History[edit]According to legend, V

History[edit]
According to legend, Varanasi was founded by the God Shiva.[16] The Pandavas, the heroes of the Hindu epic Mahabharata are also stated to have visited the city in search of Shiva to atone for their sins of fratricide and Brāhmanahatya that they had committed during the climactic Kurukshetra war.[17] It is regarded as one of seven holy cities which can provide Moksha:

Ayodhyā, Mathurā, Gayā, Kaśī, Kañchi, Avantikā, Dwārāvatī -- these seven cities should be known as the givers of liberation.

Garuḍa Purāṇa XVI 114[18]
The earliest known archaeological evidence suggests that settlement around Varanasi in the Ganga valley (the seat of Vedic religion and philosophy) began in the 11th or 12th century BC,[19] placing it among the world's oldest continually inhabited cities.[20][21] These archaeological remains suggest that the Varanasi area was populated by Vedic people. However, the Atharvaveda (the oldest known text referencing the city), which dates to approximately the same period, suggests that the area was populated by indigenous tribes. It is possible that archaeological evidence of these previous inhabitants has yet to be discovered.[22] Recent excavations at Aktha and Ramnagar, two sites very near to Varanasi, show them to be from 1800 BC, suggesting Varanasi started to be inhabited by that time too.[23] Varanasi was also home to Parshva, the 23rd Jain Tirthankara and the earliest Tirthankara accepted as a historical figure in the 8th century BC.[24][25]

Varanasi grew as an important industrial centre, famous for its muslin and silk fabrics, perfumes, ivory works, and sculpture.[21] During the time of Gautama Buddha (born circa 567 BC), Varanasi was the capital of the Kingdom of Kashi.[21] Buddha is believed to have founded Buddhism here around 528 BC when he gave his first sermon, "Turning the Wheel of Law", at nearby Sarnath.[26][27] The celebrated Chinese traveller Xuanzang, who visited the city around 635 AD, attested that the city was a centre of religious and artistic activities, and that it extended for about 5 kilometres (3.1 mi) along the western bank of the Ganges.[21][28] When Xuanzang, also known as Hiuen Tsiang, visited Varanasi in the 7th century, he named it "Polonisse" and wrote that the city had some 30 temples with about 30 monks.[29] The city's religious importance continued to grow in the 8th century, when Adi Shankara established the worship of Shiva as an official sect of Varanasi.[30]


Sant Kabir.
In ancient times, Varanasi was connected by a road starting from Taxila and ending at Pataliputra during the Mauryan Empire. In 1194, the city succumbed to Turkish Muslim rule under Qutb-ud-din Aibak, who ordered the destruction of some one thousand temples in the city.[31][32] The city went into decline over some three centuries of Muslim occupation,[28] although new temples were erected in the 13th century after the Afghan invasion.[30] Feroz Shah ordered further destruction of Hindu temples in the Varanasi area in 1376. The Afghan ruler Sikander Lodi continued the suppression of Hinduism in the city and destroyed most of the remaining older temples in 1496.[31] Despite the Muslim rule, Varanasi remained the centre of activity for intellectuals and theologians during the Middle Ages, which further contributed to its reputation as a cultural centre of religion and education. Several major figures of the Bhakti movement were born in Varanasi, including Kabir who was born here in 1389 and hailed as "the most outstanding of the saint-poets of Bhakti cult (devotion) and mysticism of 15th-Century India";[33] and Ravidas, a 15th-century socio-religious reformer, mystic, poet, traveller, and spiritual figure, who was born and lived in the city and employed in the tannery industry.[34] Similarly, numerous eminent scholars and preachers visited the city from across India and south Asia. Guru Nanak Dev visited Varanasi for Shivratri in 1507, a trip that played a large role in the founding of Sikhism.[35]


A Brahmin placing a garland on the holiest spot in the sacred city. A lithograph by James Prinsep, 1832.

