There could be two types of fishing

There could be two types of fishing licenses in the SLER
licensing system: annual fishing licenses and daily fishing
licenses. Fishers holding an annual license may be allowed
to fish for shrimp, mullet, crab or other species. Daily
licenses, on the other hand, may be specific for each species
and priced accordingly. In the first attempt to restrict fisher
numbers, the system may account for both fishers with use
rights and fishers with no use rights. That is, outsiders
would still be allowed to purchase any leftover daily
licenses to fish at the Lagoon. However, only local fishers
would be allowed to buy annual licenses. Additionally,
outsiders would pay higher prices than local fishers for
daily licenses. (The higher payment works to incorporate
the dynamic costs of fishing activity into outsiders’
decision about whether to fish).
The proposed SLER licensing system may work to
accomplish sustainability goals. The fact that fishers can be
charged a significant price to fish (instead of fishing for free
(except for their equipment and time costs)) leads us to
believe that only those who can profit from fishing or who
are willing to pay for entertainment would buy a license.
Inefficient commercial fishers (i.e., full-timers and parttimers)
who could not profit from fishing after paying the
license fee would probably not enter the system. Commercial
fishers holding annual licenses would have an incentive
to wait and fish for large (high-priced) shrimp, crab or
bivalves instead of catching small individuals early in the
season. Moreover, commercial fishers (either locals or
outsiders) who bought daily licenses would probably risk
fishing only after being convinced that large (high priced)
individuals were present in the Lagoon. Thus, capturing
small individuals could be reduced by this licensing system.
However, recreational fishers might still fish for small
individuals as they have no economic incentive to fish for
large individuals.
Based on the above discussion, the pricing of different
types of licenses could follow certain principles. First, prices
could be tied to target species. Daily licenses for each target
species (shrimp, fish, or crab) could reflect market prices for
these species. Second, pricing could be fair. Daily licenses
could be accessible to local subsistence fishers, and annual
licenses should ensure fishers enough profits to maintain their
livelihoods. Third, prices could discriminate between locals
and outsiders. Daily licenses for locals (who hold use rights)
should be cheaper than for outsiders. Fourth, prices could vary
with resource conditions. License prices in 1 year may be
higher or lower than the year before based on monitoring of
Lagoon stocks in the year before (see below). Fifth, prices
could account for environmental and market uncertainties.
Part of a license price could be a type of insurance against a
year of very low production or of very low market prices. This
is further explained in the section on earmarking license
revenues.
An alternative way of limiting fishing effort in the SLER
