AbstractOlympic style games were fi

Abstract
Olympic style games were first held for athletes with disabilities in Rome in 1960. Today the Paralympic Games (parallel Olympics) feature competition for athletes from six disability groups, including amputee, visually impaired, and spinal cord injury. Olympic hosts, both summer and winter, are now contractually obliged to organize the Paralympics in the same venue. The size and popularity of the games have grown exponentially since their inception, but they remain largely separate from the Olympics themselves. Recently, a very successful Paralympic athlete from South Africa, Oscar Pistorius, made it clear that despite his double below-the-knee amputation he wanted to compete in his event (400 m) at the Olympics. Initially, however, Oscar Pistorius was prohibited from competing at any International Amateur Athletics Federation (IAAF) competition on grounds of fairness. On the basis of biomechanical and physiological evidence, the IAAF argued that his highly specialized prosthetic limbs gave him an advantage and were therefore in contravention of Rule 144.2. This rule forbids the use of any technical device (such as prosthetic limbs) that provides the user with an advantage over another athlete not using such a device. This decision was subsequently overturned by the Court of Arbitration for Sport following an appeal by Pistorius. Using this case as an example, the aim of this paper is to highlight the empirical and ethical difficulties associated with the application of the principle of fairness in sport. In particular, we discuss both the complexity of identifying the nature and size of athletic advantage and the basis for determining its validity. Moreover, we explore how similar difficulties arise when attempting to establish criteria for “relevant athletic performance”. We argue that reasonable rules and norms for competition are not simply inferred from the principle of fairness. Such rules and norms should result from careful judgements informed by scientific, conceptual, and ethical evidence, and be guided by the standards of excellence that best characterize the sport in question.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทคัดย่อOlympic style games were first held for athletes with disabilities in Rome in 1960. Today the Paralympic Games (parallel Olympics) feature competition for athletes from six disability groups, including amputee, visually impaired, and spinal cord injury. Olympic hosts, both summer and winter, are now contractually obliged to organize the Paralympics in the same venue. The size and popularity of the games have grown exponentially since their inception, but they remain largely separate from the Olympics themselves. Recently, a very successful Paralympic athlete from South Africa, Oscar Pistorius, made it clear that despite his double below-the-knee amputation he wanted to compete in his event (400 m) at the Olympics. Initially, however, Oscar Pistorius was prohibited from competing at any International Amateur Athletics Federation (IAAF) competition on grounds of fairness. On the basis of biomechanical and physiological evidence, the IAAF argued that his highly specialized prosthetic limbs gave him an advantage and were therefore in contravention of Rule 144.2. This rule forbids the use of any technical device (such as prosthetic limbs) that provides the user with an advantage over another athlete not using such a device. This decision was subsequently overturned by the Court of Arbitration for Sport following an appeal by Pistorius. Using this case as an example, the aim of this paper is to highlight the empirical and ethical difficulties associated with the application of the principle of fairness in sport. In particular, we discuss both the complexity of identifying the nature and size of athletic advantage and the basis for determining its validity. Moreover, we explore how similar difficulties arise when attempting to establish criteria for “relevant athletic performance”. We argue that reasonable rules and norms for competition are not simply inferred from the principle of fairness. Such rules and norms should result from careful judgements informed by scientific, conceptual, and ethical evidence, and be guided by the standards of excellence that best characterize the sport in question.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทคัดย่อ
