Full 20th century - TodayPost-war f

Full 20th century - Today
Post-war fashion returned to prominence through Christian Dior's famous "New Look" in 1947: the collection contained dresses with tiny waists, majestic busts, and full skirts swelling out beneath small bodices, in a manner very similar to the style of the Belle Époque. The extravagant use of fabric and the feminine elegance of the designs appealed greatly to a post-war clientele. Other important houses of the period included Pierre Balmain and Hubert de Givenchy (opened in 1952). The fashion magazine Elle was founded in 1945. In 1952, Coco Chanel herself returned to Paris. In the 1960s, "high fashion" came under criticism from France's youth culture (including the yé-yés) who were turning increasingly to London and to casual styles. In 1966, the designer Yves Saint Laurentbroke with established high fashion norms by launching a prêt-à-porter ("ready to wear") line and expanding French fashion into mass manufacturing and marketing (member houses of the Chambre Syndicalewere forbidden to use even sewing machines). In 1985, Caroline Rennolds Milbank wrote, "The most consistently celebrated and influential designer of the past twenty-five years, Yves Saint Laurent can be credited with both spurring the couture's rise from its sixties ashes and with finally rendering ready-to-wear reputable." He is also credited with having introduced the tuxedo suit for women and was known for his use of non-European cultural references, and non-white models.
Further innovations were carried out by Paco Rabanne and Pierre Cardin. In post-1968 France, youth culture would continue to gravitate away from the "sociopolitically suspect" luxury clothing industry, preferring instead a more "hippy" look (termed baba cool in French). With a greater focus on marketing and manufacturing, new trends were established by Sonia Rykiel, Thierry Mugler, Claude Montana, Jean-Paul Gaultier and Christian Lacroix in the 1970s and 80s. The 1990s saw a conglomeration of many French couture houses under luxury giants and multinationals such as LVMH.
Since the 1960s, France's fashion industry has come under increasing competition from London, New York, Milan and Tokyo. Nevertheless, many foreign designers still seek to make their careers in France: Karl Lagerfeld (German) at Chanel, John Galliano (British) at Dior, Paulo Melim Andersson (Swedish) at Chloe, Stefano Pilati (Italian) at Yves Saint Laurent, Marc Jacobs (American) at Louis Vuitton, and Kenzo Takada(Japanese) and Alexander McQueen (English) at Givenchy (until 2001).

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เต็มรูปแบบศตวรรษที่ 20 -
วันนี้แฟชั่นหลังสงครามกลับมาให้ความสำคัญผ่านคริสเตียนดิออร์ที่มีชื่อเสียงของ"โฉมใหม่" ในปี 1947 คอลเลกชันที่มีชุดที่มีเอวเล็ก ๆ ประติมากรรมอันงดงามและเต็มกระโปรงบวมออกมาภายใต้ bodices ขนาดเล็กในลักษณะที่คล้ายกับ รูปแบบของเบลล์เอป็อก การใช้ฟุ่มเฟือยของเนื้อผ้าและความสง่างามของผู้หญิงของการออกแบบได้ยื่นอุทธรณ์อย่างมากต่อลูกค้าหลังสงคราม บ้านอื่น ๆ ที่สำคัญของรอบระยะเวลารวม Pierre Balmain และฮิวเบิร์เดอจิวองชี่ (เปิดในปี 1952) แฟชั่นนิตยสาร Elle ก่อตั้งขึ้นในปี 1945 ในปี 1952 Coco Chanel ตัวเองกลับไปปารีส ในปี 1960 "แฟชั่นชั้นสูง" มาภายใต้การวิจารณ์จากวัฒนธรรมเยาวชนของฝรั่งเศส (รวมyéใช่) ซึ่งได้รับการเปิดมากขึ้นไปยังกรุงลอนดอนและรูปแบบสบาย ๆ ในปี 1966 นักออกแบบ Yves Saint Laurentbroke กับจัดตั้งบรรทัดฐานแฟชั่นชั้นสูงด้วยการเปิดตัวPrêt-a-ประตู ("พร้อมที่จะสวมใส่") สายและขยายแฟชั่นฝรั่งเศสในการผลิตมวลและการตลาด (บ้านสมาชิกของ Chambre Syndicalewere ต้องห้ามในการใช้งานมากยิ่งเย็บผ้า เครื่อง) ในปี 1985 แคโรไลน์ Rennolds มิลแบงก์เขียนไว้ว่า "นักออกแบบมากที่สุดอย่างต่อเนื่องที่มีชื่อเสียงโด่งดังและมีอิทธิพลที่ผ่านมายี่สิบห้าปี, Yves Saint Laurent สามารถได้รับเครดิตกับทั้งกระตุ้นการเพิ่มขึ้นตูของจากขี้เถ้าอายุหกสิบเศษและมีในที่สุดการแสดงผลที่พร้อมต่อการสวมใส่ที่มีชื่อเสียง . " เขายังให้เครดิตกับการแนะนำทักซิโดชุดสำหรับผู้หญิงและเป็นที่รู้จักกันสำหรับการใช้งานของเขาในการอ้างอิงทางวัฒนธรรมที่ไม่ใช่ยุโรปและรูปแบบที่ไม่ใช่สีขาว.
