I win, right?" a young boy said, hi

I win, right?" a young boy said, his still standing straight and composed figure looming over the sweaty, fallen, and exhausted one of a girl his age. His lips then tilted up into an arrogant smirk as the mocking question escape him. He knew he had won alright; still, he found it quite amusing to ask, especially upon seeing the girl's shocked and frozen expression.

The girl was on all fours, panting, breathing deeply, and catching her breath after that long track run. "N-no way…," she whispered as she then looked up to the smirking boy. "This can't be…" she added.

She couldn't believe she had lost. To him. To that seemingly weak and puny little boy. To Syaoran Li.

The very first person she had ever lost to.

"Not so tough now are you? Hm?" He snickered as he left. "I'm gonna find a more worthy opponent."

Opponent.

That word resounded on the girl's mind, and only then had she finally got a grip back on reality. She glared at the boy's retreating figure with all the frustration she could muster. "GET BACK HERE GAKI!" she demanded.

"Why would I?"

.

.

.

"Miss Rank Number Two?"

The girl could only gasp with resentment.

Point Tally: Syaoran - 1; Sakura - 0

"D-don't call me that!"

"Why not? Miss Rank Number Two really fits you, you know…"

"No it doesn't!"

"Yes it does. You lost, Kinomoto. Accept the truth."

"Ugh! Mark my words, Li, someday, I will beat you. Just wait!"

A sigh.

Sakura Kinomoto. Just your average, plain, sixteen-year-old girl, struggling for survival in this thing she liked to call "Hell on Earth." School, in other words; Junior High, to be exact. Right from the start of her high school years, Sakura knew she'd hate it, and as the girl sat by in her Math class that day, lost in her own thoughts and clearly oblivious to the rest that was going around her, she knew she had proven herself right. Yes, just like any teenager, attending tedious and repetitive classes almost eight hours a day wasn't her exact idea of "fun." Nope, not even in the slightest bit.

She slumped sluggishly back onto her seat. She was not particularly interested in listening to her teacher blabbering complete nonsense in front (or so it seemed to her), about some completely screwed up Peethagoorey Theorem. Or something like that. She really couldn't tell truth to be told; she wasn't paying any attention. Thankfully though, some random dude had excused the woman. Probably an important faculty meeting. Instantly, the room burst into noisy chatters. Sakura, however, just resorted to staring out the window.

"Sakura, you seem spaced out," Tomoyo Daidouji, her best friend, noted.

"Oh…that." A shrug. "It's nothing. Don't worry, Tomoyo-chan."

She chuckled softly. "Hmmm….about our History quiz later?"

Sakura's eyes widened. "How did you know? But anyway, yeah, that's it. And I swear, I am soooooo gonna beat Li on that one! I'm sure of it!"

Looking back, she couldn't help but slightly flinch at how her day had badly started. She woke up late, and truth to be told, her brother's wisecracks in the background didn't help much. She practically messed up their whole living room as she scrambled through her school things, and then stepped out of the house with her hair still uncombed. But then, a longing feeling plagued her. Forget about waking up late again. Forget about that annoying Touya. Forget about being seen publicly in a complete mess. Forget even about that long Calculus test she had to take that day. It was a new day. Another day of school. Another chance to go up against a certain amber-eyed boy in their usual competitions.

Syaoran Li. Her rival.

She was determined; face brimming with confidence and assurance of herself. She knew she'd beat him today, she could feel it. This was what she kept reminding herself every single day. Unfortunately for her, she never did get to beat him in anything. Anything. Whether it's from quarterly exams to a simple staring contest, the results were always the same. Puntos for Syaoran, na-da for Sakura.

But today? Ha. She'd make sure she'd turn the tables around. She'd make sure he'd eat dust. She'd make sure he'd surrender. She'd make sure she'd win. Today was different; she could feel it, excitement getting the best of her through and through.

"You'd just be humiliated; I'm sure of that, too," Ryu Hasegawa, another friend of hers, joined in. "Are you sure about going up against him? Again? Think it'd be better if you just give up Sakura-chan— Hey, OW!"

"Like, soooo not helping Hasegawa," Mei Lin Li, still as feisty as ever, scolded the raven-haired boy, her bright red eyes flaring as she faced Sakura animatedly. "Sakura-chan, don't mind that stupid dunce. I say go for it! Heh. It's not every day that you'd get to see someone so determined to beat that cousin of mine. Much more, seeing someone actually beat him…"

"If, someone could that is," an arrogant voice cut in, a voice which Sakura already knew by heart, making her mutter grimly under her breath.

