This study also demonstrates that r

This study also demonstrates that resistance gene overexpression occurred more frequently than gene amplification, as observed in 11 out of 24 in vitro resistant isolates and 2 out of 23 in vitro susceptible isolates. Gene overexpression has been reported to occur as a consequence of gene amplification, which was initially described as a major feature associated with resistance at least within in vitro-selected mutants (7). This finding was not confirmed in our series, as gene amplification was rarely concomitant with gene overexpression. Indeed, their association was observed in only 4 isolates. According to Guimond et al., gene overexpression without gene amplification is more likely the consequence of enhanced mRNA stability than transcriptional up regulation, as no transcription promoters have yet been identified in Leishmania (15). Curiously, we also observed gene amplification in the absence of gene overexpression in 3 isolates. Although the occurrence of gene amplification without gene overexpression has been reported (15, 47), these findings are uncommon, and the significance of this isolated gene amplification remains uncertain.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การศึกษานี้ยังแสดงให้เห็นว่าการแสดงออกของยีนต้านทานมากเกินไปเกิดขึ้นบ่อยกว่าการขยายของยีน ดังที่สังเกตได้ใน 11 จาก 24 ไอโซเลตที่ต้านทานต่อหลอดทดลอง และ 2 ใน 23 ไอโซเลตที่ไวต่อการสัมผัสในหลอดทดลอง มีรายงานว่าการแสดงออกของยีนมากเกินไปเกิดขึ้นอันเป็นผลมาจากการขยายของยีน ซึ่งในตอนแรกได้รับการอธิบายว่าเป็นคุณสมบัติหลักที่เกี่ยวข้องกับการต้านทานอย่างน้อยภายในการกลายพันธุ์ที่เลือก ในหลอดทดลอง (7) การค้นพบนี้ไม่ได้รับการยืนยันในชุดข้อมูลของเรา เนื่องจากการขยายของยีนไม่ค่อยเกิดขึ้นพร้อมกับการแสดงออกของยีนมากเกินไป อันที่จริงการเชื่อมโยงของพวกเขาพบได้ใน 4 แยกเท่านั้น จากข้อมูลของ Guimond และคณะ การแสดงออกของยีนที่มากเกินไปโดยไม่มีการขยายของยีนมีแนวโน้มว่าเป็นผลมาจากความเสถียรของ mRNA ที่ได้รับการปรับปรุงมากกว่าการควบคุมการถอดเสียง เนื่องจากยังไม่มีการระบุผู้สนับสนุนการถอดรหัสใน Leishmania (15) น่าแปลกที่เรายังสังเกตการขยายตัวของยีนในกรณีที่ไม่มีการแสดงออกของยีนมากเกินไปใน 3 แยก แม้ว่ามีการรายงานการเกิดการขยายของยีนโดยไม่มีการแสดงออกของยีนมากเกินไป (15, 47) แต่การค้นพบเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องแปลก และความสำคัญของการขยายยีนที่แยกได้นี้ยังคงไม่แน่นอน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การศึกษานี้ยังแสดงให้เห็นว่าการแสดงออกที่มากเกินไปของยีนต้านทานบ่อยกว่าการขยายตัวของยีนซึ่งสังเกตได้ใน 11 จาก 24 สายพันธุ์ที่แยกความต้านทานในหลอดทดลองและ 2 จาก 23 สายพันธุ์ที่แยกไวต่อภายนอก มีรายงานว่า overexpression ของยีนเป็นผลมาจากการขยายตัวของยีนซึ่งเดิมอธิบายว่าเป็นลักษณะหลักที่เกี่ยวข้องกับความต้านทานอย่างน้อยในกลุ่มกลายพันธุ์ที่เลือกในหลอดทดลอง (7). การค้นพบนี้ไม่ได้รับการยืนยันในซีรีส์ของเรา เนื่องจากการขยายตัวของยีนไม่ค่อยมาพร้อมกับการแสดงออกของยีน ในความเป็นจริงความเกี่ยวข้องของพวกเขาถูกสังเกตเฉพาะใน 4 สายพันธุ์ที่แยกจากกัน ตามที่ Guimond et al. การแสดงออกของยีนที่ไม่มีการขยายตัวของยีนมีแนวโน้มที่จะเป็นผลมาจากการเพิ่มความเสถียรของ mRNA มากกว่าผลของการปรับการถอดรหัสเนื่องจากไม่พบการถอดรหัส Starter (15) ใน Leishmania protozoa น่าแปลกที่เรายังสังเกตเห็นการขยายตัวของยีนใน 3 สายพันธุ์ที่แยกออกจากกันโดยไม่มีการแสดงออกของยีน แม้ว่าการขยายตัวของยีนจะเทียบกับ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การศึกษายังแสดงให้เห็นว่าการแสดงออกของยีนที่มีความต้านทานเกิดขึ้นบ่อยกว่าการขยายตัวของยีนเช่นเดียวกับที่พบใน11ใน24สายพันธุ์ที่ทนต่อในหลอดทดลองและ2ใน23ในหลอดทดลอง มีรายงานว่าการแสดงออกของยีนเป็นผลมาจากการขยายตัวของยีนและได้รับการอธิบายเป็นครั้งแรกว่าเป็นคุณลักษณะหลักที่เกี่ยวข้องกับความต้านทานอย่างน้อยในผู้กลายพันธุ์ที่เลือกในหลอดทดลอง(7) การค้นพบนี้ไม่ได้รับการยืนยันในการศึกษาของเราเนื่องจากการขยายตัวของยีนไม่ค่อยมาพร้อมกับการแสดงออกของยีน ในความเป็นจริงความสัมพันธ์ของพวกเขาได้รับการสังเกตในเพียง4สายพันธุ์ที่แยกได้ ตามguimond et al .การแสดงออกของยีนที่ไม่มีการขยายตัวของยีนมีแนวโน้มที่จะเป็นผลมาจากการเพิ่มเสถียรภาพของmRNAมากกว่าการปรับการถอดรหัสเนื่องจากโปรโมเตอร์การถอดรหัส( 15 )ยังไม่ได้รับการระบุในleishmania น่าแปลกที่เรายังสังเกตเห็นการขยายตัวของยีนที่ไม่มีการแสดงออกของยีนในสามสายพันธุ์ที่แยกได้ แม้ว่าจะมีการรายงานการขยายตัวของยีนโดยไม่มีการแสดงออกของยีนมากเกินไป( 15,47 )ผลการค้นพบเหล่านี้ไม่ธรรมดาและความสําคัญของการขยายตัวของยีนที่แยกออกจากกันยังคงไม่แน่นอน