Varanasi, 1883.
In the 16th century, Varanasi experienced a cultural revival under the Muslim Mughal emperor Akbar who invested in the city, and built two large temples dedicated to Shiva and Vishnu.[28][31] The Raja of Poona established the Annapurnamandir and the 200 metres (660 ft) Akbari Bridge was also completed during this period.[36] The earliest tourists began arriving in the city during the 16th century.[37] In 1665, the French traveller Jean Baptiste Tavernier described the architectural beauty of the Vindu Madhava temple on the side of the Ganges. The road infrastructure was also improved during this period and extended from Kolkata to Peshawar by Emperor Sher Shah Suri; later during the British Raj it came to be known as the famous Grand Trunk Road. In 1656, emperor Aurangzeb ordered the destruction of many temples and the building of mosques, causing the city to experience a temporary setback.[28] However, after Aurangazeb's death, most of India was ruled by a confederacy of pro-Hindu kings. Much of modern Varanasi was built during this time by the Rajput and Maratha kings, especially during the 18th century, and most of the important buildings in the city today date to this period.[38] The kings continued to be important through much of the British rule (1775–1947 AD), including the Maharaja of Benares, or Kashi Naresh. The kingdom of Benares was given official status by the Mughals in 1737, and continued as a dynasty-governed area until Indian independence in 1947, during the reign of Dr. Vibhuti Narayan Singh. In the 18th century, Muhammad Shah ordered the construction of an observatory on the Ganges, attached to Man Mandir Ghat, designed to discover imperfections in the calendar in order to revise existing astronomical tables. Tourism in the city began to flourish in the 18th century.[37] In 1791, under the rule of the British Governor-General Warren Hastings, Jonathan Duncan founded a Sanskrit College in Varanasi. In 1867, the establishment of the Varanasi Municipal Board led to significant improvements in the city.

In 1897, Mark Twain, the renowned Indophile, said of Varanasi, "Benares is older than history, older than tradition, older even than legend, and looks twice as old as all of them put together."[39] In 1910, the British made Varanasi a new Indian state, with Ramanagar as its headquarters but with no jurisdiction over the city of Varanasi itself. Kashi Naresh still resides in the Ramnagar Fort which is situated to the east of Varanasi, across the Ganges.[40] Ramnagar Fort and its museum are the repository of the history of the kings of Varanasi. Since the 18th century, the fort has been the home of Kashi Naresh, deeply revered by the local people. He is the religious head and some devout inhabitants consider him to be the incarnation of Shiva. He is also the chief cultural patron and an essential part of all religious celebrations.[6]

A massacre by British troops, of the Indian troops stationed here and of the population of the city, took place during the early stages of the Indian Rebellion of 1857.[41] Annie Besant worked in Varanasi to promote theosophy and founded the Central Hindu College which later became a foundation for the creation of Banaras Hindu University as a secular university in 1916. Her purpose in founding the Central Hindu College in Varanasi was that she "wanted to bring men of all religions together under the ideal of brotherhood in order to promote Indian cultural values and to remove ill-will among different sections of the Indian population."[42]

Varanasi was ceded to the Union of India on 15 October 1948. After the death of Dr. Vibhuti Narayan Singh in 2000, his son Anant Narayan Singh became the figurehead king, responsible for upholding the traditional duties of a Kashi Naresh.

See also: v:The Varanasi Heritage Dossier/History and Development

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

[แก้ไข] ประวัติ
ตำนาน พาราณสีได้ก่อตั้งขึ้น โดยเทพเจ้า[16] Pandavas วีรบุรุษของมหากาพย์ฮินดูที่มหาภารตะยังระบุไว้จะได้เยี่ยมชมเมืองค้นหาพระอิศวรเพื่อบาปของ fratricide และ Brāhmanahatya ที่พวกเขามีความมุ่งมั่นในระหว่างสงครามทุ่งกุรุเกษตร climactic[17] กล่าวได้ว่าเป็นหนึ่งในเจ็ดเมืองศักดิ์สิทธิ์ซึ่งสามารถให้มอคชา:

Ayodhyā Mathurā, Gayā, Kaśī, Kañchi, Avantikā, Dwārāvatī - เมืองเจ็ดเหล่านี้ควรจะเรียกว่า givers ของปลดปล่อย

