And he departed, followed by his fr

And he departed, followed by his friend, and calling his dog. But the dog seated himself at the hermit's feet, and would not move. Again and again the prince

called him, but he only whined and wagged his tail, and refused to move. Coaxing and scolding were both in vain, and when at last the prince tried to drag

him off by force, the dog growled.

"Base brute!" cried the prince, flinging him from him in a transport of rage. "How have I been so deceived in you? I wish you were hanged!" And even as he

spoke the dog vanished, and as the prince turned his head he saw the poor beast's body dangling from a tree above him. The sight overwhelmed him, and he

began bitterly to lament his cruelty.

"Will no one hang me also," he cried, "and rid the world of such a monster?"

"It is easier to die repenting than to live amending," said the hermit; "yet is the latter course the better one. Wherefore abide with me, my son, and learn

in solitude those lessons of self-government without which no man is fit to rule others."

"It is impossible," said the prince. "These fits of passion are as a madness that comes upon me, and they are beyond cure. It only remains to find my

godfather, that he may make me less baneful to others by taking away the power I abuse." And raising the body of the dog tenderly in his arms, he laid it

before him on his horse, and rode away, the dumb nobleman following him.

They now entered the dominions of another king, and in due time arrived at the capital. The prince presented himself to the king, and asked if he had a

magician in his kingdom.

"Not to my knowledge," replied the king. "But I have a remarkably wise daughter, and if you want counsel she may be able to help you."

The princess accordingly was sent for, and she was so beautiful, as well as witty, that the prince fell in love with her, and begged the king to give her to

him to wife. The king, of course, was unable to refuse what the prince wished, and the wedding was celebrated without delay; and by the advice of his wife

the prince placed the body of his faithful dog in a glass coffin, and kept it near him, that he might constantly be reminded of the evil results of giving

way to his anger.

For a time all went well. At first the prince never said a harsh word to his wife; but by and by familiarity made him less careful, and one day she said

something that offended him, and he fell into a violent rage. As he went storming up and down, the princess wrung her hands, and cried, "Ah, my dear husband,

I beg of you to be careful what you say to me. You say you loved your dog, and yet you know where he lies."

"I know that I wish you were with him, with your prating!" cried the prince, in a fury; and the words were scarcely out of his mouth when the princess

vanished from his side, and when he ran to the glass coffin, there she lay, pale and lifeless, with her head upon the body of the hound.

The prince was now beside himself with remorse and misery, and when the dumb nobleman made signs that they should pursue their search for the magician, he

only cried, "Too late! too late!"

But after a while he said, "I will return to the hermit, and pass the rest of my miserable life in solitude and penance. And you, dear friend, go back to my

father."

But the dumb nobleman shook his head, and could not be persuaded to leave the prince. Then they took the glass coffin on their shoulders, and on foot, and

weeping as they went, they retraced their steps to the forest.

For some time the prince remained with the hermit, and submitted himself to his direction. Then the hermit bade him return to his father, and he obeyed.

Every day the prince stood by the glass coffin, and beat his breast and cried, "Behold, murderer, the fruits of anger!" And he tried hard to overcome the

violence of his temper. When he lost heart he remembered a saying of the hermit: "Patience had far to go, but she was crowned at last." And after a while the

prince became as gentle as he had before been violent. And the king and all the court rejoiced at the change; but the prince remained sad at heart, thinking

of the princess.

One day he was sitting alone, when a man approached him, dressed in a long black robe.

"Good-day, godson," said he.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