may be the establishment of an annual or seasonal total
allowable catch (TAC), which could then be implemented
A policy alternative for lagoon management 31
through the allocation of fishing quotas such as Individual
Transferable Quotas (ITQs) among fishers. ITQ is a type of
tradable permit that specifies catch amounts and may,
according to Hartwick and Olewiler (1998), lead to an
optimal amount of effort and harvest.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อาจมีสองชนิดของใบอนุญาตตกปลาใน SLERระบบการออกใบอนุญาต: ใบอนุญาตตกปลาประจำปีและการประมงสิทธิ์การใช้งาน สฟิชถือใบอนุญาตประจำปีอาจได้รับอนุญาตปลากุ้ง ปลา ปู หรือพันธุ์อื่น ๆ ทุกวันสิทธิ์การใช้งาน คง อาจจะเฉพาะเจาะจงสำหรับแต่ละชนิดและราคาตามลำดับ ครั้งแรกกับฟิชเชอร์จำกัดตัวเลข ระบบอาจบัญชีสำหรับสฟิชทั้งด้วยการใช้สิทธิและสฟิชกับไม่ใช้สิทธิ นั่นคือ บุคคลภายนอกจะยังสามารถซื้อบริการใด ๆ เหลือสิทธิ์การใช้งานปลาในทะเลสาบ อย่างไรก็ตาม เฉพาะถิ่นสฟิชจะได้รับอนุญาตให้ซื้อใบอนุญาตประจำปี นอกจากนี้บุคคลภายนอกจะต้องจ่ายราคาที่สูงขึ้นกว่าสฟิชท้องถิ่นสำหรับสิทธิ์การใช้งานประจำวัน (การชำระเงินสูงทำงานเพื่อรวบรวมต้นทุนแบบไดนามิกของกิจกรรมตกปลาเป็นของบุคคลภายนอกตัดสินใจว่าปลา)ระบบการอนุญาต SLER ที่นำเสนออาจทำงานเพื่อบรรลุเป้าหมายอย่างยั่งยืน ความจริงที่สฟิชคิดราคาอย่างมีนัยสำคัญกับปลา (แทนที่จะตกปลาฟรี(ยกเว้นของเวลาและอุปกรณ์ต้นทุน)) เป้าหมายเราเชื่อเท่านั้นที่ได้กำไรจากชาวประมงหรือที่ยินดีที่จะจ่ายสำหรับความบันเทิงต้องซื้อสิทธิ์การใช้งานสฟิชพาณิชย์ต่ำ (เช่น ตัวจับเวลาแบบเต็มและ parttimers)ที่ไม่ได้กำไรจากตกปลาหลังจากการชำระเงินค่าธรรมเนียมใบอนุญาตอาจไม่ต้องใส่ระบบ พาณิชย์สฟิชถือใบอนุญาตประจำปีต้องมีสิ่งจูงใจต้องรอ และปลาขนาดใหญ่ (ราคาสูง) กุ้งแข็ง ปู หรือbivalves แทนการจับบุคคลที่เล็กเร็วในการฤดูกาล นอกจากนี้ สฟิชพาณิชย์ (คนท้องถิ่นอย่างใดอย่างหนึ่ง หรือบุคคลภายนอก) ที่ซื้อสิทธิ์การใช้งานประจำวันความเสี่ยงจะคงตกปลาหลังจากมั่นใจว่าใหญ่ (สูงราคาถูก)บุคคลอยู่ในทะเลสาบ ดังนั้น จับบุคคลขนาดเล็กอาจจะลดลง โดยระบบนี้อนุญาตให้ใช้สิทธิ์อย่างไรก็ตาม สฟิชเชอร์สันอาจยังปลาเล็กบุคคลมีไม่จูงใจทางเศรษฐกิจให้ปลาคนขนาดใหญ่จากการสนทนาข้างต้น การกำหนดราคาของต่าง ๆชนิดของใบอนุญาตได้ตามหลักการบางอย่าง ราคาแรกสามารถเชื่อมโยงกับชนิดเป้าหมาย สิทธิ์การใช้งานประจำวันสำหรับแต่ละเป้าหมายพันธุ์ (กุ้ง ปลา หรือปู) สามารถสะท้อนราคาตลาดสายพันธุ์เหล่านี้ สอง ราคาอาจจะดี สิทธิ์การใช้งานทุกวันไม่สามารถเข้าถึงสฟิชชีพท้องถิ่น และประจำปีสิทธิ์การใช้งานควรตรวจสอบสฟิชผลกำไรเพียงพอในการรักษาของพวกเขาวิถีชีวิต ราคา 3 สามารถเหยียดระหว่างชาวบ้านและบุคคลภายนอก ทุกสิทธิ์ (ผู้ถือใช้สิทธิ)ควรจะถูกกว่าสำหรับบุคคลภายนอก สี่ ราคาอาจแตกต่างกันไปกับสภาพทรัพยากร ราคาลิขสิทธิ์ใน 1 ปีจะสูงขึ้น หรือต่ำลงกว่าปีก่อนตามการตรวจสอบของหุ้นลากูนในปีก่อน (ดูด้านล่าง) ราคา 5สามารถบัญชีสำหรับสิ่งแวดล้อม และตลาดไม่แน่นอนส่วนหนึ่งของราคาใบอนุญาตอาจเป็นชนิดของการประกันการปี การผลิตที่ต่ำมาก หรือราคาตลาดที่ต่ำมาก นี้จะอธิบายเพิ่มเติมในส่วนบน earmarking ใบอนุญาตรายได้ทางเลือกของการจำกัดความพยายามตกปลาเป็น SLERอาจจัดรวมเป็นรายปี หรือตามฤดูกาลจับได้ (มาตรวัด), ซึ่งสามารถนำมาใช้แล้วนโยบายทางเลือกสำหรับการจัดการลากูน 31ผ่านการจัดสรรโควต้าประมงเช่นบุคคลโควต้าโอน (ITQs) ระหว่างสฟิช ITQ เป็นชนิดของใบอนุญาต tradable ที่ระบุยอดเงินจริงและพฤษภาคมตาม Hartwick และ Olewiler (1998), นำไปสู่การยอดสูงสุดของความพยายามและเก็บเกี่ยว

