Law of LaosFrom Wikipedia, the free

Law of Laos
From Wikipedia, the free encyclopedia
The Law of Laos is not determined by a democratic parliament or by legal precedent, but by the arbitrary rule of Laos's single party.

Contents [hide]
1 Civil Liberties and Human Rights
1.1 Criminal justice system
2 Detention centers
3 See also
4 References
Civil Liberties and Human Rights[edit]
The Laos criminal justice system is controlled by the party and the government. There are few legal restraints on government actions, including arrests, which are often arbitrary in nature. Dissent is frequently handled by suppressing basic civil rights. Although the constitution provisions of the mid-1990s cover freedom of worship, expression and press, citizens by December 2010 were not free to exercise these rights fully. There were no legal safeguards and arrests were commonly made on vague charges. A penal code and a constitution which guarantee civil liberties have been proposed. Implementation is another matter, particularly in the area of freedom of political expression. The media is state-controlled.[1]

Nonetheless, there is a system for prosecuting criminal behavior. Common crimes are evaluated at the local village level. More serious cases, especially politically sensitive ones, are referred to higher authorities. Tribunals operate at district and provincial levels with judges appointed by the government.[1]

Both Laotian journalists and Western officials are critical of the limitations on personal freedoms. In 1987, a Laotian journalist[who?] living in Thailand noted that there was little popular support for the government, but that most Laotians accepted its authority because they had little choice.[citation needed] In 1988, a Laotian journalist[who?] protested that open criticism of the government was forbidden and one of his friends was imprisoned after he complained about the continuing lack of a constitution. The same year, Western diplomats reported that hundreds or thousands[quantify] of individuals were being held in detention centers in Laos and that citizens were being arrested and held for months without being charged.[1]

In the late 1980s and early 1990s, the government instituted the New Economic Mechanism, a series of sweeping economic reforms geared toward establishing a market-oriented economy. Along with these economic reforms came a slight opening to the West, which provided some opportunity for scrutiny of human rights violations. However, few foreign journalists are allowed to visit Laos, and travel by diplomats and foreign aid workers is restricted. Both domestic and foreign travel by Laotians also is subject to scrutiny and restriction.[1]

Criminal justice system[edit]
The Ministry of Interior is the main instrument of state control and guardianship over the criminal justice system. Ministry of Interior police monitor both Laotians and foreign nationals who live in Laos; there is a system of informants in workplace committees and in residential areas. According to the United States Department of State's Country Reports on Human Rights Practices for 1993, both the party and state monitor various aspects of family and social life through neighborhood and workplace committees. These committees are responsible for maintaining public order and reporting "bad elements"[specify] to the police, as well as carrying out political training and disciplining employees.[1]

The criminal justice system is deficient in the area of legal precedent and representation. Trials are not held in public, although trial verdicts are publicly announced. Although there is some provision for appeal, it does not apply to important political cases. Under the constitution, judges and prosecutors are supposed to be independent with their decisions free from outside scrutiny. In practice, however, the courts appear to accept recommendations of other government agencies, especially the Ministry of Interior, in making their decisions. Theoretically, the government provides legal counsel to the accused. In practice, however, defendants represent themselves without outside counsel.[1]

The National Assembly enacted a criminal code and laws establishing a judiciary in November 1989 and a new constitution was adopted by the National Assembly in 1991.

In 1992 the government launched a campaign to publicize the latter. The leadership claims efforts at developing a legal system with a codified body of laws and a penal code. However, as of mid-1994, there had been little, if any, progress in implementing the freedoms provided for in the constitution and the legal codes still had not been implemented with individuals still being held without being informed of charges or their accusers' identities.[1]

Detention centers[edit]
Further information: Punishment in Laos
In Laos, there are four categories of persons held in confinement by the State. Aside from common criminals, there are also political, social, and ideological dissidents. These are people who the government feels are a threat to their control, most commonly because of their public objection to governmental policies or actions. Commonly the specific crimes for which these dissidents are arrested and confined are vague at best. Their arrests are typically arbitrary and their length of confinement ambiguous and indefinite.[2]

The LPDR established four different types of detention centers: prisons, reeducation centers or seminar camps, rehabilitation camps, and remolding centers. Social deviants or common criminals were considered less threatening to the regime than persons accused of political crimes, who were considered potential counterrevolutionaries; social deviants were confined in rehabilitation camps. According to MacAlister Brown and Joseph J. Zasloff, prisons were primarily reserved for common criminals, but political prisoners were also held there for usually six to twelve months. Ideologically suspect persons were sent to remolding centers. Reeducation centers were for those deemed politically risky[clarification needed], usually former RLG officials. Political prisoners usually served three- to five-year terms or longer. At the prisons, inmates worked hard under rugged conditions and had limited supplies of food. Bribery in order to secure food and medicine was reported.[2]

In 1986, Brown and Zasloff also reported that prisoners were not tried but were incarcerated by administrative fiat. Former inmates said that they were arrested, informed by the security officials that they had been charged with crimes, and then sent off to camps for indeterminate periods. Typically, prisoners were told one day prior to their release to prepare for departure.[2]

The status of the detention centers is also vague. In 1984, Vientiane declared that all reeducation centers had been closed. At that time, Amnesty International estimated that 6,000 to 7,000 political prisoners were held in these centers. The government acknowledged that there were some former inmates in remote areas but claimed that their confinement was voluntary. In the late 1980s, the government closed some of the reeducation centers and released most of the detainees.[2]

In 1989, Laos took steps to reduce the number of political prisoners, many of whom had been held since 1975. Several hundred detainees, including many high-ranking officials and officers from the former United States-backed RLG and Royal Lao Army, were released from reeducation centers in the northeastern province of Houaphan. Released prisoners reported that hundreds of individuals remained in custody in as many as eight camps, including at least six generals and former high-ranking members of the RLG. These individuals reportedly performed manual labor such as log cutting, repairing roads, and building irrigation systems. In 1993, Amnesty International reported human rights violations in the continued detention of three "prisoners of conscience" detained since 1975 but not sentenced until 1992, as well as those held under restrictions or, according to international standards, the subjects of unfair trials.[2]

