DiscussionWe have articulated three

Discussion
We have articulated three tentative models based on the data
generated with participants. Although self-management was
shown to have multiple meanings, the dominant model was
medical self-management. In addition, much of the literature
assumes that self-management means the same to all people –
both professionals and those living with a chronic condition.
The role of the ‘self’ was excluded from these discourses;
instead, the focus was on medication compliance. However,
sometimes alternative or ‘softer’ terms such as adherence and
concordance have been used.
In this study it was identified that the major constraint on
self-management was a narrow conception as solely medical
management, and notions of patients’ self-agency were
dismissed. Yet participants who had asthma since childhood
were experts in their own self-management, although they
were not always acknowledged as such. They were conver-
sant with medical asthma management in the first instance,
and subsequently managed the ‘self’ in the context of their
lives. They had developed a sense of mastery (Kralik 2002).
Here the term ‘self-management’ makes reference to the
activities these people have undertaken to create order,
discipline and control in their lives (Kralik et al. 2003).
Whilst we have identified three models of asthma manage-
ment, we are not to first to use the term ‘model’ to describe
self-management. The first two models have been previously
articulated by Bodenheimer et al. (2002); however, the self-
agency model of self-management is our theoretical contri-
bution. Older people who had lived with asthma for most of
their lives were clearly experts in the management of their
condition. Experts in management of the self often have a
long learning history, especially when they have lived with
this condition most of their lives. Those older people in our
study who were at an expert level of ‘self’-management were
able to conceptualize and use these influences in ways that
enhanced their health. With this awareness, they manipulated
the extended and external environment to suit their current
situation. Changes in medical management supported by
research were monitored with vigilance. Those who had had
asthma since childhood had seen many management changes,
and keeping informed meant that they would be the first to
know about better ways to manage their condition. They
recognized that asthma fluctuated as life and the illness
combined to present new challenges.
When medical help was sought, participants preferred this
assistance in collaboration with health care professionals.
This was congruent with the collaborative model of care
identified by Bodenheimer et al. (2002). What made the
interaction different was that it was their decision to enter
this model when acute events occurred or other medical
treatment was sought, rather than a health professional
benevolently deciding that this was the best course to steer.
Taking control of their own lives was crucial in managing the
