- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
outrageous gifts and was registered
outrageous gifts and was registered, however futilely, to attend Dartmouth
College in the fall. Now it was his turn.
Before he turned me into a vampire—his big compromise—he had one other
stipulation to make good on.
Edward had an obsessive sort of concern over the human things that I would be
giving up, the experiences he didn’t want me to miss. Most of them—like the
prom, for example—seemed silly to me. There was only one human experience I
worried about missing. Of course it would be the one he wished I would forget
completely.
Here was the thing, though. I knew a little about what I was going to be like
when I wasn’t human anymore. I’d seen newborn vampires firsthand, and I’d heard
all my family-to-be’s stories about those wild early days. For several years, my
biggest personality trait was going to be thirsty. It would take some time
before I could be me again. And even when I was in control of myself, I would
never feel exactly the way I felt now.
Human… and passionately in love.
I wanted the complete experience before I traded in my warm, breakable,
pheromone-riddled body for something beautiful, strong… and unknown. I wanted a
real honeymoon with Edward. And, despite the danger he feared this would put me
in, he’d agreed to try.
I was only vaguely aware of Alice and the slip and slide of satin over my skin.
I didn’t care, for the moment, that the whole town was talking about me. I
didn’t think about the spectacle I would have to star in much too soon. I didn’t
worry about tripping on my train or giggling at the wrong moment or being too
young or the staring audience or even the empty seat where my best friend should
be.
I was with Edward in my happy place.
2. LONG NIGHT
“I miss you already.”
“I don’t need to leave. I can stay. . . .”
“Mmm.”
It was quiet for a long moment, just the thud of my heart hammering, the broken
rhythm of our ragged breathing, and the whisper of our lips moving in
synchronization.
Sometimes it was so easy to forget that I was kissing a vampire. Not because he
seemed ordinary or human—I could never for a second forget that I was holding
someone more angel than man in my arms—but because he made it seem like nothing
at all to have his lips against my lips, my face, my throat. He claimed he was
long past the temptation my blood used to be for him, that the idea of losing me
had cured him of any desire for it. But I knew the smell of my blood still
caused him pain—still burned his throat like he was inhaling flames.
I opened my eyes and found his open, too, staring at my face. It made no sense
when he looked at me that way. Like I was the prize rather than the outrageously
lucky winner.
Our gazes locked for a moment; his golden eyes were so deep that I imagined I
could see all the way into his soul. It seemed silly that this fact—the
existence of his soul—had ever been in question, even if he was a vampire. He
had the most beautiful soul, more beautiful than his brilliant mind or his
incomparable face or his glorious body.
He looked back at me as if he could see my soul, too, and as if he liked what he
saw.
He couldn’t see into my mind, though, the way he saw into everyone else’s. Who
knew why—some strange glitch in my brain that made it immune to all the
extraordinary and frightening things some immortals could do. (Only my mind was
immune; my body was still subject to vampires with abilities that worked in ways
other than Edward’s.) But I was seriously grateful to whatever malfunction it
was that kept my thoughts a secret. It was just too embarrassing to consider the
alternative.
I pulled his face to mine again.
“Definitely staying,” he murmured a moment later.
“No, no. It’s your bachelor party. You have to go.”
I said the words, but the fingers of my right hand locked into his bronze hair,
my left pressed tighter against the small of his back. His cool hands stroked my
face.
“Bachelor parties are designed for those who are sad to see the passing of their
single days. I couldn’t be more eager to have mine behind me. So there’s really
no point.”
“True.” I breathed against the winter-cold skin of his throat.
This was pretty close to my happy place. Charlie slept obliviously in his room,
which was almost as good as being alone. We were curled up on my small bed,
intertwined as much as it was possible, considering the thick afghan I was
swathed in like a cocoon. I hated the necessity of the blanket, but it sort of
ruined the romance when my teeth started chattering. Charlie would notice if I
turned the heat on in August. . . .
At least, if I had to be bundled up, Edward’s shirt was on the floor. I never
got over the shock of how perfect his body was—white, cool, and polished as
marble. I ran my hand down his stone chest now, tracing across the flat planes
of his stomach, just marveling. A light shudder rippled through him, and his
mouth found mine again. Carefully, I let the tip of my tongue press against his
glass-smooth lip, and he sighed. His sweet breath washed—cold and delicious—over
my face.
He started to pull away—that was his automatic response whenever he decided
things had gone too far, his reflex reaction whenever he most wanted to keep
going. Edward had spent most of his life rejecting any kind of physical
gratification. I knew it was terrifying to him trying to change those habits
now.
“Wait,” I said, gripping his shoulders and hugging myself close to him. I kicked
one leg free and wrapped it around his waist. “Practice makes perfect.”
He chuckled. “Well, we should be fairly close to perfection by this point, then,
shouldn’t we? Have you slept at all in the last month?”
“But this is the dress rehearsal,” I reminded him, “and we’ve only practiced
certain scenes. It’s no time for playing safe.”
I thought he would laugh, but he didn’t answer, and his body was motionless with
sudden stress. The gold in his eyes seemed to harden from a liquid to a solid.
I thought over my words, realized what he would have heard in them.
“Bella…,” he whispered.
“Don’t start this again,” I said. “A deal’s a deal.”
“I don’t know. It’s too hard to concentrate when you’re with me like this. I—I
can’t think straight. I won’t be able to control myself. You’ll get hurt.”
“I’ll be fine.”
“Bella . . .”
“Shh!” I pressed my lips to his to stop his panic attack. I’d heard it before.
He wasn’t getting out of this deal. Not after insisting I marry him first.
He kissed me back for a moment, but I could tell he wasn’t as into it as before.
Worrying, always worrying. How different it would be when he didn’t need to
worry about me anymore. What would he do with all his free time? He’d have to
get a new hobby.
“How are your feet?” he asked.
Knowing he didn’t mean that literally, I answered, “Toasty warm.”
“Really? No second thoughts? It’s not too late to change your mind.”
“Are you trying to ditch me?”
He chuckled. “Just making sure. I don’t want you to do anything you’re not sure
about.”
“I’m sure about you. The rest I can live through.”
He hesitated, and I wondered if I’d put my foot in my mouth again.
“Can you?” he asked quietly. “I don’t mean the wedding—which I am positive you
will survive despite your qualms—but afterward… what about Renée, what about
Charlie?”
I sighed. “I’ll miss them.” Worse, that they would miss me, but I didn’t want to
give him any fuel.
“Angela and Ben and Jessica and Mike.”
“I’ll miss my friends, too.” I smiled in the darkness. “Especially Mike. Oh,
Mike! How will I go on?”
He growled.
I laughed but then was serious. “Edward, we’ve been through this and through
this. I know it will be hard, but this is what I want. I want you, and I want
you forever. One lifetime is simply not enough for me.”
“Frozen forever at eighteen,” he whispered.
“Every woman’s dream come true,” I teased.
“Never changing… never moving forward.”
“What does that mean?”
He answered slowly. “Do you remember when we told Charlie we were getting
married? And he thought you were… pregnant?”
“And he thought about shooting you,” I guessed with a laugh. “Admit it—for one
second, he honestly considered it.”
He didn’t answer.
“What, Edward?”
“I just wish… well, I wish that he’d been right.”
“Gah,” I gasped.
“More that there was some way he could have been. That we had that kind of
potential. I hate taking that away from you, too.”
It took me a minute. “I know what I’m doing.”
“How could you know that, Bella? Look at my mother, look at my sister. It’s not
as easy a sacrifice as you imagine.”
“Esme and Rosalie get by just fine. If it’s a problem later, we can do what Esme
did—we’ll adopt.”
He sighed, and then his voice was fierce. “It’s not right! I don’t want you to
have to make sacrifices for me. I want to give you things, not take things away
from you. I don’t want to steal your future. If I were human—”
I put my hand over his lips. “You are my future. Now stop. No moping, or I’m
calling your brothers to come and get you. Maybe you need a bachelor party.”
“I’m sorry. I am moping, aren’t I? Must be the nerves.”
“Are your feet cold?”
“Not in that sense. I’ve been waiting a century to marry you, Miss Swan. The
wedding ceremony is the one thing I can’t wait—” He broke off mid-thought. “Oh,
for the love of all that’s holy!”
“What’s wrong?”
He gritted his teeth. “You don’t have to call my brothers. Apparently Emmett and
Jasper are not going to let me bow out tonight.”
I clutched him closer for one second and then released him. I didn’t have a
prayer of winning a tug-of-war with Emmett. “Have fun.”
There was a squeal ag
College in the fall. Now it was his turn.
Before he turned me into a vampire—his big compromise—he had one other
stipulation to make good on.
Edward had an obsessive sort of concern over the human things that I would be
giving up, the experiences he didn’t want me to miss. Most of them—like the
prom, for example—seemed silly to me. There was only one human experience I
worried about missing. Of course it would be the one he wished I would forget
completely.
Here was the thing, though. I knew a little about what I was going to be like
when I wasn’t human anymore. I’d seen newborn vampires firsthand, and I’d heard
all my family-to-be’s stories about those wild early days. For several years, my
biggest personality trait was going to be thirsty. It would take some time
before I could be me again. And even when I was in control of myself, I would
never feel exactly the way I felt now.
Human… and passionately in love.
I wanted the complete experience before I traded in my warm, breakable,
pheromone-riddled body for something beautiful, strong… and unknown. I wanted a
real honeymoon with Edward. And, despite the danger he feared this would put me
in, he’d agreed to try.
I was only vaguely aware of Alice and the slip and slide of satin over my skin.
I didn’t care, for the moment, that the whole town was talking about me. I
didn’t think about the spectacle I would have to star in much too soon. I didn’t
worry about tripping on my train or giggling at the wrong moment or being too
young or the staring audience or even the empty seat where my best friend should
be.
I was with Edward in my happy place.
2. LONG NIGHT
“I miss you already.”
“I don’t need to leave. I can stay. . . .”
“Mmm.”
It was quiet for a long moment, just the thud of my heart hammering, the broken
rhythm of our ragged breathing, and the whisper of our lips moving in
synchronization.
Sometimes it was so easy to forget that I was kissing a vampire. Not because he
seemed ordinary or human—I could never for a second forget that I was holding
someone more angel than man in my arms—but because he made it seem like nothing
at all to have his lips against my lips, my face, my throat. He claimed he was
long past the temptation my blood used to be for him, that the idea of losing me
had cured him of any desire for it. But I knew the smell of my blood still
caused him pain—still burned his throat like he was inhaling flames.
I opened my eyes and found his open, too, staring at my face. It made no sense
when he looked at me that way. Like I was the prize rather than the outrageously
lucky winner.
Our gazes locked for a moment; his golden eyes were so deep that I imagined I
could see all the way into his soul. It seemed silly that this fact—the
existence of his soul—had ever been in question, even if he was a vampire. He
had the most beautiful soul, more beautiful than his brilliant mind or his
incomparable face or his glorious body.
He looked back at me as if he could see my soul, too, and as if he liked what he
saw.
He couldn’t see into my mind, though, the way he saw into everyone else’s. Who
knew why—some strange glitch in my brain that made it immune to all the
extraordinary and frightening things some immortals could do. (Only my mind was
immune; my body was still subject to vampires with abilities that worked in ways
other than Edward’s.) But I was seriously grateful to whatever malfunction it
was that kept my thoughts a secret. It was just too embarrassing to consider the
alternative.
I pulled his face to mine again.
“Definitely staying,” he murmured a moment later.
“No, no. It’s your bachelor party. You have to go.”
I said the words, but the fingers of my right hand locked into his bronze hair,
my left pressed tighter against the small of his back. His cool hands stroked my
face.
“Bachelor parties are designed for those who are sad to see the passing of their
single days. I couldn’t be more eager to have mine behind me. So there’s really
no point.”
“True.” I breathed against the winter-cold skin of his throat.
This was pretty close to my happy place. Charlie slept obliviously in his room,
which was almost as good as being alone. We were curled up on my small bed,
intertwined as much as it was possible, considering the thick afghan I was
swathed in like a cocoon. I hated the necessity of the blanket, but it sort of
ruined the romance when my teeth started chattering. Charlie would notice if I
turned the heat on in August. . . .
At least, if I had to be bundled up, Edward’s shirt was on the floor. I never
got over the shock of how perfect his body was—white, cool, and polished as
marble. I ran my hand down his stone chest now, tracing across the flat planes
of his stomach, just marveling. A light shudder rippled through him, and his
mouth found mine again. Carefully, I let the tip of my tongue press against his
glass-smooth lip, and he sighed. His sweet breath washed—cold and delicious—over
my face.
He started to pull away—that was his automatic response whenever he decided
things had gone too far, his reflex reaction whenever he most wanted to keep
going. Edward had spent most of his life rejecting any kind of physical
gratification. I knew it was terrifying to him trying to change those habits
now.
“Wait,” I said, gripping his shoulders and hugging myself close to him. I kicked
one leg free and wrapped it around his waist. “Practice makes perfect.”
He chuckled. “Well, we should be fairly close to perfection by this point, then,
shouldn’t we? Have you slept at all in the last month?”
“But this is the dress rehearsal,” I reminded him, “and we’ve only practiced
certain scenes. It’s no time for playing safe.”
I thought he would laugh, but he didn’t answer, and his body was motionless with
sudden stress. The gold in his eyes seemed to harden from a liquid to a solid.
I thought over my words, realized what he would have heard in them.
“Bella…,” he whispered.
“Don’t start this again,” I said. “A deal’s a deal.”
“I don’t know. It’s too hard to concentrate when you’re with me like this. I—I
can’t think straight. I won’t be able to control myself. You’ll get hurt.”
“I’ll be fine.”
“Bella . . .”
“Shh!” I pressed my lips to his to stop his panic attack. I’d heard it before.
He wasn’t getting out of this deal. Not after insisting I marry him first.
He kissed me back for a moment, but I could tell he wasn’t as into it as before.
Worrying, always worrying. How different it would be when he didn’t need to
worry about me anymore. What would he do with all his free time? He’d have to
get a new hobby.
“How are your feet?” he asked.
Knowing he didn’t mean that literally, I answered, “Toasty warm.”
“Really? No second thoughts? It’s not too late to change your mind.”
“Are you trying to ditch me?”
He chuckled. “Just making sure. I don’t want you to do anything you’re not sure
about.”
“I’m sure about you. The rest I can live through.”
He hesitated, and I wondered if I’d put my foot in my mouth again.
“Can you?” he asked quietly. “I don’t mean the wedding—which I am positive you
will survive despite your qualms—but afterward… what about Renée, what about
Charlie?”
I sighed. “I’ll miss them.” Worse, that they would miss me, but I didn’t want to
give him any fuel.
“Angela and Ben and Jessica and Mike.”
“I’ll miss my friends, too.” I smiled in the darkness. “Especially Mike. Oh,
Mike! How will I go on?”
He growled.
I laughed but then was serious. “Edward, we’ve been through this and through
this. I know it will be hard, but this is what I want. I want you, and I want
you forever. One lifetime is simply not enough for me.”
“Frozen forever at eighteen,” he whispered.
“Every woman’s dream come true,” I teased.
“Never changing… never moving forward.”
“What does that mean?”
He answered slowly. “Do you remember when we told Charlie we were getting
married? And he thought you were… pregnant?”
“And he thought about shooting you,” I guessed with a laugh. “Admit it—for one
second, he honestly considered it.”
He didn’t answer.
“What, Edward?”
“I just wish… well, I wish that he’d been right.”
“Gah,” I gasped.
“More that there was some way he could have been. That we had that kind of
potential. I hate taking that away from you, too.”
It took me a minute. “I know what I’m doing.”
“How could you know that, Bella? Look at my mother, look at my sister. It’s not
as easy a sacrifice as you imagine.”
“Esme and Rosalie get by just fine. If it’s a problem later, we can do what Esme
did—we’ll adopt.”
He sighed, and then his voice was fierce. “It’s not right! I don’t want you to
have to make sacrifices for me. I want to give you things, not take things away
from you. I don’t want to steal your future. If I were human—”
I put my hand over his lips. “You are my future. Now stop. No moping, or I’m
calling your brothers to come and get you. Maybe you need a bachelor party.”