As of 1993, reports indicated that some high-ranking officials of the RLG and military remained in state custody[who?]. Those accused of hostility toward the government were subject to arrest and confinement for long periods of time. Prison conditions were harsh, and prisoners were routinely denied family visitation and proper medical care.[2]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กฎหมายของประเทศลาวจากวิกิพีเดีย สารานุกรมฟรีไม่มีกำหนดกฎหมายลาว โดยรัฐสภาประชาธิปไตย หรือ ด้วยเหตุทางกฎหมาย แต่ ตามกฎกำหนดพรรคเดียวของลาวเนื้อหา [ซ่อน] 1 เสรีภาพและสิทธิมนุษยชน1.1 ระบบความยุติธรรมทางอาญาศูนย์กักกัน 23 ดู4 อ้างอิงเสรีภาพและสิทธิมนุษยชน [แก้ไข]ระบบความยุติธรรมทางอาญาของลาวถูกควบคุม โดยพรรคและรัฐบาล ยังมี restraints น้อยทางกฎหมายในการดำเนินการของรัฐบาล รวมถึงจับกุม ซึ่งมักกำหนดในลักษณะ มักมีจัดการ dissent โดยเมื่อสิทธิพื้นฐานของพลเมือง แม้ว่าบทบัญญัติรัฐธรรมนูญของช่วงกลางครอบคลุมบูชา และกด พลเมือง โดย 2553 ธันวาคมไม่สามารถออกกำลังกายสิทธิเหล่านี้เต็ม มีไม่ป้องกันทางกฎหมาย และจับกุมได้ทำเกี่ยวกับค่าธรรมเนียมที่คลุมเครือ ความอาญาและรัฐธรรมนูญที่รับรองเสรีภาพมีการนำเสนอ ใช้งานเป็นอีกเรื่อง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่ของเสรีภาพทางการเมือง สื่อถูกควบคุมโดยรัฐ[1]กระนั้น มีระบบสำหรับคดีพฤติกรรม อาชญากรรมทั่วไปมีประเมินในระดับหมู่บ้านท้องถิ่น กรณีที่รุนแรงมากขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งทางการเมืองคนสำคัญ อย่างหน่วยงานที่สูงขึ้น Tribunals มีที่อำเภอและระดับจังหวัด มีผู้พิพากษาที่แต่งตั้ง โดยรัฐบาล[1]นักข่าวลาวและเจ้าหน้าที่ของตะวันตกที่มีความสำคัญของข้อจำกัดของเสรีภาพส่วนบุคคล ในปี 1987 นักข่าวลาว [ใคร] อาศัยอยู่ในประเทศไทยกล่าวว่า มีน้อยนิยม สนับสนุนรัฐบาล แต่ที่เที่ยวส่วนใหญ่ยอมรับของหน่วยงานเนื่องจากพวกเขามีทางเลือกน้อย[ต้องการอ้างอิง] ในปี 1988 นักข่าวลาว [ใคร] ปฏิเสธจ่ายที่เปิดวิจารณ์รัฐบาล ถูกห้าม และหนึ่งในเพื่อนของเขาถูกจำคุกเป็นเวลาหลังจากที่เขาแนะนำเกี่ยวกับการขาดต่อของรัฐธรรมนูญที่ ปีเดียวกัน ทูตตะวันตกรายงานว่า หลายร้อยหรือพัน [กำหนดปริมาณ] ของบุคคลได้ถูกจัดขึ้นในศูนย์กักกันในลาวและประชาชนที่ถูกจับกุม และจัดเดือนโดยไม่มีคิด[1]ในปลายทศวรรษ 1980 และช่วงต้นทศวรรษ 1990 รัฐบาลโลกกลไกทางเศรษฐกิจแบบใหม่ ชุดกวาดปฏิรูปทางเศรษฐกิจที่มุ่งไปสู่การสร้างเศรษฐกิจมุ่งเน้นการตลาด พร้อมกับการปฏิรูปทางเศรษฐกิจเหล่านี้มาเปิดเล็กน้อยทางตะวันตก ซึ่งให้โอกาสบาง scrutiny ของการละเมิดสิทธิมนุษยชน อย่างไรก็ตาม ผู้สื่อข่าวต่างประเทศบางที่ได้รับอนุญาตให้เที่ยวลาว และเดินทางทูต และผู้ปฏิบัติงานช่วยเหลือต่างประเทศถูกจำกัด นอกจากนี้มีทั้งในประเทศ และต่างประเทศเดินทาง โดยเที่ยว scrutiny และข้อจำกัด[1]ระบบความยุติธรรมทางอาญา [แก้ไข]กระทรวงมหาดไทยเป็นเครื่องมือหลักของการควบคุมของรัฐและ guardianship ผ่านระบบยุติธรรมทางอาญา ตำรวจกระทรวงมหาดไทยตรวจสอบทั้งลาวและชาวต่างชาติที่อาศัยอยู่ในลาว ระบบคุณค่า ในคณะทำงาน และพักอาศัยได้ ตามประเทศสหรัฐอเมริกาของกระทรวงของประเทศรายงานปฏิบัติการสิทธิมนุษยชนใน 1993 พรรคและรัฐตรวจสอบด้านต่าง ๆ ของครอบครัวและชีวิตทางสังคมผ่านคณะทำงานและพื้นที่ใกล้เคียง คณะกรรมการเหล่านี้มีหน้าที่ในการรักษาใบสั่งสาธารณะ และรายงาน "องค์ประกอบดี" [ระบุ] ตำรวจ รวมทั้งดำเนินการฝึกอบรมทางการเมือง และ disciplining พนักงาน[1]ระบบความยุติธรรมทางอาญาขาดสารในพื้นที่ถึงกฎหมายและนำเสนอได้ การทดลองจะจัดขึ้นในที่สาธารณะ แม้ verdicts ทดลองได้ประกาศอย่างเปิดเผย ถึงแม้ว่ามีบางส่วนสำรองสำหรับการอุทธรณ์ มันไม่สามารถใช้กับกรณีทางการเมืองที่สำคัญ ภายใต้รัฐธรรมนูญ ผู้พิพากษาและพนักงานอัยการที่ควรจะเป็นอิสระกับการตัดสินใจฟรีจากนอก scrutiny ในทางปฏิบัติ อย่างไรก็ตาม ศาลจะ ยอมรับคำแนะนำของหน่วยงานราชการอื่น ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกระทรวงมหาดไทย ในการทำให้ตัดสินใจ ตามหลักวิชา รัฐบาลมีกฎหมายให้ผู้ถูกกล่าวหา ในทางปฏิบัติ ไร จำเลยหมายถึงตัวเองโดยไม่ปรึกษาภายนอก[1]รัฐสภาตราขึ้นเป็นกฎหมายอาญาและกฎหมายที่สร้างความยุติธรรมในเดือน 1989 พฤศจิกายน และรัฐธรรมนูญฉบับใหม่ถูกนำมาใช้ โดยรัฐสภาในปีพ.ศ. 2534ในปี 1992 รัฐบาลเปิดตัวแคมเปญประชาสัมพันธ์หลัง ผู้ที่อ้างว่า ความพยายามที่พัฒนาระบบ ด้วย codified ของกฎหมายอาญาเป็นกฎหมาย อย่างไรก็ตาม ณกลาง 1994 มีได้น้อย ถ้ามี ความคืบหน้าในการใช้เสรีภาพที่มีในรัฐธรรมนูญและกฎหมายรหัสยังมีไม่ได้ดำเนินการกับบุคคลที่ยังคง ถูกจัดขึ้น โดยไม่มีการแจ้งค่าธรรมเนียมหรือเอกลักษณ์ของผู้กล่าวหา[1]ศูนย์กักกัน [แก้ไข]ข้อมูลเพิ่มเติม: การลงโทษในลาวลาว มีสี่ประเภทของบุคคลที่จัดเข้า โดยรัฐ นอกจากอาชญากรทั่วไป มี dissidents ทางการเมือง สังคม และอุดมการณ์ นี่คือคนที่รัฐบาลรู้สึกมีเป็นอุปสรรคต่อการควบคุม บ่อยที่สุดของมรดกสาธารณะนโยบายรัฐบาลหรือการดำเนินการ โดยทั่วไปก่ออาชญากรรมเฉพาะที่ dissidents เหล่านี้จะจับกุม และถูกคุมขังได้คลุมดีที่สุด การจับกุมจะกำหนดโดยทั่วไป และความยาวของเข้าไม่ชัดเจน และไม่จำกัด[2]LPDR การก่อตั้งศูนย์กักกันสี่ชนิด: คุมขัง ศูนย์ reeducation หรือสัมมนาค่าย ค่ายฟื้นฟู และศูนย์ remolding Deviants สังคมหรืออาชญากรทั่วไปก็ถือว่าน้อยคุกคามในระบอบการปกครองมากกว่าบุคคลที่ถูกกล่าวหาว่ากระทำความผิดทางการเมือง ที่ได้ถือเป็น counterrevolutionaries deviants สังคมถูกขังในค่ายฟื้นฟู ตาม MacAlister น้ำตาลและโจเซฟ J. Zasloff คุมขังถูกจองเป็นหลักสำหรับอาชญากรทั่วไป แต่นักโทษการเมืองถือได้ว่ายังมีมักจะหกสิบสองเดือน Ideologically สงสัยคนถูกส่งไปศูนย์ remolding ศูนย์ reeducation ได้สำหรับผู้ที่ถือว่ามีความเสี่ยงทางการเมือง [ชี้แจงจำเป็น], RLG มักอดีตข้าราชการ นักโทษการเมืองโดยปกติบริการเงื่อนไข - สามถึงห้าปี หรือนานกว่านั้น ที่คุมขัง ผู้ต้องขังทำงานหนักภายใต้เงื่อนไขที่ทนทาน และมีจำกัดวัสดุอาหาร มีรายงานข้อความปลอดภัยในอาหารและยา[2]ใน 1986, Brown และ Zasloff ได้รายงานว่า นักโทษถูกพยายาม แต่ถูกลหุโทษ โดยเฟียตดูแล อดีตผู้ต้องขังกล่าวว่า พวกเขาถูกจับกุม รับแจ้งจากเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยว่า จะได้รับด้วยอาชญากรรม แล้ว ไปออกค่ายสำหรับรอบระยะเวลาไม่ทราบแน่ชัด โดยปกติ นักโทษมีบอกวันออกของพวกเขาเพื่อเตรียมตัวสำหรับการเดินทาง[2]สถานะของศูนย์กักกันคือยังคลุมเครือ ในปี 1984 เวียงจันทน์ประกาศว่า ศูนย์ reeducation ทั้งหมดได้ถูกปิด ในขณะนั้น แอมเนสตีอินเตอร์ประมาณว่า 6000-7000 นักโทษการเมืองถูกจัดขึ้นในศูนย์เหล่านี้ รัฐบาลยอมรับว่า มีผู้ต้องขังบางเดิมในพื้นที่ห่างไกลแต่อ้างว่าที่ตนเข้าเป็นความสมัครใจ ในปลายทศวรรษ 1980 รัฐบาลปิดบางศูนย์ reeducation และออกมากที่สุดของอี[2]ในปี 1989 ลาวเอาขั้นตอนการลดจำนวนนักโทษทางการเมือง หลายคนได้จัดขึ้นตั้งแต่ปี 1975 ขังร้อยหลาย รวมทั้งเจ้าหน้าที่ชั้นผู้ใหญ่และเจ้าหน้าที่จาก RLG สนับสนุนสหรัฐอเมริกาอดีตกองทัพหลวงของลาว มากถูกปล่อยออกมาจากศูนย์ reeducation ในจังหวัดอีสาน Houaphan นักโทษออกรายงานว่า หลายร้อยคนยังคงถูกคุมขังในค่ายเป็นแปด นายพลน้อย 6 และอดีตสมาชิกสมเด็จ RLG บุคคลเหล่านี้รายงานดำเนินการแรงงานเช่นบันทึกการตัด ซ่อมถนน และการสร้างระบบชลประทาน ในปี 1993 แอมเนสตีอินเตอร์รายงานการละเมิดสิทธิมนุษยชนในสถานกักกันต่อสาม "นักโทษของจิตสำนึก" กักตัวตั้งแต่ปี 1975 แต่ไม่พิพากษาจนถึง 1992 เป็นที่จัดขึ้นภาย ใต้ข้อจำกัด หรือ ตาม มาตรฐานสากล เรื่องของการทดลองที่ไม่เป็นธรรม[2]ณ 1993 รายงานระบุว่า เจ้าหน้าที่บางนาย RLG และทหารยังคงปกครองรัฐ [ใคร] ผู้ถูกกล่าวหาว่าเป็นศัตรูต่อรัฐบาลได้จับกุมและถูกควบคุมตัวในระยะเวลานาน สภาพเรือนจำรุนแรง และนักโทษถูกปฏิเสธอยู่เสมอการเสด็จเยี่ยมครอบครัวและดูแลสุขภาพที่เหมาะสม[2]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กฎหมายของลาว
จากวิกิพีเดียสารานุกรมเสรี
กฎหมายของประเทศลาวไม่ได้กำหนดโดยรัฐสภาประชาธิปไตยหรือกฎหมายก่อน แต่โดยกฎข้อของลาวพรรคเดียวเนื้อหา [ซ่อน] 1 สิทธิเสรีภาพและสิทธิมนุษยชน1.1 ระบบยุติธรรมทางอาญา2 ศูนย์กักกัน3 ดูเพิ่มเติม4 อ้างอิงเสรีภาพและสิทธิมนุษยชน [แก้ไข] ลาวระบบยุติธรรมทางอาญาจะถูกควบคุมโดยพรรคและรัฐบาล มีไม่กี่พันธนาการทางกฎหมายในการกระทำของรัฐบาลรวมทั้งการจับกุมซึ่งมักจะโดยพลการในธรรมชาติ ความขัดแย้งจะถูกจัดการโดยบ่อยระงับสิทธิขั้นพื้นฐานของพลเมือง แม้ว่าบทบัญญัติรัฐธรรมนูญของเสรีภาพในกลางทศวรรษที่ 1990 หน้าปกของบูชาแสดงออกและกดประชาชนโดยธันวาคม 2010 ไม่ได้มีอิสระที่จะใช้สิทธิเหล่านี้อย่างเต็มที่ ไม่มีการป้องกันตามกฎหมายและมีการจับกุมในข้อหาร่วมกันคลุมเครือ ประมวลกฎหมายอาญาและรัฐธรรมนูญซึ่งรับประกันเสรีภาพของพลเมืองได้รับการเสนอ การดำเนินการเป็นเรื่องอื่นโดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่ของเสรีภาพในการแสดงออกทางการเมือง สื่อเป็นรัฐควบคุม. [1] อย่างไรก็ตามมีเป็นระบบสำหรับการดำเนินคดีกับพฤติกรรมทางอาญา อาชญากรรมสามัญได้รับการประเมินในระดับหมู่บ้านท้องถิ่น กรณีที่รุนแรงมากขึ้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่มีความอ่อนไหวทางการเมืองจะเรียกเจ้าหน้าที่ระดับสูง ศาลทำงานที่อำเภอและระดับจังหวัดระดับกับผู้พิพากษาได้รับการแต่งตั้งโดยรัฐบาล. [1] ทั้งสองนักข่าวลาวและเจ้าหน้าที่ตะวันตกที่มีความสำคัญของข้อ จำกัด เกี่ยวกับเสรีภาพส่วนบุคคล ในปี 1987 นักข่าวลาว [ใคร?] อาศัยอยู่ในประเทศไทยตั้งข้อสังเกตว่ามีการสนับสนุนที่เป็นที่นิยมน้อยสำหรับรัฐบาล แต่ที่ลาวมากที่สุดได้รับการยอมรับอำนาจเพราะพวกเขามีทางเลือกน้อย. [อ้างจำเป็น] ในปี 1988 นักข่าวลาว [ใคร? ] ประท้วงว่าการวิจารณ์เปิดของรัฐบาลเป็นสิ่งต้องห้ามและเป็นหนึ่งในเพื่อนของเขาถูกจำคุกหลังจากที่เขาบ่นเรื่องการขาดความต่อเนื่องของรัฐธรรมนูญ ในปีเดียวกันนักการทูตตะวันตกรายงานว่าหลายร้อยหรือหลายพัน [จำนวน] ของบุคคลที่ถูกจัดขึ้นในศูนย์กักกันในประเทศลาวและว่าประชาชนที่ถูกจับกุมและถูกจัดขึ้นเป็นเดือนโดยไม่ต้องถูกเรียกเก็บ. [1] ในช่วงปลายทศวรรษ 1980 และต้นปี 1990, รัฐบาลก่อตั้งกลไกเศรษฐกิจใหม่ชุดของการปฏิรูปเศรษฐกิจกวาดมุ่งเน้นที่การสร้างเศรษฐกิจการตลาดที่มุ่งเน้น พร้อมกับการปฏิรูปเศรษฐกิจเหล่านี้มาเปิดเล็กน้อยไปทางทิศตะวันตกซึ่งให้โอกาสบางอย่างสำหรับการตรวจสอบข้อเท็จจริงของการละเมิดสิทธิมนุษยชน แต่นักข่าวต่างประเทศไม่กี่ได้รับอนุญาตให้เข้าเยี่ยมชมลาวและการเดินทางโดยนักการทูตและผู้ปฏิบัติงานช่วยเหลือจากต่างประเทศถูก จำกัด ทั้งการเดินทางในประเทศและต่างประเทศโดยชาวลาวยังอยู่ภายใต้การตรวจสอบข้อเท็จจริงและข้อ จำกัด . [1] ระบบยุติธรรมทางอาญา [แก้ไข] กระทรวงมหาดไทยเป็นเครื่องมือหลักของการควบคุมของรัฐและการปกครองในระบบยุติธรรมทางอาญา กระทรวงมหาดไทยตรวจสอบตำรวจทั้งชาวลาวและชาวต่างชาติที่อาศัยอยู่ในประเทศลาว มีระบบการทำงานของคณะกรรมการข้อมูลในสถานที่ทำงานและในพื้นที่ที่อยู่อาศัย ตามที่สหรัฐอเมริกากรมประเทศรายงานรัฐด้านสิทธิมนุษยชนการปฏิบัติสำหรับปี 1993 ทั้งพรรคและตรวจสอบสถานะแง่มุมต่าง ๆ ของครอบครัวและชีวิตทางสังคมผ่านและพื้นที่ใกล้เคียงสถานที่ทำงานคณะกรรมการ คณะกรรมการเหล่านี้มีหน้าที่ในการรักษาความสงบเรียบร้อยของประชาชนและการรายงาน "องค์ประกอบที่ไม่ดี" [ระบุ] กับตำรวจเช่นเดียวกับการดำเนินการฝึกอบรมทางการเมืองและการฝึกหัดพนักงาน. [1] ระบบยุติธรรมทางอาญาขาดในพื้นที่ของกฎหมายก่อนและการเป็นตัวแทน ทดลองไม่ได้เป็นในที่สาธารณะแม้ว่าคำตัดสินการพิจารณาคดีจะมีการประกาศต่อสาธารณชน ถึงแม้จะมีบทบัญญัติบางประการสำหรับการอุทธรณ์ก็ไม่ได้นำไปใช้กับกรณีทางการเมืองที่สำคัญ ภายใต้รัฐธรรมนูญผู้พิพากษาและอัยการที่ควรจะเป็นอิสระกับการตัดสินใจของพวกเขาเป็นอิสระจากการตรวจสอบข้อเท็จจริงนอก อย่างไรก็ตามในทางปฏิบัติศาลจะปรากฏที่จะยอมรับคำแนะนำของหน่วยงานภาครัฐอื่น ๆ โดยเฉพาะกระทรวงมหาดไทยในการตัดสินใจของพวกเขา ในทางทฤษฎีที่รัฐบาลให้คำปรึกษาทางกฎหมายที่จะถูกกล่าวหาว่า ในทางปฏิบัติ แต่จำเลยเป็นตัวแทนของตัวเองโดยไม่ปรึกษาภายนอก. [1] สมัชชาแห่งชาติประกาศใช้ประมวลกฎหมายอาญาและกฎหมายจัดตั้งศาลในเดือนพฤศจิกายนปี 1989 และรัฐธรรมนูญฉบับใหม่เป็นลูกบุญธรรมโดยสมัชชาแห่งชาติในปี 1991 ในปี 1992 รัฐบาลได้เปิดตัวแคมเปญ เพื่อเผยแพร่หลัง เป็นผู้นำการเรียกร้องความพยายามที่จะพัฒนาระบบกฎหมายกับร่างกายทำเป็นกฎหมายและประมวลกฎหมายอาญา แต่เป็นของปี 1994- กลางมีได้น้อยถ้ามีความคืบหน้าในการดำเนินการเสรีภาพที่บัญญัติไว้ในรัฐธรรมนูญและรหัสทางกฎหมายที่ยังไม่ได้ถูกนำมาใช้กับบุคคลที่ยังคงถูกจัดขึ้นโดยไม่ต้องแจ้งให้ทราบถึงค่าใช้จ่ายหรืออัตลักษณ์ของศัตรูของพวกเขา . [1] ศูนย์กักกัน [แก้ไข] ข้อมูลเพิ่มเติม: การลงโทษในประเทศลาวในประเทศลาวมีสี่ประเภทของบุคคลที่จัดขึ้นในการคุมขังโดยรัฐ นอกเหนือจากอาชญากรทั่วไปนอกจากนี้ยังมีการเมืองสังคมและอุดมการณ์ dissidents เหล่านี้เป็นคนที่รู้สึกรัฐบาลเป็นภัยคุกคามต่อการควบคุมของพวกเขามากที่สุดเพราะการคัดค้านของประชาชนตามนโยบายของรัฐบาลหรือการกระทำ โดยทั่วไปอาชญากรรมที่เฉพาะเจาะจงซึ่ง dissidents เหล่านี้จะถูกจับกุมและถูกคุมขังอยู่ที่คลุมเครือที่ดีที่สุด การจับกุมของพวกเขามักจะโดยพลการและระยะเวลาของพวกเขาในการคุมขังที่ไม่ชัดเจนและไม่แน่นอน [2]. LPDR จัดตั้งสี่ประเภทที่แตกต่างกันของศูนย์กักกัน: เรือนจำศูนย์ reeducation ค่ายสัมมนาหรือค่ายฟื้นฟูและศูนย์การหล่อขึ้นใหม่ ผิดปรกติทางสังคมหรืออาชญากรทั่วไปถือว่าน้อยคุกคามระบอบการปกครองกว่าคนกล่าวหาว่าก่ออาชญากรรมทางการเมืองที่ได้รับการพิจารณา counterrevolutionaries ที่อาจเกิดขึ้น; ผิดปรกติทางสังคมที่ถูกคุมขังอยู่ในค่ายฟื้นฟูสมรรถภาพ ตาม MacAlister บราวน์และโจเซฟเจ Zasloff เรือนจำถูกสงวนไว้เป็นหลักสำหรับอาชญากรทั่วไป แต่นักโทษการเมืองที่ถูกจัดขึ้นนอกจากนี้ยังมีมักจะถึงหนึ่งเดือน อุดมการณ์บุคคลผู้ต้องสงสัยถูกส่งไปยังศูนย์การหล่อขึ้นใหม่ ศูนย์ reeducation เป็นสำหรับผู้ที่ถือว่ามีความเสี่ยงทางการเมือง [ชี้แจงจำเป็น] มักจะอดีตเจ้าหน้าที่ RLG นักโทษการเมืองมักจะเสิร์ฟสามข้อตกลงห้าปีหรือนานกว่านั้น ที่เรือนจำนักโทษทำงานหนักภายใต้เงื่อนไขที่ขรุขระและมีการ จำกัด เสบียงอาหาร การติดสินบนในการสั่งซื้อเพื่อรักษาความปลอดภัยอาหารและยาได้รับการรายงาน. [2] ในปี 1986, บราวน์และ Zasloff ยังรายงานว่านักโทษถูกไม่ได้พยายาม แต่ถูกคุมขังโดยคำสั่งทางปกครอง อดีตผู้ต้องขังกล่าวว่าพวกเขาถูกจับได้รับแจ้งจากเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยว่าพวกเขาได้ถูกตั้งข้อหาก่ออาชญากรรมและส่งออกไปยังค่ายเป็นระยะเวลาที่ไม่แน่นอน โดยปกติแล้วนักโทษเขาบอกว่าวันหนึ่งก่อนที่จะปล่อยของพวกเขาเพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับการเดินทาง. [2] สถานะของศูนย์กักกันยังคลุมเครือ ในปี 1984, เวียงจันทน์ประกาศว่าศูนย์ reeducation ทั้งหมดก็ถูกปิด ในขณะที่องค์การนิรโทษกรรมสากลที่คาดกันว่า 6,000 ถึง 7,000 นักโทษการเมืองถูกจัดขึ้นในศูนย์เหล่านี้ รัฐบาลยอมรับว่ามีบางคนในอดีตในพื้นที่ห่างไกล แต่อ้างว่าการคุมขังของพวกเขาเป็นความสมัครใจ ในช่วงปลายทศวรรษ 1980 รัฐบาลได้ปิดให้บริการบางส่วนของศูนย์ reeducation และปล่อยส่วนใหญ่ของผู้ถูกคุมขัง. [2] ในปี 1989 ลาวขั้นตอนต่าง ๆ เพื่อลดจำนวนนักโทษการเมืองหลายคนได้รับการจัดขึ้นตั้งแต่ปี 1975 หลายร้อยคนถูกคุมขัง, รวมทั้งเจ้าหน้าที่ระดับสูงหลายคนและเจ้าหน้าที่จาก RLG สหรัฐอเมริกาได้รับการสนับสนุนในอดีตและกองทัพบกราชอาณาจักรลาวได้รับการปล่อยตัวจากศูนย์ reeducation ในจังหวัดภาคตะวันออกเฉียงเหนือของหัวพัน ปล่อยนักโทษรายงานว่าหลายร้อยคนยังคงอยู่ในความดูแลในมากที่สุดเท่าที่แปดค่ายรวมทั้งอย่างน้อยหกนายพลและอดีตสมาชิกระดับสูงของ RLG บุคคลเหล่านี้มีรายงานว่าการใช้แรงงานเช่นการบันทึกตัดถนนซ่อมแซมและระบบชลประทานอาคาร ในปี 1993 องค์การนิรโทษกรรมสากลรายงานการละเมิดสิทธิมนุษยชนในที่ยังคงถูกคุมขังในสามของ "นักโทษของจิตสำนึก" ที่ถูกคุมขังตั้งแต่ปี 1975 แต่ไม่ได้ถูกตัดสินจำคุกจนถึงปี 1992 รวมทั้งผู้ที่จัดขึ้นภายใต้ข้อ จำกัด หรือเป็นไปตามมาตรฐานสากลของการทดลองวิชาธรรม. [ 2] ในฐานะของปี 1993 รายงานระบุว่าบางเจ้าหน้าที่ระดับสูงของ RLG และทหารยังคงอยู่ในความดูแลของรัฐ [ใคร?] ผู้ถูกกล่าวหาว่าเป็นปรปักษ์ต่อรัฐบาลเป็นเรื่องที่จะจับกุมและคุมขังเป็นเวลานานของเวลา เรือนจำมีสภาพรุนแรงและนักโทษถูกปฏิเสธเยี่ยมครอบครัวและการรักษาพยาบาลที่เหมาะสมเป็นประจำ. [2]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กฎหมายลาว
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
กฎหมายของลาว ไม่ได้ถูกกำหนดโดยรัฐสภา หรือ ประชาธิปไตยโดยกฎหมายมาก่อน แต่โดยกฎโดยพลพรรคเดียวลาว