self. Helping oneself was an important aspect of living with
asthma, and taking action to deal with the condition was a
part of everyday life. Even for these self-determining experts,
management of the ‘self’ was seen as a full-time job.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สนทนาเราได้พูดชัดแจ้งแน่นอนรุ่นสามที่ยึดตามข้อมูลขึ้นกับผู้เรียน แม้ว่าการจัดการตนเองได้แสดงการมีหลายความหมาย รูปแบบหลักคือจัดการด้วยตนเองทางการแพทย์ นอกจากนี้ วรรณคดีมากสมมติที่บริหารตนเองหมายความว่า เหมือนกันทุกคนผู้เชี่ยวชาญและผู้อยู่อาศัย ด้วยเงื่อนไขเรื้อรังบทบาทของ 'ตนเอง' ถูกแยกออกจากประการเหล่านี้แทน โฟกัสอยู่บนยาปฏิบัติตามกฎระเบียบ อย่างไรก็ตามบางครั้งทางเลือก หรือ 'นุ่ม' เงื่อนไขเช่นต่าง ๆ และมีการใช้สอดคล้องในการศึกษานี้ มีการระบุไว้ว่าข้อจำกัดหลักในจัดการด้วยตนเองมีความคิดแคบเป็นแพทย์เท่านั้นการจัดการ และความเข้าใจของผู้ป่วยด้วยตนเองหน่วยงานไล่ออก แต่คนที่มีโรคหอบหืดตั้งแต่วัยเด็กมีผู้เชี่ยวชาญในการจัดการตนเองของตนเอง แม้ว่าพวกเขาก็ไม่เสมอยอมรับเช่นกัน พวก conver-ลีโอกับโรคหอบหืดแพทย์จัดการตัวและในเวลาต่อมาจัดการ 'ตนเอง' ในบริบทของตนชีวิต พวกเขาได้พัฒนาความเป็นครู (Kralik 2002)ที่นี่คำว่า 'จัดการด้วยตนเอง' ทางการกิจกรรมที่คนเหล่านี้ได้ดำเนินการสร้างใบสั่งวินัยและการควบคุมในชีวิต (Kralik et al. 2003)ในขณะที่เราได้ระบุรุ่นที่สามของโรคหอบหืด จัดการ-ติดขัด เราจะไม่แรกใช้คำว่า 'แบบจำลอง' เพื่ออธิบายการจัดการตนเอง รุ่นสองได้รับก่อนหน้านี้พูดชัดแจ้งโดย Bodenheimer et al. (2002); อย่างไรก็ตาม ด้วยตนเอง -เป็นหน่วยงานรูปแบบการจัดการตนเองของทฤษฎี contri-bution คนเก่าที่มีอยู่กับโรคหอบหืดสำหรับส่วนมากของชีวิตของพวกเขาได้อย่างชัดเจนผู้เชี่ยวชาญในการจัดการของพวกเขาเงื่อนไขการ ผู้เชี่ยวชาญในการจัดการของตนเองมักจะมีการลองเรียนรู้ประวัติศาสตร์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกเขาได้อาศัยอยู่ด้วยนี้เงื่อนไขของชีวิตของพวกเขา คนเก่าในของเราศึกษาคนที่มีความเชี่ยวชาญระดับของ 'ตัวเอง' -จัดการได้สามารถ conceptualize และใช้อิทธิพลเหล่านี้ในวิธีที่ปรับปรุงสุขภาพของพวกเขา ด้วยความตระหนักนี้ พวกเขาจัดการสภาพแวดล้อมภายนอก และขยายให้เหมาะสมกับปัจจุบันของพวกเขาสถานการณ์ เปลี่ยนแปลงในการจัดการทางการแพทย์ที่ได้รับการสนับสนุนโดยวิจัยได้ตรวจสอบกับระมัดระวัง ผู้ที่เคยมีโรคหอบหืดตั้งแต่เด็กเห็นจัดการเปลี่ยนแปลงและติดตามหมายถึง ว่า พวกเขาจะเป็นคนแรกรู้วิธีจัดการสภาพดี พวกเขายอมรับว่า โรคหอบหืด fluctuated ชีวิตและเจ็บป่วยรวมการนำเสนอความท้าทายใหม่เมื่อมีขอความช่วยเหลือ ผู้เรียนที่ต้องการนี้ความช่วยเหลือร่วมมือกับผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพนี้เป็นแผงที่ มีรูปแบบความร่วมมือของระบุโดย Bodenheimer et al. (2002) สิ่งที่ทำให้การโต้ตอบที่แตกต่างกันว่า มันเป็นการตัดสินใจที่จะป้อนรูปแบบนี้เมื่อเกิดเหตุการณ์เฉียบพลันหรือแพทย์อื่นรักษาถูกขอ แทนแพทย์benevolently ตัดสินใจว่า นี้เป็นหลักสูตรที่ดีที่สุดเพื่อคัดท้ายควบคุมชีวิตของตนเองเป็นสิ่งสำคัญในการจัดการการตนเอง ช่วยตัวเองได้อาศัยอยู่กับด้านสำคัญโรคหอบหืด และดำเนินการจัดการกับสภาพเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวัน แม้สำหรับผู้เชี่ยวชาญเหล่านี้กำหนดด้วยตนเองจัดการ 'ตัวตน' ที่เห็นเป็นงานเต็มเวลา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คำอธิบายเราได้ก้องสามรูปแบบที่ไม่แน่นอนขึ้นอยู่กับข้อมูลที่เกิดกับผู้เข้าร่วม