- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
The Tragedy of Existence: Shakespea
The Tragedy of Existence: Shakespeare's "Troilus and Cressida"
By Joyce Carol Oates
Originally published as two separate essays, in Philological Quarterly, Spring 1967, and Shakespeare Quarterly, Spring 1966. Reprinted in The Edge of Impossibility.
Troilus and Cressida, that most vexing and ambiguous of Shakespeare's plays, strikes the modern reader as a contemporary documentits investigation of numerous infidelities, its criticism of tragic pretensions, above all, its implicit debate between what is essential in human life and what is only existential are themes of the twentieth century. Philosophically, the play must be one of the earliest expressions of what is now called the "existential" vision; psychologically, it not only represents the puritanical mind in its anguished obsession with the flesh overwhelming the spirit, but it works to justify that vision. It is not only the expense of spirit in a "waste of shame" that is catastrophic, but the expenditure of all spiritfor the object of spiritual adoration (even if, like Helen, it is not unfaithful) can never be equivalent to the purity of energy wasted. Shakespeare shows in this darkest and least satisfying of his tragedies the modern, ironic, nihilistic spectacle of man diminished, not exalted. There is no question of the play's being related to tragedy; calling it one of the "dark comedies" is to distort it seriously. This is tragedy of a special sortthe "tragedy" the basis of which is the impossibility of conventional tragedy.
This special tragedy, then, will be seen to work within the usual framework of tragedy, using the materials and the structure demanded of an orthodox work. What is withheldand deliberately withheldis "poetic justice." Elsewhere, Shakespeare destroys both good and evil together, but in Troilus and Cressida the "good" characters are destroyed or destroy themselves. The "evil" characters (Achilles, Cressida) drop out of sight; their fates are irrelevant. Ultimately, everyone involved in the Trojan War will die, except Ulysses and Aeneas, and it may be that Shakespeare holds up this knowledge as a kind of backdrop against which the play works itself out, the audience's knowledge contributing toward a higher irony; but this is probably unlikely. The play as it stands denies tragic devastation and elevation. It follows other Shakespearean tragedies in showing the annihilation of appearances by reality, but the "reality" achieved is a nihilistic vision. Thus, Pandarus closes the story by assuming that many in his audience are "brethren and sisters of the hold-door trade" and by promising to bequeath them his "diseases." The customary use of language to restore, with its magical eloquence, the lost humanity of the tragic figure is denied here. Othello is shown to us first as an extraordinary man, then as a man, then as an animal, but finally and most importantly as a man again, just before his death; this is the usual tragic curve, the testing and near-breaking and final restoration of a man. Through language Othello ascends the heights he has earlier relinquished to evil. But in Troilus and Cressida Troilus ends with a declaration of hatred for Achilles and a promise to get his revenge upon him. He ends, as he has begun, in a frenzy. His adolescent frenzy of love for Cressida gives way to a cynical, reckless frenzy of hatred for Achilles. Nowhere does he attain the harmonious equilibrium required of the tragic hero or of the man we are to take as a spokesman for ourselves. Even his devastating scene of "recognition" is presented to the audience by a device that suggests comedy: Thersites watching Ulysses watching Troilus watching Cressida with Diomed. Troilus is almost a tragic figureand it is not an error on Shakespeare's part that he fails to attain this designation, for the very terms of Troilus' experience forbid elevation. He cannot be a tragic figure because his world is not tragic but only pathetic. He cannot transcend the sordid banalities of his world because he is proudly and totally of that world, and where everything is seen in terms of merchandise, diseases, food, cooking, and the "glory" of bloodshed, man's condition is never tragic. That this attitude is "modern" comes as a greater surprise when one considers the strange, fairy-tale background of the play (a centaur fights on the Trojan side, for instance) and the ritualistic games of love and war played in the foreground.
Shakespeare's attempt here to pierce the conventions demanded by a typical audience's will takes its most bitter image in the various expressions of infidelity. Infidelity is the natural law of the play's world, and, by extension, of the greater world: woman's infidelity to man, the body's infidelity to the soul, the infidelity of the ideal to the real, and the larger infidelity of "time," that "great-sized monster of ingratitudes." Here, man is trapped within a temporal, physical world, and his rhetoric, his poetry, even his genius cannot free him. What is so modern about the play is its existential insistence upon the complete inability of man to transcend his fate. Other tragic actors may rise above their predicaments, as if by magic, and equally magical is the promise of a rejuvenation of their sick nations (Lear, Hamlet, etc.), but the actors of Troilus and Cressida, varied and human as they are, remain for us italicized against their shabby, illusion-ridden world. Hector, who might have rejected a sordid end, in fact makes up his mind to degrade himself and is then killed like an animal. As soon as he relinquishes the "game" of chivalry, he relinquishes his own right to be treated like a human being, and so his being dragged behind Achilles' horse is a cruel but appropriate fate, considering the violent climate of his world. One mistake and man reverts to the animal, or becomes only flesh to be disposed of. As for the spirit and its expectations they are demonstrated as hallucinatory. No darker commentary on the predicament of man has ever been written. If tragedy is a critique of humanism from the inside,1 Troilus and Cressida is a tragedy that calls into question the very pretensions of tragedy itself.
By Joyce Carol Oates
Originally published as two separate essays, in Philological Quarterly, Spring 1967, and Shakespeare Quarterly, Spring 1966. Reprinted in The Edge of Impossibility.
Troilus and Cressida, that most vexing and ambiguous of Shakespeare's plays, strikes the modern reader as a contemporary documentits investigation of numerous infidelities, its criticism of tragic pretensions, above all, its implicit debate between what is essential in human life and what is only existential are themes of the twentieth century. Philosophically, the play must be one of the earliest expressions of what is now called the "existential" vision; psychologically, it not only represents the puritanical mind in its anguished obsession with the flesh overwhelming the spirit, but it works to justify that vision. It is not only the expense of spirit in a "waste of shame" that is catastrophic, but the expenditure of all spiritfor the object of spiritual adoration (even if, like Helen, it is not unfaithful) can never be equivalent to the purity of energy wasted. Shakespeare shows in this darkest and least satisfying of his tragedies the modern, ironic, nihilistic spectacle of man diminished, not exalted. There is no question of the play's being related to tragedy; calling it one of the "dark comedies" is to distort it seriously. This is tragedy of a special sortthe "tragedy" the basis of which is the impossibility of conventional tragedy.