“I’m sorry. I am moping, aren’t I? Must be the nerves.”
“Are your feet cold?”
“Not in that sense. I’ve been waiting a century to marry you, Miss Swan. The
wedding ceremony is the one thing I can’t wait—” He broke off mid-thought. “Oh,
for the love of all that’s holy!”
“What’s wrong?”
He gritted his teeth. “You don’t have to call my brothers. Apparently Emmett and
Jasper are not going to let me bow out tonight.”
I clutched him closer for one second and then released him. I didn’t have a
prayer of winning a tug-of-war with Emmett. “Have fun.”
There was a squeal ag
0/5000
อุกอาจของขวัญ และมีการลง ทะเบียน ไร futilely ฟังดาร์ทเมาท์ วิทยาลัยในฤดูใบไม้ร่วง ขณะนี้ เป็นโอกาสของเขา ก่อนเขาเปลี่ยนผมเป็นแวมไพร์ตัวปัญหาเขาใหญ่ — เขาหนึ่งอื่น ๆ stipulation จะทำให้ดีใน เอ็ดเวิร์ดมีการเรียงลำดับ obsessive ความกังวลเหนือสิ่งที่มนุษย์เป็นกัน ท้อถอย ประสบการณ์เขาไม่ต้องการฉันจะพลาด ส่วนใหญ่ของพวกเขา — เช่นการ พรหม ตัวอย่าง — ดูเหมือนโง่ให้ฉัน มีประสบการณ์คนเดียวผม ห่วงที่ขาดหายไป แน่นอนมันจะเป็นได้ที่เขาปรารถนาฉันจะลืม ทั้งหมด นี่คือสิ่ง แม้ว่า ผมรู้เล็กน้อยเกี่ยวกับสิ่งที่ฉันกำลังเป็นเช่น เมื่อฉันไม่ได้มนุษย์อีกต่อไป ฉันได้เห็นแวมไพร์ทารกโดยตรง และฉันได้ยิน ทั้งหมดของฉันครอบครัวเพื่อเป็นของเรื่องราวเกี่ยวกับคนป่ายุคแรก หลายปี ของฉัน บุคลิกภาพที่ใหญ่ที่สุดติดตั้งกำลังจะกระหายน้ำ มันต้องใช้เวลา ก่อนที่ฉันจะเป็นฉันอีก และแม้ผมอยู่ในควบคุมของตัวเอง ฉันจะ ไม่เคยรู้สึกว่าวิธีฉันรู้สึกตอนนี้ มนุษย์...และความรักในศิลป ฉันต้องการประสบการณ์สมบูรณ์ก่อนผมซื้อขายในความอบอุ่นของฉัน breakable riddled ฟีโรโมนร่างกายสิ่งสวยงาม แข็งแรง... และไม่รู้จัก ฉันต้องการ ฮันนีมูนจริงกับเอ็ดเวิร์ด และ แม้ มีอันตราย เขากลัวนี้จะใส่ฉัน ใน เขาได้ตกลงที่จะลอง ผมเพียงทราบคลับอลิซบันทึก และภาพนิ่งของแพรผ่านผิวของฉัน ฉันไม่ดูแล เวลา ที่ทั้งเมืองพูดถึงฉัน ฉัน ไม่ได้คิดเกี่ยวกับปรากฏการณ์ที่ผมจะต้องดาวมากเร็วเกินไป ผมไม่ได้ กังวลเรื่องสะดุดบนรถไฟของฉัน giggling ในขณะนี้ผิด หรือถูกเกินไป หนุ่มสาว หรือผู้ชม staring หรือแม้กระทั่งที่เพื่อนที่ดีที่สุดควรนั่งว่าง ต้องการ ผมอยู่กับเอ็ดเวิร์ดในสถานที่ของฉันมีความสุข 2. อันแสน "คิดถึงคุณแล้ว" "ฉันไม่ต้องการออก สามารถเข้าพักได้... ได้ " "Mmm" มันเงียบช่วงยาว เพียง thud หัวใจตอก การขาด จังหวะของการหายใจของเราไม่เท่ากัน whisper ของริมฝีปากของเราใน ซิงโครไนส์ บางครั้งก็ง่ายลืมว่า ฉันได้จูบแวมไพร์ ไม่ได้เพราะเขา ดูเหมือนธรรมดา หรือมนุษย์ — ฉันสามารถสำหรับสองที่ไม่เคยลืมว่า ผมถูกจับ คนเทวดามากกว่าคนในอ้อมแขนของฉัน — แต่เป็น เพราะเขาทำเหมือนไม่มีอะไร ทั้งหมดเพื่อให้ริมฝีปากของเขากับริมฝีปากของฉัน ของฉันใบหน้า คอ เขาอ้างว่า เขาถูก ยาวนานที่ผ่านมามันใช้เลือดของฉันสำหรับเขา ที่ความคิดของการสูญเสียฉัน มีหายเขาปรารถนาทุกเรื่อง แต่ผมรู้ว่ากลิ่นของเลือดของฉันยังคง ทำให้เขาเกิดความเจ็บปวด — ยังคง เขียนคอของเขาเช่นเขาถูกดมเปลวไฟ เปิดตาของฉัน และพบเขาเปิด เกินไป จ้องใบหน้าของฉัน มันทำให้รู้สึก เมื่อเขามองฉันด้วยวิธีการ เหมือนได้รางวัลดีกว่ากลางคืน ผู้ชนะที่โชคดี Gazes เราล็อคครู่ ตาทองได้ลึกดังนั้นที่ผมจินตนาการฉัน สามารถดูทางเข้าไปในจิตใจของเขา เหมือนโง่ที่จริงนี้ — วิญญาณของเขาที่มีอยู่ซึ่งได้เคยสอบถาม แม้ว่าเขาเป็นแวมไพร์ เขา มีจิตงาม สวยงามมากขึ้นกว่าจิตใจของเขายอดเยี่ยมของเขา เข้าใบหน้าหรือร่างกายที่รุ่งโรจน์ของเขา เขาดูกลับที ว่าเขาได้เห็นจิตวิญญาณของฉัน เกินไป และ ถ้าเขาชอบอะไรเขา เห็น เขาไม่เห็นลงในจิตใจของฉัน แม้ วิธีเขาเห็นเป็นทุกคน คน รู้เหตุผลซึ่งผิดพลาดบางอย่างผิดปกติในสมองของฉันที่ทำให้ภูมิคุ้มกันทุก บางตู้สามารถทำสิ่งพิเศษ และน่ากลัว (เพียงใจของฉันเป็น ภูมิคุ้มกัน ร่างกายของฉันถูกยังคง มีแวมไพร์มีความสามารถที่ทำงานในลักษณะ อื่น ๆ กว่าเอ็ดเวิร์ด) แต่ผมขอบคุณสิ่งเสียอย่างจริงจัง มีที่เก็บความคิดของฉันเป็นความลับ ก็อายเกินไปเพียงเพื่อพิจารณาการ ทางเลือก ผมดึงหน้าเหมืองอีกครั้ง "แน่นอนอยู่ เขา murmured ครู่ต่อมา "ไม่มี ไม่ พรรคของคุณตรีได้ คุณได้ไป" ผมพูดคำ แต่นิ้วมือของมือขวาล็อคเป็นผมของเขาทอง ซ้ายของฉันกดสัดกับเล็กของเขา มือเย็นแบบขีดลงของฉัน ใบหน้า "ตรีฝ่ายถูกออกแบบมาสำหรับคนที่ต้องเศร้าเมื่อต้องการดูผ่านของพวกเขา วันเดียวกัน ฉันไม่สามารถเพิ่มเติมอยากได้เหมืองข้างหลัง จำเป็นจริง ๆ ไม่มีจุด" "ความจริง" ฉันหายใจกับผิวหนาวเย็นของคอของเขา นี่คือสวยใกล้กับสถานที่ของฉันมีความสุข ชาร์ลี obliviously นอนในห้องพัก ซึ่งเกือบเหมือนอยู่คนเดียว เราก็โค้งขึ้นบนเตียงเล็ก ๆ ของฉัน เจอมากที่สุดก็เป็นไปได้ พิจารณา afghan หนาได้ swathed ในเหมือนกับโคคูน ผมขี้เกียจแบบครอบคลุม แต่การจัดเรียงของ เจ๊งโรแมนติกเมื่อฟันเริ่มต้น chattering ชาร์ลีจะสังเกตถ้าฉัน