The recent years have witnessed an

The recent years have witnessed an increasingly strong interest in the impact of economic growth on poverty. An important reason for this has been the establishment of the Millennium Development Goals, which have set poverty reduction as a fundamental objective of development. Using two household survey data separated by 5 and 10-year intervals, we are able to conduct a pro-poor growth analysis in Mauritius over the period 2001-2006 and in South Africa over the period 1995-2005. The poverty line is set at a reference threshold of USD 3 per day to reflect Mauritius’ and South Africa’s status of middle-income countries, and sensitivity tests are performed to check for the robustness of results. Addressing whether growth is pro-poor first requires clarifying the concept of propoorness, which is usually related to the idea that the poor “get more from growth than some predefined benchmark”. This has generated considerable debate in the scientific and policy community. Both a relative and an absolute approach have been proposed to defined growth propoorness. In the absolute approach, growth is defined as pro-poor if it reduces absolute poverty. In the relative approach, growth is pro-poor if it reduces inequality and relative poverty, meaning that growth must benefit the poor proportionately more than the nonpoor. Although the most frequently advocated manner to achieve absolute poverty reduction is through economic growth, whether growth can be deemed to be “pro-poor” can thus depend on the impact of growth on inequality and on how much this impact on inequality feeds into poverty – see among many others Bourguignon (2003), Bruno, Ravallion and Squire (1998), Dollar and Kraay (2002), Eastwood and Lipton (2001), Ravallion (2001), United Nations (2000), and World Bank (2002). We will consider below the impact of growth both on absolute poverty and on inequality. Methodology and data are further explained in Duclos and Verdier-Chouchane (2010). We use the FGT class of poverty indices (Foster, Greer and Thorbecke, 1984) to measure poverty incidence and intensity, growth incidence curves (Ravallion and Chen, 2003) to show the growth rates of income over different parts of the population, and Gini indices and Lorenz curves to assess inequality. Growth-redistribution decompositions and indices of pro-poorness also enable to evaluate the recent effects of growth and inequality on poverty in Mauritius and South Africa. A major finding is that Mauritius and South Africa have experienced very different effects of growth on poverty and inequality, and this is suggestive of policy recommendations towards reducing poverty and inequality. Section 2 presents the results of the case studies for Mauritius and South Africa and section 3 concludes with some policy recommendations based on the findings.