This special tragedy, then, will be seen to work within the usual framework of tragedy, using the materials and the structure demanded of an orthodox work. What is withheldand deliberately withheldis "poetic justice." Elsewhere, Shakespeare destroys both good and evil together, but in Troilus and Cressida the "good" characters are destroyed or destroy themselves. The "evil" characters (Achilles, Cressida) drop out of sight; their fates are irrelevant. Ultimately, everyone involved in the Trojan War will die, except Ulysses and Aeneas, and it may be that Shakespeare holds up this knowledge as a kind of backdrop against which the play works itself out, the audience's knowledge contributing toward a higher irony; but this is probably unlikely. The play as it stands denies tragic devastation and elevation. It follows other Shakespearean tragedies in showing the annihilation of appearances by reality, but the "reality" achieved is a nihilistic vision. Thus, Pandarus closes the story by assuming that many in his audience are "brethren and sisters of the hold-door trade" and by promising to bequeath them his "diseases." The customary use of language to restore, with its magical eloquence, the lost humanity of the tragic figure is denied here. Othello is shown to us first as an extraordinary man, then as a man, then as an animal, but finally and most importantly as a man again, just before his death; this is the usual tragic curve, the testing and near-breaking and final restoration of a man. Through language Othello ascends the heights he has earlier relinquished to evil. But in Troilus and Cressida Troilus ends with a declaration of hatred for Achilles and a promise to get his revenge upon him. He ends, as he has begun, in a frenzy. His adolescent frenzy of love for Cressida gives way to a cynical, reckless frenzy of hatred for Achilles. Nowhere does he attain the harmonious equilibrium required of the tragic hero or of the man we are to take as a spokesman for ourselves. Even his devastating scene of "recognition" is presented to the audience by a device that suggests comedy: Thersites watching Ulysses watching Troilus watching Cressida with Diomed. Troilus is almost a tragic figureand it is not an error on Shakespeare's part that he fails to attain this designation, for the very terms of Troilus' experience forbid elevation. He cannot be a tragic figure because his world is not tragic but only pathetic. He cannot transcend the sordid banalities of his world because he is proudly and totally of that world, and where everything is seen in terms of merchandise, diseases, food, cooking, and the "glory" of bloodshed, man's condition is never tragic. That this attitude is "modern" comes as a greater surprise when one considers the strange, fairy-tale background of the play (a centaur fights on the Trojan side, for instance) and the ritualistic games of love and war played in the foreground.
Shakespeare's attempt here to pierce the conventions demanded by a typical audience's will takes its most bitter image in the various expressions of infidelity. Infidelity is the natural law of the play's world, and, by extension, of the greater world: woman's infidelity to man, the body's infidelity to the soul, the infidelity of the ideal to the real, and the larger infidelity of "time," that "great-sized monster of ingratitudes." Here, man is trapped within a temporal, physical world, and his rhetoric, his poetry, even his genius cannot free him. What is so modern about the play is its existential insistence upon the complete inability of man to transcend his fate. Other tragic actors may rise above their predicaments, as if by magic, and equally magical is the promise of a rejuvenation of their sick nations (Lear, Hamlet, etc.), but the actors of Troilus and Cressida, varied and human as they are, remain for us italicized against their shabby, illusion-ridden world. Hector, who might have rejected a sordid end, in fact makes up his mind to degrade himself and is then killed like an animal. As soon as he relinquishes the "game" of chivalry, he relinquishes his own right to be treated like a human being, and so his being dragged behind Achilles' horse is a cruel but appropriate fate, considering the violent climate of his world. One mistake and man reverts to the animal, or becomes only flesh to be disposed of. As for the spirit and its expectations they are demonstrated as hallucinatory. No darker commentary on the predicament of man has ever been written. If tragedy is a critique of humanism from the inside,1 Troilus and Cressida is a tragedy that calls into question the very pretensions of tragedy itself.
0/5000
