In 1979, the first of many "Living

In 1979, the first of many "Living Museums" was opened at Khao Hin Son, Chachoengsao province, as a research and development centre. "These centres are like natural living organisms," His Majesty once explained. "They actively demonstrate the conclusions of development research and model ways that people can adapt our findings and use them to make a living."
Khao Hin Son’s rugged and rocky terrain served as a model for restoring deforested landscapes and turning them into arable farmland. This was followed in close succession by the Huay Hong Krai Centre in Chiang Mai as a model of catchment are conservation for the North, the Pikul Thong Centre in Narathiwat which offered a case study on the ecology of the swampy, acidic land typical of the southern region, the Phu Phan Centre in the northeastern province of Sakon Nakhon which studies soil salinisation and irrigated reforestation in a drought ridden area, the Kung Kraben Bay Centre in the coastal province of Chantaburi which is devoted to the study and rehabilitation of degraded mangrove forests and coastal waters, and the Huay Sai Centre in Phetchaburi which studied the rehabilitation of devastated forests and offered strategies to help villagers benefit from forest resources while becoming forest protectors themselves.
The key principle of these Living Museums was the restoration of ecological balance that would allow the local people to work on the land using folk know-how and become self-supporting. This principle of self-reliance and moderation was constantly brought up in His Majesty’s speeches during the 1970s, and formed the basis of what was to become known as “Sufficiency Economy” and “New Theory” in the 1990s.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในปี 1979 ครั้งแรกของ "ชีวิตพิพิธภัณฑ์" เปิดเขาหินบุตร จังหวัดฉะเชิงเทรา เป็นศูนย์กลางการวิจัยและพัฒนาขึ้น "ศูนย์เหล่านี้เป็นเหมือนสิ่งมีชีวิตตามธรรมชาติ สมเด็จเมื่ออธิบาย "พวกเขากำลังแสดงข้อสรุปพัฒนาวิธีวิจัยและรูปแบบที่คนสามารถปรับเปลี่ยนผลการวิจัยของเรา และใช้ในการดำรงชีพ"ลูกเขาหินขรุขระ และหินภูมิประเทศเป็นแบบจำลองสำหรับการฟื้นฟูภูมิทัศน์ deforested และกลายเป็นพื้นที่เพาะปลูกทำกิน แล้วทยอยปิดศูนย์ไกรฮ่องกงห้วยในเชียงใหม่เป็นแบบจำลองลุ่มน้ำ อนุรักษ์ภาคเหนือ ศูนย์พิกุลทองในนราธิวาสที่นำเสนอกรณีศึกษานิเวศวิทยาของแผ่นดินเป็นกรด หนองของภาคใต้ ศูนย์ภูพานในจังหวัดตะวันออกเฉียงเหนือของสกลนครซึ่งศึกษาดิน salinisation และชลประทานปลูกในพื้นที่แห้งแล้งขี่ม้า กุ้งอ่าวกระเบนซีเบย์ในการชายฝั่งทะเลจังหวัดของจันทบุรีซึ่งอุทิศเพื่อการศึกษาและฟื้นฟูป่าชายเลนที่เสื่อมโทรม และน่านน้ำชายฝั่ง และห้วยทรายศูนย์ในเพชรบุรีซึ่งศึกษาการฟื้นฟูทำลายป่า และเสนอกลยุทธ์ในการช่วยชาวบ้านได้รับประโยชน์จากทรัพยากรป่าในขณะที่กลายเป็น ป่าที่ป้องกันตัวเองหลักการสำคัญของพิพิธภัณฑ์ชีวิตเหล่านี้คือ การฟื้นฟูความสมดุลของระบบนิเวศที่จะช่วยให้คนในท้องถิ่นจะทำงานบนบกที่ใช้ความรู้พื้นบ้าน และกลายเป็นสนับสนุนตนเอง หลักการของการพึ่งพาตนเองและการดูแลอย่างต่อเนื่องมาในสุนทรพจน์พระในช่วงปี 1970 และเป็นพื้นฐานของการกลายเป็นเรียกว่าเศรษฐกิจพอเพียง"และ"ทฤษฎีใหม่"ในปี 1990