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ปีที่ผ่านมาได้เห็นความแข็งแกร่งมากขึ้นสนใจในผลกระทบของเศรษฐกิจบนความยากจน ต้นเหตุสำคัญนี้ได้รับการก่อตั้งของมิลเลนเนียมพัฒนาเป้าหมาย ซึ่งได้ลดความยากจนตั้งเป็นวัตถุประสงค์พื้นฐานของการพัฒนา โดยใช้ข้อมูลสำรวจครัวเรือนแยกตามช่วง 5 และ 10 ปี เราจะสามารถวิเคราะห์ความยากจนสนับสนุนการเจริญเติบโต ในมอริเชียสในช่วง 2001-2006 และ ในแอฟริกาใต้ในช่วง 1995-2005 เส้นความยากจนตั้งอยู่ที่ขีดจำกัดการอ้างอิง 3 USD ต่อวันเพื่อแสดงสถานะของมอริเชียสและแอฟริกาใต้ประเทศคอร์รัปชั่น และดำเนินการทดสอบความไวในการตรวจสอบเสถียรภาพของผล กำหนดว่าการเจริญเติบโตเป็นคนยากจนสนับสนุนครั้งแรกต้องทำแนวคิดของ propoorness ซึ่งมักจะเกี่ยวข้องกับความคิดที่คนยากจน "ได้มากกว่าจากการเจริญเติบโตบางเกณฑ์มาตรฐานที่กำหนดไว้ล่วงหน้า" นี้ได้สร้างนโยบายชุมชนและอภิปรายมากในทางวิทยาศาสตร์ ญาติและวิธีการที่แน่นอนได้รับการเสนอเพื่อกำหนดเติบโต propoorness ในวิธีแน่นอน การเจริญเติบโตถูกกำหนดเป็นสนับสนุนยากถ้าจะช่วยลดความยากจนสัมบูรณ์ ในวิธีการแบบย่อ เติบโตเป็นคนยากจนสนับสนุนถ้าลดความไม่เท่าเทียมกันและความยากจนสัมพัทธ์ ความหมาย ที่ เจริญเติบโตต้องมีประโยชน์กับคนจนตามสัดส่วนมากกว่าที่ nonpoor แม้ว่าลักษณะ advocated บ่อยที่สุดเพื่อลดความยากจนสัมบูรณ์คือเศรษฐกิจ หรือไม่เจริญเติบโตสามารถถือว่า เป็น "คนยากจนสนับสนุน" สามารถจึงขึ้นอยู่กับผลของการเจริญเติบโต บนความไม่เท่าเทียมกัน และ ในจำนวนนี้ผลกระทบต่อความไม่เท่าเทียมกันเนื้อหาสรุปในความยากจน – ดูในหมู่อื่น ๆ อีกมากมาย Bourguignon (2003), Bruno, Ravallion และ Squire (1998) ดอลลาร์ และ Kraay (2002), อีสต์วูดและ Lipton (2001) , Ravallion (2001), สหประชาชาติ (2000), และธนาคารโลก (2002) เราจะพิจารณาด้านล่างผลกระทบของการเจริญเติบโตทั้งความยากจนสัมบูรณ์ และความไม่เท่าเทียมกัน เพิ่มเติมวิธีการและข้อมูลที่อธิบายใน Duclos และ Verdier-Chouchane (2010) เราใช้คลาส FGT ของดัชนีความยากจน (ฟอสเตอร์ อินน์เอ็กซ์เพลส และ Thorbecke, 1984) การวัดเกิดความยากจน และความรุนแรง โค้งเกิดเจริญเติบโต (Ravallion และเฉิน 2003) อัตราการขยายตัวของรายได้ไปส่วนต่าง ๆ ของประชากร และดัชนี Gini และชายลอเรนซ์โค้งในการประเมินความไม่เท่าเทียมกัน Decompositions เจริญเติบโตซอร์สและดัชนีของ poorness สนับสนุนยังช่วยในการประเมินผลกระทบล่าสุดของเจริญเติบโตและความไม่เท่าเทียมกันในความยากจนในมอริเชียสแอฟริกาใต้ ค้นหาสำคัญคือ มอริเชียสและประเทศแอฟริกาใต้มีประสบการณ์แตกต่างกันมากผลของการเจริญเติบโตความยากจนและความไม่เท่าเทียมกัน และนี้เป็นการชี้นำของคำแนะนำนโยบายลดความยากจนและความไม่เท่าเทียมกัน 2 