และเขาออกเดิน ทาง ตาม ด้วยเพื่อนของเขา และเรียกสุนัขของเขา แต่สุนัขนั่งเองที่เท้าของฤาษี และจะย้าย อีกเจ้า เรียกว่าเขา แต่เขาเพียง whined และ wagged หางของเขา และปฏิเสธที่จะย้าย Coaxing และดุได้ทั้งเปล่า ๆ และในที่สุด เจ้าชายพยายามลาก สุนัข growled เขาปิด โดยแรง"ฐาน" เดรัจฉานร้องไห้เจ้าชาย flinging เขาจากเขาในการขนส่งของความโกรธ "วิธีฉันเคยหลอกให้คุณ อยากคุณถูกแขวนคอ" และแม้ว่าจะเป็นเขา พูดสุนัขหายไป และเป็นเจ้าชายหันหัวของเขา เขาเห็นร่างกายของสัตว์จนห้อยจากต้นไม้เหนือเขา สายตาจมเขา และเขา เริ่มอากาศหนาวโหยความโหดร้ายของเขา"จะไม่มีใครวางฉันยัง เขาร้องไห้, " และกำจัดโลกของสัตว์ประหลาดดังกล่าว ""มันเป็นเรื่องง่ายจะตาย repenting กว่าการถ่ายทอดสดการแก้ไข, " กล่าวว่า ฤาษี "ยังเป็นหลักสูตรหลังหนึ่งดีกว่า หอของความโลภตามฉัน ลูกชาย และเรียนรู้ ในสันโดษ พอผู้เรียน self-government โดยคนที่ไม่มีกฎอื่น ""มันเป็นไปไม่ได้ กล่าวว่า เจ้าชาย "ตรงนี้ของความรักเป็นบ้าที่มากับฉัน และพวกเขานอกเหนือจากการรักษา เรายังค้นหาของฉัน พี้ ที่เขาอาจทำให้ผม baneful น้อยกว่าผู้อื่น โดยการใช้เก็บพลังงานฉันละเมิด " และเลี้ยงดูร่างกายของสุนัขอ่อนในอ้อมแขนของเขา เขาวางมัน ก่อนที่เขา ม้า และขี่ออกไป ขุนนางโง่ตามเขาตอนนี้พวกเขาป้อนเพราะกษัตริย์อื่น และการกำหนดเวลามาถึงเมืองหลวง เจ้าชายเสนอตัวเองให้พระ และถามว่า เขาเป็น นักมายากลในอาณาจักรของเขา"ไม่ความรู้ของฉัน ตอบพระ "แต่มีลูกสาวฉลาดอย่างน่าทึ่ง และถ้าคุณต้องการที่ปรึกษา เธออาจจะช่วยคุณ"เจ้าหญิงตามส่งสำหรับ และเธอสวยมาก เป็น ไหวพริบ ว่า เจ้าชายตกหลุมรักกับเธอ และขอร้องพระให้เธอ เขากับภรรยา กษัตริย์ แน่นอน ไม่สามารถปฏิเสธสิ่งเจ้าปรารถนา และเฉลิมชักช้า งานแต่งงาน และคำแนะนำของภรรยา เจ้าชายอยู่ร่างกายของสุนัขผู้ซื่อสัตย์ของเขาในการหีบศพแก้ว และเก็บไว้ใกล้เขา ว่า เขาอาจอย่างต่อเนื่องให้เตือนผลร้ายให้ วิธีการความโกรธของเขาเวลา ทั้งหมดปหรือดี ครั้งแรก เจ้าชายไม่เคยกล่าวคำรุนแรงกับภรรยา แต่โดยและด้วยความคุ้นเคยทำให้เขาระมัดระวังน้อย และวันหนึ่งเธอกล่าวว่า สิ่งที่โกรธเคืองเขา และไปความโกรธที่รุนแรง เขาไปโจมตีขึ้นลง เจ้าหญิง wrung มือของเธอ และ ร้องไห้ "Ah สามีของฉันรัก ผมขอของคุณระวังสิ่งที่คุณพูดกับผม คุณบอกคุณรักสุนัขของคุณ และยัง คุณทราบที่อยู่ของเขา""ฉันรู้ว่า ฉันต้องการคุณอยู่กับเขา กับของคุณ prating " ร้องไห้เจ้าชาย ในโกรธ และคำจากเขาแทบปากเมื่อเจ้าหญิง ไหล จากด้านข้างของเขา และ เมื่อเขาวิ่งไปกระจกโลงศพ มีเธอวาง ซีด และ ตาย หัวของเธอเมื่อร่างกายของหมาเจ้าชายเป็นตอนนี้อยู่ข้างตัวเอง ด้วยความสำนึกผิดและทุกข์ และเมื่อขุนนางโง่ทำสัญญาณที่ พวกเขาควรติดตามหานักเล่นกล เขา เพียง ร้อง "สายเกินไป สายเกินไป"หลังเขากล่าว ว่า "ฉันจะกลับไปฤาษี และส่งส่วนเหลือของชีวิตของความสุขในความสันโดษและอาบัติ และคุณ เพื่อนรัก กลับไปของฉัน พ่อ"แต่ขุนนางโง่ส่ายศีรษะของเขา และอาจไม่มีการชักชวนให้ปล่อยเจ้าชาย จาก นั้นพวกเขาเอาโลงศพแก้ว บนไหล่ของพวกเขา และ เท้า และ พวกเขาร้องไห้เป็นพวกเขาไป ข้าของขั้นตอนเพื่อป่าบางครั้ง เจ้าชายอยู่กับฤาษี และตัวเองไปทิศทางของเขาไป จาก นั้นฤาษีพนักงาน bade เขากลับไปที่พ่อของเขา และเขาเชื่อฟังทุกวันเจ้าชายยืน โดยโลงศพแก้ว และชนะเขานม และ ร้อง "ดูเถิด ฆาตกร ผลไม้โกรธ" และเขาพยายามอย่างหนักเพื่อเอาชนะการ ความรุนแรงของอารมณ์ เมื่อเขาแพ้หัวใจ เขาจำคำพูดของฤาษี: "ความอดทนมีมากไป แต่เธอได้ครองตำแหน่งในที่สุด" และหลังการ เจ้าชายอ่อนโยนกับเขาก่อนได้รุนแรงขึ้น และศาลทั้งหมดและพระ rejoiced ที่เปลี่ยน แต่เจ้าชายยังคงเศร้าหัวใจ คิดถึง ของเจ้าหญิงวันหนึ่งเขานั่งเล่นอยู่คนเดียว เมื่อคนเข้าหาเขา สวมชุดเสื้อคลุมสีดำยาว"ดี-เดย์ godson เขากล่าว