นวัตกรรมเพิ่มเติมได้ดำเนินการโดย Paco Rabanne และ Pierre Cardin ในการโพสต์ 1968 ฝรั่งเศสวัฒนธรรมเยาวชนจะยังคงไหลออกจาก "sociopolitically ผู้ต้องสงสัย" อุตสาหกรรมเสื้อผ้าหรูหราแทนที่จะเลือกมากขึ้น "ฮิปปี้" มอง (baba เย็นเรียกว่าภาษาฝรั่งเศส) ที่มีความสำคัญมากขึ้นในตลาดและการผลิตแนวโน้มใหม่ที่ถูกจัดตั้งขึ้นโดย Sonia Rykiel, Thierry Mugler คลอดด์มอนแทนา, Jean-Paul Gaultier และคริสเตียนลาครัวซ์ในปี 1970 และ 80 ปี 1990 เห็นการชุมนุมของบ้านตูฝรั่งเศสจำนวนมากภายใต้ยักษ์ใหญ่ที่หรูหราและ บริษัท ข้ามชาติเช่น LVMH ได้.
ตั้งแต่ปี 1960 อุตสาหกรรมแฟชั่นของฝรั่งเศสได้เข้ามาอยู่ภายใต้การแข่งขันที่เพิ่มขึ้นจากลอนดอน, นิวยอร์ก, มิลานและโตเกียว แต่นักออกแบบชาวต่างชาติจำนวนมากยังคงพยายามที่จะทำให้อาชีพของพวกเขาในฝรั่งเศส: คาร์ลลาเกอร์เฟลด์ (เยอรมัน) ที่ชาแนล, จอห์น Galliano (บริติช) ที่ดิออร์, เปาโล Melim Andersson (สวีเดน) ที่โคลอี้, สเตฟาโน Pilati (อิตาลี) ที่ Yves Saint Laurent, มาร์ค จาคอบส์ (อเมริกัน) ที่ Louis Vuitton และ Kenzo Takada (ญี่ปุ่น) และ Alexander McQueen (อังกฤษ) ที่จิวองชี่ (จนกระทั่ง 2001)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ศตวรรษที่ 20 - ปัจจุบันสงครามเต็มรูปแบบแฟชั่น
โพสต์กลับไปโดดผ่าน Christian Dior ชื่อดัง " ใหม่ " ในปี 1947 : คอลเลกชันที่ประกอบด้วยชุดกับเล็กเอวตระหง่านประติมากรรมและกระโปรงเต็มบวมออกใต้ bodices ขนาดเล็ก ในลักษณะที่คล้ายกับรูปแบบของเบลล์É poque .ฟุ่มเฟือย ใช้ผ้า และความสง่างามของผู้หญิงออกแบบอุทธรณ์อย่างมากให้กับลูกค้าหลังสงคราม . บ้านที่สำคัญอื่น ๆของระยะเวลารวม ปิแอร์ บัลแมง Hubert de Givenchy และ ( เปิดในปี 1952 ) แฟชั่นนิตยสารแอล ก่อตั้งขึ้นในปี 1945 ในปี 1952 , Coco Chanel ตัวเองกลับไปปารีส ในช่วงปี 1960แฟชั่น " สูง " มาภายใต้การวิจารณ์จากเยาวชนวัฒนธรรมฝรั่งเศส ( รวมถึง Y ) y é s ) ที่ถูกเปิดมากขึ้นกับลอนดอนและแบบสบาย ๆ ในปี พ.