Worldwide, there are six recognized

Worldwide, there are six recognized races of FOV, numbered in order of their discovery. The term “race” used to distinguish these genotypes does not imply a correlation in host gene resistance in the classical use of the term, but the designation of certain genotypes by race has been maintained by the cotton industry. Although eight races were initially identified, molecular classification has eliminated redundancy between races 4 and 7 and races 3 and 5 (Chen et al., 1985, Ibrahim, 1966 and Nirenberg et al., 1994).

Fusarium wilt of cotton was first described in 1892 in the southern United States (Atkinson, 1892). The earliest described genotype, race 1, was characterized in the United States in 1958 (Armstrong and Armstrong, 1958) and has worldwide distribution. Race 1 is distinguished from race 2 by DNA sequence analysis (O'Donnell et al., 2009) as well as by pathogenicity on plants other than cotton, including okra (Armstrong and Armstrong, 1958 and Elliot, 1923). These two genotypes are particularly devastating on cotton when the root knot nematode, Meloidogyne incognita, is also present ( Garber et al., 1979). In the absence of nematodes, these races cause mild disease ( Jorgenson et al., 1978). Genotypes in the race 3 lineage were initially reported on Pima cultivars in Egypt ( Fahmy, 1927). Current distribution of these genotypes includes Egypt, Sudan, Israel, Uzbekistan, China and the United States (A. Cianchetta, unpublished data; Dishon and Nevo, 1970, Fahmy, 1927, Hillocks, 1992 and Kim et al., 2005). Race 4, which is particularly virulent on certain cotton cultivars, was first reported in India in 1960 ( Armstrong and Armstrong, 1960), and was later detected in California in 2001 ( Kim et al., 2005). Unlike other races of FOV, this genotype causes economic losses independent of nematode pressure on both Pima and Upland cultivars ( Ulloa et al., 2006). Race 5 was described in Sudan in 1966 ( Ibrahim, 1966) but was later found to be the same as the previously described race 3 ( Nirenberg et al., 1994). Race 6, which was first reported in Brazil in 1978, is genetically similar to races 1 and 2 but is distinct in its pathogenicity on certain cotton cultivars as well as okra ( Armstrong and Armstrong, 1978). Isolates of this genotype were also reported in Paraguay in 1980 ( Armstrong and Armstrong, 1980). Races 7 and 8 were initially described in China in 1985 ( Chen et al., 1985) but race 7 was later found to be the same as race 4. The appearance of Fusarium wilt of cotton in Australia in 1993 ( Kochman, 1995) led to the identification of several genotypes distinct from other known genotypes of FOV ( Davis et al., 1996, Kim et al., 2005 and Wang et al., 2010). Several isolates recovered from symptomatic cotton plants in Darling Downs of Queensland were similar to FOV race 6 and pathogenic on both Pima and Upland cultivars. However, esculin hydrolysis tests did not match these isolates with any known race. A wider survey of 856 isolates of FOV indicated distinct morphological and genetic differences from FOV races 1, 2, 3, 4, 6 and 8 ( Wang et al., 2010). Further analysis indicated two closely related vegetative compatibility groups, suggesting a local origin of these isolates in response to wide-scale planting of highly susceptible cotton cultivars ( Davis et al., 1996).

