It is generally agreed that one of

It is generally agreed that one of the most important factors in the success of Doyle’s Sherlock Holmes stories is the use of Watson as narrator. Doyle wrote a few stories with Holmes himself narrating, but they are not successful. Watson is a pleasant sort, but he is not terribly perceptive when it comes to understanding the puzzles he is called on to investigate. His guesses about the significance of clues are frequently wrong, as they are in this story when he first assumes the dancing men are a child’s drawing. Watson’s stolid and somewhat plodding personality provides a reassuring contrast to the brilliance of Holmes. Readers can identify with Watson’s misperceptions because they themselves cannot follow Holmes’s lightning-quick deductions. Watson’s literal-mindedness provides an anchor that both secures Holmes to the world of plausibility and accentuates the marvelous powers of the famous detective’s mind.

Watson’s narration also maintains the suspense of the mystery that is unfolding. In this story, for example, Holmes works out the secret of the code, but the answers are kept from Watson (and the reader). The ominous message contained in the last set of hieroglyphics and the fact that Holmes has been in touch with New York and knows of a gangster named Slaney are not revealed until Doyle allows Holmes to explain the case to Watson. The structure that Doyle developed for the Holmes stories—an opening in Baker Street

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คือโดยทั่วไปยอมรับว่า หนึ่งในปัจจัยสำคัญในความสำเร็จของเรื่องเชอร์ล็อกโฮล์มส์ของดอยล์ใช้ของวัตสันเป็นผู้บรรยาย ดอยล์เขียนเรื่องราวกี่กับโฮล์มส์ตัวเองบรรยาย แต่พวกเขาจะไม่สำเร็จ วัตสันเป็นการเรียงลำดับที่ดี แต่เขาไม่ชะมัด perceptive เมื่อมันมาถึงการทำความเข้าใจปริศนาเขาที่เรียกว่าการตรวจสอบ เขาคาดเดาเกี่ยวกับความสำคัญของปมผิดบ่อย ซึ่งในเรื่องนี้เมื่อเขาอนุมานการเต้น ผู้ชายได้วาดภาพของเด็ก Plodding บุคลิกภาพค่อนข้างให้ความคมชัดมั่นใจถึงความสามารถของโฮล์มส์ และวัตสันของ stolid ผู้อ่านสามารถระบุ misperceptions ของ Watson เนื่องจากพวกเขาเองไม่สามารถตามของโฮล์มส์รวดเร็วฟ้าผ่าหัก ของ Watson literal รักให้สมอที่ทั้งทำให้โฮล์มส์กับโลกของความ และเน้นอำนาจยิ่งใหญ่ของจิตใจของนักสืบชื่อดังคำบรรยายของ Watson ยังรักษาใจจดใจจ่อของลึกลับที่ถูกแฉ ในเรื่องนี้ เช่น โฮล์มส์งานหาความลับของรหัส แต่คำตอบจะถูกเก็บจาก Watson (อ่าน) ข้อเป็นลางไม่ดีที่อยู่ในชุดสุดท้ายมากและความจริงที่ว่าโฮล์มส์ได้รับการติดต่อกับนิวยอร์ก และรู้ของนักเลงที่ชื่อ Slaney จะถูกเปิดเผยจนกว่าดอยล์ให้โฮล์มส์จะอธิบายกรณีที่วัตสัน โครงสร้างที่ดอยล์พัฒนาสำหรับเรื่องราวที่โฮล์มส์ — เปิดถนนพญาไท