ศ. 2509นักออกแบบ Yves Saint laurentbroke ตั้งบรรทัดฐานแฟชั่นสูงด้วยการเปิดตัวประชาสัมพันธ์ê T - ล่าสุด - พอร์เตอร์ ( " พร้อมที่จะสวมใส่ " ) สาย และขยายแฟชั่นฝรั่งเศสในการผลิตมวลและการตลาด ( บ้านสมาชิกของ chambre syndicalewere ห้ามใช้จักรเย็บผ้า ) ในปี 1985 , แคโรไลน์ rennolds มิลแบงก์ เขียนไว้ว่า" มากที่สุดอย่างต่อเนื่อง และมีอิทธิพลของอดีตนักออกแบบฉลอง 25 ปี อีฟว์ Saint Laurent สามารถใส่กับเครื่องของ Couture เพิ่มขึ้นจากอายุหกสิบเศษขี้เถ้า และในที่สุดการพร้อมที่จะสวมใส่ที่มีชื่อเสียง . " เขายังให้เครดิตกับการแนะนำชุดทักซิโด้สำหรับผู้หญิง และเป็นที่รู้จักกันสำหรับการใช้งานของเขาไม่ใช่ยุโรปวัฒนธรรมการอ้างอิงและไม่ใช่รุ่นสีขาว
นวัตกรรมเพิ่มเติม ดําเนินการโดย Paco Rabanne และ Pierre Cardin . ใน post-1968 ฝรั่งเศส วัฒนธรรม เยาวชนจะยังคงไหลออกไปจาก " ผู้ต้องสงสัย " sociopolitically เสื้อผ้าที่หรูหราอุตสาหกรรมแทนพอใจมากขึ้น " ฮิปปี้ " ดู ( เรียกว่าบาบาเย็นในฝรั่งเศส ) กับมากขึ้นมุ่งเน้นการตลาดและการผลิต แนวโน้มใหม่ที่ถูกก่อตั้งขึ้นโดย เทียรี่ มูแกลร์เนียดู ,Claude Montana , ฌองปอลโกติเยร์ และ คริสเตียน ลาครัวซ์ ในปี 1970 และ 80 ปี 1990 เห็นเป็นกลุ่มก้อนของบ้านกูตูร์ฝรั่งเศสภายใต้ความหรูหราและ บริษัท ข้ามชาติยักษ์ใหญ่มากมาย เช่น LVMH .
ตั้งแต่ปี 1960 , อุตสาหกรรมแฟชั่นฝรั่งเศสมีมาภายใต้การแข่งขันที่เพิ่มขึ้นจาก ลอนดอน นิวยอร์ก มิลาน โตเกียว โดยนักออกแบบต่างประเทศมากมายยังหาที่จะทำให้อาชีพของพวกเขาในประเทศฝรั่งเศส :คาร์ล ลาเกอร์เฟลด์ ( เยอรมัน ) ที่ชาแนล จอห์น กัลลิอาโน ( อังกฤษ ) ที่ Dior , เปาโล melim ัน ( สวีเดน ) ที่โคลอี้ สเตฟาโน่ ถูก ( อิตาลี ) ที่ Yves Saint Laurent Marc Jacobs ( อเมริกัน ) ที่หลุยส์ วิตตอง และ เคนโซ ทาคาดะ ( ญี่ปุ่น ) และ อเล็กซานเดอร์ แมคควีน ( ภาษาอังกฤษ ) ที่ Givenchy ( จนถึงปี 2001 ) .