She turned, expecting to see a boy probably a foot taller than her, with chocolate brown hair and amber eyes, a matching arrogant smirk plastered on his face, standing right behind her. And, guess what? She did.

And so, just like any of their other, countless encounters, she burst into a rage of fury.

"DROP IT WITH THE COCKY ATTITUDE, LI. It's annoying." She glared at the boy. "Show off."

Syaoran grinned as he dropped his bag onto his seat. "Whatever you say…Klutz."

"I am not a klutz!"

"Right. You're not."

Sakura could only turn her back against him with an irritated "Hmpf!" From her seat, she then saw her sensei return, and then continue with her lessons, and Sakura, well, just as always, pretended to be listening to her. She didn't understand a thing though.

Stupid Peethagoorey Theorem.

Whatever it is.

"So…what's up today? Got any challenges? Eh? Kinomoto?"

"Ha. You bet Li. I've got a loooooong list here in my mind! And now we're down to...uh...what, number are we in again?"

"Challenge No. 36, 482"

"Right. 36, 482. You are on!"

Syaoran shrugged coolly. "Right then. Prepare to lose."

"That is NOT gonna happen."

"We'll see. Oh, and another thing…"

.

.

.

"It's Pythagorean Theorem. Not Peethagoorey," he grinned. "Miss Rank Number Two."

Sakura frowned.

