In the nineteenth century, Japan ex

In the nineteenth century, Japan experiences a dramatic shift from the conservative, isolationist policies of the shogun-dominated Edo period to the rapid and widespread drive to modernize and engage with the rest of the world that characterizes the Meiji Restoration. During the first half of the century, decades of fiscal and social disruption caused by the growth of a market economy and a complex monetary system in a country that is still officially based on agriculture, which supports both the farming and privileged but unproductive samurai classes, continues to weaken the country in general and the Tokugawa regime in particular. Increasingly aggressive intrusions by Western powers not only puts pressure on Japan but convinces its political leaders that the Seclusion Policy has both limited the country's participation in technological advances and worldwide changes and has also handicapped the economy by restricting its involvement in global trade. Taking advantage of the disruption caused by these internal and external crises, in 1867 several powerful daimyo (regional warlords) band together and overthrow Shogun Yoshinobu (1837–1913), forcing him to resign authority. Marching into the imperial capital Kyoto, they "restore" Emperor Mutsuhito (1852–1912) to power and establish the Meiji ("enlightened rule") Restoration.
In the name of Emperor Meiji, numerous striking and far-reaching social, political, and economic changes are legislated through a series of edicts. Japan also opens its borders, sending several high-ranking expeditions abroad and inviting foreign advisors—including educators, engineers, architects, painters, and scientists—to assist the Japanese in rapidly absorbing modern technology and Western knowledge. Throughout the century, however, the drive to Westernize is paralleled by continued isolationist tendencies and a desire to resist foreign influences. Eventually, as has happened numerous times in the nation's history, after the Japanese assimilate what has been borrowed, they use these imports to formulate a new but distinctly Japanese modern society.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในศตวรรษที่ผ่านมา ญี่ปุ่นประสบการณ์กะละครจากยุคเอะโดะโชกุนครอบงำนโยบาย isolationist หัวเก่า ไดรฟ์อย่างรวดเร็ว และแพร่หลายประเทศ และมีส่วนร่วมกับส่วนเหลือของโลกที่ระบุลักษณะของคาง ช่วงครึ่งแรกของศตวรรษ ของทรัพยทางการเงิน และสังคมที่เกิดจากการเติบโตของระบบเศรษฐกิจตลาดและระบบการเงินที่ซับซ้อนในประเทศที่ยังคงเป็นทางขึ้นอยู่กับระบอบโทะกุงะวะและเกษตร ซึ่งสนับสนุนทั้งฟาร์ม และรับสิทธิพิเศษแต่ชนชั้นซามูไรก่อ ยังประเทศไทยโดยทั่วไป โดยเฉพาะ รุกเพิ่มขึ้นอย่างมาก โดยอำนาจตะวันตกไม่เพียงแต่ทำให้ความดันในญี่ปุ่น แต่ convinces ผู้นำทางการเมืองของนโยบายสันโดษมีจำกัดทั้งสองประเทศมีส่วนร่วมในความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีและการเปลี่ยนแปลงทั่วโลก และยังมีคนทุพพลภาพเศรษฐกิจ ด้วยการจำกัดการมีส่วนร่วมในการค้าโลก ประโยชน์ของทีมเกิดจากวิกฤตเหล่านี้ภายใน และภายนอก ใน 1867 ไดเมียวมีประสิทธิภาพหลาย (ขุนศึกภูมิภาค) วงดนตรีร่วมกันและการล้มล้างโชกุนกุงะวะ (1837 – ค.ศ. 1913), การบังคับให้เขาเลิกเล่นเก็บ สวนสนามเข้าเมืองหลวงเกียวโตที่อิมพีเรียล พวกเขา "คืนค่า" จักรพรรดิ Mutsuhito (1852-ซาวน่า) พลังงาน และสร้างคาง ("พุทธเจ้ากฎ")In the name of Emperor Meiji, numerous striking and far-reaching social, political, and economic changes are legislated through a series of edicts. Japan also opens its borders, sending several high-ranking expeditions abroad and inviting foreign advisors—including educators, engineers, architects, painters, and scientists—to assist the Japanese in rapidly absorbing modern technology and Western knowledge. Throughout the century, however, the drive to Westernize is paralleled by continued isolationist tendencies and a desire to resist foreign influences. Eventually, as has happened numerous times in the nation's history, after the Japanese assimilate what has been borrowed, they use these imports to formulate a new but distinctly Japanese modern society.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในศตวรรษที่สิบเก้าประสบการณ์ญี่ปุ่นการเปลี่ยนแปลงอย่างมากจากอนุลักษณ์, นโยบายเป็นกลางของสมัยเอโดะโชกุนที่โดดเด่นกับไดรฟ์อย่างรวดเร็วและแพร่หลายที่ทันสมัยและมีส่วนร่วมกับส่วนที่เหลือของโลกที่ characterizes ฟื้นฟูเมจิ ในช่วงครึ่งแรกของศตวรรษที่ทศวรรษที่ผ่านมาของการหยุดชะงักทางการคลังและสังคมที่เกิดจากการเจริญเติบโตของเศรษฐกิจตลาดและระบบการเงินที่มีความซับซ้อนในประเทศที่ยังคงตามอย่างเป็นทางการในการเกษตรซึ่งสนับสนุนทั้งการเกษตรและการเรียนซามูไรสิทธิพิเศษ แต่ไม่ก่อผล ยังคงลดลงในประเทศทั่วไปและระบอบการปกครองงาวะโดยเฉพาะอย่างยิ่ง การโจมตีที่ก้าวร้าวมากขึ้นโดยมหาอำนาจตะวันตกไม่เพียง แต่ทำให้ความดันในญี่ปุ่น แต่ปลอบผู้นำทางการเมืองที่นโยบายเหงามีทั้ง จำกัด การมีส่วนร่วมของประเทศในความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีและการเปลี่ยนแปลงทั่วโลกและได้พิการยังเศรษฐกิจโดยการ จำกัด การมีส่วนร่วมในการค้าโลก การใช้ประโยชน์จากการหยุดชะงักที่เกิดจากวิกฤตการณ์ภายในและภายนอกเหล่านี้ใน 1867 ที่มีประสิทธิภาพหลายเมียว (ขุนศึกภูมิภาค) ร่วมกันและการโค่นล้มโชกุนโยชิโน (1837-1913) บังคับให้เขาต้องลาออกผู้มีอำนาจ เดินเข้ามาในเมืองหลวงของจักรวรรดิเกียวโตที่พวกเขา "เรียกคืน" จักรพรรดิ Mutsuhito (1852-1912) มีอำนาจและสร้างเมจิ ("พุทธะกฎ") การฟื้นฟู.