In addition to these six nominal races of FOV and the Australian isolates, four genotypes from the southeastern United States are highly virulent on some commercial cotton cultivars (Holmes et al., 2009). Designated LA108, LA110, LA112 and LA127/140, these genotypes have unique partial translation elongation factor (EF-1α) sequences (Holmes et al., 2009). LA108 and LA110 are particularly aggressive on Upland varieties and the occurrence of these genotypes is not rare (Holmes et al., 2009). In general, the nominal races and genotypes of FOV can be distinguished from each other by sequence analysis, restriction fragment length polymorphisms of the intergenic spacer region, mating type, vegetative compatibility (Abo et al., 2005 and Skovgaard et al., 2001) and pathogenicity tests on cotton.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทั่วโลก มีแข่งขัน 6 รู้จักของ FOV กำหนดหมายเลขลำดับของการค้นพบของพวกเขา คำว่า "แข่งขัน" ใช้ในการศึกษาจีโนไทป์เหล่านี้แยกได้เป็นความสัมพันธ์ในโฮสต์ยีนความต้านทานในการใช้คำว่าคลาสสิก แต่มีการรักษาตำแหน่งของบางอย่างโดยการแข่งขัน โดยอุตสาหกรรมฝ้าย แม้ว่าการแข่งขัน 8 เริ่มระบุ โมเลกุลประเภทตัดความซ้ำซ้อนระหว่างแข่งขัน 4 และ 7 และแข่งขัน 3 และ 5 (Chen et al., 1985 อิบรอฮีม 1966 และ Nirenberg et al., 1994)ก่อนเหี่ยว fusarium ฝ้ายถูกอธิบายในค.ศ. 1892 ในประเทศสหรัฐอเมริกา (อันดับ ค.ศ. 1892) เร็วที่สุดอธิบายลักษณะทางพันธุกรรม แข่ง 1 ลักษณะในสหรัฐอเมริกาใน 1958 (อาร์มสตรองและอาร์มสตรอง 1958) และมีจำหน่ายทั่วโลก แข่งขัน 1 จะแตกต่างจากการแข่งขัน 2 โดยการวิเคราะห์ลำดับดีเอ็นเอ (O'Donnell et al., 2009) เป็น pathogenicity ในพืชนอกจากฝ้าย รวมทั้งกระเจี๊ยบเขียว (อาร์มสตรอง และอาร์มสต รอง 1958 และเอลเลีย ต 1923) ศึกษาจีโนไทป์สองเหล่านี้ถูกทำลายล้างโดยเฉพาะอย่างยิ่งบนฝ้ายเมื่อรากปมนีมาโทดา Meloidogyne incognita ยัง มี (Garber et al., 1979) ในการขาดงานของ nematodes แข่งขันเหล่านี้ทำให้เกิดโรคไม่รุนแรง (Jorgenson et al., 1978) เริ่มมีรายงานศึกษาจีโนไทป์ในลินเนจแข่งขัน 3 ในพันธุ์ Pima อียิปต์ (Fahmy, 1927) ปัจจุบันการกระจายของเหล่านี้รวมถึงอียิปต์ ซูดาน อิสราเอล อุซเบกิสถาน จีน และสหรัฐอเมริกา (A. Cianchetta ข้อมูลประกาศ Dishon และ Nevo, 1970, Fahmy, 1927, Hillocks, 1992 และ Kim et al., 2005) แข่งขัน 4 ซึ่งเป็น virulent โดยเฉพาะอย่างยิ่งในบางพันธุ์ฝ้าย มีรายงานครั้งแรกในอินเดียใน 1960 (อาร์มสตรองและอาร์มสตรอง 1960), และภายหลังพบในรัฐแคลิฟอร์เนียในปีค.