Oh…she is SO gonna get him.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันจะชนะใช่มั้ย? "เด็กหนุ่มกล่าวว่าเขายังคงยืนอยู่ตรงรูปและแต่งปรากฏอยู่เหนือเหงื่อที่ลดลงและหมดหนึ่งในหญิงสาวคนหนึ่งอายุของเขา. ริมฝีปากของเขาแล้วเอียงขึ้นไปย้ิมเย้ยหยิ่งเป็นคำถามที่เยาะเย้ยเขาหลบหนี เขารู้ว่าเขาได้รับรางวัลไม่เป็นไร; ยังเขาพบว่ามันสนุกมากที่จะถามโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นหญิงสาวที่แสดงออกตกใจและแช่แข็ง. สาวเป็นทั้งสี่หอบหายใจลึกและจับลมหายใจของเธอหลังจากที่ทำงานยาวนาน ". วิธี N-ไม่ ... "เธอกระซิบที่เธอแล้วเงยหน้าขึ้นมองเด็กแสยะยิ้มที่มุม." นี้ไม่สามารถ ... "เธอกล่าว. เธอไม่สามารถเชื่อว่าเธอได้สูญเสีย. เพื่อเขา. ในการที่เด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่ดูเหมือนจะอ่อนแอและอ่อนแอ . ในการหลี่เชารัน. คนแรกที่เธอได้สูญเสียที่เคย. "ไม่ยากดังนั้นตอนนี้คุณเป็นอย่างไรบ้าง หืม? "เขา snickered ขณะที่เขาออก." ฉันจะหาคู่ต่อสู้ที่สมน้ำสมเนื้อมากขึ้น. "ฝ่ายตรงข้าม. คำที่ดังก้องอยู่ในใจของหญิงสาวและเพียงแล้วมีเธอในที่สุดก็มีการจับกลับมาอยู่บนความเป็นจริง. เธอจ้องถอยของเด็ก . รูปกับความยุ่งยากที่เธอสามารถรวบรวม "ได้รับกลับมาที่นี่ Gaki!" เธอเรียกร้อง. "ทำไมฉันจะ?"... "มิสอันดับสองจำนวน?" หญิงสาวเท่านั้นที่จะอ้าปากค้างด้วยความไม่พอใจ. จุด Tally: เชารัน - 1; ซากุระ - 0 "D-อย่าเรียกผมว่า" "ทำไมไม่? นางสาวอันดับสองจำนวนมากที่เหมาะกับคุณที่คุณรู้ว่า ... "" ไม่มันไม่ได้! "" ใช่มันไม่ คุณหายไปคิโนโมโตะ ยอมรับความจริง. "" ฮึ! เครื่องหมายคำของฉันหลี่, สักวันหนึ่งผมจะชนะคุณ เพียงแค่รอ! "ถอนหายใจ. ซากุระคิโนโมโตะเพียงค่าเฉลี่ยของคุณธรรมดา, สาวสิบหกปีดิ้นรนเพื่อความอยู่รอดในเรื่องนี้เธอชอบที่จะเรียก." นรกบนดิน "โรงเรียนในคำอื่น ๆ . มัธยมจะเป็น แน่นอน. ขวาจากจุดเริ่มต้นของปีที่โรงเรียนของเธอสูงซากุระรู้ว่าเธอจะเกลียดมันและเป็นหญิงสาวนั่งอยู่ในชั้นเรียนคณิตศาสตร์ของเธอในวันนั้นหายไปในความคิดของเธอเองและลบเลือนได้อย่างชัดเจนส่วนที่เหลือที่เกิดขึ้นรอบตัวเธอ เธอรู้ว่าเธอได้พิสูจน์ตัวเองที่ถูกต้อง. ใช่เช่นเดียวกับวัยรุ่นใด ๆ เข้าร่วมชั้นเรียนที่น่าเบื่อและซ้ำเกือบแปดชั่วโมงต่อวันก็ไม่ได้คิดที่ถูกต้องของเธอ "สนุก." Nope ไม่ได้ในบิตน้อยที่สุด. เธอลดลงกลับเข้าสู่อืด ที่นั่งของเธอ. เธอไม่ได้สนใจโดยเฉพาะในการฟังครูของเธอ blabbering เรื่องไร้สาระสมบูรณ์ในด้านหน้า (หรือเพื่อให้ดูเหมือนว่ามันจะเธอ) เกี่ยวกับบางเมาสมบูรณ์ขึ้น Peethagoorey ทฤษฎีบท. หรือสิ่งที่ต้องการที่. จริงๆเธอไม่สามารถบอกความจริงที่จะบอก เธอไม่ได้ให้ความสนใจใด ๆ โชคดีแม้ว่าบางครับสุ่มได้ขอตัวผู้หญิงคนนั้น. อาจจะมีการประชุมคณะที่สำคัญ ทันทีห้องพักออกมาเป็น chatters ที่มีเสียงดัง ซากุระ แต่เพียง resorted เพื่อจ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง. "ซากุระคุณดูเหมือนเว้นระยะห่างออกมา" โทโมโยะ Daidouji เพื่อนที่ดีที่สุดของเธอตั้งข้อสังเกต. "โอ้ ... ที่." ยัก "มันไม่มีอะไร. ไม่ต้องกังวลโทโมโยะจัง." เธอหัวเราะเบา ๆ "อืมม ... .about ตอบคำถามของเราประวัติความเป็นมาภายหลังได้หรือไม่" ตาของซากุระกว้างขึ้น "คุณรู้หรือไม่? แต่อย่างไรก็ตามใช่ว่ามัน. และฉันสาบานฉัน soooooo จะชนะหลี่ที่หนึ่ง! ฉันแน่ใจว่าของมัน!" มองย้อนกลับไปว่าเธอไม่สามารถช่วย แต่สะดุ้งเล็กน้อยที่วิธีการของเธอ วันที่ได้เริ่มต้นไม่ดี เธอตื่นสายและความจริงจะบอก wisecracks พี่ชายของเธอในพื้นหลังไม่ได้ช่วยมาก เธอจริง messed up ห้องนั่งเล่นของพวกเขาทั้งในขณะที่เธอตะกายผ่านสิ่งโรงเรียนของเธอแล้วก้าวออกมาจากบ้านด้วยผมของเธอยังคงไม่ได้หวี