Everybody, that is, but Mrs. Wang.

Everybody, that is, but Mrs. Wang. When Little Pig’s wife seized her hand to drag her along, old Mrs. Wang pulled away and sat down against the bank of the dike.
“I can’t run,” she remarked. “I haven’t run in seventy years, since before my feet were bound. You go on Where’s Little Pig?” She looked around. Little Pig was already gone. “Like his grandfather,” she remarked, “always the first to run.”
But Little Pig’s wife would not leave Mrs. Wang—not, that is, until the old woman reminded her that it was her duty.
“If Little Pig is dead,” she said, “then it is necessary that his son be born alive.” And when the girl still hesitated, she struck at her gently with her pipe. “Go on—go on!” she exclaimed.
So unwillingly, because now they could scarcely hear each other speak above the roar of the dipping planes, Little Pig’s wife went on with the others.
By now, although only a few minutes had passed, the village was in ruins; the straw roofs and wooden beams were blazing. Everybody was gone. As the villagers passed, they shrieked at old Mrs. Wang to come on, and she had called back pleasantly,

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทุกคน คือ แต่นาง Wang เมื่อภรรยาของหมูน้อยยึดมือของเธอลากเธอไป วังนางเก่าถูกดึงออกไป และนั่งลงกับของทำนบเธอกล่าวว่า "ฉันไม่ทำงาน "ยังไม่ได้ใช้งานในเจ็ดสิบปี ตั้งแต่ก่อนถูกมัดเท้าของฉัน คุณอยู่ที่หมูน้อย? " เธอมองไปรอบ ๆ หมูน้อยแล้วก็หายไป "เหมือนคุณปู่ของเขา เธอกล่าวว่า "เสมอครั้งแรกให้เรียกใช้"แต่ภรรยาของหมูน้อยจะปล่อยนาง Wang — ไม่ นั่นคือ จนนึกถึงผู้หญิงคนเก่าของเธอที่ มันเป็นหน้าที่ของเธอ"ถ้า หมูน้อยเป็นตาย, " "นั้นจำเป็นที่ลูกชายของเขาเกิดมีชีวิต" และเมื่อหญิงสาวยังลังเล เธอหลงเธอเบา ๆ กับท่อของเธอ "ไป — ไปใน! " เธอ exclaimedดังนั้น unwillingly เนื่องจากพวกเขาอาจแทบยินคนอื่น ๆ พูดเหนือเสียงคำรามของเครื่องบินจิ้ม ภรรยาของหมูน้อยไปกับคนอื่น ๆโดยขณะนี้ แม้เพียงได้ผ่าน หมู่บ้านถูกพัง หลังคาฟางและไม้คานเห็นได้ชัด ทุกคนก็หายไป เมื่อชาวบ้านผ่านไป พวกเขา shrieked ที่เก่านาง Wang มาบน และเธอได้เรียกกลับพอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทุกคนที่เป็น แต่นางวัง เมื่อภรรยาของหมูน้อยคว้ามือของเธอที่จะลากเธอพร้อมเก่านางวังดึงออกและนั่งลงกับธนาคารของเขื่อนได้.
"ผมไม่สามารถทำงานได้" เธอตั้งข้อสังเกต "ฉันไม่ได้ทำงานในเจ็ดสิบปีตั้งแต่ก่อนเท้าของฉันถูกมัด คุณจะไปที่ไหนของหมูน้อย? "เธอมองไปรอบ ๆ หมูน้อยก็หายไปแล้ว "เช่นเดียวกับคุณปู่ของเขา" เธอพูด "มักจะเป็นคนแรกที่ทำงาน."
แต่ภรรยาของหมูน้อยจะไม่ปล่อยให้นางวังไม่ได้นั่นคือจนกว่าหญิงชราทำให้เธอนึกถึงว่ามันเป็นหน้าที่ของเธอ.
"ถ้าหมูน้อยคือ ตายแล้ว "เธอกล่าวว่า" แล้วมันเป็นสิ่งจำเป็นที่ลูกชายของเขาจะเกิดมามีชีวิตอยู่. "และเมื่อหญิงสาวยังคงลังเลที่เธอหลงเธอเบา ๆ ด้วยท่อของเธอ "ไปไปใน!" เธออุทาน.
ดังนั้นไม่เต็มใจเพราะตอนนี้พวกเขาแทบจะไม่สามารถได้ยินกันพูดข้างต้นเสียงคำรามของเครื่องบินจุ่มภรรยาหมูน้อยเดินกับคนอื่น ๆ .
โดยขณะนี้แม้ว่าจะมีเพียงไม่กี่นาทีที่ผ่านมา หมู่บ้านอยู่ในซากปรักหักพัง; หลังคาฟางและคานไม้ที่เห็นได้ชัด ทุกคนก็หายไป ในฐานะที่เป็นชาวบ้านที่ผ่านมาพวกเขาร้องที่เก่านางวังมาและเธอได้เรียกตัวกลับใจ