A dream come trueThe young professo

A dream come true

The young professor was working in his workshop in a narrow street in Boston, a few steps from scullery square. It was a very hot afternoon in June, but the man didn't notice. He was totally absorbed in his strange machine which he had been working for about three years. Suddenly he heard an almost inaudible sound, the first sound ever transmitted through a wire. The machine was the very first telephone and the young man was Alexander Graham Bell.

Although he was only 28 years old at the time, Alexander had been working in the fields of speech, anatomy, electricity and telegraphy for over 11 years. His grandfather had invented a speech problems. In fact, his whole family had been involved in the study of speech and sounds. Alexander’s father had also written several books on how to speak correctly as well as creating a form of sign language called ‘visible speech’.

At the age of 16 Alexander started to help teach young deaf mutes. He used his father’s system of ‘visible speech’and achieved amazing results. Sadly, around this time the brutal disease called the white plague, spread trough Britain and both Alexander’s brother died. As a result Alexander and his parents left the country and moved to Canada. He was teaching to a tribe of Mohawk Indians in a small Canadian town called Bretford, when the Boston Board of Education asked him to come and work in the USA at a new school for deaf mutes.

He became so successful that he soon opened his own school called ‘The School of Vocal Physiology’. However , he was so busy there that he did not have the time to work on his inventions.
A few years later, he agreed to give private lessons to a young boy whose family allowed him to use their basement as a workshop. This gave Alexander the opportunity to resume his experiments with sound transmitters. He used to spend all his free time, and most of his money, on his inventions. At that time he had another student who greatly influenced his life. She was a young girl who had lost her hearing and the ability to speak because of a childhood illness. Her name was Mabel Hubbard, and four years later they got married. Although many people taught that inventing a human voice transmitter was impossible ( other who believed in it taught that it's a waste of time) Alexander did not give up his dream. He continued his experiments with sound vibrations. He even copied the design of the human ear using iron rods and electrical wires to produce the same effect.