เนื้อหา [ ซ่อน ]
1 สิทธิเสรีภาพและสิทธิมนุษยชน
1.1 ระบบความยุติธรรมทางอาญา
2 ศูนย์กักกัน
3 ดู
4 อ้างอิง
สิทธิเสรีภาพและสิทธิมนุษยชน [ แก้ไข ]
ระบบยุติธรรมทางอาญา ลาว ถูกควบคุมโดยพรรคการเมืองและรัฐบาล มีหมอนรองกฎหมายไม่กี่การกระทำ ของรัฐบาล รวมถึงการจับกุม ซึ่งมักจะเป็นหนึ่งในธรรมชาติ ความขัดแย้งมักจัดการ โดยไม่ใช้สิทธิขั้นพื้นฐาน แม้ว่ารัฐธรรมนูญบัญญัติช่วงปกเสรีภาพในการบูชา การแสดงออก และกดประชาชน โดยเดือนธันวาคม 2010 ไม่มีอิสระในการใช้สิทธิเหล่านี้อย่างเต็มที่ ไม่มีการป้องกันทางกฎหมายและการจับกุมได้มักทำในข้อหาคลุมเครือ เป็นประมวลกฎหมายอาญา และรัฐธรรมนูญซึ่งรับประกันเสรีภาพของพลเมืองได้รับการเสนอ การดำเนินงานเป็นเรื่องอื่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่ของเสรีภาพในการแสดงออกทางการเมือง สื่อรัฐ [ 1 ]