ส่วนแสดงผลของกรณีศึกษาในมอริเชียสและแอฟริกาใต้ และส่วนที่ 3 สรุปข้อเสนอแนะนโยบายบางอย่างตามผลการศึกษา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ปีที่ผ่านมาได้เห็นความสนใจที่แข็งแกร่งมากขึ้นในผลกระทบของการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจความยากจน เหตุผลที่สำคัญสำหรับเรื่องนี้ได้รับการจัดตั้งเป้าหมายการพัฒนาสหัสวรรษซึ่งได้ตั้งค่าการลดความยากจนเป็นวัตถุประสงค์พื้นฐานของการพัฒนา โดยใช้ข้อมูลการสำรวจครัวเรือนทั้งสองแยกจากกันโดย 5 และช่วง 10 ปีเราสามารถที่จะดำเนินการวิเคราะห์การเจริญเติบโตของคนจนในประเทศมอริเชียสช่วง 2001-2006 และในแอฟริกาใต้ในช่วง 1995-2005 เส้นความยากจนที่มีการตั้งค่าเกณฑ์อ้างอิง USD 3 ต่อวันเพื่อสะท้อนให้เห็นถึงมอริเชียส 'และสถานะของแอฟริกาใต้ประเทศรายได้ปานกลางและการทดสอบความไวจะดำเนินการเพื่อตรวจสอบความแข็งแรงของผล ที่อยู่ไม่ว่าจะเป็นการเจริญเติบโตเป็นคนจนแรกต้องทำความเข้าใจแนวคิดของ propoorness ซึ่งมักเกี่ยวข้องกับความคิดที่ว่าไม่ดี "ได้รับเพิ่มเติมจากการเติบโตกว่าเกณฑ์มาตรฐานที่กำหนดไว้ล่วงหน้า" นี้ได้สร้างการถกเถียงกันในชุมชนวิทยาศาสตร์และนโยบาย ทั้งญาติและวิธีการที่แน่นอนได้รับการเสนอให้กำหนด propoorness การเจริญเติบโต ในวิธีการที่แน่นอนการเจริญเติบโตถูกกำหนดให้เป็นคนจนถ้ามันจะช่วยลดความยากจนแน่นอน ในแนวทางของญาติ, การเจริญเติบโตเป็นคนจนถ้ามันจะช่วยลดความเหลื่อมล้ำและความยากจนที่มีความหมายว่าการเติบโตจะต้องได้รับประโยชน์ที่ไม่ดีเป็นสัดส่วนมากกว่า nonpoor แม้ว่าลักษณะส่วนใหญ่สนับสนุนบ่อยเพื่อให้บรรลุการลดความยากจนที่แน่นอนก็คือการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจไม่ว่าจะเป็นการเจริญเติบโตสามารถจะถือว่าเป็น "คนจน" จึงสามารถขึ้นอยู่กับผลกระทบของการเจริญเติบโตในความไม่เท่าเทียมกันและวิธีการมากผลกระทบนี้ความไม่เท่าเทียมกันฟีดเข้าไปในความยากจน - เห็นคนอื่น ๆ Bourguignon (2003), บรูโน่ Ravallion และนาย (1998), ดอลลาร์และ Kraay (2002), อีสต์วู้ดและลิปตัน (2001), Ravallion (2001) สหประชาชาติ (2000) และธนาคารโลก (2002) เราจะพิจารณาผลกระทบด้านล่างของการเจริญเติบโตทั้งในความยากจนที่แน่นอนและความไม่สมดุลกัน วิธีการและข้อมูลที่จะอธิบายต่อไปใน Duclos และ Verdier-chouchane (2010) เราใช้ระดับ FGT ของดัชนีความยากจน (ฟอสเตอร์เกรียร์และ Thorbecke, 1984) ในการวัดภาวะความยากจนและความรุนแรง, การเจริญเติบโตของเส้นโค้งอุบัติการณ์ (Ravallion และ Chen, 2003) เพื่อแสดงให้เห็นอัตราการเติบโตของรายได้มากกว่าส่วนต่าง ๆ ของประชากรและ Gini ดัชนีและเส้นโค้งอเรนซ์ในการประเมินความไม่เท่าเทียมกัน สลายตัวกระจายการเจริญเติบโตและดัชนีของความน่าสงสารโปรยังช่วยในการประเมินผลกระทบที่ผ่านมาของการเจริญเติบโตและความไม่เท่าเทียมกันในการแก้ไขปัญหาความยากจนในประเทศมอริเชียสและแอฟริกาใต้ การค้นพบที่สำคัญคือมอริเชียสและแอฟริกาใต้มีประสบการณ์ผลกระทบที่แตกต่างกันมากของการเจริญเติบโตในความยากจนและความไม่เท่าเทียมกันและนี่คือแนวทางของข้อเสนอเชิงนโยบายต่อการลดความยากจนและความไม่เท่าเทียมกัน