Garuḍa Purāṇa XVI 114 [18]
แรกสุดรู้จักโบราณคดีหลักฐานแนะนำว่า ชำระสถานพาราณสีในหุบเขากันก้า (นั่งของพระเวทของศาสนาและปรัชญา) เริ่ม 11 หรือ 12 ศตวรรษ BC[19] วางไว้เก่าแก่ที่สุดของโลกอย่างต่อเนื่องอาศัยอยู่เมือง[20][21] เหล่านี้ยังคงอยู่โบราณคดีแนะนำที่ ตั้งพาราณสีได้รวบรวมพระเวทคน อย่างไรก็ตาม Atharvaveda (เก่าแก่รู้จักข้อความอ้างอิงเมือง), ซึ่งวันการประมาณช่วงเวลาเดียวกัน แนะนำว่า พื้นที่ที่ถูกรวบรวม โดยชนเผ่าพื้นเมือง มันเป็นไปได้ว่า หลักฐานทางโบราณคดีของคนเหล่านี้ก่อนหน้านี้ยังไม่ได้พบทิศ [22] ล่าสุดที่ Aktha และ Ramnagar ใกล้พาราณสี สองเว็บไซต์แสดงให้มาจาก 1800 BC แนะนำพาราณสีเริ่มจะอาศัยอยู่ตามเวลาที่เกินไป[23] พาราณสียังเป็นบ้านของ Parshva Tirthankara เจน 23 และ Tirthankara สุดยอมรับเป็นรูปประวัติศาสตร์ในก่อนคริสต์ศตวรรษที่ 8[24][25]

โตพาราณสีเป็นการสำคัญอุตสาหกรรมศูนย์ เรื่องของผ้ามัสลินและผ้าไหม น้ำหอม งานงาช้าง และประติมากรรม[21] ในช่วงเวลาของพระโคตมพุทธเจ้า (เกิดเซอร์กา 567 BC), พาราณสีเป็นเมืองหลวงของราชอาณาจักรคาชิ[21] พระเชื่อว่าได้ก่อตั้งศาสนาพุทธนี่ประมาณ 528 BC เมื่อเขาให้คำเทศนาของเขาครั้งแรก "เลี้ยวล้อของกฎหมาย" ที่ประทับใจที่ใกล้เคียง[26][27] เฉลิมฉลองจีนเดินพระเสวียนจั้ง ผู้ชมเมืองประมาณ 635 AD เดอร์ที่เมืองคือ ศูนย์กลางของกิจกรรมทางศาสนา และศิลปะ และที่ขยายเพิ่มเติมสำหรับประมาณ 5 กิโลเมตร (3.1 mi) ฝั่งตะวันตกของแม่น้ำคงคา[21][28] เมื่อพระเสวียนจั้ง หรือที่เรียกว่า Hiuen Tsiang พาราณสีในศตวรรษ 7 เขาชื่อว่า "Polonisse" และเขียนว่า เมืองมีวัดบาง 30 ด้วยพระสงฆ์ประมาณ 30[29] ความสำคัญทางศาสนาของเมืองที่ยังคงเติบโตในศตวรรษ 8 เมื่อศังกราจารย์สร้างบูชาพระอิศวรเป็นสำนักอย่างเป็นทางการของพาราณสี[30]


Kabir ลีโอ.
ในสมัยโบราณ พาราณสีถูกเชื่อมต่อ ด้วยถนนเริ่มจากตักศิลา และสิ้นสุดที่ Pataliputra ระหว่างจักรวรรดิ Mauryan ใน 1194 เมืองยอมจำนนต่อกฎมุสลิมตุรกีภายใต้วิธีการวิวรณ์อุดดิน Aibak ผู้สั่งทำลายวัดพันบางแห่ง[31][32] เมืองไปเป็นปฏิเสธมาในสังคมไทยบางสามอาชีพมุสลิม[28] ถึงแม้ว่าวัดใหม่ได้เกร็งในศตวรรษ 13 หลังจากการบุกรุก Afghan[30] เพิ่มเติม Feroz ชาห์สั่งทำลายวัดฮินดูในพาราณสีใน 1376 ไม้บรรทัด Afghan Sikander โรงเรียนโลดี้ยังคงปราบปรามของศาสนาฮินดูในเมือง และทำลายมากที่สุดของวัดเก่าที่เหลือในค.ศ. 1496[31] แม้ มีกฎมุสลิม พาราณสีอยู่ ศูนย์กลางของกิจกรรมสำหรับนักวิชาการและนักศาสนศาสตร์ในช่วงยุคกลาง ซึ่งเพิ่มเติม ส่วนของชื่อเสียงเป็นศูนย์วัฒนธรรมของศาสนาและการศึกษา ตัวเลขหลักต่าง ๆ ของการเคลื่อนไหว Bhakti เกิดในพาราณสี รวมถึง Kabir ที่เกิดที่นี่ใน 1389 และคำยกย่องเป็น "โดดเด่นที่สุดของกวีนักบุญของลัทธิ Bhakti (ความจงรักภักดี) และรหัสยลัทธิของอินเดียในศตวรรษที่ 15"[33] และ Ravidas นักปฏิรูปสังคมศาสนาศตวรรษที่ 15 มิส กวี นักเดินทาง และ รูปจิตวิญญาณ ที่เกิด และอาศัยอยู่ในเมือง และจ้างงานในอุตสาหกรรม tannery[34] ในทำนองเดียวกัน นักวิชาการอีกจำนวนมากและบาทหลวงเข้าชมเมืองจากอินเดียและเอเชียใต้ คุรุนานัค Dev เยี่ยมชมพาราณสีสำหรับ Shivratri ใน 1507 การเดินทางที่มีบทบาทในการก่อตั้งศาสนาซิกข์[35]