แต่แล้วความรู้สึกความปรารถนาของเธอเต็มไป ลืมเกี่ยวกับการตื่นสายอีกครั้ง ลืมเกี่ยวกับการที่น่ารำคาญโทยะ ลืมเกี่ยวกับการมองเห็นในที่สาธารณะระเบียบสมบูรณ์ ลืมแม้กระทั่งเกี่ยวกับว่าการทดสอบแคลคูลัสนานเธอต้องใช้เวลาในวันนั้น มันเป็นวันที่ใหม่ อีกวันหนึ่งของโรงเรียน โอกาสที่จะไปขึ้นกับเด็กผู้ชายสีเหลืองตาบางอย่างในการแข่งขันปกติของพวกเขา. เชารันลี่ . คู่แข่งของเธอเธอก็ตัดสินใจ; เผชิญเต็มไปด้วยความมั่นใจและความเชื่อมั่นของตัวเอง เธอรู้ว่าเธอจะชนะเขาในวันนี้ที่เธอจะได้รู้สึกว่ามัน นี่คือสิ่งที่เธอเก็บไว้เตือนตัวเองทุกวัน แต่โชคร้ายสำหรับเธอเธอไม่เคยได้รับที่จะเอาชนะเขาได้ในสิ่งที่ สิ่งใด ไม่ว่าจะเป็นจากการสอบทุกไตรมาสเพื่อประกวดจ้องมองที่ง่ายและผลที่ได้ก็เสมอกัน Puntos สำหรับเชารัน, na-da ซากุระ. แต่วันนี้? ฮา เธอต้องการให้แน่ใจว่าเธอจะเปิดตารางที่อยู่รอบ ๆ เธอต้องการให้แน่ใจว่าเขาจะกินฝุ่น เธอต้องการให้แน่ใจว่าเขาจะยอมจำนน เธอต้องการให้แน่ใจว่าเธอจะชนะ วันนี้เป็นวันที่แตกต่างกัน เธอจะรู้สึกว่ามันตื่นเต้นรับที่ดีที่สุดของเธอผ่านและผ่าน. "คุณต้องการเพียงแค่ต้องอับอายขายหน้า; ฉันแน่ใจว่าของที่เกินไป" รเซกาวาเพื่อนของเธออีกร่วม "คุณแน่ใจเกี่ยวกับการไป. ขึ้นกับเขา? อีกครั้ง? คิดว่ามันจะดีกว่าถ้าคุณเพียงแค่ให้ขึ้นซากุระช่องทางเฮ้ OW! "" ชอบเหมือนไม่ได้ช่วยให้เซกาวา "เหม่ยหลินหลี่ยังคงซ่าเช่นเคยดุกาผม เด็กตาสีแดงของเธอสดใสวูบวาบที่เธอต้องเผชิญกับซากุระคึกคะนอง "ซากุระจังไม่ทราบว่าคนโง่โง่. ฉันพูดไปมัน! Heh. มันไม่ใช่ทุกวันที่คุณจะได้เห็นคนที่มุ่งมั่นที่จะเอาชนะญาติของฉันว่า. มากขึ้นเห็นคนจริงเอาชนะเขาได้ ... "" ถ้าคนที่จะทำได้นั่นคือ "เสียงหยิ่งตัดเสียงซึ่งซากุระก็รู้อยู่แล้วด้วยหัวใจทำให้พูดพึมพำเธอเคร่งขรึมภายใต้ลมหายใจของเธอ. เธอหันคาดหวังที่จะเห็นเด็กอาจเท้าสูงกว่าเธอด้วย ช็อคโกแลตผมสีน้ำตาลตาสีเหลือง, ย้ิมเย้ยจับคู่หยิ่งฉาบบนใบหน้าของเขายืนอยู่ด้านหลังของเธอ และเดาอะไร เธอทำ. และอื่น ๆ เช่นเดียวกับใด ๆ ของพวกเขาอื่น ๆ , การเผชิญหน้านับไม่ถ้วนเธอออกมาเป็นความโกรธของความโกรธ. "DROP กับอวดดีทัศนคติ LI. มันน่ารำคาญ." เธอจ้องหน้าเด็ก "อวด." เชารันยิ้มในขณะที่เขาลดลงกระเป๋าของเขาลงบนที่นั่งของเขา "สิ่งที่คุณพูดว่า ... ชะมัด." "ผมไม่ได้ชะมัดกัน!" "ตอน. คุณไม่ได้." ซากุระเท่านั้นที่สามารถเปิดกลับมาของเธอกับเขาที่มีการระคายเคือง "Hmpf!" จากที่นั่งของเธอเธอเห็นเธอแล้วอาจารย์กลับมาแล้วยังคงมีการเรียนของเธอและซากุระที่ดีเช่นเดียวกับที่เคยแกล้งทำเป็นจะฟังเธอ เธอไม่เข้าใจสิ่งที่แม้ว่า. โง่ Peethagoorey ทฤษฎีบท. สิ่งที่เป็น. "ดังนั้น ... สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้มีความท้าทายใด ๆ เอ๊ะ? คิโนโมโตะ?" "ฮะ. คุณเดิมพันลี่. ฉันมีรายการ loooooong ที่นี่ในของฉัน ใจ! และตอนนี้เรากำลังลงไป ... เอ่อ ... สิ่งที่จำนวนที่เราอีกครั้ง? "" ความท้าทายฉบับที่ 36, 482 "" ตอน. 36, 482. คุณอยู่! "เชารันยักเฉย "ตอนนั้น. เตรียมที่จะสูญเสีย." "นั่นไม่ได้จะเกิดขึ้น." "เราจะเห็น. อ้อและอีกสิ่งหนึ่ง ... "... "มันเป็นทฤษฎีบทพีทาโกรัส. ไม่ Peethagoorey" เขายิ้ม "มิสจำนวนอันดับสอง." ซากุระขมวดคิ้ว. โอ้ ... เธอเป็นดังนั้นจะรับเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันชนะ ใช่ไหม ? เด็กหนุ่มพูด เขายังคงยืนตรงและแต่งรูปที่ปรากฏเหนือเหงื่อลดลง และหมดหนึ่งในผู้หญิงอายุของเขา ริมฝีปากของเขาแล้วเอียงขึ้นเยาะเย้ยหยิ่งเหมือนเยาะเย้ยคำถามหนีเขา เขารู้ว่าเขาจะได้ ; เขายังพบว่ามันค่อนข้างน่าขบขันที่จะถาม โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นหญิงสาวตกใจและแช่แข็งแสดงออก

