……….I think that a few hours differ

……….I think that a few hours difference wouldn’t make that much of a difference.’

Saying the truth, doing the groceries after a meal was quite a hard thing to do. In the first place, the team members all agreed at serving the customers with ingredients that were even a little bit more fresh, but maybe they thought that it was a stupid thought.

We can fix it slowly. Jo Minjoon thought like that and opened his mouth.

“Give me just 20kgs.”
“You are quite diligent, also coming in the morning. You said that you were selling norimaki, right?”
“Yes. We are doing so in the east side of the market. In a food truck.”
“If I could leave the store, I would also go and eat……”

The owner who had black hair and glasses said in a disappointed voice. At first glance, this young korean owner seemed to be in his thirties. Precisely speaking, he was korean american. Just that he didn’t know how to speak korean.

The owner didn’t think himself to be korean, but even so it seemed that he missed it quite a bit. At the same time, he seemed to be a fan of Grand Chef. The owner continued to speak.

“How do you feel after being in korea for a while? You also ate the food of the other participants, right? How was it?”
“It’s different from time to time. I normally make not too seasoned food, so I make most of it salty, but It’s still delicious.”
“Well. A good chef can make good food anywhere and anyhow. Use my rice well.”

That guy spoke just like he was the farmer that had harvested that rice himself. But Jo Minjoon didn’t particularly point that out.

It was at the moment when he was leaving the store. His handphone rang. Jo Minjoon held the rice sack with one hand and took out his handphone. He tought that it was going to be Anderson, but the name that showed on the screen was out of his expectations. Jo Minjoon brought the handphone to his ear.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

......... .i คิดว่าแตกต่างกันไม่กี่ชั่วโมงจะไม่ทำให้มันแตกต่างกันมาก.

บอกความจริงที่ทำร้านขายของชำหลังมื้ออาหารก็ค่อนข้างเป็นเรื่องยากที่จะทำ ในครั้งแรกที่สมาชิกในทีมทุกคนเห็นด้วยที่ให้บริการลูกค้าที่มีส่วนผสมที่มีแม้แต่นิด ๆ หน่อยสดมากขึ้น แต่บางทีพวกเขาคิดว่ามันเป็นความคิดที่โง่

เราสามารถแก้ไขได้อย่างช้าๆ โจ Minjoon คิดเช่นนั้นและเปิดปากของเขา

"ให้ฉันเพียง 20kgs."
"คุณจะขยันมากยังมาในตอนเช้า คุณบอกว่าคุณขาย norimaki ใช่มั้ย? "
" ใช่ เราจะทำเช่นนั้นในทางด้านตะวันออกของตลาด ในรถบรรทุกอาหาร. "
" ถ้าฉันจะออกจากร้านผมยังจะไปและกิน ...... "

เจ้าของที่มีผมสีดำและแว่นตาพูดด้วยเสียงที่ผิดหวัง ได้อย่างรวดเร็วก่อนนี้เจ้าของเกาหลีหนุ่มดูเหมือนจะอยู่ในวัยสามสิบ ได้อย่างแม่นยำพูดเขาเป็นอเมริกันเกาหลี เพียงแค่ว่าเขาไม่ได้รู้วิธีที่จะพูดภาษาเกาหลี

เจ้าของไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นภาษาเกาหลี แต่แม้ดังนั้นมันดูเหมือนว่าเขาพลาดมันไม่น้อย ในเวลาเดียวกันเขาดูเหมือนจะเป็นแฟนของแกรนด์พ่อครัว เจ้าของยังคงพูดต่อ

"คุณรู้สึกอย่างไรหลังจากอยู่ในเกาหลีในขณะที่? นอกจากนี้คุณยังกินอาหารของคนอื่น ๆ ใช่ไหม? เป็นยังไง? "
" มันเป็นเรื่องที่แตกต่างกันเป็นครั้งคราว ผมปกติทำให้อาหารไม่เก๋าเกินไปดังนั้นฉันจะทำให้มากที่สุดของมันเค็ม แต่ก็ยังคงอร่อย. "
" ดี พ่อครัวที่ดีสามารถทำให้อาหารที่ดีได้ทุกที่และ แต่อย่างใด ใช้ข้าวฉันดี. "