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อาจจะมีสองประเภทของใบอนุญาตตกปลาใน Sler
ระบบออกใบอนุญาต: ใบอนุญาตตกปลาประจำปีและการประมงทุกวัน
ใบอนุญาต ฟิชเชอร์ที่ถือใบอนุญาตประจำปีอาจได้รับอนุญาต
ให้ปลากุ้ง, ปลากระบอก, ปูหรือสายพันธุ์อื่น ๆ วัน
ใบอนุญาตในมืออื่น ๆ ที่อาจจะมีที่เฉพาะเจาะจงสำหรับแต่ละชนิด
และราคาตาม ในความพยายามครั้งแรกที่จะ จำกัด การประมง
หมายเลขระบบอาจบัญชีสำหรับชาวประมงทั้งที่มีการใช้
สิทธิและชาวประมงที่มีสิทธิใช้ไม่ได้ นั่นคือบุคคลภายนอก
จะยังคงได้รับอนุญาตให้ซื้อทุกวันที่เหลือ
ใบอนุญาตให้ปลาที่ลากูน แต่ชาวประมงท้องถิ่นเท่านั้น
จะได้รับอนุญาตให้ซื้อใบอนุญาตประจำปี นอกจากนี้
บุคคลภายนอกจะจ่ายในราคาที่สูงกว่าชาวประมงท้องถิ่นสำหรับ
ใบอนุญาตให้บริการทุกวัน (ทำงานชำระเงินที่สูงขึ้นที่จะรวม
ค่าใช้จ่ายแบบไดนามิกของกิจกรรมตกปลาเป็นบุคคลภายนอก '
การตัดสินใจเกี่ยวกับว่าจะเลี้ยงปลา).
เสนอ Sler ระบบออกใบอนุญาตอาจทำงานเพื่อ
บรรลุเป้าหมายการพัฒนาอย่างยั่งยืน ความจริงที่ว่าชาวประมงสามารถ
คิดค่าบริการในราคาที่สำคัญในการตกปลา (แทนประมงฟรี
(ยกเว้นอุปกรณ์และค่าใช้จ่ายเวลาของพวกเขา)) ทำให้เรา
เชื่อว่าเฉพาะผู้ที่สามารถทำกำไรจากการตกปลาหรือผู้ที่
มีความเต็มใจที่จะจ่ายเพื่อความบันเทิงจะซื้อ ใบอนุญาต.
ไม่มีประสิทธิภาพชาวประมงเชิงพาณิชย์ (เช่นตัวนับเต็มรูปแบบและ parttimers)
ที่ไม่สามารถทำกำไรจากการประมงหลังจากจ่าย
ค่าธรรมเนียมใบอนุญาตอาจจะไม่เข้าสู่ระบบ พาณิชย์
ชาวประมงที่ถือใบอนุญาตประจำปีจะมีแรงจูงใจ
ที่จะรอและปลาขนาดใหญ่ (ราคาสูง) กุ้งปูหรือ
หอยแทนการจับบุคคลขนาดเล็กในช่วงต้น
ฤดูกาล นอกจากนี้ชาวประมงในเชิงพาณิชย์ (ทั้งชาวบ้านหรือ
บุคคลภายนอก) ที่ซื้อใบอนุญาตให้บริการทุกวันอาจจะเสี่ยงต่อการ
ตกปลาเท่านั้นหลังจากถูกเชื่อว่าขนาดใหญ่ (ราคาสูง)
บุคคลที่มีอยู่ในลากูน ดังนั้นการจับ
บุคคลขนาดเล็กอาจจะลดลงโดยระบบการออกใบอนุญาตนี้.
แต่ชาวประมงที่พักผ่อนหย่อนใจยังอาจปลาขนาดเล็กสำหรับ
บุคคลที่พวกเขาไม่มีแรงจูงใจทางเศรษฐกิจปลาสำหรับ
บุคคลที่มีขนาดใหญ่.
อยู่บนพื้นฐานของการสนทนาข้างต้นการกำหนดราคาที่แตกต่างกัน
ประเภทของใบอนุญาตสามารถปฏิบัติตาม หลักการบางอย่าง ครั้งแรกที่ราคา
อาจจะมีการเชื่อมโยงกับเป้าหมายสปีชีส์ ใบอนุญาตรายวันสำหรับเป้าหมายแต่ละ
