Legislation (or "statutory law") is

Legislation (or "statutory law") is law which has been promulgated (or "enacted") by a legislature or other governing body or the process of making it.[1] Before an item of legislation becomes law it may be known as a bill, and may be broadly referred to as "legislation", while it remains under consideration to distinguish it from other business. Legislation can have many purposes: to regulate, to authorize, to outlaw, to provide (funds), to sanction, to grant, to declare or to restrict. It may be contrasted with a non-legislative act which is adopted by an executive or administrative body under the authority of a legislative act or for implementing a legislative act.[2]

Under the Westminster system, an item of primary legislation is known as an Act of Parliament after enactment.

Legislation is usually proposed by a member of the legislature (e.g. a member of Congress or Parliament), or by the executive, whereupon it is debated by members of the legislature and is often amended before passage. Most large legislatures enact only a small fraction of the bills proposed in a given session.[3] Whether a given bill will be proposed and is generally a matter of the legislative priorities of government.

Legislation is regarded as one of the three main functions of government, which are often distinguished under the doctrine of the separation of powers. Those who have the formal power to create legislation are known as legislators; a judicial branch of government will have the formal power to interpret legislation (see statutory interpretation); the executive branch of government can act only within the powers and limits set by the law.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กฎหมาย (หรือ "กฎหมายตามกฎหมาย") เป็นกฎหมายที่มีการเห็น (หรือ "ประกาศ") โดยมีสภานิติบัญญัติ หรืออื่น ๆ กำกับ หรือกระบวนการของการทำ [1] ก่อนเป็นสินค้าของกฎหมาย กฎหมาย มันอาจเรียกว่ารายการ และอาจจะทั่วไปเรียกว่า "กฎหมาย" ในขณะที่มันยังคงอยู่ภายใต้การพิจารณาแยกความแตกต่างจากธุรกิจอื่น ๆ กฎหมายสามารถมีได้หลายวัตถุประสงค์: การควบคุม การอนุญาต ให้ท้อง ให้ (เงิน), การถูกลงโทษ การให้ การประกาศ หรือ การจำกัด มันอาจจะต่างกับการกระทำไม่ใช่กฎหมายที่นำ โดยการบริหาร หรือดูแลร่างกายภายใต้อำนาจ ของบัญญัติ หรือ สำหรับการใช้บัญญัติ [2]ภายใต้ระบบเวสต์มินสเตอร์ สินค้าของหลักกฎหมายเรียกว่าการกระทำของรัฐสภาหลังประกาศกฎหมายจะมักจะเสนอ โดยสมาชิกสภานิติบัญญัติ (เช่นสมาชิกสภาคองเกรสหรือรัฐสภา), หรือผู้ บริหาร นการถกเถียงกัน โดยสมาชิกของสภานิติบัญญัติ และมีแก้ไขบ่อยครั้งก่อนกาล ขนาดใหญ่สุด legislatures อย่างเพียงเศษเสี้ยวเล็ก ๆ ของบิลในเซสชันกำหนดเสนอ [3] ว่าตั๋วมีกำหนดจะเสนอ และโดยทั่วไปเป็นเรื่องของความสำคัญกฎหมายของรัฐบาลกฎหมายถือว่าเป็นหนึ่งในสามหน้าที่หลักของรัฐบาล ซึ่งมักจะแตกต่างกันภายใต้หลักการแบ่งแยกอำนาจ ผู้ที่มีอำนาจอย่างเป็นทางการในการสร้างกฎหมายรู้จักกันเป็นสมาชิกสภานิติบัญญัติ องค์กรตุลาการของรัฐบาลจะมีอำนาจทางการตีความกฎหมาย (ดูตามกฎหมายตีความ); สาขาการบริหารของรัฐบาลสามารถทำหน้าที่ภายในอำนาจและวงเงินกฎหมายกำหนดเท่านั้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กฎหมาย (หรือ "กฎหมายตามกฎหมาย") เป็นกฎหมายที่ได้รับการประกาศใช้ (หรือ "ตรา") โดยสภานิติบัญญัติหรือการปกครองอื่น ๆ หรือกระบวนการในการทำมัน. [1] ก่อนที่รายการของการออกกฎหมายกลายเป็นกฎหมายมันอาจจะเป็นที่รู้จักกันในการเรียกเก็บเงินและอาจจะเรียกในวงกว้างว่า "กฎหมาย" ในขณะที่มันยังคงอยู่ภายใต้การพิจารณาความแตกต่างจากธุรกิจอื่น ๆ กฎหมายสามารถมีหลายจุดประสงค์: เพื่อควบคุมเพื่ออนุมัติการนอกกฎหมายเพื่อให้ (เงิน) เพื่ออนุมัติที่จะให้ไปประกาศหรือการ จำกัด การ มันอาจจะเทียบกับการกระทำที่ไม่ใช่การออกกฎหมายซึ่งถูกนำมาใช้โดยการบริหารร่างกายหรือการบริหารภายใต้อำนาจของพระราชบัญญัติหรือสำหรับการดำเนินการออกกฎหมายพระราชบัญญัติ. [2]

ภายใต้ระบบ Westminster, รายการหลักกฎหมายเป็นที่รู้จักกันในฐานะที่เป็น การกระทำของรัฐสภาหลังจากการตรากฎหมาย.