ศ. 2001 (Kim et al., 2005) ซึ่งแตกต่างจากชาติอื่น ๆ ของ FOV ลักษณะทางพันธุกรรมนี้ทำให้สูญเสียทางเศรษฐกิจขึ้นอยู่กับความดันนีมาโทดาในพันธุ์ Pima และค่อย (Ulloa และ al., 2006) แข่งขัน 5 อธิบายในซูดานใน 1966 (อิบรอฮีม 1966) ได้พบในภายหลังจะเหมือนกับการแข่งขัน 3 (Nirenberg et al., 1994) อธิบายไว้ก่อนหน้านี้ แข่งขัน 6 ซึ่งเป็นครั้งแรกรายงานในบราซิลในปี 1978 แปลงพันธุกรรมเหมือนกับเชื้อชาติ 1 และ 2 แต่จะแตกต่างในความ pathogenicity ในบางพันธุ์ฝ้ายรวมทั้งกระเจี๊ยบเขียว (อาร์มสตรองและอาร์มสตรอง 1978) แยกของลักษณะทางพันธุกรรมนี้ยังมีรายงานในประเทศปารากวัยในปี 1980 (อาร์มสตรองและอาร์มสตรอง 1980) แข่งขัน 7 และ 8 ได้อธิบายครั้งแรกในประเทศจีนในปี 1985 (Chen et al., 1985) แต่ภายหลังพบการแข่งขัน 7 จะเหมือนกับการแข่งขัน 4 ลักษณะที่ปรากฏของ Fusarium เหี่ยวของฝ้ายในออสเตรเลียในปี 1993 (Kochman, 1995) นำไปสู่การระบุหลายศึกษาจีโนไทป์ที่แตกต่างจากการศึกษาจีโนไทป์อื่นรู้จักของ FOV (Davis et al., 1996, Kim et al., 2005 และวัง et al., 2010) แยกหลายกู้จากพืชฝ้ายอาการลงของรัฐควีนส์แลนด์ลิ้งได้คล้ายกับ FOV แข่งขัน 6 และอุบัติบนพันธุ์ Pima และค่อย อย่างไรก็ตาม esculin ไฮโตรไลซ์ทดสอบไม่ตรงเหล่านี้แยกกับการแข่งขันรู้จักกัน กว้างการสำรวจแยก FOV 856 ระบุหมดสัณฐาน และทางพันธุกรรมต่างจาก FOV แข่ง 1, 2, 3, 4, 6 และ 8 (Wang et al., 2010) วิเคราะห์เพิ่มเติมระบุทั้งสองสัมพันธ์กันผักเรื้อรังกลุ่ม แนะนำแหล่งกำเนิดท้องถิ่นเหล่านี้แยกการปลูกทั้งมาตราส่วนของพันธุ์สูงไวต่อฝ้าย (Davis et al., 1996)นอกจากแข่งขันระบุเหล่านี้หก FOV และแยกออสเตรเลีย การศึกษาจีโนไทป์สี่จากสหรัฐอเมริกาตะวันออกเฉียงใต้เป็น virulent สูงในบางพันธุ์ฝ้ายค้า (โฮลมส์ et al., 2009) กำหนด LA108, LA110, LA112 และ LA127/140 ศึกษาจีโนไทป์เหล่านี้มีบางส่วนแปลเฉพาะ elongation ปัจจัย (EF-1α) ลำดับ (โฮลมส์ et al., 2009) LA108 และ LA110 จะก้าวร้าวโดยเฉพาะอย่างยิ่งบนค่อยพันธุ์ และการเกิดขึ้นของเหล่านี้ไม่ได้หายาก (โฮลมส์ et al., 2009) ทั่วไป แข่งขันระบุการศึกษาจีโนไทป์ของ FOV สามารถแตกต่างกัน โดยวิเคราะห์ polymorphisms ยาวส่วนข้อจำกัดของภูมิภาคเป็นตัวเว้นวรรค intergenic ชนิด ผักเรื้อรังกัน (Abo et al., 2005 และ Skovgaard และ al., 2001) การผสมพันธุ์ และทดสอบ pathogenicity ฝ้ายได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทั่วโลกมีการแข่งขันที่หกได้รับการยอมรับของ FOV หมายเลขลำดับของการค้นพบของพวกเขา คำว่า "การแข่งขัน" ใช้เพื่อแยกยีนเหล่านี้ไม่ได้หมายความถึงความสัมพันธ์ในการต่อต้านโฮสต์ของยีนในการใช้งานคลาสสิกของระยะ แต่การกำหนดของยีนบางอย่างโดยการแข่งขันได้รับการรักษาโดยอุตสาหกรรมผ้าฝ้าย แม้ว่าแปดเชื้อชาติที่ถูกระบุในตอนแรกจำแนกโมเลกุลได้ขจัดความซ้ำซ้อนระหว่างเชื้อชาติที่ 4 และ 7 และการแข่งขัน 3 และ 5 (Chen et al., 1985, อิบราฮิมปี 1966 และ Nirenberg et al., 1994). Fusarium เหี่ยวจากผ้าฝ้ายเป็นครั้งแรกใน 1892 ในภาคใต้ของสหรัฐอเมริกา (แอตกินสัน, 1892) จีโนไทป์เร็วที่สุดเท่าที่อธิบายการแข่งขัน 1 ก็มีลักษณะในประเทศสหรัฐอเมริกาในปี 1958 (อาร์มสตรองและอาร์มสตรอง, 1958) และมีการกระจายไปทั่วโลก การแข่งขัน 1 มีความโดดเด่นจากการแข่งขัน 2 โดยการวิเคราะห์ลำดับดีเอ็นเอ (ดอนเนลล์ et al., 2009) เช่นเดียวกับโรคในพืชอื่น ๆ กว่าผ้าฝ้ายรวมทั้งกระเจี๊ยบเขียว (อาร์มสตรองและอาร์มสตรอง, ปี 1958 และเอลเลียต, 1923) ทั้งสองสายพันธุ์โดยเฉพาะอย่างยิ่งทำลายล้างบนผ้าฝ้ายเมื่อไส้เดือนฝอยรากปม, Meloidogyne incognita ยังเป็นปัจจุบัน (การ์เบอร์ et al., 1979) ในกรณีที่ไม่มีไส้เดือนฝอย, การแข่งขันเหล่านี้ก่อให้เกิดโรคที่ไม่รุนแรง (Jorgenson et al., 1978) ยีนในการแข่งขัน 3 เชื้อสายที่ได้รับรายงานครั้งแรกในสายพันธุ์ Pima ในอียิปต์ (Fahmy 1927) จำหน่ายในปัจจุบันของยีนเหล่านี้รวมถึงอียิปต์, ซูดาน, อิสราเอล, อุซเบกิ, ประเทศจีนและสหรัฐอเมริกา (A. CIANCHETTA ข้อมูลที่ไม่ถูกเผยแพร่. โชนและ Nevo 1970 Fahmy 1927 ปิดกั้น 1992 และคิมและคณะ, 2005) การแข่งขัน 4 ซึ่งเป็นความรุนแรงโดยเฉพาะอย่างยิ่งในสายพันธุ์ฝ้ายบางอย่างได้รับการรายงานครั้งแรกในประเทศอินเดียในปี 1960 (อาร์มสตรองและอาร์มสตรอง, 1960) และต่อมาได้รับการตรวจพบในรัฐแคลิฟอร์เนียในปี 2001 (Kim et al., 2005) ซึ่งแตกต่างจากการแข่งขันอื่น ๆ ของ FOV, ยีนนี้ทำให้เกิดความเสียหายทางเศรษฐกิจที่เป็นอิสระของความดันไส้เดือนฝอยทั้ง Pima และสายพันธุ์บนพื้นที่สูง (Ulloa et al., 2006) การแข่งขัน 5 ได้อธิบายไว้ในซูดานในปี 1966 (อิบราฮิม, 1966) แต่ก็พบว่าหลังจากนั้นจะเป็นเช่นเดียวกับการแข่งขันที่อธิบายไว้ก่อนหน้า 3 (Nirenberg et al., 1994) การแข่งขัน 6 ซึ่งได้รับการรายงานครั้งแรกในประเทศบราซิลในปี 1978 เป็นพันธุกรรมคล้ายกับการแข่งขันที่ 1 และ 2 แต่แตกต่างกันในการทำให้เกิดโรคที่มีต่อพันธุ์ฝ้ายบางอย่างเช่นเดียวกับกระเจี๊ยบเขียว (อาร์มสตรองและอาร์มสตรอง, 