Two months into his first year at S

Two months into his first year at Starfleet Academy, Leo McCoy finished his medbay shift, just after eleven on an otherwise unremarkable Tuesday night. He headed out into the quiet campus, strolling toward his dorm and admiring the stars. As it was a pleasant evening, he took the long route back, desperate to burn off some of the energy buzzing through his blood from the stims he downed to stay awake during his shift. Though he had an early morning class, he wouldn’t be able to sleep for hours yet.

A solitary figure, his head in his hands, sat on a duffel bag at the bus stop, near the main campus gate. Later, Leo would wonder what instinct made him stop and look back over his shoulder. Perhaps it was the golden hair, gleaming under the streetlamp, or the defeated slope of the guys’ shoulders. In his more romantic moments, he wondered if it was kismet, simply meant to be.

“Jim? Jim Kirk?” The guy glanced up, his electric blue eyes red-rimmed. Leo remembered those eyes. They’d haunted his dreams for weeks.

“Bones?”

“It’s Leo McCoy. Why aren’t you in uniform, kid?”

“I’m done.” Jim stood, his movements jerky and jittery. “I must have been crazy to come here. It’s not for me.”

“What happened?” Leo walked closer to him, remembering how he’d felt the first few weeks of college, though he’d been only fifteen at the time, lost and alone and miserable away from home and family. He doubted the kid from the shuttle with the busted face enjoyed the same safe, secure family background he’d had back then but still…college life was a tough adjustment no matter what.

“It’s all too much. I can’t handle it…living under a strict curfew…living all packed in with the other guys…they’re all idiots.”

“I heard the plebe dorms were overcrowded.” And Leo also knew what it was like to overcome an enormous age difference with roommates. Most of the other plebes were eighteen. Jim had at least four years on them—an enormous gulf at that age.

“And today, I got thrown out of Cameron’s seminar…again. Surely you’ve heard the story by now.”

“Sorry. Not in the medbay.” Leo shrugged. “You want to come tell me about it? I doubt there will be any more buses tonight anyway.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สองเดือนในปีแรกของเขาที่ฟลีทสถาบัน, ราศีสิงห์แท้เสร็จกะ medbay ของเขาหลังจากที่สิบเอ็ดในคืนปกติมิฉะนั้นอังคาร เขามุ่งหน้าออกไปในวิทยาเขตเงียบ, เดินเล่นไปทางหอพักของเขาและชื่นชมดาว ในฐานะที่มันเป็นช่วงเย็นที่น่าพอใจเขาเอาเส้นทางยาวกลับหมดหวังที่จะเผาไหม้ออกบางส่วนของหึ่งพลังงานผ่านเลือดของเขาจาก stims เขากระดกที่จะตื่นนอนในช่วงการเปลี่ยนแปลงของเขา แม้ว่าเขาจะมีชั้นตอนเช้าเขาจะไม่สามารถที่จะนอนหลับเป็นเวลาหลายชั่วโมงเลย. ร่างโดดเดี่ยวหัวของเขาในมือของเขานั่งอยู่บนถุงที่ป้ายรถเมล์ใกล้กับประตูหลักของมหาวิทยาลัย ต่อมา, ราศีสิงห์จะสงสัยว่าสิ่งที่สัญชาตญาณทำให้เขาหยุดและหันกลับมามองข้ามไหล่ของเขา บางทีมันอาจจะเป็นผมสีทอง, แพรวภายใต้ streetlamp หรือลาดพ่ายแพ้ของไหล่ผู้ชาย ' ในช่วงเวลาที่โรแมนติกมากขึ้นของเขาเขาสงสัยว่ามันเป็นโชคชะตา, ความหมายก็จะเป็น. "จิม? เคิร์กจิม? "คนมองขึ้นดวงตาสีฟ้าของเขาไฟฟ้าสีแดงขอบ ราศีสิงห์จำสายตาเหล่านั้น พวกเขาต้องการหลอกหลอนความฝันของเขาเป็นเวลาหลายสัปดาห์. "กระดูก?" "มันเป็นสิงห์แท้ ทำไมคุณไม่ไปในเครื่องแบบ, เด็ก? " "ฉันทำ." จิมยืนการเคลื่อนไหวของเขากระตุกและกระวนกระวายใจ "ฉันจะต้องได้รับบ้าที่จะมาที่นี่ มันไม่ได้สำหรับฉัน. " "เกิดอะไรขึ้น?" สิงห์เดินใกล้ชิดกับเขาจำได้ว่าเขาจะรู้สึกว่าไม่กี่สัปดาห์แรกของวิทยาลัยแม้ว่าเขาต้องการเพียงสิบห้าในเวลาที่หายไปและคนเดียวและมีความสุขออกจากบ้านและ ครอบครัว เขาสงสัยว่าเด็กจากรถรับส่งด้วยใบหน้าที่ถูกจับมีความสุขเหมือนกันปลอดภัยภูมิหลังของครอบครัวที่เชื่อถือได้ว่าเขาจะได้กลับมาแล้ว แต่ยังคง ... ชีวิตของวิทยาลัยคือการปรับตัวที่ยากลำบากไม่ว่าสิ่งที่. "มันคือทั้งหมดที่มากเกินไป ฉันไม่สามารถจัดการกับมัน ... อยู่ภายใต้เคอร์ฟิวอย่างเข้มงวด ... ทุกชีวิตที่เต็มไปด้วยคนอื่น ๆ ... พวกเขากำลังโง่ทั้งหมด. " "ผมได้ยินหอพัก plebe เป็นแออัด." และลีโอก็รู้ว่ามันเป็นเหมือนที่จะเอาชนะ แตกต่างของอายุมหาศาลกับเพื่อนร่วมห้อง ส่วนใหญ่ของ plebes อื่น ๆ เป็นสิบแปด จิมมีอย่างน้อยสี่ปีที่พวกเขา-อ่าวมหาศาลที่ว่าอายุ. "และในวันนี้ผมได้โยนออกมาจากการสัมมนาของคาเมรอน ... อีกครั้ง แน่นอนคุณเคยได้ยินเรื่องนี้โดยขณะนี้. " "ขอโทษ ไม่ได้อยู่ใน medbay. "สิงห์ยักไหล่ "คุณต้องการที่จะมาบอกฉันเกี่ยวกับมันได้หรือไม่ ฉันสงสัยว่าจะมีรถโดยสารใด ๆ เพิ่มเติมในคืนนี้ต่อไป. "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สองเดือน เป็นปีแรกที่สถาบันสตาร์ฟลีท ลีโอ ของแท้ medbay กะจบแล้ว หลัง 11 บน อื่น ไม่ มีอะไรแปลกเลยวันอังคารตอนกลางคืน เขามุ่งหน้าออกไปในวิทยาเขตเงียบ เดินเล่นไปทางหอพักและชื่นชมดารา มันเย็นสบาย เขาเอาเส้นทางยาวด้านหลังหมดหวังที่จะเผาผลาญพลังงานบางส่วนหึ่งผ่านเลือดของเขาจาก stims เขาลงเพื่อที่จะตื่นในช่วงกะ แม้ว่าเขามี เช้าเรียน เขาไม่สามารถหลับได้เป็นชั่วโมงเลย