ผู้หญิงบนทั้งหมดสี่ ,หอบ หายใจลึก และจับลมหายใจของเธอหลังจากที่ติดตามมานานวิ่ง” ไม่จริงนะ . . . . . . . " เธอกระซิบที่ข้างหูเธอ แล้วมองไปที่ smirking เด็ก” ไม่สามารถ . . . .

" เธอกล่าว เธอไม่อยากจะเชื่อว่าเธอต้องสูญเสียไป กับเขา ที่ดูเหมือนจะอ่อนแอและอ่อน เด็กน้อย เพื่อ syaoran ลี่

เป็นคนแรกที่เธอเคยแพ้

" ไม่น่ากลัวใช่มั้ย ? หือ ? " เขา snickered เขาซ้าย" ผมจะเจอคู่ต่อสู้ที่คู่ควร "



ว่าฝ่ายตรงข้าม ทั้งในจิตใจของหญิงสาว และเพียงแล้วเธอก็จับกลับในความเป็นจริง เธอถลึงตามอง เด็กหนุ่มถอยรูปกับเสียงเธอสามารถรวบรวม” กลับมาที่นี่ gaki ! " เธอต้องการ

" ทำไมฉัน ? "







" พลาดอันดับสอง " ?

สาวได้แต่อ้าปากค้างด้วยความไม่พอใจ

: จุดนับ syaoran - 1 ;ซากุระ - 0

" อย่าเรียกฉันแบบนั้น ! "

" ทำไม ? พลาดเลขอันดับสองจริงๆเหมาะกับคุณ , คุณก็รู้ . . . . . . . "

" ไม่ ไม่ !

" ใช่มันไม่ คุณหายไป คิโนโมโตะ . ยอมรับกับความจริง . "

" โอ๊ย ! จำคำข้าไว้ หลี่ สักวันหนึ่ง ผมจะเอาชนะคุณ เดี๋ยวสิ ! "

เฮ้อ . .

การมืดคล้ำที่ขอบ . เฉลี่ยของคุณ , ธรรมดา , สิบหกปีเก่าสาวดิ้นรนเพื่อความอยู่รอด ในเรื่องนี้ เธอชอบที่จะเรียกว่า " นรกบนดิน " ที่โรงเรียนในคำอื่น ๆ ม.ต้น ได้แน่นอน ขวาจากจุดเริ่มต้นของปีที่โรงเรียนมัธยมซากุระรู้ว่าเธอจะเกลียด และเป็นผู้หญิง โดยในวันนั้นเธอนั่งเรียนคณิตศาสตร์ หลงในความคิดของตัวเองชัดเจน และไม่สนใจส่วนที่เหลือเกิดขึ้นรอบๆตัวเธอ เธอรู้ว่าเธอได้พิสูจน์ตัวเองแล้ว ใช่ เหมือนวัยรุ่นเรียนที่น่าเบื่อและเรียนซ้ำเกือบแปดชั่วโมง ไม่ใช่เธอแน่นอน ความคิดของ " สนุก " ไม่ ไม่เลยแม้สักนิด