เปิดความร้อนอยู่ในเดือนสิงหาคม. ... น้อย ถ้าผมจะสามารถรวมค่า เสื้อของเอ็ดเวิร์ดอยู่บนพื้น ฉันไม่เคย ได้ผ่านการช็อคของร่างกายของเขาถูกวิธีเหมาะ — สีขาว เย็น และสวยงามเป็น หินอ่อน ฉันวิ่งมือลงอกหินของเขาตอนนี้ ติดตามข้ามเครื่องบินแบน ของกระเพาะอาหารของเขา เพียงแค่นั้น Rippled shudder แสงผ่านเขา ของเขา ปากพบฉันอีกครั้ง รอบคอบ ฉันให้คำแนะนำของฉันกดลิ้นกับเขา ลิแก้วเรียบ และเขาถอนหายใจ ลมหายใจของเขาหวานล้าง — เย็น และอร่อย — มากกว่า ใบหน้าของฉัน เขาเริ่มที่จะดึงไป — ที่ถูกตอบโดยอัตโนมัติเมื่อใดก็ ตามที่เขาตัดสินใจ กิจกรรมเดินทางไกล ปฏิกิริยาสะท้อนของเขาเมื่อเขาต้องการให้มากที่สุด ไป เอ็ดเวิร์ดได้ใช้เวลาส่วนใหญ่ของชีวิตที่ปฏิเสธใด ๆ ทางกายภาพ พึงพอใจ ผมรู้ว่า มันน่ากลัวเขาพยายามเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมเหล่านั้น ในขณะนี้ "รอสักครู่ ผมพูด จับยึดหัวไหล่ของเขา และกอดตัวเองใกล้กับเขา ผมเตะ ขาข้างหนึ่งฟรี และโอบรอบเอวของเขา "ฝึกให้สมบูรณ์แบบ" เขาเบา ๆ "ดี เราควรจะค่อนข้างใกล้ความสมบูรณ์แบบโดยจุดนี้ แล้ว ไม่ควรเรา มีคุณนอนเลยในเดือนสุดท้ายหรือไม่" "แต่นี่คือซ้อมแต่ง ฉันเตือนเขา "และเราได้ฝึกฝนเท่านั้น บางฉาก ได้เวลาสำหรับการเล่นปลอดภัย" ฉันคิดว่า เขาจะ หัวเราะ แต่เขาไม่ได้ตอบ และร่างกายของเขาก็นิ่งด้วย ความเครียดฉับพลัน ทองในสายตาของเขาดูเหมือนจะ เริ่มจากเป็นของเหลวกับของแข็ง ฉันคิดว่า ผ่านคำพูดของฉัน รู้ว่าเขาจะได้ยินในการ "เบลล่า...," เขากระซิบ "อย่าเริ่มต้นนี้อีก ฉันกล่าวว่า "การจัดการคือ การจัดการ" "ฉันไม่ทราบ มันจะยากเกินไปสมาธิเมื่อคุณอยู่กับฉันเช่นนี้ ฉันคือฉัน ไม่คิดว่า ตรง ฉันไม่สามารถควบคุมตัวเอง คุณจะได้รับบาดเจ็บ" "จะดีขึ้น" "เบลล่า.. " "Shh" ผมกดริมฝีปากของฉันให้เขาหยุดเขาตื่นตระหนก ผมได้ยินมาก่อน เขาไม่ได้รับจากข้อตกลงนี้ ไม่หลัง insisting ฉันแต่งงานกับเขาก่อน เขารั้งฉันกลับอึด แต่สามารถแจ้งไม่เป็นเข้ามาเป็นก่อน กังวล ความกังวลตลอดเวลา แตกต่างได้เมื่อเขาไม่ต้องการ กังวลเกี่ยวกับฉันอีกต่อไป เขาจะทำอะไรกับเวลาว่างของเขา เขาจะต้อง งานอดิเรกใหม่ได้ "วิธีของ" เขาถาม รู้ว่า เขาไม่ได้เจตนา ที่แท้จริง ฉันตอบ "Toasty อบอุ่น" "จริง ๆ ไม่มีความคิดที่สอง ไม่สายเกินไปให้เปลี่ยนใจ" "คุณกำลังคลองฉัน" เขาเบา ๆ "เพียงให้แน่ใจ ไม่ต้องการให้ทำอะไรคุณไม่แน่ใจว่าคุณ เกี่ยวกับการ" "ฉันแน่ใจว่าคุณ ส่วนเหลือผมสามารถมีชีวิตอยู่ผ่าน" เขา hesitated และผมแปลกใจว่า ถ้า ฉันใส่เท้าของฉันในปากของฉันอีกครั้ง "คุณสามารถ" เขาถามอย่างเงียบ ๆ "ฉันไม่ได้หมายถึง งานแต่งงาน — ซึ่งผมบวกคุณ จะอยู่รอดแม้ มี qualms ของคุณ — แต่หลังจากนั้น...อะไร Renée สิ่งที่เกี่ยวกับ ชาร์ลี" ฉันถอนหายใจ "คิดถึงพวกเขา" แย่ลง ที่พวกเขาจะคิดถึงฉัน แต่ฉันไม่ต้องการ ให้เขาเชื้อเพลิงใด ๆ "แองเจล่า และเบน และเจสสิก้า และไมค์" "คิดถึงเพื่อน เกินไป" ผมยิ้มในความมืด "โดยเฉพาะไมค์ โอ้ ไมค์ วิธีจะฉันไป" เขา growled ฉันหัวเราะ แต่นั้น ไม่ร้ายแรง "เอ็ดเวิร์ด เราเคย เจอแบบนี้ และผ่าน นี้ ฉันรู้ว่า มันจะยาก แต่นี้เป็นสิ่งที่อยาก ฉันต้องการคุณ และฉันต้องการ คุณตลอดไป ชีวิตหนึ่งได้เพียงพอสำหรับฉัน" "หยุดตลอดเอททีน เขากระซิบ "ผู้หญิงทุกฝันเป็นจริง ฉัน teased "ไม่เคยเปลี่ยนแปลง...ไม่ก้าวไปข้างหน้า" "ที่หมายถึงอะไร" เขาตอบช้า "คุณจำเมื่อเราบอกชาร์ลีเราได้รับ แต่งงาน และเขาคิดว่า คุณถูก...ตั้งครรภ์? " "และเขาคิดว่า เกี่ยวกับการถ่ายภาพคุณ ฉันเดากับหัวเราะ "ยอมรับว่า มันคือหนึ่ง สอง เขาสุจริตอย่างพิจารณามัน" เขาไม่ได้ตอบ "อะไร เอ็ดเวิร์ด" "ผมเพียงต้อง...ดี ฉันต้องการที่เขาได้ขวา" "Gah ฉัน gasped "เพิ่มเติมที่มีบางวิธีที่เขาจะได้รับการ ว่า เรามีที่ชนิดของ ศักยภาพ ฉันเกลียดการที่จากคุณ เกินไป" มันเอาฉันนาที "ฉันรู้ว่าฉันทำ" "ได้คุณรู้ว่า เบลล่า ดูที่แม่ ดู ที่น้องสาวของฉัน มันไม่ใช่ ง่ายบูชา ตามที่คุณจินตนาการ" "Esme และโรซาลีได้โดยเพียงแค่ปรับ ถ้ามันเป็นปัญหาในภายหลัง เราสามารถทำอะไร Esme ไม่ได้ — เราจะนำมาใช้ " เขาถอนหายใจ แล้ว เสียงของเขารุนแรง "ไม่ถูกต้อง ไม่ต้องการให้คุณ ต้องทำให้ใจฉัน อยากจะให้สิ่งต่าง ๆ ไม่นำสิ่งที่ไป จากคุณ ฉันไม่ต้องการขโมยอนาคตของคุณ ถ้าฉันเป็นมนุษย์ — " ใส่มือผ่านริมฝีปากของเขา "คุณได้ในอนาคตของฉัน ตอนนี้ หยุด ไม่ moping หรือฉันกำลัง เรียกพี่น้อง ให้มารับคุณ บางทีได้ของตรี" "ขอโทษ ฉันเป็น moping ไม่ได้ฉันหรือไม่ ต้องได้เส้นประสาท" "เป็นของเย็น" "ไม่อยู่ในความรู้สึกนั้น ผมรอศตวรรษแต่งงาน นางสาวสวอน ที่ พิธีแต่งงานเป็นสิ่งหนึ่งที่ฉันไม่สามารถรอ — "เขาหยุดลงกลางคิด "โอ้ ความรักทั้งหมดที่ศักดิ์สิทธิ์" คืออะไรผิด" เขา gritted ของเขาฟัน "ไม่ได้เรียกพี่ชายของฉัน เห็นได้ชัดว่า Emmett และ แจสเปอร์ไม่ไปผมโบว์ออกคืนนี้" คลัตช์เขาใกล้ในหนึ่งวินาที และปล่อยเขา ไม่มีการ อธิษฐานของชนะการ tug-of-war กับ Emmett "ให้สนุก" มีการร้อง ag
การแปล กรุณารอสักครู่..