A พราหมณ์วางพวงมาลัยที่จาง ๆ holiest ในเมืองศักดิ์สิทธิ์ เป็น lithograph โดย James กับ Prinsep, 1832

พาราณสี 1883.
ในศตวรรษที่ 16 พาราณสีมีประสบการณ์ฟื้นฟูวัฒนธรรมภายใต้จักรพรรดิมุสลิม Mughal สานผู้ลงทุนในเมือง และสร้างวัดขนาดใหญ่สองแห่งพระอิศวรและพระนารายณ์[28][31] ราชาพูน่าก่อตั้งขึ้นใน Annapurnamandir และ Akbari สะพานประมาณ 200 เมตร (660 ฟุต) ยังเสร็จสมบูรณ์ในช่วงเวลานี้[36] แรกสุดที่นักท่องเที่ยวเริ่มเดินทางมาในเมืองในช่วงศตวรรษ 16[37] ในค.ศ. 1665 นักเดินทางฝรั่งเศสที่ฌองบา Tavernier อธิบายความงามสถาปัตยกรรมของวัด Vindu Madhava ด้านของแม่น้ำคงคา โครงสร้างพื้นฐานถนนยังปรับปรุงในช่วงเวลานี้ และขยายจากกัลกัตตาเปศวาร์ โดยจักรพรรดิ Sher Shah ซุริ ในช่วงบริติชราช มันจะมาเรียกเป็นชื่อเสียงแกลำต้นอยู่ ใน 1656 จักรพรรดิ Aurangzeb สั่งทำลายหลายวัดและสร้างโบสถ์ ก่อให้เกิดเมืองการพิจารณาชั่วคราว[28] อย่างไรก็ตาม หลังความตายของ Aurangazeb ส่วนใหญ่ของอินเดียถูกปกครอง โดยคายากษัตริย์ฮินดูสนับสนุน พาราณสีที่ทันสมัยมากมายถูกสร้างขึ้นในช่วงเวลานี้ โดยกษัตริย์อย่างไร Rajput และมราฐา โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงศตวรรษ 18 และส่วนใหญ่ของอาคารสำคัญแห่งวันนี้วันรอบระยะเวลานี้[38] กษัตริย์ยังคงเป็นสำคัญผ่านกฎอังกฤษ (1775 แอดเด – 1947 AD), รวมถึงพิพิธภัณฑ์มหาราชามหา หรือ Naresh คาชิมากมาย ราชอาณาจักรมหาถูกกำหนดสถานะอย่างเป็นทางการ Mughals ใน 1737 และต่อเนื่องเป็นพื้นที่ที่อยู่ภายใต้ราชวงศ์จนถึงเอกราชอินเดียใน 1947 รัชกาลที่ Dr Vibhuti นารายัณสิงห์ ในศตวรรษที่ 18 มุหัมมัดชาห์ที่สั่งสร้างเป็นหอดูดาวในแม่น้ำคงคา กับชายกีรติมันธีร์ Ghat ออกแบบให้ค้นพบข้อบกพร่องในปฏิทินเพื่อแก้ไขตารางดาราศาสตร์ที่มีอยู่ ท่องเที่ยวในเมืองเริ่มงอกงามในศตวรรษที่ 18[37] ในค.ศ. 1791 ภายใต้การปกครองอังกฤษ Governor-General วอร์เรนเฮสติ้งส์ ดันแคน Jonathan ก่อตั้งวิทยาลัยภาษาสันสกฤตในพาราณสี ในค.ศ. 1867 ก่อตั้งคณะพาราณสีเทศบาลนำไปปรับปรุงที่สำคัญในเมือง