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

และเขาก็ออกตามมาด้วยเพื่อนของเขาและเรียกสุนัขของเขา แต่สุนัขตัวเองนั่งอยู่ที่เท้าของฤาษีและจะไม่ย้าย อีกครั้งและอีกครั้งเจ้าชายร้องเรียกเขา แต่เขาเท่านั้นที่บ่นอู้อี้และกระดิกหางของเขาและปฏิเสธที่จะย้าย เกลี้ยกล่อมและด่าว่าเขาทั้งสองในไร้สาระและเมื่อในที่สุดเจ้าชายพยายามที่จะลากเขาออกโดยการบังคับสุนัขคำราม. "เดรัจฉานฐาน!" ร้องไห้เจ้าชายเหวี่ยงเขาจากเขาในการขนส่งของความโกรธ "เราได้รับการหลอกลวงเพื่อให้วิธีในคุณฉันหวังว่าคุณจะถูกแขวนคอ!" และแม้ในขณะที่เขาพูดสุนัขหายไปและเป็นเจ้าชายหันหัวของเขาที่เขาเห็นร่างกายของสัตว์ที่น่าสงสารห้อยจากต้นไม้ข้างต้นเขา สายตาจมเขาและเขาเริ่มขมขื่นที่จะเสียใจกับความโหดร้ายของเขา. "ไม่มีใครจะแขวนผมยัง" เขาร้องไห้ "และกำจัดโลกเช่นมอนสเตอร์หรือไม่?" "มันเป็นเรื่องง่ายที่จะตายกลับใจมากกว่าที่จะมีชีวิตอยู่ได้แก้ไขเพิ่มเติม" กล่าวว่าฤาษี; "ยังเป็นหลักสูตรที่หลังหนึ่งที่ดีกว่า. เพราะฉะนั้นปฏิบัติกับฉันลูกชายของฉันและเรียนรู้ในความสันโดษบทเรียนเหล่านั้นของการปกครองตนเองโดยที่ไม่มีมนุษย์คนใดเหมาะที่จะปกครองคนอื่นๆ ." "มันเป็นไปไม่ได้" เจ้าชายกล่าวว่า "เหมาะกับเหล่านี้ของความรักจะเป็นความบ้าที่มาอยู่กับผมและพวกเขาก็อยู่นอกเหนือการรักษา. มันยังคงที่จะหาฉันเจ้าพ่อว่าเขาอาจจะทำให้ฉันน้อยมีผลร้ายให้กับผู้อื่นโดยการออกไปฉันอำนาจละเมิด." และเพิ่มร่างกายของสุนัขละม่อมในอ้อมแขนของเขาที่เขาวางไว้ก่อนที่เขาอยู่บนหลังม้าและขี่ม้าออกไปขุนนางโง่ตามเขา. ตอนนี้พวกเขาเข้ามาในอาณาจักรของกษัตริย์อื่นและในเวลาที่กำหนดมาถึงเมืองหลวง เจ้าชายที่นำเสนอตัวเองให้กษัตริย์และถามว่าเขามีนักมายากลในอาณาจักรของเขา. "ไม่ให้ความรู้ของฉัน" ตอบกษัตริย์ "แต่ผมมีลูกสาวที่ชาญฉลาดอย่างน่าทึ่งและถ้าคุณต้องการที่ปรึกษาเธออาจจะสามารถช่วยให้คุณ." เจ้าหญิงตามที่ถูกส่งไปและเธอก็สวยมากเช่นเดียวกับไหวพริบที่เจ้าชายตกหลุมรักกับเธอ และขอร้องให้พระมหากษัตริย์ที่จะให้เธอไปที่เขากับภรรยา พระมหากษัตริย์ของหลักสูตรก็ไม่สามารถที่จะปฏิเสธสิ่งที่เจ้าชายอยากแต่งงานและกำลังโด่งดังโดยไม่ชักช้า; และคำแนะนำของภรรยาของเขาเจ้าชายวางร่างของสุนัขผู้ซื่อสัตย์ของเขาในโลงแก้วและเก็บมันไว้ใกล้เขาว่าเขาอาจจะต่อเนื่องได้รับการเตือนของผลการชั่วร้ายของการให้วิธีการที่จะโกรธของเขา. เป็นเวลาทั้งหมดไปได้ด้วยดี . เป็นครั้งแรกที่เจ้าชายไม่เคยบอกว่าเป็นคำที่รุนแรงกับภรรยาของเขา; แต่โดยความคุ้นเคยและทำให้เขาระมัดระวังน้อยลงและวันหนึ่งเธอบอกว่าสิ่งที่ไม่พอใจเขาและเขาตกลงไปในความโกรธความรุนแรง ขณะที่เขาเดินระดมขึ้นและลงเจ้าหญิงบีบมือของเธอและร้อง "อาสามีที่รักของฉันฉันขอของคุณจะต้องระมัดระวังสิ่งที่คุณพูดกับผม. คุณบอกว่าคุณรักสุนัขของคุณและยังให้คุณรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน อยู่. "" ฉันรู้ว่าฉันหวังว่าคุณจะอยู่กับเขาด้วย prating คุณ! " ร้องไห้เจ้าชายในความโกรธ; และคำพูดก็แทบจะไม่ออกมาจากปากของเขาเมื่อเจ้าหญิงที่หายไปจากด้านข้างของเขาและเมื่อเขาวิ่งไปที่โลงแก้วที่มีเธอนอน, ซีดและตายด้วยหัวของเธอเมื่อร่างของหมาที่. เจ้าชายตอนนี้ข้างตัวเอง ด้วยความสำนึกผิดและความทุกข์ยากและเมื่อขุนนางใบ้ทำสัญญาณว่าพวกเขาควรจะดำเนินการค้นหาของพวกเขาสำหรับนักมายากลที่เขาเพียงร้องไห้"สายเกินไป! สายเกินไป!" แต่หลังจากที่ในขณะที่เขากล่าวว่า "ผมจะกลับไปฤาษีและ ผ่านส่วนที่เหลือของชีวิตของฉันมีความสุขในความสันโดษและตบะ. และคุณเพื่อนรักกลับไปของฉันพ่อ. "แต่ขุนนางใบ้ส่ายหัวและไม่สามารถชักชวนให้ออกจากเจ้าชาย พวกเขาจึงเอาโลงแก้วบนไหล่ของพวกเขาและการเดินเท้าและร้องไห้ขณะที่พวกเขาเดินไปที่พวกเขาถอยขั้นตอนของพวกเขาเข้าไปในป่า. สำหรับบางคนเวลาที่เจ้าชายยังคงอยู่กับฤาษีและส่งตัวเองไปในทิศทางของเขา จากนั้นฤาษีสั่งให้เขากลับไปหาพ่อของเขาและเขาเชื่อฟัง. ทุกวันเจ้าชายยืนอยู่ข้างโลงแก้วและตีอกของตนและร้องไห้ "ดูเถิดฆาตกรผลไม้ของความโกรธ!" และเขาพยายามอย่างหนักที่จะเอาชนะความรุนแรงของอารมณ์ของเขา เมื่อเขาสูญเสียหัวใจเขาจำคำพูดของฤาษี: "ความอดทนมีความห่างไกลที่จะไป แต่เธอได้ครองตำแหน่งที่สุดท้าย." และหลังจากที่มาขณะที่เจ้าชายกลายเป็นอ่อนโยนที่สุดเท่าที่เขาเคยเป็นมาก่อนความรุนแรง และกษัตริย์และศาลก็มีความยินดีที่การเปลี่ยนแปลงนั้น แต่เจ้าชายยังคงเศร้าที่หัวใจคิดของเจ้าหญิง. วันหนึ่งเขาได้รับการนั่งอยู่คนเดียวเมื่อชายคนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้เขาในชุดเสื้อคลุมยาวสีดำ. "วันดี, ลูกทูนหัว" เขากล่าว