สปีชีส์ (กุ้งปลาหรือปู) สามารถสะท้อนให้เห็นถึงราคาในตลาดสำหรับ
สายพันธุ์นี้ ประการที่สองการกำหนดราคาจะเป็นธรรม ใบอนุญาตวัน
อาจจะเข้าถึงได้ให้กับชาวประมงท้องถิ่นเพื่อการยังชีพและประจำปี
ใบอนุญาตควรตรวจสอบชาวประมงกำไรเพียงพอที่จะรักษาของพวกเขา
ดำรงชีวิต ประการที่สามราคาอาจแยกแยะระหว่างชาวบ้าน
และบุคคลภายนอก ใบอนุญาตวันสำหรับชาวบ้าน (ที่ถือสิทธิในการใช้)
ควรจะมีราคาถูกกว่าสำหรับบุคคลภายนอก ประการที่สี่ราคาอาจแตกต่างกันไป
ตามเงื่อนไขทรัพยากร ราคาใบอนุญาตใน 1 ปีอาจจะ
สูงหรือต่ำกว่าปีก่อนที่จะขึ้นอยู่กับการตรวจสอบของ
หุ้นลากูนในปีก่อน (ดูด้านล่าง) ประการที่ห้าราคา
อาจบัญชีสำหรับสิ่งแวดล้อมและความไม่แน่นอนของตลาด.
ส่วนหนึ่งของราคาใบอนุญาตอาจจะมีประเภทของการประกันกับ
ปีที่ผลิตต่ำมากหรือราคาตลาดที่ต่ำมาก นี้
จะมีการอธิบายเพิ่มเติมในส่วนที่เกี่ยวกับใบอนุญาตจัดสรร
รายได้.
ทางเลือกของความพยายาม จำกัด การประมงใน Sler
อาจจะเป็นสถานประกอบการของปีหรือตามฤดูกาลรวม
จับอนุญาต (TAC) ซึ่งก็จะมีการดำเนินการ
ทางเลือกนโยบายสำหรับ 31 จัดการทะเลสาบ
ผ่านการจัดสรรโควต้าการจับปลาดังกล่าวเป็นบุคคล
ที่โอนโควต้า (ITQs) ในหมู่ชาวประมง ITQ เป็นประเภทของ
ใบอนุญาตซื้อขายที่ระบุจำนวนเงินที่จับและอาจ
ตามฮาร์ทวิคและ Olewiler (1998) นำไปสู่
​​จำนวนที่เหมาะสมของความพยายามและการเก็บเกี่ยว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อาจจะมีสองประเภทของใบอนุญาตตกปลาในระบบการออกใบอนุญาต sler
: ใบอนุญาตตกปลาประจำปีและใบอนุญาตตกปลา
ทุกวัน คนถือใบอนุญาตรายปีอาจได้รับอนุญาต
ปลา กุ้ง ปลา ปู หรือชนิดอื่น ๆ ใบอนุญาตทุกวัน
, บนมืออื่น ๆที่อาจจะมีที่เฉพาะเจาะจงสำหรับแต่ละชนิด
และราคาตาม ในความพยายามครั้งแรกที่จะ จำกัด จำนวนปลา
,ระบบอาจบัญชีสำหรับทั้งชาวประมงกับสิทธิการใช้และไม่มีสิทธิใช้งาน
. นั่นคือ บุคคลภายนอก
จะยังได้รับอนุญาตให้ซื้อที่เหลือทุกวัน
ใบอนุญาตให้ปลาในทะเลสาบ อย่างไรก็ตาม เฉพาะถิ่น ชาวประมง
จะได้รับอนุญาตให้ซื้อใบอนุญาตประจำปี นอกจากนี้
บุคคลภายนอกจะจ่ายราคาที่สูงกว่าชาวประมงท้องถิ่น
ใบอนุญาตประจําวัน ( สูงกว่าเงินผลงานรวม
แบบไดนามิกที่ค่าใช้จ่ายของกิจกรรมตกปลาในการตัดสินใจเกี่ยวกับว่าปลาภายนอก '
)
sler เสนอใบอนุญาตระบบอาจทำงาน