ใน 1897 มาร์คทเวน Indophile ชื่อเสียง ของพาราณสี "มหาเก่ากว่าประวัติศาสตร์ ประเพณี เก่ายิ่งกว่าตำนาน มากกว่า และดูสองเก่าเป็นทั้งหมดของพวกเขาใส่กัน"[39] ใน 1910 อังกฤษทำใหม่อินเดียรัฐ Ramanagar เป็นสำนักงานใหญ่ แต่ไม่มีอำนาจเหนือการเมืองพาราณสีเองพาราณสี Naresh คาชิยังอยู่ในป้อม Ramnagar ซึ่งตั้งอยู่ทางตะวันออกของพาราณสี ข้ามแม่น้ำคงคา[40] ป้อม Ramnagar และของพิพิธภัณฑ์เป็นเก็บประวัติศาสตร์กษัตริย์ของพาราณสี ตั้งแต่ศตวรรษ 18 ป้อมได้บ้านของคาชิ Naresh ลึกสักการะจากคนในท้องถิ่น เขาเป็นหัวหน้าศาสนา และบางคนที่เคร่งศาสนาพิจารณาเขาจะลงของพระอิศวร เขายังเป็นสมาชิกวัฒนธรรมหัวหน้าและเป็นส่วนสำคัญของการเฉลิมฉลองทางศาสนาทั้งหมด[6]

สังหารหมู่ โดยกองทัพอังกฤษ กองทหารอินเดียที่ประจำอยู่ที่นี่ และประชากรของเมือง เอาสถานที่ในช่วงระยะต้นของกบฏอินเดียของค.ศ. 1857[41] Besant แอนนี่ทำงานในพาราณสีเพื่อเทวปรัชญา และก่อตั้งวิทยาลัยฮินดูกลางซึ่งภายหลังกลายเป็นรากฐานการสร้างมหาวิทยาลัยฮินดู Banaras มหาวิทยาลัยทางโลกใน 1916 วัตถุประสงค์ของการก่อตั้งวิทยาลัยในพาราณสีฮินดูกลางถูกว่า เธอ "อยากรวบรวมคนทุกศาสนาภายใต้ของภราดรภาพ เพื่อส่งเสริมค่านิยมทางวัฒนธรรมอินเดีย และพยาบาทระหว่างส่วนต่าง ๆ ของประชากรอินเดีย"[42]

พาราณสีได้รับประกันภัยของอินเดียสหภาพบน 15 1948 ตุลาคม หลังจากการตายของดร. Vibhuti นารายัณสิงห์ใน 2000 บุตรอนันต์นารายัณสิงห์เป็น กษัตริย์เสื่อมถอย ชอบยึดถือหน้าที่ดั้งเดิมของคาชิ Naresh

ดูยัง: v: เดอะพาราณสีมรดก Dossier/ประวัติ และการพัฒนา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประวัติ [ แก้ไข ]
ตามตำนาน เมืองพาราณสี ก่อตั้งขึ้นโดยพระเจ้าพระศิวะ [ 16 ] Pandavas , วีรบุรุษของฮินดูมหากาพย์มหาภารตะยังระบุได้เยี่ยมชมเมืองในการค้นหาของพระศิวะเพื่อชดเชยบาปของ fratricide br อุบาสกและ hmanahatya ที่พวกเขาได้กระทำในระหว่างสงคราม Kurukshetra climactic . 17 ) ถือเป็นหนึ่งในเจ็ดเมืองศักดิ์สิทธิ์ซึ่งสามารถให้เสียจริต : ayodhy สยาม

,มาเธอร์อุบาสกอุบาสกśīเกย์ กา คา เมืองจิ avantik อุบาสกอุบาสกอุบาสก , DW R ภาษีมูลค่าเพิ่มī -- เหล่านี้เจ็ดเมืองควรรู้จักเป็นผู้ให้การปลดปล่อยของฉัน

