This new critique of pride, leading

This new critique of pride, leading not to solitary mortification
but to a politics of equal dignity, is what Hegel took
up and made famous in his dialectic of the master and the
slave. Against the old discourse on the evil of pride, he takes
it as fundamental that we can flourish only to the extent that
we are recognized. Each consciousness seeks recognition in
another, and this is not a sign of a lack of virtue. But the ordinary
conception of honor as hierarchical is crucially flawed.
It is flawed because it cannot answer the need that sends
people after recognition in the first place. Those who fail to
win out in the honor stakes remain unrecognized. But even
those who do win are more subtly frustrated, because they
win recognition from the losers, whose acknowledgment is,
by hypothesis, not really valuable, since they are no longer
free, self-supporting subjects on the same level with the winners.
The struggle for recognition can find only one satisfactory
solution, and that is a regime of reciprocal recognition
among equals. Hegel follows Rousseau in finding this regime
in a society with a common purpose, one in which
there is a “‘we’ that is an ‘I’, and an ‘I’ that is a ‘we’.”27
But if we think of Rousseau as inaugurating the new politics
of equal dignity, we can argue that his solution is crucially
flawed. In terms of the question posed at the beginning
of this section, equality of esteem requires a tight unity of
purpose that seems to be incompatible with any differentiation.
The key to a free polity for Rousseau seems to be a rigorous
exclusion of any differentiation of roles. Rousseau’s
principle seems to be that for any two-place relation R involving
power, the condition of a free society is that the two
terms joined by the relation be identical. x R y is compatible
with a free society only when x = y. This is true when the
relation involves the x’s presenting themselves in public
space to the y’s, and it is of course famously true when the

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วิจารณ์ใหม่นี้ของความภาคภูมิใจ นําไม่โดดเดี่ยว การบำเพ็ญทุกรกิริยา
แต่การเมืองของศักดิ์ศรีเท่าเทียมกัน สิ่งที่เฮเกลเอา
ทำให้มีชื่อเสียงในวิภาษวิธีของอาจารย์และ
ทาส กับวาทกรรมเก่าบนความชั่วร้ายของความภาคภูมิใจที่เขาใช้เวลา
มันเป็นพื้นฐานที่เราสามารถเจริญรุ่งเรืองได้เท่าที่
เรารับรู้ สติและการรับรู้ในแต่ละ
อื่นและไม่ได้เป็นสัญลักษณ์ของการขาดคุณธรรม แต่ความคิดธรรมดา
เกียรติยศเป็นลำดับชั้นเป็น crucially flawed
มันบกพร่อง เนื่องจากไม่สามารถตอบความต้องการที่ส่ง
คนหลังจากการยอมรับในสถานที่แรก ผู้ที่ล้มเหลวที่จะชนะออกในเกียรติ
เดิมพันยังคงอยู่ที่ไม่รู้จัก . แต่แม้
ผู้ชนะจะเพิ่มเติมรายละเอียดผิดหวังเพราะพวกเขา
ชนะการยอมรับจากพวกขี้แพ้ที่มีการยอมรับคือ
สมมติฐานไม่ได้จริงๆที่มีคุณค่า เนื่องจากพวกเขาไม่มี
ฟรี วิชาเลี้ยงตัวเองได้ในระดับเดียวกันกับผู้ชนะ การต่อสู้เพื่อการยอมรับสามารถค้นหา

วิธีเดียวที่น่าพอใจและเป็นระบอบการปกครองของ
ยอมรับซึ่งกันและกันในหมู่เท่ากับ เฮเกล คือ รูโซในการหานี้ระบอบ
ในสังคมที่มีจุดประสงค์ทั่วไป ซึ่งหนึ่งใน
มี " เรา ' เป็น ' ฉัน ' และ ' ฉัน ' เป็น ' เรา ' " 27
แต่ถ้าเราคิดว่าของ Rousseau เป็น inaugurating ใหม่การเมือง
ของศักดิ์ศรีเท่าเทียมกัน เราก็เถียงว่า ทางออกของเขาคือ crucially
มีข้อบกพร่อง ในแง่ของคำถามที่ถูกวางที่จุดเริ่มต้น
ของส่วนนี้ ความเสมอภาคของมีคุณค่าต้องแน่นความสามัคคีของวัตถุประสงค์ที่ดูเหมือนจะไม่เข้ากัน

มีความแตกต่าง .กุญแจสู่ท้องถิ่นฟรีสำหรับรูโซ ดูเหมือนจะเป็นข้อยกเว้นอย่างเข้มงวด
ของความแตกต่างของบทบาท รุสโซ่
หลักการน่าจะเป็นที่ใด ๆที่เกี่ยวข้องกับความสัมพันธ์ R
2 พลังงาน สภาวะสังคมเสรีคือ 2
แง่เข้าร่วมโดยความสัมพันธ์ได้เหมือนกัน x R Y เข้ากันได้
กับสังคมฟรีเมื่อ x = y นี้เป็นจริงเมื่อ
ความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกับ X นำเสนอตัวเองในที่สาธารณะ
กับ Y และเป็นหลักสูตรที่มีชื่อเสียงที่แท้จริงเมื่อ