อย่างไรก็ตามมันเป็นระบบสำหรับการจัดการพฤติกรรมอาชญากรรม อาชญากรรมทั่วไปจะถูกประเมินในระดับหมู่บ้านท้องถิ่น กรณีร้ายแรงมากขึ้น โดยเฉพาะการเมืองอ่อนไหว ที่ถูกอ้างถึงเจ้าหน้าที่ที่สูงขึ้น ศาล งานที่อำเภอ และระดับจังหวัดกับผู้พิพากษาได้รับการแต่งตั้งจากรัฐบาล [ 1 ]

ทั้งนักข่าวลาวและเจ้าหน้าที่ตะวันตกมีข้อจำกัดเกี่ยวกับเสรีภาพส่วนบุคคล ในปี 1987 , ลาวนักหนังสือพิมพ์ [ ใคร ? ] ที่อาศัยอยู่ในประเทศไทยระบุว่ามีประชาชนสนับสนุนให้รัฐบาล แต่ที่ลาวมากที่สุดได้รับการยอมรับอำนาจของเพราะพวกเขามีตัวเลือกน้อย . [ อ้างอิงที่จำเป็น ] ในปี 1988 , ลาวนักหนังสือพิมพ์ [ ใคร ?] ประท้วงว่าวิจารณ์เปิดของรัฐบาลห้าม และเพื่อนเขาคนหนึ่งถูกขังคุกหลังจากที่เขาบ่นเกี่ยวกับการขาดของรัฐธรรมนูญ ปีเดียวกัน นักการทูตตะวันตกรายงานว่าหลายร้อยหรือหลายพัน [ ปริมาณ ] ของบุคคลที่ถูกจัดขึ้นในศูนย์กักกันในประเทศลาวและประชาชนที่ถูกจับกุมและจัดขึ้นสำหรับเดือนโดยไม่ต้องถูกเรียกเก็บเงิน [ 1 ]