ḍเป็นเปอร์āṇเป็นสิบหก 114 [ 18 ]
แรกสุดรู้จักหลักฐานทางโบราณคดีแสดงให้เห็นว่าการตั้งถิ่นฐานอยู่ในหุบเขา ( คงคาพาราณสี ที่นั่งของศาสนาพระเวทและปรัชญา ) เริ่มขึ้นในศตวรรษที่ 11 หรือ 12 ,[ 19 ] วางในหมู่ของโลกที่เก่าแก่ที่สุดอย่างต่อเนื่องที่อาศัยอยู่เมือง [ 20 ] [ 21 ] เหล่านี้ยังคงเป็นแหล่งโบราณคดีแสดงให้เห็นว่าเมืองพาราณสี พื้นที่ที่มีประชากรโดยเวทคน อย่างไรก็ตาม ทาร์วาวีดา ( ข้อความอ้างอิงที่เก่าแก่ที่สุดที่รู้จักกันในเมือง ) ซึ่งวันที่ประมาณช่วงเวลาเดียวกัน แสดงให้เห็นว่าพื้นที่โดยมีประชากรชนเผ่าพื้นเมืองเป็นไปได้ว่า หลักฐานของชาวก่อนหน้านี้ยังมีการค้นพบ [ 22 ] ล่าสุดและการขุดค้นที่ aktha รามนคร สองเว็บไซต์ใกล้เมืองพาราณสี แสดงเป็น พ.ศ. 1800 แนะนำเมืองพาราณสี เริ่มที่จะอาศัยอยู่ในเวลานั้นด้วย . [ 23 ] พาราณสียัง parshva ที่บ้าน ,23 tirthankara Jain และ tirthankara แรกสุดยอมรับเป็นรูปประวัติศาสตร์ในศตวรรษที่ 8 . [ 24 ] [ 25 ]

เมืองพาราณสี เติบโตเป็นอุตสาหกรรมที่สำคัญศูนย์มีชื่อเสียงของผ้าฝ้ายและผ้าไหม , น้ำหอม , ผลงาน , งาช้างและประติมากรรม . [ 21 ] ในช่วงเวลาของพระพุทธเจ้า ( เกิดประมาณ พ.ศ. 567 ) เมืองพาราณสี เป็นเมืองหลวงของอาณาจักรคาชิ[ 21 ] พระพุทธเจ้า เชื่อว่ามีการก่อตั้งพระพุทธศาสนาที่นี่ประมาณ 526 ปีก่อนคริสตกาล เมื่อเขาได้เทศนาครั้งแรกของเขา " หมุนธรรมจักร " อยู่ที่สารนาถ [ 26 ] [ 27 ] ฉลองจีนนักท่องเที่ยวพระเสวียนจั้ง ผู้เข้าชมรอบเมืองหรือโฆษณายืนยันว่าเมืองเป็นศูนย์กลางของกิจกรรมทางศาสนาและ ศิลปะและมันขยายได้ประมาณ 5 กิโลเมตร ( 3.1 ไมล์ ) ตามแนวฝั่งตะวันตกของแม่น้ำคงคา .[ 21 ] [ 28 ] เมื่อพระเสวียนจั้ง เรียกว่า hiuen tsiang เข้าชมเมืองพาราณสี ในศตวรรษที่เจ็ด เขาตั้งชื่อมันว่า " polonisse " และเขียนว่าเมืองมี 30 วัดประมาณ 30 รูป [ 29 ] เป็นเมืองศาสนามีความสำคัญต่อการเติบโตในศตวรรษที่ 8 เมื่อบูชาพระมหาธาตุเจดีย์ชเวมอดอตั้งขึ้น ของพระศิวะเป็นนิกายอย่างเป็นทางการของเมืองพาราณสี . [ 30 ]


