The old sea captain was not sure he

The old sea captain was not sure he had heard right. “What did you say, my Lady?”
The Lady stopped pacing about her parlor and looked at the captain in annoyance. Many were the merchants rich and proud in this great port city of Stavoren. But this woman, called by everyone “the Lady of Stavoren,” was richest and proudest of them all.
“I said I want to hire you and your ship to bring me the most precious thing in the world.”
“But what is the most precious thing?” asked the captain. “And where do I find it?”
“If I knew,” said the Lady coldly, “I would already have obtained it. I ask you to discover and bring it to me. I will make sure you have ample gold to buy it, whatever it turns out to be.”
“Forgive me, my Lady,” said the captain, “but I still don’t understand.”
The Lady sat facing him. “Look around you, Captain. Have you seen a more magnificent mansion?”
“Never, my Lady.”
“I spared no expense to build it, and I have filled it with the most costly items from all the ports visited by my ships. Yet whatever I do, my rival merchants find a way to copy me.
“I must show them once and for all that I am their better. That is why you must bring me the most precious thing in the world. I’ve chosen you for the job because it needs someone of your experience. Of course, I will pay you handsomely.”
“Thank you, my Lady. I will do my best.”
“You had better, dear Captain. If you fail, you and your ship will never find work in Stavoren again.”
The next day, the captain sailed from Stavoren, in search of the most precious thing in the world.
Months passed. Everyone in Stavoren knew of the captain’s quest. Wherever the Lady went, she heard people guessing what the most precious thing would be.
“A pearl as big as an egg,” said one.
“No, a magnificent gown,” said another.
“No, a marvelous statue,” said still another.
The Lady was delighted at the stir she was causing. “And how they will envy me,” she said to herself, “when they see what the captain brings!”
At long last, the captain’s ship was sighted entering the harbor. The people of Stavoren streamed to the dock. When the Lady arrived, dressed in her finest, they made way for her.
The captain’s ship was just docking. “My Lady,” he called, “I have brought what you desired! The most precious thing in the world!”
“What is it, Captain?” called back the Lady, barely able to hold in her excitement.
“I visited many ports in many lands,” said the captain. “I saw many wonderful things. None could I say was the most precious of all. But at last, in the city of Danzig, I came across it. Then I laughed at myself! I should have known it from the first!”
“But what is it?” said the Lady impatiently.
“Wheat!” cried the captain. “My ship is filled with wheat!”
“Wheat?” said the Lady. Her face grew white. Behind her, she heard murmurs from the crowd, and laughing. “Did you say wheat?”
“Yes, my Lady,” said the captain joyously. “What could be more precious, more valuable, than wheat? Without our daily bread, what good are all the treasures of the world?”
The Lady was silent for a moment, listening to the whispers and snickers of the crowd. “And this wheat is all mine, is it not? To do with as I like?”
“Of course, my Lady,” said the captain.
“Then,” said the Lady, “pour it into the harbor.”
“What?” said the captain. Now his own face was white.
“Pour it into the harbor! Every grain of it!”
Murmurs of horror and approval both rose up behind her.
“My Lady,” said the captain, “please consider what you say. There is wheat enough here to feed a city! If you have no use for it, then give it to the poor and hungry. After all, you too may someday be in need!”
“I?” shrieked the Lady. “In need?”
She plucked from her finger a ruby ring and held it high. “This ring will return to my hand before I am ever in need!”
With all her might, she flung it far into the harbor.
The captain stared at the Lady on the dock, her face red with rage. Then he called to his men.
“Cast off!”
When the ship reached the harbor mouth, the captain ordered his men to pour all the wheat overboard. Then he sailed from the harbor, never to return.
The next day, the Lady held a grand feast for all the richest merchants of Stavoren. She spared no expense, to show that she still had every cause for pride.
A huge roast fish was set before her for carving. As she was about to cut into it, the Lady noticed a glint from something in the fish’s mouth. She pulled out the object and held it up.
The diners gasped. The Lady turned pale.