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันเป็นเรื่องที่ตกลงกันโดยทั่วไปว่าเป็นหนึ่งในปัจจัยที่สำคัญที่สุดในความสำเร็จของดอยล์เรื่อง Sherlock Holmes คือการใช้ของวัตสันเป็นผู้บรรยาย ดอยล์เขียนเรื่องราวเพียงไม่กี่กับโฮล์มส์ตัวเองพล่าม แต่พวกเขาจะไม่ประสบความสำเร็จ วัตสันเป็นประเภทที่น่าพอใจ แต่เขาไม่ได้ชะมัดเฉลียวเมื่อมันมาถึงการทำความเข้าใจปริศนาที่เขาเรียกว่าในการตรวจสอบ คาดเดาของเขาเกี่ยวกับความสำคัญของปมผิดบ่อยครั้งที่พวกเขามีในเรื่องนี้ตอนแรกที่เขาถือว่าคนเต้นรำที่มีการวาดภาพของเด็ก วัตสันบุคลิกเยือกเย็นและค่อนข้างขยันหมั่นเพียรให้ความคมชัดมั่นใจฉลาดของโฮล์มส์ ผู้อ่านสามารถระบุด้วยความไม่เข้าใจของวัตสันเพราะพวกเขาเองไม่สามารถทำตามโฮล์มส์หักเงินฟ้าผ่าอย่างรวดเร็ว วัตสันเห็นแก่ตัวอักษรให้ผู้ประกาศข่าวว่าทั้งสองยึดโฮล์มส์ไปทั่วโลกของเหอะ ๆ และเน้นอำนาจที่ยิ่งใหญ่ของจิตใจนักสืบที่มีชื่อเสียง. บรรยายวัตสันยังคงใจจดใจจ่อของความลึกลับที่ถูกแฉ ในเรื่องนี้เช่นโฮล์มส์ทำงานออกความลับของรหัส แต่คำตอบจะถูกเก็บไว้จากวัตสัน (และผู้อ่าน) ข้อความเป็นลางไม่ดีที่มีอยู่ในชุดสุดท้ายของสัญลักษณ์และความจริงที่ว่าโฮล์มส์ได้รับในการติดต่อกับนิวยอร์กและรู้ของคนร้ายชื่อสลาเน่ย์จะไม่เปิดเผยจนกระทั่งดอยล์ช่วยให้โฮล์มส์จะอธิบายกรณีที่วัตสัน โครงสร้างที่ดอยล์ที่พัฒนาขึ้นสำหรับเรื่องราวอันโฮล์มส์เปิดในถนนเบเกอร์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันเป็นที่ตกลงกันโดยทั่วไปว่า หนึ่งในปัจจัยที่สำคัญที่สุดในความสำเร็จของดอยล์ Sherlock โฮล์มส์เป็นใช้ของวัตสันเป็นผู้เล่าเรื่อง ดอยล์เขียนไม่กี่เรื่องเองจากโฮล์มส์ แต่พวกเขาจะไม่ประสบความสำเร็จ วัตสันเป็นประเภทที่ถูกใจ แต่เขาไม่ได้เป็นโคตรเข้าใจเมื่อมันมาถึงความเข้าใจปริศนาที่เขาเรียกไปสอบสวน การคาดเดาของเขาเกี่ยวกับความสำคัญของประเด็นบ่อยผิดปกติเช่นที่พวกเขาอยู่ในเรื่องราวนี้ครั้งแรกเมื่อเขาถือว่าผู้ชายเต้นรำเป็นรูปวาดของเด็ก วัตสันคือการไม่แสดงความรู้สึกและบุคลิกภาพค่อนข้างขยันหมั่นเพียรให้ชัด มั่นใจกับประกายของโฮล์มส์ ผู้อ่านสามารถระบุกับวัตสันเป็น misperceptions เพราะพวกเขาไม่สามารถตามโฮล์มฟ้าผ่ารวดเร็ว หัก วัตสันเป็นอักษรใช้อำนาจให้สมอทั้งยึดโฮล์มส์กับโลกของความมีเหตุผลมากขึ้นพลังมหัศจรรย์ของจิตและนักสืบที่มีชื่อเสียงของวัตสันก็บรรยาย ยังคงรักษาความลึกลับที่ถูกเผยออกมา ในเรื่องราวนี้ ตัวอย่างเช่น โฮล์ม ผลงานออกมา ความลับของรหัส แต่คำตอบจะถูกเก็บไว้จากวัตสัน ( และผู้อ่าน ) ส่วนลางร้ายข้อความที่มีอยู่ในชุดสุดท้ายของหมวดหมู่และข้อเท็จจริงว่า โฮล์มส์ ได้ติดต่อกับ นิวยอร์ก และรู้จักของนักเลงที่ชื่อ สเลนีย์จะไม่เปิดเผยจนกว่าดอยล์ให้โฮล์มอธิบายกรณี วัตสัน โครงสร้างการพัฒนาที่ดอยล์โฮล์มส์เปิดถนนเบเกอร์