กฎหมายมักจะมีการเสนอโดยสมาชิกสภานิติบัญญัติ (เช่นเป็นสมาชิกของสภาคองเกรสหรือรัฐสภา) หรือโดยผู้บริหารครั้นแล้วก็เป็นที่ถกเถียงกันในหมู่สมาชิกของสภานิติบัญญัติและมักจะมีการแก้ไขเพิ่มเติมก่อนที่จะเดิน ส่วนใหญ่สภานิติบัญญัติตราขนาดใหญ่เพียงเศษเล็ก ๆ ของตั๋วเงินที่เสนอในเซสชั่นที่กำหนด. [3] ไม่ว่าจะเป็นการเรียกเก็บเงินที่ได้รับจะนำเสนอและโดยทั่วไปเรื่องของการจัดลำดับความสำคัญของกฎหมายของรัฐบาลก.

กฎหมายการยกย่องว่าเป็นหนึ่งในสามของฟังก์ชั่นหลักของรัฐบาลซึ่งมักจะมีความโดดเด่นภายใต้หลักคำสอนของการแบ่งแยกอำนาจที่ บรรดาผู้ที่มีอำนาจอย่างเป็นทางการในการสร้างกฎหมายที่เป็นที่รู้จักกันในฐานะสมาชิกสภานิติบัญญัติ; สาขาการพิจารณาคดีของรัฐบาลจะมีอำนาจอย่างเป็นทางการในการตีความกฎหมาย (ดูการตีความตามกฎหมาย); สาขาการบริหารงานของรัฐบาลสามารถทำหน้าที่เพียง แต่อยู่ในอำนาจและข้อ จำกัด ที่กำหนดโดยกฎหมาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กฎหมาย ( หรือ " กฎหมายกฎหมาย " ) เป็นกฎหมายที่ได้มีการประกาศใช้ ( หรือ " กฎหมาย " ) โดยรัฐสภา หรืออื่น ๆ ในร่างกาย หรือกระบวนการของการทำ [ 1 ] ก่อนที่รายการของกฎหมายเป็นกฎหมาย มันอาจจะเรียกว่าเป็น บิล และอาจเป็นวงกว้างเรียกว่า " กฎหมาย " ในขณะที่ มันยังคงอยู่ภายใต้การพิจารณาความโดดเด่นจากธุรกิจอื่น ๆ กฎหมายสามารถมีหลายวัตถุประสงค์ : เพื่อควบคุมการอนุญาตให้ผู้ร้ายให้ ( เงิน ) , การลงโทษ , การอนุญาต , การประกาศหรือการ จํากัด มันอาจจะขัดกับพระราชบัญญัติซึ่งเป็นกฎหมายที่ไม่ใช้งาน หรือการบริหารร่างกายภายใต้อำนาจของฝ่ายนิติบัญญัติ หรือแสดงการกระทำนิติบัญญัติ [ 2 ]ภายใต้ระบบ Westminster , รายการของกฎหมายหลักเป็นที่รู้จักกันเป็นพระราชบัญญัติของรัฐสภาหลังจากการประกาศใช้เป็นกฎหมายกฎหมายมักจะเสนอโดยสมาชิกของรัฐสภา ( เช่นสมาชิกของรัฐสภาหรือรัฐสภา ) หรือผู้บริหาร ซึ่งเป็นที่ถกเถียงกันโดยสมาชิกของสภานิติบัญญัติและมักจะแก้ไขก่อนเดิน ขนาดใหญ่ที่สุด legislatures บัญญัติเพียงเศษเล็ก ๆของค่าใช้จ่ายที่เสนอในกลุ่มงานที่กำหนด [ 3 ] ว่าได้รับบิล จะ เสนอ และโดยทั่วไปจะเป็นเรื่องของสิทธิทางกฎหมายของรัฐบาลกฎหมายที่ถือได้ว่าเป็นหนึ่งในสามหน้าที่หลักของรัฐบาล ซึ่งมักจะมีความโดดเด่นภายใต้หลักการแยกอำนาจ ผู้ที่มีอำนาจอย่างเป็นทางการเพื่อสร้างกฎหมายเรียกว่าสภานิติบัญญัติ ; สาขาการบริหารของรัฐบาลจะมีอำนาจในการตีความกฎหมายอย่างเป็นทางการ ( ดูตีความกฎหมาย ) ; ผู้บริหารสาขาของรัฐบาลสามารถทำเฉพาะภายในอำนาจและข้อ จำกัด ที่กำหนดโดยกฎหมาย