outrageous gifts and was registered, however futilely, to attend Dartmouth
College in the fall. Now it was his turn.
Before he turned me into a vampire—his big compromise—he had one other
stipulation to make good on.
Edward had an obsessive sort of concern over the human things that I would be
giving up, the experiences he didn’t want me to miss. Most of them—like the
prom, for example—seemed silly to me. There was only one human experience I
worried about missing. Of course it would be the one he wished I would forget
completely.
Here was the thing, though. I knew a little about what I was going to be like
when I wasn’t human anymore. I’d seen newborn vampires firsthand, and I’d heard
all my family-to-be’s stories about those wild early days. For several years, my
biggest personality trait was going to be thirsty. It would take some time
before I could be me again. And even when I was in control of myself, I would
never feel exactly the way I felt now.
Human… and passionately in love.
I wanted the complete experience before I traded in my warm, breakable,
pheromone-riddled body for something beautiful, strong… and unknown. I wanted a
real honeymoon with Edward. And, despite the danger he feared this would put me
in, he’d agreed to try.
I was only vaguely aware of Alice and the slip and slide of satin over my skin.
I didn’t care, for the moment, that the whole town was talking about me. I
didn’t think about the spectacle I would have to star in much too soon. I didn’t
worry about tripping on my train or giggling at the wrong moment or being too
young or the staring audience or even the empty seat where my best friend should
be.
I was with Edward in my happy place.
2. LONG NIGHT
“I miss you already.”
“I don’t need to leave. I can stay. . . .”
“Mmm.”
It was quiet for a long moment, just the thud of my heart hammering, the broken
rhythm of our ragged breathing, and the whisper of our lips moving in
synchronization.
Sometimes it was so easy to forget that I was kissing a vampire. Not because he
seemed ordinary or human—I could never for a second forget that I was holding
someone more angel than man in my arms—but because he made it seem like nothing
at all to have his lips against my lips, my face, my throat. He claimed he was
long past the temptation my blood used to be for him, that the idea of losing me
had cured him of any desire for it. But I knew the smell of my blood still
caused him pain—still burned his throat like he was inhaling flames.
I opened my eyes and found his open, too, staring at my face. It made no sense
when he looked at me that way. Like I was the prize rather than the outrageously
lucky winner.
Our gazes locked for a moment; his golden eyes were so deep that I imagined I
could see all the way into his soul. It seemed silly that this fact—the
existence of his soul—had ever been in question, even if he was a vampire. He
had the most beautiful soul, more beautiful than his brilliant mind or his
incomparable face or his glorious body.
He looked back at me as if he could see my soul, too, and as if he liked what he
saw.
He couldn’t see into my mind, though, the way he saw into everyone else’s. Who
knew why—some strange glitch in my brain that made it immune to all the
extraordinary and frightening things some immortals could do. (Only my mind was
immune; my body was still subject to vampires with abilities that worked in ways
other than Edward’s.) But I was seriously grateful to whatever malfunction it
was that kept my thoughts a secret. It was just too embarrassing to consider the
alternative.
I pulled his face to mine again.
“Definitely staying,” he murmured a moment later.
“No, no. It’s your bachelor party. You have to go.”
I said the words, but the fingers of my right hand locked into his bronze hair,
my left pressed tighter against the small of his back. His cool hands stroked my
face.
“Bachelor parties are designed for those who are sad to see the passing of their
single days. I couldn’t be more eager to have mine behind me. So there’s really
no point.”
“True.” I breathed against the winter-cold skin of his throat.
This was pretty close to my happy place. Charlie slept obliviously in his room,
which was almost as good as being alone. We were curled up on my small bed,
intertwined as much as it was possible, considering the thick afghan I was
swathed in like a cocoon. I hated the necessity of the blanket, but it sort of
ruined the romance when my teeth started chattering. Charlie would notice if I
turned the heat on in August. . . .
At least, if I had to be bundled up, Edward’s shirt was on the floor. I never
got over the shock of how perfect his body was—white, cool, and polished as
marble. I ran my hand down his stone chest now, tracing across the flat planes
of his stomach, just marveling. A light shudder rippled through him, and his
mouth found mine again. Carefully, I let the tip of my tongue press against his
glass-smooth lip, and he sighed. His sweet breath washed—cold and delicious—over
my face.
He started to pull away—that was his automatic response whenever he decided
things had gone too far, his reflex reaction whenever he most wanted to keep
going. Edward had spent most of his life rejecting any kind of physical
gratification. I knew it was terrifying to him trying to change those habits
now.
“Wait,” I said, gripping his shoulders and hugging myself close to him. I kicked
one leg free and wrapped it around his waist. “Practice makes perfect.”
He chuckled. “Well, we should be fairly close to perfection by this point, then,
shouldn’t we? Have you slept at all in the last month?”
“But this is the dress rehearsal,” I reminded him, “and we’ve only practiced
certain scenes. It’s no time for playing safe.”
I thought he would laugh, but he didn’t answer, and his body was motionless with
sudden stress. The gold in his eyes seemed to harden from a liquid to a solid.
I thought over my words, realized what he would have heard in them.
“Bella…,” he whispered.
“Don’t start this again,” I said. “A deal’s a deal.”
“I don’t know. It’s too hard to concentrate when you’re with me like this. I—I
can’t think straight. I won’t be able to control myself. You’ll get hurt.”
“I’ll be fine.”
“Bella . . .”
“Shh!” I pressed my lips to his to stop his panic attack. I’d heard it before.
He wasn’t getting out of this deal. Not after insisting I marry him first.
He kissed me back for a moment, but I could tell he wasn’t as into it as before.
Worrying, always worrying. How different it would be when he didn’t need to
worry about me anymore. What would he do with all his free time? He’d have to
get a new hobby.
“How are your feet?” he asked.
Knowing he didn’t mean that literally, I answered, “Toasty warm.”
“Really? No second thoughts? It’s not too late to change your mind.”
“Are you trying to ditch me?”
He chuckled. “Just making sure. I don’t want you to do anything you’re not sure
about.”
“I’m sure about you. The rest I can live through.”
He hesitated, and I wondered if I’d put my foot in my mouth again.
“Can you?” he asked quietly. “I don’t mean the wedding—which I am positive you
will survive despite your qualms—but afterward… what about Renée, what about
Charlie?”
I sighed. “I’ll miss them.” Worse, that they would miss me, but I didn’t want to
give him any fuel.
“Angela and Ben and Jessica and Mike.”
“I’ll miss my friends, too.” I smiled in the darkness. “Especially Mike. Oh,
Mike! How will I go on?”
He growled.
I laughed but then was serious. “Edward, we’ve been through this and through
this. I know it will be hard, but this is what I want. I want you, and I want
you forever. One lifetime is simply not enough for me.”