Alexander was spending so much time and energy on his inventions he did less work with his students and soon ran out of money. He was about to give up when he met Professor John Henry, an expert on the telegraph and electricity. Professor Henry realized immediately that Alexander had made an amazing discovery and encouraged him to continue with his experiments.

In order to survive financially Bell had to work on the musical telegraph, but he also continued working on his mechanical voice transmitter. On that summer afternoon in 1875, when Alexander heard the first sound transmitted over his machine, he realized that he had finally achieved his goal. Almost a year later, in March 1876, the first words were heard coming through the phone.

On his 29th birthday Alexander Graham Bell registered his invention with the patent office and, because had never seen anything like it before, they registered his invention ‘an improvement in telegraphy’. The name ‘telephone’ came later.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฝันที่เป็นจริงอาจารย์หนุ่มทำงานในเวิร์คในถนนแคบ ๆ ในบอสตัน จากก้นครัวสแควร์ มันเป็นช่วงบ่ายที่ร้อนมากในเดือนมิถุนายน แต่คนไม่คุ้น เขาถูกดูดซึมทั้งหมดในเครื่องของเขาแปลกที่เขาทำงานประมาณสามปี ทันใดนั้นเขาได้ยินเสียง inaudible เกือบ เสียงแรกที่เคยส่งผ่านเส้นลวด เครื่องโทรศัพท์แรก และชายหนุ่ม อเล็กซานเดอร์เกรแฮมเบลล์แต่เขาเพียง 28 ปีในเวลา อเล็กซานเดอร์ได้ทำงานในด้านการพูด กายวิภาคศาสตร์ ไฟฟ้า และโทรเลขปี 11 ปู่ของเขาได้คิดค้นการพูดปัญหา ในความเป็นจริง ทั้งครอบครัวของเขาได้เกี่ยวข้องกับการศึกษาของคำพูดและเสียง พ่อของอเล็กซานเดอร์ได้ยังเขียนหนังสือหลายเล่มเกี่ยวกับการพูดอย่างถูกต้องรวมทั้งสร้างรูปแบบของภาษาที่เรียกว่า 'เสียงมองเห็นได้'เมื่ออายุ 16 อเล็กซานเดอร์เริ่มเพื่อช่วยสอนเด็กหูหนวกปิด เขาใช้ระบบบิดาของ ' speech'and มองเห็นผลลัพธ์ที่น่าอัศจรรย์ที่ประสบความสำเร็จ เศร้า รอบเวลานี้เรียกว่าโหดร้ายโรคกาฬโรคขาว ประดับเพชรสหราชอาณาจักร และน้องชายทั้งสองอเล็กซานเดอร์ ดังนั้นอเล็กซานเดอร์และพ่อเหลือประเทศ และย้ายไปแคนาดา เขาสอนให้ชาวอินเดียโมฮอว์คในแคนาดาเมืองเล็ก ๆ เรียกว่า Bretford เมื่อศึกษาบอสตันถามเขา จะมาทำงานในสหรัฐอเมริกาที่โรงเรียนใหม่สำหรับปิดหูหนวกเขาก็กลายเป็นว่า เขามาได้เปิดโรงเรียนของเขาเองที่เรียกว่า ' การเรียนของ Vocal สรีรวิทยา ' ประสบความสำเร็จ อย่างไรก็ตาม เขาเป็นดังนั้นว่างมีที่เขาไม่มีเวลาทำงานจากสิ่งประดิษฐ์ของเขากี่ปีต่อมา เขายอมรับให้เรียนกับเด็กผู้ชายที่มีครอบครัวอนุญาตให้เขาใช้ห้องใต้ดินของพวกเขาซ่อม นี้ให้อเล็กซานเดอร์โอกาสที่จะทำการทดลองของเขาต่อ ด้วยการส่งสัญญาณเสียง เขาใช้การใช้เวลาว่างของเขา