โศกนาฏกรรมของการดำรงอยู่: ของเชกสเปียร์ "Troilus และ Cressida"โดยจอยซ์แคโรลโอทส์เดิม เผยแพร่เป็นบทความแยกต่างหากที่สอง ใน ไตร Philological, 1967 สปริง และเชกสเปียร์รายไตร มาส 1966 สปริง เช็คในขอบของเป็นไปได้ทำTroilus และ Cressida ที่ vexing มากที่สุด และชัดเจนของบทละครของเชกสเปียร์ นัดหยุดงานอ่านทันสมัยเป็นทันสมัยเอกสารการตรวจสอบของ infidelities จำนวนมาก การวิจารณ์โศกนาฏกรรม pretensions เหนือทั้งหมด อภิปรายความนัยระหว่างสิ่งสำคัญในชีวิตมนุษย์และสิ่งเฉพาะ existential เป็นชุดรูปแบบของศตวรรษที่ยี่สิบ Philosophically เล่นมีนิพจน์แรกสุดของสิ่งนี้เรียกว่า "existential" วิสัยทัศน์ psychologically ไม่เพียงแต่แสดงจิตใจ puritanical ในการครอบงำจิตใจ anguished มีเนื้อที่ครอบงำจิตวิญญาณ แต่มันทำให้วิสัยทัศน์นั้น ไม่เฉพาะค่าใช้จ่ายของจิตวิญญาณในการ "เสียของความอัปยศ" ที่รุนแรง แต่รายจ่ายของวิญญาณทั้งหมดสำหรับวัตถุของจิตวิญญาณการนมัสการ (แม้ว่า เช่นเฮเลน ไม่ซื่อสัตย์) ไม่สามารถเทียบเท่ากับความบริสุทธิ์ของพลังงานสิ้นเปลืองได้ เชกสเปียร์แสดงในนี้มืดมากที่สุด และน้อยที่สุดความพึงพอใจของเขา tragedies น่าตื่นเต้นทันสมัย เรื่อง nihilistic ของมนุษย์ลด ลง ไม่ทรงยกย่อง มีคำถามไม่มีของของเล่นเกี่ยวข้องกับโศกนาฏกรรม เรียกมันว่า "comedies มืด" อย่างใดอย่างหนึ่งคือการ บิดเบือนอย่างจริงจัง นี้เป็นโศกนาฏกรรมของการเรียงลำดับพิเศษ "โศกนาฏกรรม" พื้นฐานของซึ่งจะเป็นไปได้ทำของโศกนาฏกรรมธรรมดาโศกนาฏกรรมนี้พิเศษ แล้ว จะสามารถเห็นการทำงานภายใต้กรอบปกติของโศกนาฏกรรม ใช้วัสดุและโครงสร้างต้องเป็นงานดั้งเดิม อะไรหัก และหักตั้งใจจะ "poetic ความยุติธรรม" อื่น ๆ เชกสเปียร์ทำลายทั้งดี และชั่วร้ายกัน แต่ใน Troilus Cressida ตัว "ดี" จะถูกทำลาย หรือทำลายตัวเอง ปล่อยตัว "ชั่วร้าย" (อคิลลีส Cressida) ตา fates ของพวกเขามีความเกี่ยวข้อง ทุกคนที่เกี่ยวข้องในสงครามโทรจันจะ ตาย ยกเว้นยูไลซ์เซสและอีเนียส สุด และอาจให้เชกสเปียร์มีองค์ความรู้นี้เป็นชนิดของฉากหลังจากที่เล่นงานตัวเอง ความรู้ของผู้ชมสนับสนุนไปทางประชดสูง แต่คงไม่น่าเป็น เล่นเป็นมันยืนปฏิเสธหลังโศกนาฏกรรมและความสูง มันตาม tragedies อื่น ๆ บทละครของเชคส์ในแสดงการทำลายล้างของนัดโดยความเป็นจริง แต่ "จริง" ได้มีวิสัยทัศน์ nihilistic ดังนั้น Pandarus ปิดเรื่อง โดยสมมติว่าผู้ฟังชาว "พี่น้องและน้องสาวของค้างประตูการค้า" และสัญญาทำพินัยกรรมให้เขา "โรค" การใช้จารีตประเพณีภาษาการคืน กับ eloquence ของขลัง มนุษยชาติสูญหายของรูปอนาถถูกปฏิเสธนี่ โอเทลโลได้แสดงให้เราครั้งแรก เป็นคนพิเศษ แล้ว เป็น ชาย แล้ว เป็นสัตว์ แต่ในที่สุด และมากที่สุดสำคัญเป็นมนุษย์อีก เพียง ก่อน ตาย นี่คือโศกนาฏกรรมโค้งปกติ การทดสอบ และคืนใกล้แบ่ง และขั้นสุดท้ายของมนุษย์ ผ่านภาษา โอเทลโลไฮท์ก่อนหน้า relinquished กับความชั่วร้ายลอยขึ้นไป แต่ใน Troilus และ Cressida Troilus ลงท้าย ด้วยการประกาศของความเกลียดชังสำหรับอคิลลีสและสัญญาที่จะได้รับการแก้แค้นของเขาเมื่อเขา เขาสิ้นสุดลง เขาได้เริ่ม เมามัน เกมส์ของวัยรุ่นความรักสำหรับ Cressida ให้ไปบ้าลลด เสี่ยงของความเกลียดชังสำหรับอคิลลีส ไม่มีที่ไหนเขาบรรลุสมดุลกลมกลืนต้องพระเอกโศกนาฏกรรม หรือคนที่เราจะใช้เป็นโฆษกของตนเอง แม้ฉากของเขาเรื่องของ "การรู้" แสดงกับผู้ชม โดยอุปกรณ์ที่แนะนำหนังตลก: ดูดูดู Cressida กับ Diomed Troilus ยูไลซ์เซส Thersites Troilus เกือบรูปน่าเศร้า และไม่มีข้อผิดพลาดในส่วนของเชกสเปียร์ที่เขาล้มเหลวในการบรรลุการรับรอง สำหรับเงื่อนไขมากประสบการณ์ของ Troilus ห้ามยก เขาไม่ได้รูปน่าเศร้าเนื่องจากโลกของเขาไม่น่าเศร้า แต่น่าสงสารเท่านั้น เขาไม่ transcend banalities sordid โลกของเขา เพราะเขาจะภูมิใจ และทั้งหมดที่โลก และที่ทุกอย่างจะเห็นสินค้า โรค อาหาร อาหาร และ "เกียรติ" ของเสียเลือดเนื้อ เงื่อนไขของมนุษย์ไม่น่าเศร้า ว่าทัศนคตินี้ "ทันสมัย" มาเป็นแปลกใจมากขึ้นเมื่อพิจารณาเกมว่ารักและสงครามที่เล่นในเบื้องหน้าและพื้นหลังแปลก ๆ fairy-tale ของเล่น (เซ็นทอร์ต่อสู้ทางด้านจัน ตัวอย่าง)Shakespeare's attempt here to pierce the conventions demanded by a typical audience's will takes its most bitter image in the various expressions of infidelity. Infidelity is the natural law of the play's world, and, by extension, of the greater world: woman's infidelity to man, the body's infidelity to the soul, the infidelity of the ideal to the real, and the larger infidelity of "time," that "great-sized monster of ingratitudes." Here, man is trapped within a temporal, physical world, and his rhetoric, his poetry, even his genius cannot free him. What is so modern about the play is its existential insistence upon the complete inability of man to transcend his fate. Other tragic actors may rise above their predicaments, as if by magic, and equally magical is the promise of a rejuvenation of their sick nations (Lear, Hamlet, etc.), but the actors of Troilus and Cressida, varied and human as they are, remain for us italicized against their shabby, illusion-ridden world. Hector, who might have rejected a sordid end, in fact makes up his mind to degrade himself and is then killed like an animal. As soon as he relinquishes the "game" of chivalry, he relinquishes his own right to be treated like a human being, and so his being dragged behind Achilles' horse is a cruel but appropriate fate, considering the violent climate of his world. One mistake and man reverts to the animal, or becomes only flesh to be disposed of. As for the spirit and its expectations they are demonstrated as hallucinatory. No darker commentary on the predicament of man has ever been written. If tragedy is a critique of humanism from the inside,1 Troilus and Cressida is a tragedy that calls into question the very pretensions of tragedy itself.
การแปล กรุณารอสักครู่..
The Tragedy of Existence: Shakespeare's "Troilus and Cressida"
By Joyce Carol Oates
Originally published as two separate essays, in Philological Quarterly, Spring 1967, and Shakespeare Quarterly, Spring 1966. Reprinted in The Edge of Impossibility.