ในช่วงปลายทศวรรษ 1980 และ 1990 รัฐบาลได้จัดตั้งกลไกเศรษฐกิจใหม่ ชุดกวาดปฏิรูปเศรษฐกิจ มุ่งสู่การสร้างระบบเศรษฐกิจเพื่อการตลาด พร้อมกับการปฏิรูปทางเศรษฐกิจเหล่านี้มาเปิดน้อยฝั่งตะวันตก ที่ให้โอกาสเพื่อตรวจสอบการละเมิดสิทธิมนุษยชน อย่างไรก็ตาม ผู้สื่อข่าวต่างชาติไม่กี่คนที่ได้รับอนุญาตให้เข้าเยี่ยมชมลาวและเดินทางโดยนักการทูตและช่วยเหลือคนงานต่างชาติที่ถูกจำกัด ทั้งในประเทศและต่างประเทศเดินทางโดยชาวลาวยังอยู่ภายใต้การพิจารณา และการจำกัด [ 1 ]

ระบบความยุติธรรมทางอาญา [ แก้ไข ]
กระทรวงมหาดไทยเป็นเครื่องมือหลักของการควบคุมของรัฐและผู้ปกครอง ผ่านระบบยุติธรรมทางอาญา กระทรวงตำรวจทั้งภายในและการตรวจสอบต่างๆ ชาวต่างชาติที่อาศัยอยู่ในลาวมีข้อมูลในระบบของคณะกรรมการที่ทำงาน และ ในพื้นที่ที่อยู่อาศัย ตามที่สหรัฐอเมริกากรมของรัฐของประเทศรายงานการปฏิบัติด้านสิทธิมนุษยชนสำหรับปี 1993 ทั้งพรรคและรัฐตรวจสอบด้านต่างๆของชีวิตครอบครัวและสังคมผ่านบ้านและที่ทำงานของคณะกรรมการคณะกรรมการเหล่านี้มีความรับผิดชอบในการรักษาประชาชนและเพื่อรายงานที่ไม่ดี " องค์ประกอบ " [ กำหนด ] ตำรวจ ตลอดจนดำเนินการฝึกอบรมทางการเมืองและฝึกหัดพนักงาน [ 1 ]

ระบบความยุติธรรมทางอาญาที่ขาดในพื้นที่ของบรรทัดฐานทางกฎหมายและการเป็นตัวแทน การทดลองจะไม่จัดในที่สาธารณะ แม้ว่าศาลจะตัดสินประกาศ .แม้จะมีการอุทธรณ์ มันใช้ไม่ได้กับคดีทางการเมืองที่สำคัญ ภายใต้รัฐธรรมนูญ ผู้พิพากษาและอัยการจะต้องเป็นอิสระในการตัดสินใจของพวกเขา ฟรี จาก ภายนอก การพิจารณา อย่างไรก็ตามในทางปฏิบัติ ศาลปรากฏที่จะยอมรับข้อเสนอแนะของหน่วยงานภาครัฐอื่น ๆโดยเฉพาะกระทรวงมหาดไทย ในการตัดสินใจ ในทางทฤษฎีรัฐบาลมีที่ปรึกษาทางกฎหมายของผู้ต้องหา ในการปฏิบัติ อย่างไรก็ตาม จำเลยแสดงเองโดยไม่ปรึกษานอก [ 1 ]

สภานิติบัญญัติแห่งชาติประกาศใช้ประมวลกฎหมายอาญา และกฎหมายจัดตั้งเป็นตุลาการในเดือนพฤศจิกายนปี 1989 และรัฐธรรมนูญใหม่ได้รับการรับรองโดยสภานิติบัญญัติแห่งชาติในพ.ศ.

