิดทางให้ละครสมจริงมากขึ้น และ Rodgers กลายเป็นของโอคลาโฮมา ( 1943 ) เป็นครั้งแรกอย่างบูรณาการดนตรีเล่นโดยใช้ทุกเพลงและเต้นเพื่อพัฒนาตัวละคร หรือเนื้อเรื่อง หลังจากโอคลาโฮมาดนตรีจะไม่เหมือนเดิม แต่ผู้แต่ง–เออร์วิงเบอร์ลิน ( แอนนี่รับปืนของคุณ - 2489 ) และโคล พอร์เตอร์ ( จูบฉันเคท– 1947 ) เร็วๆ นี้ พิสูจน์ ตัวเองพร้อมที่จะปรับให้เข้ากับการผสมผสานดนตรี

ในช่วงยุค 50 , เพลงบรอดเวย์เป็นเพลงยอดนิยมของโลกตะวันตกทุกรุ่นซื้อผลผลิตสดของคลาสสิกตีเพลงที่รอคอยกระหายและฉลอง โดยสาธารณะทั่วไป เรื่องราวมากบอกกับเพลงที่น่าจดจำและเต้นเป็นคำสั่งของวัน ส่งผลให้ เช่น ที่ฮิตเป็นกษัตริย์และฉัน ผู้หญิงของฉัน , ยิปซีและนับสิบมากขึ้น เพลงเหล่านี้มีรูปสามองค์ประกอบหลัก : ผู้แต่ง

: ร็อดเจอร์ส& loesser แฮมเมอร์สไตน์ , ,บริษัทเบิร์นสไตน์
: จอร์จแอ็บบอท เจอโรมร็อบบินส์ บ๊อบฟอซ
ดารา : พวกแวร์ดอน แมรี่ มาร์ติน เอเธลเงือก

ตอนแรก 1960 ถูกเพิ่มเติมของเดียวกันกับบรอดเวย์กลายเป็นบันทึกการตั้งค่าความนิยม ( สวัสดีตุ๊กตา ! บนหลังคา , ) แต่ที่นิยมดนตรีรสนิยมเปลี่ยน ดนตรีถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง ดนตรีร็อค " ขึ้น " ผม ( 1968 ) ถูกยกย่องว่าเป็นสถานที่สําคัญแต่มัน ushered ในยุคของความสับสนในโรงละครดนตรี

นักแต่งเพลง / นักแต่งเพลง สตีเฟน ซอนด์ไฮม์ และผู้กำกับ ฮาล เจ้าชาย refocused ประเภทในปี 1970 โดยการแนะนำแนวคิดและแสดงละครเพลงสร้างขึ้นรอบ ๆ มีความคิด มากกว่า แบบ แปลง บริษัท ( 1970 ) , Follies ( 1972 ) และเพลงกลางคืนนิดหน่อย ( 1973 ) ประสบความสำเร็จ ในขณะที่เพลงร็อคเร็วจางลงในพื้นหลังแนวคิดทางดนตรีสูงสุดเป็นนักร้องประสานเสียง ( 2517 ) , รู้สึกและกำกับโดยไมเคิลเบนเน็ตต์ ไม่ ไม่ nanette ( 1973 ) ริเริ่มการฆ่าของสถาปัตยกรรมฟื้นฟูกอธิค 1970 ที่เป็นที่นิยม แต่สิบปีให้หลัง แนวต่อสู้ที่วาดระหว่างการทำงานใหม่ร้ายแรง ( Sweeney Todd ) และหนักเชิงพาณิชย์ละครเพลงร็อคอังกฤษ ( ต้า ) .

ประชาชนปกครองอย่างมากในความโปรดปรานของละครเพลงร็อคดังนั้น คนที่เอาบัลลังก์ของปัญหา " บริทฮิต " บรอดเวย์–แมว , Les Miserables Phantom ของ Opera และ Miss Saigon เป็นแสงในเนื้อหาทางปัญญาและหนักในลักษณะพิเศษและการตลาด

โดย 1990 , ละครเพลงร็อคใหม่ไม่ชนะประชาชน และค่าใช้จ่ายก็สูงดังนั้นแม้ปัญหาฮิต ( บ้าสำหรับคุณSunset Boulevard ) ไม่สามารถที่จะเปิดกำไรในบรอดเวย์ ละครเพลงเวทีใหม่ตอนนี้ต้องสนับสนุนของหลายล้านดอลลาร์ บริษัท พัฒนาและประสบความสำเร็จ–แนวโน้มได้รับการพิสูจน์โดยดิสนีย์ ไลอ้อน คิง และ livent เป็นแจ๊ซ แม้แต่เช่าและไททานิคถูกพัฒนาลง บรอดเวย์ โดยองค์กรธุรกิจ .

เป็นศตวรรษที่ 20 สิ้นสุดลง โรงละครดนตรีอยู่ในสถานะที่ไม่แน่นอนอาศัย rehashed ตัวเลข ( ผีเสื้อ ) และเวทีรุ่นหนังเก่า ( ชอบท่องเที่ยว , Saturday Night Fever ) รวมทั้งยังวิ่งร็อคเพลงของทศวรรษก่อนหน้านี้ แต่เริ่มต้นในปี 2000 , การฟื้นตัวใหม่ของหนังตลกชาวอเมริกันเอาบรอดเวย์โดยแปลกใจ ผู้ผลิต , urinetown สะอาดทันสมัยมิลลี่ , สเปรย์ -- ตลกไพเราะป่าไผ่และจัดท่าเหล่านี้ตีแสดงให้ความหวังใหม่สำหรับประเภท

อะไรจะเกิดขึ้นต่อไปในอนาคต มันก็พูดยากนะ แต่จะมากที่สุดแน่นอนเป็นละครเพลงใหม่ ดนตรีอาจไปบางสถานที่ที่แฟนๆ จะไม่ทำตาม แต่รูปแบบจะอาศัยอยู่บนตราบเท่าที่คนต้องการบอกเรื่องราวกับเพลง