ในนามของจักรพรรดิเมจิที่โดดเด่นจำนวนมากและไกลถึงสังคมการเมืองและ การเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจที่มีการออกกฏหมายผ่านชุดของสิต ญี่ปุ่นยังเปิดพรมแดนส่งเดินทางหลายระดับสูงในต่างประเทศและเชิญชวนที่ปรึกษาต่างประเทศรวมทั้งการศึกษา, วิศวกรสถาปนิกจิตรกรและนักวิทยาศาสตร์ให้ความช่วยเหลือญี่ปุ่นในอย่างรวดเร็วดูดซับเทคโนโลยีที่ทันสมัยและความรู้ตะวันตก ตลอดศตวรรษ แต่ขับรถไปเหมือนตะวันตกถูกขนานแนวโน้มยังคงเป็นกลางและความปรารถนาที่จะต่อต้านอิทธิพลของต่างประเทศ ในที่สุดตามที่ได้เกิดขึ้นหลายครั้งในประวัติศาสตร์ของประเทศหลังจากที่ญี่ปุ่นดูดซึมสิ่งที่ได้รับยืมพวกเขาใช้นำเข้าเหล่านี้จะกำหนดเป็นสังคมใหม่ที่ทันสมัย ​​แต่ญี่ปุ่นอย่างเห็นได้ชัด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในศตวรรษที่สิบเก้า , ญี่ปุ่น มีประสบการณ์การเปลี่ยนแปลงอย่างมากจากอนุลักษณ์ , isolationist นโยบายของโชกุนการปกครองเอโดะเพื่อขับรถอย่างรวดเร็วและแพร่หลายทันสมัยและประกอบกับส่วนที่เหลือของโลกที่ characterizes การฟื้นฟูเมจิ . ในช่วงครึ่งแรกของศตวรรษทศวรรษของเศรษฐกิจและสังคมการหยุดชะงักที่เกิดจากการเจริญเติบโตของตลาดเศรษฐกิจและระบบการเงินที่ซับซ้อนในประเทศที่ยังคงอย่างเป็นทางการขึ้นอยู่กับภาคเกษตรกรรม ซึ่งรองรับทั้งการทำไร่และสิทธิพิเศษแต่ไม่เรียนซามูไรที่ยังคงอ่อนตัวลง ประเทศ ใน ทั่วไป และ คางาวะ รัฐบาลโดยเฉพาะก้าวร้าวมากขึ้นบุกรุกโดยมหาอำนาจตะวันตกกดดันญี่ปุ่นไม่เพียง แต่ทำให้ผู้นำทางการเมืองของความสันโดษ นโยบายมีทั้งจำกัดประเทศมีส่วนร่วมในความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีและการเปลี่ยนแปลงทั่วโลก และยังพิการเศรษฐกิจโดยการมีส่วนร่วมในการค้าโลกประโยชน์ของการหยุดชะงักที่เกิดจากวิกฤตการณ์ภายในและภายนอกเหล่านี้ ใน 1867 หลายพลังไดเมียว ( ขุนศึกภูมิภาค ) วงดนตรีด้วยกัน และล้มล้างโชกุนโยชิโนบุ ( 1832 – 1913 ) , บังคับให้เขาลาออกจากตำแหน่งอำนาจ สวนสนามในเกียวโตเป็นเมืองหลวงของจักรวรรดิพวกเขา " เรียกคืน " จักรพรรดิมัตสุหิตโต ( 1852 – 1911 ) อำนาจและสร้างเมจิ ( " พุทธะ " กฎ
) ฟื้นฟูในนามของจักรพรรดิเมจิ มากมาย ตื่นตาตื่นใจ และกว้างขวางในสังคม การเมือง และการเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจ legislated ผ่านชุดของต้อง . ญี่ปุ่นยังเปิดพรมแดนของตน ส่งหลายระดับสูงการเดินทางต่างประเทศและเชิญที่ปรึกษาต่างประเทศรวมทั้งนักการศึกษา วิศวกร สถาปนิก จิตรกรและนักวิทยาศาสตร์ที่จะช่วยเหลือญี่ปุ่นในการดูดซับเทคโนโลยีที่ทันสมัยรวดเร็วและความรู้ตะวันตก ตลอดศตวรรษที่ผ่านมา แต่ไดรฟ์คนตะวันตกคือได้โดยยังคง isolationist แนวโน้มและความปรารถนาที่จะต่อต้านอิทธิพลต่างประเทศ ในที่สุด ตามที่ได้เกิดขึ้นหลายครั้งในประวัติศาสตร์ของประเทศ หลังจากญี่ปุ่นซึมซับสิ่งที่ถูกยืมพวกเขาใช้สินค้าเหล่านี้ เพื่อสร้างใหม่ แต่ว่าสังคมญี่ปุ่นสมัยใหม่