“...The owner of this necklace is p

“...The owner of this necklace is pretty stupid, you see. He can't even tell who the girl in front of him is. Because of that, he always ended up fighting with those around him.”

Koutarou smiled as she began speaking to Kiriha. His smile and his words were completely different from what he had shown Kiriha up until today. As if he was talking to a small child.

“But... when he unexpectedly ended up somewhere far away, he strangely enough missed that fighting. So he desperately struggled to return home. So I think... that he's happy. At the very least, I don't think he's feeling lonely.”

Koutarou spoke as if he was talking about someone else. It was a little embarrassing for him to speak as if it was about himself. Even more so when one of the reasons he had returned home was right in front of him.

“...I'm... I'm so glad...”

However, Kiriha didn't seem to care about how Koutarou felt. The moment he had said that he was happy, her chest was filled with emotions and they poured out without stopping. Kiriha didn't know what to do, and so all she could do was cry and embrace Koutarou.

However, there was one thing that she knew.

That was that she no longer needed to worry about if her first love was happy or not, and that she would be able to be of Koutarou's help from now on. She would be able to see his smile up close from now on, and all she needed to do was keep that smile from becoming cloudy.

That made Kiriha shed even more tears of joy and she put more force into the arms around Koutarou.

“But still, to think you were Kii-chan...”

“...You're so slow... geez... couldn't you have noticed half a month ago...”

“I'm sorry.”

Like that, Kiriha continued crying while being held by Koutarou. Since the feelings she had pent up inside of her were huge, she continued doing so for quite a long time. However, Koutarou silently supported her until she stopped.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