1978) สายพันธุ์ของยีนที่ได้รับรายงานในปารากวัยในปี 1980 นี้ยัง (อาร์มสตรองและอาร์มสตรอง, 1980) แข่ง 7 และ 8 ถูกอธิบายครั้งแรกในประเทศจีนในปี 1985 (Chen et al., 1985) แต่การแข่งขัน 7 ต่อมาก็พบเป็นเช่นเดียวกับการแข่งขัน 4. การปรากฏตัวของเชื้อรา Fusarium เหี่ยวจากผ้าฝ้ายในประเทศออสเตรเลียในปี 1993 (Kochman, 1995) นำ การระบุหลายสายพันธุ์ที่แตกต่างจากสายพันธุ์อื่น ๆ ที่รู้จักของ FOV (เดวิส et al., 1996 คิม et al., 2005 และวัง et al., 2010) หลายสายพันธุ์หายจากพืชฝ้ายที่มีอาการในดาร์ลิ่งดาวของรัฐควีนส์แลนด์มีความคล้ายคลึงกับการแข่งขัน FOV ที่ 6 และที่ทำให้เกิดโรคทั้ง Pima และสายพันธุ์บนพื้นที่สูง อย่างไรก็ตาม esculin การทดสอบการย่อยสลายไม่ตรงกับสายพันธุ์เหล่านี้กับการแข่งขันใด ๆ สำรวจกว้างของ 856 ไอโซเลท FOV ระบุความแตกต่างที่แตกต่างกันทางสัณฐานวิทยาและพันธุกรรมจากเผ่าพันธุ์ FOV 1, 2, 3, 4, 6 และ 8 (Wang et al., 2010) การวิเคราะห์เพิ่มเติมชี้ให้เห็นการทำงานร่วมกันทั้งสองกลุ่มพืชเกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดบอกถิ่นกำเนิดของเชื้อเหล่านี้ในการตอบสนองต่อการปลูกกว้างขนาดของสายพันธุ์ฝ้ายอ่อนไหวสูง (เดวิส et al., 1996). นอกจากนี้หกการแข่งขันเล็กน้อยจาก FOV และออสเตรเลีย แยกสี่สายพันธุ์จากทิศตะวันออกเฉียงใต้ประเทศสหรัฐอเมริกามีความรุนแรงสูงในบางสายพันธุ์ฝ้ายเชิงพาณิชย์ (โฮล์มส์ et al., 2009) กำหนด LA108, LA110, LA112 และ LA127 / 140, ยีนเหล่านี้มีปัจจัยการยืดตัวแปลที่ไม่ซ้ำกันบางส่วน (EF-1α) ลำดับ (โฮล์มส์ et al., 2009) LA108 และ LA110 โดยเฉพาะอย่างยิ่งก้าวร้าวพันธุ์บนพื้นที่สูงและการเกิดขึ้นของยีนเหล่านี้ไม่ได้หายาก (โฮล์มส์ et al., 2009) โดยทั่วไปแล้วการแข่งขันน้อยและยีนของ FOV สามารถจะแตกต่างจากคนอื่น ๆ โดยการวิเคราะห์ลำดับความยาวส่วนข้อ จำกัด ความหลากหลายของภูมิภาค spacer intergenic ชนิดผสมพันธุ์ความเข้ากันได้ของพืช (ป่า et al., 2005 และ Skovgaard et al., 2001) และการทดสอบการเกิดโรคบนผ้าฝ้าย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทั่วโลกมีหกของการแข่ง Fov , หมายเลขลำดับในการค้นพบของพวกเขา คำว่า " เชื้อชาติ " ใช้ในการแยกชนิดเหล่านี้ไม่ได้หมายความถึงความสัมพันธ์ในยีนต้านทานเจ้าภาพในการใช้คลาสสิกของเทอม แต่ชื่อของบางชนิดของเชื้อชาติที่ได้รับการรักษาโดยอุตสาหกรรมฝ้าย ถึงแม้ว่าแปดเชื้อชาติครั้งแรกถูกระบุการจำแนกโมเลกุลได้กำจัดความซ้ำซ้อนระหว่างเชื้อชาติและเผ่าพันธุ์ 3 4 และ 7 และ 5 ( Chen et al . , 1985 , อิบราฮิม ค และ นิเรนเบิร์ก et al . , 1994 ) .