คนที่แต่งตัวประหลาดพูดเหมือนเขาเป็นเกษตรกรที่เก็บเกี่ยวข้าวที่ตัวเอง แต่โจ Minjoon ไม่ได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งชี้ให้เห็นว่า

มันเป็นช่วงเวลาที่เขากำลังจะออกจากร้าน โทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้น โจ Minjoon จัดกระสอบข้าวด้วยมือข้างหนึ่งและหยิบเอาโทรศัพท์มือถือของเขา เขา tought ว่ามันเป็นไปได้เดอร์สัน แต่ชื่อที่แสดงให้เห็นบนหน้าจอออกจากความคาดหวังของเขา โจ Minjoon นำโทรศัพท์มือถือไปยังหูของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

. . . ฉันคิดว่า ความแตกต่างไม่กี่ชั่วโมงจะไม่ทำให้แตกต่างกันมาก .พูดความจริง ทำของชำหลังอาหารเป็นสิ่งยากที่จะทำ ในสถานที่แรก สมาชิกตกลงให้บริการลูกค้าด้วยส่วนผสมที่แม้แต่น้อย สดมาก แต่บางทีพวกเขาอาจจะคิดว่ามันเป็นความคิดที่โง่มากเราสามารถแก้ไขมันอย่างช้าๆ โจ มินจองคิดว่าชอบ และเปิดปากของเขา" ขอแค่บรรจุ”" คุณจะขยันมากก็มาตอนเช้า คุณบอกว่าคุณขายโนริมากิ ใช่ไหม "" ครับ เรากำลังในด้านตะวันออกของตลาด ในรถขายอาหาร "" ถ้าฉันสามารถออกไปจากร้าน ผมก็ยังไปกิน . . . . . . . "เจ้าของใครมีผมสีดำและแว่นตากล่าวด้วยน้ำเสียงผิดหวัง แวบแรกที่เห็น เจ้าของหนุ่มเกาหลีนี้ดูเหมือนจะเป็นประมาณ แน่นอนพูด เขาเป็นคนเกาหลี อเมริกัน แค่ว่าเขาไม่ได้รู้วิธีการพูดภาษาเกาหลีเจ้าของร้านไม่คิดว่าตัวเองเป็นคนเกาหลี แต่แม้ดังนั้นมันดูเหมือนว่าเขาคิดถึงมันมาก ในเวลาเดียวกัน เขาดูเหมือนจะเป็นแฟนของ แกรนด์ เชฟ เจ้าของยังคงพูด" คุณรู้สึกยังไงหลังจากถูกเกาหลีสักพัก คุณยังกินอาหารของผู้เข้าร่วมอื่น ๆ , ใช่มั้ย ? มันเป็นอย่างไร ? "" มันแตกต่างจากเวลา ปกติผมทำอาหารด้วย เก๋า ไม่ ฉันให้มากที่สุด มันเค็ม แต่ก็ยังอร่อย ." ดี พ่อครัวที่ดีสามารถทำให้อาหารดีทุกที่ แต่อย่างใด ใช้ข้าว .หมอนั่นพูดเหมือนเขาเป็นเกษตรกรที่เก็บเกี่ยวข้าวด้วยพระองค์เอง แต่โจ มินจองไม่ได้ โดยเฉพาะ จุดที่ออกมันอยู่ที่ตอนที่เขาออกจากร้าน มือถือของเขาก็ดังขึ้น โจ มินจูอุ้มกระสอบข้าวสารด้วยมือข้างหนึ่ง แล้วเอามือถือของเขา เขาคิดว่า มันเป็น แอนเดอร์สัน แต่ชื่อที่แสดงบนหน้าจอได้จากความคาดหวังของเขา โจ มินวู เอามือถือแนบหูของเขา