ในปี 2535 รัฐบาลเปิดตัวแคมเปญประชาสัมพันธ์หลังผู้นำการเรียกร้องความพยายามในการพัฒนาระบบประมวลกฎหมายกฎหมายที่มีเนื้อหาของกฎหมายและประมวลกฎหมายอาญา อย่างไรก็ตาม ในฐานะของ mid-1994 มีน้อย ถ้ามีความคืบหน้าในการใช้เสรีภาพ มีบัญญัติไว้ในรัฐธรรมนูญ และกฎหมายยังไม่ได้รับรหัสดำเนินการกับบุคคลที่ยังคงถูกจัดขึ้นโดยไม่มีการแจ้งข้อกล่าวหาหรือกล่าวหา ' ของตน . [ 1 ]

สถานกักกัน [ แก้ไข ]

ข้อมูลเพิ่มเติม : โทษในประเทศลาวในประเทศลาว มีสี่ประเภทของบุคคลที่จัดขึ้นในการคุมขังโดยรัฐ นอกจากนักโทษทั่วไปมีทั้งทางการเมือง สังคม และต่อต้านอุดมการณ์ . เหล่านี้คือคนที่รัฐบาลรู้สึกถูกคุกคาม ควบคุม ส่วนใหญ่มักเป็นเพราะการคัดค้านของประชาชนของพวกเขา นโยบายของรัฐ หรือการกระทำโดยเฉพาะอาชญากรรมที่ต่อต้านเหล่านี้ถูกจับ และขังคลุมเครือที่สุด การจับกุมของพวกเขามักจะมีข้อจำกัดและความยาวของคลุมเครือและไม่แน่นอน . [ 2 ]

lpdr สร้างสี่ประเภทที่แตกต่างกันของศูนย์กักกัน : เรือนจำ reeducation ศูนย์หรือค่ายสัมมนาค่ายฟื้นฟูและการหล่อหลอมที่ศูนย์ผู้เบี่ยงเบนทางสังคมหรืออาชญากรทั่วไปถือว่าน้อยขู่ระบอบการปกครองมากกว่าบุคคลที่ถูกกล่าวหาว่าก่ออาชญากรรมทางการเมือง ที่ถือว่า counterrevolutionaries ศักยภาพ ผิดปรกติทางสังคมอยู่คับในค่ายฟื้นฟู ตามมักกัลลัสเตอร์สีน้ำตาลและโจเซฟเจ. zasloff นักโทษถูกหลักไว้สำหรับอาชญากรทั่วไปแต่เป็นนักโทษทางการเมืองซึ่งมีปกติหกถึงสิบสองเดือน ideologically สงสัยคนถูกส่งมาเพื่อการหล่อหลอมที่ศูนย์ ศูนย์ reeducation สำหรับเหล่านั้นถือว่ามีความเสี่ยง [ ชี้แจงจำเป็น ] ทางการเมืองมักจะ rlg อดีตเจ้าหน้าที่ นักโทษทางการเมืองมักจะเสิร์ฟสามข้อตกลง 5 ปี หรือนานกว่านั้น ที่ขังนักโทษทำงานหนักภายใต้เงื่อนไขที่ขรุขระ และมีซัพพลายจำกัดอาหาร การติดสินบนเพื่อความปลอดภัยอาหารและยารายงาน [ 2 ]

ใน 1986 , สีน้ำตาลและ zasloff ยังรายงานว่า นักโทษ ไม่ใช่พยายามแต่จะถูกจำคุกโดยบริหาร เฟียต อดีตนักโทษกล่าวว่าพวกเขาถูกจับ รับแจ้งจากเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่พวกเขาถูกเรียกเก็บกับอาชญากรรมแล้วส่งไปค่ายสำหรับช่วงเวลาที่ยังไม่แน่ชัด โดยทั่วไปแล้ว นักโทษที่ถูกสั่งก่อนวันของพวกเขาออกเพื่อเตรียมออกเดินทาง [ 2 ]

สถานะของศูนย์กักกันยังคลุมเครือ ในปี 1984 ที่เวียงจันทน์ ประกาศว่า ศูนย์ reeducation ทั้งหมดได้รับการปิด ในเวลานั้น , องค์การนิรโทษกรรมสากลประมาณว่า 10 , 000 นักโทษทางการเมืองที่ถูกจัดขึ้นในศูนย์เหล่านี้รัฐบาลยอมรับว่ามีอดีตผู้ต้องขังในพื้นที่ห่างไกล แต่อ้างว่าพวกเขาถูกกักบริเวณโดยสมัครใจ ในช่วงปลายทศวรรษที่ 1980 รัฐบาลปิดบางส่วนของศูนย์ reeducation และเผยแพร่มากที่สุดของอนุสัญญา [ 2 ]

ใน 1989 , ลาวเอาขั้นตอนเพื่อลดจำนวนนักโทษการเมืองหลายคนถูกจัดขึ้นตั้งแต่ 1975 . หลายร้อยคุกนักโทษรวมถึงหลายระดับสูง ข้าราชการ และได้รับการสนับสนุนจากอดีต rlg สหรัฐอเมริกาและกองทัพลาวหลวง ถูกปล่อยตัวจากศูนย์ reeducation ในจังหวัดทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือของ houaphan . ปล่อยตัวนักโทษรายงานว่าหลายร้อยคนยังคงอยู่ในค่ายมากเท่าที่แปดรวมทั้งอย่างน้อยหกนายพลและอดีตสมาชิกระดับสูงของ rlg .บุคคลเหล่านี้รายงานแรงงานด้วยตนเอง เช่น การบันทึก การซ่อมถนน และระบบน้ำในอาคาร ในปี 1993 , องค์การนิรโทษกรรมสากลรายงานการละเมิดสิทธิมนุษยชนในยังคงกักบริเวณสาม " นักโทษของจิตสำนึก " ถูกคุมขังตั้งแต่ปี 1975 แต่ไม่ตัดสิน จนถึงปี 1992 เป็นผู้จัดขึ้นภายใต้ข้อ จำกัด หรือ ตามมาตรฐานสากลจำนวนของการทดลองที่ไม่เป็นธรรม [ 2 ]

เป็น 1993 , รายงานพบว่า มีเจ้าหน้าที่ระดับสูงของ rlg และทหารยังคงอยู่ในรัฐอารักขา [ ใคร ? ] ผู้ที่ถูกกล่าวหาว่ามีต่อรัฐบาลก็ต้องถูกจับกุมและคุมขังสำหรับรอบระยะเวลาที่ยาวนานของเวลา เรือนจำมีนักโทษถูกปฏิเสธรุนแรง และตรวจเยี่ยมครอบครัวและการดูแลทางการแพทย์ที่เหมาะสม . [ 2 ]