ส่วนที่ 2 นำเสนอผลการศึกษากรณีสำหรับมอริเชียสและแอฟริกาใต้และมาตรา 3 สรุปนโยบายที่มีคำแนะนำบางอย่างขึ้นอยู่กับผลการวิจัย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ปีล่าสุดได้เห็นดอกเบี้ยที่แข็งแกร่งมากขึ้นในผลกระทบของการเติบโตทางเศรษฐกิจในความยากจน เหตุผลสำคัญสำหรับนี้ได้รับการจัดตั้งเป้าหมายการพัฒนาแห่งสหัสวรรษ ซึ่งมีการตั้งค่าการลดความยากจนเป็นวัตถุประสงค์พื้นฐานของการพัฒนา ใช้สองการสำรวจครัวเรือนข้อมูลคั่นด้วย 5 และ 10 ปีครั้งเราสามารถที่จะวิเคราะห์การเจริญเติบโต Pro ยากจนในมหาสมุทรอินเดียปี 2549 และในแอฟริกาใต้ในช่วง 1995-2005 . เส้นความยากจนตั้งอยู่ที่อ้างอิงค่าของ USD 3 ต่อวัน สะท้อนให้เห็นถึงแอฟริกาใต้มอริเชียสและสถานะของประเทศที่มีรายได้ปานกลาง และการทดสอบความไวจะดำเนินการเพื่อตรวจสอบเสถียรภาพของผลไม่ว่าจะเป็นโปรแรกกับการยากจนต้องชี้แจงแนวคิดของ propoorness ซึ่งมักจะเกี่ยวข้องกับความคิดที่ไม่ดี " รับเพิ่มเติมจากการเจริญเติบโตสูงกว่ามาตรฐานที่กำหนดไว้ล่วงหน้า " นี้ได้สร้างการอภิปรายมากในชุมชนวิทยาศาสตร์และนโยบาย ทั้งญาติและวิธีการที่แน่นอนได้รับการเสนอให้กำหนดอัตรา propoorness . ในแบบสัมบูรณ์มีการกำหนดเป็นโปรที่ดีถ้ามันลดความยากจนสัมบูรณ์ ในวิธีการที่ญาติ การเจริญเติบโตเป็นโปรที่ดีถ้ามันลดความเหลื่อมล้ำและความยากจนสัมพัทธ์ หมายถึง การเจริญเติบโตที่ต้องผลประโยชน์คนยากจนเป็นสัดส่วนที่มากกว่า nonpoor . แม้ว่าส่วนใหญ่มักสนับสนุนลักษณะเพื่อให้บรรลุการลดความยากจนสัมบูรณ์คือผ่านการเติบโตทางเศรษฐกิจไม่ว่าการจะถือว่าเป็น " โปรคนจน " จึงขึ้นอยู่กับผลกระทบของการเจริญเติบโตในความไม่เท่าเทียมกันและเกี่ยวกับวิธีการมากนี้ส่งผลกระทบต่อความเหลื่อมล้ำและความยากจน ฟีดเข้าเห็นในหมู่อื่น ๆอีกมากมายสตูว์ ( 2003 ) , บรูโน่ ราวาเลี่ยนกับเด็กรับใช้ ( 1998 ) , ดอลลาร์ และ kraay ( 2002 ) , วู้ดลิปตัน ( 2001 ) และ ราวาเลี่ยน , ( 2544 ) องค์การสหประชาชาติ ( 2000 ) และธนาคารโลก ( 2002 )เราจะพิจารณาด้านล่างส่งผลกระทบต่อการเจริญเติบโตของทั้งความยากจนสัมบูรณ์ และความแตกต่าง วิธีการและข้อมูลเพิ่มเติมและอธิบายใน duclos เวอร์ดีเออร์ chouchane ( 2010 ) เราใช้คลาส fgt ดัชนีความยากจน ( ฟอสเตอร์ , เกียร์และ thorbecke , 1984 ) วัดความยากจนและความเข้มของเส้นโค้งและอุบัติการณ์ ราวาเลี่ยน ( เฉิน2003 ) เพื่อแสดงอัตราการเติบโตของรายได้ผ่านส่วนต่าง ๆของประชากร และดัชนี Gini และเส้นโค้งลอเรนซ์ เพื่อประเมินความไม่เท่าเทียมกัน . การเจริญเติบโตและการ decompositions ดัชนีความยากจนของ Pro ยังช่วยให้ประเมินล่าสุดผลของการเจริญเติบโตและความไม่เท่าเทียมกันในความยากจนในมหาสมุทรอินเดียและแอฟริกาใต้การค้นหาหลักคือ มอริเชียส และ แอฟริกาใต้ ได้ประสบผลที่แตกต่างกันมากของการเจริญเติบโตในความยากจนและความไม่เท่าเทียมกัน และนี่คือร่องรอยของข้อเสนอแนะนโยบายไปสู่การลดความยากจน ส่วนที่ 2 เสนอผลการศึกษาในมอริเชียส และ แอฟริกาใต้ และส่วนที่ 3 สรุปพร้อมข้อเสนอแนะเชิงนโยบายบนพื้นฐานของผล