“...The owner of this necklace is pretty stupid, you see. He can't even tell who the girl in front of him is. Because of that, he always ended up fighting with those around him.”Koutarou smiled as she began speaking to Kiriha. His smile and his words were completely different from what he had shown Kiriha up until today. As if he was talking to a small child.“But... when he unexpectedly ended up somewhere far away, he strangely enough missed that fighting. So he desperately struggled to return home. So I think... that he's happy. At the very least, I don't think he's feeling lonely.”Koutarou spoke as if he was talking about someone else. It was a little embarrassing for him to speak as if it was about himself. Even more so when one of the reasons he had returned home was right in front of him.“...I'm... I'm so glad...”However, Kiriha didn't seem to care about how Koutarou felt. The moment he had said that he was happy, her chest was filled with emotions and they poured out without stopping. Kiriha didn't know what to do, and so all she could do was cry and embrace Koutarou.However, there was one thing that she knew.That was that she no longer needed to worry about if her first love was happy or not, and that she would be able to be of Koutarou's help from now on. She would be able to see his smile up close from now on, and all she needed to do was keep that smile from becoming cloudy.ทำ Kiriha ที่หลั่งน้ำตายิ่งของความสุข และเธอย้ายเพิ่มเติมแรงแขนรอบ Koutarou" แต่ ยังคง คิดว่าคุณถูกจังคิอิซึ่ง... "“... คุณกำลังช้าดังนั้น...โธ่...ไม่คุณสังเกตเดือนครึ่งที่ผ่านมา... ""ผมขอโทษ"ต้องการที่ Kiriha ยังคงร้องไห้ขณะที่ถูกจัดขึ้นโดย Koutarou เพราะความรู้สึกที่เธอได้ขึ้นถูกคุมขังภายในของเธอได้มาก เธอยังคงทำเช่นนั้นเป็นเวลานาน อย่างไรก็ตาม Koutarou อยู่เบื้องหลังสนับสนุนเธอจนเธอหยุด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"... เจ้าของสร้อยคอนี้คือโง่สวยที่คุณเห็น เขาไม่สามารถแม้แต่จะบอกผู้ที่หญิงสาวในด้านหน้าของเขาคือ เพราะการที่เขามักจะจบลงด้วยการต่อสู้กับคนรอบข้างเขา. "Koutarou ยิ้มขณะที่เธอเริ่มพูดถึง Kiriha รอยยิ้มและคำพูดของเขาเป็นของเขาแตกต่างจากสิ่งที่เขาได้แสดงให้เห็น Kiriha ขึ้นจนถึงวันนี้ ราวกับว่าเขาได้พูดคุยกับเด็กเล็ก. "แต่ ... ไม่คาดคิดเมื่อเขาจบลงที่ใดที่หนึ่งที่อยู่ห่างไกลเขาแปลกพอพลาดการต่อสู้ว่า ดังนั้นเขาจึงหมดความพยายามที่จะกลับบ้าน ดังนั้นผมจึงคิดว่า ... ที่เขามีความสุข อย่างน้อยที่สุดผมไม่คิดว่าเขารู้สึกเหงา. "Koutarou พูดราวกับว่าเขาได้พูดคุยเกี่ยวกับคนอื่น มันเป็นเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่น่าอายสำหรับเขาที่จะพูดราวกับว่ามันเป็นเกี่ยวกับตัวเอง มากขึ้นดังนั้นเมื่อหนึ่งในเหตุผลที่เขาได้กลับบ้านที่ถูกต้องในด้านหน้าของเขา. "... ฉัน ... ฉันดีใจ ... " แต่ Kiriha ไม่ได้ดูเหมือนจะดูแลเกี่ยวกับวิธี Koutarou รู้สึกว่า ช่วงเวลาที่เขาบอกว่าเขามีความสุข, หน้าอกของเธอก็เต็มไปด้วยอารมณ์และพวกเขาก็เทลงมาโดยไม่หยุด Kiriha ไม่ทราบว่าจะทำอย่างไรและเพื่อให้ทุกอย่างที่เธอทำได้คือร้องไห้และโอบกอด Koutarou. แต่มีสิ่งหนึ่งที่เธอรู้ว่า. นั่นคือการที่เธอไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับความรักครั้งแรกถ้าเธอมีความสุขหรือไม่ และบอกว่าเธอจะสามารถให้ความช่วยเหลือของ Koutarou จากนี้ เธอจะสามารถมองเห็นรอยยิ้มของเขาอย่างใกล้ชิดจากนี้ไปและทุกอย่างที่เธอต้องทำก็ให้รอยยิ้มที่กลายเป็นเมฆ. ที่ทำให้ Kiriha หลั่งน้ำตามากยิ่งขึ้นของความสุขและเธอใส่แรงมากขึ้นเข้าไปในอ้อมแขนรอบ Koutarou. "แต่ ยังคงที่จะคิดว่าคุณเป็น Kii จัง ... "" ... คุณช้าดังนั้น ... geez ... ไม่สามารถคุณได้สังเกตเห็นครึ่งเดือนที่ผ่านมา ... "" ฉันขอโทษ. " เช่นเดียวกับที่ยังคง Kiriha ร้องไห้ในขณะที่ถูกจัดขึ้นโดย Koutarou ตั้งแต่ความรู้สึกที่เธอถูกคุมขังภายในของเธอมีขนาดใหญ่เธอยังคงทำเช่นนั้นค่อนข้างนาน อย่างไรก็ตาม Koutarou เงียบสนับสนุนของเธอจนเธอหยุด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" . . . . . . . เจ้าของสร้อยเส้นนี้สวยโง่ คุณก็เห็น เขาไม่สามารถแม้แต่จะบอกหญิงสาวตรงหน้าเขาคือใคร เพราะเขามักจะลงเอยด้วยการต่อสู้กันกับคนรอบข้าง "โคทาโร่ยิ้มขณะที่เธอเริ่มพูดกับ kiriha . รอยยิ้มและคำพูดของเขาที่แตกต่างจากสิ่งที่เขาได้แสดง kiriha จนถึงวันนี้ ถ้าเขากำลังพูดกับเด็กเล็ก" แต่ . . . . . . . เมื่อเขาบังเอิญมาไกลๆ เขาแปลกพอคิดถึงว่า สู้ๆ ดังนั้นเขาก็ต้องกลับบ้าน ดังนั้นฉันคิดว่า . . . . . . . ที่เขามีความสุข อย่างน้อยที่สุด ผมไม่คิดว่าเขาจะรู้สึกเหงา .โคทาโร่พูดราวกับว่าเขาพูดถึงคนอื่น มันน่าอายนิดหน่อย ที่จะให้เค้าพูดราวกับว่ามันเป็นเรื่องของเขาเอง ดังนั้นยิ่งเมื่อหนึ่งในเหตุผลที่เขากลับมาอยู่ตรงหน้าเขา" . . . . . . . . . . ผม . . . ดีใจจัง . . . . . . . "อย่างไรก็ตาม kiriha ดูเหมือนไม่แคร์ว่า โคทาโร่รู้สึก ตอนที่เขาบอกว่าเขามีความสุข หน้าอกของเธอก็เต็มไปด้วยอารมณ์และพวกเขาเทโดยไม่หยุด kiriha ไม่รู้ว่าต้องทำอะไร และสิ่งที่เธอทำได้แค่ร้องไห้และกอด โคทาโร่ .อย่างไรก็ตาม มีสิ่งหนึ่งที่เธอรู้จักนั่นคือที่เธอไม่จําเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับถ้ารักแรกของเธอ มีความสุขหรือไม่ และว่าเธอจะสามารถให้โคทาโร่ก็ช่วยได้แล้ว เธอจะได้เห็นรอยยิ้มของเขาอย่างใกล้ชิดต่อไป และสิ่งที่เธอต้องทำคือเก็บรอยยิ้มที่เป็นเมฆที่ทำให้ kiriha หลั่งน้ำตามากขึ้นของความสุขและเธอใส่แรงเข้าไปในแขนรอบ โคทาโร่ ." แต่คิดว่าคุณคีจัง . . . . . . . "" . . . . . . . อย่าช้า . . . . . . . เฮ้อ . . . . . . . คุณอาจไม่ได้สังเกตเห็น ครึ่งเดือนแล้ว . . . . . . . "" ฉันขอโทษ "แบบนี้ kiriha ยังคงร้องไห้ในขณะที่ถูกจัดขึ้นโดยโคทาโร่ . เพราะความรู้สึกที่เธอต้องเก็บกดเอาไว้เธอใหญ่มากเธอยังคงทำเช่นนั้นเป็นเวลานานพอสมควร อย่างไรก็ตาม โคทาโร่เงียบสนับสนุนเธอจนกระทั่งเธอหยุด