ซานบีร์ .
ในสมัยโบราณเมืองพาราณสี มีการเชื่อมต่อโดยถนนที่เริ่มจากเมืองตักศิลา และสิ้นสุดที่ปาฏะลีบุตรในจักรวรรดิโมริยะ . ในชิ้นงาน เมืองยอมจำนนต่อการปกครองของชาวมุสลิมตุรกีภายใต้ Qutb UD ดินดิน ไอบัก ที่สั่งให้ทำลายบางหนึ่งหมื่นวัดในเมือง [ 31 ] [ 32 ] เมืองเข้าไปลดลงกว่าบางสามศตวรรษของอาชีพมุสลิม[ 28 ] ถึงวัดใหม่ถูกสร้างขึ้นในศตวรรษที่ 13 หลังจากการรุกรานอัฟกานิสถาน [ 30 ] feroz ชาสั่งให้ทำลายวัดฮินดูในพื้นที่ต่อไปของเมืองพาราณสีใน 1273 . ผู้นำอัฟกานิสถาน sikander โลยังคงปราบปรามของศาสนาฮินดูในเมืองและส่วนใหญ่ถูกทำลายเหลือเก่าในวัดหรือ [ 31 ] แม้จะมีชาวมุสลิมปกครองพาราณสียังคงศูนย์กิจกรรมสำหรับปัญญาชน และนักเทววิทยาในยุคกลาง ซึ่งต่อไปจะทำให้ชื่อเสียงเป็นศูนย์วัฒนธรรมศาสนาและการศึกษา บุคคลสำคัญหลายของการเคลื่อนไหวภักติเกิดในเมืองพาราณสีรวมทั้งสำหรับผู้เกิดมานั้น และยกย่องว่าเป็น " ที่โดดเด่นที่สุดของนักบุญบทกวีของกวี Bhakti ศาสนา ( ความจงรักภักดี ) และเวทมนตร์ของศตวรรษที่อินเดีย " ; [ 33 ] และ ravidas , ศตวรรษที่ 15 และนักปฏิรูปศาสนามิสติก , กวี , นักท่องเที่ยว , จิตวิญญาณและรูปซึ่งเกิดและอาศัยอยู่ในเมือง และใช้ในอุตสาหกรรมฟอกหนัง [ 34 ] เช่นเดียวกันนักวิชาการที่มีชื่อเสียงมากมายและนักเทศน์ชมเมืองจากทั่วอินเดียและเอเชียใต้ คุรุนานักเทพเข้าชมเมืองพาราณสี สำหรับชิพราตรีในตลอด การเดินทางที่มีบทบาทใหญ่ในการก่อตั้งศาสนาซิกข์ [ 35 ]


พราหมณ์วางพวงมาลัยบนจุดที่ศักดิ์สิทธิ์ในเมืองศักดิ์สิทธิ์ . ภาพวาดบนหิน เจมส์ ปรินเซบ 1832 .

เมืองพาราณสี 1883
ในศตวรรษที่ 16เมืองพาราณสี ประสบการณ์การฟื้นฟูภายใต้วัฒนธรรมมุสลิมโมกุลจักรพรรดิอัคบาร์ที่ลงทุนในเมือง และสร้างขนาดใหญ่สองวัดที่อุทิศตนเพื่อพระอิศวรและพระนารายณ์ [ 28 ] [ 31 ] ราจาปูนาก่อตั้ง annapurnamandir และ 200 เมตร ( 660 ฟุต ) akbari สะพานยังเสร็จ ในระหว่างรอบระยะเวลานี้ . [ 36 ] นักท่องเที่ยวที่สุด เริ่มเดินทางมาถึงในเมืองในช่วงศตวรรษที่ 16 . [ 37 ] ในปี ค.ศ. 1665 ,นักท่องเที่ยวฝรั่งเศส Jean Baptiste เทเวอร์เนียร์บรรยายความงามทางสถาปัตยกรรมของ vindu มเธวะวัดในด้านของแม่น้ำคงคา . ถนนโครงสร้างพื้นฐานยังปรับปรุงในช่วงเวลานี้และขยายจากโกลกาตา Peshawar โดยจักรพรรดิเชอร์ ชาสุรีย์ ภายหลังในบริติชราชมันมาเป็นที่รู้จักกันเป็นถนนแกรนด์ลำต้นที่มีชื่อเสียง ใน 490 ,จักรพรรดิโอรังเซบ สั่งให้ทำลายวัดและอาคารของมัสยิด ซึ่งทำให้เมืองประสบการณ์ความล้มเหลวชั่วคราว [ 28 ] อย่างไรก็ตาม หลังจาก aurangazeb ตายมากที่สุดของอินเดียถูกปกครองโดยชาวฮินดูภาคใต้ของโปรคิงส์ มากของเมืองพาราณสีสมัยใหม่ถูกสร้างขึ้นในช่วงเวลานี้ด้วยและกษัตริย์ Rajput Maratha โดยเฉพาะในช่วงศตวรรษที่ 18และส่วนใหญ่ของอาคารที่สำคัญในเมือง วันนี้ วันที่ ระยะเวลานี้ . [ 38 ] กษัตริย์ยังคงเป็นสำคัญโดยมากของการปกครองของอังกฤษ ( 1775 AD – 1947 ) รวมทั้งมหาราชาแห่งพาราณสีหรือคาชินเรศ . อาณาจักรแห่งพาราณสีได้รับสถานะอย่างเป็นทางการโดยโมกุลใน 1798 , และยังคงเป็นราชวงศ์ที่ปกครองพื้นที่ จนกระทั่งเป็นอิสระอินเดียในปี 2490 ในรัชกาลของดร.วิภูติ Narayan ซิงห์ ในศตวรรษที่ 18 , มูฮัมหมัด ชาสั่งให้สร้างหอดูดาวบนแม่น้ำคงคา แนบ Man Mandir Ghat ที่ออกแบบมาเพื่อค้นหาข้อบกพร่องในปฏิทินเพื่อกำหนดตารางดาราศาสตร์ที่มีอยู่ การท่องเที่ยวในเมืองเริ่มงอกงามในศตวรรษที่ 18 [ 37 ] 1791 ภายใต้การปกครองของอังกฤษผู้ว่าราชการทั่วไปวอร์เรนเฮสติ้งส์โจนาธาน ดันแคน ก่อตั้งเป็นวิทยาลัยในเมืองพาราณสี ใน 1867 , สถานประกอบการของคณะกรรมการเทศบาลเมืองพาราณสี นำไปสู่การปรับปรุงที่สำคัญในเมือง