แม้ว่าการจัดการตนเองได้แสดงให้เห็นว่ามีความหมายหลายรูปแบบที่โดดเด่นคือการแพทย์การจัดการตนเอง นอกจากนี้มากของวรรณกรรมอนุมานว่าการจัดการตนเองหมายถึงเหมือนกันทุกคน - ทั้งมืออาชีพและผู้ที่อาศัยอยู่กับภาวะเรื้อรัง. บทบาทของ 'ตัวเอง' ถูกกีดกันออกจากวาทกรรมเหล่านี้แทนมุ่งเน้นเป็นเกี่ยวกับการปฏิบัติยา. แต่บางครั้งทางเลือกหรือ 'นุ่ม' ข้อตกลงเช่นการยึดมั่นและสอดคล้องมีการใช้. ในการศึกษาก็ถูกระบุว่าข้อ จำกัด ที่สำคัญเกี่ยวกับเรื่องนี้การจัดการตนเองเป็นความคิดแคบทางการแพทย์แต่เพียงผู้เดียวในการจัดการและความคิดของผู้ป่วยหน่วยงานตัวเองได้ไล่ แต่ผู้เข้าร่วมที่มีโรคหอบหืดตั้งแต่วัยเด็กเป็นผู้เชี่ยวชาญในการจัดการตัวเองของตัวเองแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้รับการยอมรับว่าเป็นเช่นนั้นเสมอ พวกเขาสนทนาซานกับการจัดการโรคหอบหืดทางการแพทย์ในกรณีแรกและต่อมามีการจัดการตนเองในบริบทของพวกเขามีชีวิตอยู่ พวกเขาได้พัฒนาความรู้สึกของการเรียนรู้ (Kralik 2002) ได้. นี่คือคำว่า 'ตัวเองจัดการ' ทำให้การอ้างอิงถึงในกิจกรรมที่คนเหล่านี้ได้ดำเนินการในการสร้างคำสั่งมีระเบียบวินัยและการควบคุมในชีวิตของพวกเขา(Kralik et al. 2003). ในขณะที่เรามี ระบุสามรูปแบบของโรคหอบหืดจัดการment เราไม่ได้ไปคนแรกที่ใช้คำว่า 'จำลอง' เพื่ออธิบายการจัดการตนเอง เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองรุ่นได้รับก่อนหน้านี้เสียงก้อง Bodenheimer et al, (2002); แต่ตนเองรูปแบบของหน่วยงานการจัดการตนเองของเราเป็น contri- ทฤษฎีมากมายหลากหลาย ผู้สูงอายุที่อาศัยอยู่ที่มีโรคหอบหืดมากที่สุดในชีวิตของพวกเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญอย่างชัดเจนในการบริหารจัดการของพวกเขาสภาพ ผู้เชี่ยวชาญในการบริหารจัดการของตัวเองมักจะมีการเรียนรู้ประวัติศาสตร์ที่ยาวนานโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกเขาได้อาศัยอยู่กับสภาพเช่นนี้ส่วนใหญ่ของชีวิตของพวกเขา บรรดาผู้สูงอายุของเราในการศึกษาที่อยู่ในระดับที่ผู้เชี่ยวชาญของ self' การจัดการมีความสามารถในการคิดและใช้อิทธิพลเหล่านี้ในรูปแบบที่ปรับปรุงสุขภาพของพวกเขา ด้วยความตระหนักนี้พวกเขาจัดการสภาพแวดล้อมในการขยายและภายนอกเพื่อให้เหมาะกับพวกเขาในปัจจุบันสถานการณ์ การเปลี่ยนแปลงในการจัดการทางการแพทย์ได้รับการสนับสนุนโดยการวิจัยถูกตรวจสอบด้วยความระมัดระวัง บรรดาผู้ที่เคยเป็นโรคหอบหืดตั้งแต่เด็กได้เห็นการเปลี่ยนแปลงการจัดการจำนวนมากและการรักษาทราบหมายความว่าพวกเขาจะเป็นคนแรกที่จะรู้เกี่ยวกับวิธีการที่ดีในการจัดการสภาพของพวกเขา พวกเขาได้รับการยอมรับว่ามีความผันผวนเป็นโรคหอบหืดชีวิตและการเจ็บป่วยรวมกันเพื่อนำเสนอความท้าทายใหม่. เมื่อความช่วยเหลือทางการแพทย์ได้ขอเข้าร่วมนี้ต้องการความช่วยเหลือในการร่วมมือกับผู้เชี่ยวชาญด้านการดูแลสุขภาพ. นี้เป็นที่สอดคล้องกับรูปแบบการทำงานร่วมกันในการดูแลระบุ Bodenheimer et al, (2002) สิ่งที่ทำให้การทำงานร่วมกันที่แตกต่างกันก็คือว่ามันคือการตัดสินใจของพวกเขาที่จะเข้าสู่รูปแบบนี้เมื่อมีเหตุการณ์เฉียบพลันที่เกิดขึ้นหรือทางการแพทย์อื่นๆการรักษาได้ขอมากกว่ามืออาชีพด้านสุขภาพbenevolently ตัดสินใจว่านี่เป็นหลักสูตรที่ดีที่สุดที่จะคัดท้าย. การควบคุมของชีวิตของตัวเองเป็นเรื่องสำคัญมาก ในการจัดการตนเอง ช่วยตัวเองได้สิ่งสำคัญของการมีชีวิตอยู่กับโรคหอบหืดและการดำเนินการเพื่อจัดการกับเงื่อนไขที่เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวัน แม้สำหรับผู้เชี่ยวชาญเหล่านี้ด้วยตนเองกำหนด, การจัดการของ 'ตัวเอง' ถูกมองว่าเป็นงานเต็มเวลา