“Frozen forever at eighteen,” he whispered.
“Every woman’s dream come true,” I teased.
“Never changing… never moving forward.”
“What does that mean?”
He answered slowly. “Do you remember when we told Charlie we were getting
married? And he thought you were… pregnant?”
“And he thought about shooting you,” I guessed with a laugh. “Admit it—for one
second, he honestly considered it.”
He didn’t answer.
“What, Edward?”
“I just wish… well, I wish that he’d been right.”
“Gah,” I gasped.
“More that there was some way he could have been. That we had that kind of
potential. I hate taking that away from you, too.”
It took me a minute. “I know what I’m doing.”
“How could you know that, Bella? Look at my mother, look at my sister. It’s not
as easy a sacrifice as you imagine.”
“Esme and Rosalie get by just fine. If it’s a problem later, we can do what Esme
did—we’ll adopt.”
He sighed, and then his voice was fierce. “It’s not right! I don’t want you to
have to make sacrifices for me. I want to give you things, not take things away
from you. I don’t want to steal your future. If I were human—”
I put my hand over his lips. “You are my future. Now stop. No moping, or I’m
calling your brothers to come and get you. Maybe you need a bachelor party.”
“I’m sorry. I am moping, aren’t I? Must be the nerves.”
“Are your feet cold?”
“Not in that sense. I’ve been waiting a century to marry you, Miss Swan. The
wedding ceremony is the one thing I can’t wait—” He broke off mid-thought. “Oh,
for the love of all that’s holy!”
“What’s wrong?”
He gritted his teeth. “You don’t have to call my brothers. Apparently Emmett and
Jasper are not going to let me bow out tonight.”
I clutched him closer for one second and then released him. I didn’t have a
prayer of winning a tug-of-war with Emmett. “Have fun.”
There was a squeal ag
College in the fall. Now it was his turn.
Before he turned me into a vampire—his big compromise—he had one other
stipulation to make good on.
Edward had an obsessive sort of concern over the human things that I would be
giving up, the experiences he didn’t want me to miss. Most of them—like the
prom, for example—seemed silly to me. There was only one human experience I
worried about missing. Of course it would be the one he wished I would forget
completely.
Here was the thing, though. I knew a little about what I was going to be like
when I wasn’t human anymore. I’d seen newborn vampires firsthand, and I’d heard
all my family-to-be’s stories about those wild early days. For several years, my
biggest personality trait was going to be thirsty. It would take some time
before I could be me again. And even when I was in control of myself, I would
never feel exactly the way I felt now.
Human… and passionately in love.
I wanted the complete experience before I traded in my warm, breakable,
pheromone-riddled body for something beautiful, strong… and unknown. I wanted a
real honeymoon with Edward. And, despite the danger he feared this would put me
in, he’d agreed to try.
I was only vaguely aware of Alice and the slip and slide of satin over my skin.
I didn’t care, for the moment, that the whole town was talking about me. I
didn’t think about the spectacle I would have to star in much too soon. I didn’t
worry about tripping on my train or giggling at the wrong moment or being too
young or the staring audience or even the empty seat where my best friend should
be.
I was with Edward in my happy place.
2. LONG NIGHT
“I miss you already.”
“I don’t need to leave. I can stay. . . .”
“Mmm.”
It was quiet for a long moment, just the thud of my heart hammering, the broken
rhythm of our ragged breathing, and the whisper of our lips moving in
synchronization.
Sometimes it was so easy to forget that I was kissing a vampire. Not because he
seemed ordinary or human—I could never for a second forget that I was holding
someone more angel than man in my arms—but because he made it seem like nothing
at all to have his lips against my lips, my face, my throat. He claimed he was
long past the temptation my blood used to be for him, that the idea of losing me
had cured him of any desire for it. But I knew the smell of my blood still
caused him pain—still burned his throat like he was inhaling flames.
I opened my eyes and found his open, too, staring at my face. It made no sense
when he looked at me that way. Like I was the prize rather than the outrageously
lucky winner.
Our gazes locked for a moment; his golden eyes were so deep that I imagined I
could see all the way into his soul. It seemed silly that this fact—the
existence of his soul—had ever been in question, even if he was a vampire. He
had the most beautiful soul, more beautiful than his brilliant mind or his
incomparable face or his glorious body.
He looked back at me as if he could see my soul, too, and as if he liked what he
saw.
He couldn’t see into my mind, though, the way he saw into everyone else’s. Who
knew why—some strange glitch in my brain that made it immune to all the
extraordinary and frightening things some immortals could do. (Only my mind was
immune; my body was still subject to vampires with abilities that worked in ways
other than Edward’s.) But I was seriously grateful to whatever malfunction it
was that kept my thoughts a secret. It was just too embarrassing to consider the
alternative.
I pulled his face to mine again.
“Definitely staying,” he murmured a moment later.
“No, no. It’s your bachelor party. You have to go.”
I said the words, but the fingers of my right hand locked into his bronze hair,
my left pressed tighter against the small of his back. His cool hands stroked my
face.
“Bachelor parties are designed for those who are sad to see the passing of their
single days. I couldn’t be more eager to have mine behind me. So there’s really
no point.”
“True.” I breathed against the winter-cold skin of his throat.
This was pretty close to my happy place. Charlie slept obliviously in his room,
which was almost as good as being alone. We were curled up on my small bed,
intertwined as much as it was possible, considering the thick afghan I was
swathed in like a cocoon. I hated the necessity of the blanket, but it sort of
ruined the romance when my teeth started chattering. Charlie would notice if I
turned the heat on in August. . . .
At least, if I had to be bundled up, Edward’s shirt was on the floor. I never
got over the shock of how perfect his body was—white, cool, and polished as
marble. I ran my hand down his stone chest now, tracing across the flat planes
of his stomach, just marveling. A light shudder rippled through him, and his
mouth found mine again. Carefully, I let the tip of my tongue press against his
glass-smooth lip, and he sighed. His sweet breath washed—cold and delicious—over
my face.
He started to pull away—that was his automatic response whenever he decided
things had gone too far, his reflex reaction whenever he most wanted to keep
going. Edward had spent most of his life rejecting any kind of physical
gratification. I knew it was terrifying to him trying to change those habits
now.
“Wait,” I said, gripping his shoulders and hugging myself close to him. I kicked
one leg free and wrapped it around his waist. “Practice makes perfect.”
He chuckled. “Well, we should be fairly close to perfection by this point, then,
shouldn’t we? Have you slept at all in the last month?”
“But this is the dress rehearsal,” I reminded him, “and we’ve only practiced
certain scenes. It’s no time for playing safe.”
I thought he would laugh, but he didn’t answer, and his body was motionless with
sudden stress. The gold in his eyes seemed to harden from a liquid to a solid.
I thought over my words, realized what he would have heard in them.
“Bella…,” he whispered.
“Don’t start this again,” I said. “A deal’s a deal.”
“I don’t know. It’s too hard to concentrate when you’re with me like this. I—I
can’t think straight. I won’t be able to control myself. You’ll get hurt.”
“I’ll be fine.”
“Bella . . .”
“Shh!” I pressed my lips to his to stop his panic attack. I’d heard it before.
He wasn’t getting out of this deal. Not after insisting I marry him first.
He kissed me back for a moment, but I could tell he wasn’t as into it as before.
Worrying, always worrying. How different it would be when he didn’t need to
worry about me anymore. What would he do with all his free time? He’d have to
get a new hobby.
“How are your feet?” he asked.
Knowing he didn’t mean that literally, I answered, “Toasty warm.”
“Really? No second thoughts? It’s not too late to change your mind.”
“Are you trying to ditch me?”
He chuckled. “Just making sure. I don’t want you to do anything you’re not sure
about.”
“I’m sure about you. The rest I can live through.”
He hesitated, and I wondered if I’d put my foot in my mouth again.
“Can you?” he asked quietly. “I don’t mean the wedding—which I am positive you
will survive despite your qualms—but afterward… what about Renée, what about
Charlie?”
