At harvest time, the percentages of

At harvest time, the percentages of peanuts infected by A. flavus
and A. parasiticus ranged from 2 to 18% and were not significantly
different (p>0.05) between treated and control plots (Table 1).
This result indicates that the rate of inoculum applied to soil had
no effect on subsequent infection of peanut kernels. Similar results
were obtained by Dorner and Cole (2002) and Dorner et al. (2003)
when they used nontoxigenic A. flavus/A. parasiticus inoculum in
peanut fields in USA. Among the Aspergillus section Flavi species
identified, A. flavus was themost frequently recovered from peanuts,
with isolation frequencies of 90 and 98% in control and treated plots,
respectively. This result agrees with Horn et al. (1994) and Dorner
and Horn (2007) who found that A. flavus was by far the predominant
colonizer of peanuts, even in peanuts grown in soil treated
with high levels of nontoxigenic A. parasiticus. This indicated that A.
flavus was the more aggressive species and was responsible for

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เวลาเก็บเกี่ยว เปอร์เซ็นต์ของเชื้อ A. flavus ถั่วลิสงและอยู่ในช่วงจาก 2% 18 A. parasiticus และไม่มากแตกต่างกัน (p > 0.05) ระหว่างรักษา และควบคุมลงจุด (ตารางที่ 1)ผลลัพธ์นี้บ่งชี้ว่า มีอัตราของ inoculum กับดินไม่มีผลในภายหลังการติดเชื้อของเมล็ดถั่วลิสง ผลคล้ายกันได้รับ Dorner และโคล (2002) และ Dorner et al. (2003)เมื่อพวกเขาใช้ nontoxigenic A. flavus/A. parasiticus inoculum ในฟิลด์ถั่วลิสงในสหรัฐอเมริกา ระหว่างส่วน Aspergillus พันธุ์ Flaviระบุ A. flavus themost บ่อยกู้จากถั่วลิสงมีการแยกความถี่ 90 และ 98% ในการควบคุมและบำบัดผืนตามลำดับ ผลลัพธ์นี้ตกลงกับฮอร์นและ al. (1994) และ Dornerและฮอร์น (2007) ที่พบว่า A. flavus ได้โดยไกลกันcolonizer ของถั่วลิสง แม้ในถั่วลิสงที่ปลูกในดินที่ถือว่าระดับสูงของ nontoxigenic A. parasiticus ซึ่งระบุว่า อ.flavus ได้พันธุ์สูงขึ้น และรับผิดชอบสำหรับ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในช่วงเวลาการเก็บเกี่ยวร้อยละของถั่วลิสงติดเชื้อ A. flavus
และ A. parasiticus อยู่ในช่วง 2-18% และไม่ได้มีความหมาย
ที่แตกต่างกัน (p> 0.05) ระหว่างรับการรักษาและแปลงควบคุม (ตารางที่ 1).
ผลที่ได้นี้แสดงให้เห็นว่าอัตราการ หัวเชื้อนำไปใช้กับดินที่มี
ผลต่อการติดเชื้อตามมาของเมล็ดถั่วลิสง ผลที่คล้ายกัน
ที่ได้รับจาก Dorner และโคล (2002) และ Dorner et al, (2003)
เมื่อพวกเขาใช้ nontoxigenic A. flavus / เชื้อ parasiticus ใน
ถั่วลิสงสาขาในประเทศสหรัฐอเมริกา ในบรรดาส่วนสายพันธุ์ Aspergillus Flavi
ระบุ A. flavus เป็น themost หายบ่อยจากถั่วลิสง
ที่มีความถี่แยก 90 และ 98% ในการควบคุมและแปลงได้รับการรักษา
ตามลำดับ ผลที่ได้นี้เห็นด้วยกับฮอร์นและอัล (1994) และ Dorner
และฮอร์น (2007) ที่พบว่า A. flavus คือโดยไกลเด่น
เจ้าอาณานิคมของถั่วลิสงแม้จะอยู่ในถั่วลิสงที่ปลูกในดินที่ได้รับการรักษา
ที่มีระดับสูงของ A. parasiticus nontoxigenic แสดงให้เห็นว่าเอ
flavus เป็นสายพันธุ์ที่ก้าวร้าวมากขึ้นและเป็นความรับผิดชอบของ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เวลาเก็บเกี่ยว เปอร์เซ็นต์ของถั่วลิสงที่ติดเชื้อโดย A . flavus
และ ผู้ดูแลอยู่ระหว่าง 2 ถึง 18 % และค่า
แตกต่างกัน ( P > 0.05 ) ระหว่างกลุ่มควบคุมและแปลง ( ตารางที่ 1 ) .
ผลนี้พบว่าอัตราปริมาณที่ใช้ ดินยังไม่มีผลต่อการติดเชื้อ
6 เมล็ด ถั่วลิสง
ผลที่คล้ายกันได้รับจาก dorner โคล ( 2002 ) และ dorner et al .
( 2003 )เมื่อพวกเขาใช้ nontoxigenic A . flavus ในถั่วลิสง
/ a โดยผู้ดูแลสาขาในสหรัฐอเมริกา ในส่วน flavi ชนิด Aspergillus flavus
ระบุ A ถูกมากมักหายจากถั่วลิสง
ที่มีความถี่แยก 90 และ 98% ในการควบคุมและดูแลแปลง
ตามลำดับ ผลนี้เห็นด้วยกับฮอร์น et al . ( 1994 ) และ dorner
และฮอร์น ( 2007 ) ที่พบว่า อ.เชื้อรา คือไกลโดย colonizer โดด
ของถั่วลิสง ถั่วลิสงที่ปลูกในดินแม้ปฏิบัติ
กับระดับสูงของ nontoxigenic . ผู้ดูแล . นี้ พบว่า เชื้อรา A .
เป็นชนิดก้าวร้าวมากขึ้น และรับผิดชอบ