เธอทรุดตัวเฉื่อยๆกลับไปยังที่นั่งของเธอ เธอไม่ได้สนใจฟังเธอ ครูพูดไร้สาระสมบูรณ์ในหน้า ( หรือดังนั้นมันดูเหมือนกับเธอ ) เรื่องเมาอย่างสมบูรณ์ขึ้น peethagoorey ทฤษฎีบท หรืออะไรประมาณนั้นเธอไม่ได้บอก ความจริง เพื่อจะบอกว่า เธอไม่ได้สนใจ ขอบคุณนะ บังเอิญเพื่อนมียกเว้นผู้หญิง อาจจะสำคัญคณะประชุม ทันที , ห้องออกมาเป็นเสียงดัง chatters . ซากุระ แต่แค่หันมาจ้องออกไปนอกหน้าต่าง

" ซากุระเธอดูเหมือนห่างออกมา " โทโมโยะไดโดจิ เพื่อนของเธอที่ดีที่สุดไว้

" โอ้ . . . . . . . . " ยัก " มันไม่มีอะไรหรอกไม่ต้องห่วง โทโมโยะจัง . . . "

เธอหัวเราะเบา ๆ " . อืม . . . . . . . . . . . . เรื่องสอบประวัติของเราทีหลัง ?

" ซากุระมองกว้างขึ้น คุณรู้ได้อย่างไร ? แต่ยังไงก็ตาม ใช่ นั่นล่ะ และฉันสาบานได้ ฉัน soooooo จะชนะหลี่ บนนั้น ! ฉันแน่ใจว่ามัน ! "

มองกลับมาที่เธอไม่สามารถช่วย แต่เล็กน้อยหันวันวิธีการของเธอไม่ดีเริ่ม ตื่นสาย และความจริงที่ต้องบอกพี่ชายของเธอ wisecracks ในพื้นหลังไม่ได้ช่วยอะไรมาก เธอเกือบจะ messed ขึ้นในห้องนั่งเล่นของพวกเขาทั้งหมดเป็นเธอตะกายผ่านสิ่งโรงเรียนของเธอ แล้วก้าวออกจากบ้านกับผมเธอยังกระเซิง . แต่แล้ว ความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความปรารถนาของเธอ ลืม ตื่นสายอีกแล้ว ลืมเรื่องที่น่ารำคาญ โทยะ . ลืมเกี่ยวกับการเห็นต่อสาธารณชนในระเบียบที่สมบูรณ์ลืมแม้แต่เรื่องที่ยาวสอบแคลคูลัสเธอต้องเอาวันนั้น มันเป็นวันใหม่ อีกวันของโรงเรียน มีโอกาสขึ้นไปกับแอมเบอร์บางตา บอย ในการแข่งขันปกติ

syaoran ลี้ คู่แข่งของเธอ

เธอเลื่อนลอย ใบหน้าเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจและความเชื่อมั่นของตนเอง เธอรู้ว่าเธอจะเอาชนะเขาในวันนี้ เธออาจจะรู้สึกถึงมันนี้คือสิ่งที่เธอเฝ้าย้ำกับตัวเองทุกวัน น่าเสียดาย เธอเคยได้รับที่จะชนะเขาได้ อะไร ไม่ว่าจะเป็นจากไตรมาสอบง่าย เริ่มแข่งขัน ผลเป็นเหมือนเดิมเสมอ จุดสำหรับ syaoran นา ดาสำหรับซากุระ

แต่วันนี้ ? ฮา เธอต้องแน่ใจว่าเธอจะต้องเปลี่ยนตารางรอบ เธอแน่ใจนะว่าเค้าจะกินฝุ่น เธอแน่ใจนะว่าเขาจะยอมแพ้เธอแน่ใจนะว่าเธอจะชนะ วันนี้มันต่างกัน เธอจะรู้สึกตื่นเต้นรับที่สุดของเธอตลอด

" คุณจะต้องอับอาย ผมแน่ใจว่านั่นด้วย " ริว ฮาเซกาว่า อีก เพื่อนของเธอร่วม” คุณแน่ใจเกี่ยวกับการไปสู้กับเขา อีกแล้วเหรอ ? คิดว่ามันคงจะดีกว่าถ้าคุณยอมแพ้ ซากุระจัง - เฮ้ โอ๊ย ! "

" ชอบ เพราะไม่ช่วยฮาเซกาว่า " เหมยหลินลี่