และส่วนใหญ่ของเงินของเขา กับสิ่งประดิษฐ์ของเขา ในเวลานั้น เขามีนักศึกษาอีกคนที่ชีวิตของเขาที่ได้รับอิทธิพลอย่างมาก เธอเป็นเด็กสาวที่หายไปของเธอได้ยินและความสามารถในการพูดเนื่องจากการเจ็บป่วยในวัยเด็ก ชื่อของเธอคือ Mabel ฮับบาร์ด และสี่ปีต่อมาพวกเขาได้แต่งงาน แม้ว่าหลายคนสอนประดิษฐ์เครื่องส่งสัญญาณเสียงของมนุษย์เป็นไปไม่ได้ (อื่น ๆ ที่เชื่อในมันสอนว่า มันเป็นการเสียเวลา) อเล็กซานเดอร์ไม่ยอมแพ้ความฝันของเขา เขายังคงการทดลองของเขากับเสียงสั่นสะเทือน เขาได้คัดลอกการออกแบบของหูมนุษย์โดยใช้แท่งเหล็กและสายไฟฟ้าการผลิตลักษณะเดียวกันอเล็กซานเดอร์ได้ใช้เวลาและพลังงานมากในสิ่งประดิษฐ์ของเขาเขาทำงานน้อยกว่ากับนักเรียนของเขา และวิ่งเร็ว จากเงิน กำลังจะให้ขึ้นเมื่อเขาได้พบกับศาสตราจารย์จอห์นเฮนรี่ ผู้เชี่ยวชาญด้านโทรเลขและค่าไฟฟ้า ศาสตราจารย์เฮนรี่ตระหนักทันทีว่า อเล็กซานเดอร์มีผู้ค้นพบความตื่นตาตื่นใจ และสนับสนุนให้เขาทำการทดลองของเขาเพื่อความอยู่รอดทางการเงิน ระฆังมีการทำงานข่าวดนตรี แต่เขายังคงทำงานบนเขาส่งเสียงกล ในตอนบ่ายนั้นฤดูร้อนในปี 1875 เมื่ออเล็กซานเดอร์ได้ยินเสียงแรกที่ถูกส่งผ่านเครื่องของเขา เขาตระหนักว่า เขาได้สำเร็จในที่สุดเป้าหมายของเขา เกือบปีต่อมา ใน 1876 มีนาคม คำแรกได้ยินมาผ่านทางโทรศัพท์ในวันเกิดที่ 29 ของ อเล็กซานเดอร์เกรแฮมเบลล์จดทะเบียนสิ่งประดิษฐ์ของเขากับสำนักงานสิทธิบัตร และ เนื่องจากไม่เคยเห็นอะไรอย่างนี้ก่อน พวกเขาลงทะเบียนสิ่งประดิษฐ์ของเขา 'การปรับปรุงในโทรเลข' ชื่อ 'โทรศัพท์' มาในภายหลัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฝันเป็นจริงอาจารย์หนุ่มที่ทำงานในการประชุมเชิงปฏิบัติการของเขาในถนนแคบ ๆ ในบอสตันไม่กี่ก้าวจากตารางอ่างล้างชาม มันเป็นช่วงบ่ายที่ร้อนมากในเดือนมิถุนายน แต่ชายคนนั้นไม่ได้สังเกตเห็น เขาได้รับการดูดซึมทั้งหมดในเครื่องที่แปลกประหลาดของเขาซึ่งเขาได้รับการทำงานประมาณสามปี ทันใดนั้นเขาได้ยินเสียงแทบไม่ได้ยินเสียงครั้งแรกที่เคยส่งผ่านลวด เครื่องโทรศัพท์เป็นครั้งแรกและชายหนุ่มก็เล็กซานเดอร์เกรแฮมเบลล์. แม้ว่าเขาจะอายุเพียง 28 ปีในขณะที่อเล็กซานเดได้รับการทำงานในด้านการพูดกายวิภาคไฟฟ้าและโทรเลขมานานกว่า 11 ปี ปู่ของเขาได้คิดค้นปัญหาการพูด ในความเป็นจริงทุกคนในครอบครัวของเขาได้รับการมีส่วนร่วมในการศึกษาในการพูดและเสียง พ่อของอเล็กซานเดยังได้เขียนหนังสือหลายเล่มเกี่ยวกับวิธีการที่จะพูดได้อย่างถูกต้องรวมทั้งการสร้างรูปแบบของภาษาที่เรียกว่า 'มองเห็นคำพูด'. ตอนอายุ 16 อเล็กซานเดเริ่มต้นที่จะช่วยสอนคนหูหนวกปิดปากหนุ่ม เขาใช้ระบบของพ่อ 'speech'and มองเห็นได้ประสบความสำเร็จผลที่น่าตื่นตาตื่นใจ น่าเศร้าที่ในเวลานี้โรคที่โหดร้ายที่เรียกว่าโรคระบาดสีขาวกระจายรางทั้งสหราชอาณาจักรและพี่ชายของอเล็กซานเดของเขาเสียชีวิต เป็นผลให้อเล็กซานเดและพ่อแม่ของเขาออกจากประเทศและย้ายไปอยู่แคนาดา เขาได้รับการเรียนการสอนให้กับชนเผ่าอินเดียนแดงอินเดียนแดงในแคนาดาเมืองเล็ก