Fusarium เหี่ยวของฝ้ายถูกรายงานครั้งแรกใน 1892 ในภาคใต้ของสหรัฐอเมริกา ( Atkinson , 1892 ) แรกอธิบายกับการแข่งขันที่ 1 ศึกษาในสหรัฐอเมริกาในปี 1958 ( อาร์มสตรองและอาร์มสตรอง1958 ) และมีการกระจายทั่วโลก การแข่งขันจะแตกต่างจากการแข่งขัน 2 โดยการวิเคราะห์ลำดับเบสดีเอ็นเอ ( ดอนเนลล์ et al . , 2009 ) เช่นเดียวกับการพืชอื่น กว่าฝ้าย รวมทั้งกระเจี๊ยบ ( อาร์มสตรองและอาร์มสตรอง , ปี 1958 และ เอลเลียต , 1923 ) เหล่านี้สองชนิดคือแรงโดยเฉพาะอย่างยิ่งในฝ้าย เมื่อรากปมไส้เดือนฝอยชนิด , incognita ยังเป็นปัจจุบัน ( การ์เบอร์ et al . , 1979 )ในการขาดของไส้เดือนฝอย เชื้อชาติเหล่านี้ก่อให้เกิดโรคไม่รุนแรง ( จอร์จินสัน et al . , 1978 ) พันธุ์ในการแข่งขัน 3 สายเลือดถูกรายงานครั้งแรกในพิม่าพันธุ์ในอียิปต์ ( fahmy 1927 ) การแจกแจงกระแสของพันธุ์เหล่านี้รวมถึง อียิปต์ , ซูดาน , อิสราเอล , อุซเบกิสถาน , จีน และสหรัฐอเมริกา ( A . cianchetta เผยแพร่ข้อมูล และ nevo , ทุจริต , 1970 , fahmy 1927 , เนินเขา , 1992 และ Kim et al . ,2005 ) การแข่งขันที่ 4 ซึ่งเป็นโดยเฉพาะอย่างยิ่งรุนแรงในบางพันธุ์ฝ้ายถูกรายงานครั้งแรกในอินเดียในปี 1960 ( อาร์มสตรองและอาร์มสตรอง , 1960 ) และภายหลังถูกตรวจพบในแคลิฟอร์เนียในปี 2001 ( Kim et al . , 2005 ) ซึ่งแตกต่างจากชาติอื่น ๆ ของ Fov โตเกิดการสูญเสียทางเศรษฐกิจที่เป็นอิสระของไส้เดือนฝอยทั้งความดันและพิม่าไร่พันธุ์ ( าเ ลโลอา et al . , 2006 )การแข่งขัน 5 ถูกอธิบายในซูดานในปี 1966 ( Ibrahim , 1966 ) แต่ภายหลังพบว่าเป็นเช่นเดียวกับที่อธิบายไว้ก่อนหน้านี้การแข่งขัน 3 ( นิเรนเบิร์ก et al . , 1994 ) แข่ง 6 ซึ่งถูกรายงานครั้งแรกในประเทศบราซิลในปี 1978 เป็นพันธุกรรมคล้ายกับการแข่งขัน 1 และ 2 แต่แตกต่างกันในก้ำบนฝ้ายบางพันธุ์รวมทั้งกระเจี๊ยบ ( อาร์มสตรองและอาร์มสตรอง , 1978 )เชื้อพันธุกรรมนี้ยังรายงานในปารากวัยในปี 1980 ( อาร์มสตรองและอาร์มสตรอง , 1980 ) การแข่งขันที่ 7 และ 8 เป็นครั้งแรกที่อธิบายไว้ในประเทศจีนในปี 1985 ( Chen et al . , 1985 ) แต่การแข่ง 7 ถูกพบในภายหลังจะเหมือนกับการแข่งขัน 4 ลักษณะของ Fusarium เหี่ยวของฝ้ายในออสเตรเลีย ( kochman ในปี 1993 ,1995 ) นำไปสู่การหลายพันธุ์ที่แตกต่างจากอื่น ๆที่รู้จักพันธุ์ Fov ( Davis et al . , 1996 , Kim et al . , 2005 และ Wang et al . , 2010 ) หลายสายพันธุ์พืชฝ้ายหายจากอาการในที่รักดาวน์ของรัฐควีนส์แลนด์มีความคล้ายคลึงกับ Fov แข่ง 6 ใบและทั้งพิม่า 2 ไร่ . อย่างไรก็ตามการทดสอบการย่อยสลาย esculin ไม่ตรงกับจำนวนใด ๆที่รู้จักกันกับการแข่งขัน สำรวจกว้างแล้ว พบว่า ลักษณะทางสัณฐานวิทยาและพันธุกรรมที่แตกต่างกัน Fov แสดงความแตกต่างจาก Fov แข่ง 1 , 2 , 3 , 4 , 6 และ 8 ( Wang et al . , 2010 ) การวิเคราะห์เพิ่มเติมพบสองที่เกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดและความเข้ากันได้ของกลุ่ม