รูปเดี่ยว หัวของเขาในมือของเขานั่งอยู่บนกระเป๋าเสื้อผ้าที่ป้ายรถเมล์ ใกล้ประตูวิทยาเขตหลัก ต่อมา ลีโอ จะสงสัยว่าสัญชาตญาณทำให้เขาหยุดและหันกลับไปมองผ่านไหล่ของเขาบางทีก็เป็นผมสีทองที่เปล่งประกายภายใต้ไฟทาง หรือ แพ้ ความลาดเอียงของผู้ชายไหล่ ในช่วงเวลาที่โรแมนติกมากขึ้นของเขา เขาสงสัยว่ามันเป็นโชคชะตา ก็ตั้งใจจะ

" จิม จิม เคิร์ก ชายหนุ่มเหลือบมองขึ้นฟ้า ดวงตาของเขาแดงขอบ . ลีโอจำดวงตาคู่นั้น เขาจะหลอกหลอนความฝันของเขาสำหรับสัปดาห์

" โบนส์ ? "

" ลีโอ แมคคอย ทำไมคุณถึงไม่ใส่เครื่องแบบ ไอ้หนู ? "

" ฉันทำอะไรลงไป " จิมยืนและการเคลื่อนไหวของเขากระตุกไหว . " ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ถึงมาที่นี่ มันไม่ได้สำหรับฉัน . "

" เกิดอะไรขึ้น ? " ลีโอเดินเข้าไปใกล้เขา จำได้ว่าเขาจะรู้สึกไม่กี่สัปดาห์แรกของโรงเรียน แม้ว่าเขาจะเป็นเพียงสิบห้าเวลาหลงทางและอ้างว้างและเป็นทุกข์อยู่ห่างจากบ้านและครอบครัวเขาสงสัยในตัวเด็กจากรถด้วยใบหน้าจับชอบเหมือนกันปลอดภัยของครอบครัว เขาจะได้กลับแล้ว แต่ก็ยัง . . . . . . . ชีวิตมหาลัยก็ลำบากปรับไม่ว่า

" นี่มันมากเกินไป ฉันไม่สามารถจัดการกับมัน . . . . . . . อยู่ภายใต้เคอร์ฟิวอย่างเข้มงวด . . . . . . . ชีวิตทั้งหมดบรรจุใน กับพวก . . . . . . . อื่น ๆ พวกเขาทั้งหมด . "

" ฉันได้ยินทหารหอโดยตรง" และลีโอยังรู้ว่าสิ่งที่มันเป็นเหมือนการเอาชนะมหาศาลอายุแตกต่างกับเพื่อนร่วมห้อง ที่สุดของ plebes อื่น ๆ 18 จิม มีอย่างน้อยสี่ปีนั้นเป็นอ่าวใหญ่อายุขนาดนั้น

" และวันนี้ฉันโดนไล่ออกจาก คาเมรอน สัมนา . . . . . . . อีกครั้ง แน่นอนคุณเคยได้ยินโดยขณะนี้ "

" ขอโทษ ไม่ได้อยู่ใน medbay " ลีโอยักไหล่ . " นายจะมาบอกฉันเรื่องนี้ ?