SettlementsContemporary Karen settl

Settlements
Contemporary Karen settlement patterns vary considerably as a result of geographical diversity and cultural contact. Research in the past twenty years has focused on Thai Karen; no comparable research has been done in Burma. Traditional Karen villages, compact and stockaded, consist of houses and granaries. Population figures for Thai highland Karen indicate an average of twenty-three houses in a village (Kunstadter 1983), a figure similar to those reported in the 1920s by Marshall for Karen hill villages in Burma. In upland and lowland Pwo Karen villages matrilineal kin arrange their houses together; this practice may derive from the traditional Karen longhouse. Stern (1979) includes David Richardson's description of Karen villages on the upper Khwae Noi in 1839-1840 containing three to six longhouses, each holding several families with a separate ladder for each. Sgaw Karen village names often reflect their pattern of settlement in valleys at the headwaters of streams. The history of Karen settlement indicates the importance of the village as a community, as village sites are frequently moved but continue to retain their name and identity.

The predominant village unit is the house, usually inhabited by five to seven family members. Anderson and Marshall in the 1920s described villages in which longhouses were characteristic (and in some cases the only structure), accommodating twenty to thirty families. Both longhouses and separate houses in the hill villages are made from bamboo, sometimes in combination with wood timbers; they have thatched roofs and require reconstruction in a new location every few years. Houses in upland valleys are generally more substantial, made of wooden posts with plank floors and walls, although bamboo is often used. Today roofs of teak leaf or grass thatch, which must be rethatched annually, are being replaced by corrugated iron sheets by those who can afford them in both hill and valley villages. In the plains Karen villages of Myanmar, the housing follows lowland-Burmese style. Traditionally and still today, most Karen houses in Myanmar and Thailand are raised above the ground with the multiple purposes of protection from floods or wild animals and shelter for domestic animals.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การตั้งถิ่นฐานของ
รูปแบบการตั้งถิ่นฐานของชาวกะเหรี่ยงร่วมสมัยแตกต่างกันมากเป็นผลมาจากความหลากหลายทางภูมิศาสตร์และการติดต่อทางวัฒนธรรม การวิจัยในอดีตที่ผ่านมายี่สิบปีที่มีความสำคัญกับไทยกะเหรี่ยง; ไม่มีการวิจัยที่เทียบเคียงได้รับการทำในประเทศพม่า หมู่บ้านกะเหรี่ยงดั้งเดิมขนาดกะทัดรัดและ stockaded ประกอบด้วยบ้านและอุดมสมบูรณ์ ตัวเลขประชากรไทยกะเหรี่ยงสูงบ่งบอกถึงค่าเฉลี่ยของยี่สิบสามบ้านในหมู่บ้าน (Kunstadter 1983) ซึ่งเป็นตัวเลขที่คล้ายกับที่รายงานในปี ค.ศ. 1920 โดยมาร์แชลล์หมู่บ้านกะเหรี่ยงดอยในพม่า ในที่ดอนและที่ลุ่มหมู่บ้านกะเหรี่ยงโป matrilineal ญาติจัดบ้านของพวกเขากัน; วิธีนี้อาจเป็นผลมาจากรูปทรงแบบดั้งเดิมของชาวกะเหรี่ยง สเติร์น (1979) รวมถึงคำอธิบายเดวิดริชาร์ดของหมู่บ้านชาวกะเหรี่ยงในแควน้อยบนใน 1839-1840 มี 3-6 longhouses แต่ละถือหลายครอบครัวที่มีบันไดแยกต่างหากสำหรับแต่ละ Sgaw กะเหรี่ยงชื่อหมู่บ้านมักจะสะท้อนให้เห็นถึงรูปแบบของการตั้งถิ่นฐานของพวกเขาในหุบเขาที่ต้นกำเนิดของแม่น้ำลำธาร ประวัติความเป็นมาของการตั้งถิ่นฐานของชาวกะเหรี่ยงแสดงให้เห็นถึงความสำคัญของหมู่บ้านเป็นชุมชนที่เป็นเว็บไซต์ที่หมู่บ้านจะถูกย้ายไปบ่อย แต่ยังคงรักษาชื่อและตัวตนของพวกเขา. หน่วยหมู่บ้านเด่นเป็นบ้านที่อาศัยอยู่โดยปกติ 5-7 สมาชิกในครอบครัว เดอร์สันและมาร์แชลในปี ค.ศ. 1920 ที่อธิบายไว้ในหมู่บ้านซึ่งเป็นลักษณะ longhouses (และในบางกรณีโครงสร้างเท่านั้น) รองรับ 20-30 ครอบครัว ทั้งสอง longhouses และแยกบ้านในหมู่บ้านเนินเขาที่ทำจากไม้ไผ่บางครั้งในการรวมกันกับไม้ไม้ พวกเขาได้มุงหลังคาและต้องฟื้นฟูในสถานที่ใหม่ทุกสองสามปีที่ผ่านมา บ้านในหุบเขาที่สูงมักจะมีมากขึ้นที่ทำจากเสาไม้ปูพื้นด้วยไม้กระดานและผนังแม้ว่าไม้ไผ่มักจะใช้ วันนี้หลังคาใบไม้สักหรือมุงหญ้าซึ่งจะต้อง rethatched เป็นประจำทุกปีจะถูกแทนที่ด้วยแผ่นสังกะสีลูกฟูกโดยผู้ที่สามารถจ่ายได้ทั้งในเนินเขาและหมู่บ้านในหุบเขา ในที่ราบหมู่บ้านกะเหรี่ยงพม่าที่อยู่อาศัยตามสไตล์ที่ลุ่มพม่า ประเพณีและวันนี้ยังคงกะเหรี่ยงบ้านส่วนใหญ่ในประเทศพม่าและไทยจะยกสูงขึ้นเหนือพื้นดินที่มีวัตถุประสงค์หลายของการป้องกันจากน้ำท่วมหรือสัตว์ป่าและที่พักพิงสำหรับสัตว์เลี้ยง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การตั้งถิ่นฐานของกะเหรี่ยง
ร่วมสมัยรูปแบบการตั้งถิ่นฐานที่แตกต่างกันอย่างมากเป็นผลมาจากความหลากหลายทางภูมิศาสตร์และการติดต่อทางวัฒนธรรม การวิจัยในช่วง 20 ปีที่ผ่านมา มุ่งเน้น ไทยกะเหรี่ยง ไม่เทียบเท่าการวิจัยได้รับการทำในพม่า หมู่บ้านชาวกะเหรี่ยงดั้งเดิม ขนาดกะทัดรัด และ stockaded ประกอบด้วยบ้านและกรานารี .ตัวเลขจำนวนประชากรไทย ไฮแลนด์ คาเรน แสดงค่าเฉลี่ยของ 23 บ้านในหมู่บ้าน ( kunstadter 1983 ) , รูปที่คล้ายคลึงกับที่รายงานในปี ค.ศ. 1920 โดยมาร์แชลสำหรับเนินเขาหมู่บ้านกะเหรี่ยงในพม่า ในไร่และนาหมู่บ้านกะเหรี่ยงโป matrilocal ญาติจัดบ้านของพวกเขาด้วยกัน การปฏิบัตินี้อาจเกิดขึ้นจากกะเหรี่ยง longhouse .สเติร์น ( 1979 ) รวมถึง เดวิด ริชาร์ดสันรายละเอียดของหมู่บ้านกะเหรี่ยงในน้อยแคว บน ใน 1839-1840 ที่มีสามถึงหก longhouses แต่ละถือหลายครอบครัวที่มีบันไดที่แยกต่างหากสำหรับแต่ละ ชื่อหมู่บ้านของกะเหรี่ยงสะกอมักจะสะท้อนรูปแบบของการตั้งถิ่นฐานในหุบเขาที่ต้นน้ำของลำธารประวัติความเป็นมาของชุมชนกะเหรี่ยง บ่งบอกถึงความสำคัญของหมู่บ้านเป็นชุมชน เป็นเว็บไซต์หมู่บ้านบ่อยไป แต่ยังคงรักษาชื่อและตัวตนของพวกเขา .