ๆ ที่เรียก Bretford, เมื่อคณะกรรมการบอสตันศึกษาธิการขอให้เขามาทำงานในประเทศสหรัฐอเมริกาที่โรงเรียนใหม่สำหรับปิดปากคนหูหนวก. เขากลายเป็นคนที่ประสบความสำเร็จเพื่อให้เขาเร็ว ๆ นี้เปิดของเขาเอง โรงเรียนที่เรียกว่า 'โรงเรียนแกนนำสรีรวิทยา' แต่เขาก็ยุ่งมากอยู่ที่นั่นเขาไม่ได้มีเวลาที่จะทำงานในสิ่งประดิษฐ์ของเขา. ไม่กี่ปีต่อมาเขาได้ตกลงที่จะให้บทเรียนส่วนตัวถึงเด็กหนุ่มซึ่งครอบครัวของเขาได้รับอนุญาตให้ใช้ชั้นใต้ดินของพวกเขาเช่นการประชุมเชิงปฏิบัติการ เรื่องนี้ทำให้อเล็กซานเดโอกาสที่จะกลับมาทดลองของเขากับเครื่องส่งสัญญาณเสียง เขาใช้ในการใช้เวลาว่างของเขาทั้งหมดและส่วนใหญ่ของเงินของเขาเกี่ยวกับสิ่งประดิษฐ์ของเขา ในเวลานั้นเขามีนักเรียนที่มีอิทธิพลอย่างมากในชีวิตของเขาอีก เธอเป็นเด็กสาวที่ได้สูญเสียการได้ยินของเธอและความสามารถในการพูดเพราะความเจ็บป่วยในวัยเด็ก ชื่อของเธอคือเบลฮับบาร์ดและอีกสี่ปีต่อมาพวกเขาได้แต่งงาน แม้ว่าจะมีหลายคนที่สอนว่าการประดิษฐ์เครื่องส่งสัญญาณเสียงของมนุษย์เป็นไปไม่ได้ (คนอื่น ๆ ที่เชื่อในมันสอนว่ามันเสียเวลา) อเล็กซานเดไม่ให้ขึ้นความฝันของเขา เขายังคงทดลองของเขาด้วยเสียงสั่นสะเทือน เขายังคัดลอกการออกแบบของหูของมนุษย์โดยใช้แท่งเหล็กและสายไฟฟ้าในการผลิตผลเช่นเดียวกัน. อเล็กซานเดใช้เวลามากและพลังงานในสิ่งประดิษฐ์ของเขาเขาทำงานน้อยลงด้วยนักเรียนของเขาและเร็ว ๆ นี้วิ่งออกมาจากเงิน เขาเป็นคนที่เกี่ยวกับการที่จะให้ขึ้นเมื่อเขาได้พบกับศาสตราจารย์จอห์นเฮนรี่เป็นผู้เชี่ยวชาญในโทรเลขและไฟฟ้า ศาสตราจารย์เฮนรี่ตระหนักได้ทันทีว่าอเล็กซานเดได้ทำให้การค้นพบที่น่าตื่นตาตื่นใจและสนับสนุนให้เขาดำเนินการกับการทดลองของเขา. เพื่อให้อยู่รอดทางการเงินเบลล์มีการทำงานในโทรเลขดนตรี แต่เขาก็ยังคงทำงานเกี่ยวกับเครื่องส่งสัญญาณเสียงของเขากล ในช่วงบ่ายของฤดูร้อนในปี 1875 เมื่ออเล็กซานเดได้ยินเสียงแรกที่ส่งผ่านเครื่องของเขาเขาตระหนักว่าเขาได้ในที่สุดก็ประสบความสำเร็จในเป้าหมายของเขา เกือบหนึ่งปีต่อมาในเดือนมีนาคม 1876 คำแรกก็ได้ยินเสียงที่ผ่านมาทางโทรศัพท์. ในวันเกิดวันที่ 29 ของเขาเล็กซานเดอร์เกรแฮมเบลล์จดทะเบียนสิ่งประดิษฐ์ของเขากับสำนักงานสิทธิบัตรและเพราะไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนที่พวกเขาจดทะเบียนสิ่งประดิษฐ์ของเขา 'เกิด การปรับปรุงในโทรเลข ' ชื่อ 'โทรศัพท์' มาทีหลัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความฝันเป็นจริงศาสตราจารย์หนุ่มทำงานในการประชุมเชิงปฏิบัติการของเขาในถนนที่แคบในบอสตัน เพียงไม่กี่ก้าวจากกระจิริด สแควร์ มันเป็นบ่ายร้อนมากในเดือนมิถุนายน แต่คนไม่สังเกต เขาถูกดูดซึมในเครื่องแปลก ๆของเขา ซึ่งเขาได้ทำงานประมาณสามปี ทันใดนั้นเขาได้ยินเสียงแทบไม่ได้ยิน เสียงแรกที่เคยส่งผ่านเส้นลวด เครื่อง เป็นโทรศัพท์ครั้งแรกกับชายหนุ่มคือ อเล็กซานเดอร์ เกรแฮม เบลล์ถึงแม้ว่าเขาอายุเพียง 28 ปีเท่านั้นในเวลาที่ อเล็กซานเดอร์ ได้ทำงานในด้านของการพูด , กายวิภาคศาสตร์ , ไฟฟ้า และโทรเลขมานานกว่า 11 ปี ปู่ของเขา ได้ประดิษฐ์คำพูด ปัญหา ในความเป็นจริงในครอบครัวทั้งหมดของเขาได้รับการมีส่วนร่วมในการศึกษาของเสียงพูดและเสียง พระบิดาของอเล็กซานเดอร์ยังได้เขียนหนังสือหลายเล่มเกี่ยวกับวิธีการพูดอย่างถูกต้อง ตลอดจนการสร้างรูปแบบของภาษาที่เรียกว่า " มองเห็นการพูด "ตอนอายุ 16 อเล็กซานเดอร์เริ่มที่จะช่วยสอนเด็กหูหนวก นาที เขาใช้ระบบของบิดาของ " มองเห็นได้ speech"and บรรลุผลที่น่าทึ่ง น่าเสียดาย ช่วงเวลานี้โหดโรคที่เรียกว่าโรคสีขาวกระจายรางสหราชอาณาจักรและทั้ง อเล็กซานเดอร์ น้องชายตาย เป็นผลให้ อเล็กซานเดอร์ และพ่อแม่ของเขาออกจากประเทศและย้ายไปแคนาดา เขาสอนให้เผ่าอินเดียนแดงอินเดียนแดงในแคนาดาเมืองเล็กๆที่เรียกว่า bretford เมื่อบอสตันคณะกรรมการการศึกษาให้เขามาทำงานในสหรัฐอเมริกาที่เป็นโรงเรียนใหม่มาให้คนหูหนวกเขากลายเป็นที่ประสบความสำเร็จดังนั้นว่า ทันทีที่เขาเปิดโรงเรียนของตัวเองเรียกว่า " โรงเรียนสรีรวิทยา " เสียง อย่างไรก็ตาม เขาก็ยุ่งอยู่ที่เขาไม่ได้มีเวลาที่จะทำงานในสิ่งประดิษฐ์ของเขาไม่กี่ปีต่อมา , เขาตกลงที่จะให้บทเรียนส่วนตัวกับหนุ่มที่มีครอบครัวอนุญาตให้เขาใช้ดินของตนเป็นเชิงปฏิบัติการ นี้ให้ อเล็กซานเดอร์ โอกาสที่จะเริ่มการทดลองของเขากับเสียงเครื่องส่งสัญญาณ . เขาใช้เวลาว่างของเขาทั้งหมด และส่วนใหญ่ของเงินของเขา สิ่งประดิษฐ์ของเขา ตอนนั้นเขามีนักเรียนที่ได้รับอิทธิพลเป็นอย่างมาก ชีวิตของเขา เธอเป็นเด็กสาวที่สูญเสียการได้ยินของเธอและความสามารถในการพูด เพราะเป็นเด็กที่เจ็บป่วย ชื่อของเธอคือ มาเบิล ฮับบาร์ด และสี่ปีต่อมาพวกเขาก็แต่งงานกัน แม้ว่าหลายคนสอนที่ประดิษฐ์เครื่องส่งสัญญาณเสียงมนุษย์เป็นไปไม่ได้ ( อื่น ๆที่เชื่อในการสอนว่ามันเสียเวลา ) อเล็กซานเดอร์ ยังไม่ละทิ้งความฝันของเขา เขายังคงทดลองของเขาด้วยเสียง การสั่นสะเทือน เขาคัดลอกการออกแบบของมนุษย์หูใช้แท่งเหล็ก และสายไฟฟ้า ผลิตผลเดียวกันอเล็กซานเดอร์คือการใช้จ่ายมากเวลาและพลังงานของเขาสิ่งประดิษฐ์ที่เขาน้อยงานกับนักเรียนของเขาและเร็ว ๆนี้วิ่งออกจากเงิน เขากำลังจะให้ขึ้นเมื่อเขาได้พบกับศาสตราจารย์ จอห์น เฮนรี่ ผู้เชี่ยวชาญด้านโทรเลขและไฟฟ้า อาจารย์เฮนรี่ตระหนักทันทีว่า อเล็กซานเดอร์ ได้ค้นพบน่าพิศวง และสนับสนุนให้เขาต่อด้วยการทดลองของเขาเพื่อความอยู่รอดทางการเงินเบลล์มีงานโทรเลขดนตรี แต่เขายังคงทำงานของเขากลเสียงเครื่องส่งสัญญาณ ในช่วงบ่ายฤดูร้อนในปี 1875 เมื่ออเล็กซานเดอร์ ได้ยินเสียงแรกส่งผ่านเครื่องของเขา เขาตระหนักว่าเขาได้บรรลุเป้าหมายของเขา เกือบหนึ่งปีต่อมามีนาคม 1876 , คำแรกที่ได้ยินมาทางโทรศัพท์บน 29 วันเกิดอเล็กซานเดอร์ เกรแฮม เบลล์ จดทะเบียนสิ่งประดิษฐ์ของเขากับสำนักงานสิทธิบัตร และเพราะไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน พวกเขาจดทะเบียนสิ่งประดิษฐ์ของเขาในการปรับปรุงโทรเลข " ชื่อ " โทรศัพท์ " มาทีหลัง