นอกจากนี้ มาร์ค ทเวน เป็น indophile ชื่อดังกล่าวของเมืองพาราณสี " พาราณสีอายุมากกว่าประวัติศาสตร์มากกว่าประเพณี อายุมากกว่า ตำนาน และดูสองครั้งเก่าเป็นเป็นทั้งหมดของพวกเขาใส่กัน " 39 ] ในปี 1910 ,อังกฤษทำเมืองพาราณสี รัฐอินเดียใหม่ กับ ramanagar เป็นสำนักงานใหญ่แต่ไม่มีเขตอำนาจเหนือเมืองพาราณสีนั่นเอง คาชินเรศ ยังอยู่ในป้อมรามนคร ซึ่งตั้งอยู่ทางตะวันออกของกรุงพาราณสี ข้ามแม่น้ำคงคา [ 40 ] รามนครป้อมและพิพิธภัณฑ์เป็นเก็บข้อมูลประวัติความเป็นมาของกษัตริย์เมืองพาราณสี ตั้งแต่ศตวรรษที่ 18ป้อมได้รับบ้านของคาชิ Naresh ลึก revered โดยคนในท้องถิ่น เขาเป็นผู้นำทางศาสนา และศรัทธาประชาชนพิจารณาให้เขาเป็นอวตารของพระศิวะ เขายังเป็น หัวหน้าวัฒนธรรมอุปถัมภ์และเป็นส่วนหนึ่งของการเฉลิมฉลองทางศาสนาทั้งหมด [ 6 ]

การสังหารหมู่ โดยทหารอังกฤษในอินเดียและกองกำลังประจำการของประชากรของเมืองเกิดขึ้นในระหว่างขั้นตอนแรกของการปฏิวัติของอินเดีย 1857 [ 41 ] แอนนี่ besant ทำงานในเมืองพาราณสี เพื่อส่งเสริมการก่อตั้งวิทยาลัยฮินดูที่ส่วนกลาง ซึ่งต่อมากลายเป็นรากฐานสำหรับการสร้างมหาวิทยาลัยฮินดู Banaras มหาวิทยาลัยเป็นฆราวาสใน 1916 .เธอมีจุดประสงค์ในการก่อตั้งวิทยาลัยฮินดูกลางในเมืองพาราณสี ที่เธออยากให้ผู้ชายของทุกศาสนาเข้าด้วยกันภายใต้อุดมการณ์ของพี่น้องในการส่งเสริมคุณค่าของวัฒนธรรมอินเดียและการลบป่วยระหว่างส่วนต่าง ๆของประชากรอินเดีย . " [ 42 ]

เมืองพาราณสีก็ยกให้สหภาพของอินเดีย ในวันที่ 15 ตุลาคม 1948 . หลังจากการตายของดร. วิภูติ Narayan Singh ใน 2000ลูกชายของเขา Narayan ซิงห์อนันต์เป็นรูปปั้นกษัตริย์ รับผิดชอบการส่งเสริมหน้าที่ดั้งเดิมของนเรศนะครับ

ดูเพิ่มเติม : v : เมืองพาราณสีมรดก Dossier / ประวัติและการพัฒนา