Thaksin served out his full term as prime minister, and then, in the regularly scheduled elections in 2005, his Thai Rak Thai party won 375 out of 500 parliamentary seats, a crushing defeat for its main rival, the Democratic Party. Thaksin started his second term as the most powerful elected official in Thai history. “He did the proper studies and sent the right message to the rural voters,” Pichai Chuensuksawadi, editor in chief of the English-language Bangkok Post, told me on a visit I made to Thailand a couple of years ago. “Most important, he delivered [some improvements] right after the 2001 election. From there, his popularity increased and there was support even from the establishment. On the other side, he gutted the democratic processes.”
It was that “other side” that was Thaksin’s fatal flaw. In the early days, opposition to him consisted of wealthy businessmen in Bangkok who began to see him as a threat to their interests. But anti-Thaksin feelings rapidly grew into a genuine mass movement, consisting of journalists, many civil servants, people in the professional classes, a few labor unions, parts of the military and the police, and some members of the royal family, although they did not openly say so. Many people within this opposition had no apparent economic interest in Thaksin’s fall from power. But they came to see him as a potential elected dictator, a strongman in the Vladimir Putin mold, or perhaps comparable to Hun Sen, whose tight control of neighboring Cambodia has always been legitimized by supposedly free elections.
Thaksin’s chief biographers, Pasuk Phongpaichit and Chris Baker, have documented his dubious practices.5 He was accused of withholding state advertising from newspapers that reported critically on him and pressuring news organizations to punish journalists who did the same. He trampled on individual rights in a campaign against drug traffickers that involved literally thousands of extrajudicial killings by Thaksin’s forces—not a minor violation of the rule of law.
And then there was Thaksin’s conspicuous, even brazen use of his political position to further enrich himself and his family. In 2006, after his landslide election victory, his family sold its holding company, the Shin (for Shinawatra) Corporation, to a Singaporean sovereign fund, making a profit of nearly $2 billion, on which Thaksin managed to pay no capital gains taxes. The courts found no criminal wrongdoing in this transaction. Still, the sale showed how Thaksin could manipulate the law for his own benefit, and it gave new ammunition to a former supporter, a media tycoon named Sondhi Limthongkul, to win over mass support for an anti-Thaksin campaign.
Sondhi in 2006 founded the People’s Alliance for Democracy, which adopted yellow, the color of the monarchy, as its symbol, and soon the Yellow Shirts embarked on a series of demonstrations demanding that Thaksin step down. This is what led, after a few months of turmoil, to the 2006 coup, when Thaksin was in New York for a meeting of the United Nations General Assembly. Two years later, he was convicted of abuse of power in a transaction involving a land deal in Bangkok. He was sentenced to two years in prison, which caused him to leave Thailand in 2008.
Thaksin served out his full term as prime minister, and then, in the regularly scheduled elections in 2005, his Thai Rak Thai party won 375 out of 500 parliamentary seats, a crushing defeat for its main rival, the Democratic Party. Thaksin started his second term as the most powerful elected official in Thai history. “He did the proper studies and sent the right message to the rural voters,” Pichai Chuensuksawadi, editor in chief of the English-language Bangkok Post, told me on a visit I made to Thailand a couple of years ago. “Most important, he delivered [some improvements] right after the 2001 election. From there, his popularity increased and there was support even from the establishment. On the other side, he gutted the democratic processes.”
It was that “other side” that was Thaksin’s fatal flaw. In the early days, opposition to him consisted of wealthy businessmen in Bangkok who began to see him as a threat to their interests. But anti-Thaksin feelings rapidly grew into a genuine mass movement, consisting of journalists, many civil servants, people in the professional classes, a few labor unions, parts of the military and the police, and some members of the royal family, although they did not openly say so. Many people within this opposition had no apparent economic interest in Thaksin’s fall from power. But they came to see him as a potential elected dictator, a strongman in the Vladimir Putin mold, or perhaps comparable to Hun Sen, whose tight control of neighboring Cambodia has always been legitimized by supposedly free elections.
Thaksin’s chief biographers, Pasuk Phongpaichit and Chris Baker, have documented his dubious practices.5 He was accused of withholding state advertising from newspapers that reported critically on him and pressuring news organizations to punish journalists who did the same. He trampled on individual rights in a campaign against drug traffickers that involved literally thousands of extrajudicial killings by Thaksin’s forces—not a minor violation of the rule of law.
And then there was Thaksin’s conspicuous, even brazen use of his political position to further enrich himself and his family. In 2006, after his landslide election victory, his family sold its holding company, the Shin (for Shinawatra) Corporation, to a Singaporean sovereign fund, making a profit of nearly $2 billion, on which Thaksin managed to pay no capital gains taxes. The courts found no criminal wrongdoing in this transaction. Still, the sale showed how Thaksin could manipulate the law for his own benefit, and it gave new ammunition to a former supporter, a media tycoon named Sondhi Limthongkul, to win over mass support for an anti-Thaksin campaign.
Sondhi in 2006 founded the People’s Alliance for Democracy, which adopted yellow, the color of the monarchy, as its symbol, and soon the Yellow Shirts embarked on a series of demonstrations demanding that Thaksin step down. This is what led, after a few months of turmoil, to the 2006 coup, when Thaksin was in New York for a meeting of the United Nations General Assembly. Two years later, he was convicted of abuse of power in a transaction involving a land deal in Bangkok. He was sentenced to two years in prison, which caused him to leave Thailand in 2008.
การแปล กรุณารอสักครู่..
ทักษิณ เสิร์ฟออกเต็มระยะของเขาในฐานะนายกรัฐมนตรี จากนั้น ในนัดเสมอในการเลือกตั้ง 2548 เขาพรรคไทยรักไทยชนะ 375 จาก 500 รัฐสภาที่นั่ง ความพ่ายแพ้สำหรับคู่แข่งหลักของพรรคประชาธิปัตย์ ทักษิณ เริ่มระยะที่สองของเขาเป็นที่ทรงพลังที่สุดที่เลือกอย่างเป็นทางการในประวัติศาสตร์ไทย " เขาได้ศึกษาที่เหมาะสมและส่งข้อความถึงผู้มีสิทธิเลือกตั้งในชนบท" พิชัย chuensuksawadi , บรรณาธิการของภาษาอังกฤษบางกอกโพสต์ บอกว่า ในการเข้าชมที่ฉันได้ทำไว้กับประเทศไทย เมื่อหลายปีก่อน " ที่สำคัญที่สุด เขาส่ง [ ปรับปรุง ] หลังจาก พ.ศ. 2544 การเลือกตั้ง จากที่นั่น , ความนิยมของเขาเพิ่มขึ้น และมีการสนับสนุนจากการก่อตั้ง อีกด้านหนึ่ง เขาสูญเสียมันไป "
กระบวนการประชาธิปไตยมันอยู่ที่ " อื่น ๆ " ที่ทักษิณถึงข้อบกพร่อง ในวันแรก , การต่อต้านเขาเป็นนักธุรกิจในกรุงเทพฯ ที่เริ่มเห็นเขาเป็นภัยคุกคามต่อผลประโยชน์ของตน แต่ความรู้สึกต่อต้านทักษิณอย่างรวดเร็วขยายตัวในการเคลื่อนไหวมวลชนของแท้ ประกอบด้วย ผู้สื่อข่าว ข้าราชการหลายคนในชั้นเรียนมืออาชีพ , สหภาพแรงงานที่น้อยส่วนของทหารและตำรวจ และสมาชิกบางคนของราชวงศ์ ถึงแม้ว่าพวกเขาไม่ได้เปิดเผยว่างั้น หลายคนในนี้มีความสนใจทางฝ่ายค้านไม่แจ่มแจ้งในฤดูใบไม้ร่วงของทักษิณออกจากอำนาจ แต่พวกเขามาหาเขาเป็นศักยภาพเลือกเผด็จการ เป็นผู้ที่มีอำนาจสูงสุดใน Vladimir Putin แม่พิมพ์ หรืออาจเปรียบได้กับฮุนเซ็นที่มีการควบคุมแน่นหนาของประเทศเพื่อนบ้านอย่างกัมพูชาได้รับการเรียกเก็บเงิน legitimized โดยคาดว่าการเลือกตั้งฟรี
ชีวประวัติทักษิณหัวหน้า , ผาสุก พงษ์ไพจิตร และ คริส เบเกอร์ ได้มีการบันทึกการปฏิบัติที่น่าสงสัยของเขา เขาถูกกล่าวหาว่าปิดบังสถานะโฆษณาจากหนังสือพิมพ์ที่รายงานวิกฤตบนเขาและกดดันองค์กรข่าวลงโทษนักข่าวที่ทำแบบเดียวกันเขาเหยียบย่ำสิทธิในการรณรงค์ต่อต้านยาเสพติดที่เกี่ยวข้องกับหลายพันฆ่า extrajudicial โดยทักษิณ กองทัพไม่ละเมิดผู้เยาว์ของกฎของกฎหมาย .
และก็มีทักษิณเด่น ยังหน้าด้านใช้ตำแหน่งทางการเมืองของเขาเพื่อเพิ่มเติมเสริมสร้างตัวเองและครอบครัวของเขา ในปี 2006 หลังจากชัยชนะในการเลือกตั้งอย่างถล่มทลาย ,ครอบครัวของเขามีไว้ขาย บริษัท ชิน คอร์ปอเรชั่น ( ชินวัตร ) ไปสิงคโปร์อธิปไตยกองทุน กำไรเกือบ 2 พันล้านเหรียญ ซึ่ง พ.ต.ท. ทักษิณ จะไม่ต้องจ่ายภาษีกำไรทุน . ศาลไม่พบการกระทำผิดทางอาญาในการดำเนินการนี้ ยัง ขาย แสดงให้เห็นว่า ทักษิณ จะบิดเบือนกฎหมายเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง และมันให้กระสุนใหม่เพื่อสนับสนุนอดีตอิทธิพลของสื่อที่ชื่อ สนธิ ลิ้มทองกุล ที่เอาชนะมวลชนสนับสนุนการต่อต้านทักษิณ แคมเปญ
สนธิในปี 2006 ได้ก่อตั้งพันธมิตรประชาชนเพื่อประชาธิปไตย ซึ่งเป็นสีเหลือง สีแห่งสถาบันพระมหากษัตริย์ เป็นสัญลักษณ์ และในไม่ช้า เสื้อเหลืองทำชุดของการประท้วงเรียกร้องให้ทักษิณ ลาออก นี่คือสิ่งที่ทำให้ หลังจากไม่กี่เดือนของความวุ่นวาย , 2006 รัฐประหารเมื่อ พ.ต.ท. ทักษิณ อยู่ในนิวยอร์ก มีการประชุมของสมัชชาใหญ่แห่งสหประชาชาติ . สองปีต่อมา เขาถูกจับข้อหาใช้อำนาจในทางที่ผิด ในธุรกรรมที่เกี่ยวข้องกับการจัดการที่ดินในเขตกรุงเทพมหานคร เขาถูกพิพากษาถึงสองปีในคุก ซึ่งทำให้เขาต้องออกจากประเทศไทย 2551 .
การแปล กรุณารอสักครู่..