I sighed. “I’ll miss them.” Worse, that they would miss me, but I didn’t want to
give him any fuel.
“Angela and Ben and Jessica and Mike.”
“I’ll miss my friends, too.” I smiled in the darkness. “Especially Mike. Oh,
Mike! How will I go on?”
He growled.
I laughed but then was serious. “Edward, we’ve been through this and through
this. I know it will be hard, but this is what I want. I want you, and I want
you forever. One lifetime is simply not enough for me.”
“Frozen forever at eighteen,” he whispered.
“Every woman’s dream come true,” I teased.
“Never changing… never moving forward.”
“What does that mean?”
He answered slowly. “Do you remember when we told Charlie we were getting
married? And he thought you were… pregnant?”
“And he thought about shooting you,” I guessed with a laugh. “Admit it—for one
second, he honestly considered it.”
He didn’t answer.
“What, Edward?”
“I just wish… well, I wish that he’d been right.”
“Gah,” I gasped.
“More that there was some way he could have been. That we had that kind of
potential. I hate taking that away from you, too.”
It took me a minute. “I know what I’m doing.”
“How could you know that, Bella? Look at my mother, look at my sister. It’s not
as easy a sacrifice as you imagine.”
“Esme and Rosalie get by just fine. If it’s a problem later, we can do what Esme
did—we’ll adopt.”
He sighed, and then his voice was fierce. “It’s not right! I don’t want you to
have to make sacrifices for me. I want to give you things, not take things away
from you. I don’t want to steal your future. If I were human—”
I put my hand over his lips. “You are my future. Now stop. No moping, or I’m
calling your brothers to come and get you. Maybe you need a bachelor party.”
“I’m sorry. I am moping, aren’t I? Must be the nerves.”
“Are your feet cold?”
“Not in that sense. I’ve been waiting a century to marry you, Miss Swan. The
wedding ceremony is the one thing I can’t wait—” He broke off mid-thought. “Oh,
for the love of all that’s holy!”
“What’s wrong?”
He gritted his teeth. “You don’t have to call my brothers. Apparently Emmett and
Jasper are not going to let me bow out tonight.”
I clutched him closer for one second and then released him. I didn’t have a
prayer of winning a tug-of-war with Emmett. “Have fun.”
There was a squeal ag
การแปล กรุณารอสักครู่..
ของขวัญที่อุกอาจ และจดทะเบียน แต่ลมๆ แล้งๆ เพื่อเข้าร่วมดาร์ทเมาท์
วิทยาลัยในฤดูใบไม้ร่วง ตอนนี้เป็นทีของเขา
ก่อนจะเปลี่ยนผมเป็นแวมไพร์ประนีประนอมของเขาใหญ่ เขามีอีก
กำหนดเงื่อนไขของการทำ .
เอ็ดเวิร์ดมีประเภทหมกมุ่นกับเรื่องของมนุษย์ ที่ ฉัน จะ
ยอมแพ้ ประสบการณ์ที่เขาไม่อยากให้พลาด ที่สุดของพวกเขาเช่น
งานพรอมตัวอย่างเช่นดูงี่เง่าหรอก มีเพียงหนึ่งประสบการณ์มนุษย์ผม
เป็นห่วงที่หายไป แน่นอน ก็ต้องเป็นคนที่เขาหวังว่าจะลืม
อย่างสมบูรณ์
มาเป็นอย่าง ฉันรู้เพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับสิ่งที่ผมกำลังจะทำ
เมื่อตอนที่ยังไม่ได้เป็นมนุษย์อีกต่อไป ผมเห็นแวมไพร์แรกเกิดก่อน และผมเคยได้ยิน
ทุกคนในครอบครัวของฉันจะเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับวันแรกในป่าหลายปี อุปนิสัย บุคลิกภาพของฉัน
ที่ใหญ่ที่สุดคือจะหิวน้ำ คงต้องใช้เวลา
ก่อนที่ฉันจะเป็นฉันอีกครั้ง แม้แต่ตอนที่ฉันกำลังควบคุมตัวเอง ผม
ไม่รู้สึกสิ่งที่ผมรู้สึกในตอนนี้
ของมนุษย์ . . . และหลงใหลในความรัก
ผมต้องการประสบการณ์ที่สมบูรณ์ก่อนที่จะซื้อขายของฉันอบอุ่น เปราะ
ฟีโรโมน , riddled ร่างกายสำหรับสิ่งที่สวยงามแข็งแรง . . . . . . . และไม่รู้จัก ฉันต้องการ
ฮันนีมูนกับเอ็ดเวิร์ด และแม้จะมีอันตราย แต่กลัวจะใส่ฉัน
, เขาตกลงที่จะลอง
ผมเพียงทราบว่าคลับของอลิซและลื่นไถลและภาพนิ่งของซาตินบนผิวหนังของฉัน
ผมก็ไม่สน ตอนนี้เมืองทั้งเมืองกำลังพูดถึงฉัน ผม
ไม่คิดว่าเรื่องที่ผมจะต้องดาวในเร็วเกินไป ผมไม่ได้
เป็นห่วง tripping บนรถไฟ หรือหัวเราะในตอนนี้ ผิด หรือ ถูกด้วย
หนุ่มหรือจ้องมองผู้ชมหรือแม้แต่ที่ว่างที่เพื่อนสนิทของฉันควรจะ
เป็น
ผมกับเอ็ดเวิร์ดในสถานที่ของฉันมีความสุข
2 กลางคืนยาว
" ฉันคิดถึงคุณแล้วค่ะ "
" ผมไม่ต้องไป ฉันอยู่ได้ . . . . . . . "
" อืม . . . "
มันเงียบเป็นเวลานาน แค่ . . . หัวใจของฉันแตกสลาย
ตอกตะปูจังหวะหายใจของเราที่ขาดวิ่น และเสียงกระซิบของริมฝีปากที่ขยับ
ประสาน
บางครั้งมันเป็นเรื่องง่ายที่จะลืมว่าฉันจูบกับแวมไพร์ ไม่ใช่เพราะเขา
ดูเหมือนธรรมดา หรือ human-i ไม่เคยสักครู่ ลืมที่ผมถือ
คนที่เทวดามากกว่าผู้ชายในแขนของฉัน แต่เพราะเขาทำให้มันดูเหมือนไม่มีอะไร
เลยมีริมฝีปากของเขากับริมฝีปากฉัน หน้าฉัน คอฉันเขาอ้างว่าเขา
นานที่ผ่านมาสิ่งล่อใจของฉัน เลือดที่เคยเป็นเขา ที่ความคิดของการสูญเสียผม
เคยรักษาเขาจากความต้องการมัน แต่ผมรู้ว่ากลิ่นเลือดของฉันก็ทำให้เขาปวดยังเผา
คอของเขาเหมือนเขาสูดเปลวไฟ
ฉันลืมตาขึ้นและพบว่าเปิด เขาก็จ้องหน้าฉัน มันดูไม่สมเหตุสมผล
เมื่อเขาจ้องฉันแบบนั้นเหมือนถูกรางวัลมากกว่าอุกอาจ
โชคดี .
ของเราชื่นชอบอยู่ครู่หนึ่ง ดวงตาสีทองก็ลึกที่ฉันจินตนาการฉัน
เห็นตลอดทางในวิญญาณของเขา มันดูงี่เง่านี้ความเป็นจริง
การดำรงอยู่ของจิตวิญญาณของเขาได้เคยถาม ถ้าเขาเป็นแวมไพร์ เขา
มีวิญญาณที่สวยที่สุด สวยกว่าจิตใจสดใสหรือ
ที่หน้าหรือร่างกายอันรุ่งโรจน์ของเขา
เขากลับมามองที่ผมเป็นถ้าเขาได้เห็นวิญญาณของฉันเหมือนกัน และถ้าเขาชอบในสิ่งที่เขา
เห็น
เขาไม่สามารถมองเห็นเข้าไปในจิตใจของฉัน แต่ ที่เขาเห็นเป็นคนอื่น ใครรู้ว่าทำไมแปลกๆ
ผิดพลาดในสมองที่ทำให้ภูมิคุ้มกันทั้งหมด
พิเศษและสิ่งที่น่ากลัวบางอย่าง อมตะ สามารถทำ ( แต่ในใจผมมัน
ทางภูมิคุ้มกันร่างกายของฉันยังคงเรื่องแวมไพร์ที่มีความสามารถทำงานในวิธี
นอกจาก Edward ' s ) แต่ผมอย่างจริงจังขอบคุณที่เสีย มันคือความคิดของฉัน
เก็บไว้เป็นความลับ มันน่าอายที่จะพิจารณา
ทางเลือก
ผมดึงใบหน้าของฉันอีกครั้ง
" แน่นอนอยู่ " เขาพึมพำสักครู่นะ
" ไม่ ไม่ มัน ปาร์ตี้สละโสด คุณต้องไป
วิทยาลัยในฤดูใบไม้ร่วง ตอนนี้เป็นทีของเขา
ก่อนจะเปลี่ยนผมเป็นแวมไพร์ประนีประนอมของเขาใหญ่ เขามีอีก
กำหนดเงื่อนไขของการทำ .