โอลิมปิกเกมสไตล์ที่ถูกจัดขึ้นเป็นครั้งแรกสำหรับนักกีฬาที่มีความพิการในกรุงโรมในปี 1960 วันนี้ปิคเกมส์ (ขนานโอลิมปิก) คุณลักษณะการแข่งขันสำหรับนักกีฬาจากหกกลุ่มความพิการรวมทั้งชะงักงัน, พิการทางสายตาและการบาดเจ็บไขสันหลัง เจ้าภาพโอลิมปิกฤดูร้อนและฤดูหนาวอยู่ในขณะนี้จำเป็นต้องตามสัญญาที่จะจัดระเบียบในพาราลิมปิสถานที่เดียวกัน ขนาดและความนิยมของเกมได้เติบโตขึ้นชี้แจงตั้งแต่เริ่มก่อตั้ง แต่พวกเขาส่วนใหญ่ยังคงแยกออกจากการแข่งขันกีฬาโอลิมปิกตัวเอง เมื่อเร็ว ๆ นี้นักกีฬาพาราลิมปิประสบความสำเร็จมากจากแอฟริกาใต้, ออสการ์ Pistorius, ทำให้มันชัดเจนว่าแม้จะมีการตัดแขนขาของเขาสองต่ำกว่าเข่าเขาต้องการที่จะแข่งขันในกรณีของเขา (400 เมตร) ในกีฬาโอลิมปิก ในขั้นต้น แต่ออสการ์ Pistorius ไม่ได้รับอนุญาตจากการแข่งขันที่ใด ๆ สมัครเล่นนานาชาติสหพันธ์กรีฑา (IAAF) การแข่งขันบนพื้นฐานของความเป็นธรรม บนพื้นฐานของหลักฐานทางชีวกลศาสตร์และทางสรีรวิทยา, IAAF ถกเถียงกันอยู่ว่าขาเทียมเชี่ยวชาญสูงของเขาให้เขาได้เปรียบและมีดังนั้นในการฝ่าฝืนกฎข้อที่ 144.2 กฎข้อนี้ห้ามการใช้อุปกรณ์ทางเทคนิคใด ๆ (เช่นขาเทียม) ที่ให้ผู้ใช้ที่มีประโยชน์มากกว่านักกีฬาอีกไม่ได้ใช้อุปกรณ์ดังกล่าว การตัดสินใจครั้งนี้ต่อมาได้ถูกล้มล้างโดยศาลอนุญาโตตุลาการกีฬาอุทธรณ์ต่อไปนี้โดย Pistorius ใช้กรณีนี้เป็นตัวอย่างที่จุดมุ่งหมายของการวิจัยนี้คือการเน้นปัญหาเชิงประจักษ์และจริยธรรมที่เกี่ยวข้องกับการประยุกต์ใช้หลักการของความเป็นธรรมในการเล่นกีฬา โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เราจะหารือทั้งความซับซ้อนของการระบุลักษณะและขนาดของความได้เปรียบแข็งแรงและพื้นฐานในการพิจารณาความถูกต้อง นอกจากนี้เราสำรวจว่าปัญหาที่คล้ายกันเกิดขึ้นเมื่อพยายามที่จะกำหนดเกณฑ์สำหรับ "การกีฬาที่เกี่ยวข้อง" เรายืนยันว่ากฎระเบียบที่เหมาะสมและบรรทัดฐานสำหรับการแข่งขันจะไม่ได้สรุปเพียงจากหลักการของความเป็นธรรม กฎระเบียบดังกล่าวและบรรทัดฐานควรจะเป็นผลมาจากการตัดสินระวังแจ้งจากทางวิทยาศาสตร์แนวคิดและหลักฐานจริยธรรมและได้รับคำแนะนำจากมาตรฐานของความเป็นเลิศที่ดีที่สุดลักษณะของการเล่นกีฬาในคำถาม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นามธรรม
โอลิมปิกสไตล์เกมแรกที่จัดขึ้นเพื่อนักกีฬาคนพิการในกรุงโรมในปี 1960 . วันนี้ ปิคเกมส์ ( โอลิมปิกขนาน ) มีการแข่งขันสำหรับนักกีฬาคนพิการขาขาด จาก 6 กลุ่ม ได้แก่ บกพร่อง , และการบาดเจ็บที่ไขสันหลัง เจ้าภาพโอลิมปิก ทั้งฤดูร้อนและฤดูหนาว อยู่ในสัญญาต้องจัดระเบียบลิมในสถานที่เดียวกัน .ขนาดและความนิยมของเกมได้เติบโตชี้แจง นับตั้งแต่ก่อตั้งของพวกเขา แต่พวกเขายังคงไปที่แยกต่างหากจากโอลิมปิกนั่นเอง เมื่อเร็วๆ นี้ ประสบความสำเร็จมาก นักกีฬาพาราลิมปิคจากแอฟริกาใต้ ออสการ์ Pistorius , ทำให้มันชัดเจนว่าแม้จะมีเขาสองใต้เข่าขาเขาต้องการที่จะแข่งขันในเหตุการณ์ของเขา ( 400 เมตร ) โอลิมปิก ในตอนแรก อย่างไรก็ตามออสการ์ พิสโตริอุสถูกห้ามจากการแข่งขันที่สหพันธ์กรีฑาสมัครเล่นนานาชาติ ( IAAF ) มีการแข่งขันบนพื้นฐานของความเป็นธรรม บนพื้นฐานของหลักฐานทางชีวกลศาสตร์และสรีรวิทยา , แข่งแย้งว่าเขาขอเฉพาะแขนขาเทียมให้เขาได้เปรียบ และดังนั้น การละเมิดกฎ 144.2 .กฎนี้ห้ามใช้อุปกรณ์ทางเทคนิคใด ๆ ( เช่น แขนขาเทียม ) ที่ให้ผู้ใช้ที่มีประโยชน์กว่านักกีฬาอีก ไม่ใช้อุปกรณ์ดังกล่าว . การตัดสินใจนี้ถูกคว่ำโดยต่อมาศาลอนุญาโตตุลาการกีฬาต่อไปนี้การอุทธรณ์โดย Pistorius . ใช้คดีนี้เป็นตัวอย่างวัตถุประสงค์ของบทความนี้คือการเน้นเชิงจริยธรรมและปัญหาที่เกี่ยวข้องกับการประยุกต์ใช้หลักการของความเป็นธรรมในการกีฬา โดยเฉพาะเราจะหารือทั้งความซับซ้อนของการกำหนดลักษณะและขนาดของประโยชน์และเป็นพื้นฐานสำหรับการกำหนดความถูกต้องของนักกีฬา นอกจากนี้เราสำรวจว่าปัญหาที่คล้ายกันเกิดขึ้นเมื่อพยายามที่จะสร้างเกณฑ์ " ประสิทธิภาพ " กีฬาที่เกี่ยวข้อง เราเถียงว่า กฎที่เหมาะสมสำหรับการแข่งขันไม่เพียง แต่อนุมานเอาจากหลักการของความเป็นธรรม กฎดังกล่าว และผลจากคำพิพากษาบรรทัดฐานควรระมัดระวังผลทางวิทยาศาสตร์ แนวความคิด และหลักฐานทางและเป็นแนวทางตามมาตรฐานของความเป็นเลิศที่ที่ดีที่สุดลักษณะกีฬาในคำถาม