Troilus and Cressida, that most vexing and ambiguous of Shakespeare's plays, strikes the modern reader as a contemporary documentits investigation of numerous infidelities, its criticism of tragic pretensions, above all, its implicit debate between what is essential in human life and what is only existential are themes of the twentieth century. Philosophically, the play must be one of the earliest expressions of what is now called the "existential" vision; psychologically, it not only represents the puritanical mind in its anguished obsession with the flesh overwhelming the spirit, but it works to justify that vision. It is not only the expense of spirit in a "waste of shame" that is catastrophic, but the expenditure of all spiritfor the object of spiritual adoration (even if, like Helen, it is not unfaithful) can never be equivalent to the purity of energy wasted. Shakespeare shows in this darkest and least satisfying of his tragedies the modern, ironic, nihilistic spectacle of man diminished, not exalted. There is no question of the play's being related to tragedy; calling it one of the "dark comedies" is to distort it seriously. This is tragedy of a special sortthe "tragedy" the basis of which is the impossibility of conventional tragedy.
This special tragedy, then, will be seen to work within the usual framework of tragedy, using the materials and the structure demanded of an orthodox work. What is withheldand deliberately withheldis "poetic justice." Elsewhere, Shakespeare destroys both good and evil together, but in Troilus and Cressida the "good" characters are destroyed or destroy themselves. The "evil" characters (Achilles, Cressida) drop out of sight; their fates are irrelevant. Ultimately, everyone involved in the Trojan War will die, except Ulysses and Aeneas, and it may be that Shakespeare holds up this knowledge as a kind of backdrop against which the play works itself out, the audience's knowledge contributing toward a higher irony; but this is probably unlikely. The play as it stands denies tragic devastation and elevation. It follows other Shakespearean tragedies in showing the annihilation of appearances by reality, but the "reality" achieved is a nihilistic vision. Thus, Pandarus closes the story by assuming that many in his audience are "brethren and sisters of the hold-door trade" and by promising to bequeath them his "diseases." The customary use of language to restore, with its magical eloquence, the lost humanity of the tragic figure is denied here. Othello is shown to us first as an extraordinary man, then as a man, then as an animal, but finally and most importantly as a man again, just before his death; this is the usual tragic curve, the testing and near-breaking and final restoration of a man. Through language Othello ascends the heights he has earlier relinquished to evil. But in Troilus and Cressida Troilus ends with a declaration of hatred for Achilles and a promise to get his revenge upon him. He ends, as he has begun, in a frenzy. His adolescent frenzy of love for Cressida gives way to a cynical, reckless frenzy of hatred for Achilles. Nowhere does he attain the harmonious equilibrium required of the tragic hero or of the man we are to take as a spokesman for ourselves. Even his devastating scene of "recognition" is presented to the audience by a device that suggests comedy: Thersites watching Ulysses watching Troilus watching Cressida with Diomed. Troilus is almost a tragic figureand it is not an error on Shakespeare's part that he fails to attain this designation, for the very terms of Troilus' experience forbid elevation. He cannot be a tragic figure because his world is not tragic but only pathetic. He cannot transcend the sordid banalities of his world because he is proudly and totally of that world, and where everything is seen in terms of merchandise, diseases, food, cooking, and the "glory" of bloodshed, man's condition is never tragic. That this attitude is "modern" comes as a greater surprise when one considers the strange, fairy-tale background of the play (a centaur fights on the Trojan side, for instance) and the ritualistic games of love and war played in the foreground.
Shakespeare's attempt here to pierce the conventions demanded by a typical audience's will takes its most bitter image in the various expressions of infidelity. Infidelity is the natural law of the play's world, and, by extension, of the greater world: woman's infidelity to man, the body's infidelity to the soul, the infidelity of the ideal to the real, and the larger infidelity of "time," that "great-sized monster of ingratitudes." Here, man is trapped within a temporal, physical world, and his rhetoric, his poetry, even his genius cannot free him. What is so modern about the play is its existential insistence upon the complete inability of man to transcend his fate. Other tragic actors may rise above their predicaments, as if by magic, and equally magical is the promise of a rejuvenation of their sick nations (Lear, Hamlet, etc.), but the actors of Troilus and Cressida, varied and human as they are, remain for us italicized against their shabby, illusion-ridden world. Hector, who might have rejected a sordid end, in fact makes up his mind to degrade himself and is then killed like an animal. As soon as he relinquishes the "game" of chivalry, he relinquishes his own right to be treated like a human being, and so his being dragged behind Achilles' horse is a cruel but appropriate fate, considering the violent climate of his world. One mistake and man reverts to the animal, or becomes only flesh to be disposed of. As for the spirit and its expectations they are demonstrated as hallucinatory. No darker commentary on the predicament of man has ever been written. If tragedy is a critique of humanism from the inside,1 Troilus and Cressida is a tragedy that calls into question the very pretensions of tragedy itself.
By Joyce Carol Oates
Originally published as two separate essays, in Philological Quarterly, Spring 1967, and Shakespeare Quarterly, Spring 1966. Reprinted in The Edge of Impossibility.
Troilus and Cressida, that most vexing and ambiguous of Shakespeare's plays, strikes the modern reader as a contemporary documentits investigation of numerous infidelities, its criticism of tragic pretensions, above all, its implicit debate between what is essential in human life and what is only existential are themes of the twentieth century. Philosophically, the play must be one of the earliest expressions of what is now called the "existential" vision; psychologically, it not only represents the puritanical mind in its anguished obsession with the flesh overwhelming the spirit, but it works to justify that vision. It is not only the expense of spirit in a "waste of shame" that is catastrophic, but the expenditure of all spiritfor the object of spiritual adoration (even if, like Helen, it is not unfaithful) can never be equivalent to the purity of energy wasted. Shakespeare shows in this darkest and least satisfying of his tragedies the modern, ironic, nihilistic spectacle of man diminished, not exalted. There is no question of the play's being related to tragedy; calling it one of the "dark comedies" is to distort it seriously. This is tragedy of a special sortthe "tragedy" the basis of which is the impossibility of conventional tragedy.