หน่วย ) คือหมู่บ้านบ้านมักจะอาศัยอยู่โดยห้าสมาชิกในครอบครัว 7 .แอนเดอร์สันและมาร์แชลในปี ค.ศ. 1920 ซึ่งเป็นหมู่บ้านใน longhouses อธิบายลักษณะ ( และในบางกรณีโครงสร้างเท่านั้น ) , รองรับยี่สิบถึงสามสิบครอบครัว ทั้ง longhouses และแยกบ้านในเนินเขาหมู่บ้านที่ทําจากไม้ไผ่ บางครั้งผสมกับไม้ไม้ มีหลังคามุงจากและต้องการฟื้นฟูในสถานที่ใหม่ทุกๆ 2-3 ปีบ้านในหุบเขาที่สูงโดยทั่วไปมากกว่าที่ทำจากไม้ ปูด้วยพื้นไม้และผนังโพสต์ แต่ไผ่มักใช้ วันนี้ใบไม้หรือหญ้ามุงหลังคาไม้สักซึ่งจะต้อง rethatched เป็นรายปี จะถูกแทนที่ด้วยแผ่นสังกะสีลูกฟูก โดยผู้ที่สามารถจ่ายได้ทั้งภูเขาและหมู่บ้านในหุบเขา ที่ราบหมู่บ้านชาวกะเหรี่ยงจากพม่าที่อยู่อาศัยตามพื้นที่ต่ำสไตล์พม่า ประเพณี และยัง วันนี้ ส่วนใหญ่ บ้านกะเหรี่ยงในพม่าและไทยจะยกเหนือพื้นดินที่มีหลายวัตถุประสงค์ของการป้องกันจากน้ำท่วม หรือสัตว์ป่า และที่พักพิงสำหรับสัตว์ในประเทศ .