บรรลุเป้าหมายความยั่งยืน ความจริงที่ชาวประมงสามารถ
เรียกราคาที่สำคัญปลา ( แทนตกปลาฟรี
( ยกเว้นอุปกรณ์ของพวกเขาและค่าใช้จ่ายเวลา ) ทำให้เรา
เชื่อว่า เฉพาะผู้ที่สามารถกำไรจากตกปลาหรือใคร
เต็มใจที่จะจ่ายเพื่อความบันเทิงจะซื้อใบอนุญาต .
ชาวประมงพาณิชย์ไม่มีประสิทธิภาพ ( เช่นเต็ม ตัวจับเวลาและ parttimers )
ที่ไม่สามารถทำกำไรจากตกปลาหลังจากจ่ายค่าธรรมเนียมใบอนุญาตอาจ
ไม่เข้าระบบ พาณิชย์คนถือใบอนุญาตประจำปีได้

รอ กระตุ้น และปลาขนาดใหญ่ ( ราคาสูง ) กุ้ง ปู หรือ
น้ำแทนที่จะจับบุคคลขนาดเล็กในช่วงต้น
ฤดูกาล นอกจากนี้ ชาวประมงพาณิชย์ ( ให้ชาวบ้านหรือ
คนนอก ) ใครซื้อใบอนุญาตทุกวัน อาจจะเสี่ยง
ตกปลาหลังจากถูกเชื่อว่าขนาดใหญ่ ( ราคาสูง )
บุคคลอยู่ในทะเลสาบ ดังนั้น การจับ
บุคคลขนาดเล็กสามารถลดลงได้โดยระบบการออกใบอนุญาตนี้ .
อย่างไรก็ตามปลาชาวประมงนันทนาการ อาจยังสำหรับบุคคลขนาดเล็กเช่นที่พวกเขามีแรงจูงใจทางเศรษฐกิจ
ปลา

บุคคลขนาดใหญ่ จากการสนทนาข้างต้นราคาแตกต่างกันประเภทของใบอนุญาตสามารถปฏิบัติตามหลักการ
แน่นอน แรก , ราคา
อาจเชื่อมโยงเป้าหมายชนิด ใบอนุญาตทุกวัน สำหรับเป้าหมาย
แต่ละชนิด ( กุ้ง ปลา หรือ ปู ) สามารถสะท้อนราคาตลาดสำหรับ
ชนิดเหล่านี้ ประการที่สองราคาอาจจะยุติธรรม
ใบอนุญาตทุกวัน อาจจะเข้าถึงชาวประมงยังชีพในท้องถิ่นและใบอนุญาตประจำปี
ควรตรวจสอบเพื่อรักษาชีวิตของชาวประมง พอกำไร

ประการที่สาม ราคา สามารถแยกแยะระหว่างชาวบ้าน
กับบุคคลภายนอก ทุกวันชาวบ้าน ( ที่ถือใบอนุญาตให้ใช้สิทธิ )
น่าจะถูกกว่าสำหรับบุคคลภายนอก สี่ ราคาอาจแตกต่างกัน
กับสภาพทรัพยากรราคาใบอนุญาต 1 ปีอาจ
สูงหรือต่ำกว่าปีก่อนตามการตรวจสอบของ
ทะเลสาบหุ้นในปีก่อน ( ดูด้านล่าง ) 5 ราคา
อาจบัญชีต่อสิ่งแวดล้อมและตลาด .
ส่วนของใบอนุญาตราคาอาจเป็นชนิดของการประกันภัยกับ
ปีการผลิตต่ำมาก หรือราคาของตลาดน้อยมาก นี้จะอธิบายในหัวข้อต่อไป

earmarking ใบอนุญาตในรายได้ .
ทางเลือกการพยายามตกปลาใน sler
อาจจะจัดตั้งปีหรือฤดูกาลรวม
อนุญาตจับ ( TAC ) ซึ่งสามารถใช้เป็นทางเลือกสำหรับ

นโยบายการจัดการ 31 ทะเลสาบผ่านการจัดสรรโควต้า เช่น ตกปลาแต่ละ
โอนโควต้า ( itqs ) ในหมู่ชาวประมง . itq เป็นประเภทของใบอนุญาตที่กำหนดปริมาณซื้อขาย

จับพฤษภาคมและตามฮาร์ตวิก olewiler ( 1998 ) , นำไปสู่
จํานวนที่เหมาะสมของความพยายามและเก็บเกี่ยว