This special tragedy, then, will be seen to work within the usual framework of tragedy, using the materials and the structure demanded of an orthodox work. What is withheldand deliberately withheldis "poetic justice." Elsewhere, Shakespeare destroys both good and evil together, but in Troilus and Cressida the "good" characters are destroyed or destroy themselves. The "evil" characters (Achilles, Cressida) drop out of sight; their fates are irrelevant. Ultimately, everyone involved in the Trojan War will die, except Ulysses and Aeneas, and it may be that Shakespeare holds up this knowledge as a kind of backdrop against which the play works itself out, the audience's knowledge contributing toward a higher irony; but this is probably unlikely. The play as it stands denies tragic devastation and elevation. It follows other Shakespearean tragedies in showing the annihilation of appearances by reality, but the "reality" achieved is a nihilistic vision. Thus, Pandarus closes the story by assuming that many in his audience are "brethren and sisters of the hold-door trade" and by promising to bequeath them his "diseases." The customary use of language to restore, with its magical eloquence, the lost humanity of the tragic figure is denied here. Othello is shown to us first as an extraordinary man, then as a man, then as an animal, but finally and most importantly as a man again, just before his death; this is the usual tragic curve, the testing and near-breaking and final restoration of a man. Through language Othello ascends the heights he has earlier relinquished to evil. But in Troilus and Cressida Troilus ends with a declaration of hatred for Achilles and a promise to get his revenge upon him. He ends, as he has begun, in a frenzy. His adolescent frenzy of love for Cressida gives way to a cynical, reckless frenzy of hatred for Achilles. Nowhere does he attain the harmonious equilibrium required of the tragic hero or of the man we are to take as a spokesman for ourselves. Even his devastating scene of "recognition" is presented to the audience by a device that suggests comedy: Thersites watching Ulysses watching Troilus watching Cressida with Diomed. Troilus is almost a tragic figureand it is not an error on Shakespeare's part that he fails to attain this designation, for the very terms of Troilus' experience forbid elevation. He cannot be a tragic figure because his world is not tragic but only pathetic. He cannot transcend the sordid banalities of his world because he is proudly and totally of that world, and where everything is seen in terms of merchandise, diseases, food, cooking, and the "glory" of bloodshed, man's condition is never tragic. That this attitude is "modern" comes as a greater surprise when one considers the strange, fairy-tale background of the play (a centaur fights on the Trojan side, for instance) and the ritualistic games of love and war played in the foreground.
Shakespeare's attempt here to pierce the conventions demanded by a typical audience's will takes its most bitter image in the various expressions of infidelity. Infidelity is the natural law of the play's world, and, by extension, of the greater world: woman's infidelity to man, the body's infidelity to the soul, the infidelity of the ideal to the real, and the larger infidelity of "time," that "great-sized monster of ingratitudes." Here, man is trapped within a temporal, physical world, and his rhetoric, his poetry, even his genius cannot free him. What is so modern about the play is its existential insistence upon the complete inability of man to transcend his fate. Other tragic actors may rise above their predicaments, as if by magic, and equally magical is the promise of a rejuvenation of their sick nations (Lear, Hamlet, etc.), but the actors of Troilus and Cressida, varied and human as they are, remain for us italicized against their shabby, illusion-ridden world. Hector, who might have rejected a sordid end, in fact makes up his mind to degrade himself and is then killed like an animal. As soon as he relinquishes the "game" of chivalry, he relinquishes his own right to be treated like a human being, and so his being dragged behind Achilles' horse is a cruel but appropriate fate, considering the violent climate of his world. One mistake and man reverts to the animal, or becomes only flesh to be disposed of. As for the spirit and its expectations they are demonstrated as hallucinatory. No darker commentary on the predicament of man has ever been written. If tragedy is a critique of humanism from the inside,1 Troilus and Cressida is a tragedy that calls into question the very pretensions of tragedy itself.