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในปี 1979 ครั้งแรกของหลาย "พิพิธภัณฑ์ชีวิต" ถูกเปิดที่เขาหินซ้อนจังหวัดฉะเชิงเทรา, การวิจัยและพัฒนาศูนย์ "ศูนย์เหล่านี้เป็นเหมือนสิ่งมีชีวิตตามธรรมชาติ" พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวครั้งเดียวอธิบาย "พวกเขาแสดงให้เห็นถึงข้อสรุปอย่างแข็งขันของการวิจัยการพัฒนารูปแบบและวิธีการที่ผู้คนสามารถปรับตัวเข้ากับผลการวิจัยของเราและใช้พวกเขาที่จะทำให้ชีวิตได้."
เขาหินซ้อนของภูมิประเทศขรุขระและร็อคกี้ทำหน้าที่เป็นแบบจำลองสำหรับการฟื้นฟูภูมิทัศน์ป่าถูกทำลายและเปลี่ยนเป็นพื้นที่การเกษตรเพาะปลูก นี้ตามมาอย่างต่อเนื่องอยู่ใกล้ห้วยฮ่องไคร้ศูนย์ในจังหวัดเชียงใหม่เป็นรูปแบบของการเก็บกักน้ำเป็นอนุรักษ์ภาคเหนือพิกุลทองศูนย์ในจังหวัดนราธิวาสซึ่งถูกนำเสนอกรณีศึกษาเกี่ยวกับระบบนิเวศของแอ่งน้ำที่ดินเป็นกรดแบบฉบับของภาคใต้ ภูมิภาคที่ภูพานศูนย์ในจังหวัดภาคตะวันออกเฉียงเหนือของจังหวัดสกลนครซึ่งจากการศึกษา salinisation ดินและการปลูกป่าในเขตชลประทานในพื้นที่ภัยแล้งขี่ม้าที่ Kung กระเบนเบย์ศูนย์ในจังหวัดชายฝั่งทะเลของจังหวัดจันทบุรีซึ่งเป็นที่ทุ่มเทให้กับการศึกษาและการฟื้นฟูสมรรถภาพของป่าชายเลนเสื่อมโทรมและ น้ำชายฝั่งทะเลและห้วยทรายในศูนย์เพชรบุรีที่ศึกษาการฟื้นฟูสมรรถภาพของป่าทำลายและกลยุทธ์ที่นำเสนอที่จะช่วยให้ชาวบ้านได้รับประโยชน์จากทรัพยากรป่าไม้ในขณะที่กลายเป็นผู้คุ้มครองป่าตัวเอง.
หลักการสำคัญของพิพิธภัณฑ์มีชีวิตอยู่นี้คือการฟื้นฟูความสมดุลของระบบนิเวศที่จะช่วยให้ คนในท้องถิ่นในการทำงานกับที่ดินโดยใช้ชาวบ้านรู้และกลายเป็นตัวสนับสนุน หลักการของการพึ่งพาตนเองและการดูแลนี้ถูกนำขึ้นอย่างต่อเนื่องในการกล่าวสุนทรพจน์ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวในช่วงปี 1970 และเป็นพื้นฐานของสิ่งที่กำลังจะกลายเป็นที่รู้จักในฐานะ "เศรษฐกิจพอเพียง" และ "ทฤษฎีใหม่" ในปี 1990

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในปี 1979 , ครั้งแรกของหลาย " พิพิธภัณฑ์มีชีวิต " เปิดที่เขาหินซ้อน จังหวัดฉะเชิงเทรา เป็น ศูนย์วิจัย และพัฒนา " ศูนย์เหล่านี้เป็นเหมือนสิ่งมีชีวิต ธรรมชาติ " ฝ่าบาทเมื่ออธิบาย . " พวกเขายังแสดงให้เห็นถึงข้อสรุปของการวิจัยเพื่อพัฒนารูปแบบและวิธีการที่บุคคลสามารถปรับตัวได้ค้นพบ และใช้พวกเขาเพื่อให้อยู่ได้ "เขาหินซ้อนของหินภูมิประเทศขรุขระและทำหน้าที่เป็นรูปแบบสำหรับการบุกรุกที่เพาะปลูกและเปลี่ยนพวกเขาลงในทุ่งนา นี้ตามมาในลักษณะต่อเนื่องกัน โดยศูนย์ห้วยฮ่องไคร้ เชียงใหม่เป็นรูปแบบของการเก็บกักน้ำจะอนุรักษ์ภาคเหนือ ศูนย์ทองพิกุล ในจังหวัดนราธิวาส ซึ่งได้รับการศึกษานิเวศวิทยาของแอ่งน้ำ ที่ดินเป็นกรดโดยทั่วไปของภาคใต้ , ภูพาน ศูนย์บริการในจังหวัดทางภาคอีสาน จังหวัดสกลนคร ซึ่ง การศึกษา salinisation ดินและน้ำในพื้นที่สวนป่าความแห้งแล้งขึ้น , กุ้งอ่าวกระเบนศูนย์ในจังหวัดชายฝั่งทะเลของจันทบุรีซึ่งอุทิศให้กับการศึกษาและฟื้นฟูป่าชายเลนเสื่อมโทรม และน่านน้ำชายฝั่ง และห้วยทราย จังหวัดเพชรบุรี ซึ่งศูนย์ศึกษาฟื้นฟูทำลายป่าและเสนอกลยุทธ์เพื่อช่วยให้ชาวบ้านได้ประโยชน์จาก RESOU ป่า rces ในขณะที่กลายเป็นผู้พิทักษ์ป่าเองหลักการสําคัญของสิ่งมีชีวิตเหล่านี้พิพิธภัณฑ์ คือการฟื้นฟูความสมดุลทางนิเวศวิทยาที่จะช่วยให้คนในท้องถิ่นจะทำงานบนที่ดินโดยใช้ความรู้พื้นบ้านและกลายเป็น self-supporting . หลักการของการพึ่งตนเองและการดูแลอย่างต่อเนื่องนำในสุนทรพจน์ของฝ่าบาท ในช่วงปี 1970 และรูปแบบพื้นฐานของสิ่งที่จะกลายเป็นที่รู้จักในฐานะ " เศรษฐกิจพอเพียง " และ " ทฤษฎีใหม่ " ในช่วงทศวรรษที่ 1990