Essay the worst holiday I ever hadI

Essay the worst holiday I ever had
In the year 2002, my family went for holiday in Britain. We were very happy to be at Britain and we enjoyed every bit of what Britain had to offer for our holiday. One day as we walked in the streets in the late evening we were very happy to see the superb lighting in the city streets and the well-developed roads on to realise that our last born was not amongst us.

We became worried and my mother burst out crying and running up and down the street shouting the small boy’s name. My father told my sister and I to have a drink in one of the cafeterias as he went to the nearest police station to report the missing baby. Every one was not at ease thinking of were Brian would have gone and all sorts of thoughts crossed our minds. An hour later my father came to pick us from the cafeteria and united, we began surching for my brother.

The police joined us later and the search too place from all the streets especially the streets we had passed. My mother’s eyes were swollen with crying, as she could not imagine loosing her last-born son who she really loved. Several hours passed as we continued serching for Brian.

After almost five hours, we found the boy in a group of other street children playing along one of the roads. Brian himself identified us and started calling my mother. Everyone was so happy to have found him and the tension was over.

This was my worst holiday experience and when I was back at school, I wrote it as an essay the worst holiday I ever had.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เรียงความวันที่แย่ที่สุดที่เคยมีในปี 2002 ครอบครัวของฉันไปพักในสหราชอาณาจักร เรามีความสุขมากในสหราชอาณาจักร และเราเพลิดเพลินกับทุกบิตของสหราชอาณาจักรที่มีให้สำหรับวันหยุดของเรา วันหนึ่งขณะที่เราเดินในถนนดึกได้ดูแสงดีในถนนในเมืองและถนนพัฒนาการตระหนักว่าเราเกิดสุดไม่เสร็จในหมู่เราเราเป็นห่วง และระเบิดแม่ร้องไห้ และใช้ขึ้นลงถนนตะโกนชื่อของเด็กเล็ก พ่อบอกน้องสาวของฉันและฉันจะมีเครื่องดื่มในโรงอาหาร ตามเขาไปที่สถานีตำรวจที่ใกล้ที่สุดเพื่อรายงานทารกหายไป ทุกคนไม่ถูกใจความคิดของไบรอันจะได้ไป และข้ามทุกประเภทของความคิดจิตใจของเรา มาพ่อมารับเราจากโรงอาหาร และสห เราเริ่ม surching สำหรับพี่ตำรวจเข้าร่วมกับเราในภายหลังและการค้นหาเกินไปตั้งแต่ถนนทั้งหมดโดยเฉพาะอย่างยิ่งถนนที่เราได้ผ่านการ ดวงตาของคุณแม่ที่บวม ด้วยร้องไห้ เธออาจไม่คิดการสูญเสียลูกชายของเธอ last-born ที่เธอรักจริง ๆ หลายชั่วโมงผ่านไปกับเราอย่างต่อเนื่อง serching ไบรอันหลังจากเกือบห้าชั่วโมง เราพบว่าเด็กในกลุ่มเด็กถนนอื่น ๆ เล่นไปตามถนนอย่างใดอย่างหนึ่ง ไบรอันเองระบุเรา และเริ่มเรียกแม่ ทุกคนมีความสุขมากที่ได้พบเขา และความตึงเครียดได้มากกว่านี้เป็นประสบการณ์วันหยุดที่แย่ที่สุด และเมื่อผมกลับไปที่โรงเรียน ผมเขียนมันเป็นเรียงวันที่แย่ที่สุดที่เคยมี

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เรียงความวันหยุดที่เลวร้ายที่สุดที่ฉันเคยมี
ในปี 2002 ครอบครัวของฉันไปสำหรับวันหยุดในสหราชอาณาจักร เรามีความสุขมากที่จะได้ในสหราชอาณาจักรและเรามีความสุขกับสิ่งที่บิตของสหราชอาณาจักรได้ทุกที่จะนำเสนอสำหรับวันหยุดของเรา วันหนึ่งขณะที่เราเดินในถนนในช่วงเย็นที่เรามีความสุขมากที่จะเห็นแสงที่ยอดเยี่ยมในถนนในเมืองและถนนการพัฒนาที่ดีในการที่จะรู้ว่าของเราที่ผ่านมาเกิดไม่ได้ในหมู่พวกเรา. เรากลายเป็นห่วงและออกมาแม่ของฉัน ออกมาร้องไห้และวิ่งขึ้นวิ่งลงถนนตะโกนชื่อของเด็กผู้ชายตัวเล็ก พ่อของฉันบอกว่าน้องสาวของฉันและฉันจะมีเครื่องดื่มในหนึ่งในโรงอาหารในขณะที่เขาเดินไปยังสถานีตำรวจที่ใกล้ที่สุดเพื่อรายงานทารกที่ขาดหายไป ทุกคนไม่ได้อยู่ที่ความสะดวกในการคิดของถูกไบรอันจะได้ไปและทุกประเภทของความคิดข้ามจิตใจของเรา ชั่วโมงต่อมาพ่อของฉันมารับเราจากคาเฟทีเรียและสหเราเริ่ม surching สำหรับพี่ชายของฉัน. ตำรวจเข้าร่วมกับเราในภายหลังและค้นหาสถานที่เกินไปจากถนนทุกสายโดยเฉพาะถนนที่เราได้ผ่าน ตาแม่ของฉันถูกบวมกับร้องไห้ขณะที่เธอไม่อาจจินตนาการสูญเสียลูกชายที่ผ่านมาเกิดของเธอที่เธอรักจริงๆ หลายชั่วโมงผ่านไปในขณะที่เรายังคง serching สำหรับไบรอัน. หลังจากผ่านไปเกือบห้าชั่วโมงเราพบว่าเด็กในกลุ่มของเด็กเร่ร่อนอื่น ๆ เล่นไปตามถนน ไบรอันตัวเองระบุเราและเริ่มเรียกแม่ของฉัน ทุกคนมีความสุขมากที่ได้พบเขาและความตึงเครียดได้มากกว่า. นี้เป็นวันหยุดของฉันประสบการณ์ที่เลวร้ายที่สุดและเมื่อฉันได้กลับมาที่โรงเรียนผมเขียนเป็นเรียงความวันหยุดที่เลวร้ายที่สุดที่ฉันเคยมี