การแปล กรุณารอสักครู่..
โศกนาฏกรรมของชีวิต : เช็คสเปียร์ " troilus และ เคร ิดา "
โดย วินซ์ แม็กแมเฮิน
ตีพิมพ์เป็นสองแยก เรียง ในไตรมาส philological ฤดูใบไม้ผลิ 1967 และเช็คสเปียร์ไตรมาส , ฤดูใบไม้ผลิ 2519 พิมพ์ในขอบของความเป็นไปไม่ได้
troilus และ เคร ิดา ที่น่ารำคาญที่สุดและคลุมเครือของเช็คสเปียร์บทละครนัดอ่านเอกสารที่ทันสมัยร่วมสมัย - สืบสวนของการนอกใจมากมายของการวิจารณ์ของอนาถทวาย , ทั้งหมดข้างต้น , โดยปริยาย การอภิปรายระหว่างสิ่งที่จำเป็นในชีวิตของมนุษย์และสิ่งที่เป็นเพียง existential คือธีมของศตวรรษที่ยี่สิบ Philosophically , เล่นต้องเป็นหนึ่งของการแสดงที่เก่าที่สุดของสิ่งที่เรียกว่าตอนนี้ " วิสัยทัศน์ existential " ;ในทางจิตวิทยา มันไม่เพียง แต่เป็นจิตใจ เก็บเนื้อเก็บตัวในความหลงใหลทรมานกับเนื้อท่วมท้นจิตวิญญาณ แต่ก็ทำงานเพื่อปรับวิสัยทัศน์ที่ มันไม่เพียง แต่ค่าใช้จ่ายของวิญญาณ " เสี่ยอัปยศ " ที่รุนแรง แต่ค่าใช้จ่ายทั้งหมดของจิตวิญญาณ -- สำหรับวัตถุของจิตวิญญาณความรัก ( แม้ว่า , เช่น เฮเลนมันไม่นอกใจ ) ไม่สามารถเทียบเท่ากับความบริสุทธิ์ของพลังงานที่สูญเปล่า เช็คสเปียร์แสดงในนี้มืดและอย่างน้อยที่น่าพอใจของโศกนาฏกรรมของเขาทันสมัย ถากถาง คนที่เชื่อใน nihilism ปรากฏการณ์ของมนุษย์ลดลง ไม่รุ่งเรือง มีคำถามของการเล่นที่เกี่ยวข้องกับโศกนาฏกรรม ; เรียกหนึ่งของ " ตลก " ความมืดคือการบิดเบือนมัน อย่างจริงจังนี่เป็นโศกนาฏกรรมของการจัดเรียงพิเศษ -- " โศกนาฏกรรม " พื้นฐานซึ่งเป็นไปไม่ได้ของโศกนาฏกรรมธรรมดา
โศกนาฏกรรม พิเศษนี้แล้ว จะเห็นการทำงานภายในกรอบปกติของโศกนาฏกรรมที่ การใช้วัสดุและโครงสร้างที่เรียกร้องของงานต้นฉบับ อะไรคือหักแล้วจงใจปิดบัง . . . คือ " กรรมตามทัน " ที่อื่น เชคสเปียร์ ทำลายทั้งดีและร้ายด้วยกันแต่ใน troilus และ เคร ิดา " ตัวละครดี " จะทำลายหรือทำลายตัวเอง " ร้าย " ตัวละคร ( จุดอ่อน เคร ิดา ) ออกจากตา โชคชะตาของพวกเขาจะไม่เกี่ยวข้อง ในที่สุด , ทุกคนที่เกี่ยวข้องในสงครามม้าโทรจันจะตาย นอกจากและ Ulysses เนียส และมันอาจเป็นได้ว่าเชคสเปียร์ถือความรู้นี้เป็นชนิดของฉากหลัง ซึ่งเล่นกับผลงานของตัวเองออกมาของผู้ชมที่มีต่อความรู้และการประชดสูงกว่า ; แต่มันอาจจะยาก เล่นมันยืนปฏิเสธการทำลายล้างที่น่าเศร้าและระดับความสูง มันคือโศกนาฏกรรมเช็คสเปียร์อื่น ๆในการแสดง การทำลายล้างปรากฏตัว โดยความเป็นจริง แต่ " ความเป็นจริง " ความมีวิสัยทัศน์ คนที่เชื่อใน nihilism . ดังนั้นพันดารุส ปิดเรื่องโดยสมมติว่ามีผู้ชมของเขาเป็น " พี่น้องและน้องสาวของถือประตูการค้า " และสัญญาว่าจะยกมรดกให้โรคของเขา " " ใช้จารีตประเพณีของภาษาที่จะเรียกคืนด้วยโวหารที่มีมนต์ขลังของ สูญเสียความเป็นมนุษย์ของตัวเลขที่ถูกปฏิเสธมา โอเทลโล่ แสดงให้เราก่อนเป็นมนุษย์พิเศษ แล้วเป็นผู้ชาย ก็เป็นสัตว์แต่ในที่สุด และที่สำคัญที่สุดเป็นมนุษย์อีกครั้ง ก่อนที่ความตายของเขา ; นี้เป็นโค้งที่ปกติ ทดสอบ และใกล้หมดสภาพและการบูรณะสุดท้ายของผู้ชาย ผ่านภาษาโอเทลโลขึ้นความสูงเขาก่อนหน้านี้ยอมให้ความชั่วร้าย แต่ใน troilus เคร ิดา troilus และสิ้นสุดกับคำประกาศของความเกลียดชังอคิลลีสและสัญญาว่าจะแก้แค้นของเขาเมื่อเขา เขาจบเขาได้เริ่มในความโกลาหล ขึ้งเคียดวัยรุ่นของเขาของความรัก เคร ิดาให้วิธีการเหยียดหยาม ขึ้งเคียดเกลียดชังบ้าบิ่นของอคิลลีส ไม่มีที่ไหนเขาบรรลุความสมดุลที่จำเป็นของวีรบุรุษโศกนาฏกรรม หรือของคนเรา จะเอาเป็นโฆษกสำหรับตัวเราเอง แม้แต่แรงฉากของ " ยอมรับ " นำเสนอให้ผู้ชม โดยอุปกรณ์ที่แนะนำตลก :thersites มองยูลิสซิส ดู troilus ดู เคร ิดาด้วยดิโอเมด . troilus เกือบทุกรูปที่น่าเศร้าแล้วมันไม่ได้เป็นข้อผิดพลาดในส่วนของเชคสเปียร์ที่เขาล้มเหลวที่จะบรรลุการกำหนดนี้ ในแง่ของประสบการณ์ troilus ' ห้ามระดับความสูง เขาไม่สามารถตัวเลขที่น่าเศร้า เพราะโลกเขาไม่น่าเศร้า แต่น่าสงสารเขาไม่สามารถทำได้ banalities เลวทรามในโลกของเขา เพราะเขาจะภูมิใจและทั้งหมดของโลก และทุกอย่างที่เห็นในแง่ของสินค้า , โรค , อาหาร , การปรุงอาหาร , และ " ชัยชนะ " ของการนองเลือด อาการของคนเคยเศร้า ทัศนคตินี้เป็น " สมัยใหม่ " มาเป็นแปลกใจมากขึ้นเมื่อเห็นว่าแปลกนิทานพื้นหลังของการเล่น ( เซนทอร์ต่อสู้บนโทรจันด้านตัวอย่างเช่น ) และเกมพิธีกรรมของความรักและสงครามเล่นในเบื้องหน้า .
ของเชคสเปียร์พยายามมาทิ่มแทงการประชุมที่ต้องการ โดยทั่วไปจะใช้เวลาของผู้ชมมากที่สุดขมภาพในตอนต่างๆ การแสดงออกของความไม่ซื่อสัตย์ . การนอกใจคือกฎหมายธรรมชาติของโลกและโดยส่วนขยายของโลก : การนอกใจมากขึ้นของผู้หญิงกับผู้ชาย ความไม่ซื่อสัตย์ของร่างกายกับวิญญาณ ความไม่ซื่อสัตย์ของอุดมคติกับความเป็นจริง และความใหญ่ของ " เวลา " ที่ยิ่งใหญ่ " ขนาดมอนสเตอร์ของ ingratitudes " นี่ติดอยู่ภายใน และโลกทางกายภาพ และวาทศิลป์ บทกวีของเขา แม้แต่อัจฉริยะของเขาไม่สามารถช่วยเขามีอะไรใหม่เกี่ยวกับการเล่นของอัตถิภาวนิยม insistence บนไม่สามารถเสร็จสมบูรณ์ของมนุษย์อยู่เหนือโชคชะตาของเขา นักแสดงอื่น ๆที่อาจเพิ่มขึ้นดังกล่าวข้างต้นสถานภาพของตน หากโดยมายากลและขลังไม่แพ้กันก็คือสัญญาของการฟื้นฟูประเทศของตนป่วย ( Lear , หมู่บ้าน , ฯลฯ ) แต่นักแสดงและ troilus เคร ิดา หลากหลาย และ มนุษย์ ตามที่มันเป็นยังคงให้ตัวเอียง ไม่โทรม มายาครอบงำโลก เฮคเตอร์ มีใครปฏิเสธจบเลวทราม ในความเป็นจริงทำให้จิตใจของเขา ทำลายตัวเองแล้วฆ่าตายเหมือนสัตว์ ทันทีที่เขาต้องถูกยึด " เกม " ของอัศวิน เขาต้องถูกยึดสิทธิของเขาที่จะได้รับการปฏิบัติเหมือนมนุษย์ และดังนั้น เขาถูกลากหลังม้า Achilles ' เป็นโหดร้าย แต่เหมาะสม โชคชะตาพิจารณาสภาพภูมิอากาศที่รุนแรงของโลกเขา หนึ่งความผิดพลาดและคนย้อนกลับไปยังสัตว์ หรือกลายเป็นเนื้อเท่านั้นที่จะถูกกำจัด สำหรับจิตวิญญาณและความคาดหวัง . . . พวกเขาจะแสดง hallucinatory . ไม่เข้ม ความเห็นเกี่ยวกับสภาพของมนุษย์ที่เคยเขียนไว้ ถ้าเหตุการณ์เป็นคำวิจารณ์ของมนุษย์จากภายใน1 troilus และ เคร ิดา เป็นโศกนาฏกรรมที่โทรเข้ามาถาม pretensions ของโศกนาฏกรรมนั่นเอง
โดย วินซ์ แม็กแมเฮิน
ตีพิมพ์เป็นสองแยก เรียง ในไตรมาส philological ฤดูใบไม้ผลิ 1967 และเช็คสเปียร์ไตรมาส , ฤดูใบไม้ผลิ 2519 พิมพ์ในขอบของความเป็นไปไม่ได้
troilus และ เคร ิดา ที่น่ารำคาญที่สุดและคลุมเครือของเช็คสเปียร์บทละครนัดอ่านเอกสารที่ทันสมัยร่วมสมัย - สืบสวนของการนอกใจมากมายของการวิจารณ์ของอนาถทวาย , ทั้งหมดข้างต้น , โดยปริยาย การอภิปรายระหว่างสิ่งที่จำเป็นในชีวิตของมนุษย์และสิ่งที่เป็นเพียง existential คือธีมของศตวรรษที่ยี่สิบ Philosophically , เล่นต้องเป็นหนึ่งของการแสดงที่เก่าที่สุดของสิ่งที่เรียกว่าตอนนี้ " วิสัยทัศน์ existential " ;ในทางจิตวิทยา มันไม่เพียง แต่เป็นจิตใจ เก็บเนื้อเก็บตัวในความหลงใหลทรมานกับเนื้อท่วมท้นจิตวิญญาณ แต่ก็ทำงานเพื่อปรับวิสัยทัศน์ที่ มันไม่เพียง แต่ค่าใช้จ่ายของวิญญาณ " เสี่ยอัปยศ " ที่รุนแรง แต่ค่าใช้จ่ายทั้งหมดของจิตวิญญาณ -- สำหรับวัตถุของจิตวิญญาณความรัก ( แม้ว่า , เช่น เฮเลนมันไม่นอกใจ ) ไม่สามารถเทียบเท่ากับความบริสุทธิ์ของพลังงานที่สูญเปล่า เช็คสเปียร์แสดงในนี้มืดและอย่างน้อยที่น่าพอใจของโศกนาฏกรรมของเขาทันสมัย ถากถาง คนที่เชื่อใน nihilism ปรากฏการณ์ของมนุษย์ลดลง ไม่รุ่งเรือง มีคำถามของการเล่นที่เกี่ยวข้องกับโศกนาฏกรรม ; เรียกหนึ่งของ " ตลก " ความมืดคือการบิดเบือนมัน อย่างจริงจังนี่เป็นโศกนาฏกรรมของการจัดเรียงพิเศษ -- " โศกนาฏกรรม " พื้นฐานซึ่งเป็นไปไม่ได้ของโศกนาฏกรรมธรรมดา
โศกนาฏกรรม พิเศษนี้แล้ว จะเห็นการทำงานภายในกรอบปกติของโศกนาฏกรรมที่ การใช้วัสดุและโครงสร้างที่เรียกร้องของงานต้นฉบับ อะไรคือหักแล้วจงใจปิดบัง . . . คือ " กรรมตามทัน " ที่อื่น เชคสเปียร์ ทำลายทั้งดีและร้ายด้วยกันแต่ใน troilus และ เคร ิดา " ตัวละครดี " จะทำลายหรือทำลายตัวเอง " ร้าย " ตัวละคร ( จุดอ่อน เคร ิดา ) ออกจากตา โชคชะตาของพวกเขาจะไม่เกี่ยวข้อง ในที่สุด , ทุกคนที่เกี่ยวข้องในสงครามม้าโทรจันจะตาย นอกจากและ Ulysses เนียส และมันอาจเป็นได้ว่าเชคสเปียร์ถือความรู้นี้เป็นชนิดของฉากหลัง ซึ่งเล่นกับผลงานของตัวเองออกมาของผู้ชมที่มีต่อความรู้และการประชดสูงกว่า ; แต่มันอาจจะยาก เล่นมันยืนปฏิเสธการทำลายล้างที่น่าเศร้าและระดับความสูง มันคือโศกนาฏกรรมเช็คสเปียร์อื่น ๆในการแสดง การทำลายล้างปรากฏตัว โดยความเป็นจริง แต่ " ความเป็นจริง " ความมีวิสัยทัศน์ คนที่เชื่อใน nihilism . ดังนั้นพันดารุส ปิดเรื่องโดยสมมติว่ามีผู้ชมของเขาเป็น " พี่น้องและน้องสาวของถือประตูการค้า " และสัญญาว่าจะยกมรดกให้โรคของเขา " " ใช้จารีตประเพณีของภาษาที่จะเรียกคืนด้วยโวหารที่มีมนต์ขลังของ สูญเสียความเป็นมนุษย์ของตัวเลขที่ถูกปฏิเสธมา โอเทลโล่ แสดงให้เราก่อนเป็นมนุษย์พิเศษ แล้วเป็นผู้ชาย ก็เป็นสัตว์แต่ในที่สุด และที่สำคัญที่สุดเป็นมนุษย์อีกครั้ง ก่อนที่ความตายของเขา ; นี้เป็นโค้งที่ปกติ ทดสอบ และใกล้หมดสภาพและการบูรณะสุดท้ายของผู้ชาย ผ่านภาษาโอเทลโลขึ้นความสูงเขาก่อนหน้านี้ยอมให้ความชั่วร้าย แต่ใน troilus เคร ิดา troilus และสิ้นสุดกับคำประกาศของความเกลียดชังอคิลลีสและสัญญาว่าจะแก้แค้นของเขาเมื่อเขา เขาจบเขาได้เริ่มในความโกลาหล ขึ้งเคียดวัยรุ่นของเขาของความรัก เคร ิดาให้วิธีการเหยียดหยาม ขึ้งเคียดเกลียดชังบ้าบิ่นของอคิลลีส ไม่มีที่ไหนเขาบรรลุความสมดุลที่จำเป็นของวีรบุรุษโศกนาฏกรรม หรือของคนเรา จะเอาเป็นโฆษกสำหรับตัวเราเอง แม้แต่แรงฉากของ " ยอมรับ " นำเสนอให้ผู้ชม โดยอุปกรณ์ที่แนะนำตลก :thersites มองยูลิสซิส ดู troilus ดู เคร ิดาด้วยดิโอเมด . troilus เกือบทุกรูปที่น่าเศร้าแล้วมันไม่ได้เป็นข้อผิดพลาดในส่วนของเชคสเปียร์ที่เขาล้มเหลวที่จะบรรลุการกำหนดนี้ ในแง่ของประสบการณ์ troilus ' ห้ามระดับความสูง เขาไม่สามารถตัวเลขที่น่าเศร้า เพราะโลกเขาไม่น่าเศร้า แต่น่าสงสารเขาไม่สามารถทำได้ banalities เลวทรามในโลกของเขา เพราะเขาจะภูมิใจและทั้งหมดของโลก และทุกอย่างที่เห็นในแง่ของสินค้า , โรค , อาหาร , การปรุงอาหาร , และ " ชัยชนะ " ของการนองเลือด อาการของคนเคยเศร้า ทัศนคตินี้เป็น " สมัยใหม่ " มาเป็นแปลกใจมากขึ้นเมื่อเห็นว่าแปลกนิทานพื้นหลังของการเล่น ( เซนทอร์ต่อสู้บนโทรจันด้านตัวอย่างเช่น ) และเกมพิธีกรรมของความรักและสงครามเล่นในเบื้องหน้า .
ของเชคสเปียร์พยายามมาทิ่มแทงการประชุมที่ต้องการ โดยทั่วไปจะใช้เวลาของผู้ชมมากที่สุดขมภาพในตอนต่างๆ การแสดงออกของความไม่ซื่อสัตย์ . การนอกใจคือกฎหมายธรรมชาติของโลกและโดยส่วนขยายของโลก : การนอกใจมากขึ้นของผู้หญิงกับผู้ชาย ความไม่ซื่อสัตย์ของร่างกายกับวิญญาณ ความไม่ซื่อสัตย์ของอุดมคติกับความเป็นจริง และความใหญ่ของ " เวลา " ที่ยิ่งใหญ่ " ขนาดมอนสเตอร์ของ ingratitudes " นี่ติดอยู่ภายใน และโลกทางกายภาพ และวาทศิลป์ บทกวีของเขา แม้แต่อัจฉริยะของเขาไม่สามารถช่วยเขามีอะไรใหม่เกี่ยวกับการเล่นของอัตถิภาวนิยม insistence บนไม่สามารถเสร็จสมบูรณ์ของมนุษย์อยู่เหนือโชคชะตาของเขา นักแสดงอื่น ๆที่อาจเพิ่มขึ้นดังกล่าวข้างต้นสถานภาพของตน หากโดยมายากลและขลังไม่แพ้กันก็คือสัญญาของการฟื้นฟูประเทศของตนป่วย ( Lear , หมู่บ้าน , ฯลฯ ) แต่นักแสดงและ troilus เคร ิดา หลากหลาย และ มนุษย์ ตามที่มันเป็นยังคงให้ตัวเอียง ไม่โทรม มายาครอบงำโลก เฮคเตอร์ มีใครปฏิเสธจบเลวทราม ในความเป็นจริงทำให้จิตใจของเขา ทำลายตัวเองแล้วฆ่าตายเหมือนสัตว์ ทันทีที่เขาต้องถูกยึด " เกม " ของอัศวิน เขาต้องถูกยึดสิทธิของเขาที่จะได้รับการปฏิบัติเหมือนมนุษย์ และดังนั้น เขาถูกลากหลังม้า Achilles ' เป็นโหดร้าย แต่เหมาะสม โชคชะตาพิจารณาสภาพภูมิอากาศที่รุนแรงของโลกเขา หนึ่งความผิดพลาดและคนย้อนกลับไปยังสัตว์ หรือกลายเป็นเนื้อเท่านั้นที่จะถูกกำจัด สำหรับจิตวิญญาณและความคาดหวัง . . . พวกเขาจะแสดง hallucinatory . ไม่เข้ม ความเห็นเกี่ยวกับสภาพของมนุษย์ที่เคยเขียนไว้ ถ้าเหตุการณ์เป็นคำวิจารณ์ของมนุษย์จากภายใน1 troilus และ เคร ิดา เป็นโศกนาฏกรรมที่โทรเข้ามาถาม pretensions ของโศกนาฏกรรมนั่นเอง
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ไม่เป็นไร.ฉันขอให้คุณมีความสุขกับการฉลอง
- เป็นอนุสรณ์ 90 ปี
- ประเทศต่างๆที่เป็นเมืองขึ้นจึงถูกโจมตี
- รับรอง
- สร้างขึ้นเพื่อ
- ประวัติของดีเอ็นเอ
- Let's face it, most of the things we don
- eah i'm here but maybe will do something
- Do you want to be with me? Will you hold
- ฉันจบชั้นมัธยมปลายจากร.ร.ลาซาล
- i want go be nun , i do meditation and c
- Statistical analyses
- ได้ฝึกสมาธิในการอ่าน
- ฉันคิดว่า
- i want go be nun , i do meditation and c
- nights
- ฉันจบชั้นมัธยมปลายจากร.ร.ลาซาล
- ฉันอยากไปเที่ยวทะเลที่ภาคใต้ของไทย
- ฉันเก็บเงินไม่นาน
- ฉันเปลี่ยนเป็นกางเกงขายาวแล้ว
- bullshit.
- เริ่มที่ 0นาที น้ำนมดิบที่หยดmethly blue
- Cool
- โรบิน ฟาน เพอร์ซี (ดัตช์: Robin van Pers