เอ็ดเวิร์ดมีประเภทหมกมุ่นกับเรื่องของมนุษย์ ที่ ฉัน จะ
ยอมแพ้ ประสบการณ์ที่เขาไม่อยากให้พลาด ที่สุดของพวกเขาเช่น
งานพรอมตัวอย่างเช่นดูงี่เง่าหรอก มีเพียงหนึ่งประสบการณ์มนุษย์ผม
เป็นห่วงที่หายไป แน่นอน ก็ต้องเป็นคนที่เขาหวังว่าจะลืม
อย่างสมบูรณ์
มาเป็นอย่าง ฉันรู้เพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับสิ่งที่ผมกำลังจะทำ
เมื่อตอนที่ยังไม่ได้เป็นมนุษย์อีกต่อไป ผมเห็นแวมไพร์แรกเกิดก่อน และผมเคยได้ยิน
ทุกคนในครอบครัวของฉันจะเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับวันแรกในป่าหลายปี อุปนิสัย บุคลิกภาพของฉัน
ที่ใหญ่ที่สุดคือจะหิวน้ำ คงต้องใช้เวลา
ก่อนที่ฉันจะเป็นฉันอีกครั้ง แม้แต่ตอนที่ฉันกำลังควบคุมตัวเอง ผม
ไม่รู้สึกสิ่งที่ผมรู้สึกในตอนนี้
ของมนุษย์ . . . และหลงใหลในความรัก
ผมต้องการประสบการณ์ที่สมบูรณ์ก่อนที่จะซื้อขายของฉันอบอุ่น เปราะ
ฟีโรโมน , riddled ร่างกายสำหรับสิ่งที่สวยงามแข็งแรง . . . . . . . และไม่รู้จัก ฉันต้องการ
ฮันนีมูนกับเอ็ดเวิร์ด และแม้จะมีอันตราย แต่กลัวจะใส่ฉัน
, เขาตกลงที่จะลอง
ผมเพียงทราบว่าคลับของอลิซและลื่นไถลและภาพนิ่งของซาตินบนผิวหนังของฉัน
ผมก็ไม่สน ตอนนี้เมืองทั้งเมืองกำลังพูดถึงฉัน ผม
ไม่คิดว่าเรื่องที่ผมจะต้องดาวในเร็วเกินไป ผมไม่ได้
เป็นห่วง tripping บนรถไฟ หรือหัวเราะในตอนนี้ ผิด หรือ ถูกด้วย
หนุ่มหรือจ้องมองผู้ชมหรือแม้แต่ที่ว่างที่เพื่อนสนิทของฉันควรจะ
เป็น
ผมกับเอ็ดเวิร์ดในสถานที่ของฉันมีความสุข
2 กลางคืนยาว
" ฉันคิดถึงคุณแล้วค่ะ "
" ผมไม่ต้องไป ฉันอยู่ได้ . . . . . . . "
" อืม . . . "
มันเงียบเป็นเวลานาน แค่ . . . หัวใจของฉันแตกสลาย
ตอกตะปูจังหวะหายใจของเราที่ขาดวิ่น และเสียงกระซิบของริมฝีปากที่ขยับ
ประสาน
บางครั้งมันเป็นเรื่องง่ายที่จะลืมว่าฉันจูบกับแวมไพร์ ไม่ใช่เพราะเขา
ดูเหมือนธรรมดา หรือ human-i ไม่เคยสักครู่ ลืมที่ผมถือ
คนที่เทวดามากกว่าผู้ชายในแขนของฉัน แต่เพราะเขาทำให้มันดูเหมือนไม่มีอะไร
เลยมีริมฝีปากของเขากับริมฝีปากฉัน หน้าฉัน คอฉันเขาอ้างว่าเขา
นานที่ผ่านมาสิ่งล่อใจของฉัน เลือดที่เคยเป็นเขา ที่ความคิดของการสูญเสียผม
เคยรักษาเขาจากความต้องการมัน แต่ผมรู้ว่ากลิ่นเลือดของฉันก็ทำให้เขาปวดยังเผา
คอของเขาเหมือนเขาสูดเปลวไฟ
ฉันลืมตาขึ้นและพบว่าเปิด เขาก็จ้องหน้าฉัน มันดูไม่สมเหตุสมผล
เมื่อเขาจ้องฉันแบบนั้นเหมือนถูกรางวัลมากกว่าอุกอาจ
โชคดี .
ของเราชื่นชอบอยู่ครู่หนึ่ง ดวงตาสีทองก็ลึกที่ฉันจินตนาการฉัน
เห็นตลอดทางในวิญญาณของเขา มันดูงี่เง่านี้ความเป็นจริง
การดำรงอยู่ของจิตวิญญาณของเขาได้เคยถาม ถ้าเขาเป็นแวมไพร์ เขา
มีวิญญาณที่สวยที่สุด สวยกว่าจิตใจสดใสหรือ
ที่หน้าหรือร่างกายอันรุ่งโรจน์ของเขา
เขากลับมามองที่ผมเป็นถ้าเขาได้เห็นวิญญาณของฉันเหมือนกัน และถ้าเขาชอบในสิ่งที่เขา
เห็น
เขาไม่สามารถมองเห็นเข้าไปในจิตใจของฉัน แต่ ที่เขาเห็นเป็นคนอื่น ใครรู้ว่าทำไมแปลกๆ
ผิดพลาดในสมองที่ทำให้ภูมิคุ้มกันทั้งหมด
พิเศษและสิ่งที่น่ากลัวบางอย่าง อมตะ สามารถทำ ( แต่ในใจผมมัน
ทางภูมิคุ้มกันร่างกายของฉันยังคงเรื่องแวมไพร์ที่มีความสามารถทำงานในวิธี
นอกจาก Edward ' s ) แต่ผมอย่างจริงจังขอบคุณที่เสีย มันคือความคิดของฉัน
เก็บไว้เป็นความลับ มันน่าอายที่จะพิจารณา
ทางเลือก
ผมดึงใบหน้าของฉันอีกครั้ง
" แน่นอนอยู่ " เขาพึมพำสักครู่นะ
" ไม่ ไม่ มัน ปาร์ตี้สละโสด คุณต้องไป
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ประกาศนียบัตรชั้นสูง
- ไปทำธุระ
- aldri glamme meg
- This research was inspired by two lovely
- วันที่ฉันมีเธอไม่ว่าเวลาจะนานเท่าไหร่ฉัน
- Vidisco’s BlazeX is a large-area, digita
- Did you have a good departure
- table began to divide.
- I ride
- cargo รู้ที่อยู่จัดส่งของคุณใช่ไหม
- ขุดต้นไม้
- The chairman gave the opening address
- ใช่ วันนี้เป็นวันครูของไทยแลนด์ ฉันมาร่ว
- Lol. Ithought you are a filipina
- Very few people will be compliant enough
- You might be tired with practice.
- เสร็จไม่เกิน
- โดย
- Enable to identify topic main idea and s
- DEFINITION
- ไม่มีใครให้ลอกการบ้าน
- i was at the dentist
- ทุนเรือนหุ้น
- สำนักงานบัญชี