It was the ruby ring.
A few weeks later, fishermen found that a sand bar was building beneath the water at the harbor’s mouth. The discarded wheat had sprouted and grown, and was catching the sand that before had drifted freely.
Soon, the tall ships could not enter. The harbor was ruined, and with it went the fortunes of the city. Many of the merchants lost everything.
Among them was the Lady of Stavoren.
Today, Stavoren is known mainly as a ferry landing. The sand bar that keeps tall ships from the harbor is st

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กัปตันซีเก่าไม่แน่ใจว่า เขาได้ยินขวา "สิ่งที่คุณได้พูด ผู้หญิงของฉัน? "ผู้หญิงหยุด pacing เกี่ยวกับแขกของเธอ และมองไปที่กัปตันในความรำคาญ หลายคนถูกพ่อค้ารวย และภูมิใจในเมืองนี้ Stavoren ของริน แต่ผู้หญิงคนนี้ เรียกว่า "เดอะเลดี้ของ Stavoren ทุกคนร่ำรวย และภูมิใจของพวกเขาทั้งหมด"ผมบอกว่า อยากจะเช่าคุณและเรือของคุณมาให้ฉันสิ่งมีค่าที่สุดในโลก""แต่อะไรคือสิ่งมีค่าที่สุด" ถามกัปตัน "และฉันสามารถหามัน""ถ้าฉันรู้ว่า กล่าวว่า ผู้หญิงจ้างงาน "จะได้ รับมัน ฉันขอให้คุณค้นพบ และนำมาให้ฉัน ฉันจะแน่ใจว่าคุณมีทองมากพอจะซื้อมัน ไม่ว่ามันจะออกมา ""ยกโทษให้ฉัน ผู้หญิง กล่าวว่า กัปตัน "แต่ฉันยังคงไม่เข้าใจ"ผู้หญิงนั่งหันหน้าไปทางเขา "มองรอบ ๆ ตัวคุณ กัปตัน เคยเป็นคฤหาสน์ที่สวยงามมากขึ้น""ไม่เคย ผู้หญิง""ฉัน spared ไม่มีค่าใช้จ่ายในการสร้างมัน และกรอกการแบบกับรายการค่าใช้จ่ายสูงสุดจากพอร์ตต่าง ๆ ทั้งหมดที่เข้าเยี่ยมชม โดยเรือของฉัน สิ่งฉัน ของฉันค้าคู่แข่งหาวิธีคัดลอกฉันได้"ฉันต้องแสดงให้พวกเขาและทุกครั้งที่ฉันดีกว่าของพวกเขา นั่นคือเหตุผลที่คุณต้องนำมาให้ฉันสิ่งมีค่าที่สุดในโลก ฉันจะเลือกคุณสำหรับงาน เพราะมันต้องการคน มีประสบการณ์ของคุณ แน่นอน ฉันจะจ่ายให้คุณประดับ""การขอบคุณ ผู้หญิง ฉันจะทำดีที่สุด""คุณได้ดีกว่า รักกัปตัน ถ้าคุณล้มเหลว คุณและเรือของคุณจะไม่เคยพบงานใน Stavoren อีก"ในวันถัดไป กัปตันแล่นจาก Stavoren ค้นหาสิ่งมีค่าที่สุดในโลกเดือนผ่านไป ทุกคนใน Stavoren รู้ของเควสของกัปตัน ทุกที่เลดี้ไป เธอได้ยินคนเป็นสิ่งมีค่าที่สุดที่จะคาดเดา"ที่เป็นใหญ่เป็นไข่ เพิร์ล" กล่าวอย่างใดอย่างหนึ่ง"ไม่ เสื้อสวย กล่าวว่า อีก"ไม่มี รูปปั้นมหัศจรรย์ กล่าวว่า ยังอีกผู้หญิงมีความยินดีที่คนที่เธอทำให้เกิด "และวิธีการที่พวกเขาจะอิจฉาฉัน เธอกล่าวว่า เพื่อตัวเอง "เมื่อเห็นอะไรที่ทำให้กัปตัน"เรือของกัปตันในที่สุด ถูกตาเข้าสู่ท่าเรือ ชาว Stavoren สตท่า เมื่อผู้หญิงมาถึง แต่งตัวในที่สุด พวกเขาทำทางสำหรับเธอเพียงได้ถ่ายของกัปตันเรือ "ผู้หญิง เขาเรียกว่า "จะนำสิ่งที่คุณต้องการ มีค่าที่สุดสิ่งที่ในโลก"คืออะไรมัน กัปตัน "เรียกกลับเลดี้ แทบไม่สามารถเก็บไว้ในใจของเธอ"ผมเข้าเยี่ยมชมท่าเรือหลายแห่งในหลายประเทศ กล่าวว่า กัปตัน "ผมเห็นสิ่งที่ดี ไม่อาจพูดถูกมีค่าที่สุดของทั้งหมด แต่ในที่สุด ในเมือง Danzig ที่ฉันมาข้ามมัน แล้ว ฉันจะหัวเราะเยาะตัวเอง ฉันควรทราบนอกจากครั้งแรก""แต่มันคืออะไร" กล่าวว่า เลดี้อย่างกระสับกระส่าย"ข้าวสาลี" ร้องไห้กัปตัน "เรือของฉันเต็มไป ด้วยข้าวสาลี""ข้าวสาลี" กล่าวว่า เลดี้ ใบหน้าของเธอเติบโตมาขาว หลังเธอ เธอได้ยิน murmurs จากฝูงชน และหัวเราะ "คุณพูดว่า ข้าวสาลี"“Yes, my Lady,” said the captain joyously. “What could be more precious, more valuable, than wheat? Without our daily bread, what good are all the treasures of the world?”The Lady was silent for a moment, listening to the whispers and snickers of the crowd. “And this wheat is all mine, is it not? To do with as I like?”“Of course, my Lady,” said the captain.“Then,” said the Lady, “pour it into the harbor.”“What?” said the captain. Now his own face was white.“Pour it into the harbor! Every grain of it!”Murmurs of horror and approval both rose up behind her.“My Lady,” said the captain, “please consider what you say. There is wheat enough here to feed a city! If you have no use for it, then give it to the poor and hungry. After all, you too may someday be in need!”“I?” shrieked the Lady. “In need?”She plucked from her finger a ruby ring and held it high. “This ring will return to my hand before I am ever in need!”With all her might, she flung it far into the harbor.The captain stared at the Lady on the dock, her face red with rage. Then he called to his men.“Cast off!”When the ship reached the harbor mouth, the captain ordered his men to pour all the wheat overboard. Then he sailed from the harbor, never to return.The next day, the Lady held a grand feast for all the richest merchants of Stavoren. She spared no expense, to show that she still had every cause for pride.ปลาย่างขนาดใหญ่ถูกกำหนดก่อนเธอสำหรับแกะสลัก เพราะจะตัดลงไป ผู้หญิงสังเกตเห็นประกายจากในปากของปลา เธอดึงวัตถุ และจัดขึ้นตำแหน่ง gasped ผู้หญิงเปิดซีดแหวนทับทิมได้กี่สัปดาห์ต่อมา ชาวประมงพบว่า บาร์ทรายถูกสร้างใต้น้ำที่ปากของท่าเรือ ข้าวสาลีทิ้งงอก และเจริญเติบ โต และถูกจับทรายก่อนที่ลอยได้อย่างอิสระเร็ว ๆ นี้ เรือสูงอาจไม่ได้เข้า ท่าเรือเจ๊งถูก และกับมันไปใหญ่ ๆ ของเมือง พ่อค้าหลายคนสูญเสียทุกอย่างในหมู่พวกเขาคือเลดี้ Stavorenวันนี้ Stavoren เป็นที่รู้จักกันส่วนใหญ่เป็นเรือที่ขึ้นฝั่ง เป็นแถบทรายที